คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 50 เปอ
โรงเรียนประจำชื่อดังในจังหวัดหนึ่ง
ห้อง 5/3
“สวัสดีครับนักเรียนทุกคนผมชื่อ ธีรพงษ์ จะเป็นครูประจำชั้นให้พวกเธอในปีการศึกษานี้” ชายวัยกลางคนผมเหลือน้อยใส่แว่นหนาเตอะพูดอยู่หน้าห้อง ผมไม่ได้ให้ความสนใจซักเท่าไหร่ ผมหันหน้าออกไปมองท้องฟ้าสีครามที่มีนกน้อยบินให้เห็นอยู่บ้างแล้วถอนหายใจออกมา นี่ผมก็อยู่ ม.5 แล้วสินะอีกหนึ่งปีก็ต้องเตรียมแอด ในขณะที่ผมอยู่ในภวังค์ของตนมีประโยคหนึ่งของครูประจำชั้นหัวล้านทำให้ผมได้สติ
“วันนี้เรามีนักเรียนใหม่เข้ามาด้วย เอ้าคุณ ธีรนนท์ เข้ามาแนะนำตัวกับเพื่อนซิ” ครูหน้าห้องหันไปกวักมือเรียกให้บุคคลมาใหม่ได้เข้ามาในห้อง
“สวัสดีครับผม ธีรนนท์ เกศปราศมลทิน ครับชื่อเล่นชื่อ ข้าวครับฝากตัวด้วย” เมื่อผมได้ยินดังนั้นก็หันไปมองตามเสียงแนะนำตัว ตุ๊ดชัว! ตัวก็เล็ก แถมยังแลสำอางสุดๆอีก อีกฝ่ายกำลังก้มหน้าด้วยความอายอยู่ทำให้ผมไม่สามารถสังเกตุเห็นหน้าอีกฝ่ายได้
“คุณ ธีรนนท์ ครับเงยหน้ามองเพื่อนหน่อยไม่ต้องอายเดี๋ยวอยู่ด้วยกันอีกตั้ง 2 ปี” ครูหัวล้านบอกร่างเล็กให้เงยหน้ามองเพื่อนแต่ร่างเล็กเหมือนจะประหม่าอยู่มากแต่ก็ยอมเงยหน้ามองเพื่อนจนได้
เมื่อผมได้เห็นใบหน้านั้นผมถึงกลับตะลึงค้าง ใบหน้ารูปไข่ ใสกระจ่างไม่มีริ้วรอยอย่างกะผิวเด็ก จมูกโด่งเล็กลั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย ปากแดงอย่างเป็นธรรมชาติ แก้มทั้งสองแดงระเรื่อด้วยความอาย นี่มันน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก
“วี๊ดวิ๊ว น่ารักจังครับพี่ขอเบอได้ป่ะ ฮ่าๆ” พุด เพื่อนในกลุ่มผมตะโกนมาจากหลังห้องอันเป็นที่บรรทมของมัน
“นั่นสิสนใจไปกินข้าวกับพี่ป๊ะน้อง กร๊ากกกกก”
“ไปเที่ยวกะพี่ป่ะ ฮ่าๆ”
และยังมีเสียงแซวมากมายตะโกนมาจากทั้งห้องจนผมเกือบจะทนไม่ไหวก่อนที่ผมจะอารมณ์ระเบิดก็มีเสียงใสๆตะโกนขึ้นก่อน
“ยู้ดดดดด ไอ้พวกหน้าม่อผู้ชายก็ไม่เว้น นายข้าวใช่ป่ะ อย่าไปสนใจเลยพวกปากหอยปากปู” พอ ฟ้าใส เพื่อนสาวสุดสวยแต่จอมวีน วีนจบเท่านั้นก็นั่งลงทำงานที่ทำค้างไว้ต่อไม่สนใจใครอีกเลย ถ้าจะเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวขนาดนี้อ่ะนะ -*-
“แล้วไงฟ้าใส เธอสวยไม่สู้ข้าวแล้วอิจฉาอ่าดิ” คำกล่าวของพุดเพื่อนปากหมาเรียกเสียงฮาครืนจากเพื่อนทั้งห้องได้อย่างดี ทำให้ฟ้าใสที่กำลังนั่งทำงานอย่างสงบวีนแตกอีกรอบ
“โว้ยยยยยย ฉันไม่สวยแล้วไงว่ะ ฟ้าใสจะไม่ทน มาตบกันมา!!” ฟ้าใสถลกแขนเสื้อเตรียมวิ่งไปตบพุด แต่เพื่อนของเธอไหวตัวทันคว้าเอาไว้ก่อนไม่งั้นได้ทมีฉากนองเลือดแน่
“ปล่อยฉันดิ๊ ยัยมีนฉันจะไปสั่งสอนมัน” ฟ้าใสทำทีท่ากระฟัดกระเฟียดแต่ต้องสงบลง เพราะดูเหมือนจะมีพลังงานบางอย่างพุ่งแผ่จากหน้าห้อง ด้วยประการฉะนี้ทำให้ฟ้าใสสาวสวยโหดต้องหยุดปะทุแล้วไปสงบเสงี่ยมเจี๋ยมเจี้ยมนั่งทำงานเงียบๆเหมือนเดิม
“พวกเธอหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ธีรนนท์ แนะนำตัวต่อสิ” ครูหัวล้านนี่สปิริตสูงจริง ยังอุตส่าพาเข้าสู่สถานการณ์ปกติได้
“คะ...ครับ ผมพึ่งย้ายมาจากเหนือครับผมยังไม่รู้อะไรมากฝากตัวด้วยครับ” ท่าทางเงอะๆงะๆ รีบแนะนำตัวเสร็จแล้วก็ก้มหน้าด้วยคงามอายอย่างเร่งรีบ เรียกรอยยิ้มของผมให้ปรากฏออกมา นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้ยิ้มแบบนี้คงตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนสำคัญจากไป...ละมั้ง
ปัง!!!
“โว้ยยย รำคาญลูกตาเลิกสะดีดสะดิ้งซะที เป็นตุ๊ดไงว่ะ” เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นมาพร้อมกลับคำพูดที่จงใจส่งไปถึงร่างเล็กหน้าห้อง ทำให่ร่างเล็กสะดุ้ง สองมือกำแน่นไหล่สั่นไม่รู้ว่าโกรธหรือเสียใจกันแน่
“ถ้าเป็นตุ๊ดก็ไปตายซะ อย่ามาเหยียบห้องนี้ห้องนี้ไม่ต้อนรับพวกผิดเพศ ใช้มั๊ยพวกเรา ฮ่าๆๆๆ”
“ใช่เว้ยไอ้กร ฮ่าๆ แต่ท่าน้องอยากมาอยู่ห้องนี้ต้องยอมเป็นเมียพี่ก่อนนะโอเคป่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่มึงก็จะผิดเพศอีดคนเหรอวะไอ้วินเดี๋ยวก็โนไอ้กรซ้อมหรอกฮ่าๆๆๆ”
“กูยอมโดนซ้อมวะน่ารักขนาดนี้ หรือมึงไม่อยาก”
เสียงพูดตอบโต้ไปมาของกลุ่มอันธพาลของห้องแต่ละคำที่พูดออกมาช่างดูถูกร่างเล็กยิ่งนัก ทำให้ผมที่อดทนดูอยู่ทนไม่ไหวเดินปราดเขาไปคว้าคอเสื้อไอ้กร
“มึงหุบปากไปไอ้สัส!! มึงจะดูถูกข้าวมากไปแล้วนะมึง มันไปฆ่าพ่อมึงไง!!”
“แล้วมึงยุ่งเหี้ยไร!!” ไอ้กรตวาดใส่ผมพร้อมง้างหมัด แต่มันชะงักหมัดไว้ ก่อนจะยิ้มร้ายๆออกมา
“หึ หรือว่ามึงสนใจมัน ไอ้เหี้ยตุ๊ดนั่น” กรชี้มือไปที่ร่างเล็กที่ตอนนี้สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“หรือว่ามึงได้กับมันแล้ว” ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของไอ้กรมันช่างร้ายกาจ จนผมทนไม่ไหวเตรียมประเคนหมัดลุ่นๆของผมลงบนใบหน้ากวนตีนของมัน แต่...
“พวกมึงหยุด!! ไอ้เชี่ย!! กูไม่ใช่ตุ๊ดแล้วมึงเป็นใครมาดูถูกกูขนาดนี้วะไอ้สัสเอ๊ย!!” เสียงตวาดดังออกมาจากร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้อง ดวงตาทั้งสองอาบไปด้วยน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้อง เหตุการณ์ทั้งหมดมันช่างรวดเร็ว ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
“นาย คชเกียรติ ครูว่าเราต้องมีเรื่องคุยกัน ส่วนคุณ วีรเทพ ครูฝากไปตามธีรนนท์ที” ว่าจบครูธีรพงษ์ก็เดินออกห้องไป พลางส่งสายตามาทางไอ้กรเป็นอันบอกว่าอย่าลืมตามครูไป
ไอ้กรหันมาชี้หน้าผมปากขมุบขมิบประมาณว่า ‘ฝากไว้ก่อน’ ก่อนจะปัดมือผมออกแล้วเดิมตามครูหัวล้านไป
ผมหันไปมองรอบห้องเห็นเพื่อนทุกคนมองมาที่ผม แต่ผมเพิ่งนึกได้ว่าต้องไปตามข้าว คิดได้ดังนั้นผมจึงวิ่งออกทางประตูและเดินตามหาข้าว
ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องแลปก็ไม่มี ห้องเก็บของ ห้องสมุด ผมหาหลายที่แล้วไม่เจอตัวเลย ผมหยุดเดินหาคิดดูว่ามีที่ไหนที่ร่างเล็กน่าจะไปได้อีก ถ้าผมโดนแบบนี้คงจะไปหาที่เงียบๆ ที่เงียบๆหรอ ใช่!
“ดาดฟ้าต้องอยู่นั่นชัว” ผมออกตัววิ่งไปยังดาดฟ้า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพอเห็นข้าวโดนพูดจาเหยียดหยามขนาดนั้นจึงต้องโกรธจนเกือบมีเรื่องกับไอ้กร ผมแค่คิดว่า...น่าปกป้องแค่นั้นเอง
ผมวิ่งมาถึงดาดฟ้าของโรงเรียนก็เริ่มออกตามหาข้าวไม่รู้ไปซ่อนอยู่หลืบไหน
“หึกๆ ไอ้พวกเฮี้ยแมร่งมาว่ากูอย่างงี้ได้ไงว่ะ กูยังไม่ได้ทำไรให้ กูไม่น่าย้ายมาโรงเรียนนี้เลย ไอ้เหี้ยยยย ฮือๆๆๆๆ” เสียงกร่นด่าพวกไอ้กร ปนกลับเสียงสะอื่นที่ผมได้ยิน ทำให้ผมเดินไปตามทิศทางนั้นจนเจอเข้ากับร่างเล็กที่ตอนนี้กอดเข่าร้องห่มร้องไห้อยู่
“ข้าว มาหลบอยู่นี่เองเงยหน้ามามองเราหน่อย” ผมบอกร่างเล็กที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วมีเพียงเสียงสะอื้นหลุดออกมาเบาๆ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองผมคราบน้ำตาที่ยังคงอยู่ทำให้ผมปวดแปลบที่หัวใจเบาๆ ผมไม่อยากเห็นร่างเล็กร้องไห้ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่เกิน 1 ชม....ทำไมกันนะ
“นะ..นายนั่นเอง ขะ..ขอบคุณมากที่ ตะ..ตอนนั้นเข้าไปด่า อะ..ไอ้เชี่ยนั่นให้เรา” ร่างเล็กยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขอบคุณผมด้วยน้ำเสียงติดสะอื้นเพราะเพิ่งร้องไห้มาหมาดๆ
“ไม่เป็นไร มึงอ่ะลุกขึ้นได้แล้วไปเรียนครูให้มาตาม” ผมพูดพลางยื่นมือไปให้ร่างเล็ก
“อืมๆ เราดีขึ้นแล้วละขอบคุณมาก” ร่างเล็กวางมือลงบนมือผม มือนิ่มมากอย่างกับมือผู้หญิงเลย ก่อนจะออกแรงดันตัวลุกขึ้น แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เพราะผมกำลังพิจารณามือของข้าวอยู่ผมที่ศูนย์ถ่วงยังไม่ค่อยดี ก็เป็นอันเสียหลัก ข้าวที่กำลังลุกขึ้นก็เช่นกัน เมื่อผมเห็นข้าวกำลังล้มหลังกระแทกพื้นผมใช้แรงผมดึงข้าวเข้าหาตัว
“โอ๊ยยยยยย! เจ็บชะมัด” หลังผมกะแทกลงกับพื้น เจ็บใช้ได้
“เอ๋ ทำไมไม่เจ็บ” ร่างเล็กที่ตอนแรกหลับตาปี๋ยอมรับแรงกะแทกแล้วต้องลืมตาถามด้วยความแปลกใจ แต่ก็ต้องชะงักเพราะตอนนี้หน้าผมกับข้าวอยู่ใกล้กันมาก แล้วไปท่าท่างทที่ล่อแหลมนี่อีกเพราะตอนนี้ข้าวอยู่บนตัวผม แล้วมือผมก็โอบหลังข้าวอยู่ ด้วยระยะทางของหน้าที่ใกล้กันมากทำให้ผมได้มีโอกาสพิจารณาหน้าของข้าวได้ชัดๆ ผิวเนียนใสมาก เมื่อผมเหลือบไปเห็นคราบน้ำตาไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอานิ้วโป้งเกรี่ยใบหน้าใสนั่น ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง ผมจ้องมองตาข้าวอยู่นานทั้งๆที่มือก็จับแก้มใสอยู่นั่น
“เอ่อ นายปล่อยเอวเราได้ยังอ่ะ” ข้าวถามผมที่จ้องหน้าเขาอยู่
“โทษที” ผมบอกแค่นั้นก่อนจะปล่อยเอวข้าว แล้วลุกขึ้นปัดฝุ่นจากกางเกง
ความคิดเห็น