OTAKUZONE ANTHOLOGY

ลำดับตอนที่ #7 : [KNH-hen] 神様の秘密 PTS.03 思い出をありがとう

 PTS.03 思い出をありがとうomoide wo arigatou ขอบคุณสำหรับความทรงจำ

............................................................................................

            “เบาะแส....อะไรเหรอคะ....คุณ....เอ่อ....” ประธานถามขึ้น

            “อัลฟ่า เรียกแบบนี้ก็แล้วกัน  ก็เบาะแสของยัยเด็กที่พวกเธอเรียกว่าก็อดยังไงล่ะ พอจะเก็ตรึยังห๊ะ? เอาล่ะ ไปหายัยวิญญาณนั่นกันเถอะ” อัลฟ่าหมุนตัวกลับแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง

            “เดี๋ยวสิ พวกฉันจะเชื่อเธอได้เหรอ?” มิถามขึ้นอย่างสงสัย

            “ได้สิ ก็อยากจะช่วยยัยวิญญาณนั่นเหมือนกันนี่นา เอาล่ะ รีบๆไปกันได้แล้ว อ่อ ยูริม่วง ซ่อมประตูด้วยนะ” พอสิ้นเสียงนั้นก็ปรากฏร่างของเด็กสาวตัวเล็กๆสวมผ้าปิดตา

            “รีบๆไปกับยัยนั่นสิยะ อยากจะช่วยเบต้าเน่(ของฉัน)ไม่ใช่รึไง??? และอีกอย่าง ชั้นไม่ได้ชื่อยูริม่วงนะ!!!! ฉันชื่อเอพซิลอน!!!!!” พอเธอทำให้ประตูกลับเป็นเหมือนเดิมในพริบตาเดียวแล้วเธอก็เดินออกไป ทุกคนในห้องก็ต้องเดินตามอย่างเลือกไม่ถูก

................................................................

-ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่วันก่อน-

            “แตงโมนี่อร่อยจัง....” เด็กสาวในชุดวันพีซสีขาวสะอาดนั่งลงที่เก้าอี้บนระเบียง เสียงกระดิ่งลมดังแว่วมาเบาๆ เธอนั่งแทะแตงโมซีกนึงในมืออย่างช้าๆ.....

            “ถึงตอนนี้จะเป็นหน้าร้อน แต่ว่าตอนค่ำๆก็หนาวนะครับ ^^”ชายหนุ่มขยับแว่นตาแล้วหยิบผ้าคลุมไหล่มาให้เด็กสาว

            “ขอบคุณนะ......โยโคยะ” เด็กสาวรับมันมาคลุมแล้วยิ้มให้ชายหนุ่ม

            “ริน พรุ่งนี้เราไปเทศกาลหน้าร้อนกันเถอะนะ ^^ งานทานาบาตะพอดี” โยโคยะพูดกับรินแล้วจับมือเธอ

            “อืม...ได้สิ นั่น....ฝนดาวตกนี่นา....” รินชี้ให้โยโคยะดูฝนดาวตก.......

                        ฝนดาวตกตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งสองก็นั่งดูพวกมัน พร้อมกับอธิษฐานในใจ.....

........ฉันน่ะ เป็นใครกันนะ อยากจะรู้จังนะ.......

.....อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ อยู่ต่อไปนานๆจังเลยนะ.....

.............................

            -วันต่อมาตอนค่ำๆ-

            “ชุดยูกาตะพอดีมั้ยครับ?” โยโคยะในชุดเสื้อเชิ้ตไปรเวทสีขาวพูดกับรินในชุดยูกาตะสีเขียวอ่อนลายดอกไม้สีขาวกับชมพูม่วง

            “อืม รู้ได้ไงน่ะ? สวยจังนะ......”รินพูดกับโยโคยะแล้วก็หัวเราะให้

            “ไปกันเถอะครับ ริน ^^”โยโคยะยื่นมือมาให่ริน แล้วรินก็จับมือนั้น เดินไปยังงานเทศกาลฤดูร้อน

“อืม”

......................................

            -natsu matsuri-

            “ว้าว~~~~~~~~”รินยิ้มกว้างและดีใจมาก พร้อมลากโยโคยะไปดูสิ่งต่างๆในงาน”ไปตรงนั้นกันเถอะนะ!!!!”

            “ครับ จะเอาสายไหม ทาโกยากิ หรือแอปเปิ้ลน้ำตาลดีล่ะครับ?”

            “เอาหมดเลย!!!!!!!!!!!”

            “ฮะฮะฮะ ^^”

.............

            “คุณปลาทองล่ะ คุณปลาทอง!!! โยโคยะเก่งจัง~~~”รินกระโดดกอดโยโคยะ ในมือของเธอมีปลาทองอยู่3ตัว กำลังว่ายดุ๊กดิ๊กไปมาในถุง

            “ฮะฮะฮะ รินก็เก่งเหมือนกันแหละครับ ยิงเป้าได้รางวัลใหญ่เป็น3DS มาน่ะนะ”โยโคยะปล่อยให้รินที่ร่าเริงกว่าปกติกอด ในมือเขาก็ถือถุงอีกถุงนึงที่ใส่รางวัลจากการยิงเป้า

            ตูม! เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ......

            “หวาว ดอกไม้ไฟล่ะ” รินชี้ให้โยโคยะดูดอกไม้ไฟซึ่งพึ่งจุดขึ้นไม่กี่ลูก

            “สวยนะครับ..........”

            “ดอกไม้ไฟเหรอ?”

            “ครับ คุณด้วย....”

            “เอ๋?”

            “ไม่มีอะไรครับ ^^”

.....ดอกไม้ไฟ ดอกไม้ไฟ......

.......ถูกจุดขึ้น แสงประกายแวววาวระยิบระยับ.....

....แต่แสงนั้น....

....อยู่ได้เพียงไม่นาน....

........แล้วก็หายวับไป.........

.............เหมือน”เธอ”ในเวลาต่อมา..............

....................................................

            -วันต่อมา-

            เสียงอื้ออึงดังมาจากหน้าประตูบ้าน รินที่พึ่งตื่นก็เลยเดินไปดู เป็นเสียงเคาะประตูที่รุนแรง

            “อ๊ะ ริน อย่าพึ่งเข้ามา....เหวอ!”

            ตูม!!

            ประตูแตกออกเป็นเสี่ยงๆด้วยสปินนิ่งคิกของสาวสวยผมสีชมพูอ่อนๆ

            “ยะ~โฮ วิญญาณหน้าร้อนติ๊งต๊อง ที่แท้ก็มาอยู่กับเจ้า no.4 นี่เองงั้นเหรอ????”

            “เธอ....เป็น......ใคร” รินถาม

            “คามิซามะ.......อัลฟ่า.... พวกที่ผมเกลียดที่สุด.....” โยโคยะตอบแทน

            “ก็อดดดดดดดดด”คนมากมาย(และสิ่งมีชีวิตหน้าตาพิลึกๆหลายตัว)กระโดดพุ่งเข้าใส่ริน แต่ว่าเธอหลบทัน

            “ใครกันน่ะ?!  ฉันไม่เกี่ยวด้วยซักหน่อย”

            “ริน!!!!!” โยโคยะตะโกน แต่ก็ถูกเด็กสาวผู้สวมผ้าปิดตา เอพซิลอน ปิดปากเอาไว้

            “เงียบไปเลยนะยะ ไอ้แว่นงี่เง่า ไปตายซะเถอะไป ไอ้หมูโสโครก! อย่ามายุ่งกับเบต้าเน่ของฉันนะ!!” เธอปล่อยเขาลงกับพื้นแล้วเหยียบซ้ำ

            “ทำอะไรน่ะ!!!!”รินหรือ”เธอ”วิ่งเข้าไปหาโยโคยะที่ถูกเหยียบ แต่โดนอัลฟ่าจับล๊อกข้อมือไว้

            “เฮ้ยเดี๋ยวนะ เธอคงทำอะไรโง่ๆอย่างรีเซ็ตความทรงจำตัวเองอีกอ่ะดิยัยวิญญาณบ๊อง อ่ะ เอานี่ไป”อัลฟ่าส่งเส้นผมยาวๆดูนุ่มนิ่มสีชมพูอ่อนให้”เธอ”ถือ

            “เอ๊ะ นี่อะไรน่ะ............นุ่ม....””เธอ”หน้าแดงขึ้นมาอย่าบอกไม่ถูก และอัลฟ่าก็จับที่หัวของเธอ พร้อมทำการ “คืนความทรงจำ”

            “อิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ไม่น๊าาาาาาาาา “”เธอ”กรีดร้อง

            “รินนนนน!!!!!!!!!!! อ่อฟ” โยโคยะที่ลุกขึ้นมาได้พยายามจะไปหาเธอ แต่กลับถูกเอพซิลอนกดหัวไว้

            “อย่าเ-สื-อ-ก  ไอ้*****เน่าเอ๊ย!!!” เอพซิลอนด่าโยโคยะด้วยถ้อยคำที่รุนแรง(จนโดนเซ็นเซอร์)แล้วก็ชูนิ้วกลางใส่เขา

            “อ่า เสร็จแล้วนะวิญญาณหน้าร้อน”

            “อืม.... ขอบคุณนะ..... ฉันนี่มัน.......โง่จริงๆ” ชุดของ”เธอ”เปลี่ยนไปเป็นชุดจีนกระโปรงยาวสีเลมอน เธอคือ”คามิซามะเบต้า”

            “ริน! รินนน!” โยโคยะเรียก”เธอ”

            “ใครกันล่ะนั่น.........แล้วนายน่ะ....ใครเหรอ.....ฉันคือ....คามิซามะเบต้า”

            “ใช่ เธอคือหนึ่งในสิ่งที่นายเกลียดยังไงล่ะไอ้เนื้อสด เอาล่ะ ทีนี้ นายยังจะชอบเธอได้อีกมั้ยห๊ะ ไอ้โปรโตซัว?” เอพซิลอนพูดอยู่ข้างหูของโยโคยะ แล้วเชื่อมต่อสายเคเบิ้ลใสซึ่งงอกจากเส้นผมด้านหลังเข้ากับหัวของโยโคยะ พร้อมทั้งเอามันต่อกับจอมอร์นิเตอร์

            “เอาล่ะ พวกเธอก็มาดูด้วยกันสิ โซปโอเปร่าน่ะ(โซปโอเปร่าคือละครน้ำเน่าแนวดราม่าจ้า//GOD)” เอพซิลอนเรียกเหล่าสมาชิกโอตาคุโซน “เรื่อง ความในใจของไอ้แว่นซึ่งกระจั๊วยังดีซะกว่ากับเบต้าเน่ผู้แสนโมเอ้และเงียบขรึม!!!!”

            “ช่างตั้งนะเธอ.....”แคทพูดขึ้นอย่างแหยงๆ

            ที่มอร์นิเตอร์ก็มีภาพฉายขึ้น เป็นรูปของ”การประชุม10WISES” ครั้งแรกและครั้งเดียว ที่เหล่าคามิซามะ(ร่างแยก)มาทั้ง24คน และก็มีเด็กสาวที่ทุกๆอย่างเป็นสีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้กลมๆลอยอยู่เหนือโต๊ะที่ประชุม แต่เหมือนโฟกัสกล้องจะซูมไปที่คามิซามะคนหนึ่งในแถว เธอคือเด็กสาวผมดำในชุดกระโปรงสีเลมอนยาว “คามิซามะเบต้า”นั่นเอง

            “โฮ่ เจ้านี่แอบชอบยัยวิญญาณนี่มาตั้งแต่สมัยนั้นแล้วเหรอ” อัลฟ่ายิ้มแล้วตบหัวเบต้าที่กำลังบีบเส้นผมนุ่มนิ่มของเธอ “เฮ้ย ปล่อยซะทีเซ่”

            ในมอร์นิเตอร์มีภาพต่อมา เป็นภาพที่กลุ่มคามิซามะกำลังคุยกันและไปทำอะไรต่างๆนาๆ

            “สโตกเกอร์?”อัลฟ่าถามขณะที่กำลังดึงผมนุ่มๆออกมาจากมือของเบต้า

            “ม...ไม่ใช่....ผมแค่....แอบชอบเธอ....และก็รู้ว่าเธอเป็นใคร....แต่ผมไม่สามารถสารภาพ...ผมเกลียดผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุด.......”

            “คุยกับไอ้หมูนี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก เดี๋ยวจะไปประชุมสาย รีบๆไปเถอะ วันนี้อีต้าว่างงาน แล้วยัยกัปป้าก็ไม่เมามากด้วย สงสัยวันนี้จะมาครบล่ะนะ”

            “อา งั้นไปกันเถอะ นี่ พวกโอตาคุโซน ไปด้วยกันมะ ไปถามno.3 ให้รู้เรื่องไปเลยสิ เรื่องชมรมจะถูกยุบน่ะ” อัลฟ่าพูดกับเหล่าโอตาคุโซนในขณะที่เอพซิลอนกำลังเก็บมอร์นิเตอร์ ส่วนโยโคยะก้ไปหาอะไรบางอย่าง

            “รู้แล้วเหรอ.......ขอโทษด้วยนะ....ฉันไม่ได้อยากให้ใครมาเกี่ยวหรอก ขอโทษนะ”เบต้าก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

            “คิดไปเองทั้งนั้นนะคะก็อด” ชีสพูดขึ้นมา

            “ใช่แล้วล่ะก็อด ก็อดไม่ผิดหรอก” นัชชี่พูดขึ้นบ้าง

            “ไปกันได้แล้วย่ะ เบต้าเน่ ขับรถให้ได้ใช่มั้ย?”เอพซิลอนตะโกนแทรก

            “อืม”

            ทุกคนก็ค่อยๆเดินออกจากบ้านไป ส่วนเบต้ายังยืนอยู่ ยืนเผชิญหน้ากับโยโคยะ

            “ทำไม....เธอไม่ไปล่ะ....”

            “นายยังมีอะไรอยากจะพูดกับ”ริน”อยู่ไม่ใช่รึไง พูดมาสิ พูดกับฉัน”

            “แต่.......”

            “ภาวนาให้ฉันโง่อีกครั้งก็แล้วกัน ให้รีเซ็ตความทรงจำตัวเอง แล้ว”ริน”คนนั้นจะกลับมา ตลอดเวลาที่อยู่กับนายในฐานะเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่ารินสนุกมากเลย ขอบคุณนะ....”

            “นี่....ผมให้คุณ ถ้าหากคุณ....แค่ก แค่ก แค่ก” โยโคยะยื่นถุงกระดาษที่เขียนว่า”ชูครีมเบรดมาม่า นุ่มนิ่ม อร่อย หอมช๊อกโก้”แล้วสำลักเลือดตัวเอง

            “ไม่ต้องพูดอะไรแล้วก็ได้......ไปพักเถอะ....ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆนะ.....”เบต้าแตะที่แก้มของเขาครั้งหนึ่ง แล้วแผลของเขาก็ค่อยๆสมาน แล้วเธอก็เดินจากไป

            “ขอบคุณสำหรับความทรงจำเช่นกันนะ ริน.........”

...........................................................

            “รีบๆไปได้แล้วค่ะเบต้าเน่”

            “อืม” เบต้าสตาร์ทเครื่องยนต์ของรถหรูสีเงินซึ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ

            “ก็อดขับรถได้เหรอ?” มิถาม

            “เพราะก็อดเป็นก็อดไง” ก็อดเบต้าเริ่มขับรถออกไปด้วยความเร็วมาก.....

            “เร็วไปมากเลยเธอ!!!!” แคทตะโกน

            “แหวะ.....”อัลฟ่าเปิดกระจกรถแล้วพ่น”สิ่งไม่พึงประสงค์”ออกไปนอกรถ

            “เหอะๆๆๆได้เห็นสาวสวยอ้วกแบบนี้นี่หนึ่งในแสนล้านเลยนะเนี่ย....”ชีสยิ้มแหยๆก่อนส่งผ้าเช็ดหน้ากับขวดน้ำให้อัลฟ่า

            “เงียบไปเลย! ขามาฉันเลยได้พาเดินมาไง เกลียดพาหนะเป็นบ้าเลยสิให้ตาย”

            “ขี้เกียจขับแล้วอะ เปิดโหมดออโต้ไดรเวอร์ก็แล้วกัน” ก็อดกดปุ่มใหญ่พิลึกๆแล้วก็หันไปสนใจถุงชูครีมเบรดมาม่า

            “อะไรน่ะ no.4นั่นซื้อชูครีมมาให้เธอเหรอ? ฮะฮะฮะ” อัลฟ่าซึ่งกำลังเช็ดปากพูดกับเบต้า

            “ไม่ มันไม่นุ่ม....” เบต้าค่อยๆแกะถุงนั้นออก เธอเจอถุงกระดาษเล็กๆอีกชั้นนึงที่มีเขียนไว้ว่า”อิเซตั้น”

            พอเธอเปิดเข้าไปอีกรอบเธอก็เจอถุงผ้าเล็กๆสีเขียวอ่อนๆลายดอกไม้ เหมือนยูกาตะของเธอ

            แล้วพอเปิดเข้าไปอีกครั้ง ก็เจอแหวนวงนึง.......เป็นแหวนที่มีสร้อยคล้อง.....แหวนสีเงินซึ่งประดับด้วยอัญมณีสีเขียวอ่อน

....เธอหยิบแหวนวงนั้นแล้วคล้องเก็บเอาไว้ในกิ๊บดอกไม้สีม่วงชมพูนั้น....

            “ขอบคุณนะ หวังว่าคงจะได้เจอกันอีกนะ....”

.........................................................................

55555 คราวนี้ปั่นออกมาแบบโค-ตะ-ระ เร็ว ตอนเขียนบทยัยเอพสนุกมาก 55555

สุดท้ายคิดไม่ออก ใช้มุกมิไรนิคคิซะเลย วะฮ่าฮ่า

โยโคยะจะได้กลับมาหรือไม่ต้องติดตามชมกันต่อปายยย~~~~~~~ (ฮาาาาาา)

แถมเพลงจ้า omoide wo arigatou 



cinnamon