ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรือลำราญสุดหรู
ในเมืองสเต็มเตอร์ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังขับรถกลับบ้านและบ้างคนที่กำลังเดินอยู่บนทางเท้าข้างถนน เลยไปทางด้านซ้ายของถนนสกูเลนส์มีคฤหาสน์หลังงามเก่าแก่ตั้งอยู่ในเมืองสเต็มเตอร์ซึ่งเป็นบ้านของตระกูนแบ็กซ์เฟรนด์และคาดว่าเป็นบ้านของตระกูนขุนนางที่มีชื่อเสียงในสมัยก่อน พื้นที่ของคฤหาสน์ของตระกูนแบ็กซ์เฟรนด์กินเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ 50ไร่ ภายนอกเป็นแบบยุควิกตอเรีย มีต้นไม้ต้นใหญ่ รูปปั่นแบบยุโรป สระว่ายน้ำในที่ร่มและที่แจ้ง สนามเล่นแบดมินตัน สวนขนาดใหญ่จัดแบบเอเชีย รวมทั้งน้ำพุอีกหลายแห่ง ภายในบ้านจัดแบบฝรั่งเศส ผสมกับแบบวิกตอเรีย มีภาพวาดของศิลปินที่มีชื่อเสียงมากมาย และรูปปั้นสมัยโบราณที่หาดูได้ยาก
ในบ้านมีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยเขากำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่ เขาจัดของเสร็จก็ใช้โทรศัพท์มือถือของเขาโทรหาเพื่อน “เฮ้เพื่อนนี่ฟุลสกินส์ นะนายอย่าลืมชุดว่ายน้ำนะแล้วก็เอาขนมไปบ้างก็ดี แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้ที่บ้านฉัน เราจะออกเดินทางพร้อมกัน”เขาพูดจบก็ว่างสายโดยไม่รอให้เพื่อนพูดต่อ แล้วเขาก็โทรศัพท์หาเพื่อนอีกคน แล้วพูดแบบเดิมซ้ำอีกรอบ รอไม่ไหวแล้วเขาคิดในใจ เขากำลังรอค่อยการไปเที่ยวทะเลในวันพรุ่งนี้ แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วนอนหลับไป
“ตื่นได้แล้วครับคุณฟุลสกินส์เดี่ยวไปไม่ทันนะครับ” พ่อบ้านปลุกเรียกฟุลสกินส์ ด้วยเสียงที่อ่อนโยน
ฟุลสกินส์ตี่นขึ้นมาเห็นพ่อบ้านกำลังยกกระเป๋าที่เขาเตรียมไว้เมื่อคืนแล้วออกจากห้องไป
“มากันครบทุกคนแล้วใช่ไหม” นายแบ็กซ์เฟรนด์ถามฟุลสกินส์ลูกชายคนโตของเขา
“ครับเพื่อนผมมากันครบหมดแล้วครับ เหลือแต่เซดลี่ตัวเดียวครับไม่รู้หายไปไหน” ฟุลสกินส์ พูดกับพ่อ แล้วออกตามหาสุนัขพันธ์เยรมันเชบเพดที่เขาเลี้ยงไว้
“มาร์ตินไปช่วยฟุลสกินส์หาเซดลี่ทีซิเดียวก็ไปไม่ทันหลอก”
“ครับ”พ่อบ้านรับคำแล้วออกตามหาเซดลี่
“โฮ่ง โฮ่ง” เสียงร้องดังพร้อมเจ้าของเสียงที่กำลังวิ่งมาแล้วจู่โจมเข้าหานายแบ็กซ์เฟรนด์ ฉันบอกมันกี่ครั้งแล้วว่าห้ามทำแบบนี้อีกไอ้เจ้าสุนัขตัวแซบเขาคิดในใจด้วยความโกธร พร้อมกับผลักมันออกไปไกลๆตัว
“เราจะไปกันแล้วฟุลสกินส์ มาร์ติน เจอเซดลี่แล้ว”นายแบ็กซ์เฟรนด์ตะโกนกึกก้อง
แล้วทุกคนก็มาพร้อมกันที่ท่าเรือ ตอนนี้เรือสำราญลำใหญ่จอดรอที่ท่าเรือแล้ว
“ใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้แฮะ”อเล็กซานเดอร์พูดกับเจมส์ซึ่งทั้งสองเป็นเพื่อนของฟุลสกินส์ อเล็กซ์ซานเดอร์เป็นเด็กวัยรุ่นที่ฉลาด เขาอายุเพียงสิบสี่ แต่ก็ฉลาดเท่ากับคนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เขาเป็นคนที่สุขุมและชอบอ่านหนังสือตลอดเวลา และเป็นเด็กที่แปลกเขาชอบใช้คำพูดที่เข้าใจยาก เขาเป็นเด็กกำพร้าและตอนนี้เขาก็อาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง ส่วนเจมส์ก็เป็นเด็กวัยรุ่นที่ฉลาดเกินวัยเหมือนกับอเล็กซ์ซานเดอร์แต่เป็นคนร่าเริง ชอบเล่นกีฬา ชอบเล่นดนตรีและมีความสามารถมาก ทุกๆปีตอนปิดเทอมเขาจะช่วยกันประดิษฐ์สิ่งประดิษฐ์เพื่อลงแข่งขันวันวิทยาศาสตร์ประจำปีของโรงเรียนริมาร์คคะเบิล ซึ่งเป็นโรงเรียนพิเศษสำหรับเด็กที่มีความสามารถพิเศษและอัจฉริยะ และพวกเขาก็เรียนมาถึงระดับมหาวิทยาลัยแล้ว
“เด็กๆ มาเอากุญแจห้องนอนของตัวเองกับบัตรรับประทานอาหารได้แล้วจ๊ะ”นางแบ็กซ์เฟรนด์พูด
“ครับ- ค่ะ”
“แล้วก็อีกเรื่องมาร์ตินจะบอกพนักงานบนเรือให้เอากระเป๋ามาให้พวกเธอนะ”นายแบ็กซ์เฟรนด์พูดต่อ
“นายได้ห้องไหนน่ะ”ฟุลสกินส์ถามเจมส์เมื่อทุกได้กุญแจแล้ว
“ห้อง ห้าสิบสี่”
“นายล่ะ ได้ห้องไหน”ฟุลสกินส์ยื่นหน้าดูหมายเลขบนกุญแจของอเล็กซานเดอร์
“ห้อง ห้าสิบสาม” อเล็กซ์ซานเดอร์ตอบ
“ฉันได้ห้อง ห้าสิบเอ็ดล่ะ”
“ใครได้ห้องห้าสิบสองน้า”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนทั้งสอง
แล้วน้องสาวของฟุลสกินส์ก็เดินมาหาพวกเขา เธอเป็นคนที่สวย ผมสีบลอนของเธอยาวสะหร่าย เธอสูงประมาณสี่ฟุตเกือบห้าฟุต “ฉันได้” เธอพูดน้ำเสียงวางอำนาจ เหมือนพวกเด็กโรงเรียนไฮโซพูดกัน
“ฉันขอแลกได้ไหม รีเบคก้า”
“ได้ซิ”แล้วเธอก็ยืนกุญแจให้ฟุลสกินส์พี่ชายของเธอ
“ฉันไปก่อนล่ะ”แล้วเธอก็เดินจากไป
“ฉันจะไปสำรวจเรือ”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนแล้วก็ทำท่าทางร้อน้องแล้วหัวเราะ
ภายในเรือสำราญประกอบไปด้วยเครื่องประดับตกแต่งที่หรูหรา มีทั้งห้องสมุด ห้องเล่นกีฬา ห้องเล่นเกม ร้านซูเปอร์มาร์เกต มีสระว่ายน้ำสองสระ สนามเล่นเทนนิส
พอตอนเย็นๆมาร์ตินพ่อบ้านก็มาเคาะประตูห้องของพวกเด็กแต่ละคนให้ไปรับประทานอาหารได้แล้ว
ฟุลสกินส์เดินมาพร้อมกับเพื่อนๆของเขา “รู้สึกว่าอาหารจะจัดแบบบุตเฟ่”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อน แล้วพวกเขาก็ยืนบัตรรับประทานอาหารให้สาวพนักงานเสริบคนสวย
บนผนังในห้องรับประทานอาหารมีภาพวาดภาพใหญ่เป็นภาพป่าอะเมซอล “ภาพสีน้ำมัน”อเล็กซานเดอร์พูด เขารู้เรื่องเกี่ยวกับศิลปะเป็นอย่างดี “จะเป็นภาพแบบไหนฉันไม่สนหรอกแต่ขอให้อาหารอร่อยก็พอแล้ว” ฟุลเลอร์พูด เจมส์พยักหน้าเห็นด้วย “รู้ไหมสมัยก่อนเขาเอาสารหนูมาทำสีเขียวทาผนังด้วยล่ะ”อเล็กซานเดอร์พูดอีกครั้ง
“ใช่รู้สึกเหมือนเคยได้ยิน” ฟุลสกินส์ทำสีหน้าสนใจ
“ในสมัยก่อนจะมีคนตายเพราะสีที่ทาบ้าน แล้วเขาก็ตรวจดูก็พบว่าสีมีสารหนูประกอบอยู่ด้วย”เจมส์เพิ่มข้อมูล
“ดูสิเพื่อนอาหารน่ากินทั้งนั้นเลย”
“เออจริงด้วย”
แล้วพวกเขาก็ถือจานมาคนละใบ “นายหยิบอาหารเยอะจัง อเล็กซานเดอร์ เดียวกินอาหารไม่หมดหลอกรู้สึกว่าเขาจะคนตังเพิ่มด้วยถ้ากินอาหารไม่หมด”
“จริงงะ”
แล้วฟุลเลอร์ก็ยืนซ้อมมาจิ้มไส้กรอกบนจานของอเล็กซานเดอร์ไปใส่ปากตัวเอง
“ฉันโกหกนะ”ฟุลสกินส์พูดแล้วหัวเราะแบบปิดปากแล้วเคียวไส้กรอกตุ้ยๆ
“เดียวฉันจะพาเซดลี่ไปห้องเลี้ยงสัตว์”ฟุลสกินส์พูดขึ้นมาเขาเพิ่งนึกได้ว่าเขาขังเจ้าเซดลี่ไว้ในห้องนอนของเขา “ตอนนี้มันคงร้องควรคราญเพราะหิวแล้วละ”ว่าแล้วฟุลสกินส์ก็วิ่งออกจากห้องอาหารไปหาสุนัขที่น่าสงสารซึ่งเขาขังมันไว้
เขาเปิดห้องนอนดู เห็นเจ้าเซดลี่กำลังนอนสบายใจเชบอยู่บนเตียงนอนของเขาตืนได้แล้วเซดลี่เขาพูดพลางเอามือเขย่าตัวมัน แต่มันไม่ยอมตื่น! เอาละมันต้องตายแล้วแน่เลยเขาคิด แต่แล้วเขาก็เอามือวางบนจมูกมัน มันยังหายใจอยู่นิ แล้วเจ้าเซดลี่ก็นอนกรนเสียงดังลั่นห้อง มันนอนขี้ซาวนี่ หนาเข้าคิดขึ้นมาได้ แล้วรีบเข้าห้องน้ำตักน้ำใส่ขันแล้วราดใส่สุนัขขี่เซาตัวแสบนั้น “โฮ้ง” มันร้องครางขึ้นมาด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้าง “มานี่เซดลี่ฉันต้องพาแก่ไปแผนกสัตว์เลี้ยงให้เขาเอาอาหารให้แก่” ฟุลสกินส์พูดกับเซดลี่พร้อมกับหัวเราะเยาะที่ตัวมันเปียก
ภายในห้องเลี้ยงสัตว์มีสัตว์หลายชนิด ฟุลสกินส์เดินตรงไปที่กรงสัตว์ชนิดหนึ่ง งูนี่! แล้วเดินต่อไป กรงต่อไปเป็นกรงขนาดใหญ่มีกลิ่นเหม็น มีกิ่งก่าอยู่ข้างใน กรงต่อไปเป็นกรงนกมีกลิ่นเหม็นไม่แพ้กัน ภายในมีนกแก้วหลากหลายสี มีประมาณ5-6ตัว กำลังส่งเสียงดังแซบแก้วหู และเป็นกรงที่ดูสกปรกมากที่สุด
แล้วพนักงานแผนกดูแลสัตว์ก็เดินเข้ามา “มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ”
“ครับ ผมต้องการอาหารสุนัขครับ”
“ค่ะรอเป้บเดียวนะค่ะ”เธอพูดจบก็เดินไปห้องเก็บของด้านหลัง
“นี่คะ” เธอเดินมาพร้อมอาหารสุนัขในถาดอาหารพลาสติกแล้วยื่นให้ฟุลสกินส์ ฟุลสกินส์รับถาดอาหารมาแล้วยื่นให้เซดลี่
เซดลี่ส่ายหางดิกๆ พร้อมกับกินอาหารด้วยความหิวโหย “สุนัขพันธ์อะไรค่ะ น่ารักจัง”พนักงานยื่นดูเซดลี่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“พันธ์เยรมันเพดครับ ผมเลี้ยงมันไว้หลายปีแล้ว”
“มันอายุกี่ปีแล้วค่ะ”
“ประมาณ 3-4ปี นะครับ”
“อ่า มันกินอาหารเสร็จแล้ว” ฟุลสกินส์พูดพร้อมกินยกถาดอาหาร แล้วยืนบัตรรับประทานอาหารของเซดลี่ให้พนักงาน
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
ฟุลสกินส์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเซดลี่ เห็นเพื่อนกำลังยื่นรอเขาอยู่หน้าประตู “วันพรุ่งนี้เรือสำราญจะไปจอดที่เมืองแลนติสโต ที่อยู่ในมหาสุมทรแอตแลนติกฉันอยากรู้จังว่าจะมีอะไรบ้าง”เจมส์พูดพร่ำพรัม” “เดียวจะไปไหนกันดูเพื่อน ห้องเล่นเกมดีไหม”อเล็กซานเดอร์ ถามเพื่อนทั้งสอง
“ก็ได้” เพื่อนทั้งสองเห็นด้วย
ภายในห้องเล่นเกมมีเกมตั้งอยู่ประมาณห้าหกเครื่อง มีเด็กวัยรุ่นหลายคนกำลังจดจ่อกับเกม มีเครื่องเล่นเกมอยู่สามเครื่องที่ยังไม่มีคนเล่นซึ่งตั้งอยู่หลังห้อง“เราไปเล่นเครื่องที่ตั้งอยู่ข้างหลัง เหลือสามเครื่องพอดี ” “ดูสิต้องใช้เหรียญสำหรับที่เขาใช้เล่นเกม”ฟุลสกินส์พูดพร้อมกับชี้ไปที่ป้าย
“งั้นเราคนใดคนหนึ่งต้องไปแลกเหรียญแล้วละ ฉันขอไป” เจมส์ว่าแล้วก็เดินออกไป
เขากลับมาพร้อมเหรียญเต็มมือ “นี่เหรียญ”เขาพูดพร้อมยืนเหรียญให้เพื่อนทั้งสอง
แล้วพวกเขาก็แบ่งเหรียญให้เท่ากัน แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไปเล่นเกม
“กลับได้แล้ว ดึกแล้ว” เจมส์พูด เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเล่นเกมเท่าไร
“เป็บเดียวเพื่อนเกือบชนะแล้ว”อเล็กซานเดอร์พูด และตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่อ
แล้วพวกเขาก็พากันกลับไปห้องของตัวเอง“ราตรีสวัสดีเพื่อน นอนหลับฟันดีนะ”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนทั้งสอง
แล้วเขาเดินเข้าห้องนอนแล้วเปิดที่ทีวีดู สักพักก็มีคนมากดอ็อตเขาเปิดประตูก็เห็นพนักงานเข็นกระเป๋าเข้ามา แล้วฟุลสกินส์ก็ยืนทิบให้พนักงานยกกระเป๋า แล้วนอนดูทีวีต่อจนนอนหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้นมีเสียงออตดังขึ้นเด็กชายเปิดประตูห้องนอนออกไป
เจมส์เดินเข้าห้องฟุลสกินส์ “เฮ้เพื่อนนี่แผนที่ภาพเมืองแลนติสโต กับ แอนทีลนีสเลีย” ว่าแล้วก็ยืนแผนที่ให้ฟุลสกินส์ ในภาพมีเมืองสองเมืองซึ่งอยู่ตรงข้ามกันและมีสะพานเป็นที่เชื่อมของเมืองทั้งสองนี้ “ทั้งสองเมืองเป็นเมืองที่เก่าแก่และเป็นเมืองที่หายสาปสูญไปตลอดกาล ความเป็นมาที่แน่ชัดนั่นฉันไม่รู้ นี่เป็นแค่เรื่องเล่าที่ไม่มีหลักฐาน”
“มันตั้งอยู่ที่ไหนเหรอ”
“มหาสุมทรแอตแลนติก บริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าที่ขึ้นชื่อว่าดินแดนอาถรรพณ์”
“น่าสนใจจริงๆ”ฟุลสกินส์เริ่มให้ความสนใจ
“แล้วนายไปหาภาพแผนที่เมืองมาจากไหนน่ะ” ฟุลกินส์สงสัยแผนที่ที่อยู่ในมือ
“ห้องสมุดของเมือง ฉันยืมหนังสือไปถ่ายเอกสารน่ะ ”
“แล้วอเล็กซ์เดอร์หายไปไหนน่ะ”
“ลงไปรับประทานอาหารแล้วมัง”
แล้วเสียงอ็อตก็ดังขึ้น ฟุลสกินส์เดินไปเปิดประตูไม่เห็นใคร แล้วครู่หนึ่งอเล็กซานเดอร์ก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าฟุลสกินส์ ฟุลสกินส์หน้าซีดแล้วถามอเล็กซ์เดอร์ด้วยเสียงอันสั่นคลอน “นายทำอย่างนั้นได้ยังไง” “ทำอะไร”
“ก็หายตัวไงละ!”
“อ๋อ ยาจายาน่า มันเป็นยาชนิดหนึ่งถ้ากินแล้วสามารถร่องหนได้ตามต้องการ ฉันคิดค้นเองล่ะ”คนพูดพูดอย่างภูมิใจ
“จริงเหรอ”เจมส์เริ่มให้ความสนใจกับตัวยาชนิดนี้
“เดียวฉันจะร่องหนให้นายดู” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“นายหายไปไหนแล้ว อเล็กซ์เดอร์”ฟุลสกินส์พูดด้วยเสียงที่หวาดกลัว
“ฉันอยู่หลังนาย”
แล้วฟุลสกินส์ก็รู้สึกว่ามีคนจับหลังของเขาอยู่แต่พอหันหลังไปก็ไม่เจอใคร “จริงด้วยนายหายตัวได้จริงๆว่ะ” แล้วอเล็กซ์เดอร์ก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหลังฟุลสกินส์ “นายคิดค้นตัวยานี้ได้ยังไง”เจมส์ถามอเล็กซ์เดอร์ด้วยความสนใจ “เอาส่วนประกอบมาจากต้นจายาน่า มันเป็นต้นไม้ที่หายากฉันได้มาจากพ่อเลี้ยงของฉันที่ให้ฉันตอนเด็กๆ เขาบอกว่ามันเป็นต้นไม้ที่หายากและให้ฉันมันไว้ และฉันก็ลองเอาใบไม้มาทดลองกับสารเคมีหลายชนิดและพบว่าต้นไม้ต้นนี้มีคุณสมบัติที่เมื่อผสมกับสารชนิดแล้วถ้าเอามากินหรือเอามารับประทานจะทำให้ร่องหนได้”อเล็กซ์ซานเดอร์สาธยายอย่างยาวเหยิด
“พ่อเลี้ยงของนายไปเอาต้นนั้นมาจากไหนน่ะ”ฟุลสกินส์ถามด้วยความสงสัย
“เห็นพ่อเลี้ยงบอกว่าเอามาจากเมืองเมืองหนึ่งตอนไปเที่ยวรอบโลก แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเมืองไหน”
“ฉันอยากร่องหนได้บ้างง่ะ”ฟุลสกินส์ทำสีหน้าอ้อนวอน
“ก็ได้ ฉันทำมาเยอะ”
“ตัวยามีผลข้างเคียงไหม”เจมส์ถามด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ
“ไม่มีหรอก ฉันทดลองมาหลายปีแล้ว\"
แล้วเด็กชายวัยรุ่นก็เดินออกจากห้องไปและเดินกลับเข้ามาในเวลาไม่นานในมือเข้ามีขวดสีชาขวดเล็กพร้อมกับยกขวดสีชาขึ้นให้เพื่อนดู “นี่ไง ยา”
แต่ก่อนที่อเล็กซ์ซานเดอร์จะยื่นขวดยาให้เพื่อนก็เกิดเสียงโครมครามราวกับว่าเรือสำราญลำใหญ่สุดหรูลำนี้จะชนเข้ากับอะไรบ้างอย่างที่มีขนาดใหญ่เข้าเสียแล้ว แล้วเด็กชายวัยรุ่นทั้งสามก็พากันออกจากห้อง และเบื้องหน้าของพวกเขาก็เห็นผู้คนมาออกันอยู่ที่หน้าเรือและต่างคนก็มีสีหน้าที่ตกใจ บ้างคนมีสีหน้าที่หวาดกลัว บ้างคนส่งเสียงถามเสียงถามพนักงานบนเรือสำราญว่าเกิดอะไรขึ้น
และแล้วก็มีเสียงหนึ่งซึ่งเป็นเสียงที่ดังมาจากลำโพงดังขึ้น “ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ ตอนนี้เรือของเราชนเขากับอะไรบ้างอย่างที่มีขนาดใหญ่ จึงทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นบริเวณท้องเรือ และให้ทุกคนไปรอขึ้นเรือสำรองที่อยู่หลังเรือของแต่ละชั้นด้วยนะครับ เรือลำนั้นจะรองรับทุกคนได้”
และแล้วพวกเด็กๆลงเรือสำรองพร้อมๆกับและเจ้าเซดลี่ นายและนางแบ็กซ์เฟรนด์ ริเบคก้าน้องสาวของฟุลสกินส์ ซึ่งเจอกันตอนที่พวกเขาเดินตามหาเซดลี่ เรือสำรองลำใหญ่ปานกลางหลายลำกำลังลอยลำอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิก และแล้วเรือสำรองก็หยุดลงบนเกาะแห่งหนึ่งซึ่งเติมไปด้วยต้นไม้นานาชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วพนักงานคนหนึ่งก็กล่าวขึ้นมาด้วยโทรโขงว่า “ตอนนี้เรากำลังอยู่บนเกาะสรุนา และตอนนี้พนักงานของเรากำลังช่วยกันติดต่อเรือเดินสมุทรที่เดินทางผ่านแถวๆนี้ให้มารับพวกเราเพราะถ้าเราจะใช้เรือสำรองไปตอนนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะท่าเรือที่เราจะไปนั้นอยู่ห่างไกลจากเรามากนะครับ”
ตอนนี้ฟุลสกินส์และเพื่อนๆกำลังเดินสำรวจเกาะ “นายว่าในเกาะนี้มีสัตว์ร้ายอยู่ไหม”ฟุลสกินส์ถามเพื่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันคิดหน้าจะมีนะ”เจมส์ตอบคนถาม
แล้วพวกเขาเจอลิงตัวหนึ่งกำลังปีนต้นมะพร้าวไปเก็บมะพร้าว แล้วมันก็ตกลงมาพร้อมมะพร้าวแต่มันไม่เป็นไร มันยังวิ่งหนีเข้าป่าเมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาใกล้มันเพื่อจะดูว่ามันเป็นอะไรไหม
และแล้วพวกเด็กๆก็สังเกตเห็นอะไรบ้างอย่างที่มีสีขาวเจิงจ่าเบื่องหน้าพวกเด็กๆ และพวกเด็กๆรู้สึกว่าทุกๆอย่างมีสีขาวโพน และมีอะไรบ้างอย่างมาฉุดลากพวกเด็กไปอย่างรวดเร็ว
ในบ้านมีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยเขากำลังจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่ เขาจัดของเสร็จก็ใช้โทรศัพท์มือถือของเขาโทรหาเพื่อน “เฮ้เพื่อนนี่ฟุลสกินส์ นะนายอย่าลืมชุดว่ายน้ำนะแล้วก็เอาขนมไปบ้างก็ดี แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้ที่บ้านฉัน เราจะออกเดินทางพร้อมกัน”เขาพูดจบก็ว่างสายโดยไม่รอให้เพื่อนพูดต่อ แล้วเขาก็โทรศัพท์หาเพื่อนอีกคน แล้วพูดแบบเดิมซ้ำอีกรอบ รอไม่ไหวแล้วเขาคิดในใจ เขากำลังรอค่อยการไปเที่ยวทะเลในวันพรุ่งนี้ แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วนอนหลับไป
“ตื่นได้แล้วครับคุณฟุลสกินส์เดี่ยวไปไม่ทันนะครับ” พ่อบ้านปลุกเรียกฟุลสกินส์ ด้วยเสียงที่อ่อนโยน
ฟุลสกินส์ตี่นขึ้นมาเห็นพ่อบ้านกำลังยกกระเป๋าที่เขาเตรียมไว้เมื่อคืนแล้วออกจากห้องไป
“มากันครบทุกคนแล้วใช่ไหม” นายแบ็กซ์เฟรนด์ถามฟุลสกินส์ลูกชายคนโตของเขา
“ครับเพื่อนผมมากันครบหมดแล้วครับ เหลือแต่เซดลี่ตัวเดียวครับไม่รู้หายไปไหน” ฟุลสกินส์ พูดกับพ่อ แล้วออกตามหาสุนัขพันธ์เยรมันเชบเพดที่เขาเลี้ยงไว้
“มาร์ตินไปช่วยฟุลสกินส์หาเซดลี่ทีซิเดียวก็ไปไม่ทันหลอก”
“ครับ”พ่อบ้านรับคำแล้วออกตามหาเซดลี่
“โฮ่ง โฮ่ง” เสียงร้องดังพร้อมเจ้าของเสียงที่กำลังวิ่งมาแล้วจู่โจมเข้าหานายแบ็กซ์เฟรนด์ ฉันบอกมันกี่ครั้งแล้วว่าห้ามทำแบบนี้อีกไอ้เจ้าสุนัขตัวแซบเขาคิดในใจด้วยความโกธร พร้อมกับผลักมันออกไปไกลๆตัว
“เราจะไปกันแล้วฟุลสกินส์ มาร์ติน เจอเซดลี่แล้ว”นายแบ็กซ์เฟรนด์ตะโกนกึกก้อง
แล้วทุกคนก็มาพร้อมกันที่ท่าเรือ ตอนนี้เรือสำราญลำใหญ่จอดรอที่ท่าเรือแล้ว
“ใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้แฮะ”อเล็กซานเดอร์พูดกับเจมส์ซึ่งทั้งสองเป็นเพื่อนของฟุลสกินส์ อเล็กซ์ซานเดอร์เป็นเด็กวัยรุ่นที่ฉลาด เขาอายุเพียงสิบสี่ แต่ก็ฉลาดเท่ากับคนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เขาเป็นคนที่สุขุมและชอบอ่านหนังสือตลอดเวลา และเป็นเด็กที่แปลกเขาชอบใช้คำพูดที่เข้าใจยาก เขาเป็นเด็กกำพร้าและตอนนี้เขาก็อาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง ส่วนเจมส์ก็เป็นเด็กวัยรุ่นที่ฉลาดเกินวัยเหมือนกับอเล็กซ์ซานเดอร์แต่เป็นคนร่าเริง ชอบเล่นกีฬา ชอบเล่นดนตรีและมีความสามารถมาก ทุกๆปีตอนปิดเทอมเขาจะช่วยกันประดิษฐ์สิ่งประดิษฐ์เพื่อลงแข่งขันวันวิทยาศาสตร์ประจำปีของโรงเรียนริมาร์คคะเบิล ซึ่งเป็นโรงเรียนพิเศษสำหรับเด็กที่มีความสามารถพิเศษและอัจฉริยะ และพวกเขาก็เรียนมาถึงระดับมหาวิทยาลัยแล้ว
“เด็กๆ มาเอากุญแจห้องนอนของตัวเองกับบัตรรับประทานอาหารได้แล้วจ๊ะ”นางแบ็กซ์เฟรนด์พูด
“ครับ- ค่ะ”
“แล้วก็อีกเรื่องมาร์ตินจะบอกพนักงานบนเรือให้เอากระเป๋ามาให้พวกเธอนะ”นายแบ็กซ์เฟรนด์พูดต่อ
“นายได้ห้องไหนน่ะ”ฟุลสกินส์ถามเจมส์เมื่อทุกได้กุญแจแล้ว
“ห้อง ห้าสิบสี่”
“นายล่ะ ได้ห้องไหน”ฟุลสกินส์ยื่นหน้าดูหมายเลขบนกุญแจของอเล็กซานเดอร์
“ห้อง ห้าสิบสาม” อเล็กซ์ซานเดอร์ตอบ
“ฉันได้ห้อง ห้าสิบเอ็ดล่ะ”
“ใครได้ห้องห้าสิบสองน้า”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนทั้งสอง
แล้วน้องสาวของฟุลสกินส์ก็เดินมาหาพวกเขา เธอเป็นคนที่สวย ผมสีบลอนของเธอยาวสะหร่าย เธอสูงประมาณสี่ฟุตเกือบห้าฟุต “ฉันได้” เธอพูดน้ำเสียงวางอำนาจ เหมือนพวกเด็กโรงเรียนไฮโซพูดกัน
“ฉันขอแลกได้ไหม รีเบคก้า”
“ได้ซิ”แล้วเธอก็ยืนกุญแจให้ฟุลสกินส์พี่ชายของเธอ
“ฉันไปก่อนล่ะ”แล้วเธอก็เดินจากไป
“ฉันจะไปสำรวจเรือ”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนแล้วก็ทำท่าทางร้อน้องแล้วหัวเราะ
ภายในเรือสำราญประกอบไปด้วยเครื่องประดับตกแต่งที่หรูหรา มีทั้งห้องสมุด ห้องเล่นกีฬา ห้องเล่นเกม ร้านซูเปอร์มาร์เกต มีสระว่ายน้ำสองสระ สนามเล่นเทนนิส
พอตอนเย็นๆมาร์ตินพ่อบ้านก็มาเคาะประตูห้องของพวกเด็กแต่ละคนให้ไปรับประทานอาหารได้แล้ว
ฟุลสกินส์เดินมาพร้อมกับเพื่อนๆของเขา “รู้สึกว่าอาหารจะจัดแบบบุตเฟ่”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อน แล้วพวกเขาก็ยืนบัตรรับประทานอาหารให้สาวพนักงานเสริบคนสวย
บนผนังในห้องรับประทานอาหารมีภาพวาดภาพใหญ่เป็นภาพป่าอะเมซอล “ภาพสีน้ำมัน”อเล็กซานเดอร์พูด เขารู้เรื่องเกี่ยวกับศิลปะเป็นอย่างดี “จะเป็นภาพแบบไหนฉันไม่สนหรอกแต่ขอให้อาหารอร่อยก็พอแล้ว” ฟุลเลอร์พูด เจมส์พยักหน้าเห็นด้วย “รู้ไหมสมัยก่อนเขาเอาสารหนูมาทำสีเขียวทาผนังด้วยล่ะ”อเล็กซานเดอร์พูดอีกครั้ง
“ใช่รู้สึกเหมือนเคยได้ยิน” ฟุลสกินส์ทำสีหน้าสนใจ
“ในสมัยก่อนจะมีคนตายเพราะสีที่ทาบ้าน แล้วเขาก็ตรวจดูก็พบว่าสีมีสารหนูประกอบอยู่ด้วย”เจมส์เพิ่มข้อมูล
“ดูสิเพื่อนอาหารน่ากินทั้งนั้นเลย”
“เออจริงด้วย”
แล้วพวกเขาก็ถือจานมาคนละใบ “นายหยิบอาหารเยอะจัง อเล็กซานเดอร์ เดียวกินอาหารไม่หมดหลอกรู้สึกว่าเขาจะคนตังเพิ่มด้วยถ้ากินอาหารไม่หมด”
“จริงงะ”
แล้วฟุลเลอร์ก็ยืนซ้อมมาจิ้มไส้กรอกบนจานของอเล็กซานเดอร์ไปใส่ปากตัวเอง
“ฉันโกหกนะ”ฟุลสกินส์พูดแล้วหัวเราะแบบปิดปากแล้วเคียวไส้กรอกตุ้ยๆ
“เดียวฉันจะพาเซดลี่ไปห้องเลี้ยงสัตว์”ฟุลสกินส์พูดขึ้นมาเขาเพิ่งนึกได้ว่าเขาขังเจ้าเซดลี่ไว้ในห้องนอนของเขา “ตอนนี้มันคงร้องควรคราญเพราะหิวแล้วละ”ว่าแล้วฟุลสกินส์ก็วิ่งออกจากห้องอาหารไปหาสุนัขที่น่าสงสารซึ่งเขาขังมันไว้
เขาเปิดห้องนอนดู เห็นเจ้าเซดลี่กำลังนอนสบายใจเชบอยู่บนเตียงนอนของเขาตืนได้แล้วเซดลี่เขาพูดพลางเอามือเขย่าตัวมัน แต่มันไม่ยอมตื่น! เอาละมันต้องตายแล้วแน่เลยเขาคิด แต่แล้วเขาก็เอามือวางบนจมูกมัน มันยังหายใจอยู่นิ แล้วเจ้าเซดลี่ก็นอนกรนเสียงดังลั่นห้อง มันนอนขี้ซาวนี่ หนาเข้าคิดขึ้นมาได้ แล้วรีบเข้าห้องน้ำตักน้ำใส่ขันแล้วราดใส่สุนัขขี่เซาตัวแสบนั้น “โฮ้ง” มันร้องครางขึ้นมาด้วยความตกใจดวงตาเบิกกว้าง “มานี่เซดลี่ฉันต้องพาแก่ไปแผนกสัตว์เลี้ยงให้เขาเอาอาหารให้แก่” ฟุลสกินส์พูดกับเซดลี่พร้อมกับหัวเราะเยาะที่ตัวมันเปียก
ภายในห้องเลี้ยงสัตว์มีสัตว์หลายชนิด ฟุลสกินส์เดินตรงไปที่กรงสัตว์ชนิดหนึ่ง งูนี่! แล้วเดินต่อไป กรงต่อไปเป็นกรงขนาดใหญ่มีกลิ่นเหม็น มีกิ่งก่าอยู่ข้างใน กรงต่อไปเป็นกรงนกมีกลิ่นเหม็นไม่แพ้กัน ภายในมีนกแก้วหลากหลายสี มีประมาณ5-6ตัว กำลังส่งเสียงดังแซบแก้วหู และเป็นกรงที่ดูสกปรกมากที่สุด
แล้วพนักงานแผนกดูแลสัตว์ก็เดินเข้ามา “มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ”
“ครับ ผมต้องการอาหารสุนัขครับ”
“ค่ะรอเป้บเดียวนะค่ะ”เธอพูดจบก็เดินไปห้องเก็บของด้านหลัง
“นี่คะ” เธอเดินมาพร้อมอาหารสุนัขในถาดอาหารพลาสติกแล้วยื่นให้ฟุลสกินส์ ฟุลสกินส์รับถาดอาหารมาแล้วยื่นให้เซดลี่
เซดลี่ส่ายหางดิกๆ พร้อมกับกินอาหารด้วยความหิวโหย “สุนัขพันธ์อะไรค่ะ น่ารักจัง”พนักงานยื่นดูเซดลี่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“พันธ์เยรมันเพดครับ ผมเลี้ยงมันไว้หลายปีแล้ว”
“มันอายุกี่ปีแล้วค่ะ”
“ประมาณ 3-4ปี นะครับ”
“อ่า มันกินอาหารเสร็จแล้ว” ฟุลสกินส์พูดพร้อมกินยกถาดอาหาร แล้วยืนบัตรรับประทานอาหารของเซดลี่ให้พนักงาน
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
ฟุลสกินส์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเซดลี่ เห็นเพื่อนกำลังยื่นรอเขาอยู่หน้าประตู “วันพรุ่งนี้เรือสำราญจะไปจอดที่เมืองแลนติสโต ที่อยู่ในมหาสุมทรแอตแลนติกฉันอยากรู้จังว่าจะมีอะไรบ้าง”เจมส์พูดพร่ำพรัม” “เดียวจะไปไหนกันดูเพื่อน ห้องเล่นเกมดีไหม”อเล็กซานเดอร์ ถามเพื่อนทั้งสอง
“ก็ได้” เพื่อนทั้งสองเห็นด้วย
ภายในห้องเล่นเกมมีเกมตั้งอยู่ประมาณห้าหกเครื่อง มีเด็กวัยรุ่นหลายคนกำลังจดจ่อกับเกม มีเครื่องเล่นเกมอยู่สามเครื่องที่ยังไม่มีคนเล่นซึ่งตั้งอยู่หลังห้อง“เราไปเล่นเครื่องที่ตั้งอยู่ข้างหลัง เหลือสามเครื่องพอดี ” “ดูสิต้องใช้เหรียญสำหรับที่เขาใช้เล่นเกม”ฟุลสกินส์พูดพร้อมกับชี้ไปที่ป้าย
“งั้นเราคนใดคนหนึ่งต้องไปแลกเหรียญแล้วละ ฉันขอไป” เจมส์ว่าแล้วก็เดินออกไป
เขากลับมาพร้อมเหรียญเต็มมือ “นี่เหรียญ”เขาพูดพร้อมยืนเหรียญให้เพื่อนทั้งสอง
แล้วพวกเขาก็แบ่งเหรียญให้เท่ากัน แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไปเล่นเกม
“กลับได้แล้ว ดึกแล้ว” เจมส์พูด เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเล่นเกมเท่าไร
“เป็บเดียวเพื่อนเกือบชนะแล้ว”อเล็กซานเดอร์พูด และตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมต่อ
แล้วพวกเขาก็พากันกลับไปห้องของตัวเอง“ราตรีสวัสดีเพื่อน นอนหลับฟันดีนะ”ฟุลสกินส์พูดกับเพื่อนทั้งสอง
แล้วเขาเดินเข้าห้องนอนแล้วเปิดที่ทีวีดู สักพักก็มีคนมากดอ็อตเขาเปิดประตูก็เห็นพนักงานเข็นกระเป๋าเข้ามา แล้วฟุลสกินส์ก็ยืนทิบให้พนักงานยกกระเป๋า แล้วนอนดูทีวีต่อจนนอนหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้นมีเสียงออตดังขึ้นเด็กชายเปิดประตูห้องนอนออกไป
เจมส์เดินเข้าห้องฟุลสกินส์ “เฮ้เพื่อนนี่แผนที่ภาพเมืองแลนติสโต กับ แอนทีลนีสเลีย” ว่าแล้วก็ยืนแผนที่ให้ฟุลสกินส์ ในภาพมีเมืองสองเมืองซึ่งอยู่ตรงข้ามกันและมีสะพานเป็นที่เชื่อมของเมืองทั้งสองนี้ “ทั้งสองเมืองเป็นเมืองที่เก่าแก่และเป็นเมืองที่หายสาปสูญไปตลอดกาล ความเป็นมาที่แน่ชัดนั่นฉันไม่รู้ นี่เป็นแค่เรื่องเล่าที่ไม่มีหลักฐาน”
“มันตั้งอยู่ที่ไหนเหรอ”
“มหาสุมทรแอตแลนติก บริเวณสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าที่ขึ้นชื่อว่าดินแดนอาถรรพณ์”
“น่าสนใจจริงๆ”ฟุลสกินส์เริ่มให้ความสนใจ
“แล้วนายไปหาภาพแผนที่เมืองมาจากไหนน่ะ” ฟุลกินส์สงสัยแผนที่ที่อยู่ในมือ
“ห้องสมุดของเมือง ฉันยืมหนังสือไปถ่ายเอกสารน่ะ ”
“แล้วอเล็กซ์เดอร์หายไปไหนน่ะ”
“ลงไปรับประทานอาหารแล้วมัง”
แล้วเสียงอ็อตก็ดังขึ้น ฟุลสกินส์เดินไปเปิดประตูไม่เห็นใคร แล้วครู่หนึ่งอเล็กซานเดอร์ก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าฟุลสกินส์ ฟุลสกินส์หน้าซีดแล้วถามอเล็กซ์เดอร์ด้วยเสียงอันสั่นคลอน “นายทำอย่างนั้นได้ยังไง” “ทำอะไร”
“ก็หายตัวไงละ!”
“อ๋อ ยาจายาน่า มันเป็นยาชนิดหนึ่งถ้ากินแล้วสามารถร่องหนได้ตามต้องการ ฉันคิดค้นเองล่ะ”คนพูดพูดอย่างภูมิใจ
“จริงเหรอ”เจมส์เริ่มให้ความสนใจกับตัวยาชนิดนี้
“เดียวฉันจะร่องหนให้นายดู” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“นายหายไปไหนแล้ว อเล็กซ์เดอร์”ฟุลสกินส์พูดด้วยเสียงที่หวาดกลัว
“ฉันอยู่หลังนาย”
แล้วฟุลสกินส์ก็รู้สึกว่ามีคนจับหลังของเขาอยู่แต่พอหันหลังไปก็ไม่เจอใคร “จริงด้วยนายหายตัวได้จริงๆว่ะ” แล้วอเล็กซ์เดอร์ก็ปรากฏกายขึ้นเบื้องหลังฟุลสกินส์ “นายคิดค้นตัวยานี้ได้ยังไง”เจมส์ถามอเล็กซ์เดอร์ด้วยความสนใจ “เอาส่วนประกอบมาจากต้นจายาน่า มันเป็นต้นไม้ที่หายากฉันได้มาจากพ่อเลี้ยงของฉันที่ให้ฉันตอนเด็กๆ เขาบอกว่ามันเป็นต้นไม้ที่หายากและให้ฉันมันไว้ และฉันก็ลองเอาใบไม้มาทดลองกับสารเคมีหลายชนิดและพบว่าต้นไม้ต้นนี้มีคุณสมบัติที่เมื่อผสมกับสารชนิดแล้วถ้าเอามากินหรือเอามารับประทานจะทำให้ร่องหนได้”อเล็กซ์ซานเดอร์สาธยายอย่างยาวเหยิด
“พ่อเลี้ยงของนายไปเอาต้นนั้นมาจากไหนน่ะ”ฟุลสกินส์ถามด้วยความสงสัย
“เห็นพ่อเลี้ยงบอกว่าเอามาจากเมืองเมืองหนึ่งตอนไปเที่ยวรอบโลก แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเมืองไหน”
“ฉันอยากร่องหนได้บ้างง่ะ”ฟุลสกินส์ทำสีหน้าอ้อนวอน
“ก็ได้ ฉันทำมาเยอะ”
“ตัวยามีผลข้างเคียงไหม”เจมส์ถามด้วยสีหน้าไม่มั่นใจ
“ไม่มีหรอก ฉันทดลองมาหลายปีแล้ว\"
แล้วเด็กชายวัยรุ่นก็เดินออกจากห้องไปและเดินกลับเข้ามาในเวลาไม่นานในมือเข้ามีขวดสีชาขวดเล็กพร้อมกับยกขวดสีชาขึ้นให้เพื่อนดู “นี่ไง ยา”
แต่ก่อนที่อเล็กซ์ซานเดอร์จะยื่นขวดยาให้เพื่อนก็เกิดเสียงโครมครามราวกับว่าเรือสำราญลำใหญ่สุดหรูลำนี้จะชนเข้ากับอะไรบ้างอย่างที่มีขนาดใหญ่เข้าเสียแล้ว แล้วเด็กชายวัยรุ่นทั้งสามก็พากันออกจากห้อง และเบื้องหน้าของพวกเขาก็เห็นผู้คนมาออกันอยู่ที่หน้าเรือและต่างคนก็มีสีหน้าที่ตกใจ บ้างคนมีสีหน้าที่หวาดกลัว บ้างคนส่งเสียงถามเสียงถามพนักงานบนเรือสำราญว่าเกิดอะไรขึ้น
และแล้วก็มีเสียงหนึ่งซึ่งเป็นเสียงที่ดังมาจากลำโพงดังขึ้น “ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ ตอนนี้เรือของเราชนเขากับอะไรบ้างอย่างที่มีขนาดใหญ่ จึงทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นบริเวณท้องเรือ และให้ทุกคนไปรอขึ้นเรือสำรองที่อยู่หลังเรือของแต่ละชั้นด้วยนะครับ เรือลำนั้นจะรองรับทุกคนได้”
และแล้วพวกเด็กๆลงเรือสำรองพร้อมๆกับและเจ้าเซดลี่ นายและนางแบ็กซ์เฟรนด์ ริเบคก้าน้องสาวของฟุลสกินส์ ซึ่งเจอกันตอนที่พวกเขาเดินตามหาเซดลี่ เรือสำรองลำใหญ่ปานกลางหลายลำกำลังลอยลำอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิก และแล้วเรือสำรองก็หยุดลงบนเกาะแห่งหนึ่งซึ่งเติมไปด้วยต้นไม้นานาชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วพนักงานคนหนึ่งก็กล่าวขึ้นมาด้วยโทรโขงว่า “ตอนนี้เรากำลังอยู่บนเกาะสรุนา และตอนนี้พนักงานของเรากำลังช่วยกันติดต่อเรือเดินสมุทรที่เดินทางผ่านแถวๆนี้ให้มารับพวกเราเพราะถ้าเราจะใช้เรือสำรองไปตอนนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะท่าเรือที่เราจะไปนั้นอยู่ห่างไกลจากเรามากนะครับ”
ตอนนี้ฟุลสกินส์และเพื่อนๆกำลังเดินสำรวจเกาะ “นายว่าในเกาะนี้มีสัตว์ร้ายอยู่ไหม”ฟุลสกินส์ถามเพื่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันคิดหน้าจะมีนะ”เจมส์ตอบคนถาม
แล้วพวกเขาเจอลิงตัวหนึ่งกำลังปีนต้นมะพร้าวไปเก็บมะพร้าว แล้วมันก็ตกลงมาพร้อมมะพร้าวแต่มันไม่เป็นไร มันยังวิ่งหนีเข้าป่าเมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาใกล้มันเพื่อจะดูว่ามันเป็นอะไรไหม
และแล้วพวกเด็กๆก็สังเกตเห็นอะไรบ้างอย่างที่มีสีขาวเจิงจ่าเบื่องหน้าพวกเด็กๆ และพวกเด็กๆรู้สึกว่าทุกๆอย่างมีสีขาวโพน และมีอะไรบ้างอย่างมาฉุดลากพวกเด็กไปอย่างรวดเร็ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น