(( + Seo Momei Little Dollfie.s Box + ))

ลำดับตอนที่ #8 : :: Audition * Fighting for you, My love ::

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าการวิ่งอย่างรีบๆของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังหอบชุดพะรุงพะรัง ซึ่งกำลังวิ่งตัดจากเวทีมวยที่เจ้าตัวเพิ่งนั่งเชียร์เพื่อนตัวเองที่ขึ้นชกเสร็จ ต้องเร่งฝีเท้าอย่างรีบๆเพราะกลัวว่าไปไม่ทัน เมื่อการที่เธอมัวแต่นั่งเชียร์เพื่อนนั้น ทำให้ตัวเองเหลือเวลาเตรียมตัวก่อนการแข่งขันเพียง 10 นาที เด็กสาววิ่งไปมองนาฬิกาข้อมือไปเพื่อกะเวลาอย่างเร่งรีบ ถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวมากนัก แต่การแข่งครั้งนี้ถือว่าสำคัญมาก เด็กสาวจึงไม่คิดที่จะประมาท สมแล้วที่เป็น..

โซ โมเม เทควันโด้สายดำ นักเรียนใหม่ที่กำลังจะเข้ามาเขย่าบัลลังค์แห่งสำนักซีรึม!!


"นี่ เห็นยัยเปี๊ยกคนเมื่อกี๊มั้ย เก่งดีเหมือนกันแฮะ น็อคคนที่ตัวใหญ่กว่าได้ด้วย" ยุนโฮพูดขึ้นขณะเดินสบายๆไปกับเพื่นอีก 4 คนอยู่บนทางเท้า "อื้อ ก็เก่งจริงๆแหละ น่ารักซะด้วยสิ ฮะๆ นายคิดว่าไงชางมิน?" ยูชอนพูดเสริมขึ้นมาแล้วหันไปถามชางมินที่เดินฮัมเพลงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่อยู
่ในมืออย่างไม่สนใจใคร "ชางมิน!! ชั้นถามนายว่า.."

ตุบ!!!

"โอ๊ย.." เสียงใสๆดังขึ้นทันที แต่ไม่ใช่เสียงที่ดังขึ้นเพราะความเจ็บ เพราะร่างที่วิ่งมาชนนั้นยังคงไม่ล้ม เนื่องจากเป็นการชนกันเบาๆเท่านั้น โซ โมเมที่กำลังวิ่งอย่างเร่งรีบ ชนกับร่างสูงของใครบางคนเข้า จนเสื้อผ้าที่หอบมาร่วงลงไปกองกับพื้น

"เดินไม่ดูทางเลยรึไง หัดเงยหน้ามองทางซะบ้างนะ ชั้นยิ่งๆกำลังรีบๆอยู่ โอ๊ย!!" โมเมพูดออกมาอย่างอารมณ์เสียและหงุดหงิด ชางมินเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงนั้น แล้วก็พบกับเด็กสาวผมยาว หน้าตาจัดอยู่ในขั้นสวยอย่างลงตัวคนหนึ่งกำลังก้มลงเก็บเสื้อผ้าอย่างลวกๆ.. เด็กหนุ่มเผลอมองโมเมอย่างลืมตัวไปชั่วครู่ จนเด็กสาวลุกขึ้นมา ชางมินจึงพูดตอบกลับออกไปส่งๆเพื่อปกปิดท่าทีของตนเอง

"อ่า.. แล้ว.. พูดงี้ได้ไงครับ คุณวิ่งมาชนผมเองนะ ผมก็เดินของผมดีๆนี่" ถึงปากจะบอกไปอย่างนั้น แต่ก็ยังคงจดจ้องใบหน้านั้นไม่วางตา โมเมตวัดสายตากร้าวกลับไปให้อย่างไม่สนใจนัก

"ชั้นไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับนายหรอกนะ ชั้นมีแข่ง ขอตัว" โมเมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆทว่าก็ดุดันแล้วตั้งท่าจะเดินต่อ แต่ก็ถูกชางมินพูดขัดขึ้นมาอีกประโยค

"โอ้โหแฮะ มีแข่งซะด้วย แข่งอะไรกันนะ ซุ่มซ่ามแบบนี้ จะไปชนะใครเค้าได้ล่ะเนี่ย"

"เฮ้ยยยยยยยยยย" เสียงเพื่อนๆอีก 4 คนดังขึ้นมาทันทีเมื่อเด็กหนุ่มร่างสูงหลุดพูดประโยคส่งๆที่ตั้งใจจะพูดปัดๆความรู้ส
ึกของตัวเองออกไป เด็กสาวที่ถูกกล่าวถึงชะงักฝีเท้านิ่งทันทีแล้วหันหน้ากลับมาช้าๆ ท่าทางแบบนั้นทำเอาเด็กหนุ่มทั้ง 5 คนซึ่งรวมชางมินด้วย เริ่มหวั่นๆไปตามๆกัน

"โรงแข่งเทควันโด้ รอบ บ่าย 2 โมง 10 นาที ชั้นชื่อ โซ โมเม ถ้าอยากจะพิสูจน์ฝีมือชั้น ก็เชิญไปดูกันได้เลย!!" เด็กสาวทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วรีบหันหลังวิ่งจากไป

5 หนุ่มหันมามองหน้ากันอย่างหวาดๆ

"นี่ แล้วจะไปดูยัยโมเมอะไรนี่มั้ยอะ" จุนซูหันมาถามความคิดเห็นคนอื่นๆ "ไปรู้เหรอ ถามไอ่คนปากดีนั่นสิ" แจจุงพูดแล้วส่งสายตาเชิงตั้งคำถามไปทางชางมิน

"อะไร? ทำไมชั้นต้องไปดูด้วยเล่า ชั้นชอบยูโดนะ ไม่ใช่เทควันโด้" ชางมินพูดแล้วแกล้งเสตาไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ

"อ้อเหรอ ชั้นว่ามันก็คงคล้ายกันแหละ ชั้นอยากดูแฮะ ไปดูกันดีกว่า" ยุนโฮพูดแล้วเดินนำไป คนอื่นๆหันมามองหน้าชางมินนิดหนึ่งแล้วเดินตามยุนโฮ

"เฮ้ รอด้วยดิ อะไรเล่า" ชางมินพูดแล้วขมวดคิ้วบุ้ยปากก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามอีก 4 คนไป


- โรงแข่งเทควันโด เวลา 14.10 -

"คู่ต่อไปของวันนี้ เป็นการท้าชิงของ ดาวรุ่งพุ่งแรง โซโมเม แชมป์ตลอดกาลแห่งสำนัก ซอนเยจิน คร๊าบบบบบ" เสียงกระหึ่มดังขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มทั้ง 5 ที่เพิ่งย่างกรายเข้ามาทิ้งตัวนั่ลงบนม้านั่งชมการแข่งขัน

สิ้นเสียง ร่างบางที่เพิ่งพบเมื่อครู่ก็เดินออกมาในชุดแข่งที่เป็นเสื้อและกางเกงสีขาว มีสายสีดำคาดไว้ที่เอว บ่งบอกถึงเลเวลความเก่งกาจ เส้นผมดำเงายาวถึงบั้นเอวถูกรวบเป็นมวยไว้ ใบหน้าหวานเรียบนิ่งอย่างมีสมาธิ

"โหเห๊ะ สายดำซะด้วย" จุนซูพูดขึ้นแล้วทำตาวาวๆ "เออสิ แถมท้าชิงอีกต่างหาก" แจจุงเสริมอีกคน "แกว่าเค้าจะชนะมั้ย?" ยุนโฮพูดแล้วบุ้ยปากไปทางชางมินที่นั่งทำเป็นอ่านหนังสือเล่มโตที่หยิบมาด้วยอย่างไม
่สนใจ "นี่ ชางมิน ชั้นถามว่า แกคิดว่าเค้าจะชนะมั้ย?" ยุนโฮพูดด้วยเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม ชางมินเงยหน้าขึ้นมาอย่างหน่ายๆ

"อืมมั้ง จะไปรู้ได้ไงล่ะ" ชางมินตอบแล้วก้มหน้าลงไปจะแสร้งทำเป็นอ่านต่ออีก แต่หนังสือในมือก็ถูกแจจุงดึงออกไป

"มีอะไรน่าดูกว่าอยู่ตรงหน้าแกว่ะ เพราะฉะนั้น เก็บหนังสือได้แล้ว" แจจุงพูดแล้ววางหนังสือลงข้างๆตัว ก่อนจะเบนสายตาไปที่กลางสนามแข่ง ชางมินทำเป็นถอนหายใจ แล้วหันหลังกลับไปดู

โมเมก้าวเท้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง แล้วต่างฝ่ายต่างก็ก้มลงโค้งตัวให้ฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะยกตัวขึ้นมา และเมื่อสัญญาณการแข่งขันดังขึ้น การต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้นเช่นเดียวกันในทันที

เด็กสาวเขย่งปลายเท้าอยู่กับที่รอการรุกจากฝ่ายตรงข้าม และเมื่อฝ่ายนั้นตั้งท่าจะตวัดปลายเท้าขึ้นมา โมเมก็เบี่ยงตัวหลบและม้วนตัวฟาดปลายเท้าเข้าที่ต้นคอของอีกฝ่ายอย่างชำนาญ ก่อนฝ่ายนั้นจะเริ่มต้นรุกต่ออีกเรื่อยๆ

เด็กสาว 2 คนผลัดกันรุกผลัดกันรับอยู่นาน จนกระทั่ง..

ฝ่ายตรงข้ามกำลังจะราวด์คิกเข้าไปที่ต้นคอของเด็กสาว โมเมก็ถอยหลบไปก้าวหนึ่ง แล้วช็อคคิก เสยปลายเท้าเข้าที่คางของฝ่ายนั้น ตามด้วยตบลงมาแรงๆอีกทีแล้วฟาดซ้ำเข้าที่ข้างลำตัวจนฝ่ายตรงข้ามทรุดลงไปกับพื้น ก่อนจะเบี่ยงตัวกลับไปอยู่ในท่าเตรียม

"ลำตัวได้แต้ม โซ โมเม ชนะ!!"

เด็กหนุ่มทั้ง 5 คน รวมถึงชิมชางมินกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

ทันใดนั้นเสียงปรบมือและเสียงเชียร์ก็ดังมาจากรอบสนามแข่ง โมเมก้มลงยื่นมือไปให้คู่แข่ง เด็กสาวยิ้มให้กัน ก่อนจะก้มลงโค้งตัวให้กันอย่างเป็นมิตร โมเมก้มลงโค้งให้ทุกๆคนรอบสนามแล้วยิ้มอย่างปลาบปลื้ม แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่เด็กหนุ่ม 5 คนนั่น และแน่นอน.. เด็กหนุ่มตัวสูงปากดีคนนั้นด้วย

เด็กสาวตวัดสายตาอย่างผู้มีชัยมาทางชางมินจากกลางสนาม ก่อนจะเบะปากยิ้มๆ แล้วสะบัดหน้าเดินออกจากจากสนามไป


- ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา -

โมเมเปลี่ยนจากชุดแข่งเป็นชุดลำลอง เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีดำธรรมดาๆ เส้นผมยาวสลวยที่ถูกรวบไว้ ถูกปล่อยลงมาสยายเต็มแผ่นหลัง เด็กสาวกำลังเอาผ้าขนหนูผืมนุ่มซับใบหน้าที่ชุ่มน้ำ แต่แล้วก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเบื้องหลัง สัญชาติญาณที่เที่ยงตรงของนักสู้ทำให้เด็กสาวรีบหันหลังกลับไป ปลายเท้าข้างขวาตวัดขึ้นยันที่หน้าท้องของร่างนั้นไปติดกำแพง

"เฮ้ย!!"

"นายนี่เอง!!" เด็กสาวกระแทกเสียงดัง แต่ยังไม่ลดปลายเท้าลงมา สองแขนกอดอกแน่น ขมวดคิ้วจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาขวางๆ "นายเข้ามาที่นี่ทำไม หรือเป็นเด็กใหม่เลยไม่รู้ว่านี่มันเป็นห้องเปลี่ยนชุดนักกีฬาน่ะฮะ" ตะคอกถามเด็กหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

"อ่าฮะ แล้วไง? แต่ก็ไม่ยักรู้มาก่อนแฮะ ว่าสำนักนี้เค้ามีวิธีทักทายน้องใหม่กันแบบนี้ด้วย" ชางมินพูดแล้วก้มลงมองปลายเท้าขาวที่ยังคงกดแน่นอยู่บริเวณหน้าท้อง

"สำหรับคนอื่นน่ะไม่ใช่หรอก แต่สำหรับบุคคลไร้มารยาทอย่างนาย แบบนี้ล่ะเหมาะสมแล้ว" โมเมตอกกลับเด็กหนุ่มไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด

"อ้อเหรอ?" เด็กหนุ่มพูดสั้นๆ แต่น้ำเสียงและท่าทางลอยหน้าลอยตานั้น ทำเอาเด็กสาวแทบอยากจะตวัดปลายเท้าขึ้นไปช็อคคิกที่ปลายคางซะเหลือเกิน

"ชั้นไม่อยากจะล้อเล่นกับนายแล้ว จะไปไหนก็ไป เสียเวลาจริงๆ อ้อ.. อีกอย่างชั้นก็ไม่ใช่รุ่นพี่ที่ต้องเทคแคร์ดูแลเด็กเข้าใหม่อย่างนายหรอกนะ บังเอิญว่าชั้นก็เพิ่งเข้าใหม่เหมือนกัน.. แต่.. หึหึ ฝีมือมันห่างกันเยอะ.." โมเมพูดแล้วลดปลายเท้าลงก่อนจะส่งสายตาที่บ่งบอกถึงความเหนือกว่าอย่างเชิดๆ แล้วตั้งท่าจะสะบัดหน้าจากไป แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้ ชางมินหยุดจ้องหน้าเด็กสาวนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น

"ชั้น ชิมชางมิน ยินดีที่ได้รู้จัก" เสียงที่เปล่งออกมาไม่ได้ดูเป็นมิตรเลยซักนิด ทั้งที่ดวงตานั้น กำลังเก็บทุกรายละเอียดของใบหน้าหวานในระยะประชิดให้ได้มากที่สุดอยู่แท้ๆ

"ขอโทษที แต่ชั้นไม่อยากรู้จักนาย" โมเมทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นและก้าวฉับๆจากไป


"เธอจะต้องได้เจอกับชั้นอีกแน่ๆ โซโมเม!!" เสียงเด็กหนุ่มตะโกนไล่หลังออกมา แต่เด็กสาวก็เบือนหน้าจ้ำๆออกมาอย่างไม่อยากจะสนใจ

...ไม่เห็นจะต้องไปสนใจตานั่นเลย ประสาทรึเปล่า ไร้มารยาทสิ้นดี ชั้นจะไม่มีวันเอาตัวเองไปเกี่ยวข้องกับนายแน่ๆ สาบานเลย!!...

แต่โดยที่เด็กสาวเองก็ไม่รู้ตัว.. ทั้งที่ศิษย์สำนักซีรึมก็มีตั้งมากมาย.. แต่โชคชะตาก็ได้ขีดให้เด็กสาวและเด็กหนุ่มยังต้องเจอกันเพื่อต่อปากต่อคำแบบนี้ไปอีกนาน อย่างเลี่ยงไม่ได้เลยทีเดียว