คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 100%
บทที่ 2
Reunion
หลังจากฮายาโตะตกลงที่จะพักในห้องของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้วผมจึงพาเจ้าตัวขึ้นมายังห้องนอนเพื่อพักผ่อน
แกร๊ก
“ทำตัวตามสบายได้เลยนะ” เพราะที่นี่ก็เหมือนห้องของนาย
“เอ่อ สึนะจะให้ผมนอนที่ไหนเหรอครับ” ร่างโปร่งบางเอ่ยถามขึ้นหลังจากเห็นว่าในห้องมีที่ให้นอนเพียงแค่ที่เดียว คือเตียงหลังใหญ่ สีเบจเพียงหลังเดียว
“บนเตียงไง” ผมเอ่ยเสียง (ที่พยายามทำให้) เรียบ ๆ โดยไม่หันกลับไปมองหน้าตัวเล็ก ขืนหันไปล่ะก็ฮายาโตะต้องรู้แน่ว่าผมประหม่าอยู่
“มะ ไม่ดีกว่าครับผมนอนที่โซฟาก็ได้ครับ!”
“นอนโซฟาไม่จะสบายตัวเอานะฮายาโตะนอนที่เตียงเถอะ เตียงนี่ฉันให้คุณแม่เปลี่ยนใหม่แล้วเราสองคนนอนด้วยกันได้สบายเลยล่ะ”
“ตะ แต่ว่า มันจะไม่เหมาะสมนะครับ” ไม่เหมาะสมอะไร เหมาะสมมาก ๆ เลยต่างหากล่ะ คนทั้งวองโกเล่รู้ CEDEF รู้ แม้แต่ Varia ยังรู้เลยว่ามันเหมาะสม!! เฮ้อ คงมีแต่เจ้าตัวนี่แหละที่ไม่รู้
“ฮายาโตะรังเกียจที่นอนกับฉันเหรอ” ผมกล่าวพลางมองดวงหน้าสวยนั้นด้วยแววตาเศร้า ๆ หึ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล!
“ไม่มีทางครับ!! ผมจะรังเกียจสึนะได้ยังไงกัน” เจ้าตัวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ลนลาน
“งั้นนายก็นอนบนเตียงกับฉันสิ”
“ครับ ๆ ได้เลยครับ”
“ดี งั้นนายไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวฉันจัดของเอง” พูดพลางหยิบผ้าเช็ดตัวและของใช้จำเป็นใส่มือ แล้วดันคนเข้าไปข้างในห้องน้ำ
“อ่ะ ครับ ขอบคุณนะครับสึนะ” หลังจากนั้นเจ้าตัวจึงเข้าไปในห้องน้ำ
เอาล่ะ มาจัดของกันดีกว่าแต่ก่อนที่จะจัดของ…
“นี่ฉันเองตรวจสอบคนบางคนให้ฉันที อืม ใช่เดี๋ยวฉันส่งรายละเอียดให้อีกที” หลังจากสั่งการคนเรียบร้อยผมจึงจัดการกับกระเป๋าเดินทางตรงหน้า ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย พร้อมกับที่ฮายาโตะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
“สึนะครับผมเตรียมน้ำร้อนไว้เรียบร้อยแล้วรีบเข้าไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวน้ำจะเย็นซะก่อน” อ่า (ว่าที่) แฟนของผมนี่ช่างดีงามอะไรแบบนี้
“อื้อ ถ้าเหนื่อยนายนอนก่อนได้เลยนะ”
“ครับ”
.
.
.
หลังจากแช่น้ำร้อนเรียบร้อยออกมาอีกทีฮายาโตะก็หลับไปแล้ว สงสัยคงจะเพลียมาทั้งวัน
“ฝันดีนะฮายาโตะ” เอาล่ะอีกสามวันงานเสี้ยงรุ่นจะจัดขึ้นที่โรงเรียนนามิโมริสินะ คงต้องเริ่มเตรียมการตามแผนซะแล้วสิ
.
.
.
09.00 น.
หลังจากเมื่อวานพักผ่อนกันแล้ว วันนี้เราแพลนกันว่าจะไปเที่ยวรอบเมืองนามิโมริ เพื่อดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างในช่วงเจ็ดปีเราไม่ได้กลับมาที่นี่
“สึนะ เอาเจ้านี่ไปด้วยมั้ยครับ?” พูดพลางยื่นแว่นอันโปรดให้ผม แว่นตาหรูที่มีฟังชันส์พิเศษเพิ่มเข้าไปด้วย โดยโชอิจิและสปาน่าช่วยกันออกแบบ และผู้พิทักษ์ทุกคนจะมีแว่นนี้ด้วยเหมือน ๆ กัน
“เอาล่ะ พร้อมแล้วไปกันเถอะ”
หลังจากนั้นทั้งสองจึงออกเดินทางด้วยกัน โดยเริ่มจากการสำรวจบริเวณรอบ ๆ บ้านจากนั้นจึงนั่งรถโดยสารประจำทางเข้าไปในย่านศูนย์การค้านามิโมริ ร้านรวงมากมายต่างเรียกลูกค้ากันอย่างครึกครื้น ทำให้สึนะหวนนึกถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่ตนและพวกพ้องได้เล่นสนุก และเดินเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน
“สึนะ สึนะครับร้านนั้นยังอยู่ด้วยล่ะ” เจ้าตัวพูดพลางเขย่าแขนผมให้หันไปทางร้านที่อยู้ตรงหน้า อ้อ เป็นร้านขายแผ่นเเพลง หรือพวกหนังต่าง ๆ นี่เอง
“เข้าไปดูมั้ย?”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากเดินดูให้ทั่ว ๆ ก่อนน่ะครับเดี๋ยวค่อยกลับมาซื้อก็ได้”
“เอางั้นเหรอ งั้นก็ตามใจนายละกัน” พูดเสร็จก็ยิ้มใส่พาลให้คนมองรู้สึกหน้าร้อน
“อ่ะ งะ งั้นไปร้านนั้นกันครับ” ร่างบางพูดพร้อมกับเดินนำสึนะไปทางร้านขายเสื้อผ้ายอดนิยม และเปิดประตูเข้าไป
“ยินดีต้อนรับค่ะ” ทั้งสองใช้เวลาในการเลือก และลองเสื้อผ้าอยู่นานจนได้เสื้อผ้าตามแบบที่ต้องการ
“สึนะครับจะซื้อสามตัวนี้ไปด้วยเหรอครับ”ฮายาโตะถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะแบบเสื้อผ้าที่เจ้าตัวถืออยู่ไม่ได้ใกล้เคียงกับสไตล์ที่ผมใส่อยู่เลยสักนิด
“อืม ใช่พอดีว่ามันจำเป็นน่ะ” ผมตอบพลางยิ้มใส่ตาฮายาโตะไปหนึ่งที
“เอ่อแต่ว่ามันค่อนข้างจะ….” เห่ยไปน่ะสิ
“เอาน่าฉันมีเหตุผลนะฮายาโตะ เดี๋ยวกลับไปฉันจะเล่าให้ฟังนะ” ฮายาโตะมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าตอบรับเสียงเบาในลำคอ นี่ผมคงไม่ได้โดนงอนอยู่ใช่มั้ย?
“น่าๆฮายาโตะเราไปจ่ายเงินกันเถอะ” ว่าแล้วผมเลยจูงมือนุ่มนิ่มของฮายาโตะไปที่เคาเตอร์เพื่อชำระเงิน เมื่อชำระเงินเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากร้านพร้อมถุงเสื้อผ้าจากร้านเมื่อกี้ คราวแรกฮายาโตะจะถือถุงพวกนี้เองแต่เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะเดี๋ยวมือสวยๆจะเป็นรอยซะหมด
“ฮายาโตะแวะร้านนี้กัน” ร้านที่ผมลาก อะแฮ่ม ชวนฮายาโตะเข้ามาเป็นร้านราเมงขนาดปานกลาง ภายในร้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่ว่าสวยงามดูดีกว่าที่คิด เราสองคนใช้เวลาอยู่ที่ร้านรางเมงนั้นไม่นานเท่าไหร่นัก เพราะดูเหมือนว่าฮายาโตะจะอยากเดินดูร้านขายของในศูนย์การค้าอีกหลายร้านเลยทีเดียว
“สึนะๆ ผมขอแวะร้านนั้นหน่อยนะครับ” พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งเข้าไปในร้าน เมื่อหันไปมองป้ายชื่อร้านก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมเจ้าตัวเล็กถึงรีบร้อนขนาดนั้น เพราะเป็นร้านเครื่องประดับแบรนด์โปรดนี่นะ
“มีกำไลข้อมือ PANTHERE DE CARTIER มั้ยครับ” ร่างบางถามด้วยน้ำเสียงตืื่นเต้นที่ปิดไม่มิด ก่อนหน้านี้เหมือนว่าจะเคยบ่น ๆ ให้ได้ยินว่าตอนที่รุ่นนี้ออกมาใหม่ๆเจ้าตัวติดภารกิจเลยทำให้สั่งจองไม่ทัน ทำให้พลาดกำไลนี้ไปอย่างนี้เสียดาย และที่สำคัญเจ้ากำไลนี่ยังทำให้ผมโดนงอนไปสามวันเพราะดันส่งเจ้าตัวไปทำภารกิจน่ะสิ กว่าจะง้อได้ก็นะ
“มีค่ะเหลือสองวงสุดท้ายพอดีเลยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายจะรับทั้งสองวงเลยหรือไม่คะ”
“รับทั้งสองวงเลยครับ” ผมเอ่ยตอบในขณะที่คนตัวเล็กยังคิดไม่ตก พร้อมกันนั้นก็ยื่นบัตรสีดำใบสวยให้พนักงานขายที่ทำตาโตเมื่อเห็นบัตร
“สึึนะครับเดี๋ยวผมจ่ายเอง ๆ ”
“ถือว่าชดเชยให้ฮายาโตะไงที่ครั้งนั้นฉันทำให้นายพลาดไป” อีกอย่างก็…เหมือนได้ใส่ไอเท็มคู่เลยนี่นา :)
“แต่ว่าแค่วงเดียวก็ได้นี่ครับ” เจ้าตัวเอ่ยเสียงอ่อย ๆ ยังเกรงใจไม่เลิกเลยสิน่า
“ฮายาโตะใส่วงนึง ฉันใส่วงนึงไง” ผมพูดพลางรับบัตรกลับคืนพร้อมทั้งกำไลข้อมือสองวงที่บรรจุอยู่ภายในกล่องหรู
“งะ งั้นขอบคุณนะครับสึนะ” ร่างเล็กขอบคุณผมพร้อมกับแก้มใสทั้งสองข้างที่ขึ้นสีชมพูจาง ๆ พร้อมรอยยิ้มน่ารักที่มุมปาก อา น่ารักซื้อหุ้นแบรนด์นี้ดีมั้ยนะ
“สึนะมีที่ ๆ อยากไปอีกมั้ยครับ”
“อืมม ไม่มีแล้วล่ะกลับกันเถอะ” เพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้ว
“งั้นผมโทรเรียกให้ลีโอมารับนะครับ” หือ โทรหาลีโอ?
“โทรให้ลีโอมารับ? นายมือเบอร์เจ้า..เอ่อ ลีโอด้วยเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“อ่าครับ พอดีเมื่อวานหลังจากที่ลีโอกลับไป หมอนั่นก็ส่งข้อความกลับมาน่ะครับว่าถ้าสึนะอยากไปไหนให้สั่งการได้เลยครับ” หึ กล้ามาก
“ฉันอยากนั่งแท็กซี่กลับน่ะ ไม่ได้นั่งมานานแล้วเหมือนกันนะ”
“แต่ว่าความปลอดภัยของสึนะ..”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันมีฮายาโตะอยู่ทั้งคนนี่นะ”
“อ่ะ งะ งั้นผมจะไปเรียกแท็กซี่ข้างหน้านะครับ” หึ เขินจนเดินหน้าแดงไปแล้วหนึ่ง เฮ้อ อยากฟัด
.
.
.
“นี่มิกิมองอะไรอยู่น่ะ”
“หือ อ้อเหมือนเมื้อกี้ฉันจะเห็นเจ้าห่วยสึนะ กับโกคุเดระมั้งเดินออกมาจากร้านนั้นน่ะ” หญิงสาวพูดพลางเชิดหน้าไปทางร้านเครื่องประดับที่ร่างสูงและร่างบางเดินออกมาเมื่อสักครู่
“ไม่หรอกน่าา เธอมองผิดไปรึเปล่าอย่างเจ้าห่วยสึนะเนี่ยนะจะเข้าร้านแบบนั้น”
“อืมนั่นน่ะสิฉันว่าเธอตาฝาดไปรึเปล่า”
“แต่ว่า..”
“เอาน่า เดี๋ยววันเลี้ยงรุ่นมาถึงเราก็รู้กันเองแหละว่าใช่มั้ย ตอนนั้นค่อยถามก็ได้นี่” ไม่ทันที่หญิงสาวชื่อมิกิจะได้พูดต่อจนจบเพื่อทั้งสองของเธอก็ตัดบทและชวนเธอไปยังร้านเสื้อผ้าชื่อดังแทนทำให้เธอลืมเรื่องเมื่อครู่ไปจนสิ้น
.
.
.
“สึนะจะแต่งตัวแบบนี้ไปจริงๆเหรอครับ”
“หืม ก็ใช่น่ะสิ”
“แต่ว่ามัน…”
“ก็เหมือนที่ฉันบอกฮายาโตะไง”
“เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจสึนะเลยครับ” ผมได้แต่ยิ้ม เพราะการแต่งตัวในวันนี้เรียกได้ว่า เห่ยสุดๆ ด้วยการใส่เสื้อตัวหลวม และกางเกงขายาวตัวหลวมๆอีกเช่นกัน พร้อมกันเสื้อแขนยาวสีดำอีกหนึ่ง และที่ขัดใจฮายาโตะที่สุดคงเป็นแว่นตาทรงเหลี่ยมเชยๆอีกหนึ่ง ถ้าไม่บอกว่าแว่นนี่มีฟังชันส์พิเศษที่โชอิจิกับสปาน่าทำให้เจ้าตัวคงไม่ยอมให้ผมใส่แน่
“เอาล่ะถึงแล้ว เข้าไปกันเถอะยามาโมโตะคงรออยู่ข้างในแล้วล่ะมั้ง”
“อ่า ครับ”
เมื่อเราสองคนเดินเข้าไปในงานสายตาของอดีตเพื่อร่วมชั้นเรียนหลายคนก็มองมาที่เราสองคน บางคนก็ทำหน้าตาสงสัยแต่เมื่อเห็นการแต่งกายที่สุดเห่ยของผมก็หันหน้ากลับไปพร้อมกับส่งเสียงซุบซิบ เอาล่ะมาดูกันซิว่าคนที่ส่งบัตรเชิญไปให้ผมจะเป็นใครในนี้หรือเปล่านะ
Talk
เป็นยังไงบ้างคะตอนที่ 2 การจัดหน้างงมั้ยคะ อ่านได้สะดวกมั้ยหรือมีตรงไหนที่จะให้เราปรับแก้ คอมเม้นต์ติกันเข้ามาได้เลยนะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ :)
ความคิดเห็น