เรื่องราวของวิชาฟิสิกส์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ ๒ การพัฒนาด้านความคิดเกี่ยวกับฟิสิกส์

บทที่ ๒ การพัฒนาด้านความคิดเกี่ยวกับฟิสิกส์

ฟิสิกส์ (Physics) เป็นคำที่มีต้นกำเนิดมาจากภาษากรีก ที่แปลว่า ธรรมชาติ จุดมุ่งหมายของวิชาฟิสิกส์คือการศึกษาปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่เกี่ยวกับประสาทสัมผัสของมนุษย์และเหตูการณที่เกิดขึ้นรอบๆตัว ยกตัวอย่างเช่น การเคลื่อนไหวสิ่งต่างๆ และเสียงที่ได้ยิน เป็นต้น

ในคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ ได้มีการแบ่งฟิกสิกส์ออกเป็นหลายสาขา ตามปรากฏการณ์หรือลักษณะเด่นที่เกิดขึ้นและเกี่ยวข้องกัน เช่น วิชากลศาสตร์ ความร้อน(หรืออุณหพลศาสตร์) แสง เสียง และแม่เหล็กไฟฟ้า โดยวิชาย่อยๆของฟิสิกส์ จะมีความสัมพันธ์กันน้อยมาก ยกเว้นวิชากลศาสตร์ที่เป็นวิชาพื้นฐานของสาขาทุกสาขาในวิชาฟิสิกส์

วิชาฟิสิกส์ในคริสศตวรรษที่ ๑๙ นี้เรียกรวมว่าเป็น ฟิสิกส์ยุคเก่า (Classical Physics)

ซึ่งเป็นหลักพื้นฐานของฟิสิกส์ในปัจจุบัน

ในคริสศตวรรษที่ ๒๐ มีการพัฒนาความคิดของวิชาฟิสิกส์ขึ้นมาใหม่ โดยจะเรียนรู้ลึกไปถึงระบบของสสาร ทำให้เกิดสาขาวิชาใหม่ที่สำคัญคือ

1.      ฟิสิกส์ควอนตัม (Quantum Physics)

2.      ทฤษฎีสัมพันธภาพ (Relativity Physics)

ดังนั้นฟิสิกส์ควอนตัมและทฤษฎีสัมพันธภาพ เรียกรวมว่าเป็น ฟิสิกส์ยุคใหม่ (Modern Physics)

ความแตกต่างระหว่างฟิสิกส์ยุคเก่าโดยเปลี่ยนเป็นยุคใหม่หมายถึงการศึกษแนวใหม่เพื่อวิเคราะห์และศึกษาปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ

นิยามของวิชาฟิสิกส์ที่ใช้ในปัจจุบันคือ “ฟิสิกส์เป็นวิชาที่ศึกษาถึงองค์ประกอบของสสารและอันตรกิริยาระหว่างองค์ประกอบของสารนั้น เพื่อจะนำไปสู่การอธิบายสมบัติของสสารในภาพรวมและปรากฏการณ์ทางธรรมชาติต่างๆที่สังเกตได้”