ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Yongseo] ตอนที่ 18 : เมื่อรักเดินทางมาถึง
Unexpected Love
อนที่ 18 : เมื่อรัเินทามาถึ
่าวารลับมาอเหล่าสี่หนุ่มีเอ็นบลูถูประโมอย่าหนัพร้อมับวามสำเร็อย่าท่วมท้น พวเาสามารถส่ผลานเพลให้เ้าไปนั่อยู่ในใอแฟนเพล่าประเทศไ้ภายในระยะเวลาหนึ่ปี ผลารอบรับเินวามาหมายนพวเาเอ็แทบไม่อยาะเื่อับวามฝันรั้นี้
ยฮวามอรูปบุรสาวที่ยุนอามัะอยส่ให้ับเา ายหนุ่มแย้มยิ้มว้าับเวลาที่รออยมาลอหนึ่ปีเ็ม หัวใพอโเพียแ่้าวเท้าลาเรื่อบิน หัวใแทบะโห่ร้อับ่วเวลาที่ำลัเินทามาถึ ยฮวาหลับาเพื่อันน้ำาแห่วามีใเอาไว้
"รอพ่อหน่อยนะลู" ยฮวาเ็บโทรศัพท์ลในเสื้อลุม สอเท้า้าวไปยัรถยน์ันสวยที่ถูเรียมไว้ ายหนุ่มเร่ันเร่้วยวามเร็วอหัวใ เาอยาะพบหน้าหิสาวทั้สอผู้เป็นเ้าอวในแทบรอไม่ไหว
-----------------------------------------------------------------
อฮยอนที่อยู่ในุเสื้อแนยาวและาเาสั้นนั่มอบุรสาวัวน้อยที่บันี้อยู่ในวัยหนึ่วบเ็ม ารัอเธอ่าสใสและเรียเสียหัวเราะไ้ลอเวลา ่วเวลาที่ผ่านมาารัมัะทำให้อฮยอนยิ้มไ้เสมอ แม้ในใะยัเ็มไป้วยวามบอบ้ำ
"เธอเหมือนยฮวามาริๆ" อยู่ีีมิยอ็เอ่ยื่ออยฮวาออมาทั้ที่พวเธอแทบะไม่เยเอ่ยถึเาเลย้วย้ำ
อฮยอนพยัหน้าอบรับอย่าเห็น้วยที่ทุอย่าในัวารัถูถอแบบมาาเา หิสาวนึปลอบใัวเอที่อย่าน้อยเลือเนื้อเื้อไรึ่หนึ่อารัมาาายผู้ึ่เธอไม่เยลืมเลือน
ลอ่วหนึ่ปีที่ผ่านมาอฮยอนยอมรับไ้เสมอว่าเธอไม่เยลืมยฮวาไ้เลยสัวัน แม้ว่าารระทำอเาะทำให้เธอเ็บปวเียนาย หาแ่้วยวามรัที่ฝัแน่นทำให้เธอไม่เยมอบหัวใวนี้ให้ับใรอื่นเลยสัน
"เพราะเธอือลูสาวอเายัไล่ะะ"
เสียหวานอบ สายามอารัที่ำลัเินเาะแะอยู่บนหาทรายสีาว หาแ่ผู้มาเยือยที่ไ้ฟัอไม่ไ้ะียิ้มว้า
ยฮวายืนมอแผ่นหลัออฮยอน้วยวามิถึ สายาเลยมอไปยัเ้าัวเล็ที่ำลัหัเิน้วยวามรู้สึเ็มเปี่ยมไป้วยรั เพียแ่เห็นในรูปเา็รัเธอั้แ่แรเห็น และเวลานี้อารััวน้อยำลัยืนมอมาทาเา้วยวามน
เสียเ็หิัวเล็เื้อยแ้วไม่เป็นภาษาพลาี้นิ้วมาทา้านหลัยัผลให้อฮยอนและมิยอหันมามอ
เพียแ่สบสายาับนัวสู้านหลั หัวใที่เยห่อเหี่ยวลับพอโราวับมันลับมามีีวิอีรั้ หัวาร้อนผ่าวับรอยยิ้มนั่นที่เธอโหยหามานานแรมปี อฮยอนอยาะบหน้าัวเอสัรั้เพื่อยืนยันว่าภาพรหน้าไม่ใ่วามฝันเหมือนที่ผ่านมา
เพียแ่ยฮวาเห็นเธอ เา็รับรู้ไ้ว่าอฮยอนำลัะ้อร้อไห้อย่าแน่นอน ายหนุ่มเินเ้ามาหาเธออย่าเื่อ้า ะที่อฮยอนเอ็ไ้แ่ยืนนิ่ปล่อยให้หยน้ำใสที่เอ่อล้นรินไหลลมา
"อย่าร้อไห้เพราะผมอีเลย" ยฮวาที่หยุรหน้าใ้ปลายนิ้วเลี่ยหยน้ำา สัมผัสที่แะลทำให้อฮยอนแทบะปล่อยโฮออมา หิสาวยืนมอเา้วยวา่ำไป้วยน้ำา
มันือวามริหาใ่วามฝันเหมือนที่แล้วมา ายรหน้าที่เธออยเรียหาทั้ยามหลับและยามื่น รหน้านี้ืออยฮวา หาแ่วามเ็บปวที่อยอย้ำยัผลให้อฮยอนถอยหลัออาเา้วยวามไม่รู้ัว
"ะ ุมาที่นี้ไ้ยัไะ" น้ำเสียห่าเหินและแววาเย็นาออฮยอนที่มอมาทำให้ยฮวารู้สึุับวามเยือเย็นที่เธอส่มาให้
"ไม่ว่าุะอยู่ที่ไหน ผม็ะามุไป" ยฮวาบอ้วยวามสัย์ริ หลัาที่เาบินลับมาถึประเทศบ้านเิ ายหนุ่มรีบเ้นถามวามริาผู้ัารหนุ่มทันที และเมื่อไ้ำอบเา็ไม่รั้รอรีบามมาหาหิสาว แม้ะรับรู้อยู่แล้วว่า้อพบับอาัปิริยาออฮยอนเ่นนี้
"แล้วที่ผ่านมา..." อฮยอนหยุประโยทันทีที่้อนสะอึแล่นึ้นมาุลำอ หิสาวสูลมหายใเ้าปอพลาปาน้ำา อุ้มารัที่เินมาหาเธอึ้นมาไว้ในอ้อมอ
"อผมอุ้มเธอไ้ไหม" เพียแ่เห็นบุรสาวัวน้อย ยฮวาแทบะลั้นวามยินีเอาไว้ไม่ไหว อารัเหมือนเาราวับถูถอออมาาพิมพ์เียวัน
มิยอแะ้อศออฮยอนเป็นารทัทวถึสิ่ที่าิผู้น้อำลัทำ ถึแม้อฮยอนะรู้สึโรธยฮวามาเพียใ แ่เธอวรยืนอยู่บนพื้นานอเหุและผล ราบใที่อารัือบุรสาวออยฮวา ไม่มีเหุผลอันใที่อฮยอนวระีัน
อฮยอนส่ารัที่มอยฮวา้วยวามสสัย หาแ่เ็หิัวน้อยลับไม่ร้อไห้ัืน โผล่ัวเ้าหายฮวาทันที เพียแ่สัมผัสแรที่แะลบนัวบุรสาวยฮวา็รับรู้ไ้ทันทีถึสายใยอเาและารั ยฮวาบรรหอมแ้มบุรสาว้วยวามถวิลหา
อฮยอนที่ยืนมอไ้แ่เม้มริมฝีปาเพื่อไม่ปล่อยเสียร้อไห้ออมา ภาพที่เธอเยาหวัอยาะเห็นมันลอมาำลัปราอยู่เบื้อหน้า ำแพที่เยสร้าึ้นมาราวับะถูพัทลายลยามที่เห็นยฮวามอารั้วยแววาเ็มไป้วยวามห่วหา
"เอ่อ เี๋ยวพี่ไปเรียมอาหารเย็น่อนแล้วัน" มิยอส่สัาให้ับินอา นทัู้่่าพยัหน้ารับอยาะปล่อย่วเวลารนี้ให้ับอฮยอนและยฮวา พวเาวระเลียร์ทุอย่าเพื่อเ็หิารัเสียที
ทันทีที่มิยอและินอาเินออไป ยฮวาที่อุ้มารัเอาไว้มอสบาอฮยอน้วยวามรู้สึผิเ็มหัวใ หาแ่ำมั่นอเายัถูพันธนาารเอาไว้เพื่อรอเธอ
"ผมอยาะอโทษสำหรับทุสิ่" ยฮวาพูะที่ารัส่เสียอ้อแอ้ราวับำลัอบรับำอบิา "ผมรู้ว่ามันยาทีุ่ะให้อภัย" อฮยอนยืนนิ่ราวับสมอำลัประมวำพูอเา
"แ่มันไม่ยาเท่า่วเวลาทีุ่...ทิ้ันไว้ลำพั" เพียแ่ิถึ่วเวลาที่ผู้หินหนึ่้อผ่านพ้นมันามลำพั น้ำาที่แห้เหือ็ั้ท่าะไหลลมา "ันไม่เ้าใว่าุเยิถึวามรู้สึอันบ้าไหม" อฮยอนพรั่พรูำพูที่แน่นอยู่เ็มอ
ำถามมามายที่้อารำอบ เหุผลอะไรที่เาถึทิ้เธอไว้ามลำพั ไม่มีแม้แ่ำบอลา เาทำัวเสมือนนที่ไม่เยมีัวน ทิ้เธอไว้ให้มอยู่ับวามทรำที่แสนเ็บปว แ่แล้ววันเวลา็นำพาเาลับมา ลับมาเพื่อรื้อฟื้นทุสิ่ทุอย่าให้ห้วนลับมา
"ผมรู้..."
"ุรู้ แล้วุลับมาทำไมะ ทำไมไม่ปล่อยันไว้แบบนี้ ทำเหมือนทีุ่เยทำ เพราะันินับารไม่มีุไปแล้ว ุอยฮวา" อฮยอนระเบิออมาเพียแ่เาล้าเอ่ยว่าเารู้ว่าเธอรู้สึเ่นไร นั่นือสิ่ที่เาเ้าใในัวเธอริๆหรือไหม
ยฮวาที่เห็นอฮยอนระเบิอารม์พร้อมเหล่าน้ำาที่ไหลลมาราวับเื่อนแ วามเ็บปวสะท้อนในอยามที่เห็นหิสาวนรัำลัเสียใเียนาย ายหนุ่มพยายามวยว้า้อมือออฮยอน หาแ่เธอลับสะบัมันออพร้อมับว้าัวารัไปายฮวา
"ผมไม่อใหุ้ให้อภัย" ยฮวาบออย่าำนน่อวามผิที่ัวเอเป็นผู้่อ "แ่ผมอยาอโอาสูแลุและลู เยเวลาที่ผ่านมา" แววาวิวอนอเาเสมือนไฟที่ำลัหลอมละลายให้ับใที่เย็นยะเยือ "สำหรับผม ุยัอยู่ในนี้" ยฮวาที่ว้า้อมือบาึ้นมาแนบอ เาออแรระแทลบนแผออย่าหนัแน่น อฮยอนที่พยายามบิ้อมือให้พ้นาฝ่ามือหนาำ้ออ่อนลยามที่สัมผัสลบนร่าายอเา
"ุยฮวา"
"ที่ผ่านมาผมอาะไม่ไ้ทำหน้าที่สามีที่ี พ่อที่ี" น้ำเสียสั่นเรืออเาทำเอาอฮยอนเริ่มรู้สึว่าัวเอำลัะพ่ายแพ้ให้ับเา
"ุ้อให้เวลาัน" อฮยอนที่ยืนฟัอยู่นานเอ่ยออมา้วยหัวใที่อ่อนยวบล "เ้าใใ่ไหมะุยฮวา" ำพูออฮยอนทำให้ยฮวายิ้มว้าออมาายหนุ่มยมือทีุ่มเอาไว้ึ้นมาุมพิแทนำอบุ
อฮยอนสูลมหายใเ้าปอยามที่สัมผัสร้อนแะลบนหลัมือ หัวใวน้อยเ้นไหวโรมรามนนึลัวว่าเาะรับรู้ไ้ว่าเธอำลัสั่นไหวเพราะเาอีรั้
ยฮวานึอบุที่อย่าน้อยเธอ็ยัไม่ับไล่ไสส่ ถึแม้ท่าทีที่แสนเย็นาออฮยอนะทำให้เารู้สึเ็บปว แ่แววาอเธอ็ทำให้เารับรู้ไ้ว่าหัวใอหิสาวรหน้ายัเป็นอเาเพียผู้เียว
-----------------------------------------------------------
ยฮวาเอ่ยอบุมิยอและนิุที่ยอมให้เาอาศัยอยู่ั่วราว ายหนุ่มทั้สอ่า่วยันัโ๊ะอาหารที่อยู่ริมายหา นิุมอยฮวาอย่าื่นมในวามเป็นลูผู้ายอเา
"ูฮยอนเ้มแ็มา" ำพูอนิุึยฮวาให้หันมามอ "อย่าน้อยเธอ็ทำหน้าที่แม่อารัไ้อย่าี" ยฮวาเห็น้วยับำพูอนิุ บุรสาวน่ารัน่าัอเาเิบโึ้น้วยวามรั
"รับ"
"ุ้อให้เวลาเธอ เพราะที่ผ่านมามันไม่ใ่เรื่อ่ายเลย" นิุพูพลาิไปถึ่วเวลาแสนลำบาอน้อสาวภรรยา ยฮวาที่ไ้ฟัยิ่รู้สึผิที่เาปล่อยเธอไว้ามลำพั นิุมอยฮวาอย่าเห็นใับสิ่ที่เาไม่มีทาเลี่ย หลัารับรู้เหุผลอยฮวาามิยอ
"วามรัอผมที่มี่อเธอะทำให้เธอยอมให้อภัย" ยฮวาบออย่ามั่นใยัผลให้นิุยิ้มออมาอย่าื่นม สอหนุ่ม่า่วยันระเรียม้าวอสำหรับมื้ออาหารเย็น่อนที่มิยอะเินออมาพร้อมหลานสาวัวน้อย
"เสร็แล้วหรอะ" หิสาวถามเมื่อเห็นสอหนุ่มยืนุยัน
ยฮวาหันมายิ้มให้ับารัพร้อมับเ็หิัวน้อยะปล่อยมือามิยอเินมาหาเา นิุและมิยอมอหน้าัน่อนยิ้มออมา้วยวามเอ็นู สัาาอวามเป็นพ่อับลูไม่มีวันัาไ้ริๆ
"ารัอา" ยฮวาอุ้มัวบุรสาวึ้นมาพร้อมับหอมฟอให่ลบนแ้มเนียนนุ่ม นวเราอ่อนๆทำให้เ็หิัวเล็หัวเราะิั
อฮยอนที่เินามออมาหยุมอภาพรหน้า่อนรอยยิ้มบาะลี่ออ ภาพอเาที่ำลัหยอล้อับารัราวับเวทมนร์ที่ลายวามทุ์ใ หัวใอิ่มเอมึ้นมาทันที
"มานี่สิูฮยอนอา" มิยอเอ่ยเรียเมื่อเห็นอฮยอน หิสาวเ็บรอยยิ้มนั่น่อนะเินมาหาารั
"ุใส่แหวนอผมอยู่" ยฮวาโน้มัวลระิบ้าหูอฮยอนยัผลให้นไม่มี้อแ้ัวยืนเียบพลาว้าัวบุรสาวแ้เิน หาแ่บุรสาวัวน้อยลับึันอบิาเอาไว้แนบ อฮยอนึทำไ้เพียมุ้ยหน้าใส่ารััวแสบ
นิุและมิยอที่เห็นภาพรหน้า่าหัวเราะออมา้วยวามเอ็นู ่อนที่ทั้หมะนั่ที่โ๊ะอาหาร ในะที่ารัเอาแ่เาะิยฮวา ายหนุ่มหอมแ้มบุรสาวัวน้อยอย่าไม่รู้ัเบื่อ และเาไม่ลืมที่ะเอาใอฮยอนโยารัอาหารให้ับเธอ
เสีย้อแอเ็หิผสมปนเปับเสียพูุยอหนุ่มสาว อฮยอนยอมรับไ้เ็มหัวใว่าอาหารมื้อนี้เป็นอาหารมื้อแรที่เธอรู้สึไ้ถึรสาิอมัน หลัาล้ำลืนฝืนทนมาลอหนึ่ปี
-------------------------------------------------------
หลัามื้ออาหารบล ารัถูพาัวเ้านอนโยินอาที่รับหน้าทีู่แลเพราะ้อารให้ยฮวาและอฮยอนมีเวลาอยู่้วยัน ถึแม้อฮยอนะพยายามทัท้วแ่็มิสามารถัืนวาม้อารอทุน
ยฮวามอแผ่นหลัออฮยอนที่ยืนมอทะเลยาม่ำืนอยู่ที่ระเบียบ้าน ายหนุ่มเินเ้ามาหยุยืน้าเธอ ลื่นทะเลม้วนัวเป็นเลียว่อนะระทบเ้าายฝั่ ลมโยแะผิวบาอนัวเล็นรู้สึหนาว ยฮวาึวาเสื้อลุมอเาไว้บนไหล่เธอ
"อบุ่ะ" อฮยอนหันมามอน้าาย ใบหน้าอเาู่าไปาเิมยามที่ปล่อยให้หนวเราึ้น วาลมมอ้วยวามิถึนสุหัวใ
"ุลำบามาเลยใ่ไหม" น้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอาทร ยฮวาอยาะรั้ัวเธอเ้ามาอนแทบาใ แ่้วยวามรู้สึผิที่มีอยู่เ็มอทำให้เาทำไ้แ่ยืนมอ
"แ่มัน็เป็นวามลำบาที่เ็มไป้วยวามสุ" เพียแ่ิถึวหน้าและรอยยิ้มอบุรสาวอฮยอน็ยิ้มออมา
"ผมอโทษที่ปล่อยใหุ้ลำบา"
"อย่าอโทษันเลย่ะ" ำพูออฮยอนทำเอายฮวามวิ้ว้วยวามสสัย "มันไม่ไ้่วยทำให้อะไรีึ้น" น้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเศร้าหมออเธอพลันให้หัวใหนุ่มหหู่ล
"ผมเสียใ"
ยฮวาับไหล่อฮยอน่อนะหมุนัวเธอให้หันมามอเา ปลายนิ้วเลี่ยปรอยผมทัหลัหู วามมอเธอ้วยวามรั
"..."
"ไม่ว่าุะ้อารเวลานานแ่ไหนเพื่อให้ผมพิสูน์ัวเออีรั้ ผมยินี" ฝ่ามือหนาลูบไล้ใบหน้าเนียนที่แสนโหยหา "เพราะ่อานี้เวลาอผมะมอบใหุ้นเียว" น้ำเสียริัเอ่ยออมา วามอ่อนโยนยามฝ่ามือหนาสัมผัสส่วามอบอุ่นมาให้ับหัวใที่บอบ้ำ
อฮยอน้อนสายามอเา หัวาร้อนผ่าวอย่าพยายามหัห้ามเหล่าน้ำา เธอรับรู้ไ้ทันทีว่าผู้ายรหน้าือนที่เธอรัมาเพียใ หิสาวสูลมหายใเ้าปอยามที่ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนัวเ้ามาใล้ ลมหายใรรินอยู่เหนือใบหน้าอเธอ
หัวใเ้นไหวอย่าไม่เป็นัวเอ อฮยอนำมือแน่น่อนะเบือนหน้าหลบยามที่ริมฝีปาอเาเลื่อนเ้ามา สัมผัสนุ่มแะล้าแ้ม่อนที่อฮยอนะเยิบถอยหลั
"ัน ันะเื่อำพูุ่ะ แ่เวลาเท่านั้นะเป็นำอบ" อฮยอนเอ่ยออมา้วยเสียเบาหวิวแ่าับัหวะหัวใที่เ้นระรัว หิสาวสบสายาับเา่อนะแย้มยิ้มเล็น้อย
"อบุรับ ที่รัอผม" ำหวานอเาหลอมละลายเสียนที่ั้ใแน่วแน่แทบอ่อนยวบ อฮยอนเบือนสายามอทะเลเบื้อหน้าอย่าไม่้อารให้เารับรู้ว่าเธอำลัหวั่นไหว
หิสาวอมยิ้ม หน้าร้อนผ่าวับำพูอายผู้เป็นที่รั ไม่ว่าเวลาะผ่านไปเนิ่นนานเท่าไร อยฮวายันเป็นรัเียวอเธอ
ยฮวามออฮยอน้วยวามรัสุหัวใ หิสาวที่เป็นั่ลมหายใอเา ายหนุ่มทอสายาไปยัท้อทะเลสีำ เพียแ่เาไ้ลับมายืนเีย้าเธออีรั้ เพียเท่านี้และเาะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีแล้ว
หัวใทั้สอวแย้มยิ้มให้ันและัน ปล่อยเวลาให้ับบรรยาาศรหน้า เลียวลื่นที่ม้วนัวระทบายฝั่ราวับะ่วยบรรเทาวามเ็บปวให้าหาย
ไม่มีใรเอื้อนเอ่ยอะไร มีแ่วามรู้สึอวามรัที่ร่ำร้อหาัน อฮยอนระับเสื้อลุมอเาแนบลำัว รู้สึไ้ถึไออุ่นาเาที่โอบล้อมรอบัวเธอ
----------------------------------------------------
ประธานอถอนหายใพร้อมับเอนหลัับเ้าอี้ัวสูภายในห้อทำาน ายสูวัยปิเปลือาลยามที่ไ้รับรายานาเลาส่วนัว เารู้สึเบาใและหนัใไปพร้อมัน เมื่อวันเวลาเินทามาถึ เาเอ็มิอาระบัสัย์ที่เยให้ไว้ับนัร้อหนุ่ม
"มันถึเวลาแล้วสินะ"
"่ะ"
ีฮโยอบรับำอท่านประธาน หิสาวมอเ้านาย้วยวามเห็นใและีใไปพร้อมัน อย่าน้อยสิ่ที่ท่านเยวาหวัเอาไว้็เป็นริ อยฮวาลับมาพร้อมับวามรัที่ยึมั่นในัวุหนูระูลอ หาแ่วามริที่ำลัืบลานเ้ามาทำให้เธออไม่ไ้ที่ะัวลเ่นัน
"พรุ่นี้ันะไปหาพวเา" ีฮโยเพิ่มาราานให้ับประธานอ หิสาว้อมศรีษะ่อนะอัวออาห้อ เหลือทิ้ไว้็แ่ผู้เป็นเ้านาย
ประธานอมอรูปภรรยาสุที่รั ทุรั้ที่ไ้มอรูปเปื้อนรอยยิ้มอเธอหัวใ็ผ่อนลายล ายสูวัยสูลมหายใเ้าปอยามที่ำ้อัสินใบเรื่อราวทุอย่าเสียที
"เอาใ่วยลูเรา้วยนะุ"
เสียเบาหวิวราวับไม่ใ่เาเอ่ยออมา แววาอ่อนโยนมอภรรยาผู้เป็นรัเียวอย่าอาวร ประธานอหยิบรูปอฮยอนึ้นมาเ่นัน เาไ้แ่ภาวนาอให้ทุอย่าบล้วยี
--------------------------------------------------------
หมมาม่าแล้วร้า พี่ยลับมาแล้วววว
เรื่อนี้เรื่อแรผู้เียนอาะระับมันเร็วึ้นนะะ
อีไม่ถึสิบอนะบแล้วนะ ยัไฝาิาม้วย่าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น