ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดินแดนที่สาปสูญ
“เราอยู่ที่ไหนเนี่ย”ฟุลสกินส์ลืมตาขึ้นมาและพบว่าเขาได้มานอนอยู่บนพื้นทราย โดยมีเพื่อนๆมานอนอยู่ข้างเขา “ฉันก็ไม่รู้” เจมส์พูด
“แต่นายคิดไหมว่าตอนที่เรากำลังเดินเล่นรอบเกาะสรุนาและแล้วเราก็เห็นว่าทุกสิ่งเป็นสีขาวโพนขึ้นมา และหลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างมาลากเรา แล้วเราก็มาอยู่ที่นี่”อเล็กซ์ซานเดอร์พูดขึ้น และพวกเขาก็ลุกขึ้นนั่งบนพื้นทราย และแล้วก็มีผู้ชายสามสี่คนเดินเข้ามาหาพวกเขา ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆๆๆ ผู้ชายคนหนึ่งมีผิวสีขาว ไว้หนวดและเครา และผมบนหนังศีรษะมีสีทองหยิก หน้าตาคมสัน ใส่ชุดสูทสีดำเงามันเหมือนผ้าไหม เขาหันไปมองอเล็กซ์ซานเดอร์และหันมาพูดกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีสีผิวสีขาวแดงที่มากับเขา “คนนี่ไงเจ้าชายที่หายตัวไปหลายปี” และหันหน้ามาพูดกับอเล็กซ์ซานเดอร์ว่า “เราตามหาท่านมานานหลายปีแล้ว และได้มาพบท่านวันนี้รู้สึกเป็นเกียรมาก” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ใครหรือครับที่เป็นคุณกำลังตามหา”อเล็กซ์ซานเดอร์ถามชายผู้นั้น
“ท่านไงครับ เจ้าชายอเล็กซ์ซานเดอร์แห่งแลนติสโต และ แอนทีลนีสเลีย เราตามหาท่านมานานหลายปีแล้ว ท่านได้หายไปในเมืองของพวกนอบเมอร์ ตอนที่ท่านไปเที่ยวเมืองของพวกนอบเมอร์กับท่านแม่ของท่าน เราตามหาท่านไม่เจอ จนมาเจอท่านบนเกาะสรุนาและเราเลยพาตัวท่านและเพื่อนของท่านมา จริงๆแล้วเราไม่คิดว่าจะพาเพื่อนของท่านมาด้วย แต่เพราะถ้าท่านหายไปเฉยพวกเพื่อนๆท่านอาจจะสงสัยได้”ชายคนหนึ่งตอบอเล็กซ์ซานเดอร์ “ผมเหรอเจ้าชาย”อเล็กซ์ซานเดอร์ทำเสียงไม่แน่ใจนัก “ใช้ครับผมแน่ใจ เราจำท่านได้ และเราสังเกตก็สังเกตเห็นจี้ที่ห้อยคอท่านอยู่มันเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเบอร์มิวด้า ตระกลูกษัตริย์ของเมืองเราครับ” ชายคนหนึ่งตอบขึ้นมา อเล็กซ์ซานเดอร์มองดูจี้สร้อยคอที่เขาเคยใส่ตั้งแต่เด็ก และเขามักจะมองดูสร้อยคอที่เขาใส่อยู่เวลาที่คิดถึงพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา “และพวกผมขอพาเจ้าชายไปส่งที่ปราสาทแอนทีลนีสเลียก่อนนะครับ” ชายที่ไว้หนวดเคราพูดขึ้น
“แล้วพวกเพื่อนๆผมละ”อเล็กซ์ซานเดอร์ถาม
“ก็ไปด้วยไงครับ เราจะให้ที่พักเพื่อนของท่านในปราสาท” ชายคนเดิมพูด
และแล้วรถริมูซินคันสีดำก็มาถึง แล้วชายคนหนึ่งก็เดินไปเปิดประตูรถให้พวกเขาเข้าไป แล้วพวกเด็กชายวัยรุ่นก็ขึ้นนั่งบนรถ ตลอดการณ์เดินทางไปปราสาทแอนทีลนีสเลีย ก็ใช้เวลานานหลายชั่วโมง พวกเด็กๆมองออกไปนอกหน้าต่างมีสถานที่แปลกตาหลายแห่งตั้งแต่บ้านลอยได้ โรงหนังเรือนกระจก โรงเรียนใต้ดิน บ้านที่มีน้ำอยู่เต็มบ้านกับคนที่อาศัยอยู่ในบ้านมีลักษณะเหมือนนางเงือก ต้นไม้ที่รูปร่างแปลตา สุนัขตาเดียวกับเชือกที่ร่องหน แล้วรถคันหรูก็เลี้ยวเข้าซอย ประตูหน้าบ้านที่มีขนาดใหญ่ก็เปิดรับรถริมูซีนที่เด็กๆนั่งอยู่ แล้วพวกเด็กๆก็เห็นปราสาทขนาดใหญ่โตโอ่อ่าอยู่เบื้องหน้าไกลออกไปหลายไมล์ การเดินทางจากหน้าประตูบ้านไปสู่ตัวบ้านก็ต้องผ่านสะพานที่ทำจากแก้วหนา และเบื้องล่างของสะพานแก้วกก็คือเหวลึกดีดีนี่เอง แล้วรถริมูซีนก็มาจอดหน้าปราสาทแอนทีลนีสเลีย “ใหญ่จังเลยบ้านนายเนี่ย”ฟุลสกินส์หันไปมองอเล็กซานเดอร์
“นายคิดว่าที่เราอยู่นี้คือสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าใช่ไม”เจมส์พูดกับฟุลสกินส์
“ฉันคิดว่าใช่นะ”ฟุลสกินส์ตอบเพื่อน
หลังจากนั้นชายคนที่มากับพวกเขาก็พาพวกเขาไปห้องโถงใหญ่เพื่อรอเข้าเฝ้าราชาและราชินี
แล้วเก้าอี้บันลังเบื้องหน้าก็ปรากฏร่างของชายและหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้บันลังสีทอง
แล้วชายคนหนึ่งที่มากับเขาก็
“แต่นายคิดไหมว่าตอนที่เรากำลังเดินเล่นรอบเกาะสรุนาและแล้วเราก็เห็นว่าทุกสิ่งเป็นสีขาวโพนขึ้นมา และหลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างมาลากเรา แล้วเราก็มาอยู่ที่นี่”อเล็กซ์ซานเดอร์พูดขึ้น และพวกเขาก็ลุกขึ้นนั่งบนพื้นทราย และแล้วก็มีผู้ชายสามสี่คนเดินเข้ามาหาพวกเขา ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆๆๆ ผู้ชายคนหนึ่งมีผิวสีขาว ไว้หนวดและเครา และผมบนหนังศีรษะมีสีทองหยิก หน้าตาคมสัน ใส่ชุดสูทสีดำเงามันเหมือนผ้าไหม เขาหันไปมองอเล็กซ์ซานเดอร์และหันมาพูดกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีสีผิวสีขาวแดงที่มากับเขา “คนนี่ไงเจ้าชายที่หายตัวไปหลายปี” และหันหน้ามาพูดกับอเล็กซ์ซานเดอร์ว่า “เราตามหาท่านมานานหลายปีแล้ว และได้มาพบท่านวันนี้รู้สึกเป็นเกียรมาก” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “ใครหรือครับที่เป็นคุณกำลังตามหา”อเล็กซ์ซานเดอร์ถามชายผู้นั้น
“ท่านไงครับ เจ้าชายอเล็กซ์ซานเดอร์แห่งแลนติสโต และ แอนทีลนีสเลีย เราตามหาท่านมานานหลายปีแล้ว ท่านได้หายไปในเมืองของพวกนอบเมอร์ ตอนที่ท่านไปเที่ยวเมืองของพวกนอบเมอร์กับท่านแม่ของท่าน เราตามหาท่านไม่เจอ จนมาเจอท่านบนเกาะสรุนาและเราเลยพาตัวท่านและเพื่อนของท่านมา จริงๆแล้วเราไม่คิดว่าจะพาเพื่อนของท่านมาด้วย แต่เพราะถ้าท่านหายไปเฉยพวกเพื่อนๆท่านอาจจะสงสัยได้”ชายคนหนึ่งตอบอเล็กซ์ซานเดอร์ “ผมเหรอเจ้าชาย”อเล็กซ์ซานเดอร์ทำเสียงไม่แน่ใจนัก “ใช้ครับผมแน่ใจ เราจำท่านได้ และเราสังเกตก็สังเกตเห็นจี้ที่ห้อยคอท่านอยู่มันเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเบอร์มิวด้า ตระกลูกษัตริย์ของเมืองเราครับ” ชายคนหนึ่งตอบขึ้นมา อเล็กซ์ซานเดอร์มองดูจี้สร้อยคอที่เขาเคยใส่ตั้งแต่เด็ก และเขามักจะมองดูสร้อยคอที่เขาใส่อยู่เวลาที่คิดถึงพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา “และพวกผมขอพาเจ้าชายไปส่งที่ปราสาทแอนทีลนีสเลียก่อนนะครับ” ชายที่ไว้หนวดเคราพูดขึ้น
“แล้วพวกเพื่อนๆผมละ”อเล็กซ์ซานเดอร์ถาม
“ก็ไปด้วยไงครับ เราจะให้ที่พักเพื่อนของท่านในปราสาท” ชายคนเดิมพูด
และแล้วรถริมูซินคันสีดำก็มาถึง แล้วชายคนหนึ่งก็เดินไปเปิดประตูรถให้พวกเขาเข้าไป แล้วพวกเด็กชายวัยรุ่นก็ขึ้นนั่งบนรถ ตลอดการณ์เดินทางไปปราสาทแอนทีลนีสเลีย ก็ใช้เวลานานหลายชั่วโมง พวกเด็กๆมองออกไปนอกหน้าต่างมีสถานที่แปลกตาหลายแห่งตั้งแต่บ้านลอยได้ โรงหนังเรือนกระจก โรงเรียนใต้ดิน บ้านที่มีน้ำอยู่เต็มบ้านกับคนที่อาศัยอยู่ในบ้านมีลักษณะเหมือนนางเงือก ต้นไม้ที่รูปร่างแปลตา สุนัขตาเดียวกับเชือกที่ร่องหน แล้วรถคันหรูก็เลี้ยวเข้าซอย ประตูหน้าบ้านที่มีขนาดใหญ่ก็เปิดรับรถริมูซีนที่เด็กๆนั่งอยู่ แล้วพวกเด็กๆก็เห็นปราสาทขนาดใหญ่โตโอ่อ่าอยู่เบื้องหน้าไกลออกไปหลายไมล์ การเดินทางจากหน้าประตูบ้านไปสู่ตัวบ้านก็ต้องผ่านสะพานที่ทำจากแก้วหนา และเบื้องล่างของสะพานแก้วกก็คือเหวลึกดีดีนี่เอง แล้วรถริมูซีนก็มาจอดหน้าปราสาทแอนทีลนีสเลีย “ใหญ่จังเลยบ้านนายเนี่ย”ฟุลสกินส์หันไปมองอเล็กซานเดอร์
“นายคิดว่าที่เราอยู่นี้คือสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าใช่ไม”เจมส์พูดกับฟุลสกินส์
“ฉันคิดว่าใช่นะ”ฟุลสกินส์ตอบเพื่อน
หลังจากนั้นชายคนที่มากับพวกเขาก็พาพวกเขาไปห้องโถงใหญ่เพื่อรอเข้าเฝ้าราชาและราชินี
แล้วเก้าอี้บันลังเบื้องหน้าก็ปรากฏร่างของชายและหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้บันลังสีทอง
แล้วชายคนหนึ่งที่มากับเขาก็
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น