ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมืองฟีช็อต
บทที่ 3 เมืองฟีช็อต
เดฟเดินตามแผนที่นั้น เมืองฟีช็อตนั้นอยู่นอกโรงเรียน
เขาเดินไปตามทางเดินจนออกนอกโรงเรียนตามแผนที่ เขาเดินลัดเลอะไปตามต้นไม้จนแผนที่สิ้นสุดลงที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง เขาเลยปีนบันไดไม้ที่ห้อยต้นไม้ต้นนั้นอยู่ เขาปีนขึ้นไปจนสุดเขาก็เห็นรูขนาดใหญ่และข้างๆรูนั้นมีป้าย
“กระโดดลงไป” แลมทิส ซึ่งมายืนอยู่ข้างเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้อ่านเสียงดัง
เจ้าชายเดฟกระโดดลงไปก่อนเพราะเขาเห็นแลมทิสทำท่าไม่แน่ใจว่าควรจะกระโดดดีหรือไม่
และเมื่อเจ้าชายเดฟกระโดดลงไปถึงพื้นก็ต้องประหลาดใจเพราะมีหมอนขนาดใหญ่รองรับไว้
ข้างในห้องนั้นใหญ่โตมากมีโซฟาสำหรับนั่งพักผ่อนหย่อนใจ เขาเดินสำรวจภายในห้องโถงขนาดใหญ่ และในนั้นก็มีห้องน้ำที่ดูสะอาดสะอ้านมีอยู่หลายห้องและแบ่งหญิงแบ่งชาย
ส่วนห้องนอนนั้นมีอยู่สองห้อง ห้องชาย และหญิงในห้องนอนนั้นใหญ่มากมีเตียงนอนอยู่ สิบกว่าเตียงและตู้เสื้อผ้าสิบกว่าตู้
เดฟเลือกห้องนอนห้องแรกเขานำกระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บไว้ในตู้ ต่อมาเจ้าชายแลมทิสก็เดินมาเขาส่งยิ้มให้แล้วจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เช่นกัน
เมื่อสมาชิกของเมืองแลมทิสมาครบทุกคน ทุกคนก็เข้ามานั่งล้อมวงกันแล้วแนะนำตัว
“ฉันชื่อมิลลิ้ง ”เด็กหญิงผมดำสนิท นัยน์ตาสีเทา พูดขึ้นเป็นคนแรกแล้วส่งยิ่มให้ทุกคน
ต่อมา “ผมชื่ออีตัน”เด็กชายผมดำ นัยน์ตาสีเขียวแนะนำตัวต่อมา
“ผมเดฟ” เดฟแนะนำตัวหลังจากอีตันพูดจบ
“ฉันแกลเลิน”เด็กหญิงผมสีแดง นัยน์ตาสีน้ำตาล รีบพูดพร้อมกับมองหน้ากับเจ้าชายเดฟแล้วยิ้มให้
“ส่วนฉันเกอร์ซี”เด็กหญิงคนทัดไปแนะนำตัวต่อ
และเมื่อทุกคนแนะนำตัวกันเสร็จแล้วก็เริ่มไปอาบน้ำและนอน
“เดฟ ” อีตันเรียกเขา
“นายมาจากเมืองอะไร”
“แวร์รีเอินท์”
“นายรู้ไหมว่าทำไมห้องนี้ถึงมีแสงสว่างและกว้างใหญ่ขนาดนี้ทั้งที่อยู่ในโพลงของต้นไม้แท้ๆ”
“เพราะว่าเวทมนต์ไง ใช้เวทปรับเปลี่ยนสถานที่พรางตา มันถึงดูใหญ่โอกโถงขนาดนี้ไง”
เดฟพูดแล้วเดินออกจากห้องนอนเพื่อตรงไปยังห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่จัดเรียงไว้
“ไงเดฟ อีตัน” แลมทิสซึ่งนั้นในนี้อยู่แล้วทักขึ้น
“นั้นหนังสืออะไรเหรอ” อีตันเริ่มสังเกตหนังสือที่อยู่ในมือของเดฟ
“หนังสือของเพื่อนะเขาพูด”
“เราง่วงนอนแล้วไปนอนก่อนนะ”แลมทิสพูดขณะที่กลับเข้าห้องนอน
“เราก็ง่วงอยู่เหมือนกันไปนอนก่อนนะเพื่อน”
เดฟพยักหน้าแล้วอีตันก็เดินไป
เขาพยายามทำความเข้าใจ หนังสือวิธีการใช้เวทรีควอสแต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้
มันดูเหมือนภาษาอะไรบางอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้
“รีควอสเป็นภาษาที่มีมานานมากแล้ว คนส่วนมากไม่สามารถอ่านภาษานี้ไม่ได้ แต่ฉันอ่านได้นะ”
เดฟหันไปมองทางต้นเสียงนั้นเขาก็เห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่มองเขาตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เขา
“ฉันชื่อเกอร์ซี”
“หวัดดี ”
“ฉันอยากรู้จังว่าเธอเอาหนังสือเล่มนี้มาจากไหน”
“ฟารอลเลส เว็ต ”
“อ้อ ฟารอลเลส เว็ตนี้เอง”
“เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ”
“รู้จักสิ เขาเป็นญาติห่างๆของฉันนะ”
“บ้านนายอยู่ที่ไหนเหรอ” แกลเลินถามขึ้นเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
“แวร์รีเอินท์”
“เหรอเมืองนั้นเป็นยังไง” แกลเลินถามต่อ
“สงบ สวยงาม” เขาตอบเรียบๆ
“ฉันอยากเห็นเมืองนั้นจัง” เธอพูด
เดฟทำหน้าเรียบเชยไม่ตอบอะไร
“แล้วเธอละมาจากเมืองอะไร”
“โวเวิล”
“โวเวิล เมืองนี้ฉันเคยไป”
“มันเป็นเมืองที่สวยงามและร่มเย็นมากเลย”
“อ่าว แล้วนั้นเธอจะไปไหน” แกลเลินถามขึ้นขณะเห็นเขากำลังเดินออกไป
“นอน” เดฟตอบเสียงเรียบตามนิสัย แต่แล้วเขาก็ลืมเรื่องเวทมนต์รีควอส
เดฟเดินตามแผนที่นั้น เมืองฟีช็อตนั้นอยู่นอกโรงเรียน
เขาเดินไปตามทางเดินจนออกนอกโรงเรียนตามแผนที่ เขาเดินลัดเลอะไปตามต้นไม้จนแผนที่สิ้นสุดลงที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง เขาเลยปีนบันไดไม้ที่ห้อยต้นไม้ต้นนั้นอยู่ เขาปีนขึ้นไปจนสุดเขาก็เห็นรูขนาดใหญ่และข้างๆรูนั้นมีป้าย
“กระโดดลงไป” แลมทิส ซึ่งมายืนอยู่ข้างเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้อ่านเสียงดัง
เจ้าชายเดฟกระโดดลงไปก่อนเพราะเขาเห็นแลมทิสทำท่าไม่แน่ใจว่าควรจะกระโดดดีหรือไม่
และเมื่อเจ้าชายเดฟกระโดดลงไปถึงพื้นก็ต้องประหลาดใจเพราะมีหมอนขนาดใหญ่รองรับไว้
ข้างในห้องนั้นใหญ่โตมากมีโซฟาสำหรับนั่งพักผ่อนหย่อนใจ เขาเดินสำรวจภายในห้องโถงขนาดใหญ่ และในนั้นก็มีห้องน้ำที่ดูสะอาดสะอ้านมีอยู่หลายห้องและแบ่งหญิงแบ่งชาย
ส่วนห้องนอนนั้นมีอยู่สองห้อง ห้องชาย และหญิงในห้องนอนนั้นใหญ่มากมีเตียงนอนอยู่ สิบกว่าเตียงและตู้เสื้อผ้าสิบกว่าตู้
เดฟเลือกห้องนอนห้องแรกเขานำกระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บไว้ในตู้ ต่อมาเจ้าชายแลมทิสก็เดินมาเขาส่งยิ้มให้แล้วจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เช่นกัน
เมื่อสมาชิกของเมืองแลมทิสมาครบทุกคน ทุกคนก็เข้ามานั่งล้อมวงกันแล้วแนะนำตัว
“ฉันชื่อมิลลิ้ง ”เด็กหญิงผมดำสนิท นัยน์ตาสีเทา พูดขึ้นเป็นคนแรกแล้วส่งยิ่มให้ทุกคน
ต่อมา “ผมชื่ออีตัน”เด็กชายผมดำ นัยน์ตาสีเขียวแนะนำตัวต่อมา
“ผมเดฟ” เดฟแนะนำตัวหลังจากอีตันพูดจบ
“ฉันแกลเลิน”เด็กหญิงผมสีแดง นัยน์ตาสีน้ำตาล รีบพูดพร้อมกับมองหน้ากับเจ้าชายเดฟแล้วยิ้มให้
“ส่วนฉันเกอร์ซี”เด็กหญิงคนทัดไปแนะนำตัวต่อ
และเมื่อทุกคนแนะนำตัวกันเสร็จแล้วก็เริ่มไปอาบน้ำและนอน
“เดฟ ” อีตันเรียกเขา
“นายมาจากเมืองอะไร”
“แวร์รีเอินท์”
“นายรู้ไหมว่าทำไมห้องนี้ถึงมีแสงสว่างและกว้างใหญ่ขนาดนี้ทั้งที่อยู่ในโพลงของต้นไม้แท้ๆ”
“เพราะว่าเวทมนต์ไง ใช้เวทปรับเปลี่ยนสถานที่พรางตา มันถึงดูใหญ่โอกโถงขนาดนี้ไง”
เดฟพูดแล้วเดินออกจากห้องนอนเพื่อตรงไปยังห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่จัดเรียงไว้
“ไงเดฟ อีตัน” แลมทิสซึ่งนั้นในนี้อยู่แล้วทักขึ้น
“นั้นหนังสืออะไรเหรอ” อีตันเริ่มสังเกตหนังสือที่อยู่ในมือของเดฟ
“หนังสือของเพื่อนะเขาพูด”
“เราง่วงนอนแล้วไปนอนก่อนนะ”แลมทิสพูดขณะที่กลับเข้าห้องนอน
“เราก็ง่วงอยู่เหมือนกันไปนอนก่อนนะเพื่อน”
เดฟพยักหน้าแล้วอีตันก็เดินไป
เขาพยายามทำความเข้าใจ หนังสือวิธีการใช้เวทรีควอสแต่เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้
มันดูเหมือนภาษาอะไรบางอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้
“รีควอสเป็นภาษาที่มีมานานมากแล้ว คนส่วนมากไม่สามารถอ่านภาษานี้ไม่ได้ แต่ฉันอ่านได้นะ”
เดฟหันไปมองทางต้นเสียงนั้นเขาก็เห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่มองเขาตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เขา
“ฉันชื่อเกอร์ซี”
“หวัดดี ”
“ฉันอยากรู้จังว่าเธอเอาหนังสือเล่มนี้มาจากไหน”
“ฟารอลเลส เว็ต ”
“อ้อ ฟารอลเลส เว็ตนี้เอง”
“เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ”
“รู้จักสิ เขาเป็นญาติห่างๆของฉันนะ”
“บ้านนายอยู่ที่ไหนเหรอ” แกลเลินถามขึ้นเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องนอนของเธอ
“แวร์รีเอินท์”
“เหรอเมืองนั้นเป็นยังไง” แกลเลินถามต่อ
“สงบ สวยงาม” เขาตอบเรียบๆ
“ฉันอยากเห็นเมืองนั้นจัง” เธอพูด
เดฟทำหน้าเรียบเชยไม่ตอบอะไร
“แล้วเธอละมาจากเมืองอะไร”
“โวเวิล”
“โวเวิล เมืองนี้ฉันเคยไป”
“มันเป็นเมืองที่สวยงามและร่มเย็นมากเลย”
“อ่าว แล้วนั้นเธอจะไปไหน” แกลเลินถามขึ้นขณะเห็นเขากำลังเดินออกไป
“นอน” เดฟตอบเสียงเรียบตามนิสัย แต่แล้วเขาก็ลืมเรื่องเวทมนต์รีควอส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น