คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>+ ไม่ทางเลือก !!! 2 +
4
ไม่มีทางเลือก!!! 2
“เอาเบอร์มือถือฉันไปด้วยสิ พอถึงวันที่ 10 จะได้เรียกฉัน”
ฉันหยิบมือถือของฉันขึ้น แล้วมาส่งให้เขาดูเบอร์ฉัน
“เอ้อ !! ใช่ !! ฉลาดดีนี่ ^^”
!!เฮ้ย!! ว๊าก!!!~ ฉันทำอะไรไปเนี่ย >-<*
เอ๊ะ!! เบอร์มือถือ มือถือ ฉันมีมือถือ
เฮ้ย!! แล้วทำไมฉันถึงไม่นึกให้เร็วกว่านี้นะ
T^T น่าจะเอามือถือโทร. หาพ่อ แล้วบอกว่าหลงทาง แล้วก็บอกให้พ่อมารับ อ๊าย!!~ ฉันนี่โง่จริงๆ T--T
“ฉันขอยกเลิกสัญญา”
“เอ๊ะ!!~ ได้ไง เธอสัญญาแล้วนะ”
“ใช่ตอนนี้ฉันมีมือถือ ฉันจะโทร.บอกให้พ่อมารับ ส่วนนายไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้ว”
“หึ”
“….. .\ /. …..”
“ได้ๆ ฉันยอมแล้ว”
“เย้!!”
“แต่ว่า…ฉันเมมเบอร์เธอลงในโทรศัพท์ฉันแล้วนะ”
“หา!!~”
“งั้นหมดภาระแล้ว ฉันก็ขอบายเลยละกัน”
“เอาโทรศัพท์คืนมาด้วย”
“เออๆ”
แล้วหนุ่มหน้าหล่อก็โยนโทรศัพท์มาให้ฉัน
เฮ้อ…..ในที่สุด ฉันหลุดพ้นจากกรงเล็บของนักล่าเวอร์จิ้นแล้ว เย้ๆ!!
“จะไม่ไปกับฉันแน่นะ” หนุ่มหน้าหล่อหันมาถามฉัน
“แน่ย่ะ”
“ก็ดี งั้นบาย”
ฉันรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของพ่อ แล้วกดโทร.ออกทันที
“ติ๊ดดดด ติ๊ดดดด”
ขอให้พ่อรับด้วยเถอะ
“ตอนนี้..…..”
พ่อรับแล้ว
“ตอนนี้ยอดเงินคุณหมดแล้ว กรุณาเติมเงินด้วยค่ะ”
พ..พะ…พ่อ จ๋า
ฮือๆๆๆ T—T ตกลงว่าฉันต้องไปกับหมอนั่นจริงๆหรือนี่ ?/?
“ดะ..!!เดี๋ยว!!”
แต่มันก็สายไปซะแล้ว ตอนนี้รอบๆตัวฉันมีแค่ลมกับถังขยะเน่าๆ 2 ถังที่
ตั้งอยู่ข้างๆตัวในซอยเปลี่ยวแห่งนี้เท่านั้น…..
“…..” ไม่มีใครเหลืออยู่เลยเหรอนี่ ?/?
“!!ใครก็ได้ ช่วยทีค่า!!”
“………………………………….เงียบ…………………………………”
“!!! ฮาน คิมซอง !!! กลับมานะ”
“………………………………….เงียบ…………………………………”
“กลับมาเถอะนะ แล้วฉันจะทำตามทุกอย่างเลย T0T”
“จริงง่ะ”
“อือ…!!ฮะ.เฮ้ย!! น..นะ…นาย”
“แฮ่…ทำอะไรก็ได้ใช่มะ”
นายห่านคิมซองโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ตั่งกี้ฉันไม่เห็นมีใครอยู่แถวนี้เลยนี่ OoO หรือว่าเขาจะ !!หายตัวได้!!
ในโลกนี้ยังมีอะไรที่สาวน้อยน่ารักคนนี้ยังไม่รู้อีกเยอะ สงสัยต้องหัดไปผจญภัยนอกโลกอย่างที่แม่ว่าบ้างแล้วล่ะ….
“เฮ้ !! ฉันสั่งให้เธอทำอะไรก็ได้ใช่มะ”
“!!!ไม่ใช่นะ!!! ฉันแค่พูดไปงั้นๆเอง”
“คิก ได้ใช่มะ”
“ได้สิ !!!เฮ้ย!!!”
“เย้!!!”
ฉันควรทำไงดี ควรไปกับเขาดีมั๊ย…หรือว่าจะหลงทางอยู่ในเขาวงกตอันกว้างใหญ่ที่ชื่อว่า เกาหลี นี่ต่อไปดี
“อะ..เอ่อ…ใช่ ขออะไรก็ได้ ยกเว้นว่านายไม่เอาเวอร์จิ้นของฉันไป”
“งั้น…..เธอต้องมาเป็นแฟนฉัน 3 เดือน”
“!!!เป็นแฟนเนี่ยนะ!!!”
เอาไงดี เอาไงดี >.<* พ่อจ๋า ช่วยหนูที พ่อจ๋า ช่วยหนูด้วย…..
เอาล่ะ…..!!!! ไม่มีทางเลือกแล้ว !!!!
“ตกลง !!!ฉันจะเป็นแฟนนาย!!!”
“เย้!!!”
“แต่…..นายต้องพาฉันกลับบ้านก่อน ฉัน..หิว…แล้ว…”
“รับทราบครับ”
“งั้นก็พาฉันไปส่งบ้านหน่อยดิ”
“แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ”
“อยู่ในเกาหลี”
“เออ เรื่องนั้นฉันก็รู้”
“อยู่ในเมืองอินชอน”
“เรื่องนั้นฉันก็รู้”
“ฉันก็รู้แค่นี้แหละ ^^”
“อ้าววว…แล้วจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าบ้านไหนเป็นบ้านของเธอ”
“แหะๆ”
“……”
“เออใช่!!ขอยืมมือถือหน่อยดิ”
ตอนนี้หัวอันแสนขี้เลื่อยของฉันเริ่มนึกออก!!! ยืมโทรศัพท์นายนั่นโทร.หาพ่อ แล้วถามว่าบ้านเราอยู่ที่ไหน !! ใช่แล้ว !! ไอเดียนี้เจ๋งสุด
“เอาไปทำไม”
หนุ่มหน้าหล่อหันมาถามฉัน
“จะโทร.หาพ่อ แล้วถามว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน”
“ทำไมไม่โทร.บอกให้พ่อมารับเลยล่ะ --__--”
“เออใช่!!! เป็นความคิดที่เจ๋งสุดๆ”
“……เธอนี่ช่างเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาเสียจริง…… --__--”
“เอามือถือมา”
“เออๆๆ”
หนุ่มเพลล์บอยหน้าหล่อหยิบยื่นมือถือมาให้ฉัน
“อ๊ะ!!จำได้แล้ว”
“อะไรอีกล่ะ เธอนี่”
........+...................+....................+...................+..................+...................+..................+.................+
++ คิดซักนุย ( คุยซักนิด ) ++
โอ้... วันนี้อากาศสดใส.. เหมาะที่จะแต่งนิยายยิ่งนักกกกกก.. >O<
ง่า.. แต่ปัญหามันอยู่ที่คิดแก๊กไม่ออกอ่ะ.. T T
เลยทำได้แต่เอานิยายโบราณของข้าพเจ้ามาลง
... ช่างรันทดใจเสียจริงจริ๊งงงงงง.. T^T
เอ้อ.. ใครเป็นบ้างไหมเวลาทีอ่านนิยายคนอื่นแล้วอยากเอามาแต่งล้อเลียนน่ะ !!!
เอ่อ...คงไม่มี... ... ฟิ้ววว.. ( เอฟเฟ็คเสียงใบไม้ปลิว ) =___=^
งั้นเราก้อไม่รุจาคุยอารายและ....
ไปล่ะ... (T^T) /
.................................................................................................................................................................
ปล. มาอ่านนิยายของข้าน้อยบ่อยๆด้วยนะเด้อออออ..
ความคิดเห็น