รอวันที่นภากลับมา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

ในห้องรับรอง 

ชายหนุ่มเจ้่ของผมสีน้ำตาลและมือซ้ายมือ กับมือขวาทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านหลังของบอสหนุ่มที่กำลังร่วมสนทนากับบอสของคาบัคโรเน่แฟมิรี่ ม้าพยศดีโน่

“ น่าแปลกจริง ทั้งที่พวกเราเพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนสนิทกับคุณดีโน่อย่างไรไม่รู้ ”

“ งั้นเหรอ.. บังเอิญจังนะ ” 

ดีโน่พูดก่อนจะหัวเราะแห้งๆ หากไม่ใช่เพราะสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังนาย ฉันอยากจะถามนายมากกว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมนายซึ่งเป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่รุ่นที่ 10 ถึงมาเป็นบอสของคราซิสแฟมิลี่ได้ แล้วถ้านายยังไม่ตาย แล้งงานศพนั่นหมายความว่ายังไง

“ บอส… ”

ชิมะเรียกผู้เป็นบอส ทำให้สึนะหยิบนาฬิกาพกออกมาดู 

“ แย่จริง น่าเสียดายถ้าเรามีเวลามากกว่านี้ก็คงดี เชิญครับ ”

“ ทางนี้เองก็รบกวนนายมาพอสมควร ถ้ายังไงไว้มีโอกาศฉันอยากเชิญนายไปดื่มชาที่แฟมิลี่ของฉัน ”

ทั้งสองลุกขึ้น แล้วทั้งสองต่างจับมือของอีกฝ่าย

“ ผมจะรอวันนั้นนะครับคุณดีโน่ ” 

จากนั้นอีวานก็ได้เชิญแขกไปส่งที่หน้าประตู 

ทันทีที่ประตูห้องรับรองปิดลง เหลือเพียงแค่ผู้เป็นบอสและผู้พิทักษ์ของตน

“ ตารางในช่วงบ่ายหลังจากมื้อเที่ยง ท่านไม่มีงาน จนถึงช่วงมื้อค่ำท่าที่ต้องไปร่วมทานมื้อค่ำกับบอสของจิสโลเนโรแฟมิลี่ และสุดท้ายเรามีนัดเดินสินค่าที่มาถึงในคืนนี้ครับ ”

ชิมะรายงานรายละเอียดของงาน

“ ใครไปบ้าง ”

สึนะล้มลงนั่งบนโซฟาตัวยาวในห้อง 

“ มีกระผม อีวาน อเล็ก และ อเล็กเซียครับ ” 

“ พิรุณ วายุ อัสนี แล้วก็เมฆาสินะ ”

สึนะเหลือบมองชิมะ

“ ครับ ” 

“ งั้นระหว่างนั้นฉันจะไปหาเวลเด้สักหน่อย ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ไปหาฉันที่นั่นแล้วกัน ” 

สึนะลุกนั่งดีๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ ครบกำหนดแล้วเหรอครับ ”

“ คงงั้น ” 

สึนะเพียงตอบ แล้วเดินออกไป 

ชิมะเพียงก้มโค้งให้ผู้เป็นบอสพร้อมนำมือมาทาบที่อก 

“ อะไรกันบอสไปแล้วเหรอ ” 

ชิมะหันมอง ชายหนุ่มเจ้าของผมสีแดง เดินมายืนพิงประตู

“ ถามแบบนี้แบลว่าไม่มีตาดูสินะ ถึงมีหน้ามาถามหาบอสทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วน่ะ ”

ชายหนุ่มเพียงยกยิ้มที่มุมปาก 

“ พอดีอยากได้คนที่ช่วยเติมเต็มความต้องการน่ะ… ”

“ แกก็ไปหาสิ ไม่มีใครรั้งแกไว้สักหน่อย กว่าจะถึงเวลาฉันคงมีเวลาจัดตรียมทุกอย่างเอสไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ”

“ งั้นเหรอ ” 

ชิมะชะงักเขายืนตรงหน้าของอีวาน

แจ่อีวานกลับเดินเข้าไปกอดคอ สูดกลิ่นอายบางอย่างที่แผลออกมาจากตัวของเพื่อนรักเพื่อนซี้อย่างชิมะอย่างชอบใจ

“ แค่นี้ก็พอแล้ว ”

“ ยังกินโทสะของคนอื่นไปทั่วเลยนะ เมื่อคืนแกเองก็น่าจะกินไปไม่น้อยนิ ”

“ ใช่ อร่อยมากเลยล่ะ โทสะของบอสน่ะ โทสะที่มีต่อเจ้าพวกนั้น มันหอมวานจนรู้สึกเสพติดเลยล่ะ ” 

อีวานยกแขนทั้งสองข้ากอดตัวเอง น้ำลายหยดไหลออกมาตรงมุมปาก

“ ตะกละ ”

“ เฮ่.. ฉันยังไม่อยากแย่งของของเพื่อนหรอกนะ นายก็รู้นิว่าใครกันแน่ที่ตะกละ ”

“ เน่อย่าทำเป็นเมินสิ… ทำอย่างกับฉันไม่รู้ว่าแกน่ะ ก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้านั่นสักหน่อย แต่ที่ยอมปล่อยก็เพราะนายเองก็ติดใจกันอาหารรสเลิศไม่ใช่เหรอ  ”

“ แต่ฉันก็ไม่ได้ตะกระเหมือนพวกนายสองคน ” 

ชิมะเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ 

..

ทางด้านของสึนะที่ลงมายังห้องแล็ปชั้นใต้ดิน 

ทางบันไดลงลาดยาวจนมาถึงประตูบานหนึ่ง ซึ่งพอเปิดเข้าไปเขาก็พบเข้ากับสัตว์เลื้อยคลานขนาดกลางและเจ้าด๊อกเตอร์เพี้ยนคนหนึ่ง

“ นึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้วนะ บอส ”

ชายหนุ่มในชุดกาวหนุนเก้าอีกหันมา 

“ ก็วันนี้นายนัดตรวจสุขภาพ ทำไมฉันจะไม่มาล่ะ ”

เวลเด้ยกยิ้ม เขาก็ได้เดิน ก้าวเท้าข้ามเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของตัวเองไปหาผู้เป็นบอส 

จัดการปลดกระดุมตั้งแต่เม็ดแรกจนถึงเม็ดสุดท้าย ถอดทิ้งเสื้อเชิ๊ตลงไปกองกับพื้น มองร่างกายแสนสวยของอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา ไม่ว่าจะเป็นหน้าท้องที่แบนเรียบ หรือ เนินอกทั้งสองที่ได้รูป ลำคอขาวช่างน่าทำรอยสีกุหลายไว้เสียจริง 

“ ถ้ายังไม่เริ่ม หรือยังมัวแต่คิดเรื่องแปลกๆ ฉันจะจิ้มตาคู่นั้นให้บอด ” 

“ อย่าจริงจังนักสิ สัปดาห์นึงมีแค่หนเดียวที่ฉันจะได้เห็นร่างกายแสนสวยของบอสโดยที่พวกผู้พิทักษ์ของนายไล่ฆ่าเอาน่ะ ถ้าพร้อมแล้วเชิญคุณไปแช่น้ำให้สบาย ครบเวลาเมื่อไหร่ผมจะปลุกท่านเอง ” 

เวลเด้โค้ง ผายมือเชิญไปยังบันไดเหล็ก ซึ่งเป็นทางขึ้นไปยังหลอดทดลองขนาดใหญ่ 

“ ราตรีสวัสนะครับบอส หลังฝันดี ” 

สึนะเพียงหันมองเวลเด้ สมาเครื่องช่วยหายใจ ก่อนจะลงไปในหลอดทดลอง 

เวลเด้จัดการปิดฝาล๊อกไว้อย่างแน่นหนา ตัวเขาที่เดินไปยังแท่นควบคุมแล้วกดดำเนินการขั้นต่อไป

สึนะสัมผัสได้ถึงบางอย่าที่ค่อยๆทิ่มแทงไปตามร่างกายของเขา ราวกับฝนเข็มนับแสง ตัวเขาที่ดิ้นไปมาในหลอดทดลองด้วยความเจ็บปวด 

ภาพบางอย่างที่มักจะไหลเข้ามาในหัว ราวกับว่าใครกำลังยัดเยียดความทรงจำบางอย่างเข้ามาในหัว 

เวลเด้ยืนมอง ดันแววพร้อมกับยกยิ้มอย่างมีความสุข เขาคิดถูกจริงๆที่ตกลงทำการวิจัยนี้ คิดถูกจริงๆที่เขารับข้อเสนอนี้จากคนพวกนั้น 

‘ ลบความทรงจำของซาวาดะ สึนะโยชิ ลบตัวตนของเขาอย่าให้เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว หลังจากนี้เขาคือลูกชายของฉัน ลูกชายแสนสวยที่พร้อมจะบรรเลงบทเพลงกลิ่นคาวเลือด ’ 

และขั้นตอนสุดท้าย 

แขนกลที่ค่อยๆยืนไปตรงคอขาวของชายหนุ่ม ค่อยๆฉีดสารบางอย่างเข้าสู้ร่างกายอีกฝ่าย เป็นขึ้นตอนสุดท้าย