(( + Seo Momei Little Dollfie.s Box + ))

ลำดับตอนที่ #13 : :: Audition * Miracle of Love ::

ในห้องทะเบียนวัดผลช่วงก่อนจบปลายภาค มักจะแออัดไปด้วยนักเรียนหลากระดับชั้นที่พบว่าเกิดปัญหากับคะแนนของตัวเองมาชุมนุมกันโดยมิได้นัดหมายเสมอ ซึ่งวันนี้ก็เช่นเดียวกัน..

"แต่อาจารย์คับ ผมก็ทำแทนในส่วนของเค้าไปหมดแล้วนะคับ อาจารย์จะมาหักคะแนนผมแบบนี้ได้ยังไง" เด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งพูดขึ้นกับอาจารย์หญิงวัยกลางคนที่สวมแว่นตาหนาเตอะกรอบดำสุดเฮี้ยบ อาจารย์หญิงลดแว่นลงครึ่งหนึ่งแล้วมองหน้าลูกศิษย์หนุ่มแล้วก้มลงดูใบคะแนนในมือ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นพูด

"ชั้นไม่เห็นว่าคะแนนของเธอจะเลวร้ายตรงไหนซักนิดนะชิมชางมิน ไม่เห็นมีอะไรน่าวิตก ยังไงคะแนนระดับนี้ เธอก็ได้เกรดเออยู่แล้ว" อาจารย์หญิงพูดเรียบๆแล้ววางใบคะแนนลงอย่างไม่สนใจนัก แต่เด็กหนุ่มกลับเอียงหน้าพูดต่อ

"ผมไม่ได้ต้องการแค่เกรดเอนะคับ ทั้งที่ผมควรจะได้เพอร์เฟ็คสกอร์ แต่นี่อาจารย์กลับตัดคะแนนตรงนี้ของผมออกไปน่ะ" เด็กหนุ่มยังคงไม่ลดละกับการจะทำคะแนนให้ได้สูงสุด

"ก็งานชิ้นนั้นที่ชั้นให้พวกเธอไปทำมันเป็นงานคู่ ถ้าเธอทำคนเดียว ก็เท่ากับงานชิ้นนั้นไม่สมบูรณ์ มันเป็นงานที่สำเร็จโดยคนๆเดียว ในขณะที่อีกคนไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอประสานงานกันไม่ดีเองนะ เพราะฉะนั้นชั้นก็ให้เธอได้แค่นั้นแหละ.." อาจารย์หญิงเงยหน้าขึ้นมาตอบรวดเดียวจบแล้วมองหน้าเด็กหนุ่มนิ่ง

"แต่อาจารย์คับ..!!"

"ไม่มีแต่.. ชิมชางมิน เชิญออกไปได้แล้ว มีคนที่คะแนนของเค้ายังไม่ผ่านเกณฑ์การวัดผลรอให้ชั้นแก้ปัญหาของเค้าอยู่อีกมาก ถ้าขืนเธอยังยืนกวนใจชั้นนานกว่านี้ คะแนนความประพฤติของเธอก็จะถูกหักตามไปด้วยนะ" อาจารย์หญิงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทำเอาเด็กหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างฟึดฟัดแล้วเดินหันหลังผลักประตูแรงๆออกจากห้องไป อาจารย์หญิงได้แต่นั่งส่ายหัวเบาๆอย่างระอา

... ในขณะที่เด็กสาวอีกคนหนึ่งที่เอารายงานมาส่งย้อนหลังอยู่กับอาจารย์อีกคนที่โต๊ะข้างๆนั้น กำลังมองตามร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มที่จ้ำๆออกจากห้องไป เด็กสาวนิ่งมองอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด ถอนหายใจแรงๆเฮือกหนึ่งแล้วลุกเดินตามเด็กหนุ่มออกไปจากห้อง


ที่ชั้นบนสุดของดาดฟ้าโรงเรียน เด็กหนุ่มร่างสูงเรียนดีติดท็อปของโรงเรียน กำลังอาละวาดเตะโน่นเตะนี่เหมือนคนบ้าอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาอย่างที่คนทั่วไปคงไม่ได้พบเห็นนัก กระป่องน้ำอัดลมใบสุดท้ายที่อยู่ในระยะพอที่ขาจะเตะถึงถูกเตะอัดเปรี้ยงเข้ากับกำแพง
แล้วมันก็เด้งมาตกลงที่ปลายเท้าของเด็กสาวที่เดินตามเด็กหนุ่มขึ้นมาถึงบนดาดฟ้านี่

โซ โมเม ก้มลงหยิบกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาช้าๆ แล้วค่อยๆก้าวไปหาชิม ชางมินที่ลงไปนั่งหันหลังกอดเข่าอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่ริมดาดฟ้า ก่อนจะหยุดลงในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ห่างนัก แล้วเขวี้ยงกระป๋องน้ำอัดลมในมือใส่หัวเด็กหนุ่มเต็มแรง

"เฮ้ย ไรวะ" ชางมินที่กำลังอยู่ในสภาพอารมณ์ที่ตกต่ำสุดๆหันมาทางต้นตอด้วยสีหน้ามุ่ยๆแล้วเอามือ
กุมหัวไว้ แต่ทันทีที่หันมาเจอเด็กสาวผมยาว คิ้วเข้มๆที่ขมวดเป็นปมไว้นั้นก็คลายลง จากอารมณ์โมโหเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ

"โซ โมเม..?" เด็กหนุ่มพึมพำชื่อของเด็กสาวคนดังของโรงเรียนออกมาจากปาก ด้วยความรู้สึกแปลกใจที่สาวป๊อบคนนี้ อยู่ดีๆก็มาโผบ่ที่ดาดฟ้าในเวลานี้ได้ ใบหน้าของชางมินตีออกมาเป็นเครื่องหมายเควสชั่นมาร์ค

"นายคิดว่าตัวนายเองทำบ้าอะไรอยู่ชิมชางมิน" เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงกร้าวตามแบบฉบับโซ โมเม เด็กสาวห้าวๆที่ออกจะค่อนไปทางมุทะลุดุดันด้วยซ้ำ ชางมินที่งงอยู่แล้วยิ่งงงหนักเข้าไปอีก

"หมายความว่ายังไง ชั้นไม่เข้าใจ?" ชางมินตอบกลับมาแค่นั้น โมเมยิ้มเยาะๆที่มุมปากอย่างสมเพช

"หึ.. นายคิดว่าการที่นายแบกกระเป๋า หอบหนังสือมาโรงเรียน ตั้งหน้าตั้งตาอ่านๆๆอยู่ทุกวันเนี่ย มันเพื่ออะไรกัน.. ห๊ะ?" เด็กสาวกระชากเสียงถาม คิ้วเรียวขมวดกันอย่างเอาจริงเอาจัง

"เธอพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ.. ชั้นไม่เข้าใจด้วยหรอกนะ ชั้นแค่อ่านก็เพราะมันเป็นหน้าที่ของนักเรียนที่ดีคนนึงที่พึงกระทำ ไม่ใช่รึไง?" ชางมินตอบ ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้ว กับสาวสวยคนดังของโรงเรียนก็ควรจะไว้ท่ากันบ้าง แต่ตอนนี้ชางมินไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดดีซักเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มจึงตอบออกมาแบบตรงๆอย่างที่ตัวเองคิด

"อ้อเหรอ.. นายทำเพราะมันเป็นแค่ หน้าที่ งั้นสินะ"

"..........."

"นายรู้อะไรมั้ย? การที่นายเป็นบ้าเป็นหลังอยู่กับคะแนนของนายไปเทอมๆนึงแบบนี้น่ะ มันไม่ได้หมายความว่าชีวิตของนายจะเจริญขึ้นหรอกนะ" โมเมพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแข็งแกร่ง และมั่นคง เด็กสาวหยุดพุดแล้วหันไปมองหน้าชางมินที่จ้องมองเธอด้วยแววตาที่สงสัยและตั้งใจฟังก่
อนจะพูดต่อ

"ชีวิตของนาย ไม่ได้อยู่แค่ในตำราเรียนหรอก นายไม่ได้จะอยู่แค่ในรั้วโรงเรียนเสมอไป.. การที่นายได้เพอร์เฟ็คสกอร์ตลอด ใช่ว่านั่นจะเป็นหลักประกันว่านายจะมีชีวิตที่มีคุณภาพเต็มร้อยได้ซะเมื่อไหร่กัน.. คะแนนของนายที่นายทำๆมา นั่นมันก็ดีเลิศเลอจนเข้ามหาลัยชั้นนำได้ตั้งมากมายแล้ว ชั้นไม่เห็นเข้าใจว่านายจะเครียดไปทำไมนักหนา.. หัดเรียนรู้อะไรที่แตกต่างซะบ้างเถอะ อย่างน้อยวันนี้นายก็ควรจะได้เรียนรู้ ถึงความผิดพลาดและการรู้จักยอมรับฟังเหตุผลซะบ้าง ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะต้องได้ดั่งใจนายเสมอไป..." โมเมร่ายยาวเหยียดไปเรื่อย แล้วหันไปมองชางมินที่ยังคงนั่งฟังเธอ แววตาที่มองมาเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อหูตัวเองนัก

"นี่.. ที่ชั้นพูดไปน่ะ เข้าใจรึเปล่า?" โมเมก้มลงถามชางมินที่นั่งอึ้งรับประทานอยู่ เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ.. ชางมินกำลังมองเด็กสาวด้วยความรู้สึกมากมายที่วิ่งเข้ามา ประทับใจรึเปล่านะ? กับความคิดของคนๆนี้.. ไม่ใช่แค่ความสวย แต่อะไรหลายอย่างที่แฝงไว้ มันดึงดูดซะยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

"งั้นก็ดีแล้ว.. อย่าไปคิดมากอีกแล้วกัน ชั้นล่ะกลัวว่าเดี๋ยวเซลล์สมองเจ๋งๆของนายมันจะอ่อนเปลี้ยไปหมดซะก่อน" โมเมพูดด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่ทั้งเท่ห์และมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก แล้วหันหลังตั้งท่าจะเดินจากไป แต่ก็ต้องชะงักผีเท้าเมื่อได้ยินประโยคของชางมินที่ตั้งคำถามขึ้นมา

"ทำไมคุณถึงต้องตามผมขึ้นมาถึงบนนี้ แล้วทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?" ชางมินถาม.. เพราะไม่อยากจะให้เวลาตรงนี้มันผ่านเลยไป แล้วเมื่อเจอกันอีกครั้ง ก็จะไม่มีโอกาสได้ถามอีก เด็กสาวอมยิ้มน้อยๆกับตัวเอง แล้วพูดขึ้นทั้งๆที่ยังหันหลัง

"ไม่รู้สิ.. ก็แค่เพราะอยากจะทำ มันไม่มีเหตุผลมากกว่านั้นหรอก แล้วไว้เราคงได้เจอกันใหม่นะ" เด็กสาวพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินก้าวลงบันไดไป

...นั่นสินะ เพราะอะไรกัน? ทำไมชั้นถึงหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ล่ะ? เฮ่ออออออ ช่างมันเถอะโมเม กับตาเด็กพาสชั้นนั่น มันคงไม่มีอะไรหรอก.. มั้ง?...