ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Yongseo] ตอนที่ 16 : โลกใบใหม่
Unexpected Love
อนที่ 16 : โลใบใหม่
อฮยอนนั่มอลื่นทะเลัสาเ้าฝั่ วันแล้ววันเล่าที่เธอเฝ้ามอ หาแ่มัน็ยัเป็นั่เ่นทุรั้ เสียระทบายฝั่่อนลื่นะม้วนัวลับลไปในท้อทะเลอีรั้
หิสาวลูบหน้าท้อป่อนูนที่ย่าเ้าสู่เือนที่แป เป็นเวลาว่าสอเือนที่อฮยอนนั่มอภาพรหน้า ทะเลยามเ้า่าสใส หาแ่พระอาทิย์ลาลับมัน่าน่าลัว เปรียบเสมือนหัวใอเธอ ยามมีเาหัวใพอโ แ่อนนี้เธอลับโเียวอ้าว้าเสียเหลือเิน
"ิอะไรอยู่๊ะ" เสียหวานา้านหลัึนท้อหันลับไปมอ อฮยอนยิ้มให้ับมิยอที่เินเ้ามา
"ป่าว่ะ" อฮยอนเลือที่ะปิเสธออไปเพราะไม่อยาให้ใระ้อมาัวลเรื่ออเธออีแล้ว
"ื่นเ้นหรือป่าว" มิยอถามะที่นั่้าาิผู้น้อ ลอสอเือนที่ผ่านมาเธอมัะเห็นแ่อฮยอนเอาแ่นั่อยู่เียบๆามลำพั ในึอยาะถามไถ่ หาแ่อีใลัวะสะิรอยแผลนั่นให้เ็บแสบอีรั้
"่ะ" อฮยอน้วย รอยยิ้มาบบนใบหน้าอย่าที่ไม่เห็นมานาน เพียแ่ิถึลูน้อยในท้อ นเป็นแม่อย่าอฮยอน็รู้สึมีำลัใึ้นมา อย่าน้อยสิ่มีีวิในท้อือส่วนผสมที่ลัว เป็นสิ่มีีวิที่นำพาให้เธอและยฮวารู้ัับำว่ารั
"อทนหน่อยนะูฮยอนอา" มิยอเอื้อมมือมาุมมืออฮยอนเอาไว้ แรบีบเบาๆทำเอานที่อ่อนแรพลันน้ำาะไหล "พี่เื่อว่าอีไม่นานทุอย่าะีึ้น" มิยอส่ำลัใให้ับเธอ้วยวามห่วใย
"ันเยิอยาะมีรอบรัวที่สมบูร์แบบมาลอ" เสียสั่นเรือทำเอานฟัรู้สึสะท้านไป้วย "แ่วามเป็นริแล้วมันไม่่ายเลยที่ะหวัให้มันเป็นแบบนั้น" ้วยผู้ายที่เธอรันั่นยาเหลือเินที่ะทำให้มันเป็นเ่นนั้น
"วามสมบูร์ไม่ำเป็นที่ะ้อมีรบทุอย่า แ่วามรัที่มีให้ันนั่น็เพียพอแล้วูฮยอน"
อฮยอนิามำพูอมิยอ นึันในใับำว่ารั...วามรัอเธอับเายัมีอยู่ริแบบนั้นหรอ อฮยอนไม่อยาะเื่อเลย
สอสาว่านั่อยู่ในวามเียบ มี็แ่เสียลื่นทะเลระทบายฝั่ อฮยอนปล่อยใไปับสายลมเพื่อหวัให้วามเย็นอมัน่วยบรรเทาให้หัวใที่เ็บ้ำีึ้น เนิ่นนานแล้วที่เธอไม่เยไ้่าวราวอยฮวาเลย ไม่รู้ว่าเาอยู่ไหน ทำอะไร แล้วหัวใอเายัเป็นอเธออยู่หรือไม่
-----------------------------------------------------
ยฮวาที่นั่พัหลัาใ้เวลานับห้าั่วโมในารแ่เพล ายหนุ่มปิเปลือาอย่ารุ่นิถึเวลาที่ำลัเินทามาถึ เมื่อิถึสิ่ที่ยุนอาส่้อวามมาบอเมื่อ่วสายอวัน
ใหนึ่อยาะลับไปหาเพื่ออยู่เีย้าเธอใน่วเวลาที่วิเศษที่สุ หาแ่อีใลับยึมั่นในสัาที่เอ่ยออไป ยฮวามอโวอนที่เินเ้ามา นึลัเลใแ่็ไม่มีทาเลือ
"โวอน ันมีเรื่อให้นาย่วย" เสียยฮวามาพร้อมับำอวาม่วยเหลือทำเอาผู้ัารหนุ่มนึหวั่นใหวัว่าะไม่เี่ยวับอฮยอน
"ถ้าันพอ่วยไ้ ัน็ะ่วย"
"ันอยาให้นายลับไปูเธอ"
"ุอฮยอน" โวอนถาม้ำเพื่อยืนยันว่าัวเอเ้าใถู้อ
"ใ่ เธอ เอ่อ เธอำลัะลอลู" โวอนที่ำลัาแฟถือับะััน "ลูอัน เพราะะนั้นันอยาให้นายไปอยูว่าทุอย่าเรียบร้อยีไหม"
"นะ นี่มันือ เรื่อริ" ผู้ัารหนุ่มาโับ่าวใหม่ที่ไ้รับรู้ "โธ่ยฮวาย๊า รู้ไหมผลที่ามมาืออะไร" โวอนรำพึรำพัน
"็นี้แหละ เป็นสาเหุที่ทำให้ัน้อมาทำานที่นี้ และะบ้าายที่ไม่สามารถิ่อเธอนว่าะรบหนึ่ปี" นัร้อหนุ่มอยาะทึ้หัวัวเอวันละหลายๆรอบเพียเพราะเาไม่สามารถทำามสัาที่ให้ไว้ับอฮยอน
เพียแ่รับรู้เรื่อราวายุนอา เา็แทบทนไม่ไหว อฮยอนผู้แสนน่ารัอเาำลัทนทุ์ระทม เพียแ่ิหัวใ็บีบั้นนเินทน
"แล้วนายะทำยัไพอรบหนึ่ปี"
"เมื่อถึเวลานั้นันะลับไปหาเธอและทำหน้าที่สามีที่ีที่สุ" สายาแน่วแน่อยฮวาทำเอาโวอนนึหวั่นใว่าทาเลืออเาอาะส่ผลสำหรับอนา
ยฮวาเินมาวามือลบนไหล่ผู้ัารหนุ่ม เอ่ยอร้อเป็นรั้สุท้าย พร้อมับที่เาั้ใเินไปรวมลุ่มับสมาิที่เหลือ ถึเวลาแล้วที่เาะยอมสารภาพวามผิทั้หมที่ทำให้พวน้อายที่เหลือเือร้อนไป้วย
ยฮวาเินเ้ายัห้อ้อมที่ทาบริษัทัสรรไว้สำหรับพวเา ายหนุ่มมอเหล่าน้อายที่ำลัะมัเม้นับวามฝันรหน้า หัวใรู้สึหนัอึ้ที่เาอาะทำให้สมาิผิหวั
"ันมีเรื่อะบอพวนาย" สมาิทั้หม่าเยหน้าาสิ่ที่ทำ มอพี่ายนโ้วยวามแปลใ "ันเสียใที่เป็น้นเหุทำให้พวนายถูพัานเี่ยวทั้หม" น้ำเสียแหบพร่าเอ่ยออมา
"ไม่เป็นไรนิพี่ ็เพราะเรา้อมาทำานที่นี้่าหา" มินฮยอบอเพราะพวเาไม่เยถือโทษ่อยฮวาเลยสัรั้
"ันอาะไม่ใ่หัวหน้าวที่ีสำหรับพวนายเลย็ไ้" นึถึสิ่ผิพลาที่ัวเอ่อึ้นวามละอายใ็แล่นเ้ารอบรอ "เรื่อระหว่าันับุอฮยอนมันมีบาอย่าที่ันไม่เยบอพวนาย" ยฮวาเว้นวรรมอเหล่าน้อาย้วยแววาริั "ันับเธอ เราำลัะมีลู้วยัน" แม้เสียที่พูออไปะแหบโหยหาแ่หัวใลับอิ่มเอมยามที่ิถึเ้าัวน้อยที่ำลัะลืมาูโล
บรราสมาิที่เหลือ ฮยอน มินฮยอ อิน มอหน้าัน้วยวามใ แ่แล้วพวเาทั้หม็ทำในสิ่ที่ยฮวาไม่าิ ายหนุ่มทั้สาม่าโห่ร้อ ปรบมือ้วยวามยินี
"มันเป็นเรื่อที่วิเศษที่สุเลยพี่" ฮยอนรัวี้าร์เพื่อเลิมลอ่าวี รอยยิ้มและเสียหัวเราะอพวทำเอายฮวา้อพยายามหัห้ามน้ำาลูผู้ายไม่ให้ไหลลมา
"พวนายไม่รู้สึโรธันบ้าหรือไ"
"ผมแยแยะไ้ระหว่าเรื่อานและเรื่อส่วนัว" อินบอ ใบหน้าที่เยทะเล้นลับริัึ้นมา "สำหรับผมเวลาทำานพี่ือผู้นำที่ีที่สุอพวเรา" สอหนุ่มมอหน้าัน้วยรอยยิ้มแห่วามาบึ้ใ
"อบใพวนายมาริๆ"
เหล่าสี่หนุ่มมอหน้า นี่ืออีรั้ับปัหาที่พวเาร่วมฝ่าฟัน แม้หนทาเบื้อหน้าอาะ้อพบเอวาหนาม แ่วามมั่นอพวเาทั้สี่ะเป็นเสมือนเราะป้อันที่ะนำพาให้พวเาทั้หมผ่านเรื่อราวร้ายๆไปไ้เหมือนทุรั้
"เรามาทำวามฝันอเราให้สำเร็ันเถอะ" ยฮวาเอ่ย้วยน้ำเสียหนัแน่นสร้าวัำลัใให้ับสมาิที่เหลือ ไม่ำเป็นที่เพลอพวเาะ้อึ้นสู่อันับหนึ่ เพียแ่พวเาสามารถสร้าื่อให้เป็นที่รู้ัในานะศิลปินวร็อา่าาิ็พอ
สี่หนุ่มแย้มยิ้มว้า่อนะส่เสียเียร์เหมือนเ่นทุรั้ เสียที่ั้อปลุวามฮึเหิมในใ ยฮวามอเหล่าน้อาย้วยวามื้นัน อบุที่พระเ้ามอบนีีให้ับเา...อบุริๆ
-------------------------------------------------------------
วอาทิย์ลาลับอบฟ้าสลับหน้าที่ับวันทร์ที่ส่อแสยาม่ำืน อฮยอนเอนายลบนเียนอนอย่าอ่อนล้า วันนี้ลอทั้วันเธอรู้สึเ็บแปลบในท้อ หิสาวพยายามสูลมหายใเ้าปอเพื่อบรรเทาอาารปวร้าวที่ลามไปทั่วแผ่นหลั
ร่าายร้อนระอุนหยาเหื่อผุึมทั่วใบหน้า หิสาวัริมฝีปาแน่นยามที่แรบีบาในท้อทำให้เธอแทบะทนไม่ไหว ยามะยับัวราวับแ้าแทบะไม่มีเรี่ยวแร อฮยอนนอนหลับาเพื่อวบุมัหวะารเ้นอหัวใ
แ่อาารเสมือนมีนมาทับหน้าท้อทำให้อฮยอนำ้อลุึ้นมาอีรั้ หิสาวพยายาม้าวลาเีย้วยวามลำบา ้นาสัมผัสไ้ับวามเย็นอหยน้ำที่ไหลลมาามเรียวา
"พี่ พี่มิยอ ินอา" เสียที่เปล่ออมาแทบะไม่มีแร อฮยอนท้าวมืออยู่ับพนัเมื่อไม่สามารถ้าวาไ้ "พี่มิยอ ินอา ัน..." อฮยอนพยายามร้อเรีย้วยวามหวาลัว
หิสาวทรุัวลนั่ สายามอน้ำที่ไหลออมาามเรียวา้วยวามใ อฮยอนพยายามไว้ว้าอยึเหนี่ยวร่าาย ปา็ส่เสียร้อเรียน้านนอ
มิยอและินอาที่ไ้ยิน่าวิ่มายั้นเสีย ทันทีที่เปิประูเ้ามามิยอ็ในแทบะล้มลไป อฮยอนที่นอนราบับพื้นที่เปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำที่บ่บอว่าเธอำลัอยู่ในสภาะว่าลอบุร
"ที่รัะ เรียมรถ่วนเลย" เมื่อเรียสิลับมาไ้มิยอึส่เสียะโนบอสามีหนุ่ม นิุที่ไ้ยินน้ำเสียร้อนใอภรรยาึรีบว้าุแรถ้วยวามรวเร็ว
"ุหนู" ินอารีบเ้าไปประออฮยอน้วยวามใ ปลายนิ้วเลี่ยปรอยผมอนที่หายใรวยริน "สูลมหายใเ้าเยอะๆนะะ" นมา้วยประสบาร์บอุหนูอัวเอ
"่วยันนะะ" มิยอว่าพลา่วยินอาที่พยายามออแรประออฮยอน้วยวามลำบา แู่เหมือนมันะเินำลัอผู้หิทัู้่
"มารับผม่วยเอ" นิุที่เห็นว่าภรรยาสาวยัไม่ออไปึเ้ามาาม ายหนุ่มแทรัวผ่านหิทั้สอ่อนะ้อนร่าออฮยอนึ้นไว้บนแน เาไม่รอ้ารีบสาวเท้าไปยัรถที่อเรียมอยู่ เป็นะเียวับที่ินอา่อสายถึุหมอเ้าอไ้ทันที
นิุเร่วามเร็วอรถพร้อมับเสียอมิยอที่ัลอทา เธอพยายามลูบใบหน้าออฮยอนเพื่อเรียสิ นที่ำลัะไ้เอหน้าลูน้อยสูลมหายใเ้าลึๆามที่ินอาอยระิบบอ
ไม่นานนัรถยน์็อเทียบหน้าห้อุเินพร้อมับเหล่าบุรุษพยายามบาล่าเ็นรถเ็นมารอรับอฮยอน มิยอวิ่ามาิผู้น้อ้วยวามเป็นห่ว เ่นเียวับินอาที่รีบ่อสายไปยัยุนอา้วยวามร้อนรน
แม่บ้านสูวัยัสายทันทีที่ยุนอาบอว่าะมาถึให้เร็วที่สุ เธอมอุหนูถูเ็นเ้าไปยัห้อรอลอ่อนะเินมาสมทบับมิยอที่ยืนลุ้นอยู่หน้าห้อ
---------------------------------------------------------------
วามวุ่นวายภายในห้อรอลอทำให้อฮยอนรับรู้ถึ่วเวลาที่ำลัะมาถึ หิสาวับหน้าท้อ้วยรู้สึหวาลัวับประสบาร์รั้แร อาารเ็บปวที่บีบั้นมาึ้นทำเอาอฮยอนปล่อยน้ำาออมาอย่าห้ามไม่ไ้ หิสาวสูลมหายใระั้นและถี่ึ้นเพื่อบรรเทาอาารปว
"ุแม่อทนหน่อยนะะ สูลมหายใเ้าลึๆ" เสียนาพยาบาลเหมือนะไม่ไ้อยู่ในารรับรู้ออฮยอน หิสาวมอสิ่แวล้อมรอบัว้วยสายาเลื่อนลอย
นาพยาบาลที่เรียมารลออย่ามืออาีพปล่อยใหุ้แม่นสวยอยู่ามลำพัหลัารวเ็ปามลูที่เปิเพียแ่ไม่ี่เ็น์และรออยเวลาที่แพทย์เ้าอไ้ำลัเินทามาถึ
มียอนที่รู้่าวรีบึ้นเรื่อบินมาพร้อมยุนอาโย่วนที่สุ แพทย์สูวัยูะไม่ร้อนใเท่าุหมอนสวย้วยรู้ว่าว่าปามลูะเปินถึระยะเบ่ลอนั้นอฮยอน้อทนเ็บปวร่วมสิบถึสิบสอั่วโม นั่น็เพียพอแล้วที่เธอะเินทาไปถึ
แ่สำหรับยุนอาเธอเป็นห่วอฮยอนนแทบะทนไม่ไ้ ยุนอาไม่ลืมที่ะส่้อวามบอับนัร้อหนุ่มผู้ที่สมวระรู้เรื่อนี้ที่สุ หิสาวส่้อวามหายฮวา่อนะปิเรื่อทันทีที่เรื่อบินำลัทยานึ้นสู่ท้อฟ้า้านบน หิสาวไ้แ่ภาวนาอให้อฮยอนผ่านวิฤิรั้นี้ ผ่านพ้นวามเ็บปวให้เร็วที่สุ
-----------------------------------------------------
เพียแ่อ่าน้อวามอยุนอา ยฮวา็ร้อนในนั่แทบไม่ิ หัวสมอแทบะไม่ไ้ใส่ใ่อานที่ทำอยู่ เารีบว้าโทรศัพท์่อสายไปยัโวอนที่ลับไปยัประเทศเาหลีั้แ่สามวัน่อน ายหนุ่มรอสายอยู่ไม่นานปลายสาย็อบรับ
"เธออยู่ที่โรพยาบาลแล้ว นายอยู่ไหน" แม้ะรู้สึผิที่นำปัหาไปให้ับผู้ัารหนุ่มัารแทน แ่วามัวลทำให้ยฮวาโพลถามออไป
'ันำลัับรถไป ั้สิหน่อยยฮวา' โวอนเอ่ยเือนเพราะน้ำเสียอยฮวาทีู่เหมือนว่าสิะไม่อยู่ับเนื้อับัว ผู้ัารหนุ่มเร่รีบไปยัโรพยาบาลทันที
"ันเป็นห่วเธอ"
'แล้วันะิ่อลับไป' โวอนัสายทิ้เพราะ้อารให้ายหนุ่มปลายสายใส่ใับานรหน้า ถึแม้ะเ้าใแ่ยฮวา็ไม่สามารถทำอะไรไ้มาว่าอยเอาแ่่อสายถึเาราวับนบ้า
ผู้ัารหนุ่มเอ็อื่นเ้นไม่ไ้ับเหุาร์ที่เิึ้น เาเอไม่เยิไม่เยฝันว่าะเิเรื่อแบบนี้ับนัร้อหนุ่มที่ำลัะลายเป็นพ่อน ในใรู้สึื่นมับวามรับผิอบอย่าลูผู้ายอยฮวา ไ้แ่อ้อนวอน่อฟ้าอให้นทัู้่ผ่านพ้นเรื่อราวร้ายๆเสียที
------------------------------------------------------
มียอนที่อยู่ในุราวน์เินเ้ามาในห้อรอลอพร้อม้วยยุนอา หิสูวัยมาหยุอยู่้าเียพร้อมับุมมืออฮยอนเอาไว้แน่น
"เี๋ยวมัน็ผ่านไปนะลู" เ้าอไ้ปลอบประโลม่อนะเินไปที่ปลายเียที่อฮยอนนอนอยู่ แพทย์หิสูวัยสำรววามพร้อมอุแม่ "อทนหน่อยนะ ปามลูยัเปิไม่พอที่หนูะสามารถเบ่ไ้" เธอบอ
อฮยอนที่บีบมือยุนอาแน่นอย่า้อารที่พึ่ หิสาวหอบหายใเป็นัหวะาแรบีบที่ทวีวามรุนแรมาึ้นเรื่อยๆ า่อว่าอารบีบูน้อยลนแทบะทานทน่อไปไม่ไหว ยุนอามอเพื่อนรั้วยวามสสารับใ หิสาวทำไ้เพียุมมืออฮยอนเพื่อ้อารบอว่าเธอะไม่ไปไหน
"อีนานไหมะุป้า"
"เธอัวเล็เินไป ้อรอนว่าปามลูะเปิมาว่านี้" มียอนบอเพราะหาปามลูยัเปิไม่ว้าพอที่หัวเ็ะโผล่พ้นออมาอาะเป็นอันรายทั้แม่และลู
อฮยอนัฟัน่มวามเ็บปวทั้ายและใ น้ำาร่วผล็อยอย่าอ่อนแร เสียร่ำรวไม่เป็นำพูราวับะาใาย
"ะ เา เาอยู่ที่ไหน" เสียแหบโหยอ่อนแรถามยุนอา
"อทนไว้นะูฮยอนอา" ยุนอาไม่อบเธอเลือที่ะเ็ราบเหื่อาใบหน้าเพื่อนรั เสียสะอื้น้วยวามเ็บปวออฮยอนทำเอายุนอายหลัมือึ้นมาปาน้ำาเ่นัน
มียอนมออฮยอน้วยวามสสารับใ ่วเวลาที่ผู้หิทุน้อผ่านพ้นมันไปให้ไ้ วามลัวที่ายัมาาแววาออฮยอน เธอเ้าใมันี ผู้หิทุน้อารที่ะ้าวผ่านสถานะาร์รหน้าไปพร้อมับนที่เธอรั
"อทนนะลู" แพทย์หิสูวัยไ้แ่พร่ำบอให้เธออทน "อีไม่นานหนู็ะไ้เอนที่ะรัหนูไปลอีวิ ูฮยอนอา" ำบออมียอนทำให้อฮยอนพยัหน้ารับ หัวใมีเรี่ยวแรเพียแ่ิถึเ้าัวน้อยที่ำลัะลืมาูโล วามเป็นแม่ที่เธอรออยมาลอหลายเือนที่ผ่าน เหลือเพียแ่ไม่ี่อึใเธอะไ้สัมผัสมัน
ยุนอาและมียอนที่อยู่ในห้อรอลอับอฮยอนลอเวลา หิทั้สอพยายามหาเรื่อุยเพื่อลายวามัวลให้ับว่าทีุ่แม่ เวลาเินผ่านไปเรื่อยๆพร้อมับมียอนอยรวเ็วามว้าอปามลู อฮยอนที่นอนหอบหายใไ้แ่อลั้นวามเ็บปวเอาไว้
-------------------------------------------------------
น้ำาที่รินไหลแทบะลายเป็นสายเลือ วามเ็บปวที่ฝืนทนเปรียบเสมือนมีแหลมม่อยๆรีลึลมา อฮยอนัฟันแน่นเมื่อถึเวลาที่มียอนบอให้เธอออแรเบ่ หิสาวสูลมหายใเ้าเ็มปอพร้อมับปลปล่อยวามหนัหน่วให้เป็นอิสระ
"อุแว๊ อุแว๊"
เสียใสไร้เียสาััวาลทั่วโรพยาบาลให่ เหล่านาพยาบาลุาว่าวิ่วุ่นัแหน้าที่อนเอ เสียเื้อยแวัแ่ับวามวุ่นวาย พร้อมๆับที่วามหนัใออฮยอนถูปล่อยออมา
มียอนรีบนำัวหลานสาวหน้าาน่ารัน่าัส่ให้ับนาพยาบาลเพื่อัารามั้นอน ยุนอาปล่อยเสียร้อแห่วามื้นันพลาลูบใบหน้าเพื่อนรั้วยวามอ่อนโยน
"ลูสาว๊ะ ูฮยอนอา หนูไ้ลูสาว" มียอนเ็บอาารีใเอาไว้ไม่ไหว เธอบอับุแม่หมาๆ้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
อฮยอนหอบหายใียิ้มรับ เพียแ่ไ้ยินเสียอบุรสาวน้ำาแห่วามรั็พรั่พรูออมา หิสาวหลับาล้วยวามผ่อนลาย วามรู้สึทั้มวลวิ่วนอยู่ในหัว...ลูอเรา ลูอเรา่ะุยฮวา
่อนที่ห้ววามิะับวูบล หิสาวรำพึรำพันถึายผู้เป็นที่รั อฮยอนปิเปลือาอย่าอ่อนแรหลัาผ่านพ้นวามเหนื่อยล้า ภาวนาอฟ้าเบื้อบน...หาเป็นไปเธออยาะลืมาื่นึ้นมาแล้วพบเาเป็นนแร
--------------------------------------------------------------
หลัาที่โวอนเินทามาถึ เาไ้แสัว่อมิยอและยุนอาที่ลื่อเป็นาิเ้าอไ้ สอสาวมอารมาถึอเา้วยวามแปลใ แ่็ไม่ไ้หัห้ามอะไรเมื่อายหนุ่มอเ็บภาพหลานสาวัวน้อยที่นอนอยู่ในู้อบ โวอนมอสำรวเ็หิัวเล็้วยวามเอ็นูเพียแ่ิว่าหายฮวาไ้เห็นบุรสาวอัวเอ นัร้อหนุ่มะีใอยู่ไม่น้อยที่ทุอูบนใบหน้าอเธอถอแบบมาาเาทั้หม
"แล้วุยฮวาไปไหนเสียล่ะะ"
"เอ่อ เาิานอยู่ยัไม่สะวมารับ" มิยอเบะปาับำอบอายหนุ่ม้วยไม่รู้ว่าสาเหุริๆแล้วยฮวาเออยามาแทบาใ
"่ะ" มิยอที่รู้ัวว่าเผลอทำัวไร้เหุผลึอบลับไป้วยน้ำเสียอ่อนล หิสาวนึเ้าใว่าเรื่อออฮยอนและยฮวายัเป็นวามลับ และมัน็ะไม่่ายนัที่เาะมาพบเธอ เพราะลอ่วระยะเวลาหลายเือนที่อฮยอนมาอยู่ับมิยอ ็ไร้ึ่วี่แววว่านัร้อหนุ่มะิ่อมา
โวอนบันทึภาพเ็หิัวน้อยที่นอนหลับาพริ้ม่อนะส่ไปให้นที่้อารมาที่สุ ไม่นานที่เาส่ไปเสียโทรศัพท์็ัเ้ามาทันที ผู้ัารหนุ่ม้อมศีรษะเพื่ออัวหิสาวทั้สอ่อนะเินออไปในที่ลับาน
"ว่าไ"
'เธอเป็นยัไ ปลอภัยีใ่ไหม แล้วลูัน ลู'
"ใเย็นๆน่า" โวอนนึหัวเสียับวามใร้อนอพ่อลูอ่อน "เธอปลอภัยี ไม่้อัวลอะไร แล้วเอ่อ นายั้ใะมาเยี่ยมเธอเมื่อไร" โวอนถามทั้ๆที่มันไม่ใ่เรื่อ่ายที่ยฮวาะมาพบเธอไ้ แ่เพียแ่เห็นใบหน้าไร้เียสาอหลานสาวัวน้อยวามิที่ะทัทวมลายหายไปทันที
'ไม่รู้เหมือนัน' ปลายสายอบเสียเบานนฟัแทบะไม่ไ้ยิน วามรู้สึผิในใที่มีอยู่ทำเอายฮวายัิไม่ออเลยว่าะล้าไปเอหน้าเธอไ้ยัไ ร่วมสามเือนที่เาปล่อยเธอไว้้านหลัโยไม่แม้แ่ะิ่อลับไป แล้วเายัะมีหน้าลับไปหาเธอไ้อีหรือ
"ันว่าถ้าท่านประธานเห็นหน้าหลานสาวอาะใอ่อนล"
ยฮวาิามำพูอโวอนแล้ว็ไ้แ่หวัว่าะเป็นเ่นนั้น หาท่านยอมให้เาูแลบุรสาวอท่าน เาสัาว่าะไม่มีวันทำให้เธอ้อเสียใ แ่เมื่อิถึวามเป็นริแล้วมันแทบะไม่มีทาเป็นไปไ้ ประธานอที่เารู้ัีไม่มีวันืนำเมื่อลั่นวาาออไปแล้ว
'ัน้อรอ รอนว่าะถึวันนั้น' เารอบรอวามีใไ้ไม่นาน เมื่อิถึวามริแล้วหัวใ็พลันหหู่ล หิสาวผู้เป็นั่วใอเาทั้สอะยัรอเาอยู่ไหมถ้าวันนั้นมาถึ
---------------------------------------------------
มาม่าใล้หมแล้ว้า อทนหน่อยนะ ^^
อบุสำหรับาริามนะะ บารั้บาอนอายัไม่ี
ผู้เียนะพยายาม่อไปเรื่อยๆเนอะ เม้นให้ำลัใัน้วยนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น