รอวันที่นภากลับมา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ท่ามกลางงานเลี้ยงฉลองในปราสาทวองโกเล่ บรรดาแขกพันธมิตรของวองโกเล่ต่างมาร่วมแสดงความยินดีแก่เด็กสาวที่ตอนนี้ เธอได้ขึ้นเป็นบอสคนปัจจุบันของวองโกเลแฟมิลี่ หลังจากมีรายงานการเสียชีวิตของบอสวองโกเลเดชิโม วองโกเล่รุ่นที่ 10 

ทว่า…

ในขณะนั้นเอง 

ภายอาณาเขตป่าของวองโกเล่แฟมิลี่ มีร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งนอนโรยรินท่ามกลางหิมะสีขาวที่ค่อยๆดูดซึมเลือดของเขาเป็นวงกว้าง

น้ำตาสีใสที่ค่อยๆไหลออกมา เขาไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่พอรู้ตัวอีกที ทุกอย่างกลับสายเกินแก้ไปซะแล้ว 

ทั้งที่เขาควรจะตายไปแล้ว แต่ทำไม...  

ในวินาทีนั้นเอง 

สึนะฝืนขยับ เพื่อที่จะพลิกตัว จากนั้นตัวเขาใช้แขนทั้งสองข้างค่อยๆเคลื่อน ขยับ.. 

.. 

จนในที่สุดสึยะก็สามารถพาตัวเองมาถึงถนนทางรถจนได้ เพียงแค่ทำบางอย่างให้ใครสังเกตเห็น 

"อ้าวๆ ดูสิเราเจอใคร อยากให้ช่วยไหม เดชิโม่ หรือคุณจะนอนรอความตายอยู่ตรงนี้ดีล่ะ " 

" ช่วย.. ช่วยฉัน.. ขอ.. ร้อง.. ช่วยด้วย.. " 

สึนะพยายามเค้นเสียงของตัวเอง ตอนนี้เจาเสียเลือดมาก เลือดที่ลาดเป็นทางยาว 

" ได้สิครับเดชิโม่ แต่ว่าผมมีข้อแลกเปลี่ยน เล็กน้อย เพียงคุณตกลง ผมจะพาคุณไปจากที่นี่เอง เพียง...  "

" ตกลง " 

ชายวัยกลางคนไม่ทันได้เอ่ยเสนอเงื่อนไข ข้อเสนอ อีกฝ่ายกลับตอบตกลงอย่างไม่ลังเล 

นั้นทำให้ตัวเขาถึงกับยกยิ้มออกมาได้ 

ท่ามกลางสติอันน้อยนิดของสึนะ ตัวเจาถูกอีกฝ่ายอุ้มขึ้น 

" จากนี้วองโกเลเดชิโม่ จะไม่มีตัวตนอยู่อีกต่อไป ต่อจากนี้จะมีเพียง ลูกชายที่หายสาบสูญของฉัน นอนพักเถอะนะ อีกเดี๋ยวถึงบ้านของพวกเราเมื่อไหร่ ฉันจะปลุกเถอะอีกทีนะ เด็กน้อย.. ของฉัน " 

เป็นสัมผัสเบาๆที่กลางหน้าผาก  ก่อนที่รถคันหรูจะเคลื่อนตัวออกไป

.. 

ไม่นาน สายปลอดได้มายังที่ที่หนึ่ง ดวงตาสองสีต่างมองไปยังรอยเลือดที่ลากเป็นทางยาว  

ชายหนุ่มได้หายไป ก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งเมื่อมาถึงรองรอยสุดท้าย 

ในเวลาเดียวกัน 

ปราสาทวองโกเล่ 

" ว่ายังไงนะ !! " 

เสียงของเด็กสาวพูดขึ้นหลังจากที่ได้ฟังรายงานจากสายหมอกหนุ่ม ถึงตอนแรกเธอไม่คิดว่ามันจะรอด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ได้หายไปจากโลกนี้แล้ว... 

" อย่ากัดเล็บสิ เดี๋ยวไม่สวยหรอกนะ " 

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสองสีเอ่นขึ้น เขาเดินเข้าไปจับมือของเธอ ก่อนจะจุมพิตหลังมือของเธอ 

ก่อนที่เด็กสาวจะดึงอีกฝ่ายแล้วค่ำคืนอันเร่าร้อนก็ได้เริ่มขึ้น 

.. 

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก 

ร่างของบอสหนุ่มที่กำลังนอนอยู่กับชายหนุ่มเจ้าของผมสีแดงยาวสลวย.. 

ก๊อกๆ 

" บอส.. ชิมะครับ ขออนุญาต " 

ประตูห้องเปิดออก ชายหนุ่มพ่อบ้านเดินเข้ามาในห้องพักของผู้เป็นบอส จัดการเปิดม่านสีเข้มเพื่อให้แสงแดดในยามเช้าส่องเข้ามาในห้องหรู 

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีแดงขยับพลิกนอนตะแคงกอดบอาหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาล 

" เช้าแล้วเหรอ " 

" นอนต่ออีกหน่อยนะบอส ชิมะมันก็แค่เช้ามากวน.. " 

" แกน่ะสิไม่ว่า ลุกขึ้นได้แล้ว ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วแกจะกลับไปนอนในห้องแกตามสบายเลย " 

ดวงตาสีแดงลืมตาเปิดออก มองคู่อริ ศัตรูตัวฉกาจของเขาทุกๆเช้ายามที่เขาได้หลับนอนกับผู้เป็นบอส

" สายตาแบบนันอะไรกัน อยากมีเรื่องหรือไง อีวาน " 

แม้จะไม่ได้พูดตอบโต้ไป ดวงตาสีแดงดั่งวายุ กับดวงตาสีน้ำเงินอย่างพิรุธต่างจ้องตาปะทะกัน 

โดนไม่ได้ทันสังเกตถึงการเคลือยไหวของใครอีกคนหนึ่งที่ลุกไปอาบน้ำ 

.. 

สึนะเดินออกมาด้วยสภาพเปลือยท่อนบน ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวและเดินเช็กผมเดินออกมา 

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองไปยังชิมะ หัวหน้าพ่อบ้านและเป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์ของตน กำลังจัดเตียงหลังจากเตะตะเพิดอีกวานออกไปได้สำเร็จ 

" บอสอรุณสวัสดิ์ เช้านี้ก็เป็นวันที่สดใส " 

ชิมะรับรู้ถึงตัวตนของผู้เป็นนาย หันมองและก้มค้อมศีรษะลง 

สองขาวก้าวเดินไปยังพ่อบ้านหนุ่ม ก่อนที่สึนะจะดึงเนคไทของชิมะมากดจูบ ก่อนจะดันลิ้นสอดเข้าไป 

(ตัดฉับ) 

จากนั้น ทั้งสองคนก็ได้ลงมาที่ห้องทานอาหารในเวลาต่อมา 

ชิมะจัดเนคไทของตน จัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบดังเดิมราวกัยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตัวชิมะเดินเลยไปยังห้องครัว ก่อนจะมาพร้อมกับบรรดาสาวใช้ที่ช่วยกันเขนรถขนมื้อเช้าของบรรดาผู้พิทักษ์ของแฟมิลี่ 

ส่วนของบอสชิมะจะรับหน้าที่นำมาเสิร์ฟให้กับผู้เป็นบอส 

ในเมื่ออาหารพร้อมแล้ว คนก็มาครบ(?) พวกเขาก็เริ่มทานมื้อเช้า