คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 100%
บทที่ 4
DEPARTURE
“สั่งการไปยังโรงแรมในเครือของวองโกเลว่าฉันจะเข้าพัก พร้อมเพื่อน ๆ อีก 13 คน”
“ครับ”
“แล้วก็ตรวจสอบประวัติทุกคนอย่างละเอียดด้วย”
“ครับ”
ตอนนี้ผมและทุกคนกลับมาจากงานเลี้ยงรุ่น แต่กว่าจะได้กลับมาจากงานเลี้ยงรุ่นก็ดึกมากแล้วเพราะทุกคนต่างถกเถียงเรื่องที่รีบอร์นเสนอไป และนั่นไม่เพียงทำให้ทุกคนสนใจเรื่องไปอิตาลี แต่ยังหันมาให้ความสนใจในตัวผมที่ถูกอ้างถึงว่ามีเจ้านาย (?) และทำงานที่อิตาลีทำให้ตอนนี้พวกเราทุกคนได้มารวมตัวกันอยู่ที่ฐานบัญชาการของวองโกเลในเมืองนามิโมริ
“ทำไมคุณรีบอร์นถึงเสนอไปแบบนั้นล่ะครับ” เสียงทุ้มน่าฟังของฮายาโตะถามขึ้น ทำให้ทุกคนหันมาให้ความสนใจกับคำถามนี้
“ง่าย ๆ ถ้าคนที่ส่งจดหมายมาให้เจ้าสึนะเป็นหนึ่งในพวกนั้นจริง ๆ เจ้านั่นต้องไม่พลาดโอกาสงาม ๆ แบบนี้แน่” รีบอร์นพูดพลางกวาดสายตามองผู้พิทักษ์ทุกคน
“แล้วมีกำหนดเดินทางเมื่อไหร่?”
“อีกสามวันข้างหน้าน่ะ ทุกคนคิดว่าไง?”
“อืม อีกสามวันสินะ ผมไม่มีปัญหา” คุณฮิบาริตอบเสียงเรียบ
“ฉันก็ไม่มีปัญหานะ ยังไงก็ได้”
“ฉันด้วย” พวกเราพูดคุยกันถึงการเตรียมความพร้อมในการที่จะพาพวกเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ไปที่อิตาลีจนเวลาล่วงเลยไปจนเกือบเช้าพวกเราถึงแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
“นี่สึนะ แล้วเจ้าแรมโบ้ทำไมไม่มาเข้าประชุมล่ะ?” ในขณะที่ทุกคนแแกจากห้องเสียงทุ้มของรีบอร์นก็เอ่ยถามขึ้น
“อ้อ พอดีว่าฉันให้แรมโบ้พักก่อนน่ะ” เมื่อผมเอ่ยตอบไปคิ้วหนาก็ขมวดเล็กน้อย
“พัก พักทำไม?”
“ก็ไม่มีอะไรมากเหมือนจะไม่สบายน่ะ”
“ไม่สบาย…งั้นเหรอ?”
“ใช่ ทำไมนายสนใจด้วยเหรอ?”
“หึ เปล่า” รีบอร์นตอบแค่นั้นแล้วจึงเดินออกไป เฮ้อ หมอนี่ปากไม่ตรงกับใจเอาซะเลย
.
.
.
10.20 น.
เมื่อคืนกว่าจะจบการประชุมได้ก็เกือบเช้าเลยทีเดียว กว่าทุกคนจะแยกย้ายกลับที่พักก็เป็นเวลาตี4 ทำให้วันนี้ทั้งผมและฮายาโตะตื่นสายกันกว่าปกติเล็กน้อย อืม ยังไม่ตื่นสินะตอนนอนน่ารักจริง ๆ เลยน้าา ถึงปกติจะน่ารักอยู่แล้วก็เถอะแต่ตอนนอนน่ะน่ารักกว่าปกติอีก
ก็อก ก็อก ก็อก
“ซือคุงง ฮายาโตะ ตื่นหรือยังลูก”
“ครับ ตื่นแล้วครับ”
“โอเคจ้ะ แม่ทำข้าวไว้ให้แล้วนะ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของสักหน่อยอย่าลืมกินข้าวล่ะ” พูดจบคุณแม่ก็เดินออกไปอย่างร่าเริง อืม วันนี้พักสักหน่อยแล้วกันปล่อยให้ฮายาโตะพักผ่อนไปก่อนดีกว่า
“ตื่นแล้วเหรอฮายาโตะ ไปอาบน้ำเร็ว” หลังจากผมอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฮายาโตะก็ตื่นพอดี
“งืออ ขออีกห้านาทีนะค้าบ~” เจ้าตัวส่งเสียงอ้อนงัวเงีย ขอนอนต่ออีกห้านาทีคิดว่าผมจะขัดคนตัวเล็กได้ลงคอเหรอ เสียดายเมื่อกี้ถ้ามีกล้องนะ… แต่ช่างเถอะวันหลังค่อยถ่ายก็ได้
.
.
.
ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย มือบางขาวเนียนควานหาโทรศัพท์เครื่องหรูที่แผดเสียงเพื่อกดรับ “อืออ ว่าไง” เสียงอู้อี้ ๆ ปนหงุดหงิดเล็กน้อยของคนเพิ่งตื่นนอนส่งผ่านทางโทรศัพท์ไปยังปลายสายที่โทรมารบกวนการนอนของตน
“ท่านโกคุเดระครับ ทางหน่วยวายุได้ข้อมูลที่ท่านต้องการแล้วครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาคมสวยสีมรกตเบิกขึ้นเล็กน้อย
“อืม ขอบคุณมากนายส่งข้อมูลมาได้เลย”
“รับทราบครับ” หลังจากสั่งการเรียบร้อยแล้วมิบางกดวางสายพลางสอดส่ายสายตาหาร่างสูงของคนที่นอนอยู่ด้วยกันเมื่อเช้ามืดนี้ หมายถึงนอนเฉย ๆ น่ะนะ
“ไปไหนกันนะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
“ใครไปไหนเหรอ หืม?”
“อ่ะ สึนะตกใจหมดเลยครับ” เสียงทุ้มต่ำที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้เจ้าตัวอดสะดุ้งเล็กน้อยไม่ได้
“หึหึ ขอโทษ ๆ ว่าแต่ใครไปไหนเหรอ?”
“ก็สึนะไงครับ…เอ้ยไม่ใช่ ๆ นะครับ” มือบางยกขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรไป
บ้าเอ้ยย หลุดปากพูดไปแล้วจะให้บอกได้ยังไงเล่าว่าตื่นมาไม่เจอเจ้าตัวน่ะสิเลยถามหา สึนะต้องคิดว่าแปลกแน่ ๆ เลยก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนี่
“หืม ฉันก็อยู่ตรงนี้ไง ไม่เคยไปไหนเลย”
“อะ เอ่อ ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็วิ่งฉิวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ
“ไม่นะ…มาพูดแบบนี้ก็ยิ่งชอบมากกว่าเดิมอีกน่ะสิ” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบาหลังจากเข้ามาในห้องน้ำ
.
.
.
อา เมื่อกี้ฮายาโตะเขินใช่มั้ยนะ แบบนี้ผมก็ยังมีหวังสินะ หน้าแดง ๆ แบบนั้นเพราะเขินแน่ ๆ คิดถูกแล้วสินะ ที่ปรึกษากับแซนซัส เฮ้อ ฮายาโตะนี่จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกันนะ เอาล่ะระหว่างรอฮายาโตะก็สะสางงานที่ติดค้างดีกว่า
20 นาทีต่อมาฮายาโตะที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหอะ
“ไปทานข้าวกันเถอะ คุณแม่เตรียมไว้ให้แล้ว”
“ครับ” เจ้าตัวตอบรับและเดินไปหยิบแล็ปท็อปเครื่องประจำติดมือมาด้วย
“เมื่อกี้จานีนส์ส่งข้อมูลของเพื่อน ๆ ทุกคนมาให้ผมแล้วนะครับ” หืม ทางนั้นทำงานไวจริง ๆ สมแล้วที่เป็นคนของฮายาโตะ
“อืม งั้นเดี๋ยวทานข้าวไปคุยไปก็ได้”
หลังจากนั้นเราทั้งสองคนใช้เวลาบนโต๊ะอาหารยามสายด้วยกัน ทั้งทานข้าวทั้งคุยเรื่องงานไปด้วยแบบนี้มันเหมือน สามี ภรรยากันหลังแต่งงานแล้วเลย
“ส่วนข้อมูลของ…สึนะครับ? ฟังอยู่รึเปล่า?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงจมอยู่กับความคิดของตนเอง
“หือ เมื่อกี้ว่ายังไงนะขอโทษทีพอดีฉันคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ”
“อ่า คือข้อมูลของ CEDEF ที่ชื่อเลโอนาร์ดน่ะครับ เหมือนจะมีปัญหาทำให้ทางนั้นส่งข้อมูลมาได้ไม่ครบต้องรออีกสองวันน่ะครับ” ข้อมูลไม่ครบ รออีกสองวัน หึ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะให้คุณฮิบาริจัดการต่อนะเรื่องนี้” เมื่อได้ยินผมพูดดังนั้นฮายาโตะจึงทำหน้าม่อยลงพร้อมหัวคิ้วที่ขมวดลงเล็กน้อย
“เป็นอะไรไปฮายาโตะ ไม่พอใจตรงไหนรึเปล่า”
“ผมขอโทษนะครับที่ทำงานไม่ได้เรื่องทั้งที่เป็นมือขวาของสึนะแท้ ๆ” อ่าา เรื่องนี้สินะ
“ไม่เป็นไรเลยฮายาโตะเรื่องแค่นี้เอง อย่างโทษตัวเองเลยนะ ฉันรู้ว่าเธอทำเต็มที่แล้วและอีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอด้วยนะครับ เพราะงั้นอย่าเศร้าไปเลยนะ”
“ผะ…ผมไม่ได้เศร้าสักหน่อย แค่…” เสียใจที่ทำพลาด
“งั้นออกไปหาอะไรทำแก้เครียดกันเร็ว” ว่าแล้วมือหนาของร่างสูงจึงคว้าข้อมือบางดึงให้ออกไปข้างนอกด้วยกัน
“เดี๋ยวสิครับจะไปไหนกันน่ะ” อยู่ ๆ ก็มาปลอบกันแล้วก็ลากออกมาข้างนอกเฉยเลย แล้วไหนจะยังคำว่าเธอกับคำลงท้ายอีก แบบนี้มันเหมือนคนเป็น…แฟนกันเลยนี่นา
“ไปเที่ยวรอบเมืองนามิโมริกัน” ขี้โกงนี่นาอย่าหันมาพูดพร้อมกับยิ้มแบบนี้สิ ไม่อยากให้ใครเห็นรอยยิ้มขของนภาผืนนี้เลย หวง
“อื้ม ไปกันเถอะครับ” ร่างบางตอบพร้อมรอยยิ้มที่สวยงาม อา อย่ายิ้มแบบนี้สิฮายาโตะมันทำให้ฉันอยากขังนายเอาไว้นะ ไม่อยากให้ใครได้เห็นรอยยิ้มนี้ของนายเลยสักคน นอกจากฉันคนเดียว ฮายาโตะเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
.
.
.
เราสองคนใช้เวลาที่เหลือตลอดวันในการเที่ยวเล่นไปรอบ ๆ เมืองนามิโมริ เที่ยวไปยังสถานที่ต่าง ๆ ที่เรามีความทรงจำร่วมกัน ไม่ว่าจะโรงเรียนนามิโมริ สวนสาธารณะ สนามเด็กเล่น ศาลเจ้านามิโมริที่กำลังจะจัดงานเทศกาล และเดินสำรวจสถานที่ใหม่ ๆ ที่ผุดขึ้นมาในระหว่างที่เราไม่ได้อยู่ที่นี่ เมื่อได้เที่ยวจนพอใจแล้วมันก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากพวกเราเป็นแค่คนธรรมดาก็คงดี ขอแค่ได้มีความสุขกับคนที่รักแค่นี้ก็พอแล้วแท้ ๆ
Tbc…
Talk
ครบ 100 % แล้ว ต้องขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยจริง ๆ ค่า ที่ให้รอนาน หากมีตรงไหนแปลกๆหรือมีคำผิดคอมเม้นต์บอกเราได้เลยนะคะ
III ช่วงนี้สถานการณ์โควิด 19 เริ่มรุนแรงขึ้นแล้วขอให้นักอ่านทุกท่านรักษาตัวเองดี ๆ นะคะ เพราะอิรบ.นี้คงไม่สามารถช่วยอะไรเราได้ แค่วัคซีนดีๆ ยังหาให้เราไม่ได้เลย อตอห.!!! III
ความคิดเห็น