คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : part of me | soonyoung x jihoon - 1/3
คำสัญญาของใครบางคนยังดังก้องอยู่ในหูผม
แม้ว่ามันเป็นคำพูดของเด็กที่ไม่รู้ประสาอะไร
แม้อาจะเป็นคำพูดที่พูดไปเพราะหน้าที่
แม้รู้ดีว่ามันก็ไม่ต่างอะไรจากความฝันอันเลื่อนลอย
แต่ผมก็ยังเชื่อมันเสมอ
ไม่ว่าเวลาผ่านไปเมื่อใดที่ผมล้มลง
ใบหน้าของเขาก็ยังลอยเข้ามาในหัวเสมอ
รอยยิ้ม ใบหน้า ทุกสิ่งทุกอย่าง
แม้มันเป็นสิ่งทิ่ผิด
แม้ในวันนี้เขาอาจจะเกลียดผมจนสุดใจ
แต่ในวันนี้ผมก็ยังเชื่อคำสัญญาในวันนั้นราวกับคนบ้า
ทำไมกันครับ? ทำไมผมถึงยังเห็นแต่พี่
ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหน อีกครึ่งนึงในใจของผมก็ยังคือพี่
พี่จะยังจำผมได้อยู่มั้ยหากเราได้เจอกันอีกครั้ง
พี่จะยังจำสัญญาที่เราเกี่ยวก้อยกันในวันนั้นได้รึเปล่าครับ
พี่ชาย.
คืนนั้นเป็นคืนที่ฝนตกหนัก เสียงของฝนที่เทลงมากับเสียงของสายลมที่โอดครวญฟังดูน่ากลัวเหลือเกิน อีกทั้งเสียงของฟ้าผ่าที่ดังสะเทือนจนเด็กชายตัวเล็กไม่อาจทนนอนต่อไปได้ไหว เขาเม้มปากแน่นขบฟันไว้กลัวจะเปล่งเสียงร้องทำให้อีกคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่ตื่นขึ้นมา น้ำตาใสไหลลงมาด้วยความกลัว ตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ในมือถูกกอดไว้แน่นพยายามข่มใจนอนหลับ แต่ก็ทำไม่สำเร็จหรอก เสียงสะอื้นที่ดังลอดมาปลุกให้เด็กชายอีกคนตื่นขึ้นเสียแล้ว
ร่างใหญ่ปีนลงจากบันไดของเตียงชั้นสองลงมายังเตียงชั้นล่างที่มีขนาดใหญ่กว่า เตียงสองชั้นสีฟ้าพาสเทลสดใสที่เด็กชายคนพี่ไม่ชอบเสียเท่าไหร่แต่เพราะคนเป็นน้องงอแงจะเอาสุดท้ายก็เลยต้องซื้ออันนี้มาเพราะทนลูกอ้อนของเจ้าตัวเล็กไม่ไหว เขามักจะใจอ่อนให้กับเด็กชายคนนี้เสมอ อีกครึ่งหนึ่งของเขา เด็กชายที่ตัวเล็กกว่าแต่ทว่ากลับมีใบหน้าที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน
ก็แหงล่ะสิ เป็นฝาแฝดกันนี่นา
ถึงแม้จะไม่ใช่แฝดไข่ใบเดียวกันที่หน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบแบบพี่ยองมินกับพี่กวังมินบ้านข้างๆแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าควอนซูนยองและควอนจีฮุนหน้าตาเหมือนกัน ใครมองก็รู้ว่าคงมีเชื้อสายเดียวกันเป็นแน่ ถึงจะเป็นฝาแฝดกันแต่จีฮุนที่เกิดทีหลังกลับมีทั้งหน้าตาและนิสัยที่อ่อนกว่าวัยจนซูนยองต้องคอยเป็นห่วงเสมอๆ วันนี้ก็เช่นกัน รู้ดีว่าเจ้าตัวเล็กนี่กลัวฝนแค่ไหน สุดท้ายก็ทนเสียงสะอื้นงอแงนี่ไม่ไหวจนต้องปีนลงมาหา
“โอ๋เอ๋ ไม่ร้องนะๆ” มือใหญ่คว้าร่างเล็กที่กำลังตัวสั่นเทาเพราะร้องไห้ไม่ยอมหยุดเข้ามาในอ้อมกอดด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เขาทำเป็นประจำ คนตัวเล็กกว่าหันมายิ้มให้ผู้เป็นพี่ชาย แก้มป่องๆที่น่าหยิกนั้นทำให้พี่ชายที่อายุเท่ากันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดู ทั้งๆที่ใบหน้าของทั้งสองเหมือนกันแท้ๆ แต่จีฮุนกลับให้ความรู้สึกที่น่าทะนุถนอมกว่าเป็นไหนๆ อย่างน้อยก็ในสายตาเขาน่ะนะ
“ฮึก.. ก็มันน่ากลัวนี่นา” ปาดน้ำตาแล้วเบ้ปากน้อยๆ เด็กชายวัยเก้าขวบที่แม้จะล่วงเลยมาถึงชั้นประถมปลายแล้วแต่ก็ยังกลัวอะไรแบบนี้ต่างจากซูนยองที่ได้โตขึ้นกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มหัวโจกของคลาส เป็นฝาแฝดที่ต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าจะรังแกเด็กน้อยบอบบางอย่างจีฮุน คงเพราะแฝดพี่สุดโหดคอยดูแลอยู่เสมอล่ะมั้ง
“ไม่เอานะ ไม่ร้องนะเจ้าตัวเล็ก” บีบแก้มเล่นเหมือนสมัยที่อยู่อนุบาล เมื่ออีกฝ่ายได้ยินสรรพนามที่คนเป็นพี่ใช้เรียกก็ยิ่งเบะปากไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม
“ตัวไม่ได้เล็กซะหน่อย เจ้าตี่” สวนกลับไปแทบจะลืมความกลัวเมื่อครู่ ซูนยองได้แต่หัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเจ้าคนที่ปฏิเสธอยู่
“นายก็หน้าเหมือนฉันแหละน่า เจ้าตัวเล็ก” คำพูดที่ทำให้เด็กดื้ออย่างจีฮุนเถียงไม่ออกทำเอาคนตัวเล็กเบะปากหนักกว่าเดิม ซูนยองเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา มือใหญ่ปัดปอยผมที่ลงมาปรกหน้าบางออกด้วยความอ่อนโยน พลันเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้นอีกครั้งนอกหน้าต่างนั่น เจ้าคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจก่อนจะออกอาการสั่นอีกครั้ง คนตัวโตกว่าเห็นดังนั้นจึงเริ่มร้องเพลงกล่อมที่คุ้นเคยขึ้นอีกครั้ง
아침먹고땡
กริ๊ง ไปกินข้าวเช้ากัน
점심먹고땡
กริ๊ง ไปกินข้าวกลางวันกัน
저녁먹고땡
กริ๊ง ไปกินข้าวเย็นกัน
자기전까지난
จนกว่าจะถึงตอนนั้นที่ ฉัน...
너의얼굴을
ใบหน้าของเธอนั้น
너의친구들
เพื่อนๆของเธอนั้น
너의글들을
บันทึกของเธอนั้น
너의기분을
ความรู้สึกของเธอนั้น
창문을열어보니비가오네요
เมื่อฉันเปิดหน้าต่างออกก็พบกับสายฝนที่เทลงมา
ซูนยองลูบหน้าผากบางด้วยความอ่อนโยนพร้อมกับขับร้องบทเพลงนั้นด้วยรอยยิ้ม คนเป็นน้องหลับตาลงอย่างอุ่นใจ ในมือบางกอดตุ๊กตาไว้แน่น แขนแกร่งของคนเป็นพี่ที่โอบกอดเขาอยู่นั้นให้ความรู้สึกมั่นคง เจ้าตัวเล็กรู้หน้าที่ดีเมื่อถึงท่อนที่คุ้นเคย เสียงหวานก็ร้องสอดประสานเข้ามาโดยมิได้ลืมตาขึ้นแม้แต่น้อย
(내에내마음에도)
ในใจของฉันนั้น
당신을그리워하는내맘을아나요
เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าตอนนี้ฉันคิดถึงเธอแค่ไหน
(내맘에내마음에도)
ใจของฉัน ในใจของฉันนี้
เสียงของสองพี่น้องที่ร้องเพลงรับกันอย่างคุ้นเคยนี่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอุ่นใจ เด็กชายยิ้มออกมาบางๆเมื่อบทเพลงนั้นได้จบลง มือเล็กดึงชายเสื้อสีฟ้าของคนเป็นพี่เบาๆ ซูนยองหันมามองร่างเล็กที่พึมพำคำพูดออกมาอย่างแผ่วเบาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น
“ฮยองจะอยู่ข้างๆผมแบบนี้ตลอดไปใช่มั้ย?” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเพื่อขอความมั่นใจจากคนสูงกว่าเหมือนทุกครา เด็กชายยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินดังนั้น ซูนยองก้มลงจูบที่เปลือกตาบางๆ สัมผัสอุ่นร้อนทำคนตัวเล็กรู้สึกใจสั่นรัวด้วยความเขินอาย มือเล็กดึงแขนใหญ่เข้ามากอดไว้แน่น
“ฮยองจะคอยปกป้องเราแบบนี้ตลอดไปเลย ฮยองสัญญาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เพราะงั้นหลับได้แล้วนะเจ้าตัวดี ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นเลย ทางนี้จะดูแลให้เอง” พูดแล้วก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะขโมยหอมแก้มเจ้าคนตัวเล็กที่มีทีท่าเหมือนจะตกอยู่ในห้วงนิทราได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง พูดไปงั้นแหละ ไม่รู้หรอกว่าที่จริงแล้วจีฮุนน่ะหลับไปแล้วหรือยัง ซูนยองกอดคนตัวเล็กแน่น มองใบหน้าขาวเนียนนั่นด้วยความเอ็นดู ก่อนจะผล็อยหลับตามไปติดๆ
ไม่รู้หรอกว่าที่จริงแล้วคนตัวเล็กไม่ได้หลับ เด็กชายเฝ้าฟังคำสัญญานั่นทุกวันด้วยใจที่เชื่อมัน
คำพูดที่เด็กชายพูดจนติดปากไปแล้วทุกวันนั้นตราตรึงลงไปในใจดวงน้อยของเด็กชายอย่างที่ไม่มีวันจะลบเลือน
ลืมตาตื่นขึ้นเพียงลำพังในห้องนอนกว้าง จีฮุนมองไปรอบห้องสีขาวที่เงียบงัน ร่างเล็กดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเดี่ยว วางตุ๊กตากระต่ายที่นอนกอดเมื่อครู่ลงอย่างเบามือพลางกวาดสาวตามองไปรอบห้องเดิมอย่างถี่ถ้วนพลางนึกถึงความฝันเมื่อคืนนี้ ราวกับสัมผัสของ ‘ควอนซูนยอง’ คนนั้นยังเด่นชัดในความรู้สึก แม้ว่าตอนนี้มันได้กลายเป็นเพียงแค่ภาพความคิดเท่านั้น แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาไม่มีวี่แววของพายุเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย เสียงนกร้องนั่นก็ด้วย ฝนในฤดูใบไม้ผลิเป็นอะไรที่หลายๆคนคิดว่างดงาม แต่สำหรับจีฮุนคนนี้ไม่ว่าฝนจะตกในฤดูอะไรก็ไม่สดใสทั้งนั้นแหละ
ถ้าตกในฤดูหนาวก็เป็นลูกเห็บ หล่นลงมาก็เจ็บหัวแย่
ถ้าตกในฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นอายเปียกๆนั่นก็ทำลายความรู้สึกหอมหวานจนหมดสิ้น
ถ้าตกในฤดูร้อน ก็ทำให้อดออกไปเล่นสนุกได้เหมือนใจต้องการ
แต่ถ้าตกในฤดูใบไม้ร่วง ก็จะทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อก่อนมากกว่าเดิม
เพราะแบบนี้เขาจึงไม่ชอบฝน ไม่ชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพียงแต่เมื่อก่อนจะมีคนคนนั้นคอยกอดปลอบเขาในยามค่ำคืนเวลาที่มีเสียงของพายุฝนที่น่ากลัวแบบนั้น ตอนนี้จะอยู่ที่ไหนกันนะ ควอนซูนยอง ตั้งแต่เรื่องเมื่อหลายปีก่อนนั้นเขาก็ไม่ได้พบกับคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเหมือนกับอีกครึ่งหนึ่งของกันและกัน คนที่เคยได้เรียกว่าเป็นฝาแฝด และคนที่คอยดูแลปกป้องเขาตลอดมา
เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งเมื่อเผลอกลับไปนึกถึงเรื่องแต่ก่อน เขารู้ดีว่าไม่ควรจะกลับไปคิดไปหวังอะไรให้เหมือนกับในอดีต ตอนนี้ระหว่างเขากับคนคนนั้นคงไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างเดิมได้อีกแล้ว ห้องนอนของเขาที่กลายเป็นห้องเดี่ยวในย่านชานเมืองไกลออกไปจากบ้านเดิมที่เขาเคยอยู่ เตียงเดี่ยว โต๊ะทำงาน หลายๆอย่างที่เคยมีเป็นคู่กลับกลายเป็นชุดสำหรับหนึ่งคน แรกๆก็ไม่ชินกับมันเท่าไหร่หรอก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ต้องทำใจให้ชินกับความเดียวดายนี่อย่างช้าๆ
เดินไปยังห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียนเหมือนกับทุกที ชุดนักเรียนมัธยมปลายถูกใส่ไว้บ่งบอกให้รู้ว่าเวลานับจากวันนั้นมันได้ล่วงเลยมานานแค่ไหนแล้ว ทุกๆวันเขายังแอบนึกถึงซูนยองอยู่เสมอ เวลาที่พยายามข่มตานอนให้หลับ กอดโทซุนไว้แน่นแล้วพยายามนึกว่านั่นเป็นแขนของคนเป็นพี่ หรือตอนที่เหม่อลอยไม่ตั้งใจเรียนก็พยายามนึกภาพของเด็กหนุ่มวัยเดียวกันที่คงจะบ่นเหมือนป้าแก่ๆเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนี่ดื้อไม่ยอมเรียน หลายๆครั้งที่ยังแอบเผลอจินตนาการถึงภาพของเด็กชายที่มีใบหน้าเหมือนกับเขาที่ตอนนี้คงโตกลายเป็นหนุ่มไม่ต่างกัน อยากที่จะย้อนกลับไปหาวันวานที่เคยมีคนคนนั้นสัญญาคอยปกป้องดูแลอยู่ทุกที..
แต่มันก็คงไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้อีกแล้ว
เพราะเรื่องตอนนั้น ซูนยองคงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ ถึงใครๆจะพูดว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่การที่เกิดมาเป็นแบบนี้ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ สายเลือดที่ไหลอยู่ในกายตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่เขารังเกียจมากที่สุด บนสนทนาต้องห้ามที่พี่น้อง’ฝาแฝด’ได้ยินในวันนั้นกลายเป็นความทรงจำที่บาดลึกเหมือนรอยแผลเป็นในใจ ทุกๆคำพูดยังคงดังก้องเป็นตราบาปอยู่ในหัวของเขาเสมอ คอยตอกย้ำให้จีฮุนคนนี้ไม่กล้าที่จะไปสู้หน้าซูนยองได้อีกครั้ง
คำสัญญาที่เคยบอกว่าจะปกป้องจะคอยดูแล
ถ้าเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันแบบตอนนั้นแล้ว มันก็คงไม่มีผลสินะ
ร่างเล็กพาตนเองออกมายังห้องนั่งเล่นที่ชั้นล่าง ทว่ากลับไม่มีร่างของหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยนั่งอยู่ ชามอาหารเช้าหรือโน๊ตที่แปะทิ้งไว้ก็ไม่มี ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเมื่อเย็นวานก่อนที่เขาจะขึ้นนอนไปเมื่อคืน นั่นแปลว่ามารดาของเขาคงจะไม่ได้กลับมาที่บ้านนี่เมื่อคืนเป็นแน่ แต่ทำไมกันนะ จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?
เด็กหนุ่มไม่ได้คิดอะไรมากนัก พลางคิดว่าจะซื้ออะไรติดมือไปกินที่โรงเรียนระหว่างทาง เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นบ่อยนักหรอก การที่แม่ของเขาหายไปจากบ้าน แต่จีฮุนรู้ดีว่าคนอย่างเธอไม่ใช่ประเภทที่จะต้องห่วงอะไรมากนัก อีจีอึนเป็นหญิงสาวที่แข็งแกร่ง หล่อนดูแลตัวเองได้ ไม่ใช่หญิงสาวบอบบางอย่างที่หลายๆคนเข้าใจ นิสัยจริงๆของเธอนั้นเข้มแข็งกว่าที่เห็นภายนอกมากมาย
จีฮุนกำลังจะเปิดประตูออกไปจากบ้านตอนที่เสียงของโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เด็กหนุ่มกะพริบตาน้อยๆด้วยความสงสัย โทรศัพท์เครื่องนี้แทบไม่ได้ใช้การเลยเพราะโดยปกติแล้วทั้งเขาและแม่มักจะโทรติดต่อกันด้วยเบอร์มือถือ มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีเบอร์บ้าน มือเล็กยกหูโทรศัพท์ขึ้น เสียงของชายวัยกลางคนที่ไม่ได้ติดต่อกลับมานานทำให้เด็กหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความสงสัย โทรมาทำไมกันป่านนี้ ไหนว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเขากับแม่อีกแล้วไงล่ะ?
“จีฮุนอา นั่นจีฮุนใช่มั้ย?” เสียงของชายหนุ่มที่เขารังเกียจจนสุดใจดังมาตามสาย ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นบิดาของเขานั่นเอง เด็กหนุ่มไม่ใช่คนอกตัญญูอะไร ควอนจียงเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก จีฮุนย่อมรู้สึกซึ้งใจ แต่สิ่งที่เขาไม่พอใจนั่นคืออดีตที่ดำมืดของชายผู้นี้ต่างหาก ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห มือเล็กบีบโทรศัพท์สีขาวแน่นพยายามอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ตะคอกเสียงกลับไป เขายังจำได้ ภาพในวันนั้นที่เขากับแม่ถูกไล่ตะเพิดออกมา. แววตาเกลียดชังจากคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นครอบครัวเดียวกัน
“ครับ” กรอกเสียงกลับไปอย่างนิ่งทีสุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากเปิดจุดอ่อนให้ใครเห็น ยิ่งผู้ชายคนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่อยากให้รู้ว่าเขายังอ่อนไหวในอดีต อยากที่จะเข้มแข็งให้ได้เหมือนกับภาพภายนอกที่พยายามสร้างขึ้นมา อีจีฮุนในวัยสิบเจ็ดปีไม่ได้มีใครคอยปกป้องอีกแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข เด็กหนุ่มถูกรังแกโดยเพื่อนร่วมชั้นเหมือนเคย การที่ตัวเล็กและมีใบหน้าเหมือนเด็กเป็นเหตุให้กลายเป็นไอ้ขี้แพ้ของชั้นเรียนอย่างเลือกไม่ได้ แต่กระนั้นจีฮุนก็ไม่เคยร้องไห้หรือร้องขอให้ใครมาช่วย เขาพยายามที่จะเข้มแข็ง พยายามที่จะหลอกตัวเองว่าคนคนนั้นยังอยู่ข้างกาย และคงเป็นห่วงเขาแทบตายหากร้องไห้ออกมาแม้แต่นิด
ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว ควอนซูนยองในวันนี้คงจะอยากฆ่าเขาให้ตายกระมัง.
“พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษ…….”
“แม่ของลูกตายแล้ว”
งานศพที่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบๆ อีจีอึนเป็นเพียงพนักงานบริษัทธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีเงินเดือนเพียงแค่พอจะเจือจุนเธอและลูกชายตัวเล็กให้ผ่านไปในแต่ละเดือนได้เท่านั้น เด็กหนุ่มจึงไม่ประสงค์จะจัดงานเลิศหรูให้กับผู้เป็นมารดา นึกว่าหญิงสาวจะโมโหเพียงใดเมื่อรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งเงินของอดีตสามีในการจัดงานครั้งนี้ จีฮุนยังไม่บรรลุนิติภาวะ เด็กหนุ่มไม่สามารถทำอะไรเองได้ สุดท้ายอำนาจการปกครองก็ตกไปเป็นของพ่อที่ถูกต้องตามสายเลือด ชายคนนั้นจึงต้องยื่นมากลับมาดูแลจีฮุนอีกครั้ง
ร่างเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องนอนที่ไม่ได้มาเยือนกว่าห้าปี กลิ่นอายของมันยังคงอยู่ แม้ในวันนี้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจะเข้ามาแทรก กลิ่นเหงื่อ ขนม และหลายๆอย่างที่แตกต่างไป โปสเตอร์ที่ไม่คุ้นเคย และของที่ถูกกองจนรกเต็มเตียงชั้นล่างที่เคยอยู่ จีฮุนยกลังของขนาดใหญ่เข้าไปในห้องช้าๆ ขนาดของกล่องกระดาษที่แทบจะบังทางจนมองไม่เห็นบวกกับน้ำหนักของสัมภาระที่อยู่ภายในทำให้เป็นการลำบากเหลือเกินกว่าจะเดินเข้าไปได้ดังใจ สุดท้ายเท้าเล็กก็สะดุดสายไฟของวีดีโอเกมที่ไม่ได้ถูกเก็บให้เรียบร้อยเข้าจนเสียหลักล้มลงกับพื้น
กล่องใบใหญ่หลุดลงจากมือเล็กก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น เสียงของของหนักดังสนั่นไปทั่วห้อง จีฮุนหลับตาปี๋ ขยี้หัวตัวเองน้อยๆให้กับความซุ่มซ่ามของตนเอง ก่อนจะมองกลับไปยังซากของที่หล่นปนมั่วกับของที่มีอยู่ก่อนหน้า เด็กหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นก้อนอะไรบางอย่างขยับอยู่ที่เตียงชั้นล่าง ผ้าห่มลายหมีพูห์ถูกเปิดออกทำให้เห็นควอนซูนยองวัยสิบเจ็ดปีที่งัวเงียตื่นขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิดเหมือนหมีกินผึ้ง
ทำไมถึงไปนอนตรงนั้นกัน ทั้งๆที่เตียงชั้นบนก็ยังว่างอยู่แถมยังอยู่ในสภาพเรียบร้อยน่านอนกว่าเตียงที่เคยเป็นของเขาด้วยซ้ำ จีฮุนมองผู้เป็นพี่อย่างละสายตาไม่ได้ ใบหน้าที่คุ้นเคยของคนที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าเป็นฝาแฝดกันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อน ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นผิวขาว ใบหน้าที่ดูไร้ที่ติ ปากเรียว แขนแกร่ง มีเพียงแค่การที่ซูนยองดูโตกว่าตอนนั้นอยู่มาก เรียกว่าเหมือนกับภาพในจินตนาการของจีฮุนไม่มีผิดเพี้ยน
แต่ทันทีที่สายตาของร่างสูงหันมาพบกับร่างเล็กที่กองอยู่กับพื้นอย่างงงๆนั่น จีฮุนก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันที สายตาเย็นเฉียบที่ราวกับแช่แข็งเขาไว้ทั้งตัวนั่นช่างน่ากลัวสิ้นดี ต่างจากพี่ชายที่แสนดีในวันวานโดยสิ้นเชิง ปากเรียวยืดออกดูบึ้งตึงไม่สบอารมณ์เมื่อพบต้นตอของสิ่งที่ปลุกเขาให้ตื่นจากห้วงนิทรา เด็กหนุ่มร่างเล็กนั่งนิ่งแทบหยุดหายใจเมื่อคนตัวสูงลุกขึ้นยืนและเดินตรงมาที่เขา ถุงเท้ารูปลิงที่เคยซื้อมาคู่กัน ตอนนั้นเท้าของซูนยองเล็กกว่านี้มาก มันก็เลยดูคับไปทันตา เท้าใหญ่หยุดลงตรงหน้าร่างเล็กที่ตัวสั่นอยู่ที่พื้น น้ำเสียงที่เย็นชาไม่ต่างอะไรจากแววตาก็หลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย
“นายมาทำอะไรที่นี่”
ความคิดเห็น