จุ๊ จุ๊ จุ๊ อย่าบอกใครนะว่าฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งเเรก (100%)

ณ เครื่องบินไทยไปอเมริกา



"เเม่ขา หนูหิวข้าวจังเลยค่ะ>o< หนูอยากกิน เเซนวิสอะค่ะ" ตอนนี้ชั้นอายุ 5 ขวบ เเละก็กำลังหิวมากๆด้วยเพราะตอนนี้สีหน้าชั้นหิวโหยมาก ชั้นเป็นลูกคนเดียวของบ้านนี้ พูดง่ายๆว่าเป็น ลูกสาวสุดรักสุดหวงเลยล่ะค่ะ โดยเฉพาะคุณพ่อนี่ล่ะ หวงมากๆเยย



"รอแป๊ปนะจ๊ะ เดี๋ยวเเม่เรียกเเอร์ให้" นี่ก็คุณเเม่ค่ะ คุณเเม่จะชอบทำทรงผมเเสกข้างเเล้วก็ติดกิ๊บไว้ให้เรียบร้อย ผมยาวด้านหลังก็จะเก็บม้วนขึ้นไป มันดูดีมากๆเลยล่ะ คุณเเม่ใจดีมากๆเลยเเถมสวยด้วย มิน่าชั้นถึงสวย ฮ่าๆๆ (ชมตัวเองก็เป็นค่ะ)เเล้วคุณเเม่ก็กดปุ่มเรียกแอร์โฮสเตสมา



"สวัสดีค่ะ"เเอร์สาวกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม ชั้นเผลอมองด้วยหล่ะเพราะเค้าสวยมากๆเลย "มีอะไรให้ช่วยไหมค๊ะ"



"ขอเเซนวิสที่นึงค่ะ"



"เอ่อ ขอประทานโทษนะคะ พอดีเมื่อกี้เพิ่งมีเด็กสั่งไปเองค่ะ ไม่ทราบว่ารับอย่างอื่นเเทนได้ไหมค๊ะ"



"เอาอะไรดีจ๊ะเจน สปาเก็ตตี้ดีมั้ย" คุณเเม่หันมาถามชั้น



"ง่า ... งั้นไม่เอาอ่าค่ะ หนูอยากกินเเซนวิสมากกว่า ค่ะ"



"งั้นรอสักครู่นะจ๊ะ หนูเจน เดี๋ยวเครื่องก็ใกล้ลงจอดเเล้วล่ะจ่ะ ประมาณครึ่งชั่วโมงนะจ๊ะ"เเอร์สาวบอกกับชั้น ชั้นหันไปยิ้มรับ เฮ้อ...ช่างเถอะๆทนหิวหน่อยล่ะกันT-T



หลังจากแอร์สาวเดินจากไปก็มีเด็กผู้ชาย ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้าล่ะ เเถมผิวขาวเนียนมากๆด้วย เหมือนพวกลูกคุณหนูเลยแฮะ ชั้นคิดว่าน่าจะอายุเยอะกว่าชั้นหล่ะเพราะเค้าสูงกว่าชั้นมากๆเลย  อ้าวเค้าเดินมาหาชั้นนี่หว่า



"โทษทีนะ ชั้นคงเเย่งของเธอมากินล่ะสิ" เด็กหนุ่มกล่าวออกมา พร้อมยื่นเเซนวิสที่พึ่งเเกะออกจากพลาสติกได้เพียงเล็กน้อย



"เอ๋"ชั้นตอบออกไปด้วยสีหน้างงๆ มันคงดูเอ๋อน่าดูเลยล่ะ ฮ่ะๆ



"ก็เเซนวิสไงล่ะ เมื่อกี้ดูเธออยากจะกินนี่" ชั้นคิดไปเองรึเปล่านะ ดูเค้าหน้าเเดงนิดๆด้วยล่ะ



"เเล้วเธอจะให้ชั้นหรอ"



"อื้อ" เด็กชายตอบพร้อมส่งเเซนวิสมาให้เจน



"อ่อ"คุณเเม่ของชั้นหันมามองเเล้วก็ยิ้ม"ขอบใจนะจ๊ะ หนุ่มน้อย"



"ไม่เป็นไรหรอกฮะ"



"เอ่อ ขอบคุณนะคะ พี่" ชั้นตอบออกไปพร้อมกับยิ้มเเปล้นเชียวล่ะ ก็เเน่อะจิเพราะชั้นไม่ต้องทนหิวเเล้วยังไงล่ะ ชั้นเอื้อมมือไปหยิบเเซนวิสมาเเกะ เเล้วชั้นก็เเบ่งออกเป็น 2 ส่วนเเล้วก็ส่งให้เด็กชาย



"อะ นี่"



"อ่า ไม่เป็นไรหรอกฮะ"



"ต้องเอาไปสิค๊า"ชั้นกล่าวออกไปพร้อมเอาเเซนวิสใส่มือ"พี่อุตส่าห์ให้หนูก็ต้องเเบ่งกันกินสิ เพราะพี่ก็คงหิวใช่มั้ยล่ะค๊ะ" เเหมเรานี่น้ำใจเยอะจริงๆ ฮ่าๆๆ



"งับ^^" เด็กหนุ่มรับไปเเล้วก็กิน "ไปนั่งเล่นตรงนู้นกันมั้ยฮะที่ข้างๆผมว่างพอดี"  ชั้นหันไทงคุณเเม่เเล้วกำลังจะเอ่ยปากขอ เเต่คุณเเม่หันมายิ้มก่อน



"ไปสิจ๊ะ" ชั้นหันไปขอบคุณ คุณเเม่เเล้วก็เดินตามเด็กชายคนนั้นไป



ชั้นคุยกับเด็กชายคนนี้อย่างสนิทสนมเเล้วก็นึกได้ว่า



"จริงสิ พี่เป็นฝรั่งนี่นาเเล้วทำไมพูดไทยได้ล่ะค๊ะเเถมพูดคล่องจังเลย - - "



"อ๋อ" เด็กชายอมยิ้มนิดๆก่อนจะตอบออกไป"ผมพูดได้หลายภาษาหน่ะเเล้วไทยก็อยู่ในนั้นด้วย เผอิญลุงอยู่ไทยพ่อเลยพามาบ่อยมากๆ" ยังไม่ทันที่ชั้นจะถามเค้าต่อเค้าก็หันมาถามชั้นทันที



"เเล้วเธอชื่ออะไรหรอฮะ"เค้าหันมายิ้มด้วยล่ะ ว้าย ยิ้มน่ารักจังเลย(เเก่เเดดป่าวฟะ- -)



"ชื่อเจนค่ะ เเล้วพี่ล่ะค๊ะ"



"ชื่อ เจค คับ อืม เจค วิลสัน อ่ะคับ"



"เเล้วอายุเท่าไหร่หรอค๊ะ"



" 7 ขวบเเล้วคับกระพ๊มมม^^  เเล้วเจนล่ะ"



"นู๋เพิ่ง 5 ขวบเอง >o< พี่เจคเเก่กว่าเจนต้อง เอ่อ 1..2... ต้อง 2 ขวบเเน่ะ" เจคอมยิ้มนิดๆเเล้วถามต่อว่า



"มาอเมริกามาเที่ยวหรอ"



"อื้อ มาเที่ยวด้วยเเล้วก็มาเยี่ยมคุณย่าด้วยล่ะค่ะ มานานๆทีน่ะ"



"เเล้วพักรัฐไหนล่ะ"



"อึม เห็นคุณเเม่บอกว่า อาไรน้าโอๆอไรนี่เเหละ เค้าจามไม่ได้งะ เเหะเเหะ"ชั้นยิ้มเจื่อนๆตอบพี่เจคไป



"โอไฮโอ้ รึเปล่าฮะ"



"อ้อใช่ๆ อันนั้นเเหละ"



"งั้นก็อยู่รัฐเดียวกับพี่เลย ดีจัง"พี่เจคยิ้มอีกเเล้ว น่าร้าก ชั้นคุยกับพี่เจคต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง



"เครื่องจะลงจอดเเล้วนะค๊ะ รัดเข็มขัดให้ดีๆค่ะ" โถ่  ไม่น่าเยย กะลังมีความสุขT-T



หลังจากลงจากเครื่องบินเรียบร้อยเเล้ว เจคก็เขียนเเผนที่ไปบ้านตัวเองใส่กระดาษให้คุณเเม่ของชั้น เพื่อที่จะให้พาชั้นไปเที่ยวบ้านของเค้า เค้าวิ่งกลับไปรวมกับผู้ใหญ่อีก2คนเเล้วก็มีเด็กผู้หญิงที่น่าจะอายุเยอะกว่าเค้าซักหน่อย น่าจะเป็นพ่อเเม่เเล้วก็พี่สาวล่ะมั้งเเล้วเค้าก็ตะโกนกลับมา



"มาให้ได้นะเจน"



"จ้า ไปอยู่เเล้วล่ะ"



---------2 วันต่อมา---------------------------



คุณเเม่พาชั้นมาตามแผนที่ อ้าเห็นเเล้วล่ะนี่คงเป็นบ้านเจคล่ะมั้ง บ้านใหญ่มากๆเลยล่ะ เหมือนเป็นคฤหาสถ์ก็ว่าได้อะนะ มีสวนดอกไม้รอบบ้าน มีน้ำพุรูปปั้นสีขาว ตระหง่านอยุ่กลางสวน เเละมีสนามกีฬาอีกฟากนึงด้วยเห็นคุณเเม่บอกว่าเป็นสนามบาสล่ะ เเละก็สนามเทนนิสด้วย หวาๆมีสระว่ายน้ำด้วยง่ะ - - สงสัยเป็นพวกลูกผู้ดีล่ะมั้ง (ไม่ต้องสงสัยเเล้วล่ะคงเปงจริงๆ เหอๆๆ)



"กิ๊งก่อง" คุณเเม่เอื้อมมือไปกดกริ่ง



"โห บ้าน ใหญ๊หย่ายเนอะคะ คุณเเม่"ชั้นกล่าวพร้อมมองไปรอบๆอีกครั้ง



"จ๊ะ "คุณเเม่ตอบกลับมา เเล้วก็มีเเม่บ้าน (คิดว่าน่าจาใช่นะเพราะเค้าใส่กระโปรงยาวเเล้วก็มีผ้ากันเปื้อนงะ - -) เดินมาหาพวกเรา เเม่ชั้นคุยภาษาอังกฤษกับเเม่บ้านคนนั้น (เเม่ชั้นเป็นลูกครึ่งน่ะ ) เเม่บ้านก็หายตัวเข้าไปในบ้าน สักพักเจคก็เดินออกมา พร้อมกัยมีลูกบาสติดอยู่กับมือ



"อ้าว มาเเล้วหรอเจน หวัดดีฮะคุณน้า"เจคกล่าวทักทาย เจคเหงื่อเต็มตัวเลยอ่ะสงสัยพึ่งเล่นบาสมามั้งใส่ชุดกีฬาด้วยล่ะ เท่จริงๆ



"สวัสดีจ๊ะ "คุณเเม่กล่าวเเล้วก็ส่งยิ้มให้เเล้วเจคก็พาชั้นกับคุณเเม่เข้าบ้าน คุณเเม่เเอบกระซิบด้วยล่ะว่าโชคดีที่คุณพ่อไม่อยุ่ไม่งั้นโรคหวงลูกสาวกำเริบล่ะก็ ชั้นคงไม่มีทางได้มาเล่นกับเจคหรอก ชั้นเดินมาถึงตัวบ้านเเล้วล่ะ (เหนื่อยจริงๆกว่าจะมาหน้าประตู) เจคเดินนำมาที่ห้องรับเเขกล่ะมั้ง เเล้วสักพักก็มีน้ำพั้นซ์มาเสริ์ฟ ชั้นมองไปรอบๆมีภาพเต็มเลยมีรูปใหญ่อยู่รูปนึงมีคนตั้งหลายคนเเน่ะ สงสัยเป็นพวกปู่ย่าตายายด้วยล่ะมั้ง บ้านเจคงเป็นครอบคัวใหญ่ล่ะ เเล้วชั้นก็เอาน้ำพั้นซ์มทาดื่ม เอิ๊กๆๆอร่อยจริงๆเลย



"นี่ภาพใครหรอพี่เจค"ชั้นชี้ภาพที่เป็นผู้ชายกับผู้หญิงวัยกลางคนที่ชั้นเห็นที่สนามบิน



"พ่อเเม่ชั้นเองล่ะ เค้าไปฝรั่งเศสน่ะตอนนี้ - -"ไม่รู้ว่าชั้นคิดไปเองรึปล่าวนะเเต่ชั้นเห็นพี่เค้าก้มหน้าเเล้วก็ดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้ ชั้นไม่น่าถามเลย อ้าวพี่เค้าเงยหน้ายิ้มเเล้วล่ะเเล้วก็หันมาคุยกะชั้นต่อ เเล้วสักพักก็มีคนเเก่ที่เหมือนในรูปเข้ามาทักทาย ชั้นยกมือไหว้ คุณเเม่ชั้นก็ไหว้ด้วยหล่ะเพราะท่านเเก่กว่ามาก เห็นเจคเรียกว่าอะไรก็ไม่รู้เป็นภาษาอังกฤษ



"ใครหรอค๊ะคุณเเม่"ชั้นกระซิบถาม



"น่าจะเป็นคุณย่าของเจคเค้านะจ่ะ"คุณเเม่ชั้นหันมาตอบ เเล้วสักพักเจคก็ลากชั้นออกไปเล่นข้างนอก ส่วนคุณย่าก็นั่งคุยกับคุณเเม่



ชั้นกับเจคมาเล่นกันทุกวัน ก็ประมาณ 3 อาทิตย์เเล้ว คุณเเม่พาชั้นมาเเทบทุกวันเลย อิอิ ใจดีมากๆเลย อยู่กับพี่เจคเเล้วชั้นสนุกเเล้วก็คุยได้เรื่อยเปื่อยตลอดเลยล่ะค่ะ สำหรับชั้นลูกสาวคนเดียวพี่เจคก็เปรียบเสมือนพี่ชายเลยล่ะค่ะ เเต่วันนี้ไม่เหมือนกับวันที่ชั้นมาเล่นวันอื่นๆเพราะพี่เจคเค้าให้ของขวัญชั้นด้วย (ฮ่าๆๆ คนสวยก็งี้เเหละ =o=)



"Surpise"พี่เจคตะโกนออกมา เสียงดันลั่นเชียว >.< คนทำสวนเเถวนั้นเค้าก็มองมาด้วยล่ะ อึ๋ย มองไรกันน่ะ เเง่งๆเเต่ดูเหมือนพี่เจคจะไม่สนใจเลย - -



"เอ๋"ชั้นอุทานออกไป เพราะอยู่ดีๆพี่เค้าก็ยื่นกล่องของขวัญมาให้



"อื้อ เเกะดูสิครับ"



"ค่า ขอบคุณนะค้า^^ พี่เจค" ชั้นกล่าวขอบคุณพี่เค้าเเล้วก็เเกะห่อของขวัญ



"ไม่ต้องเรียกเราว่าพี่ก็ได้นะ สำหรับเราเราไม่ถือหรอก"เเล้วพี่เค้าก็เอามือมาลูบผมชั้นเบาๆ ชั้นหันไปยิ้ม



"ก็ด้ายค่ะ เเต่มันไม่ค่อยถนัดง่า เรียกพี่ เอ้ยเจคเฉยๆก็ได้>o<"



"ฮะ ฮะ"เจคหัวเราะออกมา หัวเราะอาไรอ้า - -



"โห น่ารักจังเลยค่ะ ขอบคุณนะค๊ะ" ช่ายเเล้วล่ะ มันเป็นตุ๊กตาหมีอะ ฮิฮิ คุณหมีด้วยล่ะ น่ารักจัง คุณหมีห้อยสร้อยคอด้วยล่ะสร้อยคอเป็นรอยสลักว่า



                   To    JANE  

                           From   JAKE



ชั้นกอดตุ๊กตาหมีตัวนั้น ขณะที่เจคเอาสร้อยออกจากตุ๊กตาหมีเเล้วเดินมาข้างหลังชั้น



"เจน เดี๋ยวเจคใส่ให้นะ" เค้าบอกชั้น เค้าก้มหน้าด้วยล่ะสงสัยคงอายล่ะมั้ง อุอุ



"อ่อ ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ >o<" อ๊ายยยยย   ชั้นเองก็เขิลล์เป็นเหมือนกันน้ะ ถ้าคุณพ่อมาด้วยสงสัยโกรธเเหงเลยง่า



----------------2 วันต่อมา----------------------------------



"กิ๊งก่อง" คุณเเม่กดกริ่ง วันนี้ชั้นมาบ้านเจคเช้ากว่าทุกวัน ชั้นไม่อยากให้ถึงวันนี้เลย เพราะวันนี้ชั้นต้องกลับไทยเเล้ว จึงมาเพื่อที่จะ...บอกลาพี่เจค ตอนนี้ชั้นก้มหน้าตลอดเพราะชั้นร้องไห้อยู่ ชั้นไม่อยากให้เจคเห็นน้ำตาของชั้น



"ไม่เป็นไรนะจ๊ะ"คุณเเม่ชั้นกอดชั้นเเล้วก็ปลอบด้วยการลูบหลังชั้นเบาๆ ชั้นกอดคุณเเม่เเน่นมาก " อีกหน่อยก็ต้องพบกันเเหละจ๊ะ เดี๋ยวเเม่พามาอีกนะ อย่าร้องนะจ๊ะ"เเต่ชั้นไม่ได้ตอบคุณเเม่เพียงเเต่ชั้นกอดคุณเเม่เเน่นขึ้นไปอีก



"ไง หวัดดีฮะคุณน้า วันนี้มาเร็วจัง อ้าวเจนเป็นไรหรอ"ต่อไปชั้นคงไม่ได้พูดคุยหรือเล่นกับเจ้าของน้ำเสียงนี้เเล้วสินะ ชั้นร้องไห้มากกว่าเดิม



"งั้นเดี๋ยวเเม่รอตรงนั้นนะจ๊ะเจน"เเม่ชั้นเข้าไปกล่าวลาคุณย่าของเจค



"เจน เป็นไรอ่ะ เจน ไม่สบายหรอ"เจคเดินมาหยุดตรงหน้าชั้น ชั้นเงยหน้าขึ้นมามองดูเค้าตกใจที่เดียวเเหละเพราะตอนนี้หน้าชั้นเต็มไปด้วยน้ำตา



"วันนี้... ฮึกๆ วันนี้เค้า  ...ต้องกลับไทย แล้วล่ะ เจค"



"เอ๋ อะไรน๊ะ"เค้าถามชั้นย้ำอีกที หน้าตอนนี้เค้าดูซีดกว่าชั้นซะอีก"กะ ...กลับวันนี้ ทำไมเร็วจัง เมื่อไหร่กี่โมง"เค้าเขย่าตัวชั้นเบาๆ



"11โมง ต้องไปสนามบิน" ชั้นมองดูนาฬิกาตอนนี้จะ10โมงเเล้ว ชั้นยื่นการ์ดทำมือส่งไปให้พี่เจคมันเป็นการ์ดที่ชั้นนั่งทำเมื่อวาน มันเป็นการใส่ความรุ้สึกดีๆลงไปน่ะ เเสดงความคิดถึงเเละห่วงใย ในนั้นกล่าวขอบคุณเจคเเละยังมีรูปชั้นกับเจคที่ชั้นวาดเอง เจคยื่นมือออกมารับ เค้าเปิดอ่านเเล้วเค้าก็เอาเเขนเสื้อเช็ดหน้า เค้าคงร้องไห้สินะ เค้าขอบคุณชั้นด้วยเเหละ เจคจับมือชั้นเเล้วก็วิ่งออกไปชั้นวิ่งตามเเบบงงๆเเล้วเค้าก็สั่งให้คุณป้าเอากล้องมาถ่ายรูป



"เจน ถ่ายรูปด้วยกันน๊ะ "ชั้นพยักหน้า เจคลากชั้นมานั่งใกล้ๆกับเค้าเค้าจับมือชั้นเเน่นเลยล่ะ

เเชะ เสียงกล้องถ่ายรูปโพลาลอยด์ดังขึ้น คุณเเม่ชั้นเป็นคนถ่ายให้เอง เจคเอารูปมาเเล้วฉีกเป็น 2 ส่วน เค้ายื่นรูปเค้ามาให้ชั้น



"เจนเก็บรูปเจคไว้นะ เเล้วเจคจะเก็บรูปเจนไว้เอง" ชั้นพยักหน้าเเล้วเข้าไปกอดเจค เจคกอดชั้นเเน่นมากเเล้วก็ยิ้ม "เเล้วโตขึ้นผมจะไปหาเจนนะ สัญญา"



"ค่ะ เเล้วเจนจะรอ เจคต้องมาให้ได้น๊ะ"ชั้นยื่นมาไปให้เจคเกี่ยวก้อยเจคลูบหัวชั้นเบาๆเเล้วก็ยื่นนิ้วก้อยของเขามาเกี่ยวกับชั้น



"ฮะ"เจคตอบกลับมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ อา เค้าคงร้องไห้เเน่ๆเลย คุณเเม่จดอะไรใส่กระดาษเเล้วยื่นให้คุณย่าเจค คุณย่าเจคก็รับไป ชั้นกล่าวลาทุกๆคนเเล้วขึ้นรถเพื่อที่จะไปสนามบิน



ชั้นเกลียดการจากลาที่สุดเลย เคยมีคนกล่าวไว้ว่า



กาลเวลทำให้เรามาเจอกัน เเต่ก็เพราะคำว่า กาลเวลานี่เเหละที่ทำให้เราจากกัน



เเต่ถึงเเม้จะจากกันก็ยังมีความทรงจำดีๆอยู่นะ



เเต่ตั้งเเต่นั้นมาชั้นก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย เพราะคุณย่าที่ชั้มาเยี่ยมท่านเสียหลังจากนั้นอีกเเค่2เดือน จัดงานศพที่ประเทศไทย

ชั้นคงรู้จักกับเจคนานมาก นานมากเเล้วสินะที่จะทำให้ชั้นลืมเค้าได้