คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 100%
บทที่ 3
Who?
‘นั่นใช่เจ้านั่นมั้ย?’
‘ใช่แน่ๆ แต่งตัวเห่ยๆแบบนั้นก็คงมีแต่เจ้านั่นแหละ’
‘โห กล้ามากที่แต่งตัวแบบนี้มา’
‘โกคุเดระยังคบเจ้านั่นเป็นเพื่อนอีกเหรอเนี่ย’
‘โห่ เห่ยสุด’
‘ใครส่งบัตรเชิญให้เจ้านี่มาเนี่ย เห็นละงานกร่อยหมด’
‘เวลาผ่านไปเจ้านี่ก็ยังทำตัวเห่ยๆ ห่วยๆอยู่อีก’
‘อย่าเข้าไปใกล้สิเธอเดี๋ยวติดเชื้อเห่ยเข้า ฮ่าๆ’
.
.
.
อา ทุบสักคนละทีสองทีดีมั้ยนะนานมากแล้วจริง ๆ ที่ผมไม่เคยได้ยินคำพูดพวกนี้ ทำใไ้ตอนนี้ผมกำหมัดแน่นมากเพื่อไม่ให้ตัวเองและฮายาโตะไปทุบเจ้าพวกนั้นไม่งั้นแผนคงพัง เหอะ แต่พวกนี้ก็ไม่เปลี่ยนเลยนะเมื่อก่อนมองคนที่ภายนอกยังไงตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเพียงเพราะผมใส่เสื้อลายเห่ยตัวโคร่ง กางเกงหลวมๆ พร้อมทั้งแว่นตาอันโตเท่านั้นเอง
“Ciao สึนะ โกคุเดระ ทางนี้ๆ” เสียงเรียกชื่อผม และคนข้างตัวดังขึ้นทางซ้ายมือ เมื่อหันไปมองก็พบกับร่างสูงโปร่งแข็งแรงตามแบบนักกีฬา ผมสีดำขลับ และดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ใส่ประจำสวมทับด้วยสูทที่ทำจากผ้าเนื้อดี ด้านหลังสะพายกระบอกใส่ดาบไม้ดูเด่นสะดุดตา
“ไงยามาโมโตะ”
“หึ แกนี่มาไวเขียวนะงานแบบนี้” และเจ้าตัวก็เดินบ่นงุ้งงิ้งๆ เสียงใสเป็นภาษาอิตาลีพลางเดินเข้าไปหายามาโมโตะ อ่าความเคยชินน่ะเพราะอยู่อิตาลีตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาเลยใช้ภาษาอิตาลีเป็นหลัก แต่ตอนที่ไปถึงแรกๆ ส่วนใหญ่ก็ใช้ภาษาญี่ปุ่นกัน
“ทำไมนายแต่งตัวแบบนี้เนี่ยสึนะ ปกตินาย…” ไม่แต่งตัวเห่ยแบบนี้นี่
“ตามที่ฉันบอกไปในกลุ่มเมื่อวันก่อนไง” ผมตอบยามาโมโตะ
“อ้อ โทดทีๆ ฉันก็ลืมไปเลย”
“เจ้าบ้านี่แกลืมที่รุ่นที่สิบอกได้ยังไงเนี่ย” เรียกรุ่นที่สิบอีกแล้ว
“ฮะๆ โทดทีๆ”
‘นี่ๆ ยามาโมโตะก็ยังคบเจ้านั่นเป็นเพื่อนอยู่อีกเหรอเนี่ย’
‘เมื่อกี้ได้ยินมั้ยว่าพวกนั้นคุยอะไรกัน’
‘ไม่รู้สิเหมือนภาษาอะไรสักอย่าง’
'นี่ซายูริเธอเป็นแอร์โฮสเตสเคยเจอคนต่างชาติมาเยอะ เธอพอจะรู้มั้ยว่ามันคือภาษาอะไร?"
'อืมม ฉันคิิดว่านะจะเป็นฝรั่งเศษ ไม่ก็ภาษาอิตาลีล่ะมั้ง'
‘โกคุเดระกับยามาโมโตะพูดได้ฉันไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นะแต่ว่าเจ้าห่วยสึนะเนี่ยนะ?’
อ่าหะ จะนินทากันก็ควรเนียนกว่านี้นิดนึงเนอะอยู่ห่างกันเป็นวาแต่ผมก็ยังได้ยินสิ่งที่พวกเธอพูดอยู่ดี และไม่ใช่แค่ผมที่ได้ยินแต่ทั้ง ฮายาโตะกับยามาโมโตะก็ได้ยินเช่นกัน
“นี่พวกเธอ!” ผมรีบจับแขนบางก่อนที่ฮายาโตะจะได้เข้าไปต่อว่าพวกซายูริ พร้อมทั้งลูบแขนเจ้าตัวให้คลายความโกรธ และส่งสายตาผ่านแว่นทรงเห่ยไปว่าไม่เป็นไร เจ้าตัวถึงใจเย็นลงแต่ก็ยังคงมีความฉุนเฉียวอยู่บนใบหน้า
“ช่างเถอะฮายาโตะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ฉันคือเจ้าห่วยสึนะอยู่นะ”
“แต่ว่าพวกนั้นว่าสึนะนี่นา” ริมฝีปากอิ่มสีสวยคว่ำลงด้วยความไม่พอใจ อ่าน่า…ชะมัด
“เอาน่าๆ นายก็อย่าคิดมากเลยโกคุเดระ แล้วอีกอย่างเดี๋ยวแผนก็แตกหรอก” ประโยคหลังยามาโมโตะลดเสียงลงเพื่อให้ได้ยินกันเพียงแค่พวกเรา
“หึ ฉันรู้หรอกน่า!” เจ้าตัวว่าพลางหันไปหยิบเครื่องดื่มบนโต๊ะขึ้นมาจิบ
.
.
.
“เฮ้ ซาวาดะ” เสียงหวานของดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกผมให้หันไปมอง
ว่าแต่ใครกันเนี่ย?
NAME : FUJIWARA MIKI
AGE : 25
HEIGHT : 166
สงสัยได้ไม่นานแว่นตาทรงเห่ยที่ทุกคนล้วนดูถูกได้ทำการส่งข้อมูลพื้นฐานของคนที่ผมต้องการข้อมูลทันที
“อะ เอ่อ ว่าไง”
“พอดีว่าฉันมีเรื่องจะถามนายหน่อยน่ะ”
“อ่า เรื่องอะไรเหรอ”
“เมื่อวันก่อนนายได้ไปที่ศูนย์การค้านามิโมริหรือเปล่า?” ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึง…
“เหมือนฉันจะเห็นนายที่นั่นน่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่มั้ยเพราะนายในตอนนั้นดู…” ไม่เห่ยขนาดนี้
“อ่า ใช่พอดีฉันไปซื้อของน่ะ”
“แล้วได้เข้าร้านxxxด้วยมั้ย?”
“ไม่ล่ะเธอคงตาฝาด” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มแหย ๆ ที่เมื่อก่อนทำอยู่เป็นประจำ
“อ้อ ฉันก็ว่างั้นแบบนายคงไม่มีทางเข้าร้านแบบนั้นได้หรอก” เอ่า ยัยนี่นิ่ แต่ช่างเถอะผมมีเรื่องที่จะต้องถามผู้หญิงคนนี้อยู่เหมือนกัน
“นี่มิกิฉันถามหน่อยสิ”
“ว่า?”
“คนที่ส่งบัตรเชิญให้ฉัน เอ่อ ให้ทุกคนน่ะเธอจะรู้มั้ยว่าใคร?”
“อืมม ฉันก็จำได้ไม่แม่นนะน่าจะเป็นพวกซายูริ หรือไม่ก็ยาบุกิล่ะมั้ง ทำไมเหรอ?”
“อ้อ เปล่าๆ ไม่มีอะไร แค่สงสัยน่ะ” ซายูริกับยาบุกิสินะ คงต้องตรวจสอบอะไรสักหน่อยแล้วสิ
เมื่อตอบคำถามของผมเรียบร้อยแล้วเจ้าตัวพร้อมเพื่อนอีกสองคนก็เดินไปอีกทางเพื่อทักทายคนอื่นๆ ในงานต่อ
“สึนะผมสั่งให้ทาง CEDEF หาข้อมูลของทั้งสองคนแล้วครับ”
“อืม ขอบใจมากนะฮายาโตะ”
พรึบ
“เห้ย อะไรเนี่ยทำไมไฟดับ?”
“โอ๊ย มืดมากเลยใครก็ได้ไปดูไฟที”
จู่ๆ ไฟในงานก็ดับลงแต่ในวินาทีต่อมาไฟในงานก็กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง พร้อมทั้งบนเวทีในงานยังมีร่างๆ หนึ่งยืนโดเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างบน อืม คุ้น ๆ นะ สวมสูทดำแบบนี้ สวมหมวกแบบนี้ ชัดเลย รีบอร์น!!! มาทำอะไรที่นี่เนี่ย??
“ใครน่ะ?”
“เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ?”
“อืม นั่นสิ แต่ก็คิดไม่ออกอ่ะว่าเคยเห็นที่ไหน” เคยเห็นสิตอนที่รีบอร์นยังเป็นอัลโกบาเลโน่อยู่ไง
“สึนะครับนั่นใช่…” คนตัวเล็กเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนบนเวทีได้ชัดถนัดตา
“อืม เจ้านั่นแหละ”
“ฮะๆๆ เจ้าหนูจะทำอะไรสนุกๆ อีกแล้วสินะเนี่ย” ทำเรื่องวุ่นวายน่ะสิไม่ว่า
“อะแฮ่มๆ ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะฉันคือรีโบยามะ ครูสอนพิเศษยังไงล่ะ” รีโบยามะบ้านแกสิรีบอร์นคิดจะทำอะไรเนี่ย เจ้านั่นพูดพลางหันมาทางพวกผม
“รีโบยามะเจ้าครูโหดๆ ในตอนนั้นน่ะเหรอ”
“อึ๋ยย เจ้านี่มาทำไมเนี่ย?”
“ฟังให้ดีๆ ฉันมีแพ็คเกจสุดพิเศษเที่ยวอิตาลี 5 วััน 6 คืนฟรีมานำเสนอพวกนายเนื่องจากอีกไม่กี่วันก็จะถึง Golden Week แล้วฉันเห็นว่าพวกนายหลายคนทำงานหนักมาตลอดทั้งปีเลยอยากให้พวกนายได้พักผ่อนกันบ้างเลยเสนอแพ็คเกจนี้ให้พวกนายฟรีๆ เลย” หลังจากรีบอร์นพูดจบทุกคนก็อยู่ในอาการตกใจแต่ดีใจไปพร้อมๆ กัน แต่ว่านะนี่มันข้ออ้างอะไรกันเนี่ยรีบอร์น ชักจะมีลางสังหรณ์แปลกๆ แล้วสิ
“แล้วค่าใช้จ่ายพวกที่พัก อาหารพวกฉันต้องเสียมั้ย?” ฮายาเซกาวะถามขึ้น
“ไม่ต้องเสียอะไรเลย พวกนายเตรียมเงินเพื่อไปเที่ยว ชอปปิ้งอย่างเดียวก็พอที่เหลือสึนะจะเป็นคนจัดการเอง”
“Shit!” ผมสบถออกมาเบาๆ เพราะทันทีที่รีบอร์นพูดจบสายตาหลายสิบคู่ก็หันมาจ้องที่ผมโดยพร้อมเพียงกัน
“หาเจ้าห่วยสึนะเนี่ยนะ?”
“ใช่แล้วเพราะสึนะทำงานกับเจ้านายที่เป็นคนอิตาลีน่ะ” เจ้านายที่ว่านี่คือตัวฉันเองสินะ
“จริงเหรอซาวาดะ?”
“อ่า ชะ ใช่” ผมตอบเสียงอ่อยๆ
“เห็นมั้ยล่ะ ทีนี้พวกนายก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว” ไม่ต้องกังวลกับผีน่ะสิ!
“แต่พวกเรามีกันตั้งยี่สิบกว่าคนจะมีตั๋วพอเหรอ?”
“นั่นสิๆ”
“พอสิอีกส่วนหนึ่งมาจากเจ้านายของสึนะที่ใจดีน่ะ”
“เห~ น่าสนใจนี่ฉันไปด้วยดีกว่า” ซาโอโตมิ ซายูริเอ่ยขึ้นมาหลังจากฟังอยู่นาน
“นั่นสิน่าสนใจดีนะฉันไปด้วย” ตามมาด้วยยาบุกิ ชินอิจิ และอีกหลายๆคนที่อยากจะไปเที่ยว (ฟรี) ที่อิตาลี อ่านี่สินะเหตุผลที่แท้จริงที่รีบอร์นเสนอแพ็จเกจบ้าๆนี่ขึ้นมา เพราะหากมีคนที่มีเป้าหมายเป็นตัวผมหรือวองโกเล่แล้วล่ะก็ย่อมต้องกระโดดเข้ามารับข้อเสนอนี้แน่ หึ
มาดูกันว่าพวกนายหรือตัวฉันใครจะเผยตัวตนออกมาก่อนกัน ความลับของฉันหรือของพวกนายกันที่จะถูกเปิดเผยในถิ่นของฉันที่อิตาลีในครั้งนี้
.
.
.
Tbc…
Talk
เป็นยังไงบ้างคะกับตอนที่ 3 หวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะสนุกไปกับตอนนี้นะคะ อ่านแล้วรู้สึกยังไงคอมเม้นพูดคุยกันได้นะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณค่ะ :)
ความคิดเห็น