คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มมาก็เจอแจ็คพอต
ฉันชื่อขนมไทยและฉันมีเพื่อนที่ร่วมวงการ(คลั่งexo)อยู่สองคน นั่นคือยัยกรกตกับยัยจีจี้ พวกเราบุกบ่าฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเพื่อจะได้เจอเหล่าอปป้า ไม่ว่าจะเป็นการอดหิว อดหนัง อดเที่ยว อดสวย อดอยากอดนอน อดแม้กระทั่งเรื่องเรียน(ไม่ควรเลียนแบบนะ)
ในที่สุดพวกเราก็ไปคอนเสิร์ตของอปป้าที่เกาหลีจนได้...
เท่านั้นยังไม่พอเมื่อเหล่าอปป้ามาถวายร่างถึงประเทศไทยพวกเราก็จะมีทุนสำรองพอที่จะบุกและสู้รบกับแฟนๆนับหมื่นคนที่สนามบินทุกครั้ง
แต่ชีวิตการติ่งมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น...มีอยู่หลายครั้งที่พวกเราพลาดเพราะเรื่องที่จำเป็น...
อย่างเช่นสอบ โอ้ย! พูดแล้วปวดหัวกะใจมาก!
พวกเราสามคนอยู่ในช่วงมหาลัย มันไม่ง่ายเลยที่จะขอลาสอบด้วยเหตุผลนี้
เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาเกือบห้าปีแล้ว(ตั้งแต่มัธยมปลาย) พวกเราสนิทมาก...จนไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าสนิทกันได้อีกหรือเปล่า... ไม่งงนะ คือสนิทกันเหมือนครอบครัวไปแล้ว
และในที่สุดมหาลัยก็ปิดเทอม! ถึงเวลาจะได้ติ่งขั้นสูงสุดแล้ว!!
แต่ว่า! มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเพื่อนของฉันคนนึง มันน่าจะเป็นเรื่องเศร้าที่พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันในช่วงปิดเทอม แต่พวกเรากลับ
"ไปเกาหลีอีกแล้วนะเพื่อน" ฉันพูดพลางทำเสียงเศร้าๆที่ดูตอแหลมากก่อนจะคลายกอดจากกรกตเพื่อนรัก ต้องพูดกับยัยนี่ดีๆหน่อย เพราะตอนนี้พ่อแม่เธออยู่ด้วย...
พวกเราทั้งหมด(รวมยัยจีจี้) กำลังอยู่ที่สนามบิน มาส่งกรกตไปเกาหลีใต้ถิ่นแดนบ้านเกิดอปป้า... พ่อกับแม่เธอส่งเธอไปเรียนภาษาเกาหลีที่นั่นโดยที่เธอไม่ได้รับรู้อะไรเลย แน่ละว่าเธอต้องดีใจ...ดีใจกว่านี้ถ้าเธอไม่ต้องไปอยู่กับเพื่อนแม่...ที่เป็นศาสตราจารย์มหาลัยK(เดาได้เลยว่านางต้องเข้มงวดมาก แล้วยัยกรกตมันอยู่ในกรอบเมื่อไหร่ละ)
ส่วนเหตุผลที่พ่อกับแม่กรกตตัดสินใจส่งไปนั้นเพราะพวกเขาทนไม่ได้ที่ต้องมาเห็นลูกพูดภาษาเกาหลีงูๆปลาๆแบบนี้...พวกท่านอยากให้ลูกได้เรียนแบบเต็มขั้นตอน กลับมาแล้วสามารถพูดได้ทุกประโยค...เผื่อจะมีประโยชน์ต่อหน้าที่การงานในภายภาคหน้า(ถ้าพ่อแม่ฉันคิดแบบนั้นบ้างก็ดีสินะ)
“โธ่ ฉันต้องคิดถึงเธอแน่” จีจี้โผเข้ากอดกรกตบ้าง และฉันแอบได้ยินเสียงยัยนั่นกระซิบใส่หูกรกต “หน้าตึกSMมึงต้องไปทุกวันนะค่ะเพื่อน ไม่งั้นกูฆ่ามึงแน่ๆค่ะ”
กรกตคลายกอดจากจีจี้และส่งยิ้มกว้างให้เธอ “ขอบใจที่อวยพรนะจีจี้ ฉันรักเธอมากเลยเพื่อน”
---------------------------------------------------------------------------
ฉัน กรกต เดินทางมาถึง ณ กรุงโซลประเทศเกาเหลา เอ้ย เกาหลีแล้ว ตลอดการนั่งเครื่องมาที่นี่ฉันก็สอดส่องหาอปป้าไปตามสัญชาตญานติ่งแต่ฉันไม่เจอหรอก แค่ทำไปงั้นแหละ
เมื่อไม่มีนังขนมไทยกับยัยจีจี้แล้วชีวิตการติ่งของฉันแทบจะไม่ค่อยมีสีสันเลย... ฉันจะไปตามอปป้าคนเดียวได้ยังไง ถึงภาษาเกาหลีของเราสามคนจะโอเคอยู่บ้าง...แต่มาคนเดียวมันจะไปสนุกตรงไหน
ฉันถอนหายใจออกมาเงียบๆ...
แต่เมื่อมาถึงสนามบินเรื่องอปป้าก็หายวับไปจากหัวทันที เพราะฉันต้องกังวลเรื่องป้าจินฮีแทน...แม่บอกว่าเธอเป็นอาจารย์...เอ่อ ศาสตราจารย์ที่มหาลัย
ไม่อยากจะคิดว่านางจะเหมือนศาสตราจารย์มักกอลนากัลป์ขนาดไหน
ถ้าฉันฉลาดเรียนเก่งเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ก็ดีสิ เธอจะได้ชอบ
แม่บอกอีกว่าเธอมีลูกสาวด้วยหนึ่งคน...แล้วฉันจะไปเป็นส่วนเกินของครอบครัวเขามั้ย? ถึงแม้แม่จะบอกว่าป้าเขายินดีมากก็เถอะ...แต่เขาก็อาจจะตอบไปตามมารยาทปะ?
ฉันแบกกระเป๋าใบยักษ์ออกจากเกทก่อนจะมองหาป้าจินฮี...
ชิบหายแล้วไง ฉันจะรู้ได้ไงว่าป้าเขาคือคนไหน! ลืมถามแม่เรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไง! โอ้ย ไปตายเถอะยัยกรกต นังโง่เอ้ย! ทำไมไม่ขอแม่ดูรูปป้าเขาก่อน!
แต่ระหว่างที่กำลังชะเง้อคอจนจะเป็นญาติกับยีราฟอยู่นั้น
“หนูกอนนาก็อท!” เสียงป้าคนนึงลอยมาเตะหูฉัน และนั่นน่าจะเป็นชื่อของฉันนะ...
อืม...กอนนาก็อท...
ฉันหันไปมองและเดินเข้าไปหาป้าที่กำลังโบกไม้โบกมือให้ฉันอยู่ลิ่วๆ...ทำไมป้าเขาแต่งตัวแบบนี้ละ...คือป้าแกออกมาทั้งๆที่ยังสวมผ้ากันเปื้อน...ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงมากแถมยังทำหน้าตาร่าเริงซะคราบมักกอลนากัลป์ปลิวหลุดหายไปจากหัวเลย “ป้าจินฮีหรอคะ?”
ไม่ทันจะได้พูดจบประโยคด้วยซ้ำ นางก็เข้ามากอดซะแน่นจนกระดูกซี่โครงเจ็บแปล็บเลย ถ้าไม่ได้ลุงที่ดูเหมือน
จะเป็นสามีป้าแกมาช่วยไว้ก่อนละก็ซี่โครงหักแน่ๆค่ะงานนี้
“ดีใจมากเลยที่หนูจะมาพักอยู่กับป้า” ป้าจีนฮีบอกพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้าอย่างปลาบปลื้มปิติ “เราจัดห้องให้หนูอย่างดีเลยจ๊ะ”
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์สำหรับการมาอยู่ที่เกาหลี
ฉัน...ยังไม่มีเพื่อนเลย ถึงแม้คนข้างโต๊ะตอนเรียนจะชวนคุยบ้างแต่ก็คุยไม่มากเท่ายัยจีจี้ เขาสนใจที่จะเรียนมากกว่าคุยกับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว จะหลับก็เกรงใจอาจารย์ จะถอนหายใจก็เกรงใจตาแว่นข้างๆที่กำลังจดโน๊ตอย่างตั้งใจ
แน่นอนว่าชั้นเรียนของฉันมีเด็กไทยอยู่มากกมาย แต่...พวกเขาทั้งหมดเหมือนจะเป็นเพื่อนกันแล้ว...ซึ่งฉันที่เป็นหน้าใหม่ไม่กล้าเดินดุ่ยๆไปคนเดียวแล้วขอเข้าแก๊งด้วยแน่ๆ...
ฉันกำลังเหงา...และหงอยมาก ถึงแม้ทุกๆวันจะโดนยัยจีจี้ฆ่าก็ตาม ยัยนั่นบอกให้ฉันออกไปตามหาอปป้าทั้งวันทั้งคืนเลย ไม่เกรงใจว่าฉันจะเรียนตอนไหนยังไง...
แต่คืนนี้นางไม่มีทางฆ่าฉันได้อีกแล้วละ เพราะexo day off !!!! (ช่วงหยุดทำงาน)
เย้!! ฉันดีใจนะ...มากเลยด้วย เพราะอปป้าจะได้พักซักที...แต่ฉันเชื่อว่ายัยจีจี้ต้องอกแตกตายแน่ๆ นางนั่นเป็นเอามากกว่าใครๆ ถึงขั้นคุยกับแฟนไซน์ที่เกาหลีมานับไม่ถ้วน แทรกแซงเข้าไปถึงซาแซงแฟนด้วยซ้ำไป...น่ากลัววะ
ถึงฉันจะรักและชอบพวกเขามากแค่ไหน แต่ฉันก็มีขอบเขตอยู่บ้างและการไปเรียนคนเดียว...เที่ยวคนเดียว...มันก็ทำให้ฉันหมดแรงได้ง่ายๆเลยนะ...หมดทั้งแรงกายและแรงใจเลยละ เข้าใจอารมณ์คนเป็นโรคซึมเศร้าเลย...
ฉันเป็นพวกติดเพื่อนด้วยแหละ...ไม่มีเพื่อนไปบ้าผู้ชาย...ผู้ชายก็ดูไร้ความหมาย...(มั้ง)
หมู่นี้การช่วยป้าจินฮีทำกับข้าวถือเป็นเรื่องสนุกที่สุดในแต่ละวันของฉันไปซะแล้ว
ป้าจินฮีรักฉันมาก...มากจนฉันกลัวว่าลูกสาว(ที่เป็นทอมสุดเฟี้ยว)ของเขาจะน้อยใจหรือเปล่า...
ลูกสาวป้าชื่อชอนซาที่แปลว่านางฟ้า แต่ฉันได้ยินเพื่อนพี่เขาเรียกพี่เขาว่าชังมิน ป้าดูท่าทางจะไม่ค่อยชอบนัก
ที่ลูกสาวเป็นแบบนั้น แต่ป้าก็ไม่ได้ถึงขั้นไล่ลูกออกจากบ้านหรอกนะ
“ดูหม้อนั้นไว้นะจ๊ะเซนา ป้าจะออกไปข้างนอกซักหน่อย”
“ค่ะ” ป้าตั้งชื่อให้ฉันใหม่ และฉันก็ชอบมากเลยด้วยเพราะมันคล้องกับเซฮุนดี ว่าไปนั่น แต่เซฮุนไม่ใช่เมนฉันหรอกนะ จะว่าไปเราสามคนไม่มีใครเมนเซฮุนเลยซักคน แต่เซฮุนเป็นรองเมนของยัยขนมไทย
ป้าจินฮีออกไปได้พักใหญ่ๆแล้วพอป้ากลับมา
“เซนาจ๊ะ มาช่วยขนของให้น้องหน่อยลูก”
“ค่ะป้า”
น้อง? ป้าจินฮีมีลูกอีกคนหรอ? แม่ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย
และเมื่อฉันเดินไปช่วยน้องที่ป้าจินฮีว่า และเมื่อฉันได้เห็นว่าน้องคนนั้นเป็นใคร
ชีวิตอันเหงาหงอยและซึมเศร้าของฉันก็ปลิวว่อนหายไปทันที
มันแทนที่ด้วยเสียงหัวใจที่เต้นดังจนยัยจีจี้ที่อยู่เมืองไทยอาจจะได้ยิน!!
---------------------------------------------------------------------------
“อีหอยหลอดดดดด!!! เกร้ดดดดดด!!!!”
ฉันจีจี้ค่ะ! TT TT อยากจะบ้าตายจริงๆ ได้โปรดฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉัน!!
“เป็นอะไรของแก๊!!!!!!” เสียงยัยขนมไทยกรอกมาตามสาย ฉันโทรไปหามันหลังจากที่ได้อ่านไลน์ของยัยโครตโชคดีกรกต ถึงขนมไทยมันอยากจะด่าฉันแทบตายยังไง แต่มันก็ต้องอยากรู้เรื่องที่ฉันกำลังจะเล่าก่อนจะฆ่าฉันแน่ๆ
ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะเชื่อเลย!! ไม่จริงใช่มั้ย!!!
“มึงคะ!! ตั้งสตินะ เกร้ดดดดดดดดด!!!!!”
“มึงสิตั้งสติ!!”
“อี...อี อีอีอีอีอี”
“อี เอ็กซ์ โอ!”
“โอ้ยยย! เอ้อ นั่นแหละ อีเอ็กซ์โออ่ะ เกร้ดดดดดดดดดดดดด!!!!”
“อีห่าหยุดกรี๊ดแล้วเล่ากูมาเลยนะ” เสียงขนมไทยเหมือนจะร้องไห้
“ฟังจบแล้วกูอาจจะตายเพราะความอิจฉา มึงอย่าลืมมางานศพกูด้วยนะ”
“รีบๆเล่ามา!”
ฉันสูดลมหายใจลึกๆไปหนึ่งที “ยัยกรกตไปอยู่บ้านป้าเซฮุน”
“.......” สงสัยช็อคอยู่
“มันเพิ่งไลน์มาบอกกูว่า เซฮุนเพิ่งถึงบ้านเมื่อตอนเย็นวันนี้...มันบอกว่าเซฮุนหล่อมากกกก!!!”
“.....” สงสัยตายสนิท
“มันบอกว่าเซฮุน...จะมาอยู่บ้านป้าช่วง day off ปะ-เป็นเวลา...นะ-นาน”
“....” กำลังจะตายรอบที่สองแน่ๆ
“อาจจะ...อยู่ถึงเดือน”
“แคปไลน์กรกตมาให้กู ณ บัด นาว” ฟื้นแล้วสินะ
และทั้งหมดนี้คือไลน์จากกรกต
กูจิเป็นลม กูจิเป็นลม กูจิเป็นลม กูจิเป็นลม กูจิเป็นลม กูจิเป็นลม!!!
หอยหลอด หอยแมลงผู้ หอยแมลงเมีย! ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย? ใช่มั้ยบอกกูที บอกกูเดี๋ยวนี้นะ!!
ฮือออ มึงค่ะ ฝากบอกยัยขนมไทยด้วยนะ...ฮือออ
โอเซฮุนค่ะ โอเซฮุน ตัวจริงเสียงจริงที่อยู่วงexoน่ะ ฮือออ จะมาอยู่บ้านหลังเดียวกับกู ฮือออ กูเพิ่งรู้ว่าป้าจินฮีคือป้าของเซฮุน ฮืออออ ป้ารักเซฮุนมากและฉันคิดว่าเซฮุนก็อาจจะรักป้าเหมือนกัน ถึงได้ขอมาอยู่ด้วยแบบนี้
มึงกูควรทำไงดี? ออกจากบ้านเขาไปดีมั้ย?
มึงรู้มั้ย??
ห้องเซฮุน...ข้างห้องกูเลย ติดกันเลย ฮือออ กูไม่ไหวแล้ว
มือสั่นไปหมดเลย อยากตาย...แต่ไม่อยากตาย อะไรของกู ฮืออออ
มึงคะ กูได้กินข้าวเย็นกับเขา...มึงค่ะกูทำตัวไม่ถูก กูควรแสดงตัวมั้ยว่ากูเป็นแฟนคลับเขา กูควรกรี๊ดเขามั้ย?
กูควรทำยังไงดี? หรือกูต้องฆ่าตัวเองก่อน?
มึงตอนกินข้าว เซฮุนหัวเราะ เซฮุนพูดคุย เซฮุนถามตอบ กับคนในครอบครัวเขานะ ไม่ใช่กับกู แต่กู...กูไม่ใช่ครอบครัวเขาไงมึง กูได้แต่...แต่ก้มหน้าแดกข้าวอ่ะ กูไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมามอง...กูไม่กล้าแม้จะตักกับข้าวกินเลยอ่ะ TT TT ช่วยกูด้วย ช่วยชีวิตกูด้วย กูจะอดอตายมั้ยมึง?
เซฮุนบอกป้าว่าอาจจะอยู่เป็นเดือนเพราะบริษัทให้พักเต็มที่ก่อนจะคัมแบ็คใหม่ ฮืออออ กูควรทำยังไงดี
ฆ่าตัวเองตอนนี้ดีมั้ย?
ฮือออ มึงเขาขาวมาก หล่อมาก สูงมาก และเท่กว่าที่พวกเราคิดอ่ะมึง... มึงเขาไม่ได้ดูเหมือนที่พวกเราคิดไว้เลย...เซฮุนเขาแมนมาก แมนจริงๆนะ ฉันสัมผัสได้ ฮือออ กูควรทำไงดี อ่อยเลยดีมั้ย? ให้ท่าเขาเลยดีมั้ยมึง?
มึงฆ่ากู ฆ่ากูที!
ตอนนี้เขาเข้าห้องไปแล้ว คงกำลังจะนอน...ฮืออออ มึงงง
เซฮุนกำลังจะนอน...นอนห้องถัดไปเนี่ย ฮือออออ กูจะกระโดดหน้าต่างฆ่าตัวตายแล้วนะ มึงคิดว่าบ้านสองชั้นนี่
จะทำให้กูตายได้มั้ย? ฮืออออ ช่วยด้วย
ช่วยกูด้วย
ผมกำลังจะนอนครับแต่ก่อนนอนผมมีเรื่องให้คิดอยู่นิดหน่อย
ลูกเพื่อนสนิทของป้าคนนั้น ดูท่าทางเธอจะรู้จักผม อาจจะรู้จักดีเลยด้วยซ้ำไป เพราะเธอช็อคไปสองวินาทีตอนเห็นผมครั้งแรกถึงแม้ป้าจะไม่สังเกตเห็น
แต่ผมน่ะ...เห็นเต็มๆเลยละ ถึงได้หลบสายตาและพยายามไม่คุยกับเธอไง ผมกลัวเธอจะชักตายซะก่อน...จริงๆนะ ผมไม่ได้เว่อร์เลยจริงๆนะ
เธอนอนอยู่ข้างห้องผม...ผมกลัวจังเลยว่าเธอจะนอนไม่หลับเพราะผม
ผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับ แต่ถ้าเธอเป็นแฟนคลับผมจริงๆ ถึงจะไม่ได้เมนผมแต่เธอก็คงนอนหลับไม่ได้ง่ายๆแน่คืนนี้
ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ผมคิดถึงป้ามาก ตั้งแต่เดบิ้วมาผมก็ไม่ได้เจอป้านานๆเลยซักครั้ง พ่อกับแม่ผมมักจะไปเยี่ยมผมที่หอไม่ก็บริษัทเป็นประจำอยู่แล้ว ผมจึงขอพวกท่านมาอยู่กับป้าซักพัก
แต่ไม่ยักกะรู้ว่าป้าจะมีแขกมาอาศัยอยู่ด้วยแบบนี้
ผมรู้ว่าเธอเป็นคนไทยป้าบอกผม แฟนๆที่ไทยผมก็เยอะนะ เยอะมากจริงๆครับ พนันได้เลยว่าเธอต้องเคยไปรับพวกผมที่สนามบินสุวรณณภูมิแน่ๆ ดูจากอาการช็อคขนาดนั้นแล้ว
ตอนนี้เธอทำอะไรอยู่นะ...สงสัยแชทกับเพื่อนกระจุยกระจายจนสลบไปแล้วมั้ง
ผมหัวเราะ...
เมื่อนึกภาพว่าเธอกำลังจะเป็นจะตายเพราะผม มันก็ตลกดีนะ
ผมนิสัยไม่ดีเนอะ หัวเราะแฟนคลับที่น่ารักแบบนั้นได้ยังไง?
แต่มันก็อดขำไม่ได้จริงๆอ่ะ
“ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ”
ความคิดเห็น