(( + Seo Momei Little Dollfie.s Box + ))

ลำดับตอนที่ #7 : :: Audition * L.S.A ::

"นี่!! พวกคุณจะบ้ารึไงห๊ะ ประสาทกลับไปแล้วเหรอ ไม่รู้รึไงว่าชั้นเป็นใคร ชั้นบอกว่าเข้าได้ก็เข้าได้สิ ให้ชั้นเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!!" เสียงใสเล็กๆตวาดใส่สต๊าฟคุมแบ็คสเตจคนหนึ่งที่กำลังยืนเกาหัวยิกๆอย่างเหนื่อยหน่าย ในขณะที่เด็กสาวยังยืนเท้าเอวขมวดคิ้วอย่างเกรี้ยวกราด

"แต่เค้าไม่ให้แฟนคลับเข้าจริงๆนะครับ" สต๊าฟหนุ่มตอบกลับมาอย่างสุภาพ

"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ชั้นบอกว่าไม่ใช่แฟนคลับไงเล่า ให้ชั้นเข้าไป เร็วๆเข้า อย่าให้ชั้นต้องโมโหขึ้นมาจริงๆนะ!!" เด็กสาวตวาดจนเริ่มเหนื่อยอ่อน แต่แล้วร่างสูงของใครคนหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านใน เด็กสาวตวัดสายตาไปมองแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"มีอะไรกันเหรอครับ เสียงดังเข้าไปถึงข้างใน.. อ้าว โมเม มาได้ไงเนี่ย" เด็กหนุ่มหันมามองเด็กสาวที่ตอนนี้ท่าทางดี๊ด๊าสุดๆ "ชั้นก็มาของชั้นเหมือนเดิมแหละ แต่คนพวกนี้น่ะสิ ไม่ให้ชั้นเข้าไป นายมาก็ดีเลย พาชั้นเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะชางมิน" เด็กสาวร่างเล็กที่ชื่อว่า โมเม พูดแล้วทำแก้มป่อง

"อ่า.. เดี๋ยวผมจัดการเองครับ" ชางมินพูดแล้วหันไปก้มหัวน้อยๆให้กับสต๊าฟคนนั้น โมเมเชิดใส่อย่างผู้มีชัยแล้วหันกลับมามองหน้าเด็กหนุ่มร่างสูงต่อ "ไปเหอะ.. วันนี้สั่งพวกซีฟู้ดมาเยอะเลย เดี๋ยวจะได้โทรสั่งให้คนเอาขึ้นมาให้" โมเมพูดแล้วตั้งท่าจะเดินจ้ำๆเข้าแบ็คสเตจไป แต่ถูกชางมินรั้งข้อมือไว้ซะก่อน

"ไม่ได้ งานนี้เค้าไม่ให้คนนอกเข้าไปข้างในนะ ผู้ใหญ่เต็มเลย เค้ามีธุระกัน เข้าไปไม่ได้นะเม" ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง แต่นั่นทำเอาเด็กสาวหุบยิ้มแล้วเริ่มขมวดคิ้วน้อยๆ "ทำไมไม่ได้ล่ะ แค่ชั้นคนเดียวก็ไม่ได้เลยเหรอ?" โมเมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ที่เหมือนเป็๋นสัญญาณเตือนภัยก่อนภูเขาไฟฟูจิจะระเบิดยังไงอย่างงั้น

"ไม่ได้เม ในนั้นมีแต่ผู้ใหญ่ระดับสูงๆทั้งนั้นเลยนะ" ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงปรามๆ "แล้วไง? ผู้ใหญ่ที่ไหนกันนักหนา ไม่รู้จักซะแล้วว่าชั้นเป็นใคร เดี๋ยวชั้นให้พ่อชั้นมาเคลียร์ก็ได้ ใหญ่ยังไงก็ต้องยอมพ่อชั้นยู่ดีแหละ ชั้นไม่สนหรอก พาชั้นเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย นายอย่ามาขัดใจชั้นอีกคนนะ" โมเมเริ่มพูดกระแทกน้ำเสียงแล้วขมวดคิ้วจนหน้าหงิก

"เม.. ไม่เอา อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่สิ" ชางมินเริ่มทำท่าเหมือนผู้ใหญ่กำราบเด็ก แต่นั่นยิ่งทำให้เด็กสาวมีโมโหมากขึ้นกว่าเก่าเป็นทวีคูณ "ชางมิน.. ชั้นให้เวงลานายคิด 10 วินาที นายจะให้ชั้นเข้าไปดีๆมั้ย?" โมเมถามด้วยเสียงเย็นๆ แล้วจ้องหน้าชางมินนิ่ง ชางมินได้แต่ส่ายหัวเบาๆอย่างจนปัญญา

"10.. 9.. 8.. 7.. 6.. 5.. 4.. 3.."

เด็กสาวหยุดพุดแล้วจ้องหน้าชางมิน เด็กหนุ่มหันกลับมามอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"2.."

"........"

"1.."

เด็กสาวพูดแล้วหยุดเสียงไว้ ชางมินหันมามองเด็กสาวอย่างสงสัยว่าเด็กสาวจะทำอะไร

"กรี๊.. อุ๊บ!!"

ชางมินรีบคว้าตัวเด็กสาวมาแนบไว้กับอกแล้วเอาฝ่ามือเรียวปิดปากเล็กๆที่กำลังจะแผดเสียงนั่นไว้ เด็กสาวหลับตาปี๋อยู่ในอ้อมกอด.. หัวใจเต้นถี่ กระหน่ำรัวเร็วจนแทบหายใจไม่ทันกับการกระทำของร่างสูงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ใบหน้าร้อนผ่าวชาวาบ ข้างแก้มฉีดสีแดงซ่านไปหมด

ชางมินก้มลงดูเด็กสาวในอ้อมกอดแล้วค่อยๆดันร่างที่แข็งทื่อเป็นท่อนไม้ออกมาจากอกตัว
เอง โมเมเหลือบขึ้นมามองหน้าชางมินช้าๆอย่างอึ้งๆ

และทันทีที่เด็กสาวรวบรวมสติได้.. เท้าเล็กๆที่สวมรองเท้าผ้าใบสีหวานนั้นก็กระแทกส้นเท้าลงไปบนเท้าของเด็กหนุ่มร่างสู
งอย่างเต็มแรง

"ไอ้บ้า..!!!!"

โมเมตะโกนใส่หน้าชางมินที่ร้องจ๊ากทันทีแล้วรีบหันหลังวิ่งจากมา ท่ามใกลางความรู้สึกมากมายที่ประดังประเดเข้ามาพร้อมๆกันนั้น

โมโห โกรธ ขัดใจ อย่างที่สุด

แต่..

ก็รู้สึกว่าหัวใจนั้นวูบไหว ราวกับหลุดลอยหายไป ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวซะแล้ว

...ทำบ้าอะไร ทำไมไม่คิดบ้างนะ ไม่รู้รึไงว่าชั้นคิดยังไงกับนายอยู่ ยังมาทำแบบนี้อีก บ้าที่สุดเลย อิตาชางมินบ้า บ้า บ้า บ้า!!!...