ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Yongseo] ตอนที่ 4 : ความรัก ความลับ
Unexpected Love
อนที่ 5 : วามรั วามลับ
สายฝนโปรยปรายั่หยน้ำาที่ำลัร่วรินบนพวแ้มเนียนอเ็หิวัย 5 ปี อูฮยอนสาวน้อยสอแะไ้แ่ยืนมอรูปอมาราที่วาอยู่เบื้อหน้าอโลศพที่บรรุร่าที่ไร้วิาอนที่ล่วลับ าราไปอย่าไม่มีวันลับอุนายแห่ระูลอสร้าวามเ็บปวให้ับนในระูลเป็นอย่ามา
เ่นเียวับบุรสาวเพียนเียวที่ยืนร่ำไห้ราวับะาใายับาราไป เ็สาวัวน้อยไม่แม้แ่ะเปิปาพูุยับใร วามสใสร่าเริมลายหายไปับลมหายใอผู้เป็นมารา
'มานี่สิลู'
ประธานอผู้เป็นหัวเรือให่ลั้นน้ำา้วยวามเ้มแ็เอ่ยเรียบุรสาวัวน้อย้วยวามรั เาเอ็ไม่าิว่าภรรยายอรัะมา่วนาไป้วยวัยเพียเท่านี้ ทิ้ไว้็แ่เพียอูฮยอนผู้เป็นั่วใอนทั้สอ
'ุพ่อ แล้วเราะอยู่ันยัไ'
เ็หิัวเล็ล่าว้วยน้ำเสียสั่นเรือปนสะอื้นไห้อย่าไม่สามารถลั้นมันเอาไว้ มันเินว่าที่เธอะสามารถแบรับเอาไว้ไ้ เธอยั้อารวามรัที่สมบูร์แบบ เธอยัไม่พร้อมที่ะสูเสียอะไรไปทั้สิ้น อฮยอนในวัยเ็โผล่เ้าหาบิา้วยวามน่าสสาร เธอุหน้าร้อไห้แทบหมแร อ้อมอาผู้เป็นมารามันยัน้อยเินไปสำหรับเธอที่ะ้อปล่อยมือาไออุ่นนั้น
"ุแม่!!"
อฮยอนผุลุึ้นนั่้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไป้วยหยาเหื่อ หิสาวหอบหายใฮัับวามฝันที่ทำให้เธอแทบะร้อไห้ออมา วามเป็นริที่เธอ้อยอมรับแม้เรื่อราวะผ่านมาแล้ว 20 ปี
"ุโอเไหม" ำถามพร้อมเสียอายหนุ่มทำเอาอฮยอนใเสียมาว่าเิม
ยฮวาที่แสนะร้อนรนัสินใับรถมุ่หน้าสู่โรพยาบาลที่อฮยอนพัรัษาัว แม้เาะ่มวามิมาเพียใ หาแ่หัวใลับเลือที่ะทำแบบนี้
"ะ ุ"
เสียแหบพร่าระนแปลใเมื่อเห็นนที่ัวเอ้อารหลีหน้ามาที่สุยืนอยู่รนี้ อฮยอนส่สายาำหนิไปให้ยฮวาอย่าไม่ปิบั เ้าัวึผ้าห่มลุมายอย่าแนบิ
"ุมาอยู่รนี้ไ้ยัไะ"
"น้ำรับ" เายื่นแ้วน้ำไปให้ับอฮยอนที่ถาม้วยวามไม่พอใ "ผมเห็นุไม่ไ้ไปทำาน็เลยมาเยี่ยม" ยฮวาอบำถามหลัาอฮยอนรับแ้วน้ำไปามือ
"แล้วมาในยามวิาลแบบนี้หรอะ"
"็มันำเป็นนิน่า" ยฮวารู้ว่ามันูะไม่เหมาะสมไปหน่อยที่เาเ้าเยี่ยมอฮยอนใน่วเวลาลาืนเ่นนี้ แ่หาเามาเยี่ยมใน่วลาวันอาะเป็นเรื่อเป็นราวไปไ้
"ันไม่เป็นอะไรมาหรอ่ะ"
"ุไม่ำเป็น้อหลบหน้าผม" ยฮวาเ้าเรื่อทันทีเมื่อเห็นสายาที่เ็มไป้วยำถามออฮยอน "ผมเสียใับเรื่อที่เิึ้น แ่ในเมื่อุัสินใแล้วผม็ะเารพารัสินใอุ" ประโยหลัอยฮวาทำเอาอฮยอนที่ั้ใแน่วแน่แอบสั่นลอนอยู่ไม่น้อยที่เาูะถอถอนใ
"่ะ" อฮยอนอบพร้อมับแสร้้มหน้าูน้ำาหลอราวับไม่้อารให้เาเห็นสายาที่ไว้เว้อัวเอ
เ้าัวลับอบไม่ไ้เลยว่าทำไมวามรู้สึลับว่าเปล่าทั้ที่มันือสิ่ที่เธอเอ้อารมาโยลอ อฮยอนปัวามิที่อยแ่ะรั้ให้ปวหัวออาสมอ เาและเธอ็แ่อารม์ั่วรั้ั่วราวหาใ่วามรัที่แท้ริเสียหน่อย
"แบบนั้นผมอัว หวัว่าุะหายีเร็วๆนะนี้รับ"
ำอวยพรที่เสมือนำบอลาอยฮวาทำให้อฮยอนรู้สึแปลๆในใ ทั้ที่เธอับเาไม่เยรู้สึ่อันเ่นนี้มา่อน หิสาวพยัหน้ารับ่อนะเอนัวลนอนพร้อมับหันหลัให้ับยฮวาที่ไ้แ่มออย่าท้อใ
"มันือหนทาที่ีที่สุแล้ว ูฮยอน"
-------------------------------------
ยามเ้าวันใหมุ่หมอนสวยไ้แ่นัุ่มมับับผลารรวปัสสาวะออฮยอนที่เ่นหลาอยู่บนระาษ ยุนอาอยาะให้มันเป็นแ่ฝันไป เธอไม่อยาะเื่อในผลรวรหน้าเลยสันิ
"ุแน่ในะว่าไม่มีอะไรผิพลา" ถึแม้เ้าัวะรู้ำอบอำถามอยู่แล้ว แ่มัน็อไม่ไ้ที่ะถาม้ำอีรอบ
"ุหมอะให้ิันส่ประวัินไ้ให้ับหมอเพาะทาเลยไหมะ"
"เอาไว้่อนแล้วัน่ะ แล้วเมื่อืนที่ผ่านมาุอฮยอนไม่มีอาารอะไรผิปิใ่ไหมะ"
"่ะ เธอปิีมี็แ่ลื่นไส้เป็นระยะ"
ำอบอนาพยาบาลทำเอาุหมอนสวยปิเสธไม่ลับผลรวที่ี้ั ยุนอาพยัหน้ารับ่อนที่นาพยาบาละอัวออไป หิสาวไ้แ่ถอนหายใออมา วามหนัใที่ำ้อเอ่ยปาถามเพื่อนสาวทำให้ยุนอาลำบาใอยู่ไม่น้อย
ยุนอา่อยๆแ้มบานประูให้เปิออหลัารวบรวมวามล้าอยู่นานที่ะพูเรื่อนี้ับอฮยอนรๆ เธอไม่เยผิหวัในัวเพื่อนสาว และเธอเื่ออยู่เสมอว่าอฮยอนย่อมมีเหุผลที่ี...เธอมั่นใ
"มาแล้วหรอะุหมอนสวย"
เสียสใสออฮยอนทำให้นที่ไ้ยินถึับแย้มยิ้มว้าแทนำอบ ยุนอามอสบาเพื่อนรั้วยวามเห็นใ อะไรันที่ทำให้เรื่อราวลายเป็นแบบนี้ อฮยอนผู้สมบูร์แบบลับ้อผิหวัในเรื่อวามรั มิหนำ้ำับสิ่ไม่าิที่ำลัมาเยือน
"เป็นยัไบ้า"
"็แ่ปวหัวบ้านิหน่อย แ่ไม่เป็นอะไรมาแล้ว ว่าแ่ผลรวอันเป็นยัไบ้ายุนอา" ำถามที่ผู้อบแทบไม่อยาะอบ ยุนอาลาเ้าอี้มา้าเีย่อนะทิ้ัวลนั่
"ูฮยอนอา เธอบอันามรไ้ไหมว่าระหว่าเธอับนายมินโฮนะวามสัมพันธ์ไปถึั้นไหนัน" ำถามอยุนอาทำให้นที่ำลัสใสถึับหม่นหมอลทันา อฮยอนมอเพื่อนสาว้วยวามแปลใ
"เธอมีอะไระบอัน็บอมาไ้เลยนะ๊ะ" ำพูออฮยอนราวับเธอเรียมรับฟัอยู่เสมอ ใ่...อฮยอนเอ็แปลใับอาารอัวเออยู่ไม่น้อย และยิ่้วยำถามอยุนอาเมื่อวาน่อนทำให้เธอเ็บมาิและภาวนาอให้มันไม่ใ่แบบที่ิเลย
"เธอ...ำลัั้รรภ์ไ้ 4 สัปาห์แล้ว"
แม้ำพูอยุนอาะเบาแสนเบานแทบลายเป็นเสียระิบ แ่สำหรับอฮยอนแล้วมันัลึเ้าไปในหัวในเ้นรัว นไ้สาวแน่นิ่ราวับถูสาปให้ลายเป็นหิน ยุนอามออฮยอน้วยวามเห็นใ่อนะเอื้อมมือไปุมมือเพื่อนรัเอาไว้
"ะ ันวระทำยัไ" น้ำเสียแหบพร่าบ่บอถึวามใและเสียใ อฮยอนผู้เ็เี่ยวลายเป็นเ็หิัวน้อยที่้อารที่พึ่ เธอบีบมือยุนอาแน่นราวับ้อารที่ยึเหนี่ยว
"เธอวระบอนายมินโฮะ นายนั่นทำับเธอแบบนี้ไ้ยัไ" ะว่ายุนอาแ้นนายนั่น็ะไม่ถูเพราะหาเพื่อนเธอเอไม่สมยอมเรื่อราวมัน็ไม่เป็นเ่นนี้
"ไม่ ไม่ใ่" ำพูที่หลุออมาาริมฝีปาบาที่สั่นระริทำเอายุนอาไ้แ่มวิ้ว้วยวามแปลใ "มันไม่ริใ่ไหมยุนอา เธอบอันมาสิว่ามันไม่ใ่เรื่อริ" านที่อ่อนโยนลายเป็นนที่เริ่มวบุมสิัวเอไม่ไ้ อฮยอนร้อไห้ออมาทันทีหลัาพูบเธอสะอื้นไห้ยัผลให้ยุนอาไ้แ่ว้าัวเพื่อนรัมาอแนบอ
"ใเย็นๆนะูฮยอนอา ทุอย่ามันะ้อเรียบร้อย" ยุนอาปลอบอฮยอน้วยวามเป็นห่ว เอ่ยำพูให้ำลัใถึแม้เธอะยัมอไม่เห็นปลายทาที่ะแ้ไในเรื่อนี้ไ้เลย้วย้ำ
"ัน ันะทำยัไี ะ ันะไปบอเาไ้ยัไ ฮืออ"
"ันะบอนายนั้นเอ นายมินโฮะ้อรับผิอบทุอย่าที่ทำับเธอ" ยุนอาให้สัา แ่นที่หนัใและลำบาใที่สุนทำอะไรไม่ถูไ้แ่ร้อไห้อย่าอฮยอนลับไม่ล้าะบอวามริับเพื่อนรัออไป
"ฮือ เรา เราไม่ไ้รััน แล้วัน ฮือ วระทำยัไ"
"หมอนั่นะ้อรับผิอบ"
"แล้วถ้าไม่ใุ่มินโฮ ฮือ ไม่ใ่" เสียพูปนสะอื้นไห้ออฮยอนทำให้ยุนอาแปลใอย่ามา เธอันัวอฮยอนออ่อนที่ะมอใบหน้าที่เ็มไป้วยราบน้ำา ส่สายาเป็นเิถาม่อำพูเมื่อรู่ "มันไม่วระเป็นแบบนี้ ฮึ ันับเาเราแทบไม่รู้ััน้วย้ำ" ำบอเล่าออฮยอนทำเอานฟัเบิาว้า้วยวามใ
"เธอหมายวามว่ายัไูฮยอน"
"ันเสียใ"
"เราเหมือนพี่น้อันไม่ใ่หรอูฮยอนอา ันะอยู่เีย้าเธอไม่ว่าอะไระเิึ้น บอันไ้ไหมว่าใรันือพ่ออเ็ในท้อเธอ"
อฮยอนทำไ้เพียสบาับเพื่อนรัที่เปรียบเสมือนพี่น้อ เธอรู้ยุนอาไม่มีวันทอทิ้เธอไปไหน หาแ่ะให้บอออไปแล้วอีฝ่ายลับปิเสธเ็ในท้ออเธอะทำยัไ ปิเสธเ่นเียวับที่เธอเยปิเสธเาออไป ิไ้แ่นั้นอฮยอน็ปล่อยโฮออมาอย่ามิอาลั้น นยุนอา้ออปลอบเพื่อนรัอีรั้
อฮยอนร้อไห้อยู่เนิ่นนาน่อนะพล่อยหลับไป ยุนอาปัปรอยผมที่ร่วปิหน้าออพร้อมับมออฮยอน้วยวามสสาร ในใิหาแ่ำอบที่ไ้เอ่ยถามออไป ิมาเท่าไรเธอเอ็ไม่อยาะิว่าเรื่อราวแบบนี้ะมาเิับอฮยอนไ้ลอ หิสาวปล่อยให้เพื่อนรัไ้พัผ่อนแ่ไม่วายใหมายมั่นที่ะ้อรู้ให้ไ้ว่าใรันทำให้อฮยอน้อเป็นแบบนี้
------------------------------------------------------
2 สัปาห์ถัมา
หลัาที่อฮยอนออาโรพยาบาลในเ้าวันรุ่ึ้น เธอยัปิปาเียบถึเรื่อที่เิึ้นและไ้อร้อยุนอาว่าให้เ็บเรื่อนี้ไว้เป็นวามลับ ถึแม้ยุนอาะอยถามถึพ่ออเ็ในท้อ อฮยอน็เลือที่ะเียบ ไ้แ่อเวลาทำใ นเพื่อนสาวอ่อนใที่ะเอ่ยถามอี่อไป
"แน่ในะว่าเธอมาทำานไหว" ยุนอาถามหลัาอาสาับรถพาอฮยอนมาส่ที่ทำาน "แล้วเธอห้ามลืมินยาทีุ่ป้าหมอ่ายมาให้ล่ะ" ยุนอาไ้แ่ำับอฮยอนที่เอาแ่นั่เียบพยัหน้าอบำสั่อเธอเท่านั้น
อฮยอนหันมอหน้ายุนอาอย่านึอบุสำหรับทุสิ่ทุอย่า ั้แ่มาราเสียีวิไปบิาอเธอ็เอาแ่หันหน้าเ้าหาานราวับะใ้เวลาทั้หมเพื่อที่ะไ้ไม่้อิถึภรรยสสุที่รั มี็แ่ยุนอาที่เป็นเพื่อนสนิทอยอยู่เีย้า
"อบในะ"
"ูแลัวเอ้วย็แล้วัน ันออเวรเมื่อไระรีบมาอยู่เป็นเพื่อน"
อฮยอน้าวลรถ้วยท่วท่าที่มามั่นส่ผลให้นที่อยเป็นห่ว้อส่เสียเอ่ยเือน หิสาวึทำไ้เพียส่ยิ้มเล็น้อยพร้อมับสูลมหายใเ้าปอ ถึเวลาแล้วสินะที่เธอ้อเผิหน้าับวามริ
อฮยอนเินเ้าในัวอาารพร้อมับยิ้มทัทายพนัาน้อนรับ่อนะเินึ้นลิฟท์ไปที่ห้อทำานอัวเอ แ่แล้ว็เหมือนฟ้าเล่นลับเธอไม่บไม่สิ้น ประูลิฟท์ยัไม่ทันปิล็มีเสียอแา้านนอ่อนายหนุ่มทั้สี่นะเินเ้ามา
"หายีแล้วหรอรับุอฮยอน" มินฮยอมือลออวเอ่ยทัุหนูระูลอที่พยายาม้มหน้า้มา
"่ะ"
อฮยอนอบเสียเบาโยที่ไม่เยหน้าึ้นมามอเหล่าสี่หนุ่มหล่อ้วยรู้อยู่เ็มอว่าหนึ่ในนั้นมีเายืนอยู่้วย หัวใวน้อยเ้นไหวโรมรามเสียนลัวว่าบรรยาาศเียบๆในลิฟท์นี้ะทำให้พวเาไ้ยิน
อฮยอนเผลอวามือไว้แนบับท้อที่ยัแบนราบอัวเอ วามรู้สึสั่นไหวทำให้เธออยาะโพล่วามริบอเาเสียรนี้ แ่เมื่อวามละอายยัผลให้เธอปัวามิบ้าบอนั่นทิ้เสีย
แ่แล้วพระเ้ายัลั่นแล้ผู้หิัวเล็ๆ เมื่อประูลิฟท์เปิออายหนุ่มทั้สาม้าวออาลิฟท์เหลือไว้็แ่เพียยฮวาับเธอและบรรยาาศวนให้อาเียน อฮยอนแทบอยาหายัวไปารนี้เมื่อยฮวาเอาแ่ยืนิัวเธอทั้ที่พื้นที่ในลิฟท์็มาพอสำหรับนสอน
อฮยอนอไม่ไ้ที่ะลอบมอใบหน้ายฮวา มูโ่เป็นสัน ใบหน้ามายมีริ้วรอยสมวามเป็นผู้าย ริมฝีปาสวยไ้รูป เพียแ่ิร่าายลับนลุู่ยามที่ิถึสัมผัสทั้หมอเาในืนนั้น อฮยอนสะบัศรีษะไล่วามิน่าอายนั้น่อนะวบุมัหวะารเ้นอหัวใทันที
"หน้าุยัแอยู่เลยนะ ยัไม่หายีหรือไ"
"ันสบายี"
แม้ะูเหมือนไม่อยาุยับยฮวา แ่อฮยอนลับื่นเ้นเป็นพิเศษเมื่อไ้ยินเสียอเา เพียแ่ิว่าเาเป็นพ่ออลูในท้อ หน้า็รู้สึร้อนผ่าวเหมือนับถูหินร้อนนาบอยู่็ไม่ปาน วามห่วใยในน้ำเสียอยฮวาทำเอาหัวใวน้อยๆอ่อนยวบอยาะบอวามริให้เารับรู้
'เาอาะไม่ปิเสธเธอ็ไ้นะูฮยอนอา' วามิ้านีลับส่เสียเียร์อย่าไม่ปิบั ถ้าเารู้เาอาะีใ็ไ้ แ่...
'แล้วถ้าเาปิเสธเธอล่ะ ะทำยัไ' หาแ่วามหวาลัวทำให้เธอไม่ล้าิเ้า้าัวเอ อฮยอนถอนหายใยาวเหยียอย่าลืมัวว่ามีนอยู่้าาย
เสียโทรศัพท์ัไล่วามิที่ำลัีรวนันอยู่ในหัวออฮยอน หิสาวมอยฮวารับโทรศัพท์ที่ัึ้น
"ผมเสร็านแล้วะแวะไปรับ ุเลือร้านอาหารเลยแล้วัน ผมามใุ"
ำพูอบลับปลายสายอยฮวาทำให้อฮยอนไ้แ่ยืนฟั้วยวามหหู่ใ ไม่้อบอ็รู้ว่าเาำลัสนทนาับใร ิไ้ันั่นวามิที่ว่าะบอให้เารับรู้วามริ็ยัเป็น...วามลับ่อไป
-------------------------------------------------
พระอาทิย์ลาลับอบฟ้า บรรยาาศ้านนออาารเย็นลทันที อฮยอนระ้บเสื้อันหนาวัวยาวเินออนอัวอาารเพื่อไปยัรถอัวเอที่ออยู่ ยุนอาโทร.มาบอเธอั้แ่ลาวันว่าินไ้่วนึทำให้ไม่สามารถมาหาอฮยอนไ้อย่าที่บอ
วันนี้ลอทั้วันอฮยอนไม่มีอาารรู้สึอยาอาเียนเหมือน่วเือนแร แ่ยัรู้สึวิเวียนศรีษะอยู่เป็นบารั้ หิสาวลอบมอร่าายัวเอผ่านระที่ิอยู่ในัวอาาร วามหนัใแล่นถาโถม น่าอายนัที่เิเรื่อแบบนี้ับัวเอ เธอะล้าบอบิาไ้ยัไว่าวามมั่ายอัวเอส่ผลให้ทุอย่าลายเป็นแบบนี้
"ระวัหน่อยสิุ"
อฮยอนใเมื่อถูระาา้านหลั มือหนาที่ว้าท่อนแนออแรบีบเพื่อึสิอเธอ
"อบุ่ะ" อฮยอนเอ่ยอบุเมื่อมอเห็นรถวิ่ัหน้าเธอไปเมื่อรู่ หิสาวพร่ำบ่นัวเอถึวามประมาทที่มั่วแ่เหม่อลอยนไม่ไ้มอรถเมื่อเินออมานอัวอาาร
ยฮวามอสีหน้าวิัวลออฮยอน้วยวามเป็นห่ว หาแ่อีใลับเบะปาเมื่อิไ้ว่าเธอเอาแ่ิถึเรื่อวามรัที่ฝัใ
"มั่วแ่เหม่อลอยแบบนี้ะับรถไ้ยัไ"
"ันไม่ไ้..."
"ผมไปส่แล้วัน นี่็มืแล้ว้วย" ยฮวาเอ่ยอาสาออมาอย่าไม่รู้ัว ทำเอานที่ไ้ฟัมอ้วยวามแปลใ "อย่าิะปิเสธผมเลยเพราะรถอุถูออยู่้านในแล้ว็มีรถันอื่นอวาอีเยอะ"
อฮยอนไม่พูอะไรไ้แ่ิถึว่ามันะริ เธอแอบหลบานไปพัผ่อนเสียั้สอสัปาห์ รถันสวยู่ใ็ะถูเลื่อนไปอเ็บ้านในเป็นารั่วราว
"ุมีธุระ่อไม่ใ่หรอะ"
"ผมไปสายหน่อยไม่เป็นไร" ยฮวาอบ้วยสายารุ้มริ้มแอบอมยิ้มเมื่อิไ้ว่าอฮยอนอาะไ้ยินบทสนทนาอเาเมื่อเ้านี้
"แบบนั้นันลับเอีว่า ไม่อยารบวนุ" ไม่รู้วามน้อยใาที่ไหนมันแล่นเ้ามาุอ...ไปสาย็ยัีว่าไม่ไ้ไปเอันสินะ
"ไปเถอะรับ อยู่รนี้นานๆหนาวะแย่" ยฮวาับททันทีที่สาวสวยำลัะปิเสธ เาว้าระเป๋าเอสารออฮยอนึ้นมาถือ่อนะถือโอาสับมือเล็ที่เย็นเียบเินไปที่รถ
อฮยอนนึแปลใอยู่ไม่น้อยที่รั้นี้ัวเอลับปล่อยให้เาับมือไ้โยที่ไม่ึออ และยิ่ไปว่านั้นวามอบอุ่นที่แผ่่านาฝ่ามือำลัแล่นเ้าสู่หัวใยัผลให้นัวเล็ที่เินามหลัเผลออมยิ้มออมาอย่าไม่รู้ัว
'หรือนี่ะเป็นอาารแทร้อนอนท้อันนะ'
แม้อาาศ้านนอะหนาวเหน็บ แ่อาาศบนรถลับร้อนผ่าว อฮยอนไ้แ่นั่นิ่วามอบอุ่นาฝ่ามือยัแผ่ระายไปทั่วร่า มือให่ที่หยาบร้านแ่ลับอบอุ่นอย่าไม่น่าเื่อ
"ุแน่ในะว่าะไม่ลับบ้าน" ยฮวาเอ่ยถามอีรั้หลัาที่สาวสวยบอให้เาไปส่ที่อนโหรูย่านใลาเมือแทน
"่ะ"
ยฮวาลอบมออฮยอนอย่าใร่รู้ วามิอย่านเห็นแ่ัวเารอบรอทันทีเพียแ่ิว่าเธอำลัะไปพบายหนุ่มนรั ริมฝีปาหนาบเ้าหาัน้วยวามไม่สบายใ
'เราไม่มีสิทธิ์หึหวเธอ้วย้ำ'
"ุับรถเร็วแบบนี้ทุรั้หรือเปล่าะ"
"เอ่อ พอีผมิอะไรเพลินไปหน่อยนะ" ยฮวาอบแบบเลี่ยๆ ัวเาเอ็เผลอลืมัวเร่วามเร็วแ่ับหัวใที่ว้าวุ่น
ท้อถนนเ็มไป้วยรถับัทำเอานัวเล็รู้สึระวนระวายใที่้ออยู่ับเาามลำพั อฮยอนเบือนหน้าไปมอ้าถนนพยายามวบุมวามรู้สึทีุ่้มลั่อยู่ในใ
วามรัที่พึผิหวัมาแทบะมลายหายไปราวับเวทมนร์ที่าหาย ยามที่อฮยอนไ้รับรู้ับสิ่ที่เิึ้นในอนนี้ หิสาวไ้แ่ิไร่รอถึทาอออปัหาที่ำลัเผิโยหารู้ไหมว่าวามัวลที่เธอแสออมานั่นอยู่ในสายาอยฮวาลอเวลา
โทรศัพท์ที่ัอยู่้าัวทำเอายฮวาที่มั่วแ่สนใอฮยอนรู้สึัวึ้น ายหนุ่มมอสายเรียเ้าพลานึหนัใที่้อรับสาย
"ผมอยู่บนถนน ถ้าุหิวสั่อะไรทาน่อนเลยนะ ะไ้รีบทานยาผมไ้่าวว่าุไม่่อยสบายนิ"
ำพูอยฮวาสะท้อนในใอฮยอนทั้ที ำพูที่แสวามเป็นห่วอเายัผลให้ัวเอรู้สึน้อยใึ้นมา...เาเอ็อาะเป็นห่วใรแบบนี้เสมอ ไม่ใ่เพาะเธอเป็นพิเศษ
"อบุ่ะ" ยฮวายัไม่ทันับทสนทนาับปลาย อฮยอนไม่รีรอรีบเปิประูรถ้าวลทันทีที่ัวรถยน์อเทียบหน้าประูอนโ
ยฮวาไ้แ่อ้าปา้าเพื่อะเรียเธอที่ไม่แม้แ่ะเหลียวหลัลับมามอ อฮยอนเินรไป้าหน้าอย่าไม่สนใแม้เธอะรู้ว่ายฮวาำลัลารถเพื่อวิ่ามเธอมา
แ่้วยโีที่ระบบรัษาวามปลอภัยออนโนี้เ้มวนนนอไม่สามารถเ้าออ่ายๆ ยฮวาึหยุไ้เพียแ่หน้าประู่อนะยอมถอใเินลับึ้นรถ
อฮยอนเมื่อเห็นว่าลับาเาไปแล้วและแน่ใัว่ายฮวาไ้ับรถออไปถึับะทรุฮวบล ัวเอ็ไม่เ้าใเ่นันว่าทำไม้อแสอาารราวับไม่พอใ หิสาวุมมือแน่น่อนะสูลมหายใเ้าปอรวบรวมสิให้ลับมาโยเร็ว
'เรา่าไม่ไ้รู้ัันี้วย้ำ แล้วันะล้าบอุเรื่อนั้นไ้ยัไ'
วามลับ็ยัเป็นวามลับ อฮยอนลิฟท์ึ้นไปยัห้อพั้วยวามอ่อนเพลีย หิสาวมอเาสะท้อนในระ่อนะลูบหน้าท้อที่อนนี้ำลัมีสิ่มหัศรรย์รอเธออยู่้าใน
นที่เธอะรัและนที่ะรัเธอนสุหัวใ อนาะเป็นเ่นไรอฮยอนะทำมันให้ีที่สุ เธอะเ็บวามลับนี้ไว้ับัว วามลับที่ะลายเป็นวามรัลอไป
-----------------------------------------------------------
มา่อให้แล้วนะ่ะ หนึ่ำลัใอผู้เียนือผู้อ่าน
อย่าลืมเม้นท์ให้ำลัใัน้วยน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น