ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [Yongseo] ตอนที่ 13 : รักนี้อันตราย
Unexpected Love
อนที่ 13 : รันี้อันราย
อฮยอนที่หลับสนิทรู้สึไ้ถึผู้มาเยือนยามที่ยฮวาทิ้ัวบนเีย ปลายนิ้วเลี่ยใบหน้าอหิสาว้วยวามรั อฮยอน่อยๆยับัว วาปรือึ้น่อนะส่ยิ้มให้ับเาที่มอมา
"ื่นแล้วหรอะ" เสียแหบพร่าเอ่ยถามเมื่อรู้สึัวว่าถูเา้อมออยู่นาน อฮยอน่อยๆยับัวลุึ้นนั่่อนะหลบสายาหยาเยิ้มอยฮวาที่มอมา
"รับ ผมื่นแล้ว็เลยรีบมาหาุ"
"นีุ่แ่ัว ะไปไหนันะ" อฮยอนที่เห็นยฮวาแ่ัวเรียบร้อยพร้อมลิ่นน้ำหอมละฟุ้ึถามออไป
"ผมะออไปหาเพื่อนสัหน่อย ุไปับผมนะ" ยฮวาเอ่ยวนอยาะพาหิสาวไปยลโม่อหน้าเพื่อนสนิท รับรอว่าเพื่อนอเา่า็้อพาันอิาในวามน่ารัและแสนใีออฮยอน
"ุไปเถอะ่ะ ันอยาะอยู่เป็นเพื่อนุแม่"
วามหวัเมื่อรู่พลันับลทันทีที่อฮยอนเลือะปิเสธ ทั้ๆที่เาั้ใะพาเธอไปเที่ยวในเมือ ไม่อยาะให้เธอ้ออุอู้อยู่แ่ในบ้าน
"แล้วุะปล่อยให้ผมไปนเียวหรือไ ใร้ายะมั" นที่ถูปิเสธทำท่าทาราวับะลไปนอนื้นอยู่บนพื้นทำเอาอฮยอนไ้แ่ส่ายหน้าให้ับเ็น้อยอยฮวา
"ุไปนเียวที่ไหนันะ เพื่อนุ็เยอะแยะ" ในเมื่อเาบอะไปหาเพื่อนแล้วะมาโมเมไ้อย่าไรว่าเธอปล่อยให้เาไปนเียว "ให้ันอยู่บ้านเถอะนะะ เอาันไป้วยะลำบาเสียเปล่าๆ" ประโยหลัทำให้ยฮวาเ้าใวามรู้สึอฮยอนทันที วามเห็นใแล่นเ้ามา ายหนุ่มุมมืออฮยอนแน่น
"อทนหน่อยนะรับ"
"่ะ ันอยู่บ้านับุแม่ท่านะไ้ไม่เหา นัุ่ยับท่านสนุะายไป" อฮยอนลบเลื่อนเพื่อทำให้ยฮวาสบายใ ทั้ที่ใริแล้วเธอ็อไม่ไ้ที่ะสมเพัวเอที่้ออยหลบๆ่อนๆ แ่เพราะอนาอเาสำัเินว่าที่เธอะเห็นแ่ัวไ้ ถึแม้ว่าวามรัอเธอะส่อสว่าอยู่ในที่มื็าม
ยฮวาเอนัวลนอนบนัออฮยอน ายหนุ่มโอบรอบเอวหิสาวเอาไว้ะุใบหน้าเ้าับท้อที่นูนให่ึ้นเรื่อยๆ เาระิบพึมพำอย่าที่อฮยอน็ับใวามไม่ไ้
่อนที่ยฮวาะลุึ้น เาบรรูบท้อออฮยอนอย่าแผ่วเบายัผลให้หิสาวรู้สึสั่นสะท้านอย่าห้ามไม่อยู่ ร่าายแทบทรัวไม่ไ้ ถึแม้ะมีเสื้อผ้าวาั้นแ่สัมผัสนั้น็ทำให้เธอรู้สึราวับถูนาบ้วยไฟร้อนๆ
"ผมะรีบลับนะุภรรยา" ำพูหยอเย้าอย่าั้ใทำให้ผิวแ้มออฮยอนลายเป็นสีแนแทบะแ่ับวอาทิย์ที่ส่อแสมา
"พูอะไระ"
"เอ่า ็ุเป็นเมียผมนะ" ว่าแล้ว็ไปันให่ อฮยอนีเ้าที่แนอยฮวาที่เอาแ่แล้ล้อเธอ หิสาวรีบผลัายหนุ่มให้พ้นาเีย ไม่อยาะุยับนเ้าเล่ห์แบบเานัเียว
ยฮวาหัวเราะัลั่นับอาารวยเินอภรรยาสาวสุน่ารั ายหนุ่ม้มลประทับูบแสนหวานให้ับหิสาวที่ไม่ทันั้ัว อฮยอนไ้แ่นิ่้าับารระทำที่เร็วั่สายฟ้าฟาอยฮวา เธอมอามร่าสูที่เินออาประูห้อ้วยนึเ็บใ แ่้าในมันลับรู้สึีนเผลอแะปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปา้วยวามสุที่เอ่อล้น
----------------------------------------------------------
อฮยอนที่อาบน้ำพลัเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในระโปรสีาวัวยาวเินออมาาห้อท่าทีเ้ๆัๆ เธอ้อมศรีษะทัทายุนายอที่แย้มยิ้มว้าอย่าเอ็นู นึเินนัับุที่สวมใสมัน่าเปิเผยหน้าท้ออเธอให้เห็นัยิ่ึ้น
"หนูนอนื่น เอ่อ สายไปหน่อย"
"แบบนี้แหละลูนำลัท้อำลัไส้ หิวหรือยั๊ะ แม่ทำ้าว้มไว้ให้" เพียแ่ไ้ยินอฮยอน็รู้สึาบึ้หัวใ วามเมาที่มาราอเามอบให้แ่เธอยานว่าะหาอะไรมาอบแทน
"่ะ" เพียแ่สะใภ้อย่าอฮยอนอบ ุนายอึรีบหันไปสั่ให้แม่บ้านัเรียมั้โ๊ะให้ับเธอ
"อยู่บ้านับแม่น่าเบื่อะแย่" นอายุเยอะว่าวนอฮยอนุยระหว่ารอแม่บ้านั้โ๊ะอาหารเสร็ "ยฮวานี่็นะ พาหนูมาแล้วมาทิ้ให้อยู่ับบ้าน" ุนายอแล้บ่นถึบุราย
"ไม่หรอ่ะ หนูเอ่าหาที่ไม่อยาไปไหน" ุนายอมอสีหน้าเศร้าสร้อยออฮยอน้วยวามเห็นใ หิสาวลำบาอยู่ไม่น้อยหาเป็นเป้าสายาระหว่าอยู่ับยฮวา
เธอเอ็พอรู้มาบ้าว่ายฮวาและอฮยอนำลัถูับาอย่าหนั นั่น็ทำให้หิสาวรหน้าเลือที่ะระวััวอย่ามา ิแล้ว็ไ้แ่หนัใแทนับวามรัอทัู้่
"ั้นวันนี้อฮยอนมาอยเป็นลูมือแม่็แล้วันนะ๊ะ" ุนายอรีบเปลี่ยนบรรยาาศทันที
"ไ้่ะ"
อฮยอนอบลพร้อมับแม่บ้านเินเ้ามารายานว่าั้โ๊ะอาหารเสร็เรียบร้อย หิสาวึอัวามาราอเา อฮยอนนึอบุ ในเรื่อราวร้ายๆที่ผ่านมายัมีวามโีให้เธออยู่
วามอบอุ่นอุนายอทำให้อฮยอนรู้สึเบาใ อย่าน้อยมาราอเา็ไม่นึรัเียหิใ่ายแบบเธอ
---------------------------------------------------------
หลัาอฮยอนทานอาหารเสร็็ไม่ลืมทานยาามำสั่แพทย์ ่วนี้เธอรู้สึไ้ถึวามเปลี่ยนแปลที่มาึ้นเมื่อลูน้อยในท้อเริ่มยับัวเล็น้อยแ่เธอ็พอะรู้สึไ้
หิสาวนัุ่ยับมาราอเา้วยใบหน้าแ่มใส ุนายอหยิบอัลบั้มภาพในวัยเ็อยฮวามาให้เธอูพลาเอื้อนเอ่ยถึหลานัวน้อยในท้อ้วยใบหน้าเปี่ยมสุ พลันให้ิไปถึผู้เป็นบิาอนเอ หาท่านรับรู้เรื่อราวทั้หมท่านะรู้สึยินีเหมือนเ่นมาราอยฮวาหรือไหม
"ถ้าหนูไม่รัเีย หลัาลอเ้าัวเล็แล้วะย้ายมาอยู่ับแม่็ไ้นะลู" นเป็นุย่าเสนอ
"่ะ แ่หนูะ้อถามุยฮวา่อนนะะ"
"๊ะ"
ุนายออบรับนึื่นมผู้หิรหน้าที่มัะใส่ใวามรู้สึผู้อื่นอยู่เสมอ เธอเื่อว่าอฮยอนะเป็นภรรยาที่ีและแม่ที่ีไ้อย่าแน่นอน
นทัู้่นัุ่ยันหลาย่อหลายเรื่อ อฮยอนหยิบสมุึ้นมายามที่มาราเาบอเทนิในารเลี้ยูบุร หิสาวพยายามเ็บเี่ยววามรู้ที่ไ้รับ้วยัวเอยัไม่ไ้วาแผนสำหรับารเลี้ยบุรเอาไว้เลย
เป็นเวลาร่วมั่วโม่อนุนายอะอัวไประเรียมอาหารเพื่อรออยสามีลับมา อฮยอนมอ้วยวามื่นมับหน้าที่ภรรยาที่ท่านทำไ้อย่าไม่าบพร่อ หิสาวั้ปิธานในใว่าะ้อทำให้ไ้ อย่าน้อย็สัรึ่หนึ่อท่าน็ยัี
------------------------------------------------------
เสีย้อวามาโทรศัพท์ึวามสนใาหิสาวที่ำลันัู่ภาพเ็ายอยฮวา อฮยอนเผลอะปาโทรศัพท์ทิ้ทันทีที่เห็นหมายเลอผู้ส่
'ทำไมผมถึรู้สึอิาหมอนั่นันะ พัร้อนที่วิเศษสุๆ'
อฮยอนัริมฝีปาแน่น ในใไ้แ่ิว่าเพราะอะไรันมินโฮถึไ้ัเธอไม่ปล่อยเ่นนี้
แ่แล้ว้อวาม่อมา็ทำให้วามอทนาผึลทันที ภาพอเธอที่ำลั้าวึ้นรถอเาหน้าอนโเมื่อวาน และอิริยาบถ่าๆภายในรถที่ถูเ็บไ้ แม้มันะไม่ไ้ันั หาแ่็พอะูออว่าเป็นเา...อยฮวา
อฮยอนเินลับไปที่ห้อนอนอัวเอทันที วามัวลทำให้อแทบะระเบิออมา หิสาว่อสายไปยัผู้ายใร้ายนนั้นทันที
'ไม่ิว่าะโทร.หาผมนะเนี้ย ูฮยอนอา' ไม่ถึนาทีมินโฮ็รับสายพร้อม้วยำพูที่มีแ่ะทำให้อารม์เือนพลุ่พล่านึ้น
"ุ้อารอะไราันันแน่"
มินโฮพ่นเสียหัวเราะออยามไ้ยินนโทร.มาไม่พูพร่ำทำเพลแสวามไม่พอใทันที ายหนุ่มแสยะยิ้มที่ารระทำอเายั่วยุอารม์ออฮยอนไ้สำเร็
'ผมไม่ไ้้อารอะไราุสัหน่อย ็แ่ส่รูปใหู้็เท่านั้นเอ'
"ุทำไปเพื่ออะไระ" อฮยอนพยายามไม่ใส่อารม์ับเานเินไป หิสาวเลือะ่อยๆเราับนเ้าเล่ห์ปลายสายเพื่อไม่ให้ทุอย่าบานปลายอย่าที่ใัวล
'ูฮยอนอา วามลับมันไม่มีในโลหรอนะ' ำพูอมินโฮทำเอาอฮยอนนึแปลในใ 'ุนะใสื่อเินไปนไม่ทันิว่าหมอนั่น้อารอะไราุ' ประโยทีู่เหมือนะหวัีอมินโฮแ่นัยแฝอมันทำเอาอฮยอนรู้สึไม่พอใที่เาเอ่ยถึยฮวาใน้านนั้น
"อย่าเหมารวมว่าทุนะเป็นแบบุสิะ" อฮยอนพูาแันายหนุ่มเพราะทุอย่ามันือวามริ "ุอย่าลืมนะะว่าทุวันนีุ้อยู่ในุนี้ไ้เพราะใร ันเอ็ไม่ใ่นใีนัหรอนะ" อฮยอนพยายามทำใีสู้เสือถึแม้ะหวาๆอยู่บ้าที่เธอัสินใู่มินโฮออไป
มินโฮหัวเราะร่าอย่าไม่สะทสะท้านถึำ่มู่อหิสาวปลายสาย ายหนุ่มนึันที่อฮยอนที่เาเยรู้ัเปลี่ยนไปมานานี้ หิสาวที่มัะโอนอ่อนลับเ็เี่ยวึ้น แ่เาเื่อว่า้อมูลที่เามีอยู่นั้นะทำให้เธอไม่ล้าแม้แ่ะิ่อร
อฮยอนไม่ิะฟัเสียหัวเราะเหยียหยามนั้น เธอัสาย้วยวามโมโห หิสาววาโทรศัพท์ลพลาสูลมหายใรวบรวมสิที่ระัระาย พยายามไม่ฟุ้่าน้วยลัวว่าะมีผลระทบ่อลูในท้อ แม้ะพยายามหาเหุผลเท่าไร็ไม่สามารถอบไ้ เธอะ้อทำเ่นไรผู้ายใร้ายนั้นถึะเลิยุ่วุ่นวายับรอบรัวเธอเสียที
--------------------------------------------------------------
เสียประูเปิออทำให้อฮยอนที่นั่หันหลัรีบหันไปมอ เธอปรับสีหน้าทันทีที่เห็นยฮวาเินเ้ามา พยายามทำัวให้เป็นปิที่สุเพราะไม่อยาให้เารับรู้และพาลัวลใไป้วย
"ลับมาแล้วหรอะ"
"ุำลัทำอะไรอยู่ หืม" ยฮวาถามเินมาหาเธอที่้าเีย
"เอ่อ พอียัยยุนอาโทร.มานะะ" อฮยอนนึอโทษยฮวาอยู่ในใที่เธอำเป็น้อโห "ยิ้มอะไระ" เมื่อเห็นรอยยิ้มแปลๆานัวสูอฮยอนึถามออไป
"ผมอบเวลาเห็นุแ่ัวสบายๆแบบนี้" หิสาวในุระโปรพริ้วไหวสีาว่าูบริสุทธิ์ราวับนาฟ้าัวน้อย
"ุอบให้ันูโทรมหรือไะ" อฮยอนแล้แหย่เา เพราะวันนี้เธอไม่เพียแ่ะสวมใสุ่อยู่บ้านแสนธรรมา หาแ่หิสาวลับเลือที่ะปล่อยใบหน้าให้ไร้เรื่อสำอา์ใๆ
"ีเสียออ ใรบ้าะไ้เห็นุแบบนี้" นัวีว่า่อนะนั่ล้าเธอ ายหนุ่มเลือที่ะเอนัวลนอนบนันุ่มเพราะเวลาที่เาทำแบบนี้มันให้วามรู้สึีเสียนไม่อยาะลุไปไหน
"่ะ สภาพทีู่แทบไม่ไ้" อฮยอน้มมอเาพร้อมับอบออมาอย่าเสียไม่ไ้
"ไม่ว่าุะเป็นยัไุ็ีที่สุสำหรับผมนั่นแหละ" ยฮวาบอะุมมือเธอึ้นมาหอม อฮยอนหลุหัวเราะออมาับำหวานอเา เธอไม่นึเื่อำพูอมินโฮเลยสันิ ายหนุ่มแสนีรหน้าไม่มีวันทำเรื่อร้ายาเ่นนั้น
"วันนี้ันเห็นรูปอุอนเ็ ไม่น่าเื่อว่าอยฮวาอนเ็ะโึ้นมาแล้ว...่าเถอะ่ะ" อฮยอนหยุำพูที่ะเผลอื่นมเาออไป
"โึ้นมาแล้วอะไรรับ" ายหนุ่มที่นอนมอเธอผุลุึ้นนั่ ส่สายาเ้าเล่ห์มาเมื่อพอเาไ้ถึประโยถัไป
"ะลายเป็นนเ้าเล่ห์แบบนี้ไ่ะ" มือบาบีบปลายมูอายหนุ่มเมื่อเาส่สายาหยอล้อพาให้เธอรู้สึเินที่เือบหลุพูสิ่ที่ใิ อฮยอนาโหลัายฮวารวบมือเธอออามูอเา พร้อมับที่ริมฝีปาหนาเ้ารอบรอริมฝีปาเธอ้วยวามเร็ว นวลึเล้าลออยู่เนิ่นนาน นใที่ิะปิเสธ้อโอนอ่อนาม รสูบที่แสนหอมหวานเอาอเอาใ หนับ้าเบาบ้าสร้าวามรัวนใสำหรับหิสาวที่ใสื่ออย่าเธอ
เมื่อไ้สัมผัสแล้ววาม้อารอยฮวา็เหมือนะไม่บไม่สิ้น ริมฝีปาบาราวับเล่ห์มนร์ที่ทำให้เาหลใหล วามไร้เียสาอเธอยามที่เาอไ้เปรียบเสมือนแรระุ้นให้ายหนุ่มโหมระพือ ยฮวา่อยๆประออฮยอนนอนราบับเีย ริมฝีปายัแนบิอย่าเสน่หา เลื่อนไล้ลามลำอระห ะที่มือลูบไล้ไปทั่วเรียวาเนียนสวย
อฮยอนเร็ัวับสัมผัสที่รับรู้อยู่เ็มสมอ ร่าายอ่อนระทวยยามที่ฝ่ามือร้อนั่เปลวไฟอเาเลื่อนผ่าน ลมหายใหนัหน่วอย่าไม่สามารถวบุม หิสาวำมือับที่นอนแน่นอย่า้อารระบายวามึเรียที่เิับร่าาย
่วเวลาที่ทั้เาและเธอเอ็โหยหาอยู่เ็มอ ยฮวาสัมผัสเ้าับปราาร้านล่าออฮยอนแล้ว็รู้สึใะาับวาม้อาร ายหนุ่มถอนใบหน้าาเรือนร่า มออฮยอน้วยวามรัทั้หมที่มี หิสาวสบสายาเาเพียรู่่อนที่เธอะเบื้อนหน้าหลบอย่ามิสามารถ้านทานวามเินอายนั้นไ้
"ุแน่ในะ" ยฮวาเอ่ยถามะที่มืออเา่อยๆเลื่อนุั้นในัวน้อยให้ล่ำล หิสาวพยัหน้าอบเล็น้อย้วยไม่สามารถหัห้ามวาม้อารอัวเอเ่นัน
ยฮวาบรรูบลบนหน้าผาที่ื้นไป้วยเม็เหื่อ เาประบริมฝีปาอเธออีรั้มอบูบหวานล้ำสะท้านใ ริมฝีปาหนาบเม้มอย่าหยอล้อยัผลให้นัวเล็ส่เสียฮึมฮำในลำออย่า่วยไม่ไ้
ไฟพิศสวาทลุโนอย่าที่หลลืมถึำสัาที่ใเยล่าวไว้ เมื่อวามปรารถนาเป็นฝ่ายนะวามั้ใ สอหนุ่มสาวึยอมพ่ายแพ้ให้ับวาม้อารทาาย ร่าบาเย็นวาบยามที่ปราาร่านสุท้ายถูปลเปลื้อ ยฮวาใ้ปลายนิ้วเลี่ยพวแ้มอเธออย่าอ่อนโยน ใหนุ่มสั่นสะท้านไม่แพ้ันเมื่อิถึายสาวที่เาถวิลหามาลอ
"อฮยอนอา" เสียเรียา้านนอห้อที่ถูลลอนไว้ปลุสิอยฮวาและอฮยอนให้ื่นาห้ววามปรารถนา ยฮวารีบลุึ้นยืนะที่นำผ้าห่มมาลุมร่าบาเอาไว้ นึันับารระทำราวับเ็แรรุ่นอัวเออยู่ไม่น้อย
"ุแม่" อฮยอนาโ้วยวามใ นึระ้าอายับอารม์เผลอไผลอัวเอ หิสาวหันหลัให้ับยฮวาที่ถอนหายใออมา แ่แล้วายหนุ่มึรีบหันหลัให้วามเป็นส่วนัวับเธอ ทันทีที่อฮยอนัแัวเอเสร็เรียบร้อยเธอึลุมายืนอยู่้าเา ้มหน้าอย่านึรู้ว่าอนนี้ใบหน้าอัวเออะแันน่าอาย
ยฮวาเินไปเปิประูพร้อมับที่อฮยอนัผมเผ้าที่ยุ่เหยิ ุนายอที่เ้ามามอบุรายัวี้วยสายาับผิ แ่็ไม่ิเอ่ยอะไรออไป้วยเรใหิสาวอีน
"มีอะไรหรือป่าวรับแม่"
"แม่แ่มาูหนูอฮยอนเห็นเธอหายไปนาน" โยที่ไม่รู้มา่อนว่ายฮวาัวแสบอเธอมาลุอยู่ในนี้ "แล้วลูเ้ามาทำอะไรในนี้ยฮวา" นเป็นมารานึหวั่นใ
"ผม เอ่อ แ่เ้ามาหาเธอ็เท่านั้น" ยฮวาอบพลานึอย่าหัวเสีย นี่เธอเป็นภรรยาอเานะ แ่็เ้าใถึวามิอมาราึไม่แสอาารอะไรออไปมานั
ุนายอมอบุรายอย่าาโทษ หิวัยลานไ้แ่ถอถอนใไม่รู้ะทำเ่นไร ใหนึ่็ิเ้าใวามรู้สึอบุราย หาแ่อีใลับเลือที่ะยึหลัวามถู้อ
"ุแม่มีอะไรหรือป่าวะ" อฮยอนเมื่อเห็นบรรยาาศึเรียอทัู้่เอ่ยถามออไปเพื่อหวัให้สถานาร์ีึ้น
"แม่เห็นหนูหายไปนานนึว่ามีเรื่ออะไรเิึ้น"
"อบุ่ะ แ่หนูแ่ึ้นมาุยโทรศัพท์ับเพื่อน อโทษนะะที่ทำใหุ้แม่เป็นห่ว" ำพูออฮยอนทำให้วามร้อนใเมื่อรู่เบาบาล ุนายอพยัหน้ารับ่อนที่ะอัว แ่ไม่ลืมส่สายาให้ับบุรายที่เินามท่านออไปแ่โยี
อฮยอนปล่อยลมหายใออมา ร่าายยัร้อนผ่าวาสัมผัสเมื่อรู่ หิสาวห้วนิไปถึริมฝีปาที่ลอเลียไปทั่วแล้วแ้า็พลันะอ่อนแรล เธอะสามารถ้านทานเาไ้แ่ไหนัน ราบใที่เธอเอ็ปรารถนาสิ่นั้นเ่นัน
---------------------------------------------------------
ใบหน้าเร่รึมอายสูวัยที่วาามอภาพ่าๆที่ถูส่มายัเา ประธานอย้ำภาพที่ปราให้เห็นบุรสาวอัวเอในอิริยาบถ่าๆยามที่อยู่ับนัร้อหนุ่ม ในใร้อนั่ับเปลวไฟที่ถูสุมอยู่ ภาพเหล่านั้นไม่มีที่มาที่ไป มีเพีย็แ่เลาหน้าห้อนำมันมาให้ับเา ประธานผูุ้ันถอนหายใออมาอย่าไม่นึเื่อับ่าว่าๆที่เิึ้นในลอ่วสัปาห์
"ใเย็นๆนะะท่าน" เสียเลาสาวนสนิทเอ่ย้วย้อารให้เาใเย็นล...ีฮโยนึเป็นห่วอฮยอนึ้นมาับใเมื่อเห็นแววาแววโรน์อผู้เป็นเ้านาย
"มันเิเรื่อแบบนี้ไ้ยัไ"
"ันว่าุอฮยอนเธอมีเหุผล" ีฮโยอธิบายนึไม่ออเ่นันว่าวามสัมพันธ์ออฮยอนและยฮวาเิึ้นั้แ่เมื่อไรและอนไหน ภาพที่เห็นมัน่าวนให้นเป็นบิาโรธอยู่ไม่น้อย
"ไปามเธอมาพบันเี๋ยวนี้" ำสั่ประาศิทำเอานที่ยืนฟัรู้สึนลุับท่าทีึันั่น ประธานอที่ีฮโยเยเห็นมัะเป็นนใีและมีน้ำใับลูน้อเสมอ หาแ่นรหน้า่าผิแปลไปาเิมเสียนนึห่วไปยัอฮยอนและยฮวาว่าพวเาะอบำถาม่อเรื่อราวทั้หมไ้อย่าไรัน
"ุอฮยอนเธอลาพัสอวันไ้แล้ว่ะ"
ประธานอูะใับำบออเลาสาวอยู่ไม่น้อย หาบุรสาวอเธอลาพัแล้วเหุใเาถึไม่พบเธอที่บ้าน ายสูวัยยมือบอให้ีฮโยออไปเมื่อหมธุระ วามิสับสนไปมาเมื่อิถึรูปที่ไ้เห็น บุรสาวอเธอับนัร้อหนุ่มนั่น มันเิึ้นไ้ยัไ
ผู้เป็นบิาไ้แ่ภาวนาอให้ทุอย่าเป็นเพียแ่่าวลือ บุรสาวอเธอไม่มีวันทำเรื่อเสื่อมเสียเียริเ่นนี้ พลันในในึำหนิัวเอที่ไม่เยให้เวลาับอฮยอน ประธานอถอนลมหายใออมา พึมพำอโทษ่อภรรยาสุที่รัที่เาเผลอปล่อยปละละเลยอฮยอนมานานเินไป
--------------------------------------------------------------
อฮยอนนึแปลใอยู่ไม่น้อยเมื่อยฮวาพาเธอออมายัร้านอาหารแห่หนึ่ยามวิาล ายหนุ่มไม่ยอมอบ่อำถามที่เธอเอ่ยถามลอทา ร้านอาหารที่เียบสนิท ไม่มีแม้แ่แสาหลอไฟสัว
อฮยอนไ้แ่ทำามำบออยฮวา หิสาว้าวลารถระับเสื้อันหนาวัวให่ ลิ่นอายทะเลอบอวลไปทั่วบริเว หิสาวมอบรรยาาศที่เียบสั มีเพียเสียฝีเท้าอเาและเธอที่ย่ำลบนเศษใบไม้
"ุพาันมาทำอะไระ"
อฮยอนถามเมื่อเห็นว่าร้านอาหารไม่มีใรอยู่สัน และแถม้วยวามมื มีเพียแ่แสาวันทร์ที่ให้วามสว่า ยฮวาไม่อบ เาอมยิ้มแทนำอบสร้าวามแปลใให้อฮยอนมาึ้นไปอี
หิสาวนั่ลบนม้านั่สีาวามำสั่อยฮวา่อนที่ายหนุ่มะเินหายเ้าไป้านใน ึ่อฮยอนไม่ิว่ามันะเ้าไปไ้้วย้ำ หิสาวเหม่อมอทะเลที่เียบสบ มัน่าสวยามและน่าลัวในเวลาเียวัน
ไม่นานนั แสไฟสีส้มอ่อน็ึวามสนใาวาลม อฮยอนหันไปมอที่มาอแส หัวใวน้อยเ้นไหวโรมรามยามที่รอบบริเวอเธอเ็มไป้วยวไฟที่ถูห้อยระโยับ้นไม้สูให่ ส่อแสให้เห็นายหนุ่มที่นั่อยู่บนเ้าอี้ัวสูพร้อม้วยี้าร์ู่ใ
หัวาร้อนผ่าวยามที่ยฮวามอสบมาที่เธอ อฮยอนส่ยิ้มหวานให้ับเา ในใเ้นไหวับารระทำที่สร้าวามใแ่เธอ หิสาวเผลอลุึ้นยืน่อนที่เสียี้าร์ะเริ่มบรรเลบทเพลในห้วทำนอแสนสบาย อฮยอนยืนฟัโยที่สายาไม่หลุไปายฮวาเลย เพลที่เธอเอ็ไม่เยไ้ยินที่ไหนมา่อน เนื้อหาลึึ้ินใแ่เทียบไม่ไ้เลยับวาู่นั้นที่มอมาอย่าเปิเผยวามรู้สึทั้หม
อฮยอนรู้สึว่าัวเอ่าโีนั หิสาวมอยฮวา้วยวามรัทั้หมที่เธอมอบมันให้ับเา เธอไม่เยาิว่าีวินี้ะไ้พบเอับเรื่อราวที่วนให้ัวหลุลอยไปในห้วอวาศ วามื้นันใยัผลให้อฮยอนปล่อยหยน้ำา้วยวามำนน
ยฮวามอหิสาวรหน้า เธอผู้ที่มาเิมเ็มทุอย่าให้ับเา หิสาวที่เป็นรัที่แท้ริรั้แรและรั้สุท้าย ยฮวาวาี้าร์ล่อนะเินเ้ามาหาอฮยอนที่ยืนนิ่น้ำานอหน้า ายหนุ่มล้วมือหายเ้าไปในเสื้อันหนาว่อนที่ะหยิบบาสิ่บาอย่าออมา ประายวิบวับอมันทำเอาอฮยอนเผลอยมือึ้นมาปิปา เธอ้อมอเาทีุ่เ่าลเบื้อหน้า หัวใพอโ
"ผมรู้ว่าผมอาะ้ามั้นอนบาอย่า" ยฮวาเอ่ยเล้าับเสียบรรเลอนรีที่ับล่อมอยู่ไม่ใล้ "แ่นับานี้ผมะอูแลุลอไป แ่านับผมนะ" แม้ะเป็นำพูที่เรียบ่ายแสนะทำธรรมา แ่มันลับัสะท้อนอยู่ในใ อฮยอนปล่อยเสียโฮออมา้วยวามีใที่ไม่สามารถเอ่ยเป็นำพูไ้ หิสาวยืนมอเาที่่อยๆับมือเธอึ้นมา แหวนเพรระยิบระยับ่อยๆเลื่อนัวเ้ามาอยู่ในนิ้วอเธอ อฮยอนไม่ิะปิเสธอะไร หิสาวโผเ้าอยฮวาแน่น ปล่อยหยาหยน้ำาแห่วามสุให้ท่วมใบหน้า
ยฮวาสวมออฮยอนเอาไว้้วยสอแน ปาไ้แ่เอ่ยำอบุ้ำไป้ำมา อฮยอนปล่อยเสียสะอื้นอยู่ในอ้อมออเาราวับเวลานี้โลทั้ใบรร้าเหลือเพียแ่เธอับเา ยฮวาับอฮยอนให้ออห่า ายหนุ่มใ้ปลายนิ้วเลี่ยน้ำาออาหน้าเธออย่าเบามือ ่อนะ่อยๆุมพิลบนหน้าผาออฮยอน้วยวามรัเ็มเปี่ยมหัวใ
ไม่ว่าหนทาเบื้อหน้าะเป็นเ่นไร เธอะไม่มีวันหวาลัวอีแล้ว ราบใที่อ้อมอนี้ะอยปป้อเธอ อฮยอนุัวเ้าหาอ้อมออยฮวาอีรั้ ไม่ว่าใระอยสาปส่ับารระทำอเธอ หิสาว็ยอมน้อมรับอย่านน่าไม่อาย เพราะวามรัรหน้า่าหอมหวานยั่วยวนนมิอา้านทาน...รัที่เ็มไป้วยอันราย เธอ็พร้อมที่ะฝ่าฟัน
หาแ่นทัู้่ลับไม่รู้เลยว่าวามสัมพันธ์อเธอและเาลับอยู่ในสายาอใรอีน ายหนุ่มรัวภาพเพื่อเ็บรูปามำสั่อนาย้าให้ไ้มาที่สุ แ่้วยวามไม่ระวัแสแฟลที่ระทบเ้าับสายาอยฮวาทำเอาายหนุ่มนิรนามรีบเหยียบันเร่รถาไปทันที
ยฮวามอามรถันนั้น้วยวามแปลใและัวลใ แ่เา็เลือที่ะไม่แสอาารโ่แ้ให้อฮยอนรับรู้ ายหนุ่มไม่อยาะให้มีเรื่ออะไรระทบระเทือนใเธออีแล้ว ที่ผ่านมาอฮยอนแบรับมันไว้มาเหลือเิน ยฮวาสัาับัวเอทันที ไม่ว่า่อานี้ะมีเรื่ออะไรามมา เาะไม่มีวันปล่อยให้เธอเผิมันามลำพัอีแล้ว
----------------------------------------------------
่อเรื่อยๆเลยนะะ
เม้นอผู้อ่านือำลัใอผู้เียนนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น