พี่! พร้อมยัง..จะจีบละ

*ความในใจจาก น.ส.วันวิสา*

          ขอบใจพวกนายที่ขยันเกลียดฉัน ไม่ชอบหน้ากันก็ต่างคนต่างไป ‘อาณัติ’ ขอให้นายโชคดีกับคนที่นายรัก..ฉันเข้าใจ ส่วนนาย ‘นายฌาน’ จำใส่สมองไว้ด้วยว่าฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่นายคิด และสุดท้าย ‘นายราม’ อยู่ดีๆ ก็มาด่ากันให้อับอายแล้วก็ยังจะมีหน้ามาบอกว่ารัก กล้าดีเกินไปแล้ว!

*ความในใจจากนายราม*

          เพราะความเข้าใจผิดกันซ้ำซากนี่เองที่ทำให้ใครต่อใครต่างก็ไม่ชอบหน้าเธอ55 อย่างนี้ก็เข้าทางผมสิ^^ งั้น..พี่คร้าบ เตรียมตัวเตรียมใจไว้นะ ผมจะจีบพี่ละ

“ขอคุยตรงๆ นะ ไม่อยากอ้อมค้อม”

‘วันวิสา’ สาวหน้าหวานตากลมป๋องจ้องชายหนุ่มผิวขาวจัดตรงหน้าที่เพิ่งเอ่ยคำตาปริบๆ ‘นายอาณัติ’ ผู้ชายตระกูลดีที่ผู้ใหญ่ของเขาแนะนำให้รู้จักกับเธอเพื่อสานต่อความสัมพันธ์อันดีในอนาคต ลงทุนมาหาเธอถึงที่ทำงาน..คงมีเรื่องสำคัญมาก เพราะตั้งแต่รู้จักกันได้เกือบเดือนเศษ เขาไม่เคยติดต่อเธอมาเลย แถมยังหลบหน้าการนัดเจอกันทุกครั้งที่ทางผู้ใหญ่ของเขาจัดให้

หญิงสาวก้มมองจานข้าวตรงหน้าตัวเองแวบหนึ่ง เพราะเพิ่งซื้ออาหารเช้าเสร็จแล้วมาหย่อนก้นนั่งเมื่อช่วงอึดใจ..เก้าอี้ยังไม่ทันร้อนเลยก็ว่าได้ ก่อนจะตัดใจถามออกไป

“ค่ะ เอ่อ..ทานข้าวด้วยกันไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” คนได้รับคำตอบทันควันชนิดว่าอีกฝ่ายไม่เสียเวลาคิดสักนิดอย่างเข้าใจ แหม่! ก็รู้อยู่หรอกว่าต้องออกมาในรูปนี้ แต่ที่ออกปากชวนก็มารยาทล้วนๆ

“ค่ะ งั้นว่าธุระของคุณมาเลย” สาวตากลมมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเป็นมิตร ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วประสานมือสองข้างไว้บนโต๊ะอาหาร

“ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว ที่มาบอกเพราะไม่อยากปิดบังเธอ หวังว่าเธอคงเข้าใจ” วันวิสาพยักหน้ารับ เพราะที่ผ่านมามันก็ชัดอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ต้องการสานต่อความสัมพันธ์ใดๆ กับเธออย่างที่ผู้ใหญ่ต้องการ

“เข้าใจค่ะ คุณกับแฟนคุณสบายใจได้ เพราะฉันเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วเหมือนกัน” คนฟังทำหน้าบานเป็นจานเชิงผิดกับเมื่อครู่ที่ยังดูเคร่งเครียดจนคิ้วพันยุ่ง เจ้าหล่อนอมยิ้มน้อยๆ

กะแล้วว่าต้องอยากได้คำตอบแบบนี้ ถูกใจล่ะซิท่า

“ถ้าเราต่างคนต่างมีคนของตัวเอง จะได้ไม่ต้องโดนจับคู่บ้าบอนั่น”

“ค่ะ ถ้าเราต่างยืนยัน ผู้ใหญ่ทางคุณก็คงเข้าใจ แล้วเราก็จะได้เป็นแค่เพื่อนกัน” ชายหนุ่มทอนรอยยิ้มลงกับคำว่า ‘เพื่อน’
          “ขอโทษนะ เราไม่ต้องมารู้จักกันเลยดีกว่า เพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับแฟน” หญิงสาวอึ้งไปชั่ววูบ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ อย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก “อย่าว่าฉันบ้าเลยนะ เพราะยังไงเราก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก จริงไหม”

“จริงค่ะ”

“ขอบคุณมากๆ เลย งั้นฉันไปล่ะสา”

“ค่ะ” วันวิสาได้แต่มองตามเบื้องหลังนายอาณัติไปอย่างไม่ถือสาหาความใดกับเขา เพราะนั่นมันคือชีวิตของเขา..เขาควรมีสิทธิเลือกทางเดินของตัวเอง ส่วนเด็กกำพร้าอย่างเธอแม้บิดามารดาจะทิ้งสมบัติมหาศาลไว้ให้ชนิดที่เรียกว่าชาตินี้ก็ใช้ไม่หมด (ถ้าใช้เป็นนะ) ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะได้รับการยอมรับจากใครๆ
          นายอาณัติคนหนึ่งนี่แหละ..ที่ไม่สนใจเธอ แต่จะแคร์อะไรในเมื่อเธอก็มีชีวิตในแบบของเธอ ยังคงทำงานรับราชการต่อไป ก็เธอรักในอาชีพนี้นี่นา