กูคิดว่าเมิงสำคัญกับกู แต่ไม่รู้ว่ากู(จะรักมึงหรือป่าว)

นี่ก้อเป็นโพสก่อนหน้าที่ผมจะม่เวปเด็กดี
ผมโพสข้อความเหล่านี้ไว้บนเฟซของผม
เพราะมันเปนเพื่อนที่ผมรักมาก และนิสัยของเราก้อตรงข้ามกันแทบทุกอย่าง
เมื่อไม่กี่วันี้ผมทะเลาะกับมันผมไม่รูว่าจะขอโทดยังงัย
ผมก้อเลยขึ้นสถานะเฟซไปว่า

"ผมไม่รู้ ว่าเค้าคนนั้น ยังรอผมอยู่ไหม

อาจเป็นเพราะเรื่องวันนั้นทำให้เราสองคนห่างๆกันออกไป

เป็นผมเอง เป็นเพราะผมถ้าวันนั้นผมไม่เผลอทำอะไรงี่เง่าใส่เขาผมก้อคงไม่ต้องมานั่งทรมานอย่างนี้

วันนี้ก็วันที่ห้าแล้วที่ความเงียบเข้ามาแทนที่ทุกอย่างเป็นคำตอบที่แสนทรมานมากสำหรับผม

ผมกลัวนะ กลัวทุกอย่าง กลัวว่าความสำพันธ์ของผมและเขาจะเปลี่ยนไป

ผมไม่กล้าขอโทษเขาทั้งๆที่ผมรู้ตัวว่าผมใช้อารมณ์ ผมไม่ควรตะคอกเขา

ทุกวันนี้แม้กระทั่งหน้าเขาผมก้อยังไม่กล้าจะมอง

ผมละอายแก่ใจถ้าวันนั้นพูดขอโทษแล้วปรับความเข้าใจ

เรื่องมันก้อคงไม่บานปลายไปมากขนาดนี้ เพราะผมเอง

ผมทำทุกอย่างพังลงด้วยอารมณ์ของผม

ผมพยายามหาคนให้คำปรึกษา แล้วคำตอบทั้งหมดนั้นมันออกมาหลากหลาย

จนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

บ้างก้อว่าลองปรับความเข้าใจกันสิ นัดมาคุยเลยเปิดอกคุยกัน

ไหนๆก้อจะไม่เจอกันแล้ว

บ้างก้อว่าปล่อยเหอะ บ้างก้อว่าไม่รู้บ้างล่ะ

แต่เมื่อคืนผมตั้งใจที่จะโทรไปคุยกับเขา ผมหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมากดเบอร์

มือผมสั่น ไม่กล้าที่จะกดปุ่มโทรออก หัวใจของผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะ

ผมกลั้นใจพยายามที่จะกดหลายครั้งแต่ผลสุดท้ายก็ไม่ได้โทร เพราะผมไม่กล้า

คำพูดมากมายพรั่งพรูอยู่ภายในหัวผมทำอะไรไม่ถูก ผมเครียดว่ะ

พอมานั่งคิดดูแล้วคนที่ดีกับผมที่สุดก็คือเขา ผมคิดถึงเขาโครตๆ

ผมอยากคุยกับเขา อยากเที่ยวกับเขา อยากไปกินข้าวกับเขา

ผมอยากทำทุกอย่างที่เคยทำให้เหมือนก่อนๆนั้นแต่ผมไม่รู้

ว่าผมจะยังมีโอกาสอยู่ไหม ผมอยากจะแก้ตัว ผมอยากจะทำอะไรดีๆให้เขาบ้าง

ผมอาจจะไม่ได้ดีไปซะทุกอย่าง นิสัยผมก็ไม่ดี นอนก็กรน อาบน้ำก็นาน

ทำตัวปัญญาอ่อน ไรสาระ ไม่สนใจอะไร อาจจะเป็นคนขวางโลก

แต่ตอนนั้นผมก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป คือเขาคนนั้นไม่ได้อยู่ข้างๆผม

ผมรู้สึกแย่ รู้สึกว่าสิ่งที่สำคัญมากหายไป

ชีวิตของผมมันว่างป่าว ถึงจะยิ้ม จะหัวเราะไปวันๆ แต่ผมไม่ได้มีความสุขเลย

ผมอยากให้เขารับรู้จังแต่ผมแสดงออกไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่

ผมอยากบอกเขา ว่าผมขอโทษ แต่ดันไม่กล้าที่จะพูดออกไปตรงๆ

ผมไม่กล้าแม้ที่จะเอาข้อความพวกนี่ไปเม้นไว้ที่เฟซของเขาผมกลัวว่าเขาจะไม่อ่านแล้วก็ลบมันทิ้ง

ผมก็เลยเลือกที่จะเขียนมันลงเฟซของผมเผื่อเขาผ่านเข้ามา อ่านเจอ เฟซของผม

อยากให้เขารับรู้ทีความรู้สึกพวกนี้

ผมขอโทษ

กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมผมรู้แล้วว่าชีวิตที่ขาดเขามันเป็นอย่างไร

กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ

กูขอโทษได้ยินหรือป่าว

(ถ้าหายโกรธแล้วช่วยยิงมาบอกที (กูมีเรื่องจะคุยตั้งเยอะอยากจะขอโทดตรงๆด้วยนะค้าบนะคับ))"


ไว้วันหลังผมจะมาเล่าต่อนะครับ
ฝากด้วยนะคีบ
แล้วผมจะกลับมาเล่าทั้งหมดเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่ผมรู้จักกับมัน

บทนำ
หลังจากวันนั้นที่ผมกับเพื่อนในกลุ่มที่ทำโครงงานด้วยกันตอนนั้นผมอยู่ ม ห้า
ผมกับเพื่อนคนหนึ่งทะเลาะกัน ผมไม่เข้าใจว่ารายงานของกลุ่มทำไมเพิ่งจะมาบอกให้ผมพิมพ์ตอนวันที่ใกล้กำหนดส่ง
หลังจากมีปากเสียงกัน ทำให้ทุกคนมองผมไม่ดี
ใช่สิครับ ผมมันเลวมีผู้ชายที่ไหนด่าผู้หญิง แต่ก็นะ ทามไงได้ก้อผมไม่ชอบการกระทำแบบนี้
เยนวันนั้น พวกเขาค่อยๆห่างจากผม ทำตัวตีจาก เหมือยคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน วันแล้ววันเล่าที่ไม่มีแม้แต่คำพูดจาหรือคำร่ำลาใดๆ ทำให้ผมรู้ว่า อ้อ กูถูกทิ้งแล้วหรอวะ 555
เห้อ...ถามว่าผมเสียใจมั้ย ก็มีบ้างในเมื่อความเปนเพื่อนจะจบแบบนี้ก้อปล่อยมัน
"เฮ้ย งัยล่ะมึงโดนทิ้งล่ะสิ กูว่าแล้ว"เสียงของเพื่อนผมดังขึ้นจากด้านหลัง มันชื่อ "มังกร"
"เหอะ อารายของมึง ก้อดีแล้วนี่ เมิงโดนเด้งออกจากกลุ่มก่อนกูไม่ใช่หรอวะ"ยังมีน่ามาถามอิก
"ปากดีนะเมิง  มานั่งนี่เดะ ไปกับพวกกูแล้วกันมึงอ่ะจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว"
ผมกับไอ้มังกรสนิทกันมานานแล้วครับ รู้จักกันตั้งแต่ประถม มันโดนเด้งออกมาก่อนผมซะอีก เพราะปากมันนั่นแหละ
"กลางวันแดกข้าวไหนวะ มีเพื่อนหรือป่าว ถ้ายังก้อไปด้วยกัน"ไอ้มังกรชวนผม
"เออไปเดะ"ผมตอบไปห้วนๆ"
"งั้นก็ไปกินข้าวกัน ไปต้น มาร์ค กาย บาส" = = /"มึงด้วยไอ้เชน ไม่ต้องมาทำหน้างงสาส"








ตอนที่1 ไอ้ต้น
"เห้อ ทามหน้าเครียดไมว้า เด๋วแดกห่าข้าวไม่อร่อยหรอก ไอ้เชน"
"กินๆไปเหอะไอ้เชนไม่ต้องสนใจหรอกไอ้มังกรอ่ะมันบ้า ไร้สาระ"
"พูดงี้ลุกขึ้นต่อยกับกูเลยมั้ยไอ้ต้น"
"พอๆสาสจะกินข้าว"
 555เสียงหัวเราะดังลั่นโต๊ะ ผม บาส มาร์ค แล้ว ก้อ กายนั่งหัวเราะ
การเล่นกันของพวกมันทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง