คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Impossible (1)
Impossible (1)
Junmyun x Kyungsoo
เรื่ออผมับุนมยอนฮยอแทบะเป็นไปไม่ไ้ แ่มัน็เป็นไปแล้ว
“ฮือ...ยอูอ่า โราทิ้ั้นไปแล้ว ฮือออออ ยอู~~” ผมถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย ้อมาเป็นที่ระบายวามเศร้าโศอุนมยอนฮยอเวลาโนผู้หิทิ้มา ึ่รั้นี้เป็นรอบที่เท่าไหร่็ไม่รู้ ไม่ไ้นับ เาว้าโูมารินใส่แ้วแล้วระอึๆ อินที่นั่อยู่้าผม พยายามลืมาฝืนวาม่ว เาสัปหไปหลายรอบแล้ว เห็นแล้วน่าสสารว่าุนมยอนฮยอเป็นไหนๆ ผมเลยไล่เาไปนอน
“โราอ่า...ทิ้โอป้าไปทำมายยย...”
ถ้าเป็นนธรรมาอหั็้อไปเมาที่ร้านเหล้า แ่พอเป็นไออล ะทำัวไร้สาระไ้็แ่ที่หอพัเท่านั้น อนนี้เือบีสอแล้ว ผมเอนหลัพิพนัเ้าอี้ในห้อรัว มอุนมยอนฮยอที่เมานทรัวไม่อยู่ ลไปนอนหน้าแนบพื้นเรียบร้อยแล้ว ี...ินเ้าไป ถ้าพรุ่นี้ลุมาทำานไม่ไ้ ะฟ้อึฮวานฮยอให้เ็
“ฮยอ พรุ่นี้มีู๊บายสเที่อินิาโยนะ ื่นให้ไหว้วยล่ะ” มันไม่ใ่หน้าที่อผมเลยที่ะ้อมาแแาราานอว ผมเินไปหยิบผ้าห่มในห้อนั่เล่น่อนะโยนใหุ้นมยอนฮยอ หนาว็ห่มเอาเอเถอะ ผมปล่อยเาไว้ในรัว พรุ่นี้่อยมาเ็บาแล้วัน
ทั้ที่เมื่อืนเมาะนานั้น แ่วันนีุ้นมยอนฮยอ็ยัปีนึ้นมาทำท่ายอเพรไ้โยที่ไม่ล้มลมา ารแสอเอ็โเในรายารอินิาโยผ่านไปไ้้วยี ้อถือว่าเา็มีวามรับผิอบพอสมวร ผมยื่นเรื่อื่มแ้แฮ์ให้เา ท่าทาเื่อึมอเาทำให้ผมไม่อยาะไป้ำเิมอะไรอี แบฮยอนที่นั่้าันบอุนมยอนฮยอว่าอย่าน้อย็ Lucky in game เพราะหลัาประสบวามสำเร็ในอนเสิร์รั้แร วันนี้เรา็ยันะในรายารอี้วย ุนมยอนฮยอยิ้มน้อยๆ แล้ว็ลู่ไหล่ลเหมือนับลูหมาหอย เามีแฟนมาั้หลายนและนี่็ไม่ใ่รั้แรที่โนทิ้ แ่เาไม่เยูเฮิร์ทนานี้มา่อน
“่าวีนะเ็ๆ หลัาที่เหนื่อยันมานาน พวเธอไ้วันหยุสามวัน” ึฮวานฮยอโผล่มาบอับพวเราในห้อแ่ัว้วยสีหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้ม เฮุนับานยอลโวยวายเสียัทันทีว่าสามวันเอหรอ เ้าพวนั้นเ้าไปอแับึฮวานฮยอให่เลย แผนารใ้วันหยุใหุ้้ม่าผุึ้นมาในหัวผม ลับไปหาพ่อแม่ หรือไปเที่ยว่าัหวั ะไปูหนัที่อยาู หรือนัเอเพื่อนๆ
“ีโอย่า...นายะลับยอีับั้นมั้ย”
แบฮยอนถามผมอนที่เราำลัะอยู่บนรถู้เรียมะลับหอพั ผมส่ายหน้าบอเาว่าพ่อับแม่เพิ่มาเยี่ยมที่โลอน่อนอนเสิร์แล้ว ผมำลัิว่าะไปเที่ยว่าัหวัที่ไลๆ ัแห่ อาะเป็นเาะเู แบฮยอนพยัหน้าหึหั บอว่าะไปเที่ยวนเียว็ไ้ แ่ให้ผมระวััว้วยเพราะอนนี้ผมใ่ยอูแล้ว แ่เป็นีโอ แห่เอ็โ
“ให้ฮยอไป้วยสิ”
ทั้ผมและแบฮยอนหันไปมอทาุนมยอนฮยอ ผมถลึาใส่เา อะไร ผมยัไม่ไ้วนเลยนะ อีอย่าผม็ะไปนเียว้วย ฮยอนี่เป็นนยัไ ผมำลัะโวยว่าไม่ให้ไปแุ่นมยอนฮยอ็แทรึ้นมาะ่อน
“ให้ฮยอไป้วยนะ...นะนะนะ นายไปนเียวไ้ยัไ มันไม่ปลอภัย ฮยอไป้วยะไ้่วยูแลนายไ” ท้ายประโยยัหันมายิ้มแป้นอี พอะสวนไปว่าใระูแลใรันแน่ แ่แบฮยอน็สะิเสื้อผมยิๆ แล้วระิบที่้าหู
“ไปับุนมยอนฮยอเถอะนะ พาไปเปิหูเปิาบ้า ะไ้ไม่มีเวลาไปิถึแฟนเ่า” ผมถอนหายใออมา เห็นแ่ำอร้ออแบฮยอนหรอนะ ไม่อยานั้นผมะไม่เสียเวลาเอาเาไปับผม้วยหรอ
“ฮยอไป็ไ้ แ่ฮยอ้อออ่าใ้่ายทั้หมนะ” ที่ให้ไป้วยเพราะแบฮยอนอร้อริๆ นะ เื่อผมี่
ุนมยอนฮยอไม่ยอมไปเาะเู บอว่าเป็น่ว High season อาะมีแฟนลับำเราไ้ เาเสนอว่าอยาไปัวอน เพราะเาอยาไปเที่ยวอรัาน พวเราเลยเปลี่ยนแผนมาที่นี่แทน เรามาถึัวอนันั้แ่เ้า หาเ่ารถันนึ ุนมยอนฮยอเป็นนับ ผมเป็นนูแผนที่ เราเถียันบ้าแุ่นมยอนฮยอ็ะยอมลให้เหมือนทุรั้ พวเราแวะเที่ยวไปเรื่อยๆ อยาะหยุรไหน็หยุ ที่นี่เียบสบ บรรยาาศที่เ็มไป้วย้นไม้ และรอยยิ้มสื่นอุนมยอนฮยอทำให้ผมผ่อนลาย
พอเย็น เราเปิห้อพัันที่โรแรมเล็ๆ ริมทะเล ผู้นที่นี่แทบะำเราไม่ไ้ มีเ็ผู้หิสอสามนที่เ้ามาทัทายเท่านั้นเอ ผมเอนหลับนเียหลัาที่ทาน้าวเย็นนอิ่ม ุนมยอนฮยอใีเป็นเ้ามือเลี้ยอาหาร ผม็ฟาเรียบเพื่อไม่ให้เป็นารเสียน้ำใ นี่เพิ่หัว่ำ แ่ผมนอนหนุนหมอนาปรือะแล้ว ่อนะหลับ ผมเห็นว่าุนมยอนฮยอปลีัวออไปุยโทรศัพท์ที่ริมระเบีย
ผมลืมามาอีทีเป็นเวลาห้าทุ่มว่า เห็นุนมยอนฮยอระโูอยู่ที่ปลายเีย บ่นพึมพำเรื่อผู้หิที่ทิ้เาไป ผมถอนหายใเ็ๆ ิในแ่บวว่าอย่าน้อยเา็ไม่หายัวไปื่มนเียว
“ยอูอ่า...ื่นแล้วหรอ มาื่ม้วยันม้ายยย~” เายัพูรู้เรื่ออยู่ แสว่ายัพอมีสิ ปิผมไม่ื่ม แ่ว่าพรุ่นี้เป็นวันหยุ แล้วุนมยอนฮยอเอ็้อารเพื่อนุย ผมะยอมื่มเป็นเพื่อนเาแล้วัน รู้ัวอีทีโูหมไปเือบห้าวแล้ว พอผมเริ่มสนุ ู่ๆ ุนมยอนฮยอ็ร้อไห้ออมา เาเยหน้าึ้นมาสบาผม ในาอเาเ็มไป้วยน้ำา
ผมื่มไปมอุนมยอนฮยอที่ร้อไห้ไป ผมไม่ใ่นที่ให้ำลัใหรือปลอบโยนนอื่นเ่ ผมเป็นประเภทที่่าให้รู้สึเ็บ แล้วให้เอานะวามรู้สึนั้นเอาเอ ผมไม่รู้ว่ามันไ้ผลับนอื่นรึเปล่า แ่มันใ้ไ้ับุนมยอนฮยอมาลอ
“นี่...ฮยอเลิร้อไห้ะทีเถอะน่า~ ผู้หิน่อนหน้า็ทิ้ฮยอไปนี่ แล้วไหนะนาแบบที่สวยๆ สูๆ นนั้นอี โอ้ย...ฮยออย่ามาทำเหมือนไม่เยอหัไ้ป่ะ” ผมยแ้วึ้นื่มอี เป็นเพราะเมาแล้วทำให้พูมาึ้น ผมรู้ีว่าทำไมเาถึไู้ไร้สินานี้ น่อนๆ อุนมยอนฮยอเรียไ้ว่าเป็นแ่นั่นเวลา มาแ่ั่วราว แ่วามรู้สึที่ริในั้นมีให้แ่ผู้หิที่ื่อฮันโรานเียว แล้วเธอ็มาทิ้เาไป
“ฮยอรันนี้มาเลย ไม่มีโราแล้วฮยอะอยู่ับราย~~” ผมระโูนหมว ่วนทั้ที่าแทบะปิอยู่แล้ว สำหรับผม ะร้อห่มร้อไห้ ผมไม่ว่า ินเหล้าเมาหัวทิ่มผม็ไม่ว่า แ่ที่ผมรับไม่ไ้ที่สุือบอว่าไม่มีใร
“นี่!! ฮยอ ฟันะ พ่อแม่อฮยอไ เมมเบอร์ ผู้ัารว ไหนะบอสอีล่ะ ทุนรัฮยอหมเลย ผม้วย ผม็รัฮยอ~ รัม๊ามา” ผมเอาหัวพิไหลุ่นมยอนฮยอไว้ หวัว่าำพูอผมะึมับเ้าไปในสมออเาบ้า เพราะผมุย่อไม่ไหวแล้ว
“นายรัฮยอริๆ หรอ” ผมส่เสียึมำอะไรัอย่า หลัานั้นผม็ำอะไรไม่ไ้อี
พาร์ทพีู่โฮับน้อยอูนี่แ่ยาริ๊
ความคิดเห็น