คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
Back
นามิโมริ 19:25 นาฬิกา
ผู้คนที่เดินขวักไขว่ บรรยากาศที่คึกคัก การเดินทางที่ยาวนานจากอิตาลีมายังญี่ปุ่นในที่สุดก็สิ้นสุดลง ไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่นานสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ บริเวณสนามบินช่างแตกต่างไปจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็คงจะเป็นความหนาแน่นของจำนวนคนที่มาใช้บริการสนามบินต่างหาก
“ท่านซาวาดะ ท่านโกคุเดระครับทางนี้ครับ” เสียงจากชายร่างสูง ขายาว ใบหน้าคมคาย ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย และผมบลอนด์ทองที่เด่นสะดุดตา เอ่ยเรียกผมและฮายาโตะพร้อมทั้งผายมือไปยังทางออกที่มีรถหรูคันงามสีดำเตรียมไว้ แต่ว่าผมไม่ได้สั่งนี่ว่าให้เตรียมของพวกนี้ไว้ เพราะมันจะสะดุดตาเกินไป แล้วทำไมถึง…
“นายคืิอ?” ฮายาโตะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคลือบแคลง และสายตาที่ระแวดระวัง แต่ในสายตาผมเจ้าตัวดูเหมือนลูกแมวตัวเล็ก ๆ กำลังพองขนเพราะไม่ไว้ใจคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของเลยแฮะ
“อ้ะ ขออภัยที่ลืมแนะนำตัวครับ ผมเลโอนาร์ด เคลเลอร์ จาก CEDEF ครับ เรียกผมว่าเลโอก็ได้ครับ”
“อืม เลโอสินะฉันจำได้ว่าไม่ได้สั่งให้เตรียมรถไว้ให้นี่”
“ครับ ท่านรีบอร์นเป็นคนสั่งให้เตรียมไว้เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับทั้งสองท่านครับ”
“อืม ไปกันเถอะฮายาโตะ” ผมหันไปกระซิบที่ข้างหูของฮายาโตะพร้อมทั้งใช้มือดันหลังเจ้าตัวเบา ๆ และเดินไปขึ้นรถที่เตรียมไว้
ในตอนแรกนั้นที่ผมไม่ได้ให้ทาง CEDEF หรือทางฐานวองโกเล่ในญี่ปุ่นเตรียมรถไว้ให้ เพราะผมกลัวมันจะเด่นเกินไป และผมก็ยังไม่อยากเป็นจุดสนใจของผู้คน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้วเพราะตั้งแต่ที่ผู้ชายคนนี้ปรากฎตัวขึ้นทำให้มีสายตาของผู้คนที่อยู่ในบริเวณ สนามบินจับจ้องมายังพวกเราทั้งสามคน ใช่ เพียงแค่สามคนเท่านั้น ผม ฮายาโตะ และเลโอ เพราะคนที่เดินทางกลับมายังนามิโมริ ในรอบนี้มีเพียงผม และฮายาโตะเท่านั้น
ทำยังไงได้ก็ยามาโมโตะตื่นเต้นที่จะได้กลับนามิโมริเลยจองตั๋วตั้งแต่วันที่ผมบอกว่าจะกลับนามิโมริ รุ่นพี่ซาซางาวะก็พลอยดีใจไปด้วยอีกคนเลยกลับมาก่อน คุณฮิบาริก็รำคาญไม่อยากมาเที่ยวบินเดียวกับผมและคนอื่น ๆ เลยขึึ้นเครื่องส่วนตัวมาเอง ส่วนแรมโบ้เจ้าบ้านั่นก็ไปวอแวกับยามาโมโตะอีท่าไหนไม่รู้เลยได้กลับมาพร้อมกัน ส่วนโครมนั้นอยู่ระหว่างทำภารกิจเลยจะตามมาทีหลัง ทำให้เที่ยวบินนี้มีแค่ผม และฮายาโตะเพียงแค่สองคนเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่อะไรเลยออกจะดีซะด้วยซ้ำเพราะจะได้ทำ อะไร ๆ สะดวกขึ้นหน่อย หึ
.
.
.
บ้านซาวาดะ 20.58 นาฬิกา
หลังจากนั่งรถออกจากสนามบินไม่นาน ตอนนี้ผมซาวาดะ สึนะโยชิ ได้เดินทางมาถึง บ้าน เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ บ้านที่ไม่ได้กลับมาเสียนานหลายปี
“กลับมาแล้วครับบบ” หลังจากเปิดประตูเข้าไปในบ้านผมจึงส่งเสียงร้องบอกคนที่อยู่ในบ้าน คนที่ผมคิดถึงที่สุด
“ซือคุงง กลับมาแล้วหรือจ๊ะลูก" เสียงหวาน ๆ ของคุณแม่ดังขึ้นมาจากในครัวพร้อมกับเสียงตึงตังที่ดังตามหลังมา ไม่ถึงสิบวินาทีร่างของผู้หญิงตัวเล็ก ผมสีน้ำตาลปรากฎขึ้นในครองสายตาพร้อมทั้งกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของผมที่อ้ารอไว้อยู่แล้ว กระโดดไม่ห่วงอายุและร่างกายของตัวเองเลยนะคุณแม่เนี่ย
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมขอรบกวนด้วยนะครับคุณแม่” เสียงหวานขอฮายาโตะเอ่ยทักทายคุณแม่ อือหึ คุณแม่ จากที่เมื่อก่อนเป็น ท่านแม่ หรือ คุณแม่ของรุ่นที่สิบ ฯลฯ แต่ใครจะสนล่ะเพราะตอนนี้ฮายาโตะเรียนคุณแม่ว่าคุณแม่ก็ดีแล้วนี่นา :)
“อุ๊ย ฮายาโตะจังมาด้วยหรือจ๊ะลูกแหมๆๆ เข้ามาเลยลูกเข้ามาเลย ไม่ได้เจอกันซะนานเป็นยังไงบ้างล่ะ” พอคุณแม่หันไปเห็น ว่าที่ลูกสะใภ้ (ถึงเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าตัวเองมีตำแหน่งนี้ก็เถอะผม) จึงกลายเป็นหมาหัวเน่าในทันที หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินคุยถามสารทุกข์สุขดิบกันเข้าไปในบ้านโดยปล่อยให้หน้าที่ยกกระเป๋าสัมภาระเป็นของผม และเลโอ
“ท่านซาวาดะครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับท่าน” เสียงทุ้มต่ำของเลโอดังขึ้นหลังจากที่ผมจับกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งยกขึ้นเตรียมเดินเข้าไปในบ้าน
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“แต่ว่าท่านซาวาดะเป็น…”
“อืม แล้วยังไง?”
“เอ่อ มันเป็นหน้าที่ของผมครับท่านซาวาดะ และอีกอย่างท่านเป็นบอสของวองโกเล่ไม่ควรมายกของอะไรแบบนี้เองน่ะครับ ผมเลย..”
อะไรนะ เป็นบอสมาเฟียแต่มายกกระเป๋าเดินทางเองมันไม่ควรเหรอ เหอะ แล้วไงนั่นมันคนอื่นไม่ใช่ผมนี่
“ไม่เป็นไรฉันจัดการเองได้ นายกลับไปได้แล้ว” เรื่องมากจริงกลับไปได้แล้วนะนายน่ะ
“เดี๋ยวผมรอท่านโกคุเดระครับ”
“ไม่ต้อง!! นายกลับไปได้แล้วเดี๋ยวเรื่องต่อจากนี้ฉันจัดการเอง” เมื่อเลโอได้ยินผมตอบกลับไปด้วยเสียงที่แข็งเล็กน้อยจึงทำได้แค่ตอบตกลงและขับรถออกไปในที่สุด ไปสักทีเกือบทำให้แผนผมเสียด้วยการรอรับคนตัวเล็กกลับไปที่โรงแรมที่เตรียมไว้ซะแล้ว
ในระหว่างที่คุณแม่และฮายาโตะคุยกันอย่างออกรสนั้น ผมจึงได้โอกาสขนกระเป๋าเดินทางทั้งหมดขึ้นไปบนห้องของผมอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เจ้าของกระเป๋าอีกครึ่งรู้ตัว หลังจากที่ขนกระเป๋าทั้งหมดขึ้นไปยังห้องนอนของผมเรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปพูดคุย และทานข้าวที่คุณแม่เตรียมไว้อย่างเป็นปกติ และเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณแม่ รุ่นที่สิบ” เรียกว่ารุ่นที่สิบอีกแล้ว
“เอ๋ จะกลับแล้วหรือจ๊ะ”
“ครับ ขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวนคุณแม่ซะดึกแบบนี้” เจ้าตัวเอ่ยพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด ให้ตายสิจะน่ารักเกินไปแล้วนะ
“งั้นก็พักที่นี่สิจ๊ะ ดึกแล้วเดินทางอันตรายนะลูก” เยี่ยมครับคุณแม่ ยอดเยี่ยมไปเลย
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ คือมีรถ…”
“เลโอกลับไปแล้ว” ยังไม่ทัที่ร่างเล็กจะเอ่ยจนจบผมก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนเพื่อบอกให้เจ้าตัวรู้ว่าตอนนี้ไม่มีรถกลับไปยังโรงแรมแล้ว เจ้าตัวเมื่อได้ยินดังนั้นจึงทำหน้าเหวอเล็กน้อย ให้ตายสิหยุดทำหน้าแบบนี้ซะทีมันทำให้คนที่เห็นอยากรังแกนะ
“เลโอใครหรือจ๊ะ?”
“คนขับรถที่จ้างมาจากสนามบินน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก ในเมื่อหมอนั่นกลับไปแล้วนายก็ค้างที่นี่เถอะฮายาโตะ” ผมตอบคุณแม่และจึงหันไปพูดกับเจ้าของดวงตาสีมรกตที่สวยงาม
“แต่ว่ามันจะรบกวน…”
“ไม่รบกวนเลยจ้ะ ๆ แม่ทำความสะอาดห้องรับ…เอ่อห้องขอซือคุงไว้เรียบร้อยแล้วล่ะจ้ะ” แม่ผมนี่เก่งจริง ๆ ที่เข้าใจความหมายที่ผมจะสื่อหลังจากมองตาผมได้ทันที นี่สินะสายสัมพันธ์ของแม่ลูก
“ห้ะ ห้องของรุ่น… เอ่อ ของสึนะหรือครับผมว่ามันไม่เหมาะนะครับคุณแม่” เจ้าแมวตัวนี้นี่ไม่เหมาะอะไรล่ะ ห้องนี้ถึงผมจะไม่ได้กลับมาใช้งานแต่ว่าก็ได้มีการปรับปรุงให้กว้างขึ้น ตกแต่งใหม่ทั้งหมด และที่สำคัญเตียงที่เลือกมามีคุณภาพดีมากเลยนะ ถึงจะยังไม่เคยใช้ก็เถอะแต่ขอรับประกันเลยว่าคุณภาพเตียงดีจริง!
“นายรังเกียจฉันเหรอฮายาโตะ” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่หงอยลง พร้อมกับตีหน้าเศร้าเล็กน้อย ฮายาโตะก็จะ…
“มะ ไม่เลยครับผมจะรังเกียจได้ยังไง ผมไม่ได้เจตนาแบบนั้นนะครับ ผมค้างที่นี่ก็ได้ครับผมไม่ได้รังเกียจสึนะเลยนะครับ” หึ แมวติดกับแล้ว
“งั้นตกลงตามนี้นะจ๊ะ นี่ก็ดึกแล้วซือคุงพาฮายาโตะขึ้นไปข้างบนแล้วพักผ่อนได้แล้วลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอา” หลังจากคุณแม่พูดจบก็เดินจากไป เหลือเพียงผมและคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าแดงเล็กน้อย เอาล่ะทีนี้จะหลอกล่อแมวน้อยให้นอนเตียงเดียวกับผมยังไงดีล่ะ :)
.
.
.
Tbc
Talk
สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วนะคะวันนี้เราเอาตอนที่สองมาฝากค่า หวังว่าทุกคนจะสนุกกับตอนนี้นะคะ หากมีคำติชมหรือคำแนะนำสามารถคอมเม้นต์ได้เลยค่า เอนจอยรี้ดดิ้งนะคะทุกคน
ความคิดเห็น