คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (Rewrite)
บทนำ
"สึนะ มีจดหมายมาถึงนายน่ะ" เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกความสนใจของผมให้ละสายตาจากเอกสารที่อยู่ในมือของผมได้เป็นอย่างดี พร้อมทั้งโยนจดหมายลงบนโต๊ะทำงานที่ทำมาจากไม้เนื้อดี
"หืมม จดหมาย?"
“ใช่ จดหมายจากนามิโมริน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ
"อ้อ จดหมายจากสมาคมศิษย์เก่านามิโมริ" ผมหยิบจดหมายขึ้นมาพร้อมเปิดอ่านเนื้อหาข้างใน ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากการ์ดเชิญ เข้าร่วมงานเลี้ยงศิษย์เก่าเพียงใบเดียว อืม เหมือนเขาจะเห็นในกลุ่มแชทของสมาคมศิษย์เก่าโรงเรียนนามิโมริผ่าน ๆ ว่าจะมีการเลี้ยงรุ่นกันที่โรงเรียนนี่นะ แต่ว่านะจดหมายนี่น่ะ…
“นายคิดว่ายังไง รีบอร์น?” ผมเงยหน้าจากจดหมายเพื่อถามความเห็นของรีบอร์น ใช่ รีบอร์นนักฆ่าอันดับหนึ่งคนนั้นที่เป็นอาจารย์สอนพิเศษของผม การสอนพิเศษที่ไม่ใช่เพื่อพัฒนาผลการเรียนเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการสอนให้ผมได้มาเป็น รุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ แฟมิลี่ ใช่ วองโกเล่รุ่นที่สิบ ตำแหน่งที่ผมเคยวิ่งหนี และเอาแต่ปฎิเสธในวันนั้น วันนี้ผมกลับแบกรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ
“ฉันคิดว่านายควรไปนะ และอีกอย่างจดหมายฉบับนี้น่ะส่งมาถึง นาย ที่อยู่ ที่นี่” รีบอร์นกล่าวพร้อมกับจ้องมองมายังตัวผมด้วยสายตากึ่งสงสัย และเคลือบแคลงในตัวจดหมายฉบับนี้
“อืม นั่นสินะ…ตรวจสอบแล้ว?"
“ใช่ ฉันตรวจสอบแล้วแต่กลับไม่พบอะไรที่น่าสงสัยเลยสักนิด” ไม่พบอะไรงั้นเหรอ หึ ถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆก็ดีน่ะสิ แต่ลางสังหรณ์ของผมบอกว่ามันต้องมีอะไรซ่อนอยู่เป็นแน่ และอีกอย่างผมก็อยากรู้จริง ๆ ว่าทำไมจดหมายฉบับนี้ถึงส่งมาถึง ตัวผม ในตอนนี้ได้
มือหนาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูแบรนด์ดังรุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมา เปิดโปรแกรมแชทพร้อมกับส่งข้อความหาผู้พิทักษ์ทั้งหกของตนด้วยประโยคสั้น ๆ
Vongola X (8)
กลับนามิโมริ : T.Sawada
G.Hyato : รับทราบครับรุ่นที่สิบ
Yama : รับทราบ
Ryohei : กลับนามิโมริแบบสุดขั้ว!!
Chrome_D : รับทราบค่ะบอส
CoolRB : ในที่สุด คุณแรมโบ้คิดถึงกับข้ามฝีมือหม่าม้าที่สุดเล้ยย
H.Kyoya : อืม
มือหนากดปิดแชทหลังจากส่งข้อความหาเหล่าผู้พิทักษ์ทั้งหมด และกดเข้าแชทของผู้เป็นแม่เพื่อแจ้งข่าวการกลับไปที่เมืองนามิโมริหลังจากที่ไม่ได้กลับไปนานถึงเจ็ดปี
MAMANANA
อีกสามวันเจอกันนะครับ :) : T.Sawada
MAMANANA : ซือคุงจะกลับมาแล้วหรือจ๊ะ
แม่ล่ะดีใจจริง ๆ เดี๋ยวแม่จะเตรียมของชอบของลูกไว้รอเลยน้าา
หลังจากคุยกับแม่เสร็จผมจึงเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์
“รีบอร์น สั่งการไปยัง CEDEF ที่ประจำที่นามิโมริให้เตรียมความพร้อม ส่วนนายอยู่ที่นี่เพื่อรักษษการแทนฉัน เพราะดูเหมือนว่าจะมีพวกหนูสกปรกคอยจ้องเล่นงานวองโกเล่อยู่น่ะ”
“หึ ไม่ต้องให้แกมาบอกหรอกน่าเจ้าห่วยสึนะ” รีบอร์นกล่าวพร้อมเดินออกจากห้องไป
“อ้อ ฝากตามบาจิลด้วยล่ะ"
“เออ ๆ เห็นฉันไม่พูดอะไรนี่สั่งใหญ่เลยนะแก”
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ขออนุญาตครับรุ่นที่สิบ”
“ อืม เข้ามา” หลังจากได้รับอนุญาตเจ้าของร่างสูงโปร่ง พร้อมเรือนผมสีสีน้ำตาลอ่อนจึงเข้ามาในห้อง
“รุ่นที่สิบมีอะไรจะสั่งหรือครับ”
“นิดหน่อยน่ะ จัดการเรื่องตั๋วกลับเมืองนามิโมริของฉันและพวกผู้พิทักษ์ทุกคนให้ที”
“เอ่อ แล้วเรื่องที่พักล่ะครับเป็นโรงแรมในเครือของวองโกเล่เหมือนเดิมนะครับ”
“อืม…ไม่สิฉันและฮายาโตะจะพักที่บ้านของฉัน" เมื่อได้ยินผมกล่าวดังนั้น ดวงตาสีฟ้าจึงเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่จัดการตามที่ฉันสั่ง” ผมกล่าวเสียงเรียบ
“ครับ”
.
.
.
เฮ้อ กี่ปีกันแล้วนะที่ไม่ได้กลับไปที่นั่น ที่เมืองนามิโมริเมืองที่เป็นบ้านเกิด เมืองที่เต็มไปด้วยสถานที่ ผู้คน และความทรงจำที่สวยงาม หากจุดหมายในการกลับไปยังเมืองนามิโมริในครั้งนี้หาใช่การกลับไปเพื่องานเลี้ยงรุ่นศิษย์เก่าเพียงอย่างเดียวไม่ แต่…กลับไปเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง บางอย่างที่จะมาพร้อมกับความยุ่งยากในอนาคต
.
.
.
Tbc
Talk
สวัสดีค่ะ Tsuki Hime ค่ะ ไม่ได้พบกันนานนะคะ สำหรับช่วงเวลาที่หายไปเราไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยจริงๆค่ะ กลับมาครั้งนี้เราจะพยายามแต่งนิยายเรื่องนี้ให้จบ และดีขึ้นกว่าเดิมเพื่อนักอ่านทุกคนนะคะ ทั้งนี้เราขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น