คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : THE ROOMMATE - 01
แสงแดดที่ค่อย ๆ ส่องเข้ามาในกระจกเป็นเหมือนสัญญาบอกว่าเริ่มสายแล้ว
“เมื่อคืนไปมาอีกแล้วหรอถึงมาหลับเป็นตายในรถกูขนาดนี้” เซฮุนหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มแล้วก็ครางอู้อี้เล็กน้อย ก่อนจะใช้มือมือผลักหัวแบคฮยอนไปอย่างเบาแรง
“แวะไปแปปนึง” แบคฮยอนที่เป็นฝ่ายโดนปลุกขยี้ตาเบา ๆ แล้วตอบออกไป
“รู้ทั้งรู้ว่าต้องตื่นเช้าก็ยังจะเอาอีกเนอะ ถ้ากูมารับมึงเลทวันนี้มึงจะมาทันป้ะ”
“กูแค่จะไปบอกข่าวดีกับพวกพี่ ๆ ในร้าน พอพี่เขารู้ก็เลยชวนกูฉลองไง กูไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ยาวอยู่แล้ว”
“แล้วมึงดื่มปะหนิ” เมื่อเซฮุนได้ยินแบบนั้นจึงหันไปค้อนเพื่อนเล็กน้อย
“ถ้าดื่มกูจะหอบสังขารมากับมึงวันนี้ไหวหรอ กูก็แค่กลับดึกนอนน้อยเลยง่วงแบบนี้ไง”
“เออดีละ ถ้ามึงดื่มนะกูจะถีบแม่งลงรถตรงนี้แหละ”
“หยุดบ่นได้ละไอ้สัด กูรู้น่าว่าอันไหนควรไม่ควร ชอบทำตัวเป็นพ่อกูจัง” แบคฮยอนหันไปตอบเซฮุนด้วยสีหน้ารำคาญเล็กน้อย ก่อนที่เซฮุนจะยักไหล่ให้แล้วตั้งใจขับรถต่อไป
สองเพื่อนรักเดินตามกันมาติด ๆ หลังจากที่ขับรถเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้วลงจากรถเพื่อจะเดินหาตึกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เซฮุนจะบอกให้แบคฮยอนหยุด “มึง ๆ กูปวดฉี่พากูไปฉี่หน่อยแปปเดียว”
“ไปเองไม่เป็นไง กูสายแล้วนะ”
“แปปเดียวไง กูไม่กล้าเดินไปคนเดียวเขิน” แบคฮยอนหันไปหาเพื่อนตัวสูงด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย ก่อนจะกระชากแขนอีกคนแล้วรีบลากเดินไปทางห้องน้ำอย่างเร่งรีบ
“เบา ๆ สิวะ มึงผิดเองนะที่ตื่นสายเอง”
“เงียบไปเถอะ” ร่างเล็กยังคงเร่งฝีเท้าไม่หยุดพร้อมกับหันมาตอบเซฮุน ในจังหวะนั้นเองก็ได้เดินไปชนกับบุคคลที่เดินนำหน้าอยู่ไม่ไกลเข้าอย่างจัง
“โอ๊ะ!” ทั้งแบคฮยอนคนที่เดินชนต่างอุทานออกมาพร้อมกัน ก่อนที่แบคฮยอนจะเสียหลักเซไปข้างหลัง แล้วก็เป็นเซฮุนที่ประคองเอาไว้
“ขอโทษนะครับ รีบไปเถอะ” แบคฮยอนพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นดีๆแล้วโค้งให้คนตรงหน้าพร้อมกับขอโทษ ก่อนที่จะหันมาจับมือเซฮุนแล้วจัดการลากไปข้างหน้าอีกครั้ง
“เสร็จรึยังวะมึงฉี่หรือมึงขี้เนี่ย” หลังจากที่เดินมาถึงห้องน้ำเซฮุนก็ได้เข้าไปทำธุระส่วนตัวอยู่นานสองนาน จนแบคฮยอนต้องตะโกนถามอย่างหงุดหงิด
“มึงแปปนึงกูรูดซิปไม่ขึ้นว่ะ”
“อะไรของมึงนักหนาเนี่ยเปิดประตู!”
“เดี๋ยวก่อนดิกูยังรูดไม่ขึ้นเลย!” เซฮุนตะโกนตอบกลับมา
“กูจะเข้าไปช่วยนี่ไง ถ้างั้นกูไปก่อนแล้วนะ” สิ้นเสียงแบคฮยอนเซฮุนก็รีบเปิดประตูออกทันที แล้วร่างเล็กของแบคฮยอนก็จัดการย่อตัวลงไปพยายามรูดซิปให้กับเพื่อน
“ท่าแม่งหวาดเสียวอ่ะ…” เซฮุนเอ่ยปากขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูกังวล
“คิดเหมือนกัน ถ้าใครมาเห็นตอนนี้กูกับมึงค…” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบ เรื่องที่ทั้งสองคนไม่อยากให้เกิดขึ้นก็ดันเกิดขึ้น เมื่ออยู่ ๆ มีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วมองเห็นพวกเขาที่เปิดประตูทิ้งไว้พอดี
“อ่ะ…เอ่อ ขอโทษนะ” ร่างสูงของบุคคลที่สามที่กำลังยืนทำตาโตด้วยความตกใจ แล้วโค้งให้ทั้งคู่เล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไป
“ไอ้เหี้ย…” แบคฮยอนสบถออกมาเบา ๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงของเซฮุน
“คนเดียวกับที่มึงเดินชนเมื่อกี้ซะด้วย เขาคงคิดว่ามึงกับกูเข้ามาทำเรื่องทุเรศกันในนี้แน่ ๆ”
“เพราะมึงแหละปัญหาเยอะจริง!!!” พอพูดจบแบคฮยอนก็รูดซิปของเซฮุนขึ้นเต็มแรง ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปสัมภาษณ์เรียนต่ออย่างหัวเสีย
“โอ๊ย!! ไอ้หมา! รอกูด้วย” มือใหญ่ของเซฮุนกุมเป้าของตัวเองไว้ด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนตัวเล็กออกไป
ตอนนี้เซฮุนรอแบคฮยอนอยู่ที่หน้าห้องสัมภาษณ์ได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้ว และด้วยความที่เป็นคนหล่อจึงมีสาว ๆ มองตามกันเป็นแถว ทำให้เจ้าตัวหว่านเสน่ห์ด้วยการส่งยิ้มให้บ้าง เก๊กหน้านิ่งใส่บ้าง และอย่างอื่นอีกมากมายจนแทบเมื่อย
“ได้เหยื่อมาเป็นร้อยคนแล้วมั้ง” แบคฮยอนที่ยืนกอดอกมองเพื่อนรักอยู่สักพักได้เอ่ยขึ้น ก่อนที่เซฮุนจะลุกขึ้นเดินมาหา
“ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หึงหรอครับคนดี อย่างอแงนะแค่มองไปงั้นเอง” ว่าแล้วเซฮุนก็ยื่นมือไปลูบหัวแบคฮยอนเบา ๆ ก่อนที่จะโดนมือเล็กปัดออกมาอย่างนึกรังเกียจ
“พอได้ละทุเรศมึง” พูดจบแล้วแบคฮยอนก็เดินนำหน้าเพื่อนตัวสูงเพื่อเดินทางกลับทันที
“นี่ถ้าไม่ใช่ที่เห็นพวกเราบ่อย ๆ เขาคงคิดว่าเราเป็นแฟนกันแน่เลย มึงว่าป้ะ”
“ไม่มีคนคิดแบบนั้นหรอก แต่ถ้ามึงยังหนักขึ้นทุกวันแบบนี้ก็คงจะมี”
“ถ้างั้นวันนี้ก็คงมีคิดแบบนั้นไปแล้วหนึ่งคน ไม่สิ… เขาคงคิดว่ากูกับมึงเป็นผัวเมียกันอ่ะ”
“หุบปากไปเถอะ” แบคฮยอนหันมาตบหัวเซฮุนที่เดินตามหลังมาเบาๆ ก่อนที่จะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วเดินไปต่อ
“เขาอยู่คณะเดียวกันกับมึงป้ะ เห็นใส่ชุดนักเรียนมาคงสัมภาษณ์วันนี้พร้อมกับมึง”
“ไม่มั้ง เมื่อกี้ตอนที่อยู่ห้องรวมก็ไม่เห็นอ่ะ สงสัยจะอยู่บริหารเพราะวันนี้มีสัมภาษณ์สองคณะ”
“อ๋อ… ก็นึกว่าเรียนเหมือนกัน ไม่งั้นมึงคงอยู่ยากแน่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“นับยังว่าวันนี้กูบอกให้มึงเงียบไปกี่ครั้งแล้ว ถ้ามึงยังพูดเรื่องนี้อีกนะกูจะต่อยให้ฟันร่วงเลย” เป็นอีกหนึ่งครั้งที่แบคฮยอนต้องหันมาทำหน้าเหวี่ยงใส่เซฮุน ก่อนที่เซฮุนจะหันมาเกาะแขนแล้วทำท่าทางแบ๊ว ๆ ใส่
“ดุอีกแล้ว ดีกัน จะไม่พูดแล้วครับพี่หมา”
“เอา - มือ - ออก - ไป”
“ไอ้เหี้ยกูจะทำไรนิดหน่อยก็ไม่ได้เลยใช่ป้ะ!”
“เออ!!!!”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ แล้วพรุ่งนี้จะพาผมมาสัมภาษณ์ไหมครับ”
“มาเองได้อยู่แล้วก็มาสิครับ จะให้ผมมาทำอะไรครับ”
“ไอ้นี่ วันนี้กูยังพามึงมาเลย มึงไม่คิดจะตอบแทนกูบ้างหรอ”
“แล้วใครขอ” แบคฮยอนหันไปตอบเซฮุนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำให้เพื่อนร่างสูงเดินเงียบไปตลอดทาง และเมื่อคนตัวเล็กรู้สึกแปลก ๆ กับท่าทีของเพื่อนจึงเอ่ยปากถามขึ้น “นี่มึงงอนกูหรอ”
“…เปล่า” เซฮุนตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ เมื่อเป็นแบบนั้นก็ยิ่งทำให้แบคฮยอนไม่สบายใจขึ้นไปอีก
“ไอ้สัดกูขอโทษ พรุ่งนี้กูมาเป็นเพื่อนมึงก็ได้อ๊ะ เมื่อกี้ที่พูดไม่ใช่กูไม่ใส่ใจมึง คืนนี้กูแค่ต้องกลับไปทำงานเฉย ๆ พรุ่งนี้กว่าจะตื่นไหวคงทำมึงสายอีก”
“…”
“ไอ้ฮุน โตเท่าควายแล้วเลิกงอนเป็นเด็ก ๆ เถอะ”
“โถ่ไอ้สัดกำลังสนุกเลย ว่ากูควายกูไม่เล่นด้วยแม่งละ”
“เล่นอะไรของมึง...นี่มึงหลอกกูหรอ”
“เออ นาน ๆ ทีจะเห็นมึงทำหน้าหงอยเหมือนตูดหมา ตลกดี ฮ่าๆๆๆๆๆ” พอพูดจบแล้วเซฮุนก็ออกตัววิ่งทันที โดยที่มีแบคฮยอนตามหลังมาติด ๆ
“มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ตัวเหี้ย! ไอ้ติ๋ม!! ไอ้ควาย!!!”
หลังจากที่ทำสงครามกับเซฮุนแทบจะทั้งวัน แบคฮยอนก็กลับมานอนตายที่คอนโดตัวเองอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เขาต้องกลับไปทำงานที่เขาทำเป็นประจำอีกครั้งหลังจากที่หายไปทำเรื่องเรียนต่อสักพัก
งานที่นั่นไม่มีอะไรหนักมากนัก แค่เป็นบาร์เทนเดอร์ในบาร์แห่งหนึ่ง มีหน้าที่ยืนผสมเครื่องดื่มให้กับผู้คนที่ออกมาท่องราตรีเพื่อหาความสุขแค่นั้น อาจจะมีคุยหรือทำความรู้จักกับลูกค้าบ้างสุดแล้วแต่เขาจะต้องการ
ตื๊ดดด...
เสียงสั่นเครือจากโทรศัพท์ของคนตัวเล็กได้ดังขึ้นในขณะที่เขากำลังจะเคลิ้มหลับพอดี ทำให้เจ้าตัวหลุดจากภวังค์แล้วยื่นมือมาหยิบมือถือขึ้นมาดู ซึ่งข้อความที่ส่งมาเป็นของคยูฮยอนพี่ชายเพียงคนเดียวของเขานั่นเอง
21:29 KYU : สอบวันนี้นี้โอเคใช่ไหม ไปกับใครรึเปล่า
21:30 KYU : วันนี้จะไปกินเหล้ากับเพื่อนที่บาร์นะ พอดีเลยจะได้แวะไปหาด้วย แล้วเจอกันไอ้น้องรัก
พออ่านจบแบคฮยอนก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ก่อนที่นิ้วเรียวจะกดตอบข้อความของพี่ชายไปอย่างรวดเร็ว
21:31 BYUNBAEK : โอเคเลยแหละ โชคดีที่เจออาจารย์สัมภาษณ์ไม่ค่อยโหด
21:31 BYUNBAEK : วันนี้เซฮุนไปเป็นเพื่อน ส่วนคณะนิเทศของมันมีสอบพรุ่งนี้ ขับรถดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวนอนละกลัวตื่นไปทำงานไม่ไหว บาย
พอตอบกลับเรียบร้อยแล้วแบคฮยอนก็วางมือถือลงทันที ก่อนจะกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างด้วยสีหน้าอมยิ้มอีกครั้ง
คยูฮยอนกับแบคฮยอนเป็นพี่น้องที่ไม่ได้อ่อนโยนโอ๊ะโอ๋เหมือนพี่น้องคู่อื่น ๆ สักเท่าไหร่ ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นจริง ๆ ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ เพราะด้วยความที่คยูฮยอนไม่ค่อยอยู่ติดคอนโดสักเท่าไหร่ เนื่องจากอาชีพวิศวกรจบใหม่ไฟแรง หลังจากที่สามารถสอบเทียบเข้ามหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่มอปลาย ต้องเดินทางไปคุมงานหลายที่เป็นประจำ พอเสร็จงานก็สังสรรค์กับเพื่อน เที่ยวเฮฮากับผู้หญิงบ้างแล้วแต่อารมณ์ในแต่ละวัน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นคยูฮยอนก็เอาเงินให้น้องใช้ไม่เคยขาด ส่วนแบคฮยอนเองก็แทบจะไม่ได้แตะเงินที่พี่ชายให้เลยด้วยซ้ำ เขามีความสุขกับการใช้เงินที่สามารถหามาได้ด้วยตัวเองมากกว่าจะเกาะพี่กินไปวัน ๆ จึงพูดได้ว่าสองพี่น้องคู่นี้ไม่เคยต้องลำบากอดอยากอะไรเลย แม้บางครั้งอาจจะเหนื่อยไปบ้างแต่ก็มีความสุขกับงานที่ทำอยู่ดี
“เนี่ยยยยย นะ ผัวชั้นมันไม่เคยได้เรื่องอะไรเล๊ย กลับก็ดึก กินเหล้าเหล้าทู๊กกกวัน ถ้าเอาเงินที่มานปายกินเหล้ามาทำบ้านนะ ป่านนี้คงได้บ้านใหม่ไปสิบกว่าหลังแล้ววว” เสียงบ่นของสาวใหญ่รุ่นแม่ของแบคฮยอนได้ไหลไปเรื่อย ๆ ไม่มีท่าทีจะหยุด จนคนตัวเล็กที่ยืนฟังสลับกับผสมเหล้าให้เธอกับลูกค้าคนอื่น ๆ อยู่พักใหญ่เกิดอยากจะตอบขึ้นมา
“แต่คุณน้าก็มาดื่มเหล้าที่นี่บ่อยเหมือนกันนะครับ ถ้านับเงินที่เสียไปคงจะสร้างบ้านได้เยอะติดสามีคุณน้าแน่ ๆ” แบคฮยอนพูดออกไปอย่างติดตลก ก่อนที่หญิงสาวจะทำหน้ามึนแล้วตอบกลับหนุ่มน้อยตรงหน้าอีกที
“อ๊ะ คนเรามานก็ต้องหาความสุขใส่ตัวกันบ้าง ถ้าผัวไม่ดีเพื่อเรา แล้วเราจะไปดีเพื่อคราย อ๊ะ อีกอย่างหนึ่ง เรียกฉันพี่ดีกว่านะ มาน้งมาน้าอารายยังไม่แก้เล้ย เอ่อะ…อ้วกกกกกกกกก” หลังจากที่พูดเกือบจะจบประโยคแล้วป้าแกก็เล่นอ้วกออกมาซะหมดไส้หมดพุง ทำเอาแบคฮยอนและลูกค้าคนอื่นถอยนี้แทบไม่ทัน สุดท้ายจึงเป็นหน้าที่ของแม่บ้านและยามที่ต้องพยุงตัวเธอออกไป พร้อมกับเช็ดคราบอ้วกที่เลอะไปทั่วบริเวณ
“เฮ้อ” แบคฮยอนถอยหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะกลับไปประจำที่ของตัวเองอีกครั้ง
เดี๋ยวนี้คนเขาอยากมีความสุขในรูปแบบไหนกันนะ…
“วันนี้นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว”
“อ๊ะ!” แบคฮยอนสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนมาลูบแก้มตัวเอง ก่อนที่จะเห็นใบหน้าของเจ้าของมือแล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมา
“พี่กาอิน”
“อะไรกัน ไม่เจอกันแปปเดียวนี่ถึงกับตกใจเลยหรอหื้ม” หญิงสาวพูดพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างบิดไปที่แก้มของแบคฮยอนซ้ำอีกที ทำให้คนที่โดนกระทำนั้นถึงกับหลับตาปี๋แล้วก็ร้องเสียงหลงออกมา
“โอ๊ย ก็ไม่คิดว่าพี่จะมานี่ครับ ปกติเห็นพี่มาตอนร้านเปิดตลอด เนี่ยก็จวนจะปิดแล้ว นึกว่ามีใครมาแกล้งซะอีก”
“ฮ่าๆๆๆ ก็จริงอย่างที่เราพูด ที่จริงวันนี้พี่ก็ไม่ได้กะจะมาหรอก แต่ผ่านมาทางนี้พอดี แล้วเมื่อวานก็ดูเหมือนมหาลัยที่เราสอบเข้ามันประกาศผลแล้วก็เลยแวะเข้ามาน่ะ เผื่อจะเจอเรา แล้วเป็นไงบ้าง วันนี้พี่จะได้ยินข่าวดีไหม” พูดแล้วกาอินก็นั่งเท้าคางพร้อมกับทำตาหวานใส่แบคฮยอนอยู่อย่างนั้น
“อืม… แล้วพี่คิดว่าไงล่ะ”
“คนเก่งของพี่ต้องทำได้อยู่แล้วล่ะ จริงรึเปล่าคะ”
“ถูกต้องแล้วครับ คนเก่งของพี่น่ะทำได้อยู่แล้ว” แบคฮยอนพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ คนตรงหน้า ก่อนจะยิ้มหวานกลับไปเช่นกัน ทำเอากาอินต้องยกมือยกขึ้นมาบีบจมูกน้องชายตัวเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อ้อร้อตลอดดดด อ่ะนี่ อาทิตย์ก่อนพี่ไปอเมริกามา เห็นสร้อยเงินเส้นนี้มันสวยดีเลยซื้อมาฝากเรา” กาอินพูดพร้อมกับยื่นสร้อยที่หยิบจากในกระเป๋ามาให้แบคฮยอน แต่ก็เหมือนกับทุก ๆ ครั้งที่เธอคอยซื้อโน่นนี่มาให้หนุ่มน้อยคนนี้ แบคฮยอนปฏิเสธจะรับไว้ ด้วยเหตุผลที่ว่ามันสิ้นเปลืองเงินแล้วก็เกรงใจกาอิน
“คงจะแพงน่าดูสินะ ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ พี่เก็บไว้เถอะ”
“ไม่เอาน่าแบคฮยอน พี่อุตส่าห์ซื้อมาให้ก็รับน้ำใจพี่ไว้สักครั้งเถอะ คิดซะว่าครั้งนี้มันเป็นรางวัลที่เราสอบติดละกัน”
“แต่ว่...”
“ไม่ต้องแต่ ถ้าไม่เอาครั้งนี้พี่โกรธจริง ๆ นะ” หญิงสาวพูดคำขาดพร้อมกับยื่นนิ้วไปแตะปากแบคฮยอน จึงทำให้ร่างเล็กจำเป็นต้องรับไว้ในที่สุด
“ขอบคุณพี่มากนะครับ”
“ขอบคุณทำไมคนกันเอง ยื่นคอมาเดี๋ยวพี่ใส่ให้” แบคฮยอนยื่นคอให้พี่สาวคนสนิทของตัวเอง ก่อนจะนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ
แบคฮยอนกับกาอินสนิทกันมาก มากจนแบคฮยอนยกให้ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สาวอีกหนึ่งคน สองคนนี้เจอกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นแบคฮยอนเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ และก็ได้เจอกับกาอินที่มานั่งดื่มเหล้าคนเดียว กาอินเป็นคนน่ารัก มนุษย์สัมพันธ์ดี เข้ากับคนอื่นได้ง่าย และหนึ่งในนั้นก็เป็นแบคฮยอน ในช่วงแรกแบคฮยอนยังเกร็งกับการที่ต้องนั่งคุยกับคนแปลกหน้าบ้าง แต่พอได้มาเจอพี่สาวคนนี้ก็ทำให้การทำงานของเขาง่ายขึ้น แบคฮยอนสบายใจที่ได้คุยกับกาอิน ส่วนกาอินเองก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กับหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้เช่นกัน
“แล้ววันนี้เราจะกลับตอนไหนเนี่ย”
“คงอีกสักพักล่ะมั้งครับ วันนี้ต้องแบกพี่ชายกลับบ้านด้วย วันนี้เขามากินเหล้าน่ะ แล้วพี่ละครับจะกลับตอนไหน”
“จะไปแล้วจ้ะ พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องเข้าประชุมตอนสาย ๆ น่ะ กะจะไปนอนพักเอาแรงสักหน่อย”
“งั้นก็ขับรถดี ๆ นะครับ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกผมด้วยล่ะ”
“ก็น่ารักอย่างงี้ไงพี่ถึงได้เอ็นดูขนาดนี้” กาอินพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปหอมแก้มแบคฮยอนเบา ๆ ก่อนที่แบคฮยอนจะตอบกลับไปยังกาอินอีกครั้ง
“ทำแบบนี้อีกแล้ว เดี๋ยวหนุ่มคนอื่นเห็นเขาก็ไม่กล้ามาจีบพี่หรอกครับ”
“ฮ่า ๆ จะกลัวอะไร คนพวกนั้นไม่ได้สำคัญกับพี่สักหน่อย พี่ไปก่อนนะ รีบกลับบ้านด้วยล่ะตัวเล็ก” พอพูดจบกาอินก็หันหลังให้แบคฮยอนแล้วเดินออกจากร้านทันที โดยที่มีแบคฮยอนยืนยิ้มให้ตลอดทาง ร่างเล็กไม่รู้เลยว่าการกระทำกับเขาและกาอินตั้งแต่ต้นมาจนถึงตอนนี้ ได้อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งมาตลอด จนกระทั่งตอนร้านปิด เจ้าตัวก็ได้แวะไปเข้าห้องน้ำโดยที่มีบุคคลนั้นตามเข้าไปอย่างเงียบ ๆ
“ทำงานที่นี่หรอ”
“เห้ย” พอล้างมือเสร็จแบคฮยอนอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคนที่เอ่ยปากถามเขาเป็นคนเดียวกับที่เห็นเขากับเซฮุนตอนอยู่ในห้องน้ำมหาวิทยาลัย ในท่าที่น่าหวาดเสียวแบบนั้นพอดี “นายมาได้ยังไง”
“มาดูที่ทำธุรกิจใหม่กับพ่อ แล้วบังเอิญมาเห็นนายพอดี” ร่างสูงตอบไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“อ่อ…อืม ฉันทำงานที่นี่แหละ” แบคฮยอนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พร้อมกับพูดออกไป
“ท่าทางจะเงินดีไม่เบานะ แล้วแฟนนายไม่ว่าหรอ”
“ห้ะ แฟน?” คนตัวเล็กเอียงคออย่างสงสัยให้กับคำพูดของคนตรงหน้า ก่อนที่จะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วก็ตอบคำถามไป
“ก็เขาไม่รู้แล้วเขาจะว่าได้ยังไง”
“อ่อ แฟนนายไม่รู้หรอ เก่งจัง”
“นายมีอะไรอีกรึเปล่า ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“…ในมหาลัยของเรามีทุนไว้สำหรับนักศึกษาหลายทุนนะ นายสนใจไหม พอถึงตอนเปิดเทอมก็คงเรียนหนัก ทำงานแบบนี้ต่อไปนายคงจะเหนื่อยแย่”
“…” เมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากคนที่ไม่รู้จัก แบคฮยอนก็เกิดอาการตงิดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แล้วก็ยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองคนตรงหน้าไปตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หืม”
“ทำงานแบบนี้สนุกจะตาย ฉันชอบ ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่เก็บความหวังดีของนายไว้เถอะ” พอพูดจบแบคฮยอนก็หันหลังเตรียมจะออกจากห้องน้ำทันที ก่อนคนถามจะรู้สึกได้ถึงสีหน้าที่ไม่พอใจของอีกฝ่ายแล้วยื่นมือมารั้งแขนคนตัวเล็กเอาไว้
“เรายังไม่รู้จักกันเลย”
“…”
“ฉันชื่อปาร์คชานยอลนะ อยู่คณะบริหาร นายล่ะ”
“…” ร่างเล็กไม่ตอบ เพียงแค่ยืนนิ่ง ๆ มองหน้าคนตัวสูงข้างหน้าเท่านั้น ก่อนที่จะมีบุคคลที่สามเข้ามาในห้องน้ำอีกคนแล้วเข้ามากอดแบคฮยอนไว้
“ทำไมถึงยังไม่กลับ รอพี่หรอออ ป้ะ งั้นกลับห้องของเรากาน” คนตัวโตที่เข้ามากอดกระชากแบคฮยอนพาร่างเล็กสะบัดไปมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ จนทำให้ชานยอลต้องปล่อยมือจากแบคฮยอน
“ฉันต้องไปแล้วนะ สวัสดี” แบคฮยอนที่พยายามพยุงตัวชายหนุ่มอยู่ได้สักพักก็สามารถทำให้ร่างสูงเดินไปพร้อมกับเขาได้ ก่อนจะหันมาลาชานยอลแล้วโค้งให้เล็กน้อย โดยที่ยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองไป
ไอ้พี่คยูเวร มึงเข้ามาทำไมตอนนี้วะ…
เจ๊เลี้ยง เสี่ยเลี้ยง งั้นหรอ ?
นั่นคือความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวของร่างสูง อันที่จริงเขาก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องเข้าไปรู้เรื่องของเพื่อนร่วมสถาบันหรอก แต่พอเห็นแล้วมันก็อดอยากรู้ไม่ได้
วันนี้ชานยอลมาดูพื้นที่ที่กำลังจะถูกขายทอดตลาดมาให้พ่อของเขา ซึ่งก็คือบาร์แห่งนี้นี่เอง แล้วก็บังเอิญได้มาเจอกับเพื่อนตัวเล็กที่เขาเคยเห็นในห้องน้ำพอดี จากเมื่อวานที่คิดว่าพฤติกรรมดูใช้ไม่ได้แล้ว วันนี้ก็ยิ่งเยอะขึ้นไปอีก ถึงจะอย่างนั้นร่างสูงก็อยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ ที่พูดออกไปแบบนั้น ถ้าเป็นตัวเองได้ยินแบบนั้นก็คงจะไม่พอใจเหมือนกัน แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าตัวเองเป็นแฟนของคนคนนี้คงได้อกแตกตายแน่ ขอพูดแทนหน่อยแล้วกัน
“แล้วจะไปยุ่งอะไรกับเขาวะ” ชานยอลสบถกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยักไหล่แล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
ดูเหมือนว่าเราคงจะบังเอิญเจอกันอีกหลายครั้งแน่ ไว้ตอนนั้นค่อยรู้จักกันอีกทีละกัน…
ฮัลโหล แวะมาอัพตอนแรก ไปทำการบ้านต่อแล้วค่ะ :|
ตั้งใจเรียนกันนะหนูๆ 555555555555555555555555
ความคิดเห็น