คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รับศิษย์
หลังที่มันแนะนำตนเองเสร็จ ทั้งโต๊ะคล้ายสนใจมันยิ่ง จนในที่สุดเป็นขอทานเทพเจ้าเซียวเซียนกล่าวขึ้น
“หน่วยก้านมันนับว่าเหมาะสมแก่การฝึกยุทธ์ทีเดียว ไม่ทราบจอมยุทธ์ไป่ได้ให้มันฝึกยุทธ์หรือไม่”มันถึงกับถามคำถามที่ทุกคนกำลังจะถามได้ ทำเอาทั้งสี่ได้แต่พยักหน้าตาม
“หน่วยก้านมันนับว่าดีอย่างที่ท่านว่า แต่เสียดายทารกนี่นับเป็นตัวขี้เกียจตัวหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงให้มันฝึกเพียงเล็กน้อย สำหรับบริหารร่างกายเท่านั้น”ชายหนุ่มยังคงกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ทารกสมควรมีเวลาเกียจคร้านบ้างชั่วคราว สมัยข้ายังเล็กก็มักโดดเรียนไปเล่นซ่อนหากับพวกนางกำนัลในจวนเป็นประจำ”อ๋องห้ากล่าวพลางนึกถึงอดีต
“หากเสาะยี้โตขึ้น นับเป็นบุรุษเยี่ยงท่านได้ ข้าก็วางใจ แต่เสียดาย เจ้านี่นับเป็นแค่ตัวขี้เกียจตัวหนึ่งเท่านั้น”ไป่หยางจินกล่าวจบเสาะน้อยถึงกับยังคงนั่งเงียบเยี่ยงเดิมมิผิด แต่มันเริ่มคีบอาหารเข้าปากมันบ้างแล้ว คล้ายดั่งที่บิดาของมันว่ากล่าว นับเป็นเรื่องปกติก็ปาน
“จอมยุทธ์ไป่ ขอท่านอย่าชมมันจนเกินไป เจ้านี่ตอนยังเป็นทารกก็นับเป็นตัวขี้เกียจร้ายกาจตัวหนึ่ง”เทพหัวขโมยเหวินเซียวถึงกับกล่าวบ้าง ตัวมันเองนับได้ว่าคบกับสหายสูงศักดิ์ของมันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เนื่องเพราะมารดาของมันเป็นแม่นมของอ๋องห้า ทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงด้วยกันมาตลอด จนกระทั่งเติบใหญ่เหวินเซียวซึ่งรักอิสระมิต้องการที่จะรับราชการจึงเลือกที่จะเป็นขโมยดังปัจจุบัน หากแต่ผู้ที่ถูกมันขโมยกลับต้องเป็นขุนนางกังฉิน หรือ พ่อค้าวาณิชย์ที่เอาเปรียบชาวบ้านเท่านั้น ดังนั้นถึงแม้มันจะมีประกาศจับมากเท่าไรก็มักจะมีฝ่ายธรรมมะ หรือพวกที่เคยถูกพวกเหล่านั้นเอาเปรียบคอยช่วยเหลือให้ที่หลบซ่อนเสมอ
“ว่าแต่ทารกนี่อายุเท่าใดกัน”เซียวเซียนยังคงถามต่อคล้ายดั่งสนใจยิ่ง
“นับได้ 10 ปีพอดี ท่านผู้อาวุโสมีเรื่องอันใดหรือไม่”เซียวเซียนถึงกับทำหน้าครุ่นคิดทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ หากแต่หลังจากครุ่นคิดราวค่อนวัน มันกลับกล่าว
“เล่าฮูเองก็อายุมากแล้ว นอกจากง่วนเพ้ง ที่เป็นศิษย์พี่ฝากเป็นศิษย์ ก็ยังไม่เคยรับศิษย์อีกเลย”ไป่หยางจินเองก็คล้ายรู้ความคิดของชายชราตรงหน้า
“ความหมายของท่านผู้อาวุโส คือ...”
“ใช่แล้ว เล่าฮูอยากรับมันเป็นศิษย์คนที่ 2 ของเล่าฮู”มันกล่าวจบ ยายเฒ่าหมื่นพิษถึงกับลุกขึ้นทันที
“อะไรกัน ขอทานเฒ่า ทารกนี่พวกเราก็อยากรับมันเป็นศิษย์เช่นกัน เจ้าเองก็มีง่วนเพ้งแล้ว เหตุใดจึงไม่ปล่อยให้พวกข้ามีศิษย์บ้างเล่า”นางกล่าวจบทั้งโต๊ะเองคล้ายเห็นด้วยกับนางยิ่ง เหวินเซียวเองมันหันไปมองอ๋องห้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวบ้าง
“ขอให้พวกท่านสงบลงก่อนเถิด ที่ผู้อาวุโสหมื่นพิษกล่าวเมื่อครู่ข้าพเจ้าเองก็เข้าใจ พวกเราต่างฝึกฝนวิชามานานครั้นสำเร็จจึงอยากจะหาผู้สืบทอด แต่วันนี้ได้มาเจอกับกับทารกนี่ซึ่งมีสัดส่วนเหมาะแก่การฝึกยุทธ์ยิ่ง เป็นผู้ใดก็ต้องอยากรับมันเป็นศิษย์ทั้งนั้น ซึ่งรวมถึงข้า และ หลี่ฟงเองก็เช่นกัน”
“อันศิษย์ดีเป็นปรารถนาของอ.ทุกคน นึกมิถึง พวกท่านถึงกับต้องการตัวขี้เกียจนี่เป็นศิษย์”ไป่หยางจินยิ้มแย้มคล้ายดั่งเป็นเรื่องตลกก็ปาน ทั้ง 5 คนเบื้องหน้ามันนับได้ว่าเป็นอัจฉริยะในด้านต่างที่ทุกคนต่างยกย่องทีเดียว ผู้คนมากมายต่างอ้อนวอนขอเป็นศิษย์พวกมัน แต่พวกมันก็หารับไว้ไม่ ครานี้ถึงกับพร้อมใจกันอยากรับทารกตรงหน้าเป็นศิษย์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งทารกตรงหน้าถึงกับเป็นบุตรที่แสนจะดื้อรั้นของมัน
“แล้วท่านตัดสินใจเยี่ยงไรกันจอมยุทธ์ไป่”ครานี้ถึงกับเป็นบัณฑิตฟ้าลิขิตกล่าวขึ้น
“เรื่องนี้คงต้องให้เสาะยี้เป็นคนตัดสินใจของมันเอง เนื่องเพราะเป็นมันที่พวกท่านอยากรับเป็นศิษย์ หาใช่ข้าพเจ้าไม่”ดังนั้นเองเจ้าตัวต้นเหตุจึงตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในโต๊ะทันที
เสาะน้อยเองเมื่อเห็นตัวมันกลายเป็นจุดรวมสายตาของบรรดาเหล่าจอมยุทธ์ในโต๊ะแล้ว มันคล้ายไม่รู้เรื่องอันใดก็ปาน ยังคงรับประทานอาหารของมันต่อไปจนเมื่อสบกับสายตาบิดา มันจึงวางตะเกียบในมือลง ก่อนจะเงยหน้าตอบทุกคนด้วยน้ำเสียงฉะฉาน และ แววตาแน่วแน่
“เสาะยี้ขอขอบคุณผู้อาวุโสทุกท่านที่เมตตาเสาะยี้ ตั้งแต่เด็กท่านพ่อมักให้ข้าอ่านตำรา และ ฝึกเองมาตลอด จึงมีหลายสิ่งที่ข้าเองก็ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นไปได้เสาะยี้ก็อยากคารวะพวกท่านทุกคนในที่นี้เป็นซือแป๋ แต่เกรงว่าศิษย์หลายอาจารย์จะนับเป็นเรื่องเสื่อมเสียสำหรับพวกท่าน”กล่าวจบมันพลันถอนหายใจ ทั้งโต๊ะจึงเงียบสงัดคล้ายดั่งครุ่นคิดที่มันพูด จริงอยู่การที่ศิษย์คนเดียวจะมีอาจารย์หลายคนในคราวเดียวได้นั้นส่วนมากอาจารย์มักจะต้องเป็นเฮียตี๋ร่วมสาบาน หรือ ร่วมสำนักกันเท่านั้น ทุกคนในที่นี้จึงครุ่นคิดกันอย่างเคร่งเครียดยิ่ง
“เฮอะ ยังไงข้าก็จะรับทารกนี่เป็นศิษย์ให้ได้”เมื่อได้ยินนางเฒ่าหมื่นพิษถึงกับเอ่ยเยี่ยงนี้ ขอทานเทพเจ้าจึงกล่าวขึ้นบ้าง
“มีอาจารย์หลายคนแล้วนับเป็นตัวอะไร ผู้อื่นจะว่ายังไงก็ช่าง เล่าฮูก็จะเป็นอาจารย์ของเจ้าเช่นกัน”
“ข้าด้วย”บัณฑิตฟ้าลิขิตถึงกับเอาด้วย เวลานี้ทุกคนจึงหันไปมองยังอ๋องห้า และ เทพหัวขโมย อย่างหาคำตอบทันที
“เหวินเซียว และ ข้าก็เช่นกัน”กล่าวจบ เทพหัวขโมยหนุ่มจึงพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดมัน
ไป่หยางจินตอนนี้กลับรู้สึกตื้นตันยิ่ง ที่บุตรของมันได้เป็นถึงศิษย์ของจอมยุทธ์อันดับต้นๆในยุทธจักร มันไม่คิดมาก่อนว่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้ น้ำเสียงมันจึงพลุ่งพล่านยิ่ง
“เสาะยี้ ยังไม่รีบคารวะซือแป๋เจ้าอีก”
“เสาะยี้ขอคารวะ ซือแป๋ทั้งห้า”ทุกคนต่างจ้องมองมันคำนับด้วยสีหน้าอิ่มเอมยิ่งก่อนจะพยุงมันขึ้นมา
“พวกเราตกลงกันเรื่องเวลาที่จะใช้สอนเจ้าเป็นสัปดาห์ละ 5 วัน ส่วนอีก 2 วันที่เหลือ จะให้เจ้าฝึกวิชาเอง เช่นนี้เป็นเยี่ยงไร”ประโยคหลังหันมาถามมันซึ่งยังคงยิ้มอย่างอย่างยินดียิ่ง
“ข้าไป่หยางจินขอคาระวะทุกท่าน ดื่ม”จากนั้นทุกคนจึงกลับไปดื่มกินอาหารและสุราบนโต๊ะกันต่อไป
ขอเม็นต์กันหน่อยน้า....(หงอยมาก เริ่มจะน้อยใจ)
ความคิดเห็น