จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่าบอกใครนะว่าฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #5 : เหมือนเดท(100%)

ระหว่างยืนรอที่ป้ายรถเมล์





"นี่ นายชอบผู้หญิงใส่กระโปรงหรอ" อยู่ดีๆเจนก็หันมาถามผมพร้อมยิ้มให้



" หาO.o เธอถามอะไรหน่ะ" อยู่ดีๆมาถามอะไรผมหว่า ผมเขิลล์นะนี่ผมเอามือกาวหางคิ้วตัวเอง เจนเห็นเข้าก็หัวเราะใหญ่



"เเหม นายเขิลล์อะไรหน่ะ บอกพี่มาซะดีๆน๊า>O<"



"อืม...สำหรับชั้นถ้าน่ารัก หุ่นดีใส่ไรก็ขึ้นอะนะ เเต่สำหรับชั้น ชั้นว่าใส่กระโปรงดูน่ารักกว่านะ "



"หรอ" เธอตอบพร้อมอมยิ้ม



"อีกอย่างชั้นพี่เธอนะ ชั้นอายุ 19 เเล้ว"



"19??" เธอทวนคำผมอย่างงงๆ "หน้าเด็กจัง"



"อยู่เเล้ว ใครเหมือนเธอหล่ะ 17 หน้าจะเท่าชั้นเเล้ว" เธอทำหน้าเบ้ใส่ผม ผมก็หัวเราะลั่นได้ทีด่ายัยเจนทางอ้อม



" ผู้ชายเค้าไม่ดีใจกับคำชมว่า หน้าเด็ก หรอกนะ "เธอยักไหล่เเบบไม่ใส่ใจ ก่อนจะทุบมืออีกข้างบนมือตัวเอง"อ้าว เเล้วทำไมนายมาอยู่ม.5หล่ะ"



ผมมองหน้าเธอเเล้วยิ้มให้เเทนคำตอบ เธอก็ดีนะเธอไม่ถามอะไรผมต่อเลย เธอจับมือผมเบาๆเเล้วก็ผละออก





ผมมาอยู่ที่นี่เพราะตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ผมรัก มันอาจจะดูงี่เง่านะเรื่องในวัยเด็กเธอคงลืมไปหมดเเล้วเเหละ ที่ผมมาที่โรงเรียนนี้ ก็เพราะว่าคุณย่าบอกผมก็ไม่เข้าใจอะไรเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นที่นี่ เเต่ผมเชื่อใจคุณย่านะ ดังนั้นผมเลยมาที่นี่ผมคิดว่าต้องอยู่ในนี้เเน่นอนคนที่ผมตามหา



ผมตัดสินใจเล่าให้เจนฟังเรื่องทั้งหมดที่ผมมาที่นี่ มาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อเจน ตอนเเรกนึกว่าเธอจะหัวเราะผมเเต่ปล่าว เธอเป็นผู้ฟังที่ดีมากเธอยิ้มให้กำลังใจผม



"งั้นชั้นจะช่วยนายหานะ ชื่อเจนใช่มั้ย ชื่อเหมือนชั้นเลยเนอะ^^"เธอยิ้มอย่างสดใสมาให้"เอาน่า ไปเที่ยวห้างร่าเริงหน่อยสิ"





ถ้าเป็นเธอก็ดีสินะเจน ผู้หญิงคนนั้นถ้าเป็นเธอก็ดี.....





"อืม"ผมยิ้มตอบไปให้เธอ ในใจก็เซ็งเเละผิดหวังนิดๆที่หลังจากเล่าเรื่องไปเเล้วเธอไม่มีปฎิกิริยาอะไรเลย เรานี่หวังอะไรลมๆเเล้งๆแฮะ จะเป็นยัยนี่ได้ไง



"อ๊ะ รถมาเเล้ว " เธอเขย่าเเขนผมพร้อมโบกรถทันที



นี่เป็นครั้งเเรกนะเนี่ยที่ผมขึ้นรถเมล์ในประเทศไทย ยัยนี่ก็รีบโบกจังตอนเเรกผมกะจพาเธอนั่งเเท็กซี่ซักหน่อย ผมเดินตามเธอไปนั่งข้างหลังสุด มีผู้ชายมองยัยนี่ด้วยแฮะ - - ไม่ใช่สิ มองเยอะเลยต่างหาก มีอยู่คนนึงตะโกนเเซว เเต่เจนก็เเกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน



ส่วนผมก็ส่งสายตาอาฆาตไปให้ จนมันเงียบไปนั่งเเบบเดิม เจนหลุดขำออกมา



"รีบโบกจังนะ "



"เเหม ก็นายไม่บอกชั้นก่อนหนิว่าจะนั่งเเท็กซี่" เออจริง ถ้าไม่บอกเเล้วใครจะไปรู้วะ ผมก็ยิ้มกวนๆไปให้เธอ เธอก็เเลบลิ้นใส่ผมกลับมา



"กี่คนค๊ะ" พี่ผู้หญิงอ้วนๆหน่อยใส่ชุดสีน้ำเงินเดินเข้ามาหาผมกับเจน



"2 คนค่ะ"เจนตอบพร้อมยื่นเเบ็งค์ยี่สิบสองใบไปให้พี่พนักงาน



"เฮ้ย" ผมอุทานออกมาเเต่ไม่ทันเเล้วพี่คนนั้นเก็บไปเเล้วส่งกระดาษอะไรซักอย่างที่เจนบอกว่าเป็นตั๋วให้ผมเก็บไว้



"จะร้องทำไม ตาบ้า><"



"ก็เธอจะจ่ายเงินเเทนชั้นทำไมหล่ะ" ผมรู้สึกผิดเพราะผมเป็นฝ่ายที่ควรจะออกเงินให้เองทั้งหมด นี่ผมต้องมาให้ผู้หญิงจ่ายให้หรอเนี่ย ผมควักเเบ็งค์จ่ายคืนให้เจน



"หืม อะไรหน่ะ ไม่ต้องหรอกนิดเดียวเอง"เธอพูดพร้อมปัดมันออกมา

"เอาไปเถอะ ชั้นถือหน่ะ ให้ผู้หญิงออกให้น่าเกลียดออก" ผมยัดเเบ็งค์ใส่มือเธออีกครั้ง

"ไม่เอา ชั้นไม่ถือนี่" เจนท้วง "ไงๆก็ไม่เอา"

" ดื้อจริงๆน้า เธอนี่" ผมว่าผมเรียกเธอว่ายัยเด็กดื้อดีกว่า คนอะไรไม่ค่อยยอมฟังเลยT__T

อยู่ดีๆเธอก็สะกิดเเขนผมรัว

"หืม"

"ชั้นดูดีปล่าวตอนนี้>O<" เจนกระซิบถามผม

"ดูดีสิ น่ารักดีออก ทำไมหรอ"

"นั่นพี่อาร์ตกำลังขึ้นรถล่ะ...ว้าย" เจนอุทานพร้อมก้มลงหลบหน้า - - ยัยนี่ขี้อายหรอเนี่ย พึ่งรู้

"ให้ชั้นเรียกให้มั้ย" ผมถามออกไป อยู่ดีๆมือผมก็สั่น ผมทำหน้าบึ้งนิดๆออกไปด้วย ผมไม่ค่อยชอบหน้าไอ่อาร์ตมันเลยแฮะตอนนี้ เพราะอะไรหว่า อาร์ตมันก็ดูนิสัยดีนี่นา หรือว่า....

เพราะเจนชอบไอ่อาร์ตเราเลยไม่ค่อยชอบ....เฮ้ยไม่จริงน่า เราเองก็ไม่ได้ชอบเจนสักหน่อย

"ไม่ต้องๆ เค้ามองมาทางนี้รึปล่าว" เจนยังก้มหน้ายตลอดเวลา

"ป่าวหนิ" ผมยักไหล่พร้อมทำเสียงเเบบไม่ค่อยสนใจ" อ๊ะ มองมาเเล้วหล่ะ"

"หวัดดีคับ เจค" อาร์ตกล่าวทัก มันอยู่ในชุดเสื้อยื้อสีฟ้ากับกางเกงยีนขายาว ดูทะมัดทะเเมงดี มันเหลือมองมายังสาวน้อยข้างๆผม "นั่นเจนรึปล่าวครับ"

"อ๋า อ่อO.O ใช่ค่ะ หวัดดีค่ะพี่อาร์ต" เจนพูดทักทาย หน้ายัยนี่เเดงชะมัดเลยแฮะ

"มากัน 2 คนหรอครับ"

"อื้อ" ผมชิงตอบก่อนเจน หมั่นไส้ไอ่นี่จังเลยแฮะ - - " มาเดทหน่ะ" กำ ผมพูดอะไรออกไปหน่ะ เฮ้ยเเย่เเล้ว ผมหันไปมองหน้าเจน หน้ายัยนี่ตกใจเเล้วก็ไม่เเสดงสีกน้าใดๆทั้งสิ้น  เฮ้ยๆๆๆๆซวยเเล้ว ปากเจ้ากรรมดันไวเกินไปพูดไรไม่ได้คิด

"น่ารักทั้งคู่เลยนะครับ" อาร์ตชมหน้าตายิ้มเเย้ม ผิดกับเสียงที่ไม่สดใสเช่นเดิม

"เอ่อ...ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่..."เจนกล่าวกระตุกกระตัก

"เเล้วอาร์ตจะไปไหนหรอครับ" ผมถามอาร์ตออกไป หน้าตาของผมตอนนี้คงบึ้งสนิทซึ่งเเสดงถึงว่า ผมกำลังหงุดหงิดมาก

"ไปบ้านเพื่อนนะฮะ เดี๋ยวก็ถึงเเล้วเเหละ"

"นี่นายพูดอะไรหน่ะ บอกความจริงพี่อาร์ตไปสิ" เจนกระซิบข้างหูผม อาร์ตหันมามองพอดี ผมไม่พูดอะไรตอบเจน ยัยนั่นก็มีสีหน้าเหวอที่ผมไม่ตอบ ทำไมผมเลวอย่างงี้เนี่ย

"อ๊ะ ถึงเเล้ว ผมลงก่อนนะครับ บ๊ายบายเจน เจค" อาร์ตโบกมือลา"เที่ยวให้สนุกนะครับ"

พออาร์ตเดินลงจากรถ เจนหันมาทางผมทันที

"นี่นายทำไมพูดงี้อะ" เธอเหวใผมทันที

"โทษที พอดีอารมณ์ไม่ดีอะ" ผมตอบเเต่ไม่ได้มองหน้าเธอ ผมเเกล้งทำเป็นมองออกไปทางหน้าต่าง

"นายอารมณ์ไม่ดีเเล้วมาพูดงี้เนี่ยนะ"เจนพูดกับผมต่อ "นี่นาย นี่นาย...เจค" ผมไม่ได้ตอบไรเธออีกเลย

"พอเเล้ว พอกันที"เจนพึมพำเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน " วันนี้ชั้นกลับบ้านก่อนนะ เหมือนจะไม่สบาย" เธอพูดพร้อมเดินลงจากรถอย่างรวดเร็ว ผมที่มัวเเต่เหม่อเห็นร่างใครคนหนึ่งเดินผ่านไปเเล้วพึ่งออกจากรถ ผมวิ่งตามไปทันที

" เฮ้ เธอทำอะไรหน่ะ" เจนวิ่งขึ้นสะพานลอยไป ผมวิ่งตามเธอไปด้อย่างรวดเร็ว เเละคว้าข้อมือเล็กของเธอมาไว้ข้างๆผม

"ออกไปน๊ะ ตาบ้า อย่าตามมาสิ" เธอตะโกน "ปล่อยนะ ปล่อยสิ...ปล่อย" เธอพูดเบากว่าเดิม เสียงของเธอสั่นมากมีหยดน้ำตาไหลลงมาตามเเก้มเนียลของเธอ อีกเเล้ว ผมทำให้ผู้หญิงร้องไห้อีกเเล้ว เเต่ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะเจน แปลกนะ สำหรับผู้หญิงคนนี้ผมเเคร์เธอมากเลย

ผมมันคงเลวมากที่ทำให้ผู้หญิงตั้งไม่รู้กี่คนร้องไห้ เเต่ทำไมครั้งนี้ชั้นถึงอยากบ้าตายเพราะน้ำตาของเธอนะ

"นี่ เงียบก่อนสิ" ผมพูดน้ำเสียงฟังดูอ่อนโยนล่ะมั้ง เธอเงียบเเละหยุดมองหน้าผม ผมดันตัวเธอเข้ามาซบอกผมเบาๆ เธฮโวยวายอีกเเล้วเเต่ก็เงียบไปเพราะผมพูด " ชั้นขอโทษนะ"

"ปล่อยน๊ะ " มือเล็กๆอีกข้างที่ผมไม่ได้จับทุบมาที่หน้าอกผม ผมยิ้มกวนๆตอบเธอไป

"ไม่ปล่อยถ้าเธอไม่ยกโทษให้"

"นายจะทำอะไรหน่ะ บอกให้ปล่อยง๊ายยยยยย>O<"

"บอกว่าไม่ปล่อยถ้าเธอไม่ยกโทษให้"

"ก็ได้ๆ" ในที่สุดเจนก็ใจอ่อน เเละหน้าเเดงนิดๆ "ชั้น...ยกโทษให้นายก็ได้" เธอทำหน้าเบ้เมื่อเห็นผมยิ้มกวนๆ

"ไม่ได้ยินเลยอ้ะ อีกครั้งนึงเดะ"

"ไม่"

"อีกครั้งนึงนะ"



"ไม่  ไม่ ม่าย"เธอพูดพลางส่ายหัวไปมา

"เเค่ครั้งเดียวนะครับ" ผมพูดพลางปาดน้ำตาจากหน้าเธอทิ้ง

"ห๊ะ " เจนอุทานออกมา "อืมก็ได้ ชั้นยกโทษให้นายเเล้ว" ผมยิ้มยิงฟันใส่เธอ "ชั้นตกใจน่ะคนอย่างนายพูดครับก็เป็น"

"ฮ่าๆๆ เธอชอบหรองั้นต่อไปนี้จะพูดให้ฟังทุกวันเลยนะครับ"

"พอๆ ตาบ้า" เธอเเลบลิ้นใส่ผม

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดเบอร์อาร์ตอย่างรวดเร็ว อาร์ตมันแลกเบอร์กับผมน่ะหลังจากเล่นบาสเสร็จ -..-  

" นายจะทำอะไรน่ะ" เจนหันมาถามผม 

ยัยบ้า ชั้นก็ไม่อยากจะทำนักหรอกนะ........แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา

"โทรหาร์ตให้เธอไง" ผมบอก  เจนทำสีหน้าตกใจ ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ผม

" ไม่ต้องหรอก เพราะ..." เธอเลื่อนมือมาตัดสายโทรศัพท์ผม  ผมเลิกคิ้วสูงขึ้นิงให้เธอพูดต่อ   "เพราะเค้าไม่มีทางชอบชั้นอยู่แล้วหล่ะ ช่างเถอะๆเราไปซื้อของกันดีกว่า เนอะ" เจนหัวเราะให้ผมแล้วลากแขนผมไปป้ายรถเมล์

ยัยบ้าไม่เห็นต้องมาฝืนยิ้มเลย ทั้งๆที่ใจเธอคงอยากจะร้องไห้แทบแย่

+++++++++++++++++

บรรยากาศห้างที่นี่ผมก็มาบ่อย มันก็มีส่วนที่แตกต่างจากที่ประเทศผมเยอะเหมือนกัน  ผมเดินเข้ามากับเจน มีสาวๆบางคนแกล้งเดินชนผม เหอะๆๆ พวกนี้นี่จริงๆเลย บางทีผมก็ต้องเอี้ยวตัวหลบพวกนี้ก่อน ยัยเจนก็เดินแบบไม่สนใจคนรอบตัวเลยแฮะ เดินเอาเดินเอา  ทิ้งผมให้ต้องหลบพวกที่เดินมาชนผมคนเดียวเลยนะ

" เฮ้ ยัย...อุ้บ" ผมกวักมือเรียกเธอแต่ก็มีเด็กมาชนผม เป็นเด็กผู้ชาย อายุไม่น่าเกิน 6 ขวบล่ะมั้ง ผมมองซ้ายมองขวา ไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย แสดงว่า เด็กนี่หลง   เอ้ย ร้องไห้ด้วยอะผมปลอบเด็กไม่เก่งนะนี่ ผมเลยนั่งยองๆ  แล้วลูบหัวเด็กเบาๆ ผมพยายามยิ้มอย่างใจดีให้เด็กนี่แล้ว

"แง้ แง้ แม่จ๋า" เด็กนี่ปล่อยโฮมากกว่าเดิมอีกนะเนี่ย  เอาไงดีวะยัยเจนไปไหนล่ะนี่ เซ็งว้อย>O< ผมเกาหัวตัวเองไปมาจนมันยุ่งหมดแล้วล่ะมั้ง

" ว้าย เจค นายไปลักพาใครมาเนี่ย " เจนพูดผมเงยหน้าขึ้นไปดู

"ไปไหนมา"

"แหะๆ พอดีเดินเพลินไปหน่อยน่ะ" เธอยิ้มแห้งๆให้ผม แล้วก้มลงหาหนูน้อยตรงหน้า เธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถามผม

"เด็กหลงน่ะ" เจนนั่งยองๆเหมือนผมแล้วลูบหัวเด็กเบาๆ  แล้วเธอก็ยิ้มให้เด็ก

อ๊ะๆๆๆ เจนเธอซวยแล้วล่ะเดี๋ยวเด็กนี่ต้องร้องแน่ ฮ่าๆๆๆ  กำแล้วผมจะดีใจทำไมเนี่ย - -

"ชื่ออะไรจ๊ะ หนูน้อย" เจนถามเด็กนั่นเริ่มหยุดร้องแล้ว อะไรวะ!!! ทีงี้หยุดทีกรูดันร้อง

"ช..ชื่อ...กวาง...ฮะ" เจนเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้หนูน้อยนั่น ยัยนี่ใจดีจังเลยแฮะ

"กวางหรอจ๊ะ" เจนยิ้มให้เด็กอีกทีก่อนจะลูบหลัง "โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวพี่ช่วยหานะ หลงกับใครแม่หรอจ๊ะ"

เด็กพยักหน้า

"เดี๋ยวเราต้องไปประชาสัมพันธ์ก่อนนะ" เจนหันมาบอกผมแล้วเข้าไปจะจูงเด็กให้เดิน แต่เด็กสั่นหัว " ทำไมจ๊ะ เป็นอะไรเดินสิ" แต่เด็กนั่นยังคงส่ายหน้า  " หืม ไม่สบายหรอ หรือว่าปวดขาเอ่ย"

"ผมเจ็บเท้า"

เจนหันมามองหน้าผม  "งั้นเดี๋ยวให้เพื่อนพี่ช่วยอุ้มนะจ๊ะ"
 

เด็กหันมามองผม แล้วส่ายหัว

" อะไรวะว้อย ตูอุ้มตูก็เหนื่อนะว้อยยังเรื่องมากอีก" เจนหันมาหน้าบึ้งแล้วตีผมเบาๆ

"เดี๋ยวเด็กก็ร้องอีกหรอก ตาบ้า><" ผมทำหน้าเบ้ใส่เด็ก "ถ้ากวางไม่ให้พี่ชายอุ้ม กวางก็ไม่เจอแม่นะสิจ๊ะ"

"ทำไมอ่ะ" เด็กเอียงคอถาม เจนอมยิ้มนิดๆ

"ก็พี่ชายเค้ารู้ว่าแม่หนูอยู่ไหนแล้วเค้าจะพาไปหาไงจ๊ะ นะเด็กดี" เด็กมองตาผมปริบๆแล้วพยักหน้า เจนหลีกทางให้ผมไปอุ้มเด็กบ้านี่ขึ้นมา 

"อ้าว ฮึบ" ผมพูดพลางอุ้มเด็ก ตัวเบาชะมัดยาดเลยแฮะ

"ประชาสัมพันธ์ชั้น 3 หน่ะ" เจนพูดพลางเอามือไล่ตามป้ายแผนที่บอกทาง  "แปปนะจ๊ะเดี๋ยวก็ถึง"

"ฮับ พี่ฉาว"

ผมอุ้มเด็กนี่ขึ้นบันไดเลื่อนมา เด็กนี่ทำท่าจะงอแงอีกครั้งเจนต้องคอยปลอบ  พอเงียบก็ดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในแขนผม

"อยู่นิ่งๆสิ" ผมบอกเด็ก แต่มันก็ยังดิ้นต่อ   จะดิ้นไปทำไมมิทราบ  "ไม่งั้นจะปล่อยไว้นี่นะถ้าดิ้นอะ เดี๋ยวตกลงไปไม่รู้ด้วย"

"พี่ฉาว  พี่ชายแกล้งผม" เจนหัวเราะนิดๆกับเด็กนี่

"ถ้าหนูดิ้นพี่ชายก็อุ้มหนูไม่ได้สิจ๊ะ แล้วจะเจอแม่หนูได้ไงถ้าอุ้มไม่ได้อะ" เจนพูดพร้อมเสยผมเด็กที่ลงมาโดนตาให้ออกไป เด็กนี่เลิกดิ้นแล้วก็กลายเป็นหันมาถามนู่นถามนี่แทน ผมก็ตอบไปคำสองคำ มันก็ทำหน้าบึ้ง

"เอาหล่ะ ถึงแล้ว" เจนบอกพร้อมเข้าไปคุยกับประชาสัมพันธ์ "แม่ชื่ออะไรจ้ะ"

"ชื่อ ชื่อ อืมๆ ไม่ยู้ เรียกแต่แม่อะฮับ"

"อ่าจ้ะ " เล้วเจนก็หันไปคุยกับประชาสัมพันธ์ต่อ ช่วงนี้ผมก็ต้องดูเด็กนี่คนเดียว ผมไปนั่งรอที่โซฟา เจนเดินกลับมานั่งข้างๆผม

"ประกาศ ประกาศ มีเด็กหลง ผู้ปกครองท่านใดทำบุตรของท่านหลงโปรดมาติดต่อที่แผนกประชาสัมพํนธ์ เด็กผู้ชายอายุไม่เกิน 8 ขวบ ผิวขาวใส่เสื้อยืดสีฟ้ากางเกงสีขาว โปรดมาที่แผนกประชาสัมพันธ์ค่ะ"

"พี่ฉาวกับพี่ชายใจดีจังเลย  แล้วทำไมพี่ชายผมสีทองล่ะ"

"พี่เป็นฝรั่งคร้าบบบ" ผมตอบลากเสียงยาว แบบไม่อยากตอบ เจนส่งสายตาจิกมาที่ผม = =

"ฝาหรั่ง" เด็กเอียงคอถามอีกครั้งผมพยักหน้า ทำไมเด็กบ้านี่ปัญหาเยอะจังวะ หงุดหงิดเว้ยหงุดหงิด ยิ่งเซ็งๆเรื่องไอ่อาร์ตอยู่



"เเล้วใช่คนเเบบพวกผมรึปล่าว"เด็กถามอีกครั้ง เจนหลุดขำออกมา 



"เป็นคร้าบเป็น เเต่ถ้าเเกเอ้ย หนูถามพี่อีกหนูจะไม่ได้เป็นคนเเล้วนะเพราะพี่จะจับกินเดี๋ยวนี้เลย" เด็กสะดุ้งเเล้วคว้าตัวเจนเข้าไปกอด



"พี่ฉาว ผมกลัวววว"



"อ๋อจ้ะ โอ๋ๆๆไม่มีอะไรนะจ้ะมีพี่สาวอยู่ทั้งคน" เจนหัวเราะไปด้วยพูดไปด็วยเเต่ก็ไม่วายที่จะขยับปากด่าผมว่า บ้า - -



"เอ่อ คุณคะ" พี่พนักงานประชาสัมพันธ์เมื่อกี้เข้ามาหาเจน "มีผู้ปกครองมารับเด็กเเล้วค่ะ"



"อ๋อค่ะขอบคุณค่ะ" เจนพูด "เดี๋ยวเเม่หนูมาเเล้วนะจ้ะ"



"เย้ๆเเม่มาหรอ" เด็กพูดพร้อมวิ่งลงจากโซฟา เจนรีบวิ่งไปจับมือไว้ทันก่อนที่เด็กจะล้ม



เเล้วเมื่อกี้บอกเดินไม่ได้นะเเก....



"ขอบคุงฮับ พี่ชายพี่ฉาว" เด็กน้อยยิ้มร่าก่อนที่จะเข้าโผกอดเเม่ เเล้วหันมาโบกมือบ๊ายบาย



"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยดูเเลเด็กคนนี้ให้" เเม่เด็กนั่นพูดขอบคุณใหญ่ตามเนื้อตัวมีรอยเหงื่อมากมายคงเพราะวิ่งหาเด็กนี่สินะ  เเม่หรอ....



"ไม่เป็นไรค่ะ น้องกวางเค้าก็น่ารักดี"



"พี่ชายห้ามเเกล้งพี่ฉาวนะ" เด็กบ้าพูดต่อ ผมเเสยะยิ้มให้เด็ก หึหึหึ
"พี่ฉาวถ้าพี่ชายเเกล้งมาบอกผมนะ"



"จ้า มีไรเดี๋ยวพี่บอกกวางนะ"



"ดูเเลพี่ฉาวดีๆนะพี่ชาย " เจนหัวเราะกับเด็ก มีเเต่ผมล่ะมั้งที่ยืนพยักหน้าอยู่ด้านหลังโดยไม่มีใครเห็น"เเล้วพี่ฉาวคบกับพี่ชายมานานรึยัง"



"กวางลูกพูดไรน่ะจ้ะ" เเม่ของเด็กตีมือเด็กเบาๆ เด็กทำหน้าบึ้ง



"พูดอะไรนะจ้ะ"เจนหันไปลูบหัวเด็กน้อยเล่น เจนโบกมือลาเด็กน้อย เด็กน้อยเข้ามากอดเจนกับผม



นี่เป็นครั้งเเรกล่ะมั้งที่ผมว่าไอ่เด็กนี่ถามอะไรดีๆกับเค้าก็เป็น



"เอาล่ะ เด็กก็ไปเเล้วเราไปหาไรกินกันดีกว่า" เจนพูดพร้อมองไปรอบๆ



"กินพิซซ่ากัน ตั้งเเต่มายังไม่ได้กินเลย" ผมบอกเจน เจนพยักหน้าหงึกๆเเล้วพาผมไปร้านพิซซ่า

+++++++++++++++++


"นายนี่ไม่เบื่อพิซซ่าเลยรึไงน้า" เจนพูดพร้อมเอาหลอดคนน้ำเป๊ปซี่ไปเรื่อยๆ



"ไม่เบื่อหรอกก็ชั้นชอบกินหน่ะ" ผมพูดพลางหยิบให้เธอชิ้นนึง เจนยิ้มตอบให้ผม น่ารักดี- -



"เอ่อ ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ" มีเด็กผู้หญิง 2 คนเดินเข้ามาหาผม ผมยังสั้นอยู่เลยสงสัยพวกเด็กม.ต้นมั้ง



"อ๋อ โทษทีฮะ พอดีตอนนี้ไม่ว่างอะครับ" ผมตอบไป ความจริงเเค่ถ่ายรูปผมให้ถ่ายอยู่เเล้วล่ะเเต่วันนี้ดูเจนอารมณ์ไม่ค่อยดีก็เพราะผม ผมก็เลยไม่อยากให้ใครเข้ามาจุ้นจ้านอะไรมากเท่าไหร่นัก เพราะเวลาที่โรงเรียนมีคนมาขอถ่ายรุปผม เจนชอบทำหน้าเบ้ทุกทีเลย



"แปปเดียวเองนะค๊ะ" เด็กสาวอีกคนพูดต่อพร้อมยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา



"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ เเค่ถ่ายรูปเอง" เจนบอกเเล้วยิ้มให้นิดๆ"ให้เค้าถ่ายไปเถอะน่า"

หืมO.o ผมฟังไม่ผิดใช่มั้ย เจนบอกให้ถ่ายรูปงั้นหรอทั้งๆที่ปกติไม่ชอบให้มีคนมาวุ่นวายนี่นา



"งั้นก็ได้ครับ" ผมพูดพร้อมหันไปยิ้มให้เด็กสาวทั้ง 2 คน



"ว้าย ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวทั้ง2ยิ้มตอบเเละถ่ายรูปผมรัว



"วันนี้เธอเเปลกนะนี่" ผมพูดหลังจากเด็กสาวทั้ง 2 คนเดินไป



"ก็ให้ถ่ายๆจะได้ไปไงหล่ะ" เจนตอบ



"อ๋อ มิน่าหล่ะ "



ไม่นานนักผมกับเจนก็กินกันเสร็จ เจนไปซื้อหนังสือมา 2 เล่ม เรื่องเกี่ยวกับนิยายสอบสวนเล่มนึง อีกเล่มก็หนีไม่พ้นวิชาเรียนหรอกรู้สึกว่าจะหยิบฟิสิกส์มามั้ง....เด็กเรียน-..-  เหอๆๆ  ผมเเบกหนังสือให้เจนกว่าจะเอาหนังสือจากยัยนี่มาเเบกได้นะ ดื้อจริงจริ๊ง



"เเค่หนังสือชั้นถือเองก็ได้" เจนบอก เจนพาผมเข้าร้านเสื้อผ้าผู้ชาย



"ช่วยชั้นเลือกด้วยน๊ะ" ผมบอกเจน หึหึ  ไม่ใช่อะไรหรอกผมจะได้รู้ว่ายัยนี่ชอบผู้ชายเเต่งตัวเเบบไหน



"จำเป็นหรอย๊ะ ชอบไรก็ซื้อเองสิ" เจนตอบพลางยืนกอดอก



"น่า น๊ะจ้ะ" ผมพูดเเกมอ้อนเจนไป เจนทำปากเเบะเเล้วยอมตามมาจนได้

สรุปก็คือ ยัยเจนเเพ้คนขี้อ้อนล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ



"จะซื้อกี่ตัวอะ" เจนถามผมพร้อมกับถือเสื้อผู้ชาย3-4ตัว " มันดูดีไปหมดเลยอ้ะ"



"เอาทั้งหมดที่เธอถือเลยอ่ะ" ผมตอบพร้อมยิ้มกวนๆไปให้เธอ "อุตส่าห์เลือกให้ทั้งที"



"หา เอาหมดเลยหรอตัวไหนไม่ชอบไม่ต้องเอาก็ได้นะ"



"อื้อ เอาหมดเลยหล่ะคร้าบ" ผมตอบพลางคว้าเสื้อในมือเจนกับกางเกงที่อยู่ในมือผมไปจ่ายเงิน ผมกับเจนเดินไปประมาณ5ร้าน ได้เสื้อกับกางเกมผมรวมมา 20 กว่าตัวได้



"นายนี่ซื้อเยอะนะ ตัวนึงก็ไม่ใช่ถูกๆ" เจนบอก


"นานๆทีหน่ะ" ผมพูดพลางยิ้มกวนๆไปให้เธอ


"อ๊ะ 5โมงกว่าเเล้ว>_< แปปเดียวเองนะเนี่ย" เจนบอก


"อย่างงี้หล่ะ เวลาเเห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ" ผมบอกเเล้วหันไปมองเจน เเต่ยัยตัวดีก็หายไปซะเเล้ว - - ผมมองไปรอบๆ เจนอยู่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิง กำลังจับกระโปรงอยู่ตัวนึง ผมเลยเดินเข้าไปหา


"ดูอะไรอยู่" ผมหันไปถามเจน เจนจับกระโปรงขึ้นมา 2 ตัว


"กระโปรงอ่ะจ้ะ สีไหนดีอ่ะ สีขาวหรือเขียวดี"


"อืม ชั้นว่าสีเขียวก็ดีนะเธอขาวนี่"


"อ๊ะหรอ งั้นชั้นไปลองแปปนะ" เจนพูดพร้อมคว้ากระโปรงหายไปในทันที


"พี่ฮะ" ผมหันไปเรียกพี่พนักงานคนหนึ่งเเล้วหยิบกระโปรง 2 ตัวนั้นขึ้นมา " ผมเอา 2 ตัวนี้ฮะ"


"ค่ะ รอสักครู่นะคะ" พี่พนักงานยิ้มให้เเละถือกระโปรงหายไป


"เป็นไงมั่ง"เจนเดินเข้ามาหาผม ผมเหลือบมองพี่พนักงานอย่าพึ่งเอามาตอนนี้เลย ผมยิ้มให้เจนเเล้วหยิบสีขาวขึ้นมาให้เธอ


"ก็ดีเเต่เอาไปลองอีกตัวนะ" ผมยื่นกระโปรงให้เจน เจนทำหน้างงๆ


"ชั้นกะซื้อเเค่ตัวเดียวอะ"เจนหันมาบอกผม


"น่านะ ลองดูๆ"ผมพูดพร้อมดันหลังเจนให้ไปอีกรอบ พอเจนไปพี่พนักงานก็มาพร้อมกับถุงกระดาษถุงนึง ผมไปรอเจนที่ม้านั่งด้านนอก ยัยเจนเปลี่ยนกระโปรงช้าเเฮะ - -

เจนเดินออกมาเเล้ว ฮ่ะๆๆ ยัยนั่นมองหาผมใหญ่เลยเเล้วสักพักก็ไปคุยกับพี่พนักงานเเต่ผมสั่งไปเเล้วล่ะว่าอย่าพึ่งบอกอะไรยัยดื้อนั่น เจนหันมามองทางผม เเล้วทำหน้าเบ้มาให้ก่อนจะไปเปลี่ยนอีกรอบเเล้วเดินมาหาผมเเบบหน้าบึ้ง


"นี่นายอยู่ดีๆก็หายไปเเล้วให้ชั้นมาใส่กระโปรงรอเก้อเนี่ยนะ" เจนบ่น


"จ้า โทษทีจ้า เเหะๆๆ" ผมยื่นถุงกระดาษให้เจน เจนรับไปเเล้วเปิดดู


"ว้าย" เจนหยิบกระโปรงออกมาดู


"ให้คร้าบ" ผมบอกพร้อมยิ้มยิงฟันให้เจน


"นายซื้อมาทำม๊าย 2ตัวก็3000กว่าสิ" เจนบ่นอีกครั้ง


"ก็ถือว่าค่ารถเมล์ที่เธอออกให้วันนี้ไง"


"จะบ้าเรอะ นี่ต้องเท่าไหร่" เจนพูดพร้อมหยิบกระเป๋าตังค์ของเธอออกมา เอาเเล้วไง ผมดันมือเธอให้เก็บไป


"น่ารับไปเถอะ ถือซะว่าเป็นน้ำใจนะ" ผมบอกเเต่เจนก็ยังควักตังค์อยู่ "หรือว่าเธอไม่อยากรับน้ำใจของชั้น"


"หา เอ่อไม่ใช่อย่างงั้นนะ" เจนบอกพร้อมส่ายหัวเต็มที่เลย


"งั้นก็เอาไป ไปเถอะกลับบ้านกัน" ผมบอกเเล้วลากเเขนเจนกลับบ้าน เจนทำหน้าเบ้


"ขอบใจนะ" เจนพึมพำออกมาเบาๆเเต่ผมได้ยินชัดเเจ๋วเลยหล่ะ


"อืม" ผมพูดพร้อมอมยิ้มนิดๆ











>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

เอิ๊กๆๆๆ ดีค่ะทุกคน

เมื่อวันที่ 12มกราคมไปงานอนิเมชั่นมาที่ศูนย์ประชุมเเห่งชาติสิริกิตติ์มา งานหนุกมากเลยค่ะ จัดงานได้หรูอลังการสุดๆ ฮ่าๆๆๆ ไปเหล่หนุ่มๆที่นั่นด้วย น่ารัก เกือบทุกคนเลย เเง่บๆๆๆ ไมโรงเรียนตูไม่ค่อยมีเเบบนี้มั่งวะ

ทำไม ทำมาย ทำม๊ายยย>O<

อ๊ากกก ล้อเล่งค่ะล้อเล่ง ไปหาความรู้นะคะไม่ใช่ไปเพิ่มความหื่น เหอๆๆๆๆ

วู้ว~~~ ลัลล้า ในที่สุดก้ออัพได้ซักทีนะคะ อิอิอิ
ถึงตอนเเรกจางงๆอยุ่บ้างเเต่ตอนนี้โดยภาพรวมเเล้วก้อดีนะคะ ว่ามะ อิอิ 
เเต่ชอบระบบนักเขียนเเบบเก่ามากก่าอ้ะดูเรียบๆดี เง้อ- -