คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : part I | s h a m p o o
“ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน.. หากเจ้าทำให้มันรักได้. ข้าจะยอมให้มันกลับขึ้นมาเช่นเดิม”
“แต่หากครบหนึ่งเดือนแล้ว. มันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง.. ข้าจะไม่ไว้ชีวิตมันอีกต่อไป.”
ฉันจะไม่ปล่อยให้กระจกเงาสะท้อนภาพของเธอ
ด้วยทั้งหมดที่ฉันมี,ฉันจะปกป้องเธอไว้จนสุดแรง
และ ด้วยทุกอย่างของฉัน,ฉันจะมอบความหอมหวานให้กับเธอเอง
ชายหนุ่มเปิดประตูบานใหญ่เข้ามายังห้องในคอนโดหรูที่ถูกตกแต่งด้วยสีโทนอ่อนอันแสนคุ้นตา แสงตะวันสีแดงที่ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาบ่งบอกว่าเวลายามเย็นได้มาถึงแล้ว มือหนาวางถุงของสัมภาระที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อเมื่อครู่ลงบนโต๊ะพร้อมกับกระเป๋าทำงาน ถอดแว่นกันแดดสีชาและดึงฮู๊ดของเสื้อแจ๊กเก็ตสีน้ำเงินตัวโปรดลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาได้รูป
‘หวังเจียเอ๋อ’ สอดส่องสายตาหา ‘ร่างบาง’ ของอีกชีวิตที่อาศัยอยู่ในคอนโดแห่งนี้ ทว่าในห้องทานข้าวที่ร่างสวยมักจะมาผลอยหลับอยู่ประจำก็กลับไม่มีวี่แววของอีกคน. ชายหนุ่มขยับยิ้มเล็กน้อยเมื่อพบว่าห้องของเขาได้ถูกทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย แถมในตู้เย็นก็ยังมีเค้กก้อนใหญ่ที่อีกคนน่าจะทำเองตั้งอยู่ รองเท้าแตะคู่โปรดที่เจ้าตัวมักจะชอบใส่เดินไปเดินมาในบ้านถูกถอดวางอยู่หน้าประตูห้องนอนดังนั้นเจ้าของของมันจึงน่าจะอยู่ในห้องนั้นเป็นแน่. เจียเอ๋อรีบหยิบถุง ‘ของฝาก’ ที่ไปซื้อมา ก่อนเปิดประตูไปหาร่างบาง
เป็นไปตามคาด ร่างบางนั้นนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยท่าทางที่แสนสบายเหมือนกับเด็กน้อยไม่มีผิด ผ้านวมห่มปิดมิดจนถึงคอ ทว่าเครื่องปรับอากาศกลับตั้งอุณหภูมิไว้เสียเย็นเฉียบ. ชายหน้าสวยคนนี้เป็นคนแปลกๆ แต่ทว่ากลับมีความน่ารักมากมายเสียจนบดบังความแปลกพวกนั้นไปเสียหมด. เรือนผมสีฉูดฉาดโผล่พ้นผ้าห่มสีเข้มของชายหนุ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย กลิ่นหอมจางๆจากเรือนผมสลวยนั้นช่างน่าเย้ายวนใจเหลือเกินสำหรับเขา มือหนาที่หยาบกร้านลูบที่หัวเล็กของคนน่ารักอย่างเบามือ
ท่าทางการซุกผ้านวมราวกับว่าหนาวเสียเต็มประดาทั้งๆที่เป็นคนทำให้ห้องนี้เย็นเองแท้ๆ สมกับเป็นคนแปลกๆคนนี้ การกระทำที่ไม่เข้ากัน ยากที่จะเข้าใจได้เหมือนความคิดของเด็กเล็กๆที่มองอะไรในมุมตื้นๆ. เจียเอ๋อเองก็เคยถามร่างบางว่าทำไมถึงเปิดเย็นเสียขนาดนี้ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็แทบจะทำเอาเขาหงายเงิบด้วยคำตอบมึนๆแบบ ‘ก็สวรรค์มันเย็นนี่นา’ หมายความว่าหากไม่เย็นเหมือนกับ ‘สวรรค์’ ที่ตนเคยอยู่แล้วก็นอนไม่หลับสินะ.. บางทีเจียเอ๋อก็อยากรู้เหลือเกินว่าไอ้หมอนี่มาจากไหนกันแน่นะ.. ที่ที่เย็น และงดงาม แถมยังทำให้ชายหน้าสวยคนนี้เติบโตขึ้นมาได้อย่าง ‘บริสุทธิ์’ ไร้ที่ติเหมือนกับนางฟ้าขนาดนี้... บางทีอาจจะมาจากสวรรค์จริงๆก็ได้ล่ะมั้ง.
“จ..แจ็คสัน.... อ๊า! เจียเอ๋อนี่นา. มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เสียงของคนหน้าหวานเอ่ยงัวเงียตื่นขึ้นอย่างง่วงๆ ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นมองชายหนุ่มอย่างสดใสน่ารักเหมือนเช่นเคย รอยยิ้มนั่นดูใสซื่อบริสุทธิ์จนพาให้เขาต้องหลงใหล คนที่เพิ่งเข้ามาในห้องมองร่างบางบนเตียงอย่างอ่อนโยน ปากหนาปรากฎยิ้มบางๆที่มุมปาก ต่างจากในความคิดที่กำลังนึกสงสัยอยู่..
แจ็กสันอีกแล้ว... ชื่อนี้อีกแล้ว... หมอนั่นเป็นใครกัน
เวลาเผลอทีไร ‘อีเอิ้น’ ก็มักจะเรียกเขาว่าแจ็คสันทุกที... มันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขางั้นหรอ.. ราวกับว่า ‘แจ็คสัน’ คนนั้นเป็นคนที่สำคัญกับคนคนนี้มากเสียจนไม่สามารถลบเลือนไปจากห้วงความคิดได้.. เขาเองก็ไม่ว่าอะไรหรอกหากเจ้านี่อยากจะเรียกเขาว่า ‘แจ็คสัน’ แบบนั้น .. เพราะถ้าพูดกับตามตรงแล้ว อีเอิ้นก็ไม่ได้เป็นชื่อจริงๆของหมอนี่เสียหน่อย.
อีเอิ้นเป็นคนประหลาด... เด็กแปลกๆที่จู่ๆเขาก็เก็บได้ แล้วก็กลายเป็นมาอยู่กับเขาแบบนี้โดยไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ตั้งตัว หวังเจียเอ๋อ เพลย์บอยอันดับหนึ่งของมหาลัย ที่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้ามาขวางทาง ใครใครก็รู้กันดีว่าเขานั้นเป็นตัวร้ายประจำผับที่มีฝีมือทั้งการต่อสู้ และใบหน้าหล่อเหลา ชายหนุ่มที่ผ่านหญิงสาวมาแล้วนับไม่ถ้วนที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสำราญในคอนโดหรูที่อาศัยมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม.. ใครจะคิดว่าไอ้ตัวร้ายอย่างเค้าสุดท้ายเลิกหิ้วสาวขึ้นห้องแค่เพราะมีเด็กประหลาดๆคนนึงมาอาศัยอยู่ด้วยแบบนี้...
วันนั้นเป็นวันธรรมดาๆวันหนึ่งที่เขาออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่ผับประจำ แสงสีที่สว่างไสวในยามค่ำคืน. เสียงเพลงที่เปิดจนกึกก้องร้าน ผู้คนมากมายที่กำลังขยับกายไปตามจังหวะของท่วงทำนองเหล่านั้นอย่างสนุกสนาน. ชายหนุ่มยกแก้วค็อกเทลสีสดขึ้นจิบ ปล่อยให้รสชาติฝาดปนร้อนของแอลกอฮอล์ไหลลงไปตามลำคอ. จู่ๆก็กลับผู้ชายหน้าหวานวิ่งถลาเข้ามากอดเขาอย่างจัง.
ให้พูดกันตามจริงก็เรียกว่ากระโดดกอดคงจะเหมาะสมกว่า คนหน้าที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนในชีวิต จู่ๆก็วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงเสียจนหลบไม่ทัน แต่ก็นั่นล่ะนะ. ต่อให้หลบทันเขาก็คงจะไม่หลบหรอก เพราะชายคนนั้นมีใบหน้าที่สวยหวานราวกับสตรีเพศแต่กลับดูใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับเด็กมัธยม ผิวขาวเรียบเนียนดุจดั่งน้ำนมที่โผล่พ้นผ้าสีขาวที่ถูกพันไว้เหมือนกับหลุดออกมาจากเทพนิยายกรีกโบราณดูเปล่งปลั่ง ล่อตาล่อใจของบุรุษเพศทุกคนที่ได้เห็น หากแต่เมื่อร่างบางโผเข้ากอดอันดับหนึ่งอย่างหวังเจียเอ๋อคนนี้แล้ว ก็คงไม่มีใครอาจกล้ามองได้
“แจ็คสัน !!! แจ็คสัน!!! ในที่สุดข้าก็เจอเจ้าแล้ว” นั่นคือประโยคแรกที่ร่างสวยเอ่ยกับเขาด้วยสีหน้าดีใจราวกับเด็กหลงทางที่ได้เจอกับผู้ปกครอง ชื่อที่ไม่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มต้องเบ้หน้าด้วยความสงสัย ใครกันนะ แจ็คสันนั่น ท่าทางว่าไอ้หมอนี่ทักคนผิดแน่นอน เจียเอ๋อทำท่าจะปัดมือนิ่มสวยคู่นั้นออกแต่ประโยคต่อมาที่คนหน้าหวานพูดกลับทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม.
“อ๊า! ไม่สิ ท่านไม่ใช่แจ็คสัน ก่อนอื่นต้องแนะนำตัวก่อนสินะ. ข้าชื่อมาร์คเป็นเทวดามาจากสวรรค์ด้านบนนั่น” เจียเอ๋อแทบจะเอามือก่ายหน้าผากทันทีที่ได้ยินคำพูดประหลาดที่หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มร่างสวย ยังดีที่ประโยคนี้คนสวยตรงหน้าลดเสียงลง แม้ไม่เบาเหมือนเสียงกระซิบแต่ก็ไม่ได้ดังจนเรียกความสนใจเหมือนในคราวแรก เขามองเด็กหนุ่มคนนี้จากหัวจรดเท้า ทั้งคำพูด ท่าที และการวางตัวนั่นช่างดูประหลาด ใบหน้าจริงใจไม่เหมือนคนโกหกซักนิดและท่าทางที่ดูจริงจังไม่เหมือนการล้อเล่นทำเอาคนถูกกอดนั้นปวดหัวขึ้นมาทันที
มาจากโรงพยาบาลบ้าหรือรายการซ่อนกล้องกันแน่...
นั่นคือความรู้สึกแรกที่เขามีต่อมาร์ค
คำพูดและท่าทางที่ดูเหมือนเด็กๆทำให้เขาอยากหัวเราะออกมาตั้งแต่คราวแรกที่ได้ยิน แต่สีหน้าของไอ้หมอนี่ทำให้เขาคิดว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องล้อเล่นได้ เจียเอ๋อพยายามถามคนหน้าสวยว่ามาจากไหนกันแน่ แต่ดูแล้วคำตอบของมาร์คก็วกวนไปมาราวกับน้ำวนที่ไม่สามารถหาแกนกลางอันเป็นใจความได้
สุดท้ายก็พอสรุปจากคำพูดได้ว่าไอ้เจ้านี่ชื่อมาร์ค มาจากสวรรค์เพื่อทำภารกิจบางอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ และท่าทางว่าจะไม่มีที่อยู่บนโลกมนุษย์นี่เลย เจียเอ๋อได้ยินก็เริ่มหนักใจและพยายามจะตีตัวออกห่างแต่ทว่าคนหน้าสวยกลับร้องงอแงไม่ยอมให้เขาสามารถหนีออกจากสถาณการณ์ที่น่าลำบากใจนี่ได้ ผู้คนมากมายกำลังจับตามองเขาอยู่ แล้วเจียเอ๋อก็ทนลูกอ้อนของเจ้าผมแดงนี่กับแรงกดดันจากผู้คนรอบข้างไม่ได้จึงจำต้องยอมพาไอ้หมอนี่มานั่งด้วยและพูดคุยให้เป็นเรื่องเป็นราว
เมื่อกลับมาที่โต๊ะพร้อมหนุ่มหน้าสวยน้องรหัสสัญชาติไทยที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก็เลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ปกติเป้าหมายของไอ้หมอนี่ไม่ค่อยจะเป็นผู้ชายซักเท่าไหร่นัก ยิ่งไปกว่านั้นไอ้คนสวยนี่ไม่มีกลิ่นอายของความร้อนแรงเซ็กซี่หวือหวาออกมาเหมือนกับของเล่นชิ้นอื่นๆที่หวังเจียเอ๋อเคยเล่นด้วยเลย
กันต์พิมุกต์มองผู้ชายหัวแดงอย่างงงๆ แบมแบมเกาหัวเบาๆแล้วมองผ่านแว่นตาสีชาที่ใส่อยู่ไปยังคาสโนว่าหนุ่มคนสนิท เจียเอ๋อถอนหายใจ. ตอนแรกเขากะว่าจะฝากไอ้หมอนี่ไว้กับหนุ่มชาวไทย แต่พอคิดไปคิดมาแล้วพี่นิชคุณ พี่ชายของน้องรหัสคนงามนี่ก็ขี้หวงวุ่นวายขั้นรุนแรง ขืนให้แบมแบมหิ้วคนหน้าสวยนี่กลับไปมีหวังไอ้หมอนี่ได้จบลงที่โรงบาลบ้าแน่ๆ
เออ แล้วทำไมเขาต้องแคร์ด้วยนะ ?
เอาเป็นว่ายังไงเหยื่อสวยๆแบบนี้มาติดเบ็ดทั้งทีจะปล่อยทิ้งไปมันก็เสียดายไม่สมกับเป็นหวังเจียเอ๋อใช่มั้ยล่ะ เก็บไว้เล่นก่อนเอาไปปล่อยซักหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา
เจียเอ๋อสั่งน้ำส้มให้ร่างบางก่อนจะเล่าเรื่องราวของไอ้หมอนี่ให้แบมแบมตนอย่างจำใจ กันต์พิมุกต์ได้แต่พยักหน้ารับฟังเรื่องราวที่ไม่คาดคิดนี้อย่างเห็นอกเห็นใจ แต่ทำไงได้ต่อให้แอบเอาเข้าบ้านไป ห้องเขาเล็กกว่าห้องของพี่รหัสสามเท่าแถมยังรกกับรังหนู หากเทียบกับห้องของเจียเอ๋อที่แม้จะมีเพียงห้องนอนเดียวแล้ว แต่เตียงคิงไซส์นั่นสามารถพาเด็กตัวเล็กคนนี้ไปนอนด้วยได้อย่างสบาย ให้นอนอีกซักห้าคนยังได้ ปัญหาเดียวก็อยู่ที่เจ้าตัวนั่นแหละ ว่าคาสโนว่าหนุ่มจะยอมพาคนหน้าสวยไปอยู่ด้วยหรือไม่ ก็แค่นั้นเอง
ช่วงแรกๆที่มาร์คมาอยู่ด้วยทำเอาเจียเอ๋อหัวหมุนไปหมด เพราะไอ้คนหน้าสวยนั้นเหมือนเด็กเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องราวความเป็นไปของโลกซักอย่าง ตั้งแต่เรื่องกินข้าว จับตะเกียบ ถามถึงการ์ตูนหรือหนังก็ไม่รู้จักซักเรื่อง จะอาบน้ำแต่งตัวยังไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ... เพราะว่าเจ้าตัวบอกว่าที่สวรรค์ไม่ต้องอาบน้ำเพราะชาวสวรรค์นั้นไม่มีเหงื่อและบนสวรรค์นั้นก็สะอาดและงดงามเสียจนไม่จำเป็นต้องอาบน้ำ สุดท้ายเจียเอ๋อก็เลยต้องลงมือสอนคนหน้าสวยนี่ให้อาบน้ำ
คนน่ารักดูจะชอบการสระผมเป็นพิเศษ แชมพูที่มีกลิ่นหอมแปรสภาพจากเจลใสกลายเป็นฟองสีขาวอยู่บนหัวขณะสระผม มาร์คดูจะชอบความรู้สึกขณะที่เจียเอ๋อเป็นคนสระผมให้เป็นพิเศษ น้ำเย็นๆที่ชะล้างฟองสีขาวเหล่านั้นออกไป กับสัมผัสอุ่นจากมือหนาคู่นั้นทำให้เด็กหลงทางยิ้มอย่างสดใสทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสนั้น.
รอยยิ้มหวานที่ดูบริสุทธิ์เหมือนกับรอยยิ้มของเด็กที่ยังไร้เดียงสา ทำให้ดวงใจที่เย็นชาของเพลย์บอยหนุ่มค่อยแปรเปลี่ยนจากดินแดนอันรกร้างกลายเป็นทุ่งหญ้าที่ชุ่มชื้นอยู่ภายในโดยไม่รู้ตัว โดยมีคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานคนนี้เป็นผู้รดน้ำให้เมล็ดพันธุ์ค่อยงอกงามและละลายกำแพงน้ำแข็งอันเป็นนิรันดร์นั่นลงอย่างช้าๆ
‘อีเอิ้น’ เป็นชื่อที่ชายหนุ่มตั้งให้กับเด็กหนุ่มด้วยตนเอง ชื่อ ‘มาร์ค’ ฟังดูไม่เข้ากับหน้าตาของหมอนี่ในความคิดของเขา สวยเกินกว่าที่จะมีชื่อที่ฟังดูเป็นผู้ชายแบบนั้น ‘อิเอิ้น’ เป็นชื่อที่ควรจะเป็นชื่อของน้องชายของเขา จำได้ว่าตอนอายุได้หกขวบ แม่ของเขากำลังตั้งท้องได้แปดเดือนตอนที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต ทั้งแม่ และน้องชายที่อยู่ในท้อง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงอยากจะเรียกคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนี้ด้วยชื่อที่มีความหมายสำคัญกับเขา อาจเป็นเพราะความใส่ซื่อบริสุทธิ์นั่นล่ะมั้ง เขาจึงอยากที่จะใช้ชื่อเพราะๆของคนสำคัญที่จากไปก่อนจะได้ใช้มัน
อิเอิ้นนี้จึงเป็นชื่อที่เขารู้สึกมีความสุขและโศกเศร้าในทุกครั้งที่ต้องเอ่ยออกมา.
อิเอิ้นบอกว่าตนมาจากสวรรค์... บางทีเด็กคนนี้อาจเป็นของขวัญที่แม่ของเขาส่งลงมาจากสวรรค์ก็เป็นได้.
การอยู่อาศัยกับเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าสวยงามยิ่งกว่าหญิงสาวแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อิเอิ้นนั้นใสซื่อเกินกว่าที่จะเข้าใจฮอร์โมนที่พุ่งพล่านในกายของชายหนุ่มได้ ร่างบางที่งดงามไร้ที่ติ ผิวขาวเนียนสีน้ำนมที่นัมผัสยากที่จะหักห้ามใจดูราวกับยั่วยวนให้เขาเข้าไปสัมผัสในทุกครั้งที่ได้พบเห็น เส้นผมสีแดงสดที่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลินั้นเปียกด้วยหยดน้ำจากการสระผม รอยยิ้มสดใสที่ดูมีความสุขดูหอมหวานยิ่งกว่าหญิงสาวใดๆที่เคยผ่านเข้ามา หากนี่เป็นนิยายรักสดใสสำหรับเด็กวัยรุ่น เจียเอ๋อก็คงจะต้องหักห้ามใจอย่างยากลำบากเพื่อไม่สัมผัสร่างบางที่แสนเย้ายวนใจนี้
แต่เพราะนี่คือความจริง และเจียเอ๋อก็เป็นเพียงคนธรรมดาๆที่ไม่ใช่คนแสนดีเหมือนพระเอกนิยาย ชายหนุ่มจึงมิได้คิดถึงคุณธรรมงี่เง่าเหมือนพระเอกเหล่านั้น สัมพันธ์ทางกายไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าตนได้ทำผิดพลาดไปแต่ประการใด ชายหนุ่มไม่ได้หักห้ามตัวเองซักนิดที่จะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้มาอยู่อาศัย ยอมรับว่าความใสซื่อบริสุทธิ์ของคนหน้าสวยนี้อาจจะน่าหงุดหงิดไปเสียเล็กน้อยสำหรับมืออาชีพอย่างชายหุ่ม แต่ก็ช่วยไม่ได้ ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย
หากเปรียบเป็นขนมแล้ว อิเอิ้นอาจไม่ได้มีรสชาติเปรี้ยวเหมือนมูสเบอร์รี่แบบหญิงสาวที่เขาเล่นด้วยตามผับบาร์ และไม่หวานเลี่ยนเหมือนบานอฟฟี่แบบสาวๆที่เขาจีบในมหาลัย แต่คนคนนี้เปรียบเหมือนซอฟท์เค้กนิ่มๆที่ไม่ได้มีความพิเศษ มีเพียงตัวเนื้อสปอนจ์เค้กและครีมเข้มข้นที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไรมากมายแต่ก็เต็มไปด้วยรสชาติที่น่าหลงใหลยากจะปฎิเสธ
สำหรับเขาแล้ว นานๆทีจะได้มีของเล่นแบบนี้ซักชิ้น จะว่าไปก็ไม่เลวเหมือนกันถ้าได้ลิ้มลอง..
นั่นคือสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดเวลา.
『50%』
“ฮ้า! ซื้อแชมพูใหม่มาด้วยหรอ เจียเอ๋อ” ร่างบางเอ่ยอย่างเริงร่าเมื่อพบกับแชมพูกลิ่นใหม่ที่ชายหนุ่มเลือกสรรมาให้ตน. เจลสีฟ้าใสที่มองทะลุเห็นได้อีกฝั่งราวกับน้ำทิพย์ในแดนสวรรค์สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับร่างสวยที่อ่อนต่อโลกอันแสนโหดร้าย ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆกับการกระทำราวกับเด็กเล็กๆของคนน่ารักตรงหน้า รอยยิ้มบางๆปรากฎที่มุมมากของชายหนุ่ม มือหนาลูบกลุ่มผมสีสดเบาๆก่อนจะเอ่ยตอบ
“ใช่แล้วล่ะ. เดี๋ยวจะไปเตรียมน้ำให้นะ เสร็จแล้วจะมาเรียกก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วเดินหายลับเข้าไปในห้องน้ำ.
ชายหนุ่มเปิดน้ำร้อนให้ไหลลงไปยังอ่างอาบน้ำอ่างหรูของตน มองดูฟองสีขาวที่ค่อยผุดขึ้นจากน้ำสีใสหลังจากเทเจลลื่นมือลงไป กลิ่นหอมของมันกระจายไปทั่วห้อง ราวกับจะยั่วยวนให้คนในห้องลงไปในอ่างสัมผัสกับความนุ่มของมัน เจียเอ๋อนึกถึงเรื่องของอิเอิ้นซ้ำไปซ้ำมา ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกัน หมอนี่ก็แทบไม่ได้ออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี่เลย คงเป็นเพราะว่าโลกภายนอกนั้นอันตรายเกินกว่าที่คนใสซื่ออย่างอิเอิ้นจะออกไปเผชิญได้
เพราะกลัวว่าคนน่ารักจะเหงาเกินไป หลายต่อหลายครั้งเวลาที่เขาไปเรียน เขาก็ได้ให้แบมแบมผู้เป็นน้องรหัสมาคอยดูแลอิเอิ้น เจ้ารุ่นน้องผู้มาที่ห้องของเขาบ่อยเสียราวกับว่าเป็นเจ้าของห้องเสียเองเป็นปกติอยู่แล้ว ยิ่งมีเพื่อนเล่นเพิ่มเข้ามาแบบนี้กันต์พิมุกต์ยิ่งโผล่มาบ่อยขึ้นอีก เพราะเป็นน้องรหัสที่สนิทกันมากกกกยิ่งกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน เจียเอ๋อจึงวางใจให้เด็กหนุ่มแก้มป่องดูแลเจ้าคนหน้าสวยนี่
แบมแบมเองก็ไม่ต่างกัน. เขาตัวรู้นิสัย ‘หวงของ’ ของพี่รหัสคนนี้เป็นอย่างดี ตลอดชีวิตยี่สิบปีที่ผ่านมาชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่แสนจะดื้อรั้นและเจ้าอารมณ์ แถมยังเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น แต่ตั้งแต่มีคนประหลาดๆคนนี่เข้ามาในชีวิตก็ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ..
ไม่แน่บางทีอิเอิ้นคนนี้อาจจะทำให้เจียเอ๋อเองกลับมาเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างก็ได้.. เพราะเขาเชื่ออย่างนั้น เด็กหนุ่มจึงได้ ‘โกหก’ กับคนหน้าสวยไปครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยหวังว่า ‘ความรัก’ บริสุทธิ์ที่อิเอิ้นมีนั้นจะเปลี่ยนเจียเอ๋อให้กลายเป็นคนดีได้อีกครั้ง..
แม้เป็นเพียงคำโกหก แต่แบมแบมก็อยากให้อิเอิ้นนั้นเชื่อมั่นในตัวหวังเจียเอ๋อ
“น้ำได้ที่แล้วล่ะ อิเอิ้น มาอาบน้ำได้แล้ว”
เพื่อนของเจียเอ๋อบอกว่า เขาเป็นคนดี นั่นคือสิ่งที่อิเอิ้นรับรู้
ร่างบางมองคนตัวสูงกว่าที่หายลับเข้าไปในห้องน้ำ แววตาที่นิ่งเฉยไร้ประกายสดใสที่เคยมีอยู่ในทุกครั้งที่สบตากับอีกฝ่าย ปากบางเหยียดยิ้มอย่างอ่อนแรง ผิดจากรอยยิ้มบริสุทธิ์ที่มีให้กับเจียเอ๋ออยู่เสมอ หยาดน้ำตาหยดใสที่คลออยู่ในตาข้างซ้ายเพียงหยดเดียวถูกมือเรียวสีซีดปาดออกไปอย่างแผ่วเบา.
ไอโฟนสีดำเครื่องโปรดของชายหนุ่มแผดเสียงดนตรีที่อิเอิ้นไม่เคยจะชินเสียทีขึ้นอีกครั้ง ดนตรีฮิปฮอปหนักหูที่แตกต่างจาก ‘ดนตรี’ ที่แสนงามสง่าบนสรวงสวรรค์ แต่ร่างบางก็ไม่คิดจะหยุดมันด้วยการไปตามชายหนุ่มที่กำลังเตรียมน้ำหรือรับโทรศัพท์เสียเองด้วยรู้ว่าคนที่โทรมาคงเป็นหญิงสาวซักคนของเจียเอ๋อที่โทรเข้ามาหาด้วยความ ‘คิดถึง’ ที่แสนจอมปลอมเหล่านั้น
หลายต่อหลายครั้งที่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก... ไม่ใช่ครั้งเดียวที่เขารับสายโทรศัพท์นั้นแล้วได้รับคำด่าทอที่ไม่เข้าใจ หรือเสียงกรีดร้องประหนึ่งว่าโดนปล้นฆ่า คนหน้าสวยไม่เข้าใจว่าแม่สาวพวกนั้นจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรหนักหนากับการที่เจียเอ๋อไม่ไปหาพวกหล่อน คนที่ควรจะกรีดร้องควรเป็นเขาต่างหาก คนที่น่าจะอยู่ในสถานะที่ใกล้เคียงกับคำว่า ‘คนรัก’ ของชายหนุ่มมากที่สุดไม่ใช่เขาอย่างนั้นหรือ?
‘เจียเอ๋อรักอิเอิ้นจะตาย ตั้งแต่นายเข้ามาในชีวิตของเจียเอ๋อเขาก็เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า’ แบมแบมเอ่ยด้วยรอยยิ้มน่ารัก มือของเด็กหนุ่มลูบใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา. นี่เป็นอีกคืนที่เจียเอ๋อจะต้องออกไป ‘ทำงานข้างนอก’ และไม่ได้กลับมาที่ห้องจึงได้แต่ส่งน้องรหัสมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะไม่กล้าทิ้งเขาไว้คนเดียว
‘เจียเอ๋อเลิกยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นก็เพราะนายเลยนะ’ คำพูดที่พูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสและแววตาที่เป็นมิตรนั่นทำให้อิเอิ้นอ่อนใจ แบมแบมมักจะย้ำแบบนี้เสมอในทุกครั้งที่มาที่นี่ คำพูดซ้ำเดิมราวกับจะฝังมันเข้าไปในความคิดของเขา แม้รู้ดีว่าทั้งตนเองและเด็กหนุ่มต่างก็กำลังพยายามจะเชื่อในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง แต่เขาเองก็ไม่คิดจะปฎิเสธมันเพราะความจริงนั่นเองที่จะทำร้ายความรู้สึกของทั้งสอง
‘เจียเอ๋อเป็นคนดี... เขารักนายแค่เพียงคนเดียว’
C U T
AUTHOR'S
จบร้อยเปอร์กันไปแล้วสำหรับพาร์ตแรก
จากสามพาร์ตของเรื่องนี้ อิอิ
สำหรับฉากคัตไปตามทวงได้ทวิตนะครัชชช
อิอิอิอิอิ เม้นติชมกันด้วยหนา
สกรีมฟิคฝากติดแท็ก ( #ช็อตฟิคลืม ) กันด้วยนะฮวัฟ
ความคิดเห็น