คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP 01
ตอนที่ 1
“เดี๋ยวสิไค รอพี่ด้วย” สาวน้อยวัย12ตะโกนเรียกคนที่เด็กกว่า “ไค! ถ้านายทิ้งพี่นะ พี่จะไม่ไปเล่นบ้านนายอีกแล้ว!”
ภาพเลือนลางคล้ายความฝัน พร่ามัวมองไม่เห็นว่าอยู่ที่ไหน เด็กสาวในชุดนอนลายกระต่ายมองหาเด็กชายที่ตนเรียก
เมื่อกี้เธอยังเห็นเด็กชายวิ่งนำหน้าและหัวเราะอยู่เลย ตอนนี้หายไปแล้ว เด็กสาวหมุนรอบตัวเอง เริ่มมึนงงและสับสน
“ไค! นายอยู่ไหน!” เธอตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่มีแม้แต่เสียงวิ่งของเด็กชาย
“เด็กน้อยเอ๋ย” อยู่ๆก็มีเสียงชายหนุ่มดังก้องขึ้นมา เธอไม่แน่ใจว่าเสียงมาจากไหนเลยหมุนรอบตัวเองอีกครั้งเหมือนหมาน้อย
“ฉันอยู่นี่” เสียงมาจากทางด้านหลัง เธอหันขวับไป เจอผู้ชายรูปร่างสูงหน้าตาดีทำหน้านิ่งๆให้เธอ
“ใครอ่ะ” เด็กสาวถามอย่างไร้เดียงสา
“ฉันคือเทพผู้ทักษ์ มาเป็นที่ปรึกษาเธอน่ะ เด็กน้อยเอ๋ย” เขาตอบพร้อมส่งยิ้มที่ดูเหมือนฝืนมาให้
“ไม่ใช่เด็กน้อยเอ๋ยนะ ชื่ออึนมีต่างหาก” เด็กสาวเถียงกลับไป เหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจประโยคของชายหนุ่มเลย
“ฟังให้ดีนะ” ชายหนุ่มกล่าวต่อ “เธอคือทิงเกอร์เบล และเธอต้องตามหาปีเตอร์แพนให้เจอก่อนที่เธอจะอายุ25 ไม่งั้นจะต้องมีใครเสียใจแน่”
“หือ? อะไรนะลุง?” เด็กสาวถามย้ำ
“ละลุง?” ชายหนุ่มสะดุดกับคำว่าลุง “เด็กน้อยเอ๋ย คนเราเกิดมามักจะมีโชคชะตาและเรื่องราวที่พระเจ้ากำหนดเอาไว้ติดตัวมาตั้งแต่เกิด และเธอเด็กน้อยเอ๋ย เธอเกิดมาเป็นประชาชนของดาวเนเวอร์แลนด์”
“เนเวอร์แลนด์?”
“ใช่แล้วเด็กน้อยเอ๋ย เธอจะต้องตามหาปีเตอร์แพนและพาเขาไปยังดาวของเราเพื่อจดทะเบียนการเป็นประชาชนของดาวอย่างถูกต้อง ไม่เช่นนั้นจะต้องมีใครเสียใจแน่”
“ใครเสียใจ?” เด็กสาวถามชายหนุ่ม แต่เขาแค่ยิ้มกลับมา
“เมื่อถึงเวลาเธอจะรู้เองเด็กน้อยเอ๋ย แล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง” เขาพูดเป็นนัยและส่งยิ้มอีกครั้ง “แล้วเจอกัน”
จากนั้นก็หายไป ปล่อยให้เด็กสาวมึนงงอยู่ที่เดิมและหมุนรอบตัวเองเป็นรอบที่สาม เธอหาทั้งเด็กชายหาทั้งชายหนุ่มคนเมื่อกี้และหาว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่ เธอตัดสินใจวิ่งไปข้างหน้า วิ่งไม่ทันระวังสะดุดสลิปเปอร์ที่ใส่มาล้มคว่ำและก่อนที่จะล้มถึงพื้นเธอก็
“เฮือก!!!!” อึนมีสะดุ้งสุดตัวเพราะเธอกำลังจะตกเตียง ดีนะที่พลิกตัวแล้วเอาก้นลงทัน
เสียงนาฬิกาบอกเวลาที่ต้องตื่นเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนก็ดังขึ้นทันที อึนมีค่อยๆลุกอย่างเอื่อยเฉื่อยเธอยังครึ่งหลับครึ่งตื่นเกาหัวแกรกๆทำหน้ามุ่ยและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองเหมือนเช่นทุกๆวัน
อึนมี เด็กสาวม.ปลายปี3เทอมสอง เทอมสุดท้ายก่อนการเข้าสู่มหาลัย เธอไปโรงเรียนทุกวันทั้งๆที่โรงเรียนไม่มีการเรียนการสอชั้นปีนั้นแล้วก็ตาม เธอคิดว่าอย่างน้อยไปนอนหลับที่โรงเรียนยังมีเพื่อนเห็นว่าหลับ นอนหลับคนเดียวที่บ้านเผื่อตายขึ้นมาไม่มีใครรู้
หลังจากที่จัดการกับตัวเองและกินอะไรลงท้องแล้ว เธอก็บอกลาแม่และออกจากบ้านไป เธอเดินไปข้างบ้านด้วยความเคยชินจากนั้นก็ตะโกนเรียกเพื่อนร่วมห้องของเธอ
“ดีโอ! ดีโออออ วู้ว!” เรียกไปหาวไปตามประสาเด็กม.ปลาย
“แปป!!” เสียงตอบกลับมาแทบจะเหมือนเดิมทุกวัน แถมโทนเสียงยังโทนเดียวกันเป๊ะไม่มีเพี้ยนเลย อึนมียืนรอดีโออยู่หน้าบ้านเขา ดีโอเป็นเพื่อนข้างบ้านของเธอตั้งแต่สมัยเธอเพิ่งย้ายมาเรียนม.ปลายปี1 หลังจากสองสามวันแรกที่ไปโรงเรียน เธอก็ไปและกลับพร้อมดีโอตลอด ดีโอเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ ถึงเขาจะไม่ค่อยพูดและเอาแต่ฟังมากกว่าก็ตาม แต่เวลาที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจเมื่อไหร่ คนแรกที่เธอจะไปหาคือดีโอ
ไม่นานดีโอก็เปิดประตูบ้านและวิ่งมาหาเธอ เหมือนเดิม แบบทุกๆวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...แต่ทำไมมันน่าใจหายนะ...เพื่อนที่เราเจอทุกวัน เพื่อนที่เรามองหน้ามันแล้วมันทำหน้าตายใส่เราแบบนี้ทุกครั้ง เพื่อนที่เคยเดินตามหลัง เดินนำหน้า เดินเคียงข้างคนนี้ กำลังจะจากเราไป...หรือเปล่านะ?...ก็แน่นอนละว่ามหาลัยมันไม่ได้มีที่เดียวในโลก....
“ยืนมองอะไร วันนี้ฉันหล่อกว่าปกติหรอ?” ดีโอทักขึ้นมาเมื่อเห็นอึนมีเริ่มนิ่งและคิดเรื่องเศร้า มันทำให้อึนมีหยุดคิดเรื่องนั้นและหันมาตบมุกให้ดีโอทันที
พวกเขาสองคนเดินออกจากซอยด้วยกันและหยุดรอตรงมุมเดิมที่เดิม เพื่อให้ใครอีกคนมา ใครคนนี้มักจะสายเป็นประจำ และหลายครั้งที่พวกเขาต้องวิ่งไปโรงเรียนเพราะคนคนนี้ ดีโอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคยพร้อมทำหน้าเอือมระอาเป็นรอบที่สองร้อยสามสิบแปด
“เฮ้ย แบคคยอนต้องให้เปลืองค่าโทรศัพท์ตลอดเลยนะ!” ดีโอขึ้นเสียงทันที “รีบๆมา”
แบคคยอนเพื่อนร่วมห้องอีกคน ความจริงแล้วแบคคยอนเขาอายุมากกว่าดีโอและอึนมีปีนึง เพราะเขาไปแลกเปลี่ยนจึงต้องเรียนซ้ำหนึ่งปี แบคคยอนเป็นคนพูดมากปากไวใจไว และชอบหาเรื่องให้เพื่อนเสมอ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนไม่ดี
ไม่นานแบคคยอนก็วิ่งหอบมาถึงที่
“เฮ้อ..เดี๋ยว ขอพักแปป...” พูดพลางเท้าสะเอวเพื่อหายใจแรงๆ “โหย วันนี้ใส่เกียร์หมาบ้าเลยนะเว้ย”
“ปกติก็หมาบ้าอยู่แล้วนี่” อึนมีต่อบทสนทนา ดีโอมองหน้าแบคคยอนและอมยิ้มกลั้นขำ
“แหนะๆ แซะแต่เช้าเชียวนะ พัฒนาขึ้นนี่ ปะ เราไปกันเถอะ ฉันไม่อยากวิ่งเหมือนเมื่อวานละ”
และทั้งสามคนก็เดินชิวๆไปโรงเรียน ระหว่างที่เดินนั้นปกติแล้วแบคคยอนจะเป็นคนเริ่มหาเรื่องคุย แต่วันนี้อึนมีชิงตำแหน่งนั้นซะก่อน เธอเล่าว่าเธอฝันแปลกๆ ฝันย้อนกลับไปตอนสมัยเด็กๆ
“จะฝันทั้งทีให้มันเป็นเรื่องเป็นราวกว่านี้ไม่ได้หรอไง” แบคคยอนขัดใจที่ฟังแล้วจับใจความอะไรไม่ได้เลย
“ก็มันแปลกๆไงฉันถึงได้เล่า!”
“โวะ! ทีหลังเรื่องแบบนี้ไม่ต้องเล่านะ”
“แหมๆ ยังกะนายเล่าเรื่องมีสาระทุกวันนั้นแหละ”
“แน่น๊อนนน ฉันมันไม่เคยพล่ามเรื่องไร้สาระหรอก”
ทั้งสองเถียงกันจนถึงโรงเรียนโดยมีดีโอเดินคั่นกลางและทำหน้าเอือมตลอดทาง
-คาบโฮมรูม
“นั่งที่ให้เรียบร้อย และก็ อึนมี ตื่นได้แล้ว” อาจารย์ประจำชั้นเข้ามาในห้องเหมือนทุกๆวัน แต่ก็เข้ามาแค่แปปเดียวเท่านั้น “วันนี้มีเรื่องให้คนว่างงานอย่างพวกเธอทำแล้วนะ”
อึนมีมึนๆเพิ่งตื่นจากฝัน พยายามตั้งสติฟังที่อาจารย์พูด ดีโอที่นั่งข้างๆเห็นสภาพของอึนมีแล้วอดส่ายหน้าไม่ได้ ผมเธอยุ่งปิดหน้าเธอแทบไม่เห็นลูกกะตา ดีโอเลยช่วยเธอปัดผมออกและลูบหัวอึนมีเบาๆเพื่อให้ผมมันดูเรียบๆ เขาแอบบ่น
“ทำตัวให้มันเป็นผู้หญิงหน่อยสิ จะขึ้นมหาลัยแล้วนะ”
“หือ? อะไรนะ?” อึนมียังไม่ได้สติ หูเธอยังไม่ทำงาน
“เปล่า ไม่มีอะไร” ดีโอค่อยๆเก็บมือตัวเองกลับมา และหันไปสนใจอาจารย์แทน
“วันนี้จะมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว มาแนะแนวเรื่องการเข้าคณะPมหาลัยK ที่ห้อง304 เวลาบ่ายสองหลังจากคาบโฮมรูม ใครสนใจก็ไปกันได้”
“สนใจค่า!!!!” อึนมีออกตัวเสียงดัง ทั้งห้องหันมามองแปปนึงและหันกลับไปแบบเคยชิน เหมือนเจอแบบนี้ทุกวัน คณะPเป็นคณะที่พวกเขา อึนมี แบคคยอน และ ดีโอ ไฝ่ฝันอยากจะเข้ามาตลอด และที่สำคัญคือมันอยู่มหาลัยK เป็นมหาลัยที่อึนมีอยากจะเข้าด้วย
“ก็ถ้าสนใจเชิญที่ห้อง304ตอนนี้เลยก็ได้นะ ไปจองที่ก่อนเผื่อคนเยอะ” อาจารย์บอกและทำท่าเหมือนจะออกจากห้องไป มีเด็กผู้หญิงคนนึงในห้องตะโกนเรียกอาจารย์บอกอย่าเพิ่งไป
“เดี๋ยวค่ะ! หนูมีเรื่องจะถามค่ะอาจารย์!” เธอลุกขึ้นยืน ทำเสียงตื่นเต้น
“มีอะไร?”
“วะวันนี้ ใช่วันที่พี่ลู่หารกับพี่ซิ่วหมินมาหรือเปล่าค่ะ!?” สิ้นเสียงของเธอ เสียงสาวๆทั้งห้องกรี๊ดกร๊าดทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไร ลู่หารกับซิ่วหมินเป็นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วสองปีก่อน แต่พวกเขาก็ยังเป็นที่จดจำของรุ่นน้องอยู่เสมอ โดยเฉพาะเด็กนักเรียนผู้หญิง ลู่หารกับซิ่วหมินเป็นเพื่อนรักกัน เขามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ใครๆต่างก็เรียกพวกเขาว่า “เทวดาและเทพบุตร” ลู่หารทั้งหล่อทั้งเป็นสุภาพบุรุษเขาเลยได้ฉายาว่าเป็นเทพบุตร ส่วนซิ่วหมิน รุ่นพี่ที่แสนจะอบอุ่นเขายิ้มหวานและมักจะได้ใจสาวๆทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่เลยได้ฉายาว่า เทวดา
อึนมีก็เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงเหมือนกัน เธอก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา แต่แบคคยอนที่นั่งหลังเธอบ่นยาวจนแทบจับใจความไม่ได้
“ฮ่วย! รุ่นพี่สองคนนั้นก็จบไปแล้วตั้งสองปีนะ จะมาอะไรนักหนา หน้าตาดีเป็นสุภาพบุรุษแมนอบอุ่นใจดีแล้วไงอ่ะ โธ่เอ้ย เด็กมหาลัยก็อยู่ส่วนเด็นมหาลัยดิวะ จะมาสร้างกระแสปลุกไฟคลั่งบ้าบอนี่ทำไมอีก อุตส่ารอว่าเมื่อไหร่จะออกๆไปได้ซะที อุตส่าไต่ขึ้นมาเป็นผู้ชายหน้าตาดีของโรงเรียนแล้วนะ พอรุ่นพี่สองคนนี้กลับมาฉันก็เป็นได้แค่ผู้ชายธรรมดาๆสิ!” แบคคยอนเผยความในใจออกมาซะหมดเปลือกเลย ดีโอหันไปมองเขาแบบตำหนิเล็กน้อย แต่ก็แอบขำกับประโยคที่
แบคพ่นออกมาอยู่เหมือนกัน อึนมีสวนกลับไปให้แบคคยอน
“หล่อน้อยกว่าเงียบไปเลยย่ะ” จบประโยคเธอก็รีบจัดกระเป๋าและพุ่งไปห้องนั้นทันที นักเรียนหญิงในห้องเมื่อเห็นอึนมีพุ่ง พวกเธอก็วุ่นวายขว้างของกระจัดกระจายตะโกนโหนวกเหวกโวยวายตะลึงตึงตังและพุ่งตามอึนมีไปเป็นพรวน ดีโอมองสภาพห้องไม่ต่างอะไรจากสงครามโลกครั้งที่3เลย ดีโอบ่นกับตัวเอง
“ผู้ชายหล่อๆมันมีอิทธิพลขนาดนี้เชียว”
“อ๊า! บ้าไปแล้ว! พวกผู้หญิงบ้าไปแล้ว!!” แบคคยอนก็บ่น แต่บ่นดังไปหน่อย
อึนมีพุ่งทะยานมาเป็นคนแรกหาโต๊ะนั่งทันทีไม่รอช้า กว่ารุ่นพี่จะมาก็ปาไปครึ่งชม.ได้ ด้วยความหล่ออึนมีให้อภัยได้เสมอ เมื่อพวกพี่ๆเข้ามา สาวๆ(เกือบจะเป็นสาวๆหมด)ในห้องก็กรี๊ดกันไม่สนใจสิ่งอื่นไดทันที ลืมไปเลยว่ามาแนะแนว ทำยังกะมามีทแอนด์กรี๊ด ไม่พอบางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปรัวๆ
“สวัสดีเด็กๆ” พี่ลู่หารเดินมายืนที่โต๊ะอาจารย์ตะโกนบอกสวัสดีเล็กน้อยเพื่อกลบเสียงกรี๊ด แต่ไม่เลย เสียงกรี๊ดทวีคูณขึ้นไปอีกจนพี่ลู่หารส่งสัญญาณมือให้เงียบ ทุกคนถึงจะเงียบจริงๆ
“วันนี้พี่กับพี่ซิ่วหมินจะมาแนะแนวคณะPให้น้องๆได้ความรู้กันนะครับ” พูดจบประโยคพี่ลู่หารก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มน่ารักๆของเขามาให้ แทบทำให้สาวๆทั้งห้องหงายหลังเป็นลม บางคนถึงกับจับหน้าอกตัวเองกลัวโรคหัวใจกำเริบ
“แต่ก่อนอื่นพี่ขอแนะนำอาจารย์ประจำคณะของพี่ก่อนนะ อาจารย์ โทมินโฮ”
และแล้วก็มีชายหนุ่ม ที่ดูเด็กเกินไปกับคำว่าอาจารย์มหาลัยเดินเข้ามา เขาทั้งหล่อ สูง แต่งตัวดี บุคลิกดี ที่สำคัญอึนมีจำเขาได้ แม่นเลยเพิ่งเจอเมื่อเช้านี่เอง อาจารย์มินโฮเดินมาตรงกลางมองไปรอบๆห้อง ส่งยิ้มทักทาย และกวาดตามองอีกครั้ง จนหยุดสายตาอยู่ที่อึนมี....
เขาทั้งสองสบตากัน อึนมีอ้าปากค้าง
ใช่เลย อึนมีจำได้...เขาคือผู้ชายที่อยู่ในฝันของเธอ!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น