คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Day...2
Day…2 สิ่งที่เกิดขึ้น
เช้าวันต่อมา ^_^
“กริ๊ง”ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับดูนาฬิกา ระบุเวลา 05.00 am. ผมลุกขึ้นมาจากที่นอน(ฟูก) แล้วไปเข้าห้องน้ำทำภารกิจส่วนตัวหลังจากนั้นผมก็เข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมตัวทำข้าวกล่องของตัวเองสำหรับมื้อกลางวัน รู้สึกว่าคุณสึสึกะจะยังไม่ตื่นเลย ผมยิ้มแล้วค่อยๆทำไข่ม้วนในกระทะที่ตั้งไฟไว้ คุณสึสึกะจะชอบไข่ม้อนมั้ยน้าผมคิด หลังจากทำงานบ้านในตอนเช้าเสร็จผมก็วางจดหมายไว้ที่สำหรับอาหารหนึ่งฉบับ แล้วผมก็ไปโรงเรียน ^ ^ คาบโฮมรูม
“ อรุณสวัสดิ์ ซาซากิ “ คนๆหนึ่งพูดกับผม คิดว่าเค้าเป็นใครละ?ก็เพื่อนของผมไง เค้าเป็นเพื่อนของผมชื่อว่า มุอาโนะ ซาเอนัตสึ เป็นเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่สมัยประถมละ! “อรุณสวัสดิ์ นัตสึคุง” ผมพูดทักทายเค้า หลังจากนั้นก็มีเสียงประตูเปิดขึ้นดังปังและค่อยๆปิดลงแบบเบาๆพร้อมกับเสียงของอ.มิซากิดังขึ้นว่า “ ทุกคนนั่งที่ให้เรียบร้อยได้แล้วน้า แล้วเราก็มาเช็กชื่อกันเถอะ ” หลังจากจบเสียงของอ.มิซากิก็ตามมาด้วยท่าโพสต์สุดโมเอะของอ.ที่ควรจะเรียกได้ว่าหลุดโลกมากว่าโมเอะ “โมโมเอะ” “ค่ะ” “ซาเอนัตสึ” “ ครับ ” “ซาซากิ!~ซาซากิ ฮิราโนะ ” “ครับ อ.มิซากิ ” ผมตอบตะกุกตะกักเพราะมัวแต่เหม่อคิดถึงใครบางคน “ทำข้อสอบซ่อมรึยังจ๊ะ ? ไหนเอามาดูหน่อยซิ ” อ.มิซากิถาม “คร้าบ” ผมตอบเบาๆพร้อมกับหยิบกองกระดาษขนาดเท่าโต๊ะขึ้นมา( แล้วแบกมาได้ไงเนี่ย?: writer ) อ.มิซากิค่อยๆเปิดดูที่ละหน้าจนหมดแล้วเอ่ยชมว่า “ทำถูกทุกข้อเลยนะซาซากิ ” “จริงเหรอฮะ” ผมรู้สึกดีใจมากๆเลยละที่ได้ยินว่าถูกทุกข้อ อยากกลับไปหาคุณสึสึกะเร็วๆจังเลย ^ ^ ’ รอผมด้วยน้าคุณสึสึกะ >///<
หลังเลิกเรียน (ไวไปมั้ยเนี่ย?)
“ ปิง-ป่อง-แป่ว เลิกแล้วจ้า~” เสียงบอกเวลาเลิกเรียนดังผ่านมาจากลำโพงของแต่ละห้อง ผมคงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเสียงเพี้ยนๆแบบนี้เป็นเสียงของใคร นั้นก็คือเสียงสุดที่จะแอ๊บแบวของอ.ที่มีท่าโพสต์ประจำตัวที่เป็นเอกลักษณ์แบบสุดๆยังไงละ! หลังจบเสียงประกาศ ผมก็รีบกลับบ้านทันที ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็จะถึงศาลเจ้าริโกะซึยะ ^ ^ เมื่อผมมาถึงอุสะกับอุสางิก็รีบลากผมเข้าไปทันทีพร้อมพูดว่า “ท่านสึสึกะรอนานแล้วน้า~” พอได้ยินอุสะกับอุสางิพูดแบบนั้นผมก็รีบเดินเข้าไปหาคุณสึสึกะในทันที (อย่างกับหมาที่ติดเจ้าของแบบว่าห่างจากเจ้าของไม่ได้เลยแฮะ : writer ”
By :สึสึกะ:
ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟานุ่นๆด้วนอารมณ์แบบว่า....หิวอ่า......ฮิราโนะกลับมาเร็วๆหน่อยสิ แล้วจู่ๆก็มีเสียงประตูเลื่อนเปิดขึ้น พร้อมกับร่างของฮิราโนะที่วิ่งมาหยุดตรงหน้าฉันด้วยความเหนื่อยหอบ “ คุณสึสึกะฮะ ” ฮิราโนะเรียกฉันแต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ เพราะตอนตื่นขึ้นมาก็หาฮิราโนะไม่เจอ ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้ทานเพราะฮิราโนะทำอาหารไว้แค่ส่วนของตอนเช้าแต่จริงๆแล้วฉันไม่จำเป็นต้องทานอาหารก็ได้อยู่หรอกนะแต่...>///<...ฉันติดใจอาหารที่ฮิราโนะทำซะแล้วสิ ” “คุณสึสึกะโกรธเหรอฮะ?” ฮิราโนะอย่ก็พรวดมานั่งใกล้ๆฉันทำเอาฉันที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ทำหนังหล่นใส่ฮิราโนะดังโป๊ก “ขอโทษ” ฉันรีบพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไรฮะ,ว่าแต่คุณสึสึกะโกรธผมเหรอฮะ?” ฮิราโนะถามฉัน ฉันก็เลยทำแก้มป่องใส่พร้อมพูดด้วยอาการงอนๆว่า
“ก็ฮิราโนะอะหายไปไหนก็ไม่ยอมบอก จนฉันท้องร้องไปหมดเลย” “สรุปว่าโกรธสินะฮะ งั้นผมก็ต้องขอโทษด้วยนะฮะ วันนี้ผมไปโรงเรียนมานะฮะ ” ฮิราโนะพูด ฉันจึงเอียงคอเล็กน้อยก่อนที่จะถามขึ้นว่า “โรงเรียนคืออะไรอะ?” ฮิราโนะทำหน้าตกใจแล้วตอบว่า “เป็นที่ไว้ให้คนทั่วไปเรียนเรื่องวิชาการนะฮะ” “แล้วสนุกมั้ยโรงเรียนเนี่ย?”ฉันพูด ฮิราโนะ “ก็สนุกนะฮะ,ว่าแต่คุณสึสึกะมีเงิยพอสำหรับไว้จ่ายค่าเล่าเรียนเหรอฮะ? ” “คงมีพอละมั้งแล้วมันเท่าไรละ?” ฮิราโนะทำหน้าแปลกๆประมาณว่ามันถ้าจะแพงมาก(?) “ก็ประมาณหลายหมื่นเย็นฮะ” ฮิราโนะตอบ
“เหรองั้นฉันก็คงจะมีวิธีแล้วละ ฮิราโนะไปหยิบกระดาษกับพู่กันแล้วก็ฝนหมึกให้ด้วยนะ ส่วนอุสะก็ไปหยิบชิกิงามิ1มาให้ทีนะ ฝากด้วยละทั้งคู่ ” พูดจบพวกฮารโนะก็ทำตามทันทีไม่ถึง5นาทีก็ได้ของมาตามต้องการ ฉันจึงค่อยๆหยิบกระดาษแล้วเขียนจดหมายส่งไปหาใครบางคนและให้ชิกิงามินำไปส่ง คงไม่มีใครรู้ว่าฉันจะทำอะไรแน่ๆจริงมั้ย (ไม้จริงฉันขอค้าน :writer )
เวลา 17.30 pm.
“มาช้าจริงๆเลย” ฉันนั่งรอเทพโครินซึ่งเป็นเพื่อนของฉันและเป็นเทพแห่งโชคลาภมาสักพักแล้วละ แล้วซักพักฮิราโนะก็วิ่งตึกๆมาหาฉันพร้อมพูดว่า “ เทพโครินมาถึงแล้วฮะคุณสึสึกะ” “อืมเชิญนางเข้ามาที่นี่หน่อยสิ” ฉันเอ่ยปากสั่ง “ถวายพระพรเพคะเจ้าหญิงสึสึกะไม่สิเทพธิดาแห่งความรู้สึสึกะ “ เทพโครินอยู่ๆก็เดินพรวดเข้ามาเล่นซะตกใจหมดเลย ฉันถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ไม่ต้องแขวะก็ได้โครินจัง ยกโทษให้เค้าคนนี้ที่อยู่ๆก็หนีลงมาเถอะน้า” ฉันทำหนเตาอ้อนโครินแบบสุดๆ “ นี้สึซึน(สึสึกะ)อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฉันยอมแล้วก็ได้น้า” เย้ในที่สุดโครินจังก็ยอมใจอ่อนจนได้ไม่เคยพลาดเลยเรา โฮะๆ “โครินจังเราไปเที่ยวกันมั้ย?” “ไปก็ได้” “เย้” ^ - ^
ณ ย่านการค้าแห่งหนึ่ง
ฉันมาที่นี้กับโคริน(เทพแห่งโชคลาภ) ^ ^ (ใช้เพือนให้เกิดประโยชน์สูงสุดฉันนี่เก่งจริงๆ) “นี้สึซึนฉันรู้นะว่าเธอจะใช้ฉันทำอะไรน่ะ” =#=อยู่ๆโครินจังก็พูดขึ้นมา ฉันเลยพูดต่อว่า “ถ้ารู้แล้วเราไปร้านปาจิงโกะกัน” พวกฉันกับโครินจังมาถึงหน้าร้านปาจิงโกะแล้วขณะที่เดินเข้าไปนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนบ่นขึ้นว่า “ ทำไมถึงซวยขนาดนี้น้า?” ทุกคนคิดว่านี้เป็นเสียงของใครเอ่ยรู้มั้ย? (รู้สิก็ฉันเป็นคนแต่งนี่ : writer ) ใช้แล้วเสียงนี่ก็คือเสียงของเทพ Binbokami( เทพยาจก) ซึ่งทำอะไรก็มีแต่ความซวยและอับโชคได้ตลอด ฉันละกลัวเทพองค์นี้จริงๆคิดแล้วสยอง พอดผลอคิดไปแบบนั้นฉันก็ทำหน้าบอบุญไม่รับออกมา “ไม่ต้องกลัวหรอกฉันก็อยู่ตรงนี้เทพแห่งโชคลาภคนนี้ไม่ถูกเทพยาจกแย่งความโชคดีไปง่ายๆหรอกนะเชื่อสิ” จู่ๆโครินก็พูดขึ้นแล้วลากฉันที่กำลังกลัวไปที่ตู้ปาจิงโกะ อย่างน้อยวันนี้ถึงจะเจอเทพยาจกแต่ฉันก็ยังได้เงินมาเพียบอยู่ดี ^-^
1 shigigami (ชิกิงามิ) คือ ภูติที่ทำจากกระดาษมีทั้งนก สัตว์ สิ่งของ
แต่งเสร็จอีกตอนซักที~
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณที่อ่านค้า อย่าลืม comment ด้วยนะ
ความคิดเห็น