ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Yongseo] ตอนที่ 12 : สัญญาใจ
Unexpected Love
อนที่ 12 : สัาใ
อฮยอนสูลมหายใเ้าปอมอสำรวเรือนร่าอัวเอภายในห้อพัฟื้น หิสาวในเสื้อแนยาวไหมพรมัวให่ หน้าท้อป่อนูนสร้าวามัวลให้ับอฮยอนอยู่ไม่น้อย ถึแม้เธอะรู้สึโล่ที่ไ้บอยฮวาออไป แ่้วยวามริแล้ววามน่าอับอายนี้ส่ผลระทบับทุนที่อยู่รอบัวเธอ
ยุนอาที่อาสาพานไ้ออาโรพยาบาลมอเพื่อนรัยืนหมุนัวไปมาอยู่หน้าระเป็นเวลานานสอนาน หิสาวเอ็ไม่ล้าะเอ่ยำโห่อหน้าท้อที่ให่ึ้นออฮยอน ยุนอาทำไ้แ่เพียให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าัวให่ๆเพื่ออำพราเรือนร่าที่เริ่มอวบอั๋นึ้น แ่้วยวามที่อฮยอนเป็นหิสาวัวเล็ึทำให้ร่าายอเธอไม่ไู้ให่โนแปลา
"ูฮยอนอา วันนี้เธอะลับไปที่บ้านหรือที่อนโัน๊ะ" เสียยุนอาึวามสนใอุแม่ยัสาวให้หยุหมุนและหันลับมามอ
"ันอยาเ้าบริษัท่อน เอ่อ มีเรื่อที่ะ้อัารนะ" อฮยอนอบเมื่อิไปถึบทสนทนาที่เธอุย้าไว้ับมินโฮ ใสาวิว่าอีไม่นานเาะมาทวสัาที่ฝืนใ่อเธออย่าแน่นอน
ยุนอา้อมศรีษะอบรับ สอสาวเ็บ้าวอโยที่ไม่ลืมหยิบถุยาที่มียอนระเรียมไว้ให้และำับนัำับหนาว่าอฮยอนะ้อไม่อยู่ในสภาวะที่ันมาเินไป
นทัู้่เินออาโรพยาบาลพร้อมับที่รถยน์สีแเพลิันามะเทียบอรหน้าราวับรู้ว่าพวเธอเินมาถึ ยุนอาียิ้มว้าให้ับเพื่อนรัที่หันมามอเป็นเิถาม
"พอีเาอยาะมารับเธอน่ะ ันเลยไม่รู้ะัยัไ"
อฮยอนมอยฮวาที่ลระับระลมาเล็น้อย หัวใสาวเ้นโรมรามับวามรัรั้ใหม่ที่ผลิอออผลนเ็มหัวใ อฮยอนเปิประูรถ่อนะโบมือลาเพื่อนสาวที่ยืนยิ้มว้า้วยวามสุใไม่่าัน
ทันทีที่อฮยอนึ้นมานั่บนรถ สายาเ้าเล่ห์เ้าลอยฮวาที่มอมาทำเอานัวเล็ถึับสะท้านไปทั้ใ ายหนุ่ม้อมอราวับำลัโลมเลียเธอ้วยสายาู่นั่น
"มออะไระ"
"ผมิว่า่วนีุู้สวยึ้นเยอะเลยนะ"
"แสว่าแ่่อนันูไม่ไ้เลยสิะ" นัวเล็แสร้บ่นอย่าน้อยใ
"แ่่อน็สวยอยู่แล้ว แ่อนนี้สวยึ้นว่าเิมเพราะร่าายุ" ำพูอยฮวาทำเอาร่าายร้อนผ่าวราวับถูไฟรน อฮยอนเบ้ปาแ้เินให้ับายหนุ่มที่ส่เสียหัวเราะในลำอ หิสาวผลัไปที่หัวไหล่ยฮวาอย่าไม่รู้ะวามือเอาไว้รไหน และารระทำออฮยอนยิ่ทำให้ยฮวาอไม่ไ้ที่ะระเบิเสียหัวเราะออ
"ผมรู้มาว่าุะเ้าบริษัท มีาน่วนหรือไรับ"
"่ะ" อฮยอนอบออไปเพียเท่านั้น าน่วนที่ว่าือารัารับัวปัหาอย่ามินโฮ และนั่น็เี่ยว้อับายหนุ่มรหน้าโยร "วันนีุ้ไม่มีานหรือไะุยฮวา" เมื่อิไ้ว่าเาะเบี้ยวานอีอฮยอนึเอ่ยถามออไป
"ผมไ้วันหยุพัร้อนสามวัน ว่าะมาบอุเรื่อนี้แหละ" ยฮวาพูะสายามอไปยัถนน
"บอัน บอันทำไมะ"
"ผมอยาวนุไปที่ที่นึ" นพูเหลือบมอปิิริยาออฮยอน หิสาวเอียอมอเา้วยวามใร่รู้ "ไปพบพ่อแม่ผมันนะ ผมอยาแนะนำให้พวท่านรู้ัุ" ประโยถัมาทำเอาโลทั้ใบออฮยอนเิ้าไป้วยวามีใ
หิสาวมอเาอย่าาบึ้ วามริใที่เามอบให้มัน่าอบอุ่นเินว่าะหาอะไรมาเทียบ อฮยอนไม่เยิถึเรื่อนั้นเลย้วย้ำ แ่วามใส่ใเล็ๆน้อยๆอเาที่มอบให้มันทำให้เธอแทบะลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ไหว
"ุแน่ใหรอะ"
"แน่เสียยิ่ว่าแน่" ยฮวาพูท่าทีมั่นใเ็มอ "ถึแม้เรื่ออเรายัเป็นวามลับ แ่พวท่าน็พอที่ผมอยาะให้รู้ว่าุือภรรยาอผม" ยฮวาุมมือออฮยอนเอาไว้ะเอ่ยออมา
"แบบนั้น ็ไ้่ะ" อฮยอนอบรับ้วยหัวพอโนแทบะแออ หัวาร้อนผ่าวเมื่อเหล่าลื่นน้ำาแห่วามปิิใำลั่อัวึ้น หิสาวไม่เยรู้สึสุใเท่านี้มา่อน อฮยอนพิศรีษะลับไหล่ว้า ทอสายามอไปยัถนนเบื้อหน้าราวับบนโลใบนี้มีเพียแ่เาและเธอเพียสอน
-----------------------------------------------------------
อฮยอนทิ้ัวลนั่หลัโ๊ะทำาน หลัาที่ยฮวาอรถในที่ลับานเพื่อให้เธอล โยที่ายหนุ่มไม่ลืมที่ะหอมแ้มนวลฟอให่ โยเาอ้าว่าวันนี้ทั้วันเาะไม่ไ้พบเธออี และนั่น็ทำให้อฮยอนปิเสธเาไม่ล
หิสาวเปิูเอสาราราานในเือนหน้าอยฮวาหลัาที่ให้เลาส่วนัวไปอมาาโวอน ถึแม้มันะูแปลที่อยู่ีีเหุใเธอถึ้ออูาราานอเา แ่อฮยอน็ไม่มีทาเลี่ย ราบใที่ผู้ายใร้ายนนั้นำลัถือมีเพื่อปลิลมหายใอเธอ
เสียเาะประูบ่บอว่านที่เธอเรียเ้าพบเินทามาถึ ายสูวัยในุสูทราาแพ้อมศรีษะให้ับอฮยอนหลัาเินมาหยุอยู่หน้าโ๊ะ หิสาวเอ่ยเื้อเิให้เานั่ลอย่าเป็นันเอ
"อโทษน่ะะที่ันรบวนเวลาานอุ"
"ไม่เป็นไรรับ ว่าแุ่อฮยอนมีธุระอะไรหรือป่าว" ีอิน หัวหน้าฝ่ายัารศิลปินให้เ้าร่วมรายารเอ่ยถามอย่าสุภาพ
"เอ่อ ันมีเรื่อะใหุ้่วยสัหน่อย" และนี้็เป็นอีรั้ที่อฮยอน้อเอ่ยอวาม่วยเหลือาายรหน้า พลันิย้อนไปถึเหุาร์ที่ผ่านมา หลาย่อหลายรั้เธอ้อร้ออให้อิน่วยส่ศิลปินเ้าร่วมรายารที่เวมินโฮเป็นผู้ั
ีอินมออฮยอน้วยรู้ว่าหิสาวะอให้เา่วยเหลือเรื่ออะไร หนุ่มสูวัยรหน้าพร้อมที่ะ่วยเหลืออฮยอนทุเมื่อ เพราะบุุที่บิาอเธอเยประับประอเาเอาไว้
"เ้าร่วมรายารแ่านันแล้วเนี้ยนะรับ" อินเอ่ยเสียัอย่าใหลัาอฮยอนเอ่ยำอออไป แปลใอยู่ไม่น้อยที่หิสาวรหน้าอให้ยฮวาเ้าร่วมรายารที่ว่า ทั้ๆที่เธอับเาพึะมี่าว้วยัน
"่ะ ันว่ามันะ่วยทำให้นรู้ัเาอี้านหนึ่" แม้อฮยอนะไม่อยาให้ใรรับรู้้วย้ำว่าอยฮวาอเธอน่ารัเพียใับบทบาทอสามีที่ี แ่เธอไม่ไ้มีทาเลือมานั "มันไม่ยาเินไปใ่ไหมะ" หิสาวถามออไป้วยเห็นสีหน้าใปนสสัยออิน
"รับ ผมะลอิ่อไป"
อฮยอนแย้มยิ้มแทนำอบุ แม้ในใเธอำลัร่ำไห้อยู่็าม เพียแ่ิว่าเาำ้อแสเป็นสามีอผู้หินอื่น หัวใ็เ็บแปลบอย่านหวแหน แ่ในเมื่อมันะทำให้มินโฮเลิวุ่นวายับเธอและเาไ้ เธอ็้อยอม
หลัาที่อินอัว อฮยอนึเลียร์านบนโ๊ะที่ทิ้้าเอาไว้นาน เพียนึถึำเอ่ยวนอยฮวา หัวใ็พลันอบอุ่นึ้นมา หิสาวแอบอมยิ้มับัวเอยามนึถึำเรียอเาที่ใ้เรียเธอ อฮยอนรีบเรียสิให้ลับมาสนใานรหน้า แม้ในใะิไปถึเวลาที่ไ้พบับพ่อแม่อเา เธอ็แทบะอใรอเอาไว้ไม่อยู่
--------------------------------------------------------
ยฮวาที่ำลันั่นึถึ่วเวลาที่รออย เาอยาะแนะนำให้บิาและมารารู้ัอฮยอนใแทบา ายหนุ่มมั่นใร้อยเปอร์เ็น์ว่าพวท่านะ้อหลรัในวามใสื่ออเธอเหมือนที่เาหลุมรัอย่าถอนัวไม่ึ้น
ายหนุ่มวาปาาลหลัาที่เียนเนื้อเพลลบนระาษ ทันทีที่เสียโทรศัพท์้าัวัึ้น เบอร์ที่ปราบนหน้าออไม่ไ้ที่ะทำให้ยฮวารู้สึหนัใ แ่เา็พร้อมที่ะเผิหน้าอย่าลูผู้าย
'ันเห็น่าว มันไม่ริใ่ไหมะยฮวา' เสียแหลมเล็ปลายสายทำให้ยฮวา้อรีบึโทรศัพท์ออาหู โบราที่ถามอย่าร้อนรนทำให้ยฮวาถอนหายใออมา
"มัน็เป็นอย่าที่ผมบอไป" เสียเนือยๆอบอย่านึรำาอยู่ไม่น้อยที่าราสาวส่เสียไม่พอใมาให้เา
'แน่ในะ่ะ ว่าระหว่าุับเธอไม่มีอะไรมาว่านั้น' ยฮวามั่นใแล้วนะว่าไ้บอถึสถานะอัวเธอและเาอย่าัเน หาแ่โบราลับทำราวับไม่รู้ร้อนรู้หนาวยัาั้นเาอย่าเป็นเ้า้าวเ้าอ
"ุมีธุระแ่นี้ใ่ไหม โบรา"
'โธ่ อย่าพึโรธันสิะ' เสียหวานอ่อนลเมื่อรู้สึัวว่าแสอาารไม่ีใส่เา 'ัน็แ่อยารู้็เท่านั้นเอว่าเธอไม่ใ่สาเหุที่ทำใหุ้ีัวออห่าันหรอนะะ' ำพูรๆที่ระแทลลาใยฮวาทำเอาายหนุ่มสะอึอยู่ไม่น้อย ยฮวาไม่สามารถโหไ้ว่าสิ่ที่เธอพูมาไม่ใ่เรื่อริ
"อย่าเอาเธอเ้ามาเี่ยว ระหว่าุับผมมันเป็นเรื่ออเราสอน" เมื่อเห็นว่าาราสาวเริ่ม้าว่ายไปถึอฮยอน ยฮวาึบอออไป้วยน้ำเสียุ่นเือ
'ฮึ' โบรา่อนอในใเมื่อับน้ำเสียไม่พอใอยฮวายามที่เอ่ยถึหิสาวอีน 'แบบนั้นัน็สบายใ' าราสาวว่า้วยน้ำเสียเหยียๆ โบราะไม่มีวันยอมปล่อยเาไปเ็า ยฮวาือผู้ายเพียนเียวที่เธอ้อาร
หิสาวพร่ำำิถึ่ออีสัพั่อนยฮวาะอัววาสายไป ายหนุ่มยมือึ้นปิใบหน้า สูลมหายใยาวลึ ่อนะยี้หัวัวเอพร้อมับระบิเสียแห่วามอึอัออมาลั่นห้อ ผู้หินนี้ไม่เวลาะผ่านมานานเท่าไร็ไม่เยมอบวามสบายใให้แ่เาไ้เลย แ่าาผู้หิอีนเพียแ่รู้ัไม่นาน เาลับรู้สึสบายในไม่ิว่าีวินี้ะไปหาวามสบายใาที่ไหนอีเลย
-----------------------------------------------------------
มินโฮที่ั้ใมาัรออฮยอน ายหนุ่มนั่อยู่ที่โฟาลาห้อโถอัวอาาร นึระหยิ่มยิ้มย่อในใเมื่อนึถึหิสาวนสวยที่ไม่ว่าเมื่อไรอฮยอน็ไม่สามารถปิเสธเาไ้สัรั้
็ริอยู่ที่เาหลอใ้เธอเป็นสะพานเพื่อวาม้าวหน้าในหน้าที่าราน แ่แรเา็แ่เพียอวาม่วยเหลือเล็ๆน้อยๆ แ่้วยอฮยอนเป็นนิใีนั่นึทำให้เาหวัผลประโยน์มาึ้น แ่แล้ว็เหมือนฟ้าเ้า้านแบบเา เมื่อหิสาวไร้เียสาอย่าอฮยอนเิพึใในัวเา มินโฮึใ้เส้นทานั่นเพื่อพิสูน์ัวเอ
และรั้นี้ อฮยอนะเป็นผู้ัสินว่าผลานอเาะไ้ารอบรับที่ียิ่ึ้น เมื่อทุอย่าเ้าทาึทำให้มินโฮที่เผอิล่วรู้วามลับอเธอและอยฮวาเ้า เาะใ้วามสัมพันธ์นี้เพื่อ้าวเ้าสู่อับับหนึ่อวาร
"ันบอแล้วไม่ใ่หรอะว่าันไม่อยาเห็นหน้าุ" เสียเล็แุ่ันออฮยอนทำให้มินโฮแสยะยิ้มออมา
อฮยอนที่เห็นท่าทียียวนอมินโฮแทบอยาะพุ่เ้าไปฟามือลบนหน้าเา้วยวามับแ้นใ แ่หิสาวทำไ้แ่สูลมหายใเพราะนั่นไม่ใ่นิสัยอเธอ
"ผมมาเอาำอบ"
"ุ็รู้อยู่แล้วไม่ใ่หรอะว่าันอบล" อฮยอนบอ้วยรู้ว่าอินำเนินารทุอย่าแล้ว
"แ่ผมว่ามันนานไป" มินโฮบอะส่ยิ้มหวานที่าบ้วยยาพิษ
"าราานอเาะว่าหลัทัวร์อนเสิร์บล" อฮยอนอธิบาย้วยใบหน้าเรียบเย
มินโฮพ่นลมหายใออมา้วยวามไม่พอใ หลาย่อหลายรั้ที่เาทำเรื่ออให้นัร้อหนุ่มมาร่วมรายารแ่็ถูปิเสธลับมาทุที ถึแม้รั้นี้เาะมั่นใว่าอฮยอนะสามารถทำให้ยฮวาเ้าร่วมรายารอเาไ้ แ่มัน็นานเินไปเพราะภรรยาำแลอยฮวาที่เาทำเรื่อเสนอไป และหิสาวผู้นั้น็อบลทันที ายหนุ่มรุ่นิลัวะพลาโอาสนี้
"็ไ้รับ ไม่ว่ายัไผม็ะรอ" มินโฮยอมลเพราะไม่ว่าอย่าไรหิสาวผู้ะมาเป็นภรรยาอเาอย่าโบรา็ะไม่ปิเสธหา้อให้เธอเลียร์าราานเพื่อให้รับยฮวา
"่ะ" อฮยอนอบ นึแปลใที่รั้นี้มินโฮยอมลอย่า่ายาย มันะไม่มีอะไรที่เธอาถึไม่หรอนะ
"ุเลิานแล้ว แบบนั้นผมอเลี้ยอาหารเย็นเป็นารอบแทนแล้วันนะูฮยอนอา"
อฮยอนมอมินโฮที่ทำราวับว่าารที่เธออบลในำออเานั่นเิ้วยวามเ็มใ หิสาวนึรัเียายรหน้าที่ยืนส่ยิ้มหวานไม่สะทสะท้านถึวามเห็นแ่ัวอัวเอเลยสันิ
"ุไม่ำเป็นอบแทนัน เพราะมันไม่ใ่เรื่อที่ันเ็มใะทำ"
"โธ่ นี อย่าหวไปหน่อยเลย ุไม่อยาให้นอื่นรู้หน่อยหรือไ ว่าอยฮวาเป็น...สามีที่น่ารัแ่ไหน" มินโฮพู้วยใบหน้ายียวนวนประสาท ประโยหลัเาใ้มลมาระิบ้าหูออฮยอนราวับ้อยั่วยุอารม์โรธอเธอ
ำพูและสายาอมินโฮที่ำลัมอสำรวร่าายอเธอ ทำให้อฮยอนรู้สึสะท้านไปทั้ร่า หิสาวไ้แ่ภาวนาให้ายหนุ่มรหาไ้ล่วรู้วามลับใๆอเธออีเลย
"หมธุระแล้ว ันอัว" อฮยอนบอ "และันหวัว่าะไม่มีเรื่ออะไรที่ทำให้ันับุมีเรื่อที่ะ้อุยันอี" เสียที่บอถึวามไม่เป็นมิรออฮยอนทำให้มินโฮหัวเราะออมา ายหนุ่มมออีนรั้วยวามแปลใถึวามเปลี่ยนไปอย่าสิ้นเิ...ทั้วามรู้สึและ...ร่าาย
--------------------------------------------
เ้าวันใหม่เริ่ม้นึ้นทันทีที่วอาทิย์โผล่พ้นอบฟ้า แสสว่าสาส่อเ้ามายัร่าที่ยืนอยู่หน้าระ อฮยอนที่อยู่ในุั้นในมอหน้าท้ออัวเอ เหลืออีไม่ถึสี่เือนเธอ็ะไ้พบหน้าเ้าัวเล็ หัวใรู้สึเ้นไหวับสถานะใหม่ที่ำลัะมาเยือน
อฮยอนมอเสื้อเิ๊ัวให่ที่แวนอยู่ หิสาวไ้แ่ถอนลมหายใออมา มันะไม่แปลอะไรหานใล้ัวะไม่นึสสัยถึรสนิยม้านแฟั่นอเธอทีู่เปลี่ยนไป
'ผมใล้ะถึแล้ว ุอยาให้ผมึ้นไปรับไหมรับ'
อฮยอนที่อ่าน้อวามอยฮวาบรีบว้าเสื้อมาสวมู่ับาเสีาวที่เธอพึะไปหาื้อมาใหม่ หิสาวรีบหยุยฮวาโยารพิมพ์อบเาลับไปว่าเธอำลัะลไปแล้ว
อฮยอนสำรวร่าายอัวเออีรั้ ริมฝีปาสีส้มอ่อนแย้มยิ้มให้ับัวเอ อฮยอนสูลมหายใเ้าปอรวบรวมำลัใ...วันนี้แล้วสินะที่เธอะไ้พบับบิามาราออยฮวา
ยฮวาียิ้มว้าหลัาที่อฮยอนึ้นมานั่บน ายหนุ่มมอมายัอฮยอน้วยวามแปลใที่วันนี้เธอรวบผมึเผยใบหน้าเรียวที่สใส
"แปลั ทำไมวันนีุ้ถึมัผม"
"ทำไมะ มันูแปลหรอ" หิสาวถาม้วยวามไม่มั่นใทันที เธอั้ท่าะปล่อยผมออ แ่ยฮวาที่เร็วว่าเอื้อมมือมาว้า้อมืออฮยอนเอาไว้
"มันูน่ารัี" ยฮวาอบ้วยรอยยิ้ม หิสาวรหน้าูราวับเ็สาวแรรุ่น วาลมโที่แสนะใสื่อยามเา้อมอเปรียบเสมือนนาฟ้าัวน้อยๆอเา
อฮยอนยิ้มอบยฮวาพร้อมับที่เาหันไปับรถเพื่อมุ่หน้าสู่บ้านเิอายหนุ่ม ยฮวาเลือที่ะับรถไปถึแม้ระยะทาเือบะห้าร้อยิโลเมร แ่เพื่อวามสบายใเาึิว่าทานี้ือหนทาที่ีที่สุ
สอหนุ่มสาวื่ม่ำับบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามสุ ยฮวามัะวนุยเรียเสียหัวเราะให้ับอฮยอนลอเวลา หิสาวที่ลอบมอใบหน้า้าน้าอเาเป็นระยะรู้สึอิ่มเอมในหัวใอย่าบอไม่ถู วามสุรหน้า่าเอ่อล้นในแบบที่อฮยอนไม่เยพานพบ
เมื่อเวลาผ่านไปหิสาวที่อ่อนเพลียเพราะร่าาย้อารพัผ่อนึผล็อยหลับไป ยฮวามอใบหน้ายามหลับใหลอน้าาย้วยวามรัเ็มเปี่ยมหัวใ ไม่ว่าหนทา้าหน้าะเป็นเ่นไร เาพร้อมที่ะปป้อสอวใอัวเอนว่าีวิะหาไม่
---------------------------------------------------
เวลาเินเ้าสู่ยามเย็น แสแอ่อนอวอาทิย์ที่ำลัลาลับอบฟ้าบ่บอว่าวันทร์ำลัมาเยือน รถยน์ันสวยวิ่เลียบายหาที่น้ำทะเลำลัส่อแสระยิบระยับระทบับแสแ
อฮยอนที่นั่อไม่ไ้ที่ะยิ้มให้ับภาพธรรมาิที่แสนสวยาม นานแล้วที่เธอไม่ไ้ปล่อยใให้สบายแบบนี้ และอีเพียไม่ี่นาทียฮวา็เลี้ยวรถเ้าในัวบ้าน เามอใบหน้าที่เ็มไป้วยวามวิอหิสาวหลัาที่เาับเรื่อยน์ล
"เื่อสิ พ่อแม่ผมะ้ออบุ"
อฮยอนพยัหน้ารับ แ่็อหวั่นใไม่ไ้ว่าพวท่านะมอเธอเป็นผู้หิแบบไหนถึปล่อยัวปล่อยใให้ับเานเิเรื่อราวเหล่านี้
เสียเรื่อยน์ที่เียบลทำให้หิวัยลานภูมิานีเินออมารออยารมาถึอบุรายสุที่รั ุนายอเอ็นึื่นเ้นอยู่ไม่น้อยที่วันนี้ยฮวาะพานรัอเามาแนะนำ เพราะมันือรั้แรที่บุรายล้าเอ่ยเรื่อแฟนสาวับพวเธอ
"สวัสีรับุแม่" ยฮวาที่ลารถเ้าสวมอมารา้วยวามิถึ เาหอมแ้มุนายอ้วยวามรัที่แสออมา ทำเอานเป็นมาราอไม่ไ้ที่ะปาน้ำา
อฮยอนที่ยืนมอภาพวามผูพันอสอแม่ลูหัวาลับร้อนผ่าว หามาราอเธอยัอยู่ อะไรๆ็อาะีว่านี้
"สวัสี่ะ" หิสาวโ้ัวล่ำทำวามเารพุนายอ้วยท่าทีนอบน้อมอย่านที่ไ้รับารอารบมาี
หิวัยลานมออฮยอนอย่าพินิ อฮยอนู่าไปาที่เธอิ สาวสวยรหน้าูเรียบร้อยว่าภาพที่เธอเยเห็นผ่านสื่อ
"เ้าบ้านัน่อนเถอะลู" เธอเอ่ยเื้อเิอฮยอน้วยวามเป็นันเอ ยฮวาึียิ้มว้าออมา้วยวามสบายใ
ุนายอลอบมอปิิริยาที่ยฮวาแสออ่ออฮยอน รอยยิ้มอวามเอ็นูายัออมาาผู้เป็นมารา หิสาวูะเอะเินยามที่เธอมอมาอยู่เสมอ
"ันถือเอไ้่ะ"
"ไม่ไ้รับ นท้อไม่สมวรถืออหนั" ยฮวาที่ยื้อแย่ระเป๋าับอฮยอนเอ่ยระิบอย่าทะเล้น ยัผลให้อฮยอนยอมปล่อยมือาระเป๋าอย่าว่า่าย่อนะเินามมาราอเาเ้าไปในัวบ้าน
ุนายอบอสาวใ้ให้ยระเป๋าออฮยอนเ้าไปเ็บในห้อรับรอที่ถูัเรียมไว้ นเป็นมาราเอ็รู้สึเอะเินอยู่ไม่น้อยับารที่บุรายพาแฟนสาวมาพัอ้าแรมที่บ้าน
"ุพ่อล่ะรับ"
"ท่านมีาน่วนนะ" หิวัยลานอบบุราย้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ้วยบิาอยฮวาทำธุริเี่ยวับารส่ออเรื่อัรอุสาหรรมทำให้ท่านมัะมีเวลาว่าที่น้อยมา แ่นั่น็ไม่ไ้ทำใหุ้นายอรู้สึาอะไรไปเพราะหามีเวลาเมื่อไรพวท่านทั้สอมัะพาันไปหายฮวาถึในเมือ
"ผมมาอยู่ที่นี้สัสอืนนะรับแม่"
"แบบนั้นหรอ แม่ิว่าลูะลับมาอยู่ยาวเสียอี" ุนายอบอออไป้วยวามแปลใเพราะปิแล้วหายฮวามีโอาสลับมาบ้าน เา็มัะอยู่เป็นสัปาห์
"ผมไ้หยุแ่สามวัน และที่สำัุอฮยอนเอ็้อลับไปทำาน" หิวัยลานพยัหน้ารับอย่าเ้าใเพราะรู้มาว่าหิสาวนสวยือบุรสาวอท่านประธานบริษัทที่ยฮวาทำานอยู่
"หิวหรือยัลู" ุนายอที่ระเรียมอาหารมื้อเย็นเพื่อ้อนรับบุรายสุที่รัเอ่ยถามออมา
"่ะ" อฮยอนอบส่ยิ้มให้ับุนายอพร้อมับั้ท่าะลุึ้นไป่วยมาราอเาัเรียมอาหาร "หนู่วยนะะุป้า" สรรพนามที่ใ้เรียุนายอทำเอายฮวาส่เสียระแอมไออย่าัใ
หิสาวทัู้่หันมามอ้นเสียแล้ว็ไ้แ่ส่ายหน้าออมาับารแสัวเป็นเ็น้อยอยฮวา ุนายอับมืออฮยอน่อนที่ทัู้่ะเินหายเ้าไปในรัว ยฮวาึเลือเินไปยัห้อนอนอเาที่ห่าเหินมานานเพื่อปล่อยเวลาให้นทัู้่ทำวามรู้ััน
อฮยอนรู้สึเร็ไม่น้อยที่ยฮวาปล่อยให้เธออยู่ับมาราอเาามลำพั หิสาวยืนเ้ๆัๆอย่าไม่รู้ะหยิบับอะไร้วยั้แ่เ็เธอแทบะไม่้อทำอะไร แ่้วยวามที่ลัวมาราอเาะไม่ถูใ อฮยอนึพยายาม่วยให้ไ้มาที่สุ
"หนู่วยแม่เรียมานไ้ไหมลู"
"ไ้่ะ"
เสียอบรับัะานทำเอาุนายอเผลออมยิ้มออมา อฮยอนแ่าาเ็สาวในวัยเียวันอย่าสิ้นเิ วามใสื่อที่ายออมาทาแววา่าอ่อนโยนไร้เียสา นเผลอลัวว่ายฮวาะทำให้เธอแปเปื้อน นเป็นมาราสะบัหัวไล่วามิ พยายามที่ะไม่ิมา แ่มัน็ห้ามไม่ไ้ยามที่รู้สึถึวามผิปิอร่าายสาวออฮยอน
"หนูสำัับยฮวามาเลยนะ" เสียุนายอที่เอ่ยะัแอะไรสัอย่าใส่าม "แม่ไม่เยเห็นเาพาใรมาที่บ้านเลยสัรั้ พอถาม็ไ้แ่เปลี่ยนเรื่อุย" เธอส่ยิ้มเอ็นูให้ับอฮยอนที่ยืนเียบมีเพียแ้มนวลที่แั "เพราะะนั้นถ้าแม่ทำอะไรผิพลาไป อย่าถือโทษันเลยนะอฮยอนอา" อฮยอนรีบส่ายหน้าอย่าระือรือร้น
"ไม่่ะุแม่ หนูสิะที่อาะทำอะไรไม่ไ้เรื่อ" ทั้านบ้านานเรือนอฮยอนยัรู้สึอายหนัที่ไม่เยิะเรียนรู้ หิสาวทั้สอส่ยิ้มให้ัน้วยวามสบายใ อฮยอนรู้สึเบาใึ้นมาทันทีที่ัวเอสามารถวาัวไ้สบายว่าที่ิ
ุนายอและอฮยอน่า่วยันัเรียมอาหาร เสียพูุยและเสียหัวเราะที่สใสออฮยอนทำให้ยฮวาที่ยืนฟัอยู่ยิ้มว้าออมาที่มาราอเาูะพึใในัวหิสาวอยู่ไม่น้อย
"น่าทานัเลยรับ"
ายหนุ่มที่ยืนอยู่เอ่ยถึอาหารในมือออฮยอนที่ยออมาารัว สายารุ้มริ้มอยฮวาทำเอาอฮยอนไม่แน่ใเสียริว่าเาหมายถึอาหารหรืออะไรันแน่
"ยฮวา ลูมา่วยแม่ในรัวหน่อยไ้ไหม"
"รับ" ายหนุ่มลาเสียยาว เาเินหายเ้าไปในรัวะที่อฮยอนเินไปยัส่วนอห้อรับประทานอาหาร ายหนุ่มนึแปลใที่อยู่ีีมารา็เรียเาเ้าไปหา
"ิน้าวเสร็ แม่อุยอะไร้วยหน่อยนะ" เสียที่เ็มไป้วยวามึเรียอุนายอทำเอายฮวารับรู้ไ้ทันทีว่าเาไม่สามารถหลบสายาอมาราไปไ้ ายหนุ่มแสร้ลบเลื่อนโยารโมยหอมแ้มมาราที่ส่เสียิ๊๊ะถึารระทำอเา
ลอมื้ออาหารอฮยอนพยายามเอาใมาราอเา้วยารัอาหารให้ับท่าน หิสาววนุย้วยบรรยาาศที่เ็มไป้วยเสียหัวเราะ ุนายอลอบมอารระทำอยฮวาที่แสออับอฮยอนแล้ว็อไม่ไ้ที่ะปลื้มใในัวอบุราย ส่วนลึในใรู้สึีที่ยฮวาพาผู้หินนี้มาแนะนำให้เธอรู้ั
แ่วามัวลที่มีอยู่เ็มอทำใหุ้นายออไม่ไ้ที่ะหนัใ เธอไ้แ่หวัว่าสิ่ที่เธอิะเป็นเพียสิ่ที่เ้าใผิ เธอไม่อยาาเาเลยว่าหามันเป็นั่เ่นใัวล ยฮวาอเธอะทำเ่นไร่อไป
------------------------------------------------
หลัามื้ออาหารอฮยอนที่อัวไปอาบน้ำพลัเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำให้เหลือเพียุนายอและยฮวาที่นัุ่ยันามประสาแม่ลูอยู่ในห้อรับแ ายหนุ่มมอสีหน้าอมาราอย่าหวั่นใ ยฮวาพยายามลวามึเรีย้วยารอออ้อนมาราราวับเ็น้อยไม่รู้ัโ
"ที่ลูพาอฮยอนมาหาแม่ถึบ้าน ไม่ใ่แ่มาพัผ่อนเท่านั้นหรอใ่ไหมยฮวา" มาราเปิประเ็นพูถึสิ่ที่ใั้ำถามมาลอ
"ผมแ่อยาแนะนำเธอให้พ่อับแม่รู้ั" ยฮวาหยั่เิูสีหน้าอมารา "แม่ิว่าเธอเป็นยัไรับ" เพื่อให้แน่ใยฮวาอยาะรู้วามรู้สึอมาราที่มี่ออฮยอน
"เธอ็..." ุนายอั้ใเว้นประโย สร้าวามื่นเ้นับนฟั "น่ารัี แม้ว่าเธอูใสื่อะนนึลัว" ำอบอผู้เป็นมาราเปรียบเสมือน้อนปอน์ทุบลลาหัวนัร้อหนุ่ม "ยฮวา" เสียเรียทำให้ยฮวาลอบลืนน้ำลายลอ "มีอะไระบอแม่หรือป่าวลู" ุนายอที่เห็นใบหน้าหม่นหมออบุรายึเอื้อมมือไปุมเอาไว้
"ผมอโทษที่เป็นลูายที่ทำให้แม่ภูมิใไม่ไ้" ุนายอที่ไ้ฟัำัพ้ออบุรายไ้แ่ส่ายหน้าเบาๆอย่า้อาระบอว่าเาือลูายที่เธอภูมิใเสมอมา "แ่ผมับเธอ...เราำลัะมีลู้วยันรับ" ประโยหลัทั้เบาทั้รู้สึผิ ยฮวามอสีหน้าทีู่ะไม่ใเลยอมารา้วยวามนสสัย
ุนายอพ่นลมหายใออมาอย่าหนีไม่พ้นับวามริที่นึลัว หิวัยลานบีบมือบุรายอย่า้อารส่ผ่านำลัใไปให้ เธอไม่นึโรธยฮวาเลยสันิ เพราะสิ่ที่ยฮวาทำมัมีเหุผลอยู่เสมอ แ่ที่นึลัว็ือบิามาราออฮยอน เพราะหาพวเารู้เ้าไม่ใ่เรื่อีสำหรับบุรายอเธอ
"แล้วลูะทำยัไ่อไป"
"ผมเอ็ยัไม่รู้เลย" ำอบที่เ็มไป้วยวามหหู่ใอยฮวาทำเอามาราไ้แ่เรียื่อเาอย่าท้อใ "แ่ไม่ว่าะเิอะไรึ้นผมะไม่มีวันปล่อยมือเธอเ็า" ำพูหนัแน่นอบุรายทำใหุ้นายอแย้มยิ้ม้วยวามภูมิใ ยฮวาอเธอแสอออย่าัเนถึวามรัที่มี่ออฮยอน และนั่น็ทำให้ผู้เป็นมาราอย่าเธอรู้สึเบาใึ้นมา
"ยฮวา" ุนายอเอ่ยเรียบุรายสุที่รั "แม่ไม่รู้หรอนะว่ามันเิอะไรึ้นระหว่าลูับเธอ แ่นับาวันที่ลูล่วเินเธอ ลูะ้อรับผิอบเธอในแบบที่ลูผู้ายวรทำ รู้ใ่ไหม" มาราบอถึหน้าที่ที่ลูผู้ายแบบเาวระทำอย่ายิ่
"ผมไม่รู้สึเสียใสันิที่วามผิพลามันเิึ้น เพราะผมพร้อมเสมอที่ะูแลเธอและลูไปลอีวิ" ุนายอพยัหน้ายิ้ม้วยหัวใที่แสนะเ็มไป้วยวามสุ บุรายรหน้าเธอไม่เยเลยที่ะทำให้เธอผิหวั หัวารู้สึร้อนผ่าว้วยวามื้นันใ ผู้เป็นมาราลูบหัวบุราย้วยวามรั ไม่ว่าอย่าไรอยฮวาอเธอ็เลือทำในสิ่ที่ถู้อเสมอ
ายหนุ่มเอนัวนอนหนุนัมาราแบบที่เามัทำเสมอเมื่อลับมาถึบ้าน วามสบายใแล่นเ้ามายามที่ไ้อยู่ับมาราผู้เป็นที่รัยิ่ และนึอบุที่ท่านมัะเ้าใและสนับสนุนเาลอมา
--------------------------------------------
อฮยอนที่เหม่อมอท้อฟ้าเบื้อหน้า ้วยไม่รู้ะยับัวทำอะไรเพราะที่นี้มันแปลที่เินไปสำหรับเธอ สายาทอยาวไปยัท้อทะเลที่ไลสุลูหูลูา ร่าบาสูอาาศแสนบริสุทธิ์้วยวามผ่อนลาย เมื่อเหนื่อยล้าาเรื่อที่ผ่านมาูะเบาบาลเมื่อเาและเธอหลบหนีวามวุ่นวายมาพัใอยู่ที่นี้
อฮยอนอยาะอยู่ที่นี้ลอไป ไม่้อลับไปพบับเรื่อราวลำบาใ มีเพียแ่เาและเธออยู่้วยัน หิสาวนึันัวเอในใที่หยุวามิเพ้อฝันนั่นไม่ไ้
"แม่ไม่ไ้มาวนหนูใ่ไหมลู" เสียผู้มาเยือนหยุวามินั่น่อนที่อฮยอนะรีบลุึ้นหันมอุนายอที่เินเ้ามาหาเธอที่ระเบีย้านนอ
"ไม่่ะุแม่" เธออบ แม้ะรู้สึเินอายับสรรพนามที่เอ่ยเรียออไป แ่เพราะวามใีอุนายอที่หยิบยื่นมาทำให้อฮยอนอบอุ่นทุรั้ที่ไ้เอ่ยำนั้น "ุแม่มีอะไรหรือป่าวะ" หิสาวมอนอายุมาว่า่อนะถามอย่านอบน้อม
"แม่เสียใ" ้วยนเป็นแม่ที่รู้สึผิ่อารระทำอบุรายำ้อเอ่ยออไป อฮยอนเอียอมออย่ารู้สึผิเ่นันที่เป็นฝ่ายให้มาราอเามาเอ่ยำอโทษ่อเธอ
"อย่าพูแบบนั้นสิะุแม่ เรื่อทั้หมมันเิเพราะเราสอน" อฮยอนรีบแ้่าทันที้วยไม่อยาเห็นมาราอเาพร่ำพูแ่ำอโทษเธอ
"ถึแม้มันะไม่ถู้อ แ่แม่็ยินีที่ไ้หนูมาเป็นลูสะใภ้" ำพูอุนายอเสมือนเรื่อสูบลมที่บีบใส่หัวในโป่พอ "ถ้าหนูพร้อมเมื่อไรแม่ะไปสู่อับุพ่ออหนู" ประโยถัมาหัวใที่โป่พอห่อเหี่ยวลทันา อฮยอนเอ็ยัไม่รู้ว่าะบอบิาว่าอย่าไรเ่นัน
"หนูอเวลาอีนินะะ"
ุนายอมอหิสาว้วยวามเห็นใ มัน่าหนัเหลือเินับวามริที่อฮยอน้อแบรับไว้ เธอเินเ้าไปหาอฮยอน่อนะุมมือเอาไว้แน่น มอหิสาวรหน้า้วยวามรู้สึผิอยู่ไม่น้อยที่บุรายเป็น้นเหุ่อเรื่อทั้หม
"ไม่ว่ายัไ นับาวันนี้หนู็ือลูแม่อีหนึ่น หามีอะไรที่แม่พอะ่วยไ้ แม่ยินีเสมอ" วามปรารถนาีที่ไ้รับทำเอาอฮยอนแทบะลั้นน้ำาเอาไว้ไม่ไ้ หิสาวมอุนายอ้วยวามาบึ้ใ วามอบอุ่นแผ่่านเ้าสู่วใยามที่นสูวัยอเธอเอาไว้แนบาย หยน้ำาที่พยายามหัห้ามไหลรินลมาอย่าไม่สามารถทัทานมันไ้อี่อไป
ยฮวาที่ยืนมอภาพประทับใรหน้ายิ้มว้าออมา หิทัู้่ที่เารันสุหัวใ ายหนุ่มนึอบุสำหรับทุสิ่ทุอย่าที่นำพาให้เธอและเาไ้มารู้ััน ไม่ว่าหนทาเบื้อหน้าะเ็มไป้วยภยันรายอะไร เา็ไม่นึหวั่นราบใที่เธอยัยืนเีย้าเา
"ทำอะไรันอยู่รับสาวๆ"
เสียทะเล้นอยฮวาึวามสนใอนทัู้่ให้หันไปมอ อฮยอนียิ้มหวานให้ับายหนุ่มะยหลัมือปาน้ำาที่พวแ้ม
"ึแล้วให้น้อพัผ่อนเถอะลู" ุนายอที่นึไม่ไหวใบุรายรีบเอ่ย
"ุแม่ำลัหมายวามว่า ะให้ผมนอนแยับเธอ" ายหนุ่มเลิิ้วเป็นเิถาม้วยวามไม่เ้าใ
"ใ่๊ะ ่อนะถึวันนั้นเราวรรัษาเียริออฮยอนเพื่อเยับเรื่อที่ผ่านมา" ุนายอบอ้วยน้ำเสียริั ทำเอานัวสูไ้แ่บ่นึมำในลำอ
"็ไ้รับ แ่ผมอเวลาสัรึ่ั่วโมนะ"
"ยฮวา"
"็ไ้ๆ สิบนาทีพอ" ยฮวาที่เห็นมาราไม่ล้อเล่น้วยรีบ่อเวลาทันที ุนายอไ้แ่ถอนหายใ้วยวามหนัใับบุรายัวแสบ ทันทีที่ประูถูปิลนสนิท ายหนุ่มที่รออยเวลาอยู่ับอฮยอนามลำพัรีบเินเ้ามาประิัวเธอ้วยวามรวเร็ว
"ทำ ทำอะไระ" อฮยอนเอ่ยถาม้วยวามใับท่าทีู่โมอยฮวา ายหนุ่มหมุนนัวเล็ให้หันหน้าไปยัท้อทะเลเบื้อหน้า
"ผมไม่ทำอะไรุหรอน่า ไว้ใไ้"
"ฮึ" อฮยอนส่เสียในลำออย่านึ่อนอถึำพูอน้าหลั "ันไว้ใุไ้้วยหรือะ ุยฮวา" เมื่อิไปถึเหุาร์ืนนั้นหิสาวอไม่ไ้ที่แวะออไป
"โธ่" เสียัพ้ออยฮวาทำอฮยอนหัวเราะิอย่านึัน หิสาวหมุนัวในอ้อมแนอยฮวาเพื่อมอสบสายาับเา เธอรู้สึราวับอนนี้ทุอย่า่าเป็นีวิที่สมบูร์แบบ มีเพียแ่เธอและเายืนเีย้าัน ปราศาเรื่อวุ่นวายใ
"ถ้าเลือไ้ ันอยาะอยู่ที่นี้ลอไป" เมื่อนึถึวามเป็นริแล้วหัวใวน้อย็ห่อเหี่ยวล
"ให้เวลาผมหน่อยนะ ผมสัาว่าีวิที่เหลืออยู่อเราะ้อมีแ่วามสุ" ยฮวาบอหิสาวในอ้อมอ้วยวามรู้สึแท้ริ "เพื่อุและลูอเรา ผมะทำทุอย่า" อฮยอนพยัหน้าอยู่ในอ้อมออบอุ่นอย่าโหยหา
ยฮวาระับท่อนแนแน่นอย่า้อารถ่ายทอวามรัทั้หมให้อฮยอนไ้รับรู้ สอหนุ่มสาวทอสายาไปเบื้อหน้า ึมับบรรยาาศแห่วามรัที่อบอวลอยู่ในใ ไม่ำเป็น้อมีใรเอ่ยอะไรออมา มีเพียแ่วามรู้สึที่ฝัลึลไปในหัวใเท่านั้น็เพียพอ
---------------------------------------------------
มีนรู้ว่าผู้เียนแอบเปลี่ยน Intro ้วย 555
ับาส่วนออเพราะอนแรั้ใะราม่า แ่เหมือนเียนไปเียนมามันไม่ราม่าะั้น
แ่เ้าโรเรื่อยัเป็นแบบเิมนะะ เม้นให้ำลัใัน้วยนะ าลับผู้เียนำลัิว่าะส่ยัไ
แนะนำหน่อยนะะ อบุสำหรับำิมและาริาม้า :)))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น