รักวุ่นวายของยัยทอมเบอะ

รักวุ่นวายของยัยทอมเบอะ

บทที่

1

ปิดเทอมแล้ว

"

เย่!!! โรงเรียนปิดแล้ว ทำไรดีน้า ชวนพ่อกะแม่ไปอังกฤษดีกว่า" ฉันร้องออกมาระหว่างที่กำลังนั่นอยู่ในรถคันใหญ่

"

ไม่ต้องเว่อแล้ว พี่ต้องเอาแกไปเรียนพิเศษแน่ๆ" พี่ชายสุดที่รักของฉันว่าพรางจับพวงมาลัย บังคับรถไปด้วย ใช่วันนี้เป็นวันที่บอกชะตาตัวเองว่า จะรอดหรือไม่รอด

"

หนอยแน่ะ บังอาจมาก

อุ้ย

วันนี้เป็นวันที่นักเรียนทุกคนจะต้องไปรับใบเกรดที่โรงเรียน และฉันก็ได้ไปรับปากกะพี่ชายของฉันว่าถ้าคะแนนภาษาอังกฤษของใครได้เยอะกว่า คนที่ได้คะแนนน้อยต้องทำตามคนที่ได้มากกว่า

ไอ้เราก็ไม่ได้เก่งอะไรนักหนาหลอก แต่พี่ชายของฉันนะมันโคตรเก่งเลย พี่เมย์เค้าได้ ท็อบวิชาภาษาอังกฤษในชั้นเลยน่ะ

(

ไม่นานนักเราก็มาที่โรงเรียน พอรถจอดปุ๊บ ฉันลงจากรถปับ ทำท่าจะวิ่ง แต่เท้าเจ้ากรรมมันดันไปติดกับขอบประตู ทำเอาฉันหกล้ม หัวเข่ากระแทกพื้นเข้าอย่างจังเลย

"

โอ๊ต แกว่าฉันจะเอาน้องสุดที่รักของฉันไปเรียนพิเศษได้ป่าว" พี่ชายของฉันหันไปถามพี่โอ๊ตที่นั่งข้างๆเรื่องของฉัน ฉันเลยทำตาเขียวใส่พี่ชายตัวแสบ!!!!! โทษทีค่ะลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ เมเปิ้ล ค่ะ อยู่ม.4 จ้า ขึ้น ม.5 ปีเนี้ยเหละ ^_^ อย่ามาดูถูกพี่ชายฉันนะ *-*: ผู้แต่ง) (ใครดูถูกพี่ชายเธอย่ะ -_-"": ผู้อ่าน) ล้อเล่นหน่า ขำขำนะอย่างซีเรียสน่ะจ๊ะ-_-: โอ๊ย!!! เจ็บจัง " ฉันร้องออกมาอย่างเจ็บปวด พรางเอามือพัดที่แผล

"

พี่โอ๊ตรีบประครองฉันให้ลุกขึ้น แล้วพาไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆ แล้วพี่โอ๊ตก็คุกเข่าลงให้ระดับหน้าตรงกับระดับหัวเข่าฉัน แล้วพี่เขาก็เบาลมลงมาตรงแผลของฉันเบา

โอ๊ย

ฉันนั่งทำตาลอยคิดอะไรไปเลื่อย

เฮอะ เมเปิ้ล ไปไรป่าวเดี๋ยวพี่ช่วยน่ะ" พี่โอ๊ตรีบลงจากรถลงมาดูฉันที่นั่งน้ำตาคลอเป้าอยู่ตรงพื้นถนน!!!!!!!!!!! เทพบุตรสุดเท่มาช่วยช้านนนนนนน ก็พี่โอ๊ตเค้าทั้งหล่อทั่งเท่ อีกอย่างนิสัยดีกว่าพี่ชายของฉันอีก

"

เมเปิ้ล เมเปิ้ลครับ เป็นไรป่าวครับ หายเจ็บยัง" พี่โอ๊ตจับมือที่ประสานกันไว้บนตัก ความคิดทั้งหมดหยุดลงปับ

"

ฉันกับพี่โอ๊ตเดินไปในหอประชุมด้วยกัน ยังไม่วายเดือดร้อน ดันไปชนกับ แก๊ง หิมะขาว หรือ สโนไวท์ เข้าอีก ถ้าโดนลูกน้องพอว่า แต่ดันมาชนตัวลูกพี่มันอ่ะดิ

ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ ที่ช่วย เมเปิ้ล" ฉันทั้งตอบทั้งขอบคุณพี่โอ๊ต

O_o +

ตายหอง แล้ว ทันทีที่ชนปุบเขาก็หันมาปับ ฉันงี้ตัวสั่นวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังพี่โอ๊ตทันที ก็ใครจะไปกล้าต่อล้อต่อเถียงกะนายนั่นล่ะ

"

นี้เธอ มาขอโทษ เกมส์เดี๋ยวนี้น่ะ" พี่ทีมพูดขึ้น

"

หรือว่าไม่กล้า ก็งี้ คนขี้ขาด" พี่เกมส์พูดบ้าง ฉันอดไม่ไหวเลยไปออกไป

"

ไง ใครว่าใครขี้ขาด" ฉันพูดวางมาด

"

ที่แท้ก็ยัยเมเปิ้ลน้องสาวของไอ้เมย์นี่เอง นึกว่าใคร" พี่เกมส์พูดอย่างขำขัน

"

แล้วมันหนักกะบาลนายหรือไง แล้วทำไม ฉันเป็นน้องสาวพี่เมย์แล้วมันไปหนักกะบาลนายตรงไหน" ฉันว่าพรางเอามือชี้หน้าพี่เกมส์ไปพราง

"

รู้ป่าวว่าเพราะอะไร

ไม่ได้หนัก แต่หน้าตาอย่างเธอนี้น่ะที่เป็นน้องสาวของไอ้เมย์ โคตรเฉยแล้วว่ะ ใช่ป่ะ" พี่เกมส์ว่าพรางชวนเพื่อนหัวเลาะไปด้วยความขำ ก็ตั้งแต่ย้ายจากโรงเรียนเดิมมาตอนม.2 ฉันก็สาบานก็ตัวเองไว้เลยว่าจะไม่มีวันถอดแว่น

//////////////////////////////////////

ขอย้อนอดีตน่ะ/////////////////////////////////////////

ฉันมีเพื่อนอยู่

ยัยบีมเป็นคนสายตาสั้น ส่วน ยัยแจนสายตาเอียง ฉันน่ะซิไม่เป็นไรหรอกปกติทุกอย่างแต่ยัยบีมน่ะสิบอกว่ายากเห็นฉันใส่แว่น แต่ฉันไม่มีแว่นยัยบีมก็เลยถอดแว่นให้ฉันใส่ พอฉันใส่แค่เนี้ยยัยบีมมันก็บอกว่า

2 คน ชื่อ บีม กะ แจน เราสามคนสนิทกันมากเลย พอตอนกลางวันฉันก็ไปกินข้าวตามปกติ

"

เมเปิ้ล แกใสแล้วสวยว่ะ ไม่มีใครเห็นตัวจริงแกได้เลย" ยัยบีมพูดทำให้ฉัน งง เป็นไก่ตาแตกเลย

"

ไรของแกว่ะ ไม่เข้าใจ" แล้วฉันก็กำลังจะถอดแว่น แต่ยัยบีมมันดันบอกว่า

"

แต่ฉันก็ตอบตกลงน่ะ

วันต่อมาฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติน่ะ แต่เอ ทามไมวันนี้ ยัยบีมไม่มานะ

แล้วฉันก็มองหายัยบีม แต่เจอยัยแจนแทน ยัยแจนกำลงยืนคุยกะพ่อแม่ของยัยบีม แต่มันยังไงยังไงอยู่น่ะ

ดูท่าทางยัยแจนตกใจมาก แล้วแม่ของยัยบีมก็ร้องไห้ออกมา จนทำให้ฉันสงสัย เลยวิ่งไปหายัยแจน

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แกห้ามถอดแว่นนี้เด็ดขาดเลยน่ะ" ฉันกะยัยแจนมองหน้ากันด้อยความ งง

"

สวัสดีคะ คุณลุง คุณป้า" แต่การกล่าวสวัสดีกับทำให้แม่ของบีมยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่ แล้วเดินจากไป

"

แจน แกเป็นไรว่ะ แล้ววันนี้ทำไมบีมไม่มาอ่ะ แล้วนั่นพ่อแม่บีมเขามาทำไมกันนะ" ฉันยิงคำถามให้ยัยแจน แต่ยัยแจนตอบเป็นน้ำตามาให้ฉัน

"

เมเปิ้ล แกทำใจดีๆ ไว้น่ะ" ยัยแจนพูด ฉันทำหน้า งง

"

บีม ไปแล้ว" ดูมันตอบฉันงี้แทบขำออกมา

"

ไปไหน ทำไมมันไม่บอกฉันว่ะ แกนี้ท่าจะบ้าหน้อ แค่เพื่อนไปเที่ยวแค่ทำเป็นร้องไห้"แล้วฉันก็หัวเลาะออกมาอย่างไม่อายฟ้าอายดิน

"

ฉันยืนนิ่งความคิดทั้งหมดหยุดหมุน จากที่สนุกสนานเมื่อตะกี้นี้ กลายเป็นความเศร้าเสียใจที่คลืบคลานเข้ามาแทน แล้วทุกอย่างก็หยุดฉันลมลง แล้วทุกอย่างก็มืดไปหมด

ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็ใส่แว่นตลอดและเป็นอันเดียวที่บีมให้ ยัยแจนทำใจไม่ได้เลยขอไปทำใจที่อังกฤษคนเดียวส่วนฉันก็ ปัป บุคลิกภาพ ฉันกลายเป็นยัยบีมในเวลาไม่นาน

หยุดน่ะ แกยังหัวเลาะออกอีกเหรอ บ....บีม จากเราไปแล้ว บีมมันตายแล้วเมื่อเช้านี้ บีมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"แจนพูดเสียงสั่นๆ แล้วมันก็ร้องไห้ออกมา

///////////////////////////////////

จบแล้วค่ะ อดีตที่เจ็บปวด//////////////////////////////////////////////

กับเข้าสู่สงครามน้ำบ่น้อยกันต่อ

"

(น้ำลาย)ไม่ได้หนักแล้วหัวเลาะหาพระบิดานายเหรอ แหมคิดว่ามีลูกน้องเยอะแล้วฉันจะกลัวนายเหรอ"ฉันตวาดกับทำเอานายนั้นหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกธร

"

ยัยปากปีจอ เธอกล้าดียังไงมาด่าฉันน่ะ" เขายังไม่เลิกเถียงฉัน

"

แล้วจะทำไม ไอ้หน้าก้นลิง ไอ้หน้าปลาทูโดนรถทับ" คำนี้เหละที่ทำให้นายนั้นโกธรจนจะกระโดดมาฆ่าฉัน แต่ฉันไม่ได้กลัว แล้วยังยื่นคอไปให้มันอีก

"

ทำไมโกธรอ่ะดิ ขอโทษที่ชนแต่ที่ด่า ฉันเจตนาด่า"ฉันพูดจบก็ลากแขนของพี่โอ๊ตวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น ปล่อยให้นายนั้น ยืนหน้าเครียดอยู่กะลูกน้องของมัน แก๊ง หิมะขาว เป็นชมรมณ์บาสของโรงเรียน และยังเป็นทีมบาสของจังหวดด้วยน่ะ

"

เมเปิ้ล เมเปิ้ล ปล่อยพี่ได้แล้วน่ะ พี่เหนื่อยแล้ว"พี่โอ๊ตพูดพรางหอบแฮกๆๆๆอยู่คนเดียว

"

ฉันกะพี่โอ๊ตมองหน้ากันก่อนจะตอบพร้อมกันจนหน้าสงสัย

มีไรกันน่ะ" พี่ชายสุดที่รักฉันมา ตายหองอีกแล้ว

"

ไม่มีอะไร/ไม่มีอะไร"ฉันกะพี่โอ๊ตพูดพร้อมกันแล้วเดินแยกกันออกไปปล่อยให้พี่ชายของฉันยืนหน้า งง อยู่คนเดียว -_-????

ฉันเดินไปตรงกระดานด้านหนึ่งของหอประชุม ที่ตรงนี้ไม่มีใครมากันหรอกฉันเลยนั่งคนเดียวอยู่ตรงนั้น

แล้วก็คิดถึงยัยบีมที่กำลังหัวเลาะที่ฉันใส่แว่นแล้วมัดผมสองแกะ

ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหลออกมา แต่ยังไม่ทันไหลอะไรบางอย่างเบาๆตกลงมากระทบหัวฉัน ฉันเลยหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์ ยัยเพื่อนบ้ามาตั่งแต่เมื่อไหร่เนี้ย

"

เบียร์ แกมาเมื่อไหร่ง่ะ" ฉันถามเพื่อนตัวร้ายของฉัน

"

ฉันงี้ รับมาแล้วก็รีบเปิดดูคะแนนและเกรดเฉลี่ยของตัวเอง และมุ่งตรงไปที่ภาษาอังกฤษ

โอ้

ฉันเห็น แกนั่งอยู่ง่ะ เลยเอาสมุดเกรดมาให้" เบียร์ตอบพรางส่งสมุดเกรดให้ฉัน!!!!!!!!! พระพุทธเจ้า ฉันได้คะแนนอังกฤษตั้ง 93 คะแนน ฉัน ดีใจจนออกนอกหน้าแล้วก็วิ่งไปกอดยัยเบียร์ที่ยืนทำหน้า งง อยู่ =_= ????? "แกบอกมาดิ ว่าแกเป็นยัยเมเปิ้ลน่ะ ดีใจจนออกนอกหน้าเลยง่ะ" ยัยเบียร์บ่นพึมพัมอยู่ข้างๆฉัน

"

เบียร์ กี่โมงแล้วอ่ะ"ฉันถาม แล้วเบียร์มันก็ยกนาฬิกาข้อมือของมันขึ้นมาดู

"9.50

ฉันรีบวิ่งไปหาพี่เมย์กะพี่โอ๊ตที่กำลังนั่งรออยู่ที่รถ

ง่ะ"มันตอบสั้นๆ "เมเปิ้ลงั้นฉันไปก่อนน่ะ เดี๋ยวต้องไปสมัคเรียนพิเศษอีกง่ะ"เบียร์พูดจบก็เดินไป

"

แหม!!!!!!! ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ รอจนรากฝอยขึ้นแล้วน่ะ" พี่ชายตัวแสบพูดพรางเปิดประตูขึ้นรถ

"

ไหน ไหน มาดูหน่อยสิ ภาษาอังกฤษง่ะ"แล้วฉันก็ส่งสมุดเกรดให้พี่เมย์ฉันยิ้มหน้าระรื่นหวังว่าพี่เมย์คงได้ไม่ถึง ฮ้า ฮ้า ฮ้า 555+ >_<

พอพี่ฉันเห็นปุบก็อ้าปากค้างเลย ฉันได้แต่ยิ้มในใจอยู่คนเดียว ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ช้านนนนนนนนนเป็นฝ่ายชนะ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ความคิดของฉันก็หยุดลงเมื่อมีเสียงหัวเลาะของพี่ชายตัวแสบของฉัน เล่นเอาฉันงี้อายพี่โอ๊ตหน้าแดงไป

"

(ห)มดเลย //_// (อายจัง) เฮ้ย เก่งว่ะ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" คำนี้ทำเอาฉันแทบหัวเลาะไม่ออก ได้แต่ทำหน้าง้าวอยู่คนเดียว ขนาดพี่โอ๊ตยังเป็นไปกะเขาด้วย

"

พี่โอ๊ต ไม่ต้องขำเลย แล้วพี่โอ๊ตได้เท่าไรล่ะ อ่ะ แน่ น้อยกว่าเมเปิ้ลล่ะเซ่" ฉันพูดไปด้วยทำท่าจับผิดไปด้วยโคตรสะใจเลยง่ะ

"

พี่ได้ 96 คะแนน ส่วนไอ้เมย์มันได้ 98 คะแนนน่ะ" พี่โอ๊ตตอบแบบยิ้มๆทำเอาฉันเงียบฉี่ไปเลย

"

ส่วนฉันนะนั้งหน้างี้บอกบุณไม่รับเลยง่ะ โอ๊ย

ฉันทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาสีขาวตัวโปรดที่มุมห้องนั่งเล่นมันเหนื่อยจังง่ะ ทามไมถึงเหนื่อยอย่างนี้น่ะกะอีเคยไปรับสมุดเกรดเคยเนี้ย

อย่าลืมสัญญาน่ะ" พี่ชายตัวแสบของฉันพูดพรางมองผ่านกระจกมองหลังมา!!!!!!!!!!!!!! วันนี้มันเป็นวันอะไรกันฟ่ะ ทั้งหัวเข่าเป็นแผลเพราะสะดุดขอบประตูรถ และยังไปหาเรื่องแก๊ง หิมะขาว แถมต้องทำตามสัญญาที่ไม่ได้ตั้งใจสัญญาอีกนี่มันโลกหรือดินแดนแห่งความซวยกันฟ่ะเนี้ย(สงสัยเหนื่อยใจ : ผู้อ่าน)

โซฟานุ่มๆอุ่นๆมีมุมมองที่สวยงามติดกะธรรมชาติ คือ มันติดกับกระจกที่สวนหน้าบ้านนะเลยสวยมากเลย ฉันเริ่มสะลึมสะลือ แล้วทุกอย่างก็เงียบปายยยหมด

"

โครม!!!!!!!!!!!" เสียงของตัวของฉันที่อยู่บนเตียงตกกระทบพื้นไม้ไผ่ที่วางโซฟาอยู่

"

โอ๊ย!!!!!!!! ไรกันเนี้ย โอ๊ย!!!!!!!!!! เจ็บจัง"ฉันพูดพรางเอามือลูบตรงเอวที่กระทบพื้น ปิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆไอเดีย

"

ละคร บวก เจ็บจริง เล่นเอาน้ำตาแห่งความเจ็บปวดของฉันไหลพรามไปทั้งแก้ม

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้ากำลังวิ่งมาอย่างรวดเร็ว วิ่งลงจากบันไดตรงลงมาห้องนั่งเล่น อะจึก

ฉันเอามือป่ายเลือดขึ้นมาแล้วก็คิดทบทวนข้อมูล ตั้งแต่ต้นจนจบ

แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกะอะไรบางอย่างคล้ายมีดปอกผลไม้ที่ปักคาข้อเท้าของฉัน ทันทีที่เห็น ความเจ็บปวดทั้งหมดก็แยกกันไหลทั้งไหลทั้งวิ่งขึ้นสมองของฉันทันที โคตรเจ็บเลย ไม่ทันคิดอะไรต่อ ฉันทั้งร้อง ทั้ง กรี๊ดออกมาอย่างแรง

โอ๊ยช่วยด้วย ช่วยด้วย เจ็บจังเลยง่ะ"สมองอันฉานฉลาดของฉันมันนึกออกทันที ที่ฉันตกเตียง แกลงเป็นขาเจ็บแล้วไปสมัคไม่ได้ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉลาดสุดๆๆๆๆๆไปเลย !!!!!! อะไรเหลวๆว่ะ น้ำสีแดงๆไหลมาจากข้อเท้าของฉัน โอ้!!!!!! พระพุทธเจ้า มันซักจะสมจริงเกินไปแล้วน่ะ

"

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!"ฉันกรี๊ดออกมาอย่างไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แล้วก็เริ่มละเลงน้ำตาลงมา จากหยดสองหยดกลายเป็นสายน้ำตา

"

เมเปิ้ล เมเปิ้ล ไม่ต้องกลัวพี่มาแล้ว พี่อยู่ตรงนี้แล้วไง เมเปิ้ล"พี่เมย์วิ่งเข้ามากอดฉันด้วยความตกใจและพี่โอ๊ตก็ขับรถออกมา ฉันยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของพี่ชายตัวเองอยู่

พี่เมย์ตัวแสบ ห่วงฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ

TToTT