ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :: Audition * I Believe ::
"ว๊อยยยยยยยยยยยยยย อะไรของเธอกันเนี่ย นี่ชั้นอุตส่าห์ไปขอผลัดอาจารย์มาแล้วนะ แล้วทำไมเธอยังไงทำแบบนี้อีก นี่มันรายงานกลุ่มนะ ทำไมไม่คิดถึงคนอื่นบ้าง ห๊า!!" เด็กสาวผมยาวที่เส้นผมสลวยถูกมัดรวบไว้ กับเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่
ปัง!!
"นี่!! พูดอะไรบ้างสิ" เด็กสาวผมยาวทุบโต๊ะอย่างแรงจนเด็กสาวคนนั้นสะดุ้ง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่ชั้นจะเอายังไงกับเธอดีนะ!! งั้นก็เชิญนั่งแป้นแล๊นของเธอต่อไปเถอะ ชั้นเองก็ได้.. ชั้นทำคนเดียวก็ได้ โซโมเมคนนี้แหละ ที่ต้องทำเอง!!" เด็กสาวพูดอย่างประชดประชันแล้วคว้ารายงานภาควิชาจิตวิทยาขึ้นมาแล้วก้าวจ้ำๆออกจากห้องไป
...รายงานแค่นี้ก็ทำไม่ได้ อ้างโน่น อ้างนี่ คะแนนตัวเองด้วยแท้ๆยังไม่รู้จักห่วง ชั้นจะไม่ว่าเลยซักคำถ้าคะแนนของชั้นมันไม่ต้องไปปผูกติดอยู่กับเธอเนี่ย สวรรค์แกล้งชั้นชัดๆให้มาจับฉลากได้คู่กับเธอ อ๊อยยยยยยยยยยยยยยย อยากตาย พี่ยูมินอยู่ไหนกันนะ จะช่วยแก้ให้ได้รึเปล่าเนี่ย...
โมเมคิดแล้วเอามือขยี้หัวอย่างบ้าคลั่งไปด้วยขณะเดินไปตามทางเดินจากตึกปี1 ไปยังตึกปี3 นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาพากันมองเด็กสาวด้วยสายตาประหลาด แต่โมเมก็ไม่ได้สังเกตหรือคิดจะสนใจแม้แต่น้อย แดดร้อนๆยิ่งทำเอาเด็กสาวแทบอยากจะอาละวาดเตะกระถางต้นไม้ข้างทาง ถ้าสายตาไม่เหลือบไปพบรุ่นพี่สาว จองยูมินซะก่อน
โมเมรีบไล่ความหงุดหงิดออกจากสมองแล้วส่งยิ้มไปเบิกทางกับรุ่นพี่สาวก่อนทันที แต่ยูมินยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานในมือไม่ได้สนใจเด็กสาวซักนิด โมเมเห็นดังนั้นจึงต้องรีบก้าวฉับๆเข้าไปหายูมินซะก่อนที่หล่อนจะเดินขึ้นตึกไป
โมเมเดินก้าวฉับๆไปพร้อมกับกำลังจะอ้าปากเรียกชื่อ จองยูมินไว้ แต่แล้วก่อนที่เธอจะเดินไปถึงตัวรุ่นพี่สาว เธอก็พบว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาบดบังระยะสายตาของเธอ เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเด็กสาวด้วยท่าทางเก๊กเมินอันน่าใช้เรียวขายันร่างออกไปให้พ้นทางเดินที่สุด ประกอบกับรอยยิ้มกวนๆนั่น ทำเอาเด็กสาวทนไม่ได้
"นี่ ทางเดินก็มีตั้งกว้าง ช่วยย้ายไอ้สัดส่วนเสาไฟฟ้าของนายนี่ไปให้พ้นๆทางเดินหน่อยได้มั้ย คนอื่นเค้าจะเดินไปไหนมาไหนกันมันไม่สะดวกนะ เกะกะชะมัด ถอยไปปะ" โมเมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆกับประโยคคิดว่าฟังดูธรรมด๊าธรรมดาใoความรู้สึกของเธอ แต่สำหรับมนุษย์คนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นายแบบหนุ่มมาดมั่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้แล้ว มันเป็นประโยคที่ขัดหูอย่างรุนแรงเลยทีเดียว
"นี่ ไม่คิดว่ามันแรงไปหน่อยรึไง น่าเบื่อจริงๆเด็กผู้หญิงพวกนี้ ชั้นอุตส่าห์ให้โอกาสแล้วนะ จะไม่คุยอะไรกับชั้นเลยจริงๆน่ะเหรอ? ถ่ายรูปก็ได้นะ พอดีวันนี้ชั้นว่างคาบนึงพอดี" นายแบบหนุ่มเสน่ห์แรงผู้สุดแสนจะหลงตัวเองพูดแล้วยืนล้วงกระเป๋าโพสท่าที่ใช้ถ่ายแบบลงตามแม็กกาซีนบ่อยๆ ปล่อยเส้นผมให้ปลิวไปตามลม แต่นั่นทำเอาเด็กสาวปวดหัวจี๊ด จนปรอทควบคุมอารมณ์ทำท่าจะแตกอยู่รอมร่อ
"นายว่าไงนะ? ให้โอกาสชั้น.. ให้ชั้นถ่ายรูปนายเนี่ยนะ?" หันมาขมวดคิ้วน้อยๆถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"เอ้า ก็ใช่น่ะสิ เอาน่า.. ไม่ต้องอายหรอก ชั้นรู้ว่าเธอชอบชั้น ไม่งั้นเมื่อกี้เธอจะแอบยิ้มให้ชั้นทำไมกันล่ะ" เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าที่เจือรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากกวนๆอย่างขี้เล่น แต่สำหรับโมเมแล้ว.. มันไม่เล่นเลยซักนิด
"เหอะๆ ให้ตายเหอะ นายมันบ้าไปแล้ว!!" โมเมเริ่มตวาดใส่เด็กหนุ่มอย่างเหลืออด เมื่อท่าทางของเด็กหนุ่มนั้น ยิ่งดูก็ยิ่งน่าหมั่นไส้เข้าไปทุกขณะ ท่าทางของคนหลงตัวเอง อันเป็นสิ่งที่โซโมเมคนนี้เกลียดและรู้สึกว่ามันช่างรกหูรกตาที่สุด
"อะไรกัน? ทำไมพูดแบบนี้ล่ะยัยบ้า เธอสิบ้า เธอจะบอกว่าเธอไม่ชอบชั้นงั้นเหรอฮะ?" เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนเพิ่งจะเริ่มสะทกสะท้ายกับคำพูดของเด็กสาวเริ่มเลิกเก๊กหลุดอิมเมจ แล้วหันมาถลึงตาถามเด็กสาวอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ
"ก็เออน่ะสิ!! ชั้นจะไปชอบนายทำไมไม่ทราบ ห๊ะ!!" โมเมตะโกนสวนกลับไปตรงๆอย่างไม่อ้อม เล่นเอาร่างสูงยืนอึ้ง
"เธอไม่รู้เหรอว่าชั้นเป็นใครน่ะ!?" เด็กหนุ่มถามต่อด้วยท่าทางงงๆ ก็จะให้ทำใจเชื่อได้ยังไงว่ามหาลัยนี้จะมีคนไม่รู้จักเค้าด้วย.. เค้าน่ะ ชิม ชางมินเชียวนะ!!
"รู้สิคะ ชั้นรู้จักคุณอยู่หรอกค่ะ คุณชิมชางมินนายแบบคนดังของมหาลัย แต่ประทานโทษเถอะ ชั้นไม่ชอบคุณซักนิดเลยค่ะ ช่วยย้ายหุ่นก้างๆชะลูดๆนี่ของคุณไปให้พ้นทางด้วย ชั้นไม่ว่าง มีงานอย่างอื่นที่มันมีสาระกว่าการมายืนเถียงกับเสาไฟฟ้าพูดได้ต้องทำ!!"
"นี่.. เธอ!! กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับชั้นเนี่ย" เด็กหนุ่มนายแบบเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆจังๆเมื่อเจอประโยคยาวยืดที่มีแต่คำพูดด่าทอหลุดออกมาจากปากของเด็กสาว
"ว๊อยยยยยยยยยยยยยยย แล้วทำไมชั้นจะพูดไม่ได้ล่ะฮะ ก็ชั้นเดินของชั้นอยู่ดีๆ จะรีบเอารายงานไปให้รุ่นพี่ช่วยดูให้เนี่ย แล้วนายก็ประสาทกลับมายืนขวางชั้นแบบเนี๊ยะ ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิด่านาย ห๊ะ!! เสียเวลาจริงๆ มายุ่งวุ่นวายอะไรกับชั้น ถอยป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย" โมเมรำคาญจนปรอทควบคุมอารมณ์แตกเพล้งในที่สุด เด็กสาวเดินกระแทกชางมินแรงๆผ่านไป แต่คล้อยหลังไปไม่เท่าไหร่ ชางมินก็หันหลังกลับไปฉุดแขนเด็กสาวกลับมาแรงๆ จนโมเมเซเข้ามาชิดตัว
"ไม่ให้ไป!!" ชางมินตวาดเสียงดัง โมเมเชิดหน้าขึ้นมองชางมินด้วยดวงตาแข็งกร้าว
"อะไรของนายเล่า!!!!" เด็กสาวตะคอกใส่หน้ากลับไปแรงๆแล้วพยายามบิดข้อมือตัวเองออกจากฝ่ามือเรียวแข็งแกร่งนั้น
"เธอกล้าขัดใจชั้นได้ยังไง ยังไม่เคยมีคนทำกับชั้นแบบนี้เลยนะ เธอชื่ออะไรน่ะ.." ชางมินถามเด็กสาวอย่างใคร่รู้แล้วตั้งท่าจะก้มลงมองใบหน้าหวานใสเด็กสาวผู้แตกต่างคน
นี้ใกล้ๆ แต่แล้วเค้าก็รู้สึกถึงแรงจุกแน่นที่ท้อง เมื่อเด็กสาวประเคนศอกเข้าที่หน้าท้องของเด็กหนุ่มอย่างแรงแล้วตามด้วยเตะเข้าที่ขาแรงๆอีกทีจนชางมินแทบทรุด โมเมที่หลุดออกมาจากการจับกุมของเด็กหนุ่มได้ รีบวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้วตวาดเสียงดังก่อนที่จะวิ่งจากไป
"ชั้นจะชื่ออะไรมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนายทั้งนั้น ชั้นไม่อยากรู้จักนาย ไปไหนก็ไปเลยไป ไอ่เสาไฟฟ้า หลงตัวเอง อวดดี เอาแต่ใจ โรคจิต!!"
ปัง!!
"นี่!! พูดอะไรบ้างสิ" เด็กสาวผมยาวทุบโต๊ะอย่างแรงจนเด็กสาวคนนั้นสะดุ้ง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่ชั้นจะเอายังไงกับเธอดีนะ!! งั้นก็เชิญนั่งแป้นแล๊นของเธอต่อไปเถอะ ชั้นเองก็ได้.. ชั้นทำคนเดียวก็ได้ โซโมเมคนนี้แหละ ที่ต้องทำเอง!!" เด็กสาวพูดอย่างประชดประชันแล้วคว้ารายงานภาควิชาจิตวิทยาขึ้นมาแล้วก้าวจ้ำๆออกจากห้องไป
...รายงานแค่นี้ก็ทำไม่ได้ อ้างโน่น อ้างนี่ คะแนนตัวเองด้วยแท้ๆยังไม่รู้จักห่วง ชั้นจะไม่ว่าเลยซักคำถ้าคะแนนของชั้นมันไม่ต้องไปปผูกติดอยู่กับเธอเนี่ย สวรรค์แกล้งชั้นชัดๆให้มาจับฉลากได้คู่กับเธอ อ๊อยยยยยยยยยยยยยยย อยากตาย พี่ยูมินอยู่ไหนกันนะ จะช่วยแก้ให้ได้รึเปล่าเนี่ย...
โมเมคิดแล้วเอามือขยี้หัวอย่างบ้าคลั่งไปด้วยขณะเดินไปตามทางเดินจากตึกปี1 ไปยังตึกปี3 นักศึกษาที่เดินผ่านไปมาพากันมองเด็กสาวด้วยสายตาประหลาด แต่โมเมก็ไม่ได้สังเกตหรือคิดจะสนใจแม้แต่น้อย แดดร้อนๆยิ่งทำเอาเด็กสาวแทบอยากจะอาละวาดเตะกระถางต้นไม้ข้างทาง ถ้าสายตาไม่เหลือบไปพบรุ่นพี่สาว จองยูมินซะก่อน
โมเมรีบไล่ความหงุดหงิดออกจากสมองแล้วส่งยิ้มไปเบิกทางกับรุ่นพี่สาวก่อนทันที แต่ยูมินยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านรายงานในมือไม่ได้สนใจเด็กสาวซักนิด โมเมเห็นดังนั้นจึงต้องรีบก้าวฉับๆเข้าไปหายูมินซะก่อนที่หล่อนจะเดินขึ้นตึกไป
โมเมเดินก้าวฉับๆไปพร้อมกับกำลังจะอ้าปากเรียกชื่อ จองยูมินไว้ แต่แล้วก่อนที่เธอจะเดินไปถึงตัวรุ่นพี่สาว เธอก็พบว่าเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาบดบังระยะสายตาของเธอ เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเด็กสาวด้วยท่าทางเก๊กเมินอันน่าใช้เรียวขายันร่างออกไปให้พ้นทางเดินที่สุด ประกอบกับรอยยิ้มกวนๆนั่น ทำเอาเด็กสาวทนไม่ได้
"นี่ ทางเดินก็มีตั้งกว้าง ช่วยย้ายไอ้สัดส่วนเสาไฟฟ้าของนายนี่ไปให้พ้นๆทางเดินหน่อยได้มั้ย คนอื่นเค้าจะเดินไปไหนมาไหนกันมันไม่สะดวกนะ เกะกะชะมัด ถอยไปปะ" โมเมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆกับประโยคคิดว่าฟังดูธรรมด๊าธรรมดาใoความรู้สึกของเธอ แต่สำหรับมนุษย์คนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นายแบบหนุ่มมาดมั่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้แล้ว มันเป็นประโยคที่ขัดหูอย่างรุนแรงเลยทีเดียว
"นี่ ไม่คิดว่ามันแรงไปหน่อยรึไง น่าเบื่อจริงๆเด็กผู้หญิงพวกนี้ ชั้นอุตส่าห์ให้โอกาสแล้วนะ จะไม่คุยอะไรกับชั้นเลยจริงๆน่ะเหรอ? ถ่ายรูปก็ได้นะ พอดีวันนี้ชั้นว่างคาบนึงพอดี" นายแบบหนุ่มเสน่ห์แรงผู้สุดแสนจะหลงตัวเองพูดแล้วยืนล้วงกระเป๋าโพสท่าที่ใช้ถ่ายแบบลงตามแม็กกาซีนบ่อยๆ ปล่อยเส้นผมให้ปลิวไปตามลม แต่นั่นทำเอาเด็กสาวปวดหัวจี๊ด จนปรอทควบคุมอารมณ์ทำท่าจะแตกอยู่รอมร่อ
"นายว่าไงนะ? ให้โอกาสชั้น.. ให้ชั้นถ่ายรูปนายเนี่ยนะ?" หันมาขมวดคิ้วน้อยๆถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"เอ้า ก็ใช่น่ะสิ เอาน่า.. ไม่ต้องอายหรอก ชั้นรู้ว่าเธอชอบชั้น ไม่งั้นเมื่อกี้เธอจะแอบยิ้มให้ชั้นทำไมกันล่ะ" เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าที่เจือรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากกวนๆอย่างขี้เล่น แต่สำหรับโมเมแล้ว.. มันไม่เล่นเลยซักนิด
"เหอะๆ ให้ตายเหอะ นายมันบ้าไปแล้ว!!" โมเมเริ่มตวาดใส่เด็กหนุ่มอย่างเหลืออด เมื่อท่าทางของเด็กหนุ่มนั้น ยิ่งดูก็ยิ่งน่าหมั่นไส้เข้าไปทุกขณะ ท่าทางของคนหลงตัวเอง อันเป็นสิ่งที่โซโมเมคนนี้เกลียดและรู้สึกว่ามันช่างรกหูรกตาที่สุด
"อะไรกัน? ทำไมพูดแบบนี้ล่ะยัยบ้า เธอสิบ้า เธอจะบอกว่าเธอไม่ชอบชั้นงั้นเหรอฮะ?" เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนเพิ่งจะเริ่มสะทกสะท้ายกับคำพูดของเด็กสาวเริ่มเลิกเก๊กหลุดอิมเมจ แล้วหันมาถลึงตาถามเด็กสาวอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ
"ก็เออน่ะสิ!! ชั้นจะไปชอบนายทำไมไม่ทราบ ห๊ะ!!" โมเมตะโกนสวนกลับไปตรงๆอย่างไม่อ้อม เล่นเอาร่างสูงยืนอึ้ง
"เธอไม่รู้เหรอว่าชั้นเป็นใครน่ะ!?" เด็กหนุ่มถามต่อด้วยท่าทางงงๆ ก็จะให้ทำใจเชื่อได้ยังไงว่ามหาลัยนี้จะมีคนไม่รู้จักเค้าด้วย.. เค้าน่ะ ชิม ชางมินเชียวนะ!!
"รู้สิคะ ชั้นรู้จักคุณอยู่หรอกค่ะ คุณชิมชางมินนายแบบคนดังของมหาลัย แต่ประทานโทษเถอะ ชั้นไม่ชอบคุณซักนิดเลยค่ะ ช่วยย้ายหุ่นก้างๆชะลูดๆนี่ของคุณไปให้พ้นทางด้วย ชั้นไม่ว่าง มีงานอย่างอื่นที่มันมีสาระกว่าการมายืนเถียงกับเสาไฟฟ้าพูดได้ต้องทำ!!"
"นี่.. เธอ!! กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับชั้นเนี่ย" เด็กหนุ่มนายแบบเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆจังๆเมื่อเจอประโยคยาวยืดที่มีแต่คำพูดด่าทอหลุดออกมาจากปากของเด็กสาว
"ว๊อยยยยยยยยยยยยยยย แล้วทำไมชั้นจะพูดไม่ได้ล่ะฮะ ก็ชั้นเดินของชั้นอยู่ดีๆ จะรีบเอารายงานไปให้รุ่นพี่ช่วยดูให้เนี่ย แล้วนายก็ประสาทกลับมายืนขวางชั้นแบบเนี๊ยะ ทำไมชั้นจะไม่มีสิทธิด่านาย ห๊ะ!! เสียเวลาจริงๆ มายุ่งวุ่นวายอะไรกับชั้น ถอยป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย" โมเมรำคาญจนปรอทควบคุมอารมณ์แตกเพล้งในที่สุด เด็กสาวเดินกระแทกชางมินแรงๆผ่านไป แต่คล้อยหลังไปไม่เท่าไหร่ ชางมินก็หันหลังกลับไปฉุดแขนเด็กสาวกลับมาแรงๆ จนโมเมเซเข้ามาชิดตัว
"ไม่ให้ไป!!" ชางมินตวาดเสียงดัง โมเมเชิดหน้าขึ้นมองชางมินด้วยดวงตาแข็งกร้าว
"อะไรของนายเล่า!!!!" เด็กสาวตะคอกใส่หน้ากลับไปแรงๆแล้วพยายามบิดข้อมือตัวเองออกจากฝ่ามือเรียวแข็งแกร่งนั้น
"เธอกล้าขัดใจชั้นได้ยังไง ยังไม่เคยมีคนทำกับชั้นแบบนี้เลยนะ เธอชื่ออะไรน่ะ.." ชางมินถามเด็กสาวอย่างใคร่รู้แล้วตั้งท่าจะก้มลงมองใบหน้าหวานใสเด็กสาวผู้แตกต่างคน
นี้ใกล้ๆ แต่แล้วเค้าก็รู้สึกถึงแรงจุกแน่นที่ท้อง เมื่อเด็กสาวประเคนศอกเข้าที่หน้าท้องของเด็กหนุ่มอย่างแรงแล้วตามด้วยเตะเข้าที่ขาแรงๆอีกทีจนชางมินแทบทรุด โมเมที่หลุดออกมาจากการจับกุมของเด็กหนุ่มได้ รีบวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้วตวาดเสียงดังก่อนที่จะวิ่งจากไป
"ชั้นจะชื่ออะไรมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนายทั้งนั้น ชั้นไม่อยากรู้จักนาย ไปไหนก็ไปเลยไป ไอ่เสาไฟฟ้า หลงตัวเอง อวดดี เอาแต่ใจ โรคจิต!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น