OTAKUZONE ANTHOLOGY

ลำดับตอนที่ #5 : [KNH-hen] 神様の秘密 PTS.02 御免なさい

 PTS.02 御免なさい gomennasai ขอโทษนะคะ

………………………………………………………………………………………..

            ในทริปหน้าร้อนของชมรมotaku zone…………

            “วู้วววว ทะเลๆๆๆๆ” เด็กสาวคนหนึ่งในชุดว่ายน้ำวันพีซสีม่วงชมพูวิ่งไปหาทะเล

            “นัชชี่ ระวังๆหน่อยนะจ๊า~~ “ เด็กสาวอีกคนที่ใส่แว่นนั่งอยู่ในเงาของร่มกันแดดพลางทาครีมกันแดดให้ตุ๊กตาตัวเล็กๆ

            “ชิ ไม่เห็นอยากจะมาเลยทะเลบ้าทะเลบออะไรเนี่ย -*-“ เด็กสาวอีกคนซึ่งมีผมทวินเทลยาวในชุดว่ายน้ำทูพีซได้เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจนิดๆภายใต้เงาอีกข้างของร่มกันแดด.....

            “หนึ่งใบ....สองใบ....สามใบ....สี่ใบ...... เฮ้!!!! เอาแบงก์พันฉันไปไหน!!!! ห๊ะ!!!”เด็กสาวอีกคนในชุดว่ายน้ำบอดี้สูทมิดชิดตะโกนออกมาลั่นหาด

            “ฟี้......ฟี้.......”เสียงกรนดังมาจากสาวสวยอีกคนหนึ่ง.......เธอนอนอยู่ในร่มกันแดดสีดำส่วนตัว ในชุดว่ายน้ำทูพีซสีม่วงดำ....... สิ่งที่อยู่บนหัวของเธอส่ายดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างน่ารัก

            “อ๊ะ ว่าแต่ว่าประธานคะ ท่านก็อดไปไหนซะล่ะ.......” เด็กสาวในชุดว่ายน้ำสีม่วงตะโกนถามเด็กสาวใส่แว่น

            “อืม......ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ.......แต่คงไม่ต้องเป็นห่วงล่ะนะ”

            เด็กสาวทั้ง5คนก็ยังพักผ่อนต่อไปอย่างสบายอารมณ์

......อีกด้านหนึ่ง.......

            น้ำทะเลซัดสาดใส่โขดหินใหญ่สูงชันสีเทาซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของชายหาดที่เด็กสาวเหล่านั้นกำลังเล่นกันอยู่ ด้านบนของโขดหินนั้นมีเด็กสาวคนหนึ่งในชุดบางเบาสีขาวขลิบเขียวเลมอน เส้นผมสีดำที่ถูกถักเป็นเปียยาวพลิ้วไปตามสายลม แล้วลมทะเลก็พัดหมวกฟางของเธอตกลงมาจากโขดหิน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ.........

            เธอคือคามิซามะเบต้า หรือที่ทุกคนเรียกว่าก็อด คนนั้นน่ะแหละ

            เธอเดินไปยังสุดปลายของโขดหิน และจึงกลับหลังหันไปมองเหล่าเพื่อนของเธอซึ่งกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน.....

            “ขอโทษที่ดึงมาเกี่ยวพันกับเรื่องบ้าๆนี้นะ....... และ ลาก่อน.........ฉันจะรีเซ็ทความทรงจำนี้....”

......แล้วเธอจึงกระโดดลงไปในทะเล......

........น้ำทะเลสาดกระเซ็นขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอก็ได้จมลงไปใต้น้ำ...........

และสิ่งที่เธอเห็นซึ่งเลือนรางใต้น้ำ....

......คือมือที่ยืนมาคว้าเธอไว้แล้วดึงขึ้นไปเหนือน้ำ.......

--กลับมาที่ชายหาด—

            หญิงสาวในชุดว่ายน้ำทูพีซสีดำ(แคท)กำลังบิดขี้เกียจ เส้นผมสีม่วงอ่อนที่ยาวสยายเต็มแผ่นหลังสะบัดไปมา แล้วสายตาของเธอก็จับจ้องอยู่ที่เจ้าสิ่งแปลกๆสีเหลืองนวลที่ลอยอยู่ในน้ำใกล้ถึงฝั่ง...

เธอกำลังจะไปดูว่ามันเป็นอะไร...

            “อ๊ะ เจ๊!! จะไปไหนน่ะ ไม่ไปเล่นบีชบอลเหรอ!?” สาวสวยหุ่นดีในชุดทูพีซลายจุดสีเหลืองถามแคท

            “เดี๋ยวไป รอแป๊บนึง” ว่าดังนั้นเธอก็เดินลงไปดูเจ้าวัตถุนั่นซึ่งถูกคลื่นซัดมา มันคือหมวกฟางปีกกว้างที่ติดริบบิ้นสีขาวสะอาด มีดอกลิลลี่สีขาวดอกเล็กๆประดับอยู่

...เธอรู้ในทันทีว่าสิ่งนี้คืออะไร....มันคือหมวกฟางของก็อดคนนั้น...

            “ทุกคน~~~~~~~~ ฉันเจอหมวกฟางของก็อดด้วยหละ~~~~~~~”แคทตะโกนเรียกคนอื่นซึ่งกำลังเล่นบีชบอลกันอย่างเมามัน(?) และเธอก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาได้....แต่มันไม่ดีเลย.....

.....หวังว่าคงจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับยัยนั่นหรอกนะ......

................................................................................

-Somewhere near the beach…..- 2 days after

...ที่นี่...ที่ไหนกันนะ...

......แล้ว....ตัวฉันล่ะ.......

.....เป็นใครกันนะ.....

....อยากรู้จังเลย.....

--------------------------------------------------------------

            “ตื่นแล้วเหรอครับ?” เสียงทุ้มนุ่มของผู้ชายคนหนึ่งพูดกับ”เธอ”ซึ่งนอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ในบ้านซึ่งตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนบ้านตากอากาศที่หรูหรา แต่ดูสบายๆ.....

            “คุณ....เป็นใครกันคะ....?” สาวน้อยบนเตียงถามชายหนุ่มซึ่งอยู่ในชุดไปรเวทสบายๆ แว่นตาของเขาช่วยแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยน.....

            “ผมชื่อ....อุเมะกาเนะ โยโคยะ...... คุณล่ะ....” ชายหนุ่มสวมแว่นถาม

            “ไม่รู้สิ....ฉันน่ะ......จำอะไรไม่ได้เลยน่ะ.....” เธอตอบ ความจริงแล้ว เธอคนนี้ที่ว่า คือ คามิซามะเบต้าซึ่งมีคนแจ้งว่าหายตัวไปในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

            “ริน...คุณคือริน.... อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย คุณพึ่งตื่น เดี๋ยวผมเอาอาหารมาให้นะ” โยโคยะลุกออกไปจากห้อง ทิ้งให้”เธอ” หรือที่เขาเรียกว่ารินอยู่เพียงลำพัง แต่มันแปลกมากที่เขาตั้งชื่อให้เธอ....เหมือนกับว่าจะให้ลืมอดีตยังไงยังงั้น

            “เดี๋ยวสิ.... อ๊ะ” รินพยายามจะก้าวลงมาจากเตียง แต่ก็สะดุดผ้าปูเตียงล้มหน้าคว่ำหัวกระแทกพื้น ผ้าปูเตียงสีขาวร่วงลงมาทับใส่เธออีกที (ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ ให้ตาย//writer)

            “ริน!!! เป็นอะไรรึเปล่า???” โยโคยะรีบวิ่งพรวดมาที่ห้องนอนด้วยอัตราเร็ว 100เมตรต่อวินาที

            “ไม่เป็นไร....... แค่หิว.....” และเธอก็จ้องไปที่ของในมือโยโคยะ มันคือขนมเบเกอรี่โฮมเมดหน้าตาน่าแดร๊กซ์นั่นเอง

            “หิวเหรอ งั้นเอ้านี่....” เขายื่นขนมในมือให้เธอก่อนที่เขาจะเดินไปทำงานในบ้านต่อ เธอก็หยิบมากิน รสชาติหวานๆนุ่มๆ อร่อยๆ ละลายอยู่ในปากของเธอ ไม่นานนักขนมในมือก็หมด เธอจึงเดินไปหาโยโคยะที่จัดโต๊ะอาหารอยู่

            “มีขนมอีกมั้ย คือมันอร่อยมากๆเลยน่ะ 0////0” เหมือนสัญชาติญาณในตัวจะบอกเธอว่า ผู้หญิงตะกละมันดูไม่น่ารัก แต่ว่าเขาก็ลูบหัวเธอครั้งนึงแล้วก็เดินไปหยิบอาหารมาให้ เธอจึงนั่งลงบนโต๊ะอาหารที่พึ่งจัดเสร็จแล้วรอ

            “เอ้านี่อาหารเช้าส่วนของคุณ อร่อยมั้ยครับ?” โยโคยะถามเธอแล้วยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

            //หงึก (เสียงพยักหน้า)

            “ดีใจจังเลยนะครับ นี่ครั้งแรกเลยที่มีคนชมว่าอาหารของผมอร่อยน่ะ^^ “

            “ก็มันอร่อยๆ จริงๆ นี่นา จริงๆนะ ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย” เธอพูดตอบเขา แล้วเธอก็เผยรอยยิ้มออกมา....

...รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น....

.......ที่”เธอ”คนก่อนไม่มี.....

.....รอยยิ้มที่สดใสเหมือนดวงอาทิตย์....

            โยโคยะเริ่มรู้สึกชอบเด็กสาวผู้ไม่รู้ที่มาที่ไปคนนี้จริงๆ……

            “นี่...ริน เดี๋ยวไปเดินเล่นที่ชายหาดกันมั้ย??”

..............................................

            “ยังหาไม่เจออีกเหรอ พวกตำรวจทำอะไรกันอยู่นะ....” แคทเดินไปเดินมาอยู่ในห้องพักห้องใหญ่ของโรงแรม

            “2วันแล้วนะ.......” มิทิ้งตัวลงบนเตียง

ทุกคนต่างไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นหายไปไหน

            ปึง! ปึง! ปึง!  (เสียงทุบประตู)

            ทุกคนต่างสะดุ้งเฮือก

            “ใครอะคะประธาน” นัชชี่ถามประธาน ท่านต่ายเตรียมชักดาบออกมากลัวเป็นแก๊งอาชญากร

            ตูม!!!!! ประตูหลุดผลัวะออกมาท่ามกลางความตะลึงของทั้ง5คนในห้อง รองเท้าส้นสูง3นิ้วปักอยู่บน(ซาก)ประตู

            “พวกเธออยากจะรู้เบาะแสของยัยเด็กที่หายไปมั้ยล่ะ ยัยวิญญาณหน้าร้อนเบ๊อะนั่นน่ะ!!!!” หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีชมพูอ่อนๆ ตะโกนขึ้นมากลางห้อง

............................................................................................

 ตอนนี้สั้นหน่อยนะเออ.....หมดมุข+อยากลง

กลับมาแล้ววววว วู้ฮู้ววว

cinnamon