คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ติวเข้ม
4
แสงแดดยามเช้าสาดส่อง นกน้อยบินออกจากรังเพื่อไปหาอาหารในขณะที่ลูกนก ส่งเสียงร้องขออาหารอยู่ภายในรัง วิถีชีวิตของเหล่าสรรพสัตว์เป็นไปอย่างราบรื่น ร่างเจ้าของผมสีน้ำตาลยังคงนอนหลับอยู่บนที่นอนด้วยความสบาย โดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแม้แต่น้อย เจ้าของเรือนผมสีเงินจึงออกอาการเผยรอยยิ้มอันชั่วร้ายที่ถ้าเจ้าของผมสีน้ำตาลตื่นขึ้นมาเห็นคงต้องรีบลุกอย่างแน่นอน
"รอส ตื่นเถอะ"เจ้าของรอยยิ้มเมื่อครู่ยังคงยิ้มอย่างถูกใจที่ร่างตรงหน้าไม่ยอมลุก ทั้งที่เมื่อกี้พยายามปลุกเเทบตาย
"อืม ราฟชั้นยังไม่อยากลุกเลยอ่ะ อากาศกำลังเย็นสบาย เย็น เย็น เย็นเหมือนน้ำแข็งเลย เย็นเกินไปแล้ว เฮ้ย!! อะไรเนี่ย"ร่างบนที่นอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
"ราฟ นายทำอะไรเนี่ย หยู๊ดด"เจ้าคนไม่ยอมลุกเมื่อครู่กล่าวอย่างรวดเร็ว แต่มีหรือที่เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์ที่ดูเหมือนรอคอยโอกาสนี้มานานจะยอมหยุดง่ายๆ เจ้าตัวยังคงโยนหิมะที่อยู่ข้างๆเตียงขึ้นมาใส่เพื่อนใหม่อย่างรวดเร็ว
"ก็ชั้นเห็นนายร้อนไงรอส เลยช่วย..."
"พอเลยราฟ มันเย็นนะเนี่ย แล้วนี่นายเอาหิมะมาจากไหนกัน"เจ้าตัวพยายามเจรจา แม้จะพยายามหลบหิมะที่ไม่รู้ว่าเจ้าของร่างข้างหน้าตนเอามาจากไหน
"เสก"เจ้าตัวต้นเหตุพูดง่ายๆก่อนจะใช้มนต์เรียกก้อนหิมะขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางกว่าครึ่งเมตรมาลอยอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งคู่ เจ้าคนที่นอนขี้เซาเมื่อครู่เมื่อเห็นก้อนหิมะตรงหน้าตอนนี้ถึงกับต้องกลืนน้ำลายทีเดียว
"นายคงไม่เอามันทุ่มใส่ชั้นใช่มั้ยอ่ะ ราฟ"เมื่อเจ้าตัวพูดจบก้อนหิมะตรงหน้าก็พุ่งเข้าใส่ทันที จากนั้นเจ้าของผมสีเงินจึงลุกขึ้นยืนก่อนจะปัดมือทั้งสองข้าง พลางกล่าวทิ้งท้ายให้เจ้าคนที่โดนก้อนหิมะทับเมื่อครู่จะไม่มีทางลืมเด็ดขาด
"เอาที่นอนออกไปตากด้วยนะ แล้วคราวหลังอย่าให้ชั้นต้องปลุกนายอีกละกัน"
*************************************************************
หลังจากเก็บ(ที่นอนไปซึ่งชุ่มด้วยหิมะไปตาก)กวาด(หิมะและน้ำที่ขังบนพื้น)ห้องเรียบร้อยเเล้ว เด็กหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลจึงเดินลงมาในครัวด้วยสีหน้าบูดเต็มที่ ซึ่งเจ้าตัวต้นเรื่องเองเมื่อเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆก่อนจะถามเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างขำๆ
"เป็นอะไรไปน่ะ นอนไม่หลับหรอ"เด็กหนุ่มทำตาเขียวใส่เจ้าคนถามทันที พลางคิดในใจ
'เพราะนายนั่นแหละ'เมื่อเห็นดังนั้นคนถามเมื่อครู่ถึงกับหัวเราะ แล้วกล่าวแก่คนที่ออกอาการงอนก่อนจะเดินออกไปข้างนอกทันที
"จะรอข้างนอกนะ"เจ้าตัวจึงได้แต่พยักหน้าพลางรับอือในลำคอเบาๆ มารดาเด็กหนุ่มเมื่อครู่จึงได้เเต่ส่ายหน้ากับคนที่เพิ่งออกไปเบาๆก่อนจะหันมายังเด็กหนุ่มที่เพิ่งนั่งบนเก้าอี้เมื่อครู่
"เฮ้อไม่ไหวเลยเจ้าลูกคนนี้ โดนราฟเเกล้งอะไรมาซินะจ๊ะ"เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าพยักหน้าก่อนจะหัวเราะเเหะๆเธอจึงยกจานอาหารมายังข้างหน้าเด็กหนุ่มทันทีก่อนจะยิ้ม
"กินนี่ซะก่อนนะ เห็นราฟบอกว่าเธอจะสอบเป็นจอมเวทย์หรอจ๊ะ"หญิงสาวมองเด็กหนุมตรงหน้าที่รับประทานอาหารอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเคี้ยวอาหารในปากให้หมดแล้วตอบ
"ครับ แถวบ้านผมมีแต่คนว่าผมยังเด็กเกินไปที่จะสอบ แต่ผมไม่สนหรอกถ้าผมสอบได้ผมจะกลับไปอวดเจ้าพวกนั้นให้ดู"เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น หญิงสาวเห็นดังนั้นหัวเราะเบาๆก่อนจะกล่าว
"นั่นสินะ มันไม่เกี่ยวกับอายุซักหน่อยนี่เนอะ กินเสร็จก็วางไว้นะจ๊ะเดี๋ยวน้าจะเก็บเอง"เธอกล่าวก่อนจะเดินขึ้นไปยังข้างบน เด็กหนุ่มที่กำลังกินอาหารจึงได้แต่มองตามอย่างงงๆ
หลังกินอาหารเสร็จเรียบร้อยเด็กหนุ่มพยายามจะหาที่ล้างจานอยู่นานจนในที่สุดเมื่อหาไม่เจอจึงต้องวางไว้บนโต๊ะอย่างที่หญิงสาวบอกในตอนแรก แล้วจึงเดินออกมายังข้างนอกตามที่เพื่อนของตนบอกเมื่อครู่ เห็นเด็กหนุ่มผมสีเงินกำลังนั่งจิบชา พลางหยิบขนมหวานที่วางอยู่บนโต๊ะกลางสวนกินอย่างสบายใจ สายลมพัดผมสีเงินพลิ้วไหวเบาๆจนเด็กหนุ่มที่เพิ่งมาถึงอดคิดไม่ได้ว่าเจ้าเพื่อนตัวแสบคนนี้ของเค้ามันก็สวยจริงๆน่ะแหละ จนกระทั่งคนตรงหน้าหันมาทางเขาก่อนจะเอ่ยประโยคสั้นๆแต่ได้ใจความ(อยากเตะมัน)ให้เขา
"จะยืนมองอีกนานมั้ย ไอ้พวกนิยมไม้ป่าเดียวกัน"
"อือก็นายน่ารักดีนี่ เเล้วมีอะไร"คนที่นั่งอยู่มองหน้าคนถามอย่างตัวประหลาดก่อนจะตอบ
"ลืมไปแล้วรึไง ชั้นบอกจะช่วยนายฝึกก็ต้องช่วยสิ"เจ้าตัวกล่าวพลางหันไปซดชาต่อเรียกความงุนงงให้กับคนผมสีน้ำตาลได้เป็นอย่างดี
"แล้วนายจะให้ชั้นฝึกยังไงอ่ะราฟ การสอบแต่ละปีมันไม่เหมือนกันไม่ใช่หรอ"
"มันก็ใช่ ถึงจะสอบไม่เหมือนกันทุกๆปีแต่ยังไงก็ต้องทดสอบ 5 เรื่องเหมือนกันหมดทุกครั้ง"เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่คนฟังกลับสงสัยก่อนจะถามในสิ่งที่คิด
"แล้วนายรู้ได้ยังไงอ่ะราฟ"แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงสั้นๆและน่าถีบคนตอบอย่างที่สุดด้วยเหตุผล
"เพราะชั้นฉลาด"
"เอาล่ะเรามาเริ่มฝึกอย่างเเรกกันเลยดีกว่า หัวข้อที่นายจะต้องทดสอบเป็นอย่างแรกในการสอบของทุกๆปีก็คือ การร่ายเวทย์ "เมื่อครูฝึกจำเป็นเอ่ยจบ เด็กหนุ่มจึงได้เเต่สงสัยในสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะทำเมื่อเห็นเพื่อนของตนกำลังหยิบกระดาษปึกใหญ่ออกมา
"นั่นคงไม่ใช่หนังสือที่จะให้ชั้นท่องจำใช่มั้ย"เจ้าตัวคนถามถามอย่างหวาดๆในคำตอบที่จะได้รับ
"ไม่ใช่อยู่แล้วล่ะ รึนายจะท่อง"เมื่อเห็นเจ้าลูกศิษย์ตัวดีส่ายหน้ายิกๆ ครูฝึกจึงวางกองกระดาษหนาลงบนโต๊ะแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่
"เพราะชั้นจะให้นายคัดต่างหากล่ะ 40 บท บทละ 3 หน้าส่งพรุ่งนี้เช้า โชคดีนะ"เจ้าลูกศิษย์เมื่อครู่ถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบลงมือคัดทันทีด้วยความรวดเร็วเมื่อครูฝึกเฉพาะกิจหันมากล่าวว่าจะเปลี่ยนเป็นบทละ 5 แผ่นแทนถ้าส่งเกินกำหนด
*************************************************
มีอะไรจะเเนะนำก็บอกกันนะ
ความคิดเห็น