ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Yongseo] ตอนที่ 10 : ความจริงที่เจ็บปวด
Unexpected Love
อนที่ 10 : วามริที่เ็บปว
ยฮวาที่หุหิใแทบะปาโทรศัพท์ทิ้หลัาที่เาพยายามิ่ออฮยอนมาร่วมสามั่วโม ายหนุ่มสบถออมาอย่าหัวเสีย่อนะระแทโทรศัพท์ลบนโ๊ะ ยฮวายี้ผมัวเอเมื่อไม่รู้ะระบายับใร วามัวลทำให้ยฮวาไม่ิถอใเาว้าโทรศัพท์ึ้นมา่อนะ่อสายไปยัอฮยอน หานับแล้วหน้าอโทรศัพท์อเธอโว์เบอร์อเาเป็นรอบที่พันแล้วระมั
"พี่" เสียมินฮยอทำให้ยฮวาัสายหันมามอน้อาย้วยวามหุหิใ "แน่ในะว่าะไม่ลับับพวผมวันนี้" มินฮยอถามเพื่อย้ำวามแน่ใ
"ไม่เป็นไร ันัาร่อเอ" ยฮวาบอเมื่อิไปถึวามวุ่นวายที่มาเยือนเาถึที่ ารปราัวอโบราหน้าที่พัอเาเมื่อืนนี้สร้าวามใให้ับยฮวาอยู่ไม่น้อย หิสาวไม่พูพร่ำทำเพลพุ่เ้าสวมอเาท่ามลาสายาอเหล่าสมาิ หิสาวเอาแ่เว้าวอนออาศัยอยู่ับเา นั่นึทำให้มินฮยอ้อมานอนับเาเพื่อไม่ให้ทุอย่ามันูแย่ล
"แล้วพี่ับเธอะอยู่ัน..." มินฮยอระิบระาบอย่าลัวว่านที่นั่หน้าสล่อนอยู่้านนอะไ้ยิน "แ่สอนเนี้ยนะ" น้อายอเป็นห่วไม่ไ้เมื่อรู้อยู่แล้วว่าระหว่ายฮวาและโบราไม่มีอะไรเินเลยไปว่าที่่าวเาลือัน
"เธอะลับไปที่อถ่ายวันนี้ เลยอร้อให้ันไปส่" แม้ยฮวาะไม่เ้าใถึสาเหุารมาอโบราแ่เา็ปิเสธเธอไม่ลเ่นันยามที่เห็นสาวเ้าร้อไห้ฟูมฟายราวับาใ และ้วยอถ่ายอเธออยู่นอเมือยฮวาึำ้อเลื่อนลับเพื่อไปส่เธอ และในใยัหวัที่ะุยับโบราให้รู้เรื่อถึวามสัมพันธ์ที่ไม่เป็นริอเาและเธอ
"อยาให้ผมอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า"
"พวนายรีบลับเถอะ อย่าทำให้เสียเรื่อป่าวๆ" โีที่ยฮวาไม่มีานในวันถัไป แ่ใ็อะเสียายไม่ไ้ที่ะ้อเลื่อนวันลับไปหาอฮยอน เพียแ่ิถึนัวเล็อารม์ร้อนใ็ห้วนลับมา ายหนุ่มยมือบอไล่มินฮยอ่อนะมอหน้าอโทรศัพท์ที่ไร้วี่แววที่อฮยอนะิ่อลับมา ายหนุ่มถอนหายใออมา้วยไม่รู้ะทำเ่นไร ยฮวาึทำไ้เพียส่้อวามไปหาเธอเพื่อให้รู้ว่าเาร้อนใแทบบ้าแ่ไหน
'ุำลัทำให้ผมไม่สบายใ ไ้โปริ่อลับหาผม ไม่ั้นผมะรีบลับไปลโทษุะ'
แม้ยฮวาะใ้ำพูทีู่ไม่ริั หาสีหน้าะพิมพ์นั้นบ่บอไ้เลยว่าเาเอาริหาอฮยอนยัไม่รีบิ่อลับมา ายหนุ่มวาปัหารหน้าล่อนะรวบรวมสมาธิเพื่อัารับปัหาหนัใที่รออยู่นอห้อ
ลอืนยฮวาเลือที่ะให้โบรานอนในห้อเพียลำพั ถึแม้เ้าัวะพยายามอออ้อนให้เาอยู่เป็นเพื่อน แ่ยฮวาเลือที่ะปิเสธหนัแน่นเมื่อิไปถึหิสาวอีนที่ำลัรออยเาอยู่ ใบหน้าสวยส รอยยิ้มแสนหวานออฮยอนอยเือนสิไม่ให้เาหลมัวเมาับแรพิศสวาทนั้น
ยฮวารีบวนมินฮยอให้มานอนับเาทันทีที่รู้ัวว่าไม่อาปิเสธำร้อออโบราไ้ และ้วยวามเ็มใอย่ายิ่อน้อายทำให้เาหลุพ้นาโบราไ้อย่าหวุหวิ แม้ยฮวาะรู้ว่าาราสาวอออาารไม่พอใอยู่มา แ่เธอ็ไม่ไ้แสอาารออมาสัเท่าไรนั มี็แ่เพีย่อนอถึวามไม่เหมือนเิมอเาที่แสออ่อเธอ
ถ้าเป็นเมื่อ่อนยฮวาะไม่ิอะไรมา เามัะไม่ัใเธอ้วยโบราเอ็เป็นผู้หิที่มีเสน่ห์นหนึ่ หาแ่อนนี้เสน่ห์นั้นเทียบไม่ไ้เลยับวามใสื่อบริสุทธิ์ออฮยอนที่เปรียบเสมือนมน์สะที่ทำให้เามิอาหัห้ามใ ิไ้ันั้นวามั้ใที่ะยุิวามสัมพันธ์ที่ลุมเรืออเาับโบราทำให้ยฮวาัสินใที่ะบอเธอเสียที
-------------------------------------------------------
อฮยอนที่ปล่อยให้หยน้ำาไหลรินมาเป็นเวลานาน ยหลัมือึ้นปาน้ำาออาใบหน้าเมื่อรั้นเธอรวบรวมสิลับมา หิสาวลบภาพนั้นทิ้่อนะอ่าน้อวามอยฮวาที่ส่มาั้แ่หนึ่ั่วโมที่แล้ว หิสาวแ่นหัวเราะออมาับำโป้ปอเาที่ล้าแสออมาอย่าหน้าื่อาใส อฮยอนไม่แม้แ่ะอบลับเธอปิล็อโทรศัพท์้วยวามรู้สึหนัอ
ใไ้แ่ิว่าทุอย่าไม่ใ่เรื่อริ นในภาพอให้ไม่ใ่เา แ่แล้วอฮยอน็ไ้แ่้มหน้ารับวามริเพราะไม่ว่าะมอี่ทีายหนุ่มที่ำลัยืนออยู่ับาราสาวผู้นั่น็ือเา...อยฮวา นที่เธอเผลอให้ใ
ไม่นานเสียโทรศัพท์็ัึ้นอี แ่รั้นี้ลับไม่ใ่นที่ใเฝ้าิถึ อฮยอนสูลมหายใเ้าปอ่อนะลืน้อนสะอึลอเพื่อรับสายยุนอาที่โทร.เ้ามา
"ว่ายัไ๊ะุหมอ" อฮยอนที่รับสายพยายามปรับเสียให้สใสที่สุเท่าที่ะทำไ้ แม้ราบน้ำาะยัเปรอะเปื้อนเ็มใบหน้า อฮยอนเอไม่อยาให้เพื่อนไ้รับรู้ถึสิ่ที่เิึ้น แ่ทุวันนี้ยุนอา็ลำบาใับเรื่ออเธอมามาพอแล้ว
'ันนึว่าเธอะเหี่ยวายไปะแล้ว'
"แล้วทำไมันะ้อเหี่ยวาย้วยล่ะ"
'็ุยฮวาหายไปั้เือบอาทิย์ ัน็ิว่าเธอเอาแ่ิถึเานเาาย' ำพูิลอยุนอาทำเอาอฮยอนหัวเราะไม่ออ หาเธอะาย็ไม่ใ่เพราะิถึเา แ่นั่นเป็นเพราะารระทำอเาเสียมาว่า
"เาไม่ไ้สำัับันนานั้นสัหน่อย" แม้ะรู้ว่าเป็นำโหอฮยอน็ยัเลือที่ะพูออไปราวับ้อารบอับหัวใให้เ้าใเสียทีว่าเาและเธอวระบเรื่อราวทุอย่าะ
'๊ะ แม่นปาแ็'
"ยุนอา" เสียแหบและเบามาเอ่ยเรียเพื่อนรั "อนนี้ท้อัน็เริ่มให่แล้ว ันัสินใแล้วว่าะไม่บอเรื่อนี้ให้เารู้" ำบอออฮยอนทำเอายุนอาที่ับรถอยู่เผลอแะเบร้วยวามใ อะไรันเล่าที่ทำให้เพื่อนรัอเธอเปลี่ยนวามิ
'ทำไม เิอะไรึ้น'
"ันแ่ิว่าทุอย่ามันเิึ้น้วยวามไม่ั้ใ เพราะะนั้นมัน็วระบลโยารที่ไม่มีใรถูทำร้าย" ใ่...หาอฮยอนบอเาออไปมันไม่ใ่ผลีนัเพียแ่ิถึหัวอลูผู้หิ้วยัน ในเมื่อเธอมาทีหลั เธอ็วระ้อยอมรับและเินาไปเพียลำพั
'อะไรทำให้เธอเปลี่ยนใูฮยอนอา' ยุนอารู้ว่ามันะ้อเิเรื่ออะไรึ้นอย่าแน่นอน เรื่อที่ทำให้อฮยอนอเธอถึลับเปลี่ยนใ
"ว่าแ่เธอโทร.มาหาันมีเรื่ออะไรหรือป่าว๊ะ" อฮยอนั้ใเบี่ยประเ็นเมื่อเธอไม่สามารถบอยุนอออไปไ้ถึสาเหุอารเปลี่ยนใ
'ันะโทร.มาเือนเธอว่าอย่าลืมทีุ่ป้าหมอนัไว้นะ'
"๊ะ" อฮยอนอบในใลับรู้สึไม่อยาไปึ้นมาเสียื้อๆ ำลัใถถอยทันทีที่ห้วนิถึภาพนั้น ภาพที่เธอมอแ่แปปเียวแ่ลับรารึราวับ้อาระลั่นแล้ัน
ยุนอาลอบส่ายหน้าอย่าลัลุ้มใถึอาารที่แปลไปออฮยอน ยุนอาไ้แ่ภาวนาให้มันเป็นเพียวามน้อยใอฮอร์โมนที่แปรเปลี่ยน
'อยาให้ันเ้าไปอยู่เป็นเพื่อนไหม'
"อย่าลำบาเลยยุนอา ันไม่เป็นอะไร" อฮยอนอบทั้ที่ไม่ไ้แน่ใมานั
'แบบนั้น็ามใ' ยุนอาไม่อยาะเ้าี้อฮยอน 'แ่อย่าลืมิให้ีีนะ ผลที่ามมาในอนาือารัสินใอเธอในวันนี้' ำเือนอเพื่อนรัทำให้อฮยอนนิ่เียบอย่าิทบทวน
ยุนอาัปลายสายทิ้ให้อฮยอนมอยู่ับวามิวนไปวนมา วามลัเลทำให้อฮยอนบ้นนปลายไม่ถู หิสาวยันั่บนที่เิมราวับร่าายถูสาปให้ลายร่าเป็นหิน เหมือนเ่นหัวใอเธอที่้านานไร้ึ่วามรู้สึ
-----------------------------------------------------------
สายาเลือนลอยอาราสาวอยู่ในสายาอยฮวาที่มอ้วยวามนสสัย ไม่บ่อยนัที่เาะเห็นเธอในสภาพเ่นนี้ หิสาวที่มัะอออ้อน อเราะนนั้นถูแทนที่้วยนรหน้าที่นั่ราวับหมอาลัยายอยา
"โบรา"
"ยฮวา่ะ" โบรา้อนสายามอายหนุ่ม เสียสั่นเทาบ่บอถึเ้าัวที่ำลัพยายามบัับน้ำาไม่ให้ไหลออมา
ภาพอผู้หิรหน้าทำให้ยฮวาแปลใับอาารอเธอ ายหนุ่มทิ้ัวลนั่เีย้าหิสาวที่รีบเยิบัวเ้ามาอลอบลำัวอเา ใบหน้าามุเ้าับแผอและปล่อยโฮออมา
"ุ้อาระบออะไรผมหรือป่าว"
"ฮือ" มีเพียแ่เสียสะอื้นอบลับมา ยฮวารู้สึอึอัอยู่ไม่น้อยับารระทำอเธอ แ่เา็ไม่ล้าะปิเสธออไป้วยเห็นหิสาวร้อไห้แทบาใ
"เิอะไรึ้น ั้สิให้ีโบรา" ยฮวาพูอย่าพยายามันไหล่บาให้ออห่า "แล้ววันนีุ้เอ็มีาน ถ้าลับไปในสภาพาบวมเป่แบบนี้ไม่ีแน่" ายหนุ่มบอ
"ันไม่อยาลับไปเลย่ะ" ำพูอโบราทำให้ยฮวามวิ้วมอเธอ "ันโีที่มีุ" หิสาวบอ่อนะโผเ้าอยฮวาแน่นอีรั้ มือบาลูบไหลแผ่นหลัว้าอยฮวา ่อนที่ร่าบาะแหนหน้ามอเา รอยยิ้มหยัึ้นที่มุมปา
โบราลูบไล้ผิวแ้มอนัร้อหนุ่มอย่าเย้ายวน ยัผลให้นที่มีวาม้อารแบบผู้ายอไม่ไ้ที่ะสั่นสะท้าน หิสาวยับัวออห่า สายาับ้อที่ริมฝีปาอยฮวา
โบรามอยฮวาที่นั่นิ่ไม่ปิเสธารระทำอัวเออย่าย่ามใ หิสาวลอเลียนิ้วมือลาไล้ลมาามลำอ วาแสนเย้ายวนมอยฮวาอย่าเว้าวอน ่อนที่ริมฝีปาบาะสัมผัสเ้าับใบหน้าอเา สิอยฮวาล่อลอยแ่านในอาาศยามที่หิสาวรหน้าปลเปลื้อระุออทีละเม็
เมื่อเห็นว่ายฮวาไม่ัืนเธอเหมือนทุรั้ โบราที่ไ้ใลาไล้ริมฝีปาลมาามลำอ มือบาสาละวนอยู่ับแผอแร่
'ผมะไม่มีวันทำใหุ้เสียใ'
ำมั่นสัา่อหิสาวอีนัสะท้อนเ้ามาในสิ ยฮวาับไหล่บาอโบรา่อนะันเธอออ ายหนุ่มึสาบเสื้อเ้าหาัน่อนที่ร่าสูะลุึ้นโยเร็ว
โบรามอารระทำอยฮวา้วยวามใ สายาู่นั้นที่มอมาทำให้เธอรู้สึลัวที่ะเสียเาไป
"ันอโทษ่ะ" ถึแม้โบราะเยให้ำสัาถึวามสัมพันธ์อเธอและยฮวาที่เอ่ยอว่าะ้อไม่มีอะไรเินเลย หาแ่ใอหิสาวลับไม่สามารถทำมันไ้เพราะทั้หัวใเธอถูมอบให้ับเาั้แ่รั้แรที่เอ
"โบรา" เสียทุ้ม่ำเปล่าริมฝีปาอยฮวา "เรียมัวเถอะ ผมะไปสุ่" ยฮวาบอเสียเรียบ่อนหมุนัวเพื่อเินออไป หาแ่าราสาวลับไม่ยอมแพ้ เธอลุึ้น่อนะพุ่รสวมอเ้าาทา้านหลั
"ทำไมะ ทั้ที่ใเรารัน แล้วทำไมุถึอยแ่ะปิเสธเรื่อนั้น" โบราถามอย่าหุหิ นี่็เป็นอีรั้ที่เธอถูปิเสธ
"ผมเยลับุว่าวามสัมพันธ์อเราะไม่มีอะไรมาผูมั ุำไ้ไหม" ยฮวาบอเพื่อเือนให้เธอนึย้อนลับไปถึ้อลอเาับเธอ
โบรามอายหนุ่มที่รั้นี้ไม่เพียแ่ปิเสธเธออย่าไร้เยื้อัใย สายาอยฮวาทีู่เย็นาผิแปลไปาเิม
"ุ้อาระบออะไรันันแน่"
"ผมเสียใ" ยฮวาแะมือบาออารอบลำัว เาหันหน้ามาเผิับหิสาว "แ่เรื่ออเราผมทำามทีุ่้อารไม่ไ้" ยฮวาัสินใเอ่ยเรื่อทุอย่าที่าใมานาน
"ะ ุหมายวามว่าอะไร"
"ผมอโทษที่ทำใหุ้เ้าใผิ" ยฮวามอสีหน้าที่เ็มไป้วยวามใระนผิหวัอโบรายามที่ไ้ฟัำพูอเา "แ่วามรู้สึที่ผมะใหุ้ไ้็ือวามรู้สึแบบเพื่อนนหนึ่" ราวับโลทั้ใบพัทลายล่อหน้า หิสาวมิอาั้นวามเสียใเอาไว้ไ้ โบรายืนัวสั่นับวามริที่ไ้ยิน
"ันเ้าใ่ะ" ำพูอโบราทำให้ยฮวาเลิิ้วมอ "แ่ไม่ว่ายัไ ัน็ะรอ" โบราบออย่าไม่ยอมแพ้ทำเอาหัวในฟัหนัอึ้ับวามื้อรั้นอาราสาว
"ุอย่าเสียเวลาับผมเลย"
"ที่ผ่านมาันทุ่มเทเวลาให้ับุ ไม่ว่าะ้อใ้เวลาอีนานแ่ไหน ัน็ะทำ" วาเี่ยวมายแววมั่นใออมาเ็มเปี่ยม หิสาวแย้มยิ้มเล็น้อยอย่า้อาระให้ำลัใัวเอ "อย่าัวลไปเลยนะ่ะ ันะให้เวลาุไ้ัสินใใหม่" โบราเสนอทาออให้ับยฮวาที่ไ้แ่ยืนมอ
ายหนุ่มอยาะบอเธอแทบาใว่า่อให้นานแ่ไหนเา็ไม่มีทาิับเธอเป็นอื่น ยฮวายืนนิ่ยามที่ฝ่ามือบาแะประอใบหน้าอนเอ พร้อมับที่ร่าบาะเย่ปลายเท้าบรรแะริมฝีปาล้าแ้มอย่านุ่มนวล่อนที่เธอะถอนริมฝีปาออมอสบาเา้วยรัเ็มหัวใ
ยฮวาทำแ่เพียแะลที่หัวไหล่หิสาวราวับะย้ำัว่าเาไม่สามารถิับเธอไ้มาเินว่าำว่าเพื่อน หิสาวมอามแผ่นหลัว้ายฮวาที่เินออไป หัวใแม้ะเ็บปวแ่โบราลับไม่มียอมแพ้ เพียแ่อนนี้เธออเวลาถอยลับมาแ้ปัหาที่หนัอยามที่ิถึ่วเวลาที่้อทนทุ์อีสอสัปาห์ในารถ่ายทำ เพียแ่ิถึวามริหัวใ็แทบะหมแร
----------------------------------------------------------------
หลัาเมื่อวานอฮยอนแบร่าอันไร้วิาอัวเอไปรวรรภ์ หิสาวัสินใที่ะไม่ใหุ้หมอนสนิทูเพศอลูน้อยในท้อ เพราะเมื่อิไ้ไม่ว่าะเพศไหนนั่น็ือลูอเธอ...ลูที่อฮยอนั้ใะูแลเาเพียนเียว
หิสาวระับเสื้อลุมัวให่ไว้ับลำัวยามที่เินเ้ามาในบริษัท สายาพลันไปเห็นายหนุ่มทั้สามที่ยืนอยู่หน้าลิฟท์ สอาแทบะ้าวไม่ออเมื่อวามัวลที่ไ้เอใรอีนแล่นเ้ามา อฮยอนั้ใเบี่ยัวหลบเ้าไปในมุมลับานเพื่อหวัให้พวเาทั้หมเ้าลิฟท์ไป่อนแล้วเธอ่อยรอลิฟท์ัวถัไป
หัวใเ้ารรมไ้ภาวนาอให้าินี้ไม่้อพบเอเาอีเลย็ะี หิสาวลืนน้ำลายลอ่อนะลอบถอยหายใ้วยวามโล่อเมื่อเสียพูุยอพวเาาลนระทั่หายไป อฮยอน่อยๆ้าวออามุมลับานหมายะเินไปที่ลิฟท์แ่แล้วไม่ว่าะหลบหน้าแ่ไหน เธอ็ไม่อย่าสามารถหลบหลีโะาอัวเอ
"ผมมีเรื่อะุยับุ" เสียเอาเรื่อพร้อมใบหน้าึัอยฮวาทำเอาอฮยอนรู้สึลัวอยู่ไม่น้อย ายหนุ่มไม่รีรอให้มาวาม ยฮวาว้าท่อนแนเรียวเล็่อนะออแรระาเธอไปยัรถอเาที่ออยู่หน้าึ ไม่รู้้วยแรโมโหหรือว่าอะไรันแน่ที่ทำให้ยฮวาเผลอออแรเหวี่ยแรบาเ้าไปในรถ ่อนที่ัวะเินมาึ้นรถพร้อมับออรถ้วยแรระานอฮยอนถึับเไป้านหลั
"มันะไม่มาเินไปหน่อยหรอะุยฮวา" อฮยอนที่มีอารม์โรธเาเป็นทุนเิมอยู่แล้วระเบิวามไม่พอใออมา เาทำราวับเธอไม่มีหัวิหัวใิะลาไปทาไหน็ไ้แบบนั้น
"ถ้าสิ่ที่ผมทำับุมันมาเินไป แล้วทีุ่ทำับผมมันไม่มาเินไปเลยหรือไ" ยฮวาหันมาะออย่าลืมัว อฮยอนมอเา้วยวามหวาลัวเพราะไม่เยรู้มา่อนว่านัร้อหนุ่มี้อย่าอยฮวาะโมโหร้ายถึเพียนี้ "ผมอโทษ แุ่รู้ไหมว่าผมร้อนใแ่ไหนับสิ่ทีุ่ทำ"ยฮวาลเสียให้เบาลเมื่อเริ่มเห็นอฮยอนมอเา้วยวามใ
"ันไปทำอะไรใหุ้ ุยฮวา" ไม่ใ่ว่าเาิะพูีับเธอแล้วเธอะใอ่อนยอมฟัำปริ้นปร้อนอเาหรอนะ "ัน่าหาที่้อพูำนั้นับุ"หิสาวผรุสวาท้วยวามโมโห หัวาร้อนผะผ่าวยามที่ลื่นน้ำาเริ่ม่อัว
"ุหมายถึเรื่ออะไรันแน่ ุโรธผมหรือไที่ผมไปประเทศี่ปุ่นโยที่ไม่ไ้บอุ"เมื่ออีฝ่ายเริ่มแรอีฝ่าย็ยึมั่นในวามถู้ออัวเอนเผลอะอออไป
"มันไม่สำัอะไรอีแล้ว อรถ่ะ ันะล" อฮยอนบอ้วยแววาเ็มไป้วยวามโรธและน้อยใ เาไม่รู้ัวเลยหรือไว่าำลัโหเธอไ้อย่าน่าไม่อาย เหุผลอะไรที่เาำ้อแสออว่าใส่ใวามรู้สึเธอ ทั้ที่มันไม่ใ่เรื่อริ้วย้ำ
"ไม่อ และผม็ไม่มีวันปล่อยุไปทั้ที่เรายัุยันไม่รู้เรื่อ"
"ันบอให้อ ถ้าุไม่อันะระโลไป" ท่าทีเอาริออฮยอนทำเอายฮวาที่ับรถอยู่อหวั่นใไม่ไ้ หิสาวปลเ็มันิรภัยแล้วหันมามอหน้าเาอย่าท้าทาย ปลายาที่เิึ้น วาลมที่มอมาอย่าเย็นา ทำให้ยฮวาเผลอระา้อมือเล็่อนะออแรบีบ้วยแรโทสะที่โหมระหน่ำ
"ถ้าุล้า็ลอู"
"ันเ็บนะ" อฮยอนพยายามบีบ้อมือให้หลุพ้นามือหน้าที่ำไว้แน่น น้ำาพานะไหลลมา ไม่รู้ว่าเ็บที่ร่าายหรือที่หัวใันแน่
"ฮึ" ยฮวาแ่นหัวเราะเหลือบมอหิสาว้าัว่อนะหัเลี้ยวรถเ้าไปยั้านในอัวอาารึ่เป็นวิลล่าส่วนัวอเา ายหนุ่มอรถอย่าระาระั้น "มอหน้าผมสิ มีอะไรที่ผมทำใหุ้ไม่พอใ" ยฮวาพยายามวบุมอารม์ที่พลุ่พล่าน มือหนามอบอิสระให้ับ้อมือออฮยอนที่ยมันึ้นมาลูบลำ
"พอสัทีเถอะ่ะ ันเบื่อเ็มทนแล้วับเรื่อพวนี้" อีฝ่ายพยายามใเย็น แ่ฝีฝ่ายลับร้อนั่ไฟ อฮยอนมอเา้วยวามผิหวั วามน้อยใาสิ่ที่พบเอแล่นุอนแทบะอาเียนออมา หมแล้วับโอาสที่เธอะมอบให้เา "่อไปนีุ้อยู่อุ ันอยู่อัน เราสอนไม่วระรู้ััน้วย้ำ" ำพูออฮยอนเปรียบเสมือนเื้อเพลิั้นี ยฮวาัริมฝีปาแน่น่อนที่เาะับใบหน้าอนัวเล็ให้เิึ้นเพื่อรออยแรูบที่ประทับลอย่าหนัหน่ว
อฮยอนิ้นลุลัพยายามหลุออาารเาะุมอมือหนา แ่ไม่ว่าเธอะทำยัไ็ูเหมือนะสู้แรเาไม่ไ้เลย ริมฝีปาที่ทับลมาไม่มีวามอ่อนโยนเลยสันิ ปาบารู้สึเ็บระบมับแรยี้อยฮวาที่รุล้ำเ้ามา ร่าายเริ่มอ่อนแรพร้อมับน้ำาที่ไหลริน อฮยอนปล่อยให้เาทำามใอยา ไม่ิะิ้นรนอีแล้ว
เมื่อเห็นว่านัวเล็ไม่่ัืนมี็แ่เพียหยน้ำาที่ไหลระทบใบหน้าอเา ยฮวาึ่อยๆถอนริมฝีปาออมอปาบาที่บวมเ้อาระทำอเา ายหนุ่มปล่อยัวเธอให้เป็นอิสระ้วยวามรู้สึผิเ็มหัวใ เาปล่อยให้อารม์มาทำร้ายอฮยอนไ้อย่าไม่น่าให้อภัย
"ผมอโทษ"
อฮยอนไม่ยอมรับำอโทษอเา วาลมโที่เ็มไป้วยน้ำามอเาอย่าผิหวัยัผลให้ยฮวาแทบหมเรี่ยวแร หิสาวพยายามวบุมลมหายใอัวเอพลาปาน้ำาที่ไหลลมา
"ทีุ่เยบอว่าะไม่มีวันทำให้ันเสียใ" อยู่ีีอฮยอน็เอ่ยทวำสัาที่ยฮวาเยให้ไว้ "แ่อนนีุ้ลับทำมันพัล นันไม่สามารถทนเห็นหน้าุไ้อี่อไป" อฮยอนรู้สึแบบนั้นริๆ แม้ใะแทบาเมื่อิว่าวามสัมพันธ์ที่พึ่่อัวระหว่าเธอับเาะ้อบล
"ผมเสียใ" ำใร้อนไม่สามารถเอ่ยอะไรออไปไ้ ในใรู้สึเ็บร้าวับำพูอเธอ ยฮวาพยายามับมืออฮยอนที่ึอออย่าวิวอน แ่วามเย็นาที่ถูส่มาทำให้เาแทบหายใไม่ออ
"เรื่ออเรามันพึะเริ่ม้น้วย้ำ" อฮยอนพูทุอย่าั่ใิ "ันเยิว่าุะไม่มีวันทำให้ันเสียใ แ่าวันนี้ันรู้แล้ว่ะว่าำพูอุมันเื่อถือไม่ไ้เลย้วย้ำ"หยน้ำใสไหลลราวับเื่อนแ "ุ็ไม่่าาผู้ายนอื่น ุอยฮวา"ประโยสุท้ายุไฟในออยฮวาให้ร้อนระอุ เธอำลัเปรียบเทียบเาับนรัเ่าหรือยัไ
"ทีุ่ปิเสธผมเป็นเพราะุยัไม่ลืมหมอนั่นใ่ไหม ุอูฮยอน" ำพูห่าเหินอายหนุ่มระแทลาใอฮยอน หิสาวเม้มริมฝีปา่อนะผศรีษะอบอย่าไม่เรลัวผู้ายรหน้า ารระทำออฮยอนทำยฮวาแทบาใ หิสาวที่เามอบหัวใทั้วให้ับเธอำลัปัมีลลาออย่าเลือเย็น
อฮยอนไม่มีทาเลือำ้อโหออไปเพื่อยุิเรื่อราวทั้หม แม้ในใะเ็บปวไม่่าับเา แ่เธอ็ไ้ัสินใทำมันลไปแล้ว อฮยอนียิ้มหวานอย่าใ่อนะมอหน้ายฮวาเป็นรั้สุท้าย
"ลา่อน่ะ ุอยฮวา" เสียหวานเอ่ยอย่าแน่วแน่ราวับไม่สนใยฮวาที่ระอัเียนายับวามริที่ไ้รับรู้ หิสาวเปิประูรถ่อนะ้าวลไม่แม้แ่ะหันมามอ
ยฮวาออแรทุบลบนพวมาลัยรถอย่าหมหวัทันทีที่ประูถูปิล เหมือนวามรัอเธอและเาถูปิาย้วยเ่นัน ายหนุ่มไม่สามารถห้ามหยน้ำาเอาไว้ไ้ทำไ้แ่เพียปล่อยให้มันไหลรินลมาอย่าน่าไม่อาย
อฮยอนที่พยายาม้าวเินทั้ที่ไร้เรี่ยวแรวนเียนาใ หัวใวน้อยปวแสบปวร้อนราวับถูน้ำรรรินใส่ลมา สายาพร่ามัวแทบะมอไม่เห็นหนทาเบื้อหน้า ไหล่บาสั่นโยนาแรสะอื้น ่อนที่ทุอย่า้านหน้าะเลือนลา สอาหมเรี่ยวแรยัผลให้ร่าทั้ร่าทรุฮวบลับพื้นพร้อมับหยเลือไหลลมาามหว่าา
ยฮวาที่มอามร่าบาใแทบสิ้นสิเมื่อเห็นอฮยอนฟุบลไปอับพื้น เารีบลารถวิ่มาประอเธอ้วยวามเป็นห่ว ายหนุ่มสัมผัสเ้าับเลือะ้อนัวเธอึ้นมา หัวใปวหนึบับอาารอหิสาว
"ุะ้อไม่เป็นอะไร"
ยฮวาอบไม่ไ้ว่าเลือสีแเ้มนั่นืออะไร ายหนุ่มทำแ่เพียอุ้มอฮยอนไว้แนบอวาร่าบาไว้ในรถ่อนะแล่นรถออไป้วยวามเร็ว แ่ถ้าเทียบแล้ววามเร็วที่ว่ายัสู้ไม่ไ้ับหัวใที่ร้อนรน
ทันทีที่ยฮวามาอหน้าโรพยาบาล บรราบุรุษพยาบาล่ารีบนำรถเ็นมารับร่าบาที่ไร้สิ ายหนุ่มที่เป็นห่วอฮยอนนไม่สนใว่าใระำเาไ้ ยฮวาเินามรถเ็นที่มีอฮยอนนอนอยู่ สีหน้าอเธอีเียวนน่าใ แม้สายาหลายู่ะมอมายัเา้วยวามแปลในั่น็ไม่ทำให้เารู้สึลัวเท่าับอาารอเธอ
"รอ้านอ่ะ"
ทันทีที่เ็ประวัินไ้ นาพยาบาลึรีบามุหมอเ้าอไ้ทันที และนั่น็ทำให้มียอนรีบอัวาารรวนไ้ลมาูอฮยอน้วยวามเป็นห่ว เธอ้อมอยฮวาอย่านึแปลใ แ่อนนี้ไม่ใ่เวลาทีุ่หมออย่าเธอะมาัถามอะไร เ้าัวปิประูใส่หน้าายหนุ่ม่อนะรีบมาูอฮยอนที่นอนรออยู่บนเีย
เวลาผ่านไปร่วมั่วโมมียอน็ถอนหายใออมา้วยวามโล่อที่อนนี้ทุอย่าูผ่อนลายมาึ้น นไ้อเธอยันอนไม่ไ้สิหลัาที่เธอรวเ็ทารน้อยในรรภ์เป็นที่เรียบร้อย
ุหมอสูวัยให้ยาลภาวะเลือออใน่อลอให้ับอฮยอน ภาวะเสี่ยสำหรับหิสาวทำให้เธอนึไปถึายหนุ่มที่เธอเอ่ยปาให้เารอนอห้อเมื่อหนึ่ั่วโมที่แล้ว
"เธอเป็นยัไบ้ารับุหมอ"
"เิทานี้่ะ" เมื่อเห็นว่านร้อนใรหน้าือศิลปินหนุ่มื่อั เธอึเอ่ยเื้อเิเาให้เ้าไปพบในห้อเพื่อป้อันสายาอยารู้อยาเห็นนผู้นที่มีมามอ้วยสนใ
ทันทีที่เ้ามาถึในห้อยฮวา็นึใที่เห็นยุนอานั่อยู่ที่โฟารับรอ ายหนุ่มโ้ศรีษะเล็น้อยทัทายเธอ แ่หิสาวลับลุพรวึ้นมา ฝ่ามือเล็แ่แรระแทเ้าใบหน้าอเาอย่าั
"ุทำอะไรูฮยอนันแน่ ุยฮวา!" ยุนอาะอใส่หน้าเาอย่าแร วาู่สวยมอเาอย่าเอาเรื่อ ยฮวาที่ถูบาให่ยัมึนับเรื่อราวทั้หม เาไม่เ้าใว่าหิสาวรหน้าหมายวามถึอะไรันแน่
"ใเย็นๆนะยุนอา"
"ุป้าะให้หนูใเย็นไ้ยัไะ นั่นูฮยอนที่นอนอยู่ในนั้น" ยุนอาพูไปน้ำา็ไหลออมา "เธอเือบะเสียทุอย่าไปอยู่แล้ว ุทำอะไรเธอันแน่ ห้ะ ุยฮวา" ไม่พูเพียอย่าเียวยุนอาสาวเท้าเ้ามาระาอเสื้อนัวสู้วยอารม์โมโหที่อัแน่นเ็มหัวใ
ยฮวาที่ยืนนิ่ไม่ปัป้อัวเอไ้แ่นึย้อนถึสิ่ที่เาทำับอฮยอน ายหนุ่มยัอบไม่ไ้้วย้ำว่าเาทำอะไรับเธอถึเิเรื่อราววุ่นวายึ้นรหน้า
"นี่มันเรื่ออะไรันแน่" นัวสูไ้แ่พึมพำอย่าไร้สิ ยฮวามอยุนอาอย่า้อารำอบ่อำถามในใ เาระหนัรู้ว่าอาารออฮยอนอาเป็นั่ที่ใัวล
"ันไม่รู้หรอนะว่าวามสัมพันธ์อุับูฮยอนเิึ้นไ้ยัไ แุ่เยรู้บ้าไหมับสิ่ที่เธอ้อแบรับ" ยุนอาที่อัอั้นมานานเอ่ยสิ่ที่ัวเอทนเห็นเพื่อนรัทุ์ใลอ่วเวลาสี่ถึห้าเือนที่ผ่านมา "ีวิอผู้หินหนึ่้อเอับวามลำบา ุเยรู้บ้าไหมว่ามันเิอะไรึ้นไปเธอ" แม้ะรู้อยู่เ็มอว่ายฮวาไม่ใ่ฝ่ายผิเพียฝ่ายเียว แ่เมื่อเห็นเพื่อนรัเป็นเ่นนี้ยุนอา็อไม่ไ้ที่ะล่าวโทษเา
"ไม่ว่าะเรื่ออะไรผมยืนยันเสมอว่า้อารรับผิอบเธอ" ยฮวาโพลออไป้วยวามริใ เาล้าที่ะพูเพราะาเาไ้ว่าุหมอนสวยรหน้าอารับรู้ถึเรื่อราวอเาับอฮยอน
"ุแน่ใหรือะุยฮวา ว่าถ้าสิ่ทีุ่้อรับผิอบไม่ใ่แ่อฮยอนเพียนเียว"ำพูำวมอหิสาวที่ไม่ที่ทีท่าว่าะอ่อนลเลยทำเอายฮวาเลิิ้วเป็นเิถาม
อนนี้ราวับหัวสมออเาถูเหวี่ยึ้นเหวี่ยลับเรื่อราวที่เิึ้น ยฮวาพยายามิทบทวน่อเรื่อราวทั้หมที่เา็ยัหาำอบไม่ไ้ ยุนอามอยฮวาอย่าั่ใว่าเธอวระเป็นนบอเรื่อนั้นับเา หรือให้เ้าัวอย่าอฮยอนเป็นนบอ
"ผมเสียใ่อเรื่อที่เิึ้น แ่ไม่ว่าะมีเรื่ออะไรผม็เ็มใะรับผิอบเธอ" ยฮวาบอวามั้ใที่แน่วแน่อัวเอ สายามมอยุนอาเพื่อเน้นย้ำว่าเาริใ่ออฮยอน
ยุนอารู้สึใื้นึ้นมาับำพูและแววาอยฮวา หิสาวพยัหน้ารับรู้และภาวนาอให้เาทำามสัาที่ว่าไว้ ในใิว่าวามลับที่พยายามปิบัถึเวลาแล้วที่อฮยอนะ้อบอให้เารู้...ว่าเาำลัมีอีหนึ่ีวิน้อยๆที่้อรับผิอบไปลอีวิ
------------------------------------------------
หลัาป้าหมอบอถึอาารให้ยุนอาฟัามลำพั เพื่อนสาว็เบาใึ้นเยอะ อฮยอนอยู่ในภาวะที่เรียเินไปึทำให้เธออยู่ในุเสี่ยที่ะแท้บุร
"ไม่มีอะไร้อห่ว ป้าะให้เธอพัูอาารสัสอสามวัน"
"่ะ" ยุนอาอบรับ "หนูอโทษนะ่ะที่้อเ็บเรื่อเาไว้เป็นวามลับ" ยุนอาเอ่ยอโทษ
"ป้าิไม่ออเลยว่าูฮยอนะทำยัไ" นเป็นป้าเอ่ย้วยวามเป็นห่วอฮยอนอย่าสุหัวใ "เอาเถอะ าที่เห็นสีหน้าอเาป้า็เบาใึ้นเยอะ" เมื่อิไปถึสีหน้าวิัวลอยฮวายามที่เามาถึโรพยาบาล็ทำให้มียอนเื่อว่าเาเอ็มีใให้อฮยอนอยู่ไม่น้อย
"หนูอัว่อนนะ่ะ" ยุนอาบอลาโยที่ไม่ลืมะับมือุหมออย่านึอบุสำหรับทุอย่าที่ร่วมฝ่าฟันมา้วยัน
หิสาวัสินใเินลับไปยัห้อพัส่วนัวอแพทย์แทนที่ะเลือไปหาอฮยอนที่อนนี้ถูย้ายัวไปยัึพัฟื้น เธอวระปล่อยเวลาให้ทุอย่าำเนินไป และใไ้แ่หวัว่าเ้าวันใหม่ะยิ้มรับเพื่อนรัอเธอ
-----------------------------------------------------------
ไม่ไ้หายไปไหนนะ แอบอู้ไปเที่ยวนิหน่อย 555
เม้นให้ำลัใัน้วยนะ่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น