(( + Seo Momei Little Dollfie.s Box + ))

ลำดับตอนที่ #5 : :: Audition * Agape of Heaven (Short) ::

"หึ.. ชิมชางมิน.. งั้นเหรอ? จากประวัติการเรียน ก็ดีนี่ ดูท่าทางแล้วคงไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆด้วยสินะ ในเรื่องการเรียนเนี่ย แต่ชั้นก็ไม่ยอมใครง่ายๆเหมือนกัน ถ้านายคิดว่านายจะเป็นที่หนึ่ง ก็ลองเจอกับชั้นดูซักตั้ง โซโมเมคนนี้ไม่ยอมปล่อยให้นายเป็นที่หนึ่งง่ายๆขนาดนั้นหรอก นายจะชนะชั้นไม่ได้เด็ดขาด!!"

"นายรู้อะไรมั้ย.. ที่นายพลาดครั้งนั้นน่ะ ไม่ใช่เพราะนายเตรียมตัวไม่พอหรอกนะ แต่นาย เตรียม กับทุกอย่างมากเกินไปต่างหาก รู้อะไรมั้ย.. บางทีการที่นายตั้งใจจะแข่งกับใครมากเกินไป มันก็ไม่เสมอไปที่นายจะชนะ ถ้านายลองแข่งกับตัวเองดู ไม่ต้องหันไปมองใคร แบบนั้นอาจจะดีซะกว่า..." โมเมพูดแล้วเงียบไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหันหลังออกจากห้อง แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็ชะงักฝีเท้าไว้แล้วหันหลับมาอีกครั้ง "อ้อ.. บอกอะไรไว้อีกอย่าง ชั้นไม่ได้มาบอกนายเพราะหวังดีอะไรหรอกนะ อย่าดีใจไปล่ะ ชั้นทำไป.. เพราะแค่อยากจะได้คู่แข่งที่มันสมน้ำสมเนื้อก็เท่านั้นเอง...โชคดีนะ ชิมชางมิน"

"โอ้ยยยยยยยย!! นี่มันอะไรกัน พวกเธออยู่กลุ่มชั้น เพียงแค่หวังว่าจะเกาะให้ชั้นพาพวกเธอได้คะแนนเต็มอย่างนั้นน่ะเหรอ ฮะ!? ซังอา ทำไมเธอหาภาพห่วยๆแบบนี้มาลงรายงานชั้น โซลกิ ชั้นบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้ตรวจทานดูดีๆก่อนพิมพ์ จีมินด้วย ทำไมประวัติมันสลับกันได้ขนาดนี้ พวกเธอทำงานกันยังไงเนี่ย!! แล้วก็เป็นชั้นใช่มั้ยที่ต้องเอางานไปแก้เองทั้งหมด ฮึ่ย..!!" โมเมตวาดใส่ทุกคนก่อนจะคว้ารายงานที่ ไม่ได้เรื่อง ในสายตาของเธอเล่มนั้นเดินออกไป

"อาจารย์คะ.. หนูไม่เข้าใจว่าทำไมคะแนนผลสอบครั้งนี้ของหนูมันได้แค่นี้ มันควรจะได้มากกว่านี้สิ อาจารย์ช่วยตรวจดูอีกทีได้รึเปล่าคะ?" โมเมพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา "อะไรกัน? แบบนี้เค้าเรียกไม่ยอมรับความจริงรึเปล่านะ?" โมเมหันไปตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ" ถามเสียงแข็ง "เปล๊า.. ก็เห็นว่าเก่งนักหนา ชั้นเลยยะ.." "หุบปากของนายไปซะ.. ยังไงคะแนนไฟนอลชั้น ไม่มีทางน้อยกว่านาย แน่นอน!!" พูดเสียงเด็ดขาดก่อนจะหันไปโค้งให้อาจารย์นิดหนึ่ง แล้วสะบัดหน้าใส่คนร่างสูง ก่อนจะเกินจากไป

"ชางมิน.. นาย.. เป็นอะไรรึเปล่า" โมเมถามเมื่อเห็นชางมินที่แยกตัวออกมานั่งคนเดียว ในมือกำลังกำกระดาษผลสอบไว้แน่น ด้วยสีหน้าที่.. ยากจะอธิบายว่าดูเจ็บปวดขนาดไหน "ชั้นไม่คิดว่าทั้งหมดจะเป็นการแข่งขันขนาดนั้นหรอก ทุกคนย่อมมีพลาดกันได้ทั้งนั้น และ นายไม่จำเป็นต้องชนะทุกครั้ง ชัยชนะไม่ใช่เหตุผลของทุกอย่าง.." โมเมหยุดพูดนิดหนึ่ง มองหน้าคนที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจในท่าทาง ก่อนจะพูดต่อ "ชั้นคงไม่มีอิทธิพลอะไรกับความรู้สึกของนาย และคงปลอบใจนายไม่ได้.. แต่ไว้ยังไง ครั้งหน้า.. เอาชนะชั้นให้ได้แล้วกัน แล้วชั้นจะรอดูชัยชนะของนาย.." โมเมพูดเบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป

แต่รู้อะไรมั้ย.. ถึงแม้ว่าครั้งนี้ชั้นจะได้ชัยชนะกลับมา.. แต่หัวใจของชั้น.. มันกำลังจะพ่ายแพ้ให้นาย อย่างที่ไม่เคยยอมให้ใครมาก่อน.. นายต่างหากล่ะ ที่กำลังจะชนะ.. รู้ตัวบ้างมั้ย..ชิมชางมิน