ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การปกครอง
บทที่ 4 การปกครอง
รุ่งเช้าแสงแดดสาดส่องเดฟลุกขึ้นเป็นคนแรกของห้องแล้วแต่งตัวเพื่อไปรับประทานอาหารเช้า
เขาเดินออกจากห้องนอนและเดินตรงไปยังห้องนั้นเล่น แล้วเขาก็หลับตา ปากพึมพำอะไรสักอย่างเหมือนท่องมนต์แล้วร่างเขาก็ให้ไปทันตาชั่วพริบเดียว แล้วเขาก็ไปปรากฏตัวที่ห้องอาหาร
ในห้องอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่โตมากและมีโต๊ะมากมาย
“มานั่งทางนี้สิ ” เกอร์ซี พูดขึ้นขณะเห็นเขา เธอแต่งกายด้วยชุดกระโปงสีชมพูสดใสและเปียผมยาวสลวย เขามองหน้าเธอแล้วยิ้มให้ และเดฟก็เดินตรงดิ่งไปยังสุ้มอาหารที่จัดเรียงไว้เขาเลือกกินสลัด
“วิชาแรกคืออะไรเหรอ” เกอร์ซีถามในลักษณะชวนคุย
เดฟหยิบตารางเรียนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
“การปกครอง”
“ไงเดฟ ทำไมตื่นกันเร็วจัง” อีตันที่เดินมากับแลมทิส เขามาสมทบด้วย
“ฉันไปตักอาหารก่อนนะ ” เดฟพยักหน้า
“ตั้งใจฟังหน่อยเจ้าชายอีตัน แล้วนี้พวกเธอหัวเราะอะไรกันอยู่”
อาจารย์การ์เรทชายผู้ไว้หนวดเครารุงรังหันไปมองด้วยสายตาดุดันทางอีตันที่ตอนนี้กำลังหัวเราะร่าอยู่กับเพื่อน
“การขึ้นเป็นกษัตริย์ต้องมีความเป็นผู้นำหน้าเชื่อถือและมีความรับผิดชอบอยางยิ่ง” อาจารย์การ์เรทเริ่มสอนต่อ
“หน้าเบื่อจังเลย” อีตันบ่นอุบอิบกับเดฟและแลมทิส
“ฉันรู้เรื่องพวกนี้หมดแล้ว” เดฟพูดขึ้นขณะเอาหนังสือวิชาอื่นขึ้นมาอ่าน
“เจ้าชายเดฟ ทำไมกษัตริย์ต้องเป็นที่หน้านับถือและต้องมีความรับผิดชอบสูง” เสียงของ อาจารย์การ์เรทดังขึ้นเมื่อสังเกตว่าเจ้าชายเดฟไม่ได้ฟังเขาเลย
“ถ้ากษัตริย์ไม่เป็นที่หน้านับถือชาวบ้านก็จะไม่เชื่อฟังและกษัตริย์ก็ไม่สามารถปกครองพวกเขาได้ ต่างคนก็ต่างอยู่ไม่สามัคคีกันชาวบ้านก็จะแตกแยกกันเอง และการมีความรับผิดชอบนั้นก็สำคัญมากเช่นกันและกษัตริย์ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่าคนอื่นหลายเท่า รับผิดชอบ เรื่องความเป็น อยู่อาศัยต่างๆครับ” เดฟตอบขึ้นอย่างคล่องแคล้วว่องไว
“ดีมาก แต่เธอควรจะฟังฉันสอนบ้างนะ และเอาหนังสือวิชาอะไรขึ้นมานะเก็บลงไปเดี๋ยวนี้”
แต่เดฟก็ไม่สนใจคำพูดนั้นของอาจารย์การ์เรท
กริ่ง เสียงออดดังขึ้น
“หมดเวลาของคาบนี้แล้ว นักเรียนไปเรียนวิชาต่อไปเลย”
“แต่เธอรออยู่ก่อน ” อาจารย์การ์เรทพูดกับเดฟด้วยเสียงราบเรียบ
“ในเมื่อเขารู้คำตอบของอาจารย์แล้วทำไมยังคิดทำโทษเขาอีกล่ะค่ะ” เสียงของเกอร์ซีดังขึ้นอย่างไม่พอใจ “เธอก็เช่นกัน เจ้าหญิงเกอร์ซี” อาจารย์มองหน้าเธอ
ขณะที่นักเรียนต่างเดินออกจากห้องทั้งเดฟและเกอร์ซีก็เดินตามอาจารย์ไปยังห้องพักครู
“เธอทำให้ฉันผิดหวังมากนะเจ้าชายเดฟ ถึงเธอจะเรียนเก่งขนาดไหนก็ควรเชื่อฟังฉันบ้าง ”
อาจารย์การ์เรทพูดขึ้นขณะพวกเขามาถึงห้องพักครูแล้ว
“ส่วนเธอ ก็ไม่ควรเถียงฉันด้วยเช่นกันเจ้าหญิงเกอร์ซี ”
“นายนี้เจ๋งเป็นบ้าเลย คาบแรกที่เรียนก็ถูกทำโทษแล้ว” อีตันพูดขึ้นหลังจากที่เดฟออกมาจากห้องนั้นแล้ว “ว่าแต่นายถูกทำโทษาอะไรหรอ” แลมทิสถามต่อ
“จัดหนังสือในห้องสมุดหนึ่งอาทิตย์” แลมทิสยิ้ม ให้เดฟแล้วพูดต่อ ขณะสังเกตเกอร์ซีที่เดินมากับ โอเพิลที่เพิ่งจะเดินพ่านพวกเขาไป
“โชคดีจังมีคนช่วยนายทำด้วย” อีตันก็เริ่มร่วมแหย่เดฟด้วย แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์เพราะเดฟดูท่าจะไม่สนใจและไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็นเลย
รุ่งเช้าแสงแดดสาดส่องเดฟลุกขึ้นเป็นคนแรกของห้องแล้วแต่งตัวเพื่อไปรับประทานอาหารเช้า
เขาเดินออกจากห้องนอนและเดินตรงไปยังห้องนั้นเล่น แล้วเขาก็หลับตา ปากพึมพำอะไรสักอย่างเหมือนท่องมนต์แล้วร่างเขาก็ให้ไปทันตาชั่วพริบเดียว แล้วเขาก็ไปปรากฏตัวที่ห้องอาหาร
ในห้องอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่โตมากและมีโต๊ะมากมาย
“มานั่งทางนี้สิ ” เกอร์ซี พูดขึ้นขณะเห็นเขา เธอแต่งกายด้วยชุดกระโปงสีชมพูสดใสและเปียผมยาวสลวย เขามองหน้าเธอแล้วยิ้มให้ และเดฟก็เดินตรงดิ่งไปยังสุ้มอาหารที่จัดเรียงไว้เขาเลือกกินสลัด
“วิชาแรกคืออะไรเหรอ” เกอร์ซีถามในลักษณะชวนคุย
เดฟหยิบตารางเรียนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
“การปกครอง”
“ไงเดฟ ทำไมตื่นกันเร็วจัง” อีตันที่เดินมากับแลมทิส เขามาสมทบด้วย
“ฉันไปตักอาหารก่อนนะ ” เดฟพยักหน้า
“ตั้งใจฟังหน่อยเจ้าชายอีตัน แล้วนี้พวกเธอหัวเราะอะไรกันอยู่”
อาจารย์การ์เรทชายผู้ไว้หนวดเครารุงรังหันไปมองด้วยสายตาดุดันทางอีตันที่ตอนนี้กำลังหัวเราะร่าอยู่กับเพื่อน
“การขึ้นเป็นกษัตริย์ต้องมีความเป็นผู้นำหน้าเชื่อถือและมีความรับผิดชอบอยางยิ่ง” อาจารย์การ์เรทเริ่มสอนต่อ
“หน้าเบื่อจังเลย” อีตันบ่นอุบอิบกับเดฟและแลมทิส
“ฉันรู้เรื่องพวกนี้หมดแล้ว” เดฟพูดขึ้นขณะเอาหนังสือวิชาอื่นขึ้นมาอ่าน
“เจ้าชายเดฟ ทำไมกษัตริย์ต้องเป็นที่หน้านับถือและต้องมีความรับผิดชอบสูง” เสียงของ อาจารย์การ์เรทดังขึ้นเมื่อสังเกตว่าเจ้าชายเดฟไม่ได้ฟังเขาเลย
“ถ้ากษัตริย์ไม่เป็นที่หน้านับถือชาวบ้านก็จะไม่เชื่อฟังและกษัตริย์ก็ไม่สามารถปกครองพวกเขาได้ ต่างคนก็ต่างอยู่ไม่สามัคคีกันชาวบ้านก็จะแตกแยกกันเอง และการมีความรับผิดชอบนั้นก็สำคัญมากเช่นกันและกษัตริย์ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่าคนอื่นหลายเท่า รับผิดชอบ เรื่องความเป็น อยู่อาศัยต่างๆครับ” เดฟตอบขึ้นอย่างคล่องแคล้วว่องไว
“ดีมาก แต่เธอควรจะฟังฉันสอนบ้างนะ และเอาหนังสือวิชาอะไรขึ้นมานะเก็บลงไปเดี๋ยวนี้”
แต่เดฟก็ไม่สนใจคำพูดนั้นของอาจารย์การ์เรท
กริ่ง เสียงออดดังขึ้น
“หมดเวลาของคาบนี้แล้ว นักเรียนไปเรียนวิชาต่อไปเลย”
“แต่เธอรออยู่ก่อน ” อาจารย์การ์เรทพูดกับเดฟด้วยเสียงราบเรียบ
“ในเมื่อเขารู้คำตอบของอาจารย์แล้วทำไมยังคิดทำโทษเขาอีกล่ะค่ะ” เสียงของเกอร์ซีดังขึ้นอย่างไม่พอใจ “เธอก็เช่นกัน เจ้าหญิงเกอร์ซี” อาจารย์มองหน้าเธอ
ขณะที่นักเรียนต่างเดินออกจากห้องทั้งเดฟและเกอร์ซีก็เดินตามอาจารย์ไปยังห้องพักครู
“เธอทำให้ฉันผิดหวังมากนะเจ้าชายเดฟ ถึงเธอจะเรียนเก่งขนาดไหนก็ควรเชื่อฟังฉันบ้าง ”
อาจารย์การ์เรทพูดขึ้นขณะพวกเขามาถึงห้องพักครูแล้ว
“ส่วนเธอ ก็ไม่ควรเถียงฉันด้วยเช่นกันเจ้าหญิงเกอร์ซี ”
“นายนี้เจ๋งเป็นบ้าเลย คาบแรกที่เรียนก็ถูกทำโทษแล้ว” อีตันพูดขึ้นหลังจากที่เดฟออกมาจากห้องนั้นแล้ว “ว่าแต่นายถูกทำโทษาอะไรหรอ” แลมทิสถามต่อ
“จัดหนังสือในห้องสมุดหนึ่งอาทิตย์” แลมทิสยิ้ม ให้เดฟแล้วพูดต่อ ขณะสังเกตเกอร์ซีที่เดินมากับ โอเพิลที่เพิ่งจะเดินพ่านพวกเขาไป
“โชคดีจังมีคนช่วยนายทำด้วย” อีตันก็เริ่มร่วมแหย่เดฟด้วย แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์เพราะเดฟดูท่าจะไม่สนใจและไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็นเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น