(รีรัน) 1886 เผลอรักหมดใจคุณชายแดนเจอร์รัส

ตอนที่ 7 : เฝ้าไข้

“ใคร”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเงาใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“อาฮิ! ฮารุเองคะ”ฮารุพูดอย่างตกใจก่อนจะก้าวเท้าเขามาในห้อง ฮิบาริมองฮารุอย่างแปลกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะมาหาเขาเลยด้วยซ้ำ

“ค...คือว่า ฮารุได้ยินว่าคุณฮิบาริไม่สบายก็เลยมาเยี่ยมคะ ว่าแต่ทานอะไรหรือยังคะ ไข้ลดหรือยัง”ฮารุถามด้วยความเป็นห่วง พลางลืมตัวเอามือไปอังหน้าผากคนตัวสูงที่ลุกขึ้นนั่งคุยกับเธออีกด้วย ฮิบาริตกใจกับการกระทำของฮารุเล็กน้อยแต่ก็แอบพึงพอใจในท่าทางนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองร่างบางเท่านั้น

“แย่เลยนะคะ ตัวยังร้อนอยู่เลย ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะคะ”ฮารุพูดพลางจัดท่านอนให้ฮิบาริ เธอคิดว่าคนป่วยไม่ควรนั่งคุย ควรจะนอนพักมากกว่า

“วุ่นวาย ผมให้มารักษาที่บ้าน” ฮิบาริพูดนิ่งๆตามเคย ฮารุชักชินซะแล้วล่ะคะ มองแบบนี้คุณฮิบาริดูน่ารักจังเลย แอ๊ะ นี่ ฮารุกำลังคิดอะไรอยู่คะเนี้ย แย่จริง

“หิวหรือยังคะ ทานซุปหน่อยไหม ฮารุทำมาให้น่ะคะ”ฮารุพูดพลางหยิบกระติกน้ำซุปขึ้นมา กลิ่นหอมของน้ำซุปทำให้ฮิบาริที่เพิ่งโยนอาหารทิ้งไปเริ่มรู้สึกอยากกินขึ้นมา

“อืม”ฮิบาริพูดเพียงสั้นๆก่อนจะหยิบถ้วยน้ำซุปไปกิน พลางคิดว่าทำไมทั้งๆที่ไม่อยากจะกินอะไรแต่พอเป็นฝีมือของฮารุเขากลับยินดีที่จะกินมันอย่างพึงพอใจ

“มันร้อนนะคะ ฮารุว่า ฮารุป้อนดีกว่า ตอบแทนที่คุณฮิบาริช่วยฮารุตอนที่ฮารุไม่สบายไงคะ”ฮารุพูดพลางดึงถ้วยน้ำซุปไปถือไว้ก่อนจะตักน้ำซุปขึ้นมาเป่าเบาๆแล้วยื่นให้ร่างสูงที่มองตามการกระทำของหญิงสาวอย่างแปลกใจทำไมเขาถึงรู้สึกดี

“ไม่ทานเหรอคะ”ฮารุพูดขึ้นเมื่อร่างสูงเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่ว่างตา ฮิบาริไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมอ้าปากกินแต่โดยดี เวลาผ่านไป ฮารุจัดยาให้ฮิบาริกินโดยไม่สังเกตเลยว่ามีแม่บ้านหลายคนแอบมองอยู่ด้วยความรู้สึกเอ็นดู  หายากที่นายน้อยของพวกเขาจะมีผู้หญิงมาดูแลแบบนี้ ช่างน่ารักจริงๆ เหล่าแม่บ้านคิด  หลังจากที่หายาให้ร่างสูงแล้ว ฮารุก็จัดแจงเก็บของเพื่อเตรียมตัวจะกลับ และจะได้ปล่อยให้ร่างสูงพักผ่อน

“ฮารุคิดว่า ฮารุควรจะกลับได้แล้ว คุณฮิบาริจะได้พักผ่อน”หลังจากเก็บของเสร็จร่างบางก็หันมาลาร่างสูงที่นอนอยู่ที่เตียงนิ่ง  

หมับ!

มือเรียวของร่างสูงจับมือของฮารุไว้ก่อนจะดึงให้นั่งลงที่ข้างเตียง

“ผมอยากอ่านหนังสือ อ่านให้ฟังได้ไหม”ฮิบาริพูดก่อนจะเสมองไปทางหนังสือที่เขาอ่านเป็นประจำ

“ได้สิคะ งั้นฮารุจะอ่านให้ฟังเองคะ”ฮารุพูดพลางเดินไปหยิบหนังสือก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงที่    ฮิบารินอนอยู่แล้วเริ่มอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ฮิบาริจ้องมองการกระทำของฮารุอย่างไม่วางตา ความรู้สึกนี้สำหรับเขามันไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่เกลียดความวุ่นวายแต่ถ้าเป็นเธอคนนี้ก็ไม่แย่สักเท่าไหร่ ร่างสูงหลับตาลงอย่างพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ มันไม่ใช่แค่เรื่องราวที่ได้มาอยู่ใกล้ชิดกับเธอ แต่มันหมายถึงก่อนหน้านี้ที่เขาได้เจอเธอในฐานะสัตว์กินพืชที่น่ารำคาญที่อยู่กับพวกซาวาดะ  เธอที่ชอบโวยวาย แต่งตัวประหลาดๆ ทำแต่เรื่องเปิ่นๆทุกๆอย่างอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด และไม่รู้เมื่อไหร่ที่เริ่มมองหารอยยิ้มของเธอในแต่ละวัน ยิ่งได้เข้าใกล้แบบนี้ เห็นรอยยิ้มในระยะประชิดแบบนี้ มันทำให้จังหวะของ    หัวใจเต้นแปลกไป ยิ่งเรื่องตอนนั้นมันยิ่งทำให้ตัวเขาเองก็ยังคิดไม่ตกว่าทำไมถึงทำอะไรแบบนั้นไปได้

เวลาผ่านไปเสียงของฮารุเริ่มเงียบลง ร่างสูงลืมตาขึ้นมองก็พบว่าฮารุฟุบหลับไปซะแล้ว เขายิ้มอย่างเอ็นดูในท่าทางน่ารักของคนตรงหน้า พลางลุกขึ้นช้อนตัวเธอขึ้นมาบนเตียงแล้วห่มผ้าก่อนจะสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับร่างบางแล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากอย่างเบาบาง อ่อนโยนและตะคองกอดร่างบางไว้แนบอก ก่อนจะหลับไป

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็น

ฮาฮิ! ฮารุหลับได้ไงค่ะเนี้ย แถมยังหลับบนเตียงของคุณฮิบาริอีกแล้วทำไมคุณฮิบาริต้องมากอดฮารุด้วยล่ะคะ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย น่าขายหน้าจริงๆจะมาเฝ้าไข้คุณฮิบาริแท้ๆกลับมาทำเรื่องให้อีกจนได้ ฮารุคิดก่อนจะขยับตัวออกห่างร่างสูงที่ยังคงหลับอยู่ช้าๆ เพื่อไม่ให้ฮิบาริที่หลับอยู่รู้สึกตัว เฮ้อ ฮารุนี่แย่จริงๆขึ้นไปนอนบนเตียงคุณฮิบาริได้ไง หน้าขายหน้าจริงๆ>////<

“คุณมิอุระคะ”แม่บ้านคนนึ่งท่าทางใจดีเดินเข้ามาหยุดที่หน้าประตูพลางร้องเรียกเสียงเบาเพื่อไม่ให้นายน้อยของตัวเองต้องตื่น

“คะ”ฮารุขานรับแล้วเดินตามเธอไป ร่างบางเดินตามคุณป้าแม่บ้านมาจนถึงสวนสวยของคฤหาสน์

“ป้ามีเรื่องอยากจะขอร้องคะ”คุณป้าแม่บ้านทำหน้าอ้อนวอน ฮารุตกใจจึงรีบพยักหน้าหงึกหงักทันที

“อะไรล่ะคะ  ถ้าฮารุช่วยได้ฮารุจะพยายามคะ”ฮารุทำท่าทางขึงขัง

“พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของคุณเคียวยะ พวกเรามีความคิดกันว่าจะจัดงานวันเกิดให้กับคุณเคียวยะแต่อยากให้คุณมิอุระช่วยรั้งตัวคุณเคียวยะไว้ จนกว่าพวกเราจะจัดงานเสร็จ ได้ไหมค่ะ”

“ได้สิค่ะ เรื่องแค่นี้เอง ฮารุจะพยายามค่ะ”ร่างบางพยักหน้า พลางคิดว่าจะใช้วิธีไหนดี

“ขอบคุณคะ งั้นคุณมิอุระไปหาคุณเคียวยะเถอะคะ”คุณป้าแม่บ้านก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มสดใส ฮาฮิ    ฮารุนี่แย่จริงๆ ลืมของไว้ในห้องนอนคุณฮิบาริคงต้องเข้าไปเอาก่อน หวังว่าคุณฮิบาริจะยังไม่ตื่นนะ ไม่งั้นโดนขย้ำแน่เลย =_=

ฮารุเดินอย่างพยายามเบาที่สุดก่อนจะค่อยๆเปิดประตูห้องของฮิบาริแล้วย่องเข้าไปหยิบของแต่พอสังเกตใบหน้าสีซีดของร่างสูงที่นอนอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้แล้วเอามืออังที่หน้าผาก เมื่อพบว่าไข้ลดลงแล้วก็รู้สึกโล่งใจ ในจังหวะที่ฮารุจะชักมือกลับ ร่างสูงก็ลืมตาขึ้นแล้วดึงมือของร่างบางเบาๆแต่ด้วยแรงที่มากของฮิบาริ ถึงจะดูว่ามันเบาแต่มันก็มากพอที่จะทำให้ฮารุล้มลงไปทับตัวของฮิบาริจนได้ ยังไม่ทันที่ร่างบางจะตั้งสติได้ จังหวะที่ล้มลงนั้น ปากของฮารุก็ประกบเข้ากับริมฝีปากของฮิบาริพอดี ร่างบางนิ่งอึ้ง ฮิบาริเองก็ตกใจแต่ก็กอดร่างบางไว้แล้วบรรจงจูบอย่างอ่อนโยน นานทีเดียวกว่าฮิบาริจะถอนริมฝีปากออกและนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮารุได้สติ ร่างบางหน้าแดงมากแต่ก็ยังอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ร่างสูงยังคงกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อยยิ่งเพิ่มระดับความเขินให้คนถูกกอดมากขึ้นเป็นทวีคูณ

“คุณเคียวครับ”ฟุซึคาเบะเคาะประตูเรียก ทำให้ฮารุรีบกระเด้งตัวออกจากฮิบาริทันที ร่างสูงเองเมื่อเห็นท่าทางเงอะงะของฮารุก็รู้สึกตลกและแอบแปลกใจที่ทำไมถึงทำอะไรแบบนั้นแต่พอได้ทำแล้วก้อรู้สึกดีอย่างประหลาด

“ฮารุ ขอตัวก่อนนะคะ” ฮารุพูดก่อนจะรีบหยิบของแล้วเปิดประตูห้องของฮิบาริออกทันทีก่อนจะพบ ฟุซึคาเบะที่มองอยู่อย่างสงสัย ฮารุตกใจแต่ก็โค้งทักทายแล้วรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้นทันที

อ๊าย!! ฮารุแย่แล้วล่ะคะ ใจมันเต้นแรงแทบระเบิด หน้าก็แดงไปหมด เมื่อกี๊นี่หัวใจแทบหยุดเต้นแน่ะ คุณฮิบาริเนี้ยน่ากลัวจริงๆ >/////< ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตอนนี้ ฮารุคงจะรักคุณฮิบาริเข้าให้แล้วล่ะคะ ยิ่งเรื่องเมื่อกี๊ยิ่งทำให้ฮารุมั่นใจ ฮารุน่ะตัดใจจากคุณสึนะได้อย่างเด็ดขาดแล้วล่ะคะ ^O^/