คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05
"แอ๊ว!"
ผมได้ยินเสียงแอ๊วๆของจื่อเถาดังอยู่ข้างๆหนู รู้สึกได้ถึงแรงเขย่าเบาๆตรงลำตัว
แสงแดดเริ่มสาดส่องมาที่เปลือกตาของผม... เช้าแล้วสินะ ได้เวลาต้องตื่นเพื่อทำกิจกรรมต่างๆแล้วล่ะ
ผมพลิกตัวไปอีกข้าง หนีทั้งแสงแดดและมือนิ่มๆของจื่อเถาที่เขย่ามาที่ลำตัวของผม
รวมถึงหนีเสียงแอ๊วๆที่ดังอยู่ข้างๆหู ถึงจะเช้าแล้ว ถึงตะวันจะส่องตูดแล้ว
... แต่
.. แต่ว่าเค้ายังง่วงอยู่เลย!
ขอนอนอีกนิดนะ นะนะ นะเถาจื่ออออออออ
"แอ๊ววววววววววว "
เสียงแอ๊วๆของจื่อเถาดังขึ้นอีกครั้งจากข้างหลัง มาพร้อมกับแรงเขย่าแบบไม่เบานัก
ผมยกมือมาทั้งสองข้างมาปิดที่ใบหู พยายามจะข่มตาเพื่อที่จะนอนต่อ
เขยิบตูดให้ไกลจากมือที่พยายามจะเขย่าให้ผมตื่น ก็บอกว่าขอนอนต่ออีกหน่อยไง งือ!!
"จื่อเถาอ่าาาา พี่ขอนอนอีกหน่อยนะ พี่ง๊วงงงงง่วง"
ผมพูดงึมงำๆใส่จื่อเถา แล้วกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน ได้ยินเสียงซวบๆที่ดังขึ้นจากข้างหลัง
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมัน คงเป็นจื่อเถาที่เดินดุ๊กๆดิ้กๆอยู่แถวใบไผ่จนทำให้เกิดเสียงแบบนั้นนั่นแหละ
ผมพยายามที่จะไม่สนใจเสียงร้องแอ๊วๆแล้วข่มตาหลบ ไม่สนใจ ไม่สน ไม่สนใจ บอกว่าอย่าสนใจ!!
อย่าสนใจเสียงร้องแอ๊วๆที่แสนโมเหง์แบบนั้นเลยอู๋อี้ฟ่าน!!
นอนนะนอน
.
.
นอนไม่หลับ
O V O);;
นะ.. นับแกะ!!
แกะหนึ่งตัว
แกะสองตัว
แกะสามตัว
แกะสี่ตัว
แกะห้าตัว
แกะหกตัว
แกะเจ็ดตัว
แกะแปดตัว
แกะเก้าตัว
แกะสิบตัว
กะ.. กะสิบเอ็ดตัว
.
.
.
แกะหลายตัว
แกะล้านตัว
.
.
.
"แอ๊ววววววววววววว "
ต่อให้แกะเป็นพันล้านตัวถอนขนมาถักเป็นผ้าพันคอยาวเท่าวงแหวนดาวเสาร์...
ก็น่ารักไม่เท่าแพนด้าสีขาวดำหนึ่งตัวร้องแอ๊วๆอยู่ข้างหลัง …
แพนด้าตัวอ้วนกลมที่ชื่ออันแสนจะไพเราะว่าฮวางจื่อเถา!!!
"แอ๊วววววววววววววว"
เสียงร้องแอ๊วๆดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสัมผัสเบาๆที่หลัง ก่อนที่เสียงซวบซาบจะดังขึ้นอีกครั้ง
รู้สึกเลยว่าจื่อเถากำลังเดินเข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆ.. จะมาปลุกผมอีกล่ะสิ! อย่านะ คราวนี้ผมยอมแล้วนะ
มาปลุกอีกครั้งด้วยเสียงแอ๊วๆผมจะตื่นแล้วไปฟัดพุงนิ่มๆแล้วจับดึงหางอีกหลายๆรอบจริงๆนะเฟ้ย
นี่ไม่ได้ขู่นะ
นี่จะทำจริงๆ
จะทำแรงๆ
จะฟัดแรงๆ
จะดึงหางแรงๆเลยด้วย!!
แง๊วววววววววว
CUT
*ขอบคุณรูปภาพสวยๆจาก meaki จ้า *
"แอ๊ว…. "
เสียงแอ๊วๆของจื่อเถาดังขึ้นข้างหลังอีกครั้ง พร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่ไหล่ของผม.. อุ้งมือที่ไม่ได้สั้นป้อมเหมือนเดิมอีกต่อไป มันเรียวๆ อุ่นๆ เรียบๆ งืมมม แถมไม่รู้สึกถึงขนนิ่มๆกับเนื้อนุ่มๆและเล็บแข็งๆตรงอุ้งมือด้วย ผมขมวดคิ้วนิดๆแปลกใจหน่อยๆ … แปลกจัง.. อุ้งมือของจื่อเถาแปลกไป
จื่อเถาแอบไปตัดเล็บกับถอนขนมาหรอครับ?
ผมตาสว่างเพราะสัมผัสและเสียงแปลกๆของจื่อเถา กำลังจะหันกลับไปเพราะคงนอนไม่หลับอีกแล้ว แต่เพราะรู้สึกถึงจื่อเถาที่กำลังเข้ามาข้างหลังใกล้ๆผม ตัวของจื่อเถาบดบังแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องไปจนหมด ผมจึงแกล้งหลับตาให้จื่อเถามาปลุกอีกครั้ง ผมเล่นตัวทั้งๆที่ตื่นตั้งนานแล้ว เพราะว่าเสียงแอ๊วๆของจื่อเถาที่ดังปลุกข้างๆหูมันแอร๊วววววววแงร๊วววววง รุ๊ดดดสุดๆเลยล่ะครับ
"แอ๊วววววววววววววว"
เสียงแอ๊วๆมันมาพร้อมกับแรงเขย่าข้างหลังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนก่อนเพราะจื่อเถากำลังโถมทั้งตัวใส่ผม..
โถมทั้งตัวใส่ผมเหมือนที่เคยทำ เหมือนแพนด้าตัวอ้วนกลมตัวเดิมที่อ้อนให้ผมอุ้มแต่แตกต่างตรงที่จื่อเถาเปลี่ยนไป
.
.
ไม่ใช่จื่อเถาเปลี่ยนไป
แต่นี่มันใครก็ไม่รู้ไม่ใช่จื่อเถา
!!
.
.
มีเด็กมนุษย์อันโนวคนนึงกำลังเขย่ามาที่ไหล่ของผมไปมาทั้งๆที่เจ้าตัวกำลัง ขึ้นคร่อมผมอยู่ แล้วถึงดูจากภายนอกจะดูผอมบางแต่เด็กคนนี้ก็หนักไม่ใช่เล่นๆ! ใครกัน! ไม่ใช่น้องแอ๊วของผม
นี่ - มัน - ไม่ - ใช่ - จื่อ - เถา!!!
แล้วทำไมต้องแก้ผ้าด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมเบิกตากว้างอยากตกใจเพราะอยู่ดีๆมนุษย์ปริศนาก็จ้องมาที่หน้าของผมด้วยตา ดำๆที่แสนจะบ๊องแบ๊ว ขยับปากไปมาแบบไร้เสียง แถมยังเอียงคอหกสิบองศาอย่างกับในหนังเอวี แต่แตกต่างกันตรงที่นี่มันในป่าไม่ใช่ในฉากหนังโป๊ แล้วผมอู๋อี้ฟ่านก็เป็นหนุ่มนักเรียนนอกอิมพอร์ตจากแวนคูเวอร์ไม่ใช่นายแบบ หนังเอ็กซ์!!!
แล้วนี่จื่อเถาไปไหน เมื่อกี้ยังร้องแอ๊วๆข้างหูผมอยู่เลย
จื่อเถาาาา จื่อเถาาาาา แงงงง๊ววววววว TOOOOT
จื่อเถาแงงงงช่วยยยพี่ด้วยใครก็ไม่รู้กำลังลวนลามทางเพศพี่อยู่ นี่มันในชิงเต่านะไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ฮือออออ เสื้อผ้าไม่มีไม่ว่าแต่ช่วยไปหาไม้หาเถาวัลย์มาถักหรือเอาอะไรก็ได้มาปิดบัง ร่างกายหน่อยสิฮือออ มาคร่อมคนอื่นแล้วยังมีหน้ามาแก้ผ้าทำหน้าตาโมเอ้ะอยู่ได้ ไม่มีมารยาท ไม่มีความเกรงใจ ไม่มีความละอาย
แงงงงงงงงงงงงงง
แล้วผมดำๆนี่มันอะไรกันทำไมมันดำขลับขนาดนี้ ทำไมมันดูนุ่มน่าขย้ำขนาดนี้ แล้วทำไมผิวถึงได้ขาวเนียนไร้ริ้วรอย(แต่น่าทำรอย)ขนาดนี้ ให้ผิวขาวอมชมพูนี่มันอะไร ไหนจะตาโตๆดำขยับที่กำลังกระพริบไปมานั้น โอ้ยยยยยโอ้ยยยยย ใจเย็นลูกกกกกกกกก แล้วนั่นเม้มปากทำไม เม้มมันทำไม ทำไมปากแดงหนูช่างยั่วเชิดน่าดูดขนาดนั้น จะฆ่ากันหรือไง
จื่อเถาช่วยพี่ด้วยพี่โดนลวนลาม พี่ไม่ไหวแล้ว มันขึ้นๆ
ไอ้มนุษย์ตรงหน้านี่ดูยังไงก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะพี่ยังไม่อยากเข้าคุกง่ะจื่อถาวววววววว
ช่วยพี่ด้วยยยยยยยยยยยย ถ้านับหนึ่งถึงสิบจื่อเถาไม่มาช่วยพี่จะไม่ทน
"เห้ยยย!!! จะทำอะไรน่ะ!"
ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีๆมนุษย์ปริศนานั่นก็ทำแก้มป่องแล้วก็ ก้มลงมาเอาหน้ามาฟัดๆกับหน้าของผม ผมได้แต่นอนบ้าใบ้ยอมให้ตัวเองถูกลวนลามอยู่ขนาดนั้น ทำอะไรไม่ถูก... มือไม้ใกล้จะหงิกงอ นอกจากจะงงว่าไอ้คนตรงหน้าที่แสนจะยั่วเย้านี่มันเป็นใคร พูดก็ไม่ยอมพูด ผมยังต้องมานอนเฉยๆให้ใครก็ไม่รู้ลวนลาม แถมให้คนลวนลามก็แก้ผ้าเสียล่อนจ้อน นอนคร่อมผมซะเต็มที่... แถมตอนนี้ยังกำลังเอามาซุกไซร้กับคอของผม
.
.
.
เอาหน้ามาฟัดๆกับหน้าของผม
เอาหน้ามาไซร้ๆไปที่คอของมผ
เอาปากแดงๆมาเป่าลมมาที่คอของผม
เอาจมูกเล็กๆเชิดๆมาหายใจร้อนๆรดคอของผม
.
.
.
ผมจะนับ 1 - 3 ในใจถ้าไอ้เด็กขี้ยั่วตรงหน้าไม่เอาหน้าออกไปไกลๆหรือหาผ้าหาผ่อนมาใส่ผมจะฟัด
ฟัดแบบฟัดอะเพราะไม่ไหวล่ะ
.
.
.
1 …
ยังคงไซร้อยู่
2…
ยังเอาปากมาเม้มๆที่ซอกคออยู่
3…
เจ้าเด็กน้อยยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองสินะ
.
.
.
พี่ขอนะหนู
.
.
.
.
(ถ้าจื่อเถาเกิดคลานมาตอนนี้ฝากพระเจ้าบอกทีนะครับว่าได้โปรดคลานไปทางอื่นก่อนหรือหาใบไผ่มาปิดตาเพราะมันไม่ดี)
.
.
.
ผมจับเด็กชายปริศนามาจุ้บที่แก้มแรงๆสองสามทีแต่เจ้าเด็กนั่นกลับทำหน้างงๆ ใส่ผมก่อนที่แก้มขาวๆจะขึ้นสีแดงจัด ดิ้นไปดิ้นมาในอ้อมกอดของผม โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายิ่งขยับไอ้ตรงนั้นของหนูมันจะยิ่งขยับมาโดนพี่นะ ลูก เด็กนั่นขยับปากอ้าๆหุบๆแบบไร้เสียงก่อนที่จะทำท่ากระฟัดกระเฟียดทำปากยู่ๆ แล้วเหมือนจะลุกเดินหนีไปทั้งๆที่ปลุกอารมณ์ผมมาขนาดซะนี้
ไม่มีทางซะล่ะ
ไม่ทันหรอกอีหนู
ไอ้พี่มันเสือป่า
ผมดึงมือเจ้าเด็กคนนั้นที่กำลังจะลุกให้นั่งลงมาที่ตัวของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ให้เด็กนี่หันหน้าออก แล้วผมก็ลุกขึ้นมาซ้อนหลัง .. … ใกล้จนหลังของน้องเค้าแนบกับอกของผมโดยที่ไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ผมเอาแขนทั้งสองข้างล็อคไว้ไม่ให้ไปไหนได้ ซุกไซร้ไปทั่วคอเล็กๆจนรู้สึกได้เลยว่าไรขนอ่อนนุ่มของอีกคนกำลังตั้งชัน
หอม..
หอมจัง...
ผมค่อยๆแซะไปทั่วคอขาวๆเอาปากเม้มเบาๆจนเกิดรอยแดงจางๆไปทั่ว มือทั้งสองข้างเปลี่ยนจากล็อคตัวของอีกคนเป็นลูบไล้ไปทั่วผิวกายจนเด็กน้อย ขมวดเกร็งและงอตัวด้วยความขัดเขิน ผมหัวเราะนิดๆกับท่าทางที่สุดแสนจะน่ารักนั่น ก่อนที่มืออีกข้างจะลากมาที่อกเรียบๆหยอกเย้ากับตุ่มไตสีชมพูอ่อนทั้งสอง ข้างไม่ให้น้อยหน้ากันพร้อมๆกับริมฝีบากที่ไล้เลียเหงื่อหอมๆที่ผุดออกมาจาก หลังใบหู
หวาน
หวานจัง..
ผมค่อยๆเลื่อนมือต่ำลงเรื่อยๆอย่างช้าๆในขณะที่ปากก็ทำหน้าที่ของมันต่อไปอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ตัวบางๆของคนตรงหน้าสั่นนิดๆ
ฮื่มมมมม ไอ้เด็กเนื้อหวาน
อยู่ดีๆไอ้'เด็กเนื้อหวาน'ที่ผมเพิ่งพูดไปก็หน้ามาหาผม ดวงหน้่าเล็กๆนั้นแดงก่ำ ปากบางๆถูกเม้มเข้าหากันแน่นจนผมอยากจะเข้าไปขยี้ ดวงตากลมรีคลอไปด้วยน้ำสีใส. . .
"อะ.. แอ๊วววววววววววววว "
… ก่อนที่จะอ้าปากแล้วเอ่ยคำที่ผมให้ผมอึ้งไปนานหลายวินาที
*ขอบคุณรูปสวยๆจากพี่ KsNight ค่า *
.
.
.
นั่นทำให้ผมเบิกตาสังเกตุว่า ในกลุ่มผมหนานุ่มมีสิ่งที่เหมือนหูของแพนด้ากลมๆดำๆวางแหมะอยู่ทั้งสองข้าง
แถมตรงเหนือบั้นท้ายกลมเล็กไปเล็กน้อยยังมีสิ่งที่เหมือนกับหางแพนด้าเกาะติดอยู่ราวกับฉากในละคร
… นั่นทำให้ผมถอยห่างจากคนตรงหน้าสามก้าวแล้วค่อยๆพินิจพิจารณาร่างเปลือยเปล่าสีแดงเถือกตรงหน้าอีกครั้ง.....
.
.
.
"แอ๊วววววววววววววว"
ร้องแอ๊วๆขึ้นมาพร้อมๆกับเอียงคอทำปากยู่ๆใส่ผม... ก่อนที่จะโก้งโค้ง...
…. แล้วค่อยๆคลานสี่ขามาคลอเคลียผมที่กำลังนั่งอึ้งอยู่...
พระเจ้าครับบอกทีนี่มันไม่จริง
พระเจ้าครับบอกทีว่านี่ผมฝันไป
.
.
.
พระเจ้าบอกผมทีสิครับว่าร่างตรงหน้าไอ้เด็กเนื้อหวานจอมยั่วนี่ไม่ใช่จื่อเถาแพนด้าตัวอ้วนกลมของโผ้มมมม!!!
70%
"แอ๊ววววววววว!!!"
จื่อเถา(?)ร้องแอ๊วๆอีกครั้งด้วยเสียงดัง ปากแดงๆนั่นยู่ลงเหมือนไม่พอใจ ผมอ้าปากค้างเพราะค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าไอ้เด็กขี้ยั่วเนื้อหวานตรงหน้าคือน้องแอ๊วที่สุดแสนจะน่ารักของผม TT TT ทำไมกันล่ะ น้องแอ๊วเป็นแพนด้าแล้วมากลายเป็นคนได้ยังไง แถมยังเป็นคนที่มีหางกับหูเหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นเหมือนในโดจินที่ไอ้จงอินชอบเอามาให้ผมอ่านด้วย ฮออลลลลลลลลลลลลลลลล
"แอ๊ววววววว…"
จื่อเถาร้องแอ๊วๆเสียงหวานก่อนที่จะคลานมากระแซะๆผมที่ยังนั่งไม่มีสติอยู่ เนื้อหอมๆเปลือยเปล่าที่เสียดสีอยู่กับอกมันกำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า! ผมหลับตาแน่นเพราะไม่อยากจะเห็นภาพที่แสนจะยั่วยวนทั้งกับทางสายตาและกับทางน่างกายรวมถึงส่วนที่ไร้สมอง รีบขยับตัวออกจากจื่อเถา คลานไปที่กระเป๋าอย่างไร้ทิศทางแล้วควานหาเสื้อเชิ้ตสีขาวของผมที่น่าจะใหญ่พอปกปิดร่างกายสีขาวๆของจื่อเถาได้ ก่อนที่จะหลับหูหลับตายัดๆไปที่มือของจื่อเถา
"สะ.. ใส่ซะ!"
ผมร้องบอกออกไปทั้งๆที่ยังหลับตา หันหน้าหนีจื่อเถาเต็มที่
ไม่กล้าดู
TTT TTT
เดี๋ยวเกิดจื่อเถาไม่ยอมใส่เสื้อยังแก้ผ้าคลานสี่ขายั่วแล้วจะขึ้น
มันจะขึ้น
"แอ๊วววววว… "
เสียงแอ๊วๆที่ดังขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกจักจี้ที่บริเวณหลัง กลิ่นหอมๆจากเนื้อหวานๆลอยขึ้นมาตีที่จมูก อร่าห์ จื่อเถากำลังเอาหน้ามาถูๆที่ต้นคอของผม... ผมค่อยๆหันหน้าหรี่ตามองหันหลัง แต่พอเห็นผิวขาวๆที่ปราศจากเสื้อของผมมันทำให้ผมรีบหันหลังควับกลับมาทันที
ทะ.. ทำไมไม่ยอมใส่เสื้อ!
"แอ๊วววววววว… งื้ออออ "
ยะ.. อย่าบอกนะว่ามันจะเหมือนในการ์ตูนที่ผมต้องหันหลังไปใส่เสื้อให้เพราะจื่อเถานางเอก(?)ที่สุดจะโมเอร้ใส่เสื้อไม่เป็นแถมใสซื่อบริสุทธิ์สุดๆน่ะห้ะ! ไม่เอานะเห้ยยยยยยยยยยก่หดวา่หกาสด่หก่ดา อะ.. อารมณ์คึกของหนุ่มวัยกำดัดเช่นผมไม่ใช่อะไรที่จะดับง่ายๆเหมือนกดปิดเกมส์นะเฟ้ย
"แอ๊วววววว ววว "
มะ.. มาองๆแอ๊วๆอะไรหล่ะ ใส่เสื้อสิคร้าบบบบบบบ
"งื้ออออออออ "
เสียง'งื้อออออ'มาพร้อมๆกับหน้าขาวๆที่ถูไปถูมากับบริเวณต้นคอเลยๆมาถึงข้างแก้มของผม
"แอ๊ววววววววววว "
โว้ะ ไม่ทนพอกันที
เดี๋ยวพี่ใส่ให้เองจื่อเถาพี่แพ้ล่ะ
… แพ้อย่างราบคาบตั้งแต่แอ๊วแรกแล้วครับ....
ผมพยายามที่จะปิดสวิซความกำดัดของตัวเองแล้วหันหน้าประจันหน้ากับเด็กขี้ยั่วที่มีหูและหางแพนด้าติดอยู่ที่ตัว... หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองที่จื่อเถาเอาไปพาดๆไว้บนหัวไม่ยอมใส่มาคลี่ออก... ผมกางเสื้อแล้วหลับหูหลับตาใส่ให้กับจื่อเถา ถึงเสื้อมันจะบางเวลาแสงส่องก็สามารถเห็นอะไรต่อมิอะไรได้ชัดเจนแต่มันก็ยังดีกว่าให้จื่อเถาโป๊แบบนี้ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวจื่อเถาจะหนาวล่ะเดี๋ยวจะเป็นหวัด
ใช่ครับ
ผมหลับตาแล้วคลำๆใส่เสื้อให้จื่อเถา
ซึ่งทุกคนพอจะเดาออกใช่ไหมครับว่ามันเป็นความคิดที่ผิดแบบโครตจะมหันต์
พอผมคลำๆจะไปติดกระดุมเสื้อ มือก็ปัดๆไปโดนเนื้อขาวๆนุ่มนิ่ม ไอ้ผมก็พยายามจะไม่คิดอะไรแต่จื่อเถากลับส่ายไปส่ายมาแล้วเหมือนจะหัวเราะคิกคักๆในลำคอเหมือนจักจี้อะไรซักอย่าง แถมมือผมก็สั่นกระดุมง่ายๆโง่ๆไม่กี่เม็ดก็ติดมันไม่ได้ซักที เลยตัดสินใจลืมตามามองแล้วกลั้นลมปราณติดกระดุมให้จื่อเถาแบบติดสปีท ก่อนที่จะถอยออกมาจากร่างบางๆสองก้าวยาวๆแล้วพิินิจพิจารณาดูผลงานของตัวเอง...
ตัวจื่อเถาที่บางอยู่แล้วพอมาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้ยิ่งดูบางยิ่งกว่าเดิม เสื้อเชิ้ตสีขาวช่วยขับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวยิ่งขึ้น ผมสีดำๆส่องประกาย ดูก็รู้ว่านุ่มลื่นและหนานุ่มสุดๆ... แล้วไหนจะหูแพนด้าแอ๊วๆที่ประดับอยู่นั่นอีกหล่ะ น่าเอามือลูบๆดึงๆคลับๆเสียนี่กระไร...
เสื้อเชิ้ตของผมยาวแค่พอบิดหน้าขาของจื่อเถาเลยเหนือขึ้นมาจากเข่าค่อนข้างมากจนหน้าหวาดเสียว แต่ก็ไม่มีอะไรเสียวไปกว่าตรงบั้นท้ายที่ชายเสื้อถูกดันให้สูงขึ้นมาโดยตูดงอนๆและหางแพนด้ากลมๆที่โครตจะน่าดึง
โง้ยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะถอดกางเกงที่ใส่อยู่เอาไปให้จื่อเถาใส่แทนจริงๆกันหวิวจริงๆแต่กลัวเรื่องราวจะยิ่งแย่กว่าเดิมถ้าผมเดินโทงๆไปมา
"แอ๊ววววววววววว "
จื่อเถาที่ตอนแรกนั่งชันเข่าให้ผมใส่เสื้อร้องแอ๊วๆขึ้นมาแล้วค่อยๆโก่งโค้งคลานสี่ขามาหาผมอย่างช้าๆ ผมรีบกลั้นหายใจแล้วรวบรวมเอาสติจากทุกๆส่วนในร่างกายมาให้ได้มากที่สุด แล้วทำใจเงยขึ้นมามองหน้าและสบกับดวงตากลมๆสีดำของจื่อเถา
"แอ๊ววววววววววว "
ทันทีที่คลานมาถึงผม จื่อเถาก็โถมตัวใส่ผมเหมือนเคย แต่ต่างตรงที่ตอนนี้ผมเริ่มทำใจได้ว่านี่คือจื่อเถาแพนด้าอ้วนกลมที่กลายร่างหรือไม่ก็แปลงกายมาเลยพอจะ.... มีสติ(?) พอจะ.. หยุดยั้ง(?)อารมณ์หื่นๆที่ชอบมาครอบงำ
ยังไงๆก็คือแพนด้า...
ท่องเอาไว้อู๋อี้ฟ่าน
ท่องเอาไว้ทุกลมหายใจเข้าออกให้ยิ่งกว่าพุทโทธัมโม
… ถ้านายยังไม่อยากผสมข้ามสายพันธ์ุกับแพนด้าอ้วนกลม
ผมอุ้มเอาจื่อเถามานั่งบนตัก เอาคางเกยไปที่ไหล่บางจับจื่อเถาโยกไปมาเหมือนที่ทำกับเด็กๆเล็กๆ จื่อเถาร้องแอ๊วๆอย่างชอบใจ ปากบางๆยกยิ้มที่แสนหวาน จื่อเถาตอนนี้โครตตตตตจะน่ารักเลยล่ะครับขอบอก
"จื่อเถาอ่าาา … "
จื่อเถาหันหน้ามามองผม ก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"ทำไมจื่อเถาถึงกลายร่างเป็นคนได้ครับ?"
ผมถามจื่อเถาเสียงนุ่มๆพยายามทำตัวให้ชินกับจื่อเถาในลุคใหม่ที่ยังคงความน่ารักความนุ่มนิ่มและความหอมเหมือนแพนด้าอ้วนตัวเดิมไม่ผิดเพี้ยนแต่ที่เพิ่มเข้ามาคงเป็นความขี้ยั่วโดยธรรมชาติ(?)หรือไม่ก็ร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีขนสีขาวดำปกปิดล่ะมั้ง
แต่ยังไงผมก็ไม่คืนคำหรอกนะว่าจะเอาจื่อเถากลับไปกับผมด้วย
บอกแล้วไงว่าจื่อเถาเป็นของผม... เป็นแพนด้าของผม
.. ก็ต้องอยู่กับผมคนเดียว
.
.
.
.
น่ารักขนาดนี้จะปล่อยไว้ให้คนอื่นหรือให้เหงาตายอยู่ในป่าก็จ้าดดดง่าวน่ะสิ
ฮรี้ๆ
XXX%
.
ทำไมจื่อเถาถึงกลายร่างเป็นคนได้ล่ะครับ?"
ผมถามจื่อเถาอีกครั้งเพราะจื่อเถาไม่ตอบผม เอาแต่จ้องหน้าผมด้วยตาใสๆแถมบวกด้วยเอียงคอ 50 องศาด้วยท่าทางที่สุดแสนจะน่ารัก ผมมองหน้าจื่อเถาด้วยท่าทีจริงจัง เพราะเริ่มกังวลว่าจื่อเถาอาจจะฟังผมไม่รู้เรื่องหรือเปล่า ไม่เข้าใจภาษาของมนุษย์หรือเปล่านะ?
แต่ความคิดนั้นก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อจื่อเถาดิ้นออกจากตักของผม ร้องแอ๊วๆเบาๆก่อนที่จะคลานสี่ขาโก้งโค้ง หันตูดกลมๆที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตอย่างหมิ่นเหม่มาที่ตรงหน้าของผม!!!
ยุบหนอ พองหนอ มีสติหนอ..
.
.
หันตูดมาทำไม!!!!!!!
ผมกำลังจะปิดตาแล้ววิ่งหนีจื่อเถาไปตั้งสติซักสามวันแล้วค่อยมาคุยใหม่ ภาพตูดขาวๆที่โครตน่าตีมันติดตา สลัดอย่างไรก็ไม่ออกแล้วโฟ้ยยยยยโห้ยยยย จะหันตูดมาทำม๊ายยยยครัฟฟฟโผ้มมมมมมมมม
"จื่อเถา!!!" ผมตะโกนเรียกจื่อเถาเสียงดัง จื่อเถาหันหน้ามามองผมอย่างงงๆทั้งๆที่ยังโก้งโค้งหันตูดให้ผมอยู่อย่างนั้น
"แอ๊วววววว?" แล้วยังมีหน้ามาเลิกคิ้วร้องแอ๊วๆอีกนะ!!
"หันตูดมาทำไมครับ!!" ผมถาม แล้วเสหน้าไปมองทางอื่น ไม่ยอมมองไปที่ตูดจองจื่อเถาที่ลอยอยู่ตรงหน้าเลยซักนิด ไม่มองๆ ไม่มองเด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มอง
ยุบหนออพองหนออออ
คริสน้อยยุบหนอ(อย่า)พองหนออออออ
"แอ๊วววว!!"
เพราะจื่อเถาร้องแอ๊วๆเสียงดังมันเลยทำให้ผมเผลอหันไปมองที่จื่อเถา จื่อเถาส่ายตูดดุ๊กดิ้กก่อนที่จะเอื้อมมือมาเลิกเสื้อเชิ้ตสีขาวบางที่ยังพอปกปิดตูดกลมๆนิ่มๆนั่นได้ขึ้นไปกองอยู่บริเวณกลางหลังมันทำให้ทั้งตูดและหางกลมๆถูกเปิดเผยสู่สายตาอันหื่นกามอย่างปิดไม่มิดของผมแบบเต็มๆ เต็มๆแบบอันเซ็นเซอร์
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยหก่ดาวห่ดาสว่กหสาวด่กาส
โครตขาวเลยเว้ยเห้ยยย TTTTTTTTTT หางกลมๆโครตน่าดึง น่าดึงๆๆๆๆขอดึงๆๆๆๆอยากดึงๆๆๆๆๆๆ … มะ.. มือสั่นเลยอะ น้ำลายจะไหล น้ำตาจะพราก อยากดึง ปรอทความโรคจิตของตัวเองพุ่งสูงปรี๊ดดดด
"แอ๊ววววววววววว… "
จื่อเถาร้องอีกครั้งก่อนที่จะเอามือคลำๆไปที่หางของตัวเอง คลำๆไปที่หางของตัวเองอยู่อย่างนั้น... คลำๆไปทั้งๆที่ยังโก้งโค้งแอ่นตูดมาตรงหน้าผมอยู่... นึกภาพออกไหมครับ... ถ้านึกไม่ออกลองไปเปิดหนังโป๊หรือไม่ก็โดจินอ่าน.. โดจินที่พระเอกหื่นๆนางเอกยั่วๆน่ะครับ.. ไอ้จงอินเคยเอามาให้ผมอ่านบ่อยๆ
ตามนั้นเลย
จื่อเถายังเอามือคลำๆหางตัวเองพลางส่ายตูดไปมา ก่อนที่จะหันมามองหน้าผมแล้วก็พยักหน้าเบาๆส่งเสียงแอ๊วๆอื้อๆในลำคอ ผมที่กำลังช็อคปากค้างเพราะโดนยั่ว(?)แบบจะๆอยู่ทำอะไรไม่ถูก มือเท้าเริ่มแข็งเกร็งอีกครั้ง ความหื่นที่เก็บกักอยู่มากมายภายในตัวกำลังจะประทุออกมาดังตู้ม
มาแอ่นตูดเล่นหางตัวเองกัดปากทำหน้าแดงๆแบบนี้..
อู๋อี้ฟ่านไม่ทนครับบอกตรง
ไม่ใช่อู๋อี้ฟ่านไม่ทนหรอกครับ
แต่ไม่ว่าใครก็ไม่ทนทั้งนั้นแหละ
เจอเจ้าแพนด้ากลายพันธุ์มายั่วแบบนี้น่ะ
หึหึหึหึๆ
*ฟัด*
ผมกระโจนไปหาจื่อเถา ก่อนที่จะพลิกให้จื่อเถานอนคว่ำ เสื้อเชิ้ตที่ขาวที่ผมเป็นคนใส่ให้จื่อเถากับมือไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้วตอนนี้ มือใหญ่ๆของผมค่อยๆลากเบาๆจากขาอ่อนขาวๆของจื่อเถาไปจนบั้นท้ายกลมๆจับขยำๆซักพักอย่างมัวเมาในอารมณ์
อร่าห์
"แอ๊ววววววววววว!"
จื่อเถาร้องแอ๊วๆแล้วเอามือบางๆทั้งสองข้างจับไปที่หางกลมๆของตัวเอง ผมมองไปอย่างฉุนๆเพราะผมกำลังจะเอื้อมมือไปดึงไปคลำๆหางกลมๆของจื่อเถาที่ผมชอบบบบบมากๆอยู่พอดี
จะเอามือมาบังทำไมครับเนี่ย คิดว่าจะรอดหรอ
"จะจับหางตัวเองทำไมครับ.... มา เดี๋ยวพี่จับให้ " ผมพูดก่อนที่จะรวบมือเล็กๆของจื่อเถาทั้งสองข้างไว้ในมือของผมข้างเดียว ออกแรงนิดๆพอที่จะบังคับให้มือของจื่อเถาอยู่นิ่งๆได้ แต่ออกแรงไม่มากพอที่จะทำให้จื่อเถารู้สึกเจ็บหรอก เดี๋ยวผิวสวยๆของจื่อเถาจะเป็นรอย
"แอ๊ววววววววว" จื่อเถาร้องแอ๊วๆเสียงหลงตอนที่ผมเอามือไปคลำๆที่หางลูบไปลูบมาจับแล้วจับอีก
ฮือออออออออออออ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ฮอลลลลลลลลลลล
นิ่มมมากกกกกก ยังนิ่มเหมือนเดิมไม่มีผิด
แถมเหมือนจะนิ่มจะหอมกว่าตอนเป็นแพนด้าอีกนะ
งื้ออออออ ไม่ทนนนนนนนน
*ฟัด*
"พี่ไม่จับอย่างเดียวหรอกนะครับไอ้หางกลมๆเนี่ย.... "
"แอ๋ววววววว ? "
"เดี๋ยวแถมดึงให้ด้วย!"
*ดึงรัว*
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิดถึงความรู้สึกนุ่มหยุ่นแบบนี้มว้ากกกกกกกกกก
นุ่มๆๆๆๆๆนุ่มมมมๆๆๆๆมากกกกกกกกนุ่มโครตเลย
มันแบบหยึบๆหยุบๆอย่างกับสปริง เด้งดึ๋งๆสู้มือ
แถมกลิ่นหอมๆที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของจื่อเถาอีก
โอ้ยยยยยตายยยยๆๆๆนี่เสพติดรัวๆๆขอดึงงงอีกได้โปรด
*ดึงๆ*
"อ๊ะ… "
หื้อออออ ใครคราง
"อื้อ…. อ๊ะ…… "
ผมหันไปมองที่ใบหน้าของจื่อเถา...
หน้าขาวๆของจื่อเถากำลังเหยแก ริ้วแดงๆพาดเต็มใบหน้า
"อ๊ะะะะะะ "
จื่อเถาบิดตัวไปมา เหงื่อมากมายไหลออกมาจนชุ่มไปทั่ว
ผมผละออกมาจากตัวของจื่อเถา
นั่งงงอยู่ข้างๆร่างบางๆ ทำอะไรไม่ถูก...
จื่อเถาเป็นอะไร... เป็นอะไร
"จื่อเถา...."
ผมจับมือของจื่อเถามากุมไว้ จื่อเถาหันมามองผมก่อนที่จะเบะปากเหมือนจะร้องให้
จื่อเถาบิดตัวไปมาไม่หยุดราวกับทรมานกับอะไรซักอย่าง... จื่อเถาเป็นอะไรไป..
เพราะผมหรอ..
ผมทำอะไรจื่อเถา
ผมทำอะไรกัน?
"อื้ออออออ... "
ผมทำอะไร..
จื่อเถาเป็นแบบนี้เพราะอะไร
คิดสิอู๋อี้ฟ่าน....
"แอ๊ววววววววววววว!!!"
อยู่ดีๆจื่อเถาก็ร้องออกมาเสียงดัง
ก่อนนี่ร่างจะหดเล็กลงเรื่อยๆแล้วกลายเป็นร่างอ้วนกลมจุ้มปุ๊กต่อหน้าของผม!
จื่อเถากลายร่างกลายเป็นแพนด้า
… ต่อหน้าต่อตา…
อยากจะหยิบยาดมยาหม่องมาทาถูๆที่ขมับเพราะความตะลึง
อยากจะหยิกตัวเองอีกซักสามร้อยรอบว่านี่ฝันอยู่หรือเปล่า
"แอ๊ววววววววว"
แต่เสียงแอ๊วๆแอ๋วๆที่ได้ยินมันตอกย้ำให้รู้ว่าอู๋อี้ฟ่านไม่ได้ฝันไป
*นั่งตะลึงอีกรอบ*
ตั้งแต่ผมมาอยู่ในป่ากับจือเถาสามสี่วันนี้ผมเจออะไรแปลกเยอะเลยแฮะ
"แอ๊วววววววววว"
จื่อเถาที่กลายร่างเป็นแพนด้าตัวอ้วนกลมเหมือนเดิมแล้วคลานมาหาผม เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมใส่ให้กองอยู่บนพื้น จื่อเถาคลานผ่านเสื้อเชิ้ดอย่างไม่สนใจใยดี ก่อนที่จะกระโดดเหย๋งๆมาทำท่าเหมือนอยากให้ผมอุ้ม ผมเลยไม่ขัดศรัทราของเจ้าตัวเล็ก จัดการอุ้มร่างกลมๆไว้แนบอก แล้วจุ้บๆไปที่ขนนุ่มๆเบาๆ
"จื่อเถาครับ.. ?"
"…. แอ๋วววววว?"
.
.
.
.
"ถ้าจื่อเถาโดนดึงหางจื่อเถาจะกลายร่างกลายเป็นคนใช่ไหมครับ?"
ผมตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไป
เพราะเมื่อวานจื่อเถายังเป็นแพนด้าอยู่เลย แต่มาวันนี้ตอนเช้าจื่อเถากลับกลายเป็นคน... ซึ่งเมื่อคืนก่อนผมนอนผมจำได้ว่าผมก็ดึงหางของจื่อเถา... แล้วจื่อเถาคงกลายร่างตั้งแต่เมื่อคืนแต่ผมไม่เห็น ผมมัวแต่นอนอุตุอยู่ แล้วเมื่อกี้นี้ จื่อเถาร่างคนก็กลับกลายมาเป็นแพนด้าหลังจากโดนผมถึงหางไม่กี่วินาที ตอนแรกผมคิดว่าอาจจะเกิดจากที่จื่อเถาโดนผมกอดหรือลูบไล้ แต่มันก็ไม่น่าจะใช่ เพราะผมก็ทั้งกอดทั้งลวนลามจื่อเถาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันแล้ว ถ้าจะกลายก็น่าจะกลายไปนานแล้ว
เมื่อจื่อเถาโดนดึงหางจะกลายเป็นคน
เมื่อจื่อเถาโดนดึงหางอีกครั้งจะกลับกลายเป็นแพนด้า
สมมติฐานนี้ของผมถูกต้องหรือเปล่า? ถูกต้องไหมครับจื่อเถา
"แอ๊วววววววว!"
จื่อเถาร้องแอ๊วๆข้างๆหูก่อนที่จะพยักหน้ารัวๆราวกับเข้าใจสิ่งที่ผมพูด
… ไม่สิ จื่อเถาไม่ได้ราวกับเข้าใจ... แต่จื่อเถาเข้าใจสิ่งที่ผมพูดต่างหาก...
เมื่อกี้นี้ตอนที่จื่อเถายังอยู่ในร่างคน ผมถามจื่อเถาว่าทำไมจื่อเถาถึงได้กลายมาเป็นคน
… จื่อเถาจึงหันตูดหันหางมาให้ผมดู แถมยังเอามือมาจับๆที่หางของตัวเองเป็นการบอกใบ้(?)
แต่เพราะผมเองที่คิดอกุศลกับจื่อเถา ไปคิดลามกจกเปรตใส่เด็กน้อยจื่อเถาที่น่ารักกกกกกกกกและใสซื่อ
งื้ออออออออ
"จื่อเถาอ่าาา แล้วทำไมจื่อเถาเข้าใจที่พี่พูด ทำไมจื่อเถาพูดไม่ได้ล่ะ ขี้โกงนี่"
"แอ๊ว!" จื่อเถาส่ายหน้ารัวๆ
"งั้นแสดงว่าจื่อเถาพูดได้?"
"แอ๊วววววววว " จื่อเถาร้องแอ๊วๆอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้าสลับกับส่ายหัว
อะไรกันหมายความว่ายังไง
พยักหน้าสลับกับส่ายหัว..
หมายความว่าจะพูดได้ก็ไม่เชิง... จะว่าพูดได้ก็ไม่เชิงงั้นหรอ?
"แอ๊วววววววววว" จื่อเถาเอามือตัวเองมาคลำๆที่หาง แล้วหันหน้ามายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม
"ไม่เอาหรอก ไม่ดึงหรอก กลัวจื่อเถาเจ็บ "
"… "
"ตอนจื่อเถากลายร่างเป็นแพนด้าจื่อเถาร้องน่ากลัว เหงื่อก็ออกเยอะ ไม่เอา"
ผมพูดจริงๆนะ... มันดูทรมานมาก
ไม่อยากเห็นจื่อเถาเป็นแบบนั้นอีก
"แอ๊ว!!"
จื่อเถาดิ้นดุ้กๆแล้วส่ายหน้า
"หื้ออ? ไม่เจ็บหรอ ตอนกลายร่างจากแพนด้าเป็นคน จากคนเป็นแพนด้ามันไม่เจ็บหรอครับ?"
"แอ๊ววววว อื้อออๆ "
จื่อเถามองหน้าผมแล้วพยักหน้าสองสามครั้ง ผมขมวดค้ิวเล็กน้อย ก่อนที่จะอุ้มจื่อเถามากลางป่าวิมานไผ่ของสองเรา(ของผมกับจื่อเถา) แล้ววางจื่อเถาให้นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงเตียงนอนใบไผ่ ก่อนที่ผมจะล้มตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยล้าจากสมอง จื่อเถาเห็นผมทำท่าเครียดๆเลยคลานมาซุกๆอยู่ที่อก เอาหน้านิ่มๆที่เต็มไปด้วยขนหอมๆมาไซร้ๆที่คอ ผมหัวเราะคิกคักเพราะความจักจี้... จื่อเถารู้วิธีที่จะทำให้ผมหายเครียด เอายกแขนอีกข้างมาขยี้ไปที่ตัวของจื่อเถาแล้วเอาจื่อเถามาแนบอก กอดจื่อเถาไว้เหมือนกอดตุ๊กตาที่เคยกอดตอนเด็กๆ
"จื่อเถารู้ใช่ไหมว่าพี่รักจื่อเถา"
"แอ๊ววววววววว"
"รู้ใช่ไหมว่าพี่จะเอาจื่อเถากลับไปอยู่กับพี่ในเมืองด้วย"
"แอ๊วววววววววว"
"งั้นจื่อเถาอ่า... พาพี่กลับไปได้ไหม... พี่อยู่ที่นี้มานานเกินไปแล้ว พี่ต้องกลับไปแล้ว.."
"…. "
"นะจื่อเถา... กลับไปด้วยกัน... "
"… "
"ไปอยู่กับพี่... ไปอยู่ด้วยกันกับพี่นะ"
“แอ๊ววววววววววววววววว ♥ ”
เสียงร้องแอ๊วๆดังขึ้นมาพร้อมๆกับจุมพิตนุ่มๆแบบไม่ทันตั้งตัวจากจื่อเถาในร่างแพนด้า
.
.
.
.
.
อยากจะรู้สึกดีแต่ขนจื่อเถามันเข้าปากพี่นะครับ
ฟินเหมือนกันแต่มันไม่สุดน่ะครับขนมันทิ่มหน้า
แหมะ
.
.
.
.
หลังจากจื่อเถาถอนจุมพิต(จริงๆแค่เอาลิ้นมาเลียๆเอาหน้ามาถูๆกับหน้าของผมมากกว่าพูดจุมพิตให้ดูดีไปงั้นแหละ) จื่อเถาก็กระโดนลงจากตัวของผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างจนต้องหลับตาลง รู้สึกเหมือนว่าศรีษะถูกบีบรัด ปวดนึบๆอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่พอลองลืมตาแล้วสะบัดหัวสองสามที ยกมือทั้งสองข้างมาบีบๆที่ขมับก็รู้สึกดึขึ้น
…. ตอนแรกคิดว่าแพ้น้ำลายแพนด้าแต่พอมาคิดๆดูอีกทีไม่น่าจะใช่
"แอ๊ววววววววว "
จื่อเถามาตะกุยๆที่ขากางเกง ผมก้มลงไปมอง แล้วอุ้มจื่อเถาไว้ สะบัดหัวอีกครั้งเพื่อเรียกสติ ลืมตามองไปรอบๆ
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่วิมานป่าไผ่ที่แสนสุขของผมแน่ๆ รอบข้างยังคงเป็นป่าเหมือนเดิม
แดดแรงจนแสบผิว ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ไหนกัน กระเป่าสัมภาระกับของกินก็หายไปแล้ว ฮืออออออออออ ทำไงเดร
ลองเดินกระเตงจื่อเถาไปรอบๆก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของกระเป๋าใบนั้นเลยซักนิด ไม่น้าาาาาา ฮือออออออผมวางจื่อเถาลงกับพื้นเพราะอยากให้จื่อเถาช่วยดมกลิ่นหากระเป๋าอีกแรง จื่อเถาเดินส่ายก้นดุ้กดิ้กทำจมูกฟุดฟิดไปอีกทางพลางส่งเสียงแอ๊วๆไปด้วยพร้อมๆกัน
ไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวของผมก็หายไปด้วยนี่นา ซวยล่ะ... ถ้าเกิดดึกๆจื่อเถาเกิดอารมณ์เปลี่ยวอยากดึงหางตัวเองเล่นแล้วกลายเป็นคนขึ้นมา ไม่มีเสื้อเชิ้ตตัวนั้นคอยปกปิดคนที่แย่และซวยที่สุดดูท่าจะเป็นผมคนนี้ ไม่นะ อยู่ไหนนนนนนน กระเป๋าอยู่ไหนเสื้อเชิ้ตอยู่ไหน อยู่ไหนนนน
ยู้ววววฮูววววววววว เสื้อเชิ้ตอยู่ไหนกระเป๋าอยู่ไหนออกมานะอู๋อี้ฟ่านไม่เล่น
… ซวบ ซวบ….
เหยดเสียงไรวะนะ
… ซวบ ซวบ ….
เสียงมันดังออกมาจากพุ้มไม้ใหญ่ข้างๆผม
เหยดเขร้ไม่เอาาาาา ไม่เอาสัตว์ร้ายไม่เอาหมีควาย
"จื่อเถาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาอยู่ไหน.... "
ผมตะโกนเรียกหาจื่อเถาเสียงดัง
แต่กลับกลายเป็นว่าเสียงที่ออกมาเป็นเพียงเสียงงึมงำๆอยู่ภายในลำคอผมเท่านั้น!
ไม่เอานะ
…. ซวบ ซวบ …..
เสียงนั้นเริ่มดังไล่ๆขึ้นมาแล้วแทนที่ผมจะรีบวิ่งหนีไปหาจื่อเถาผมกลับก้าวขาไม่ออก ได้แต่ก้มลงหมอบ (จริงๆพูดเอาแบบตรงๆคือผมล้มเพราะขาสั่นแล้วลุกขึ้นยืนไม่ไหว) และทันทีที่พุ่มไม้ใหญ่จะค่อยๆถูกแหวกให้กว้างออก ผมที่ยืนนิ่งช็อคอยู่หลับตาแน่่นไม่กล้ามอง ได้แต่ภาวนาว่าถ้าตรงหน้าเป็นสัตว์ชั่วร้ายขอให้มันไม่เห็นแล้วเดินข้ามๆผมไป
"ไอ้ตุ๊ดดดดดดเครสสสสสสสมึงอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนน!!!"
"ไอ้คริส กูไม่แกล้งแล้วออกมา กูไม่เล่นแล้วเหี้ยกูจะร้องแล้วมึงอยู่ไหน!!"
ราวกับเขื่อนแตก
เหมือนมีอะไรบางอย่างมากระตุกต่อมน้ำตาที่ถูกเก็บกลั้นไว้นานของผม
ผมค่อยๆเบะปากออก รู้สึกถึงน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตา
เมื่อมองเห็นว่าร่างสองร่างที่กำลังแหวกพงหญ้าและร้องโวยวายคือชานยอลและอิกัมจง
"ฮะฮืออออออ ไอ้กัมมมมม ไอ้หย๋อยยยยย กูอยู่นี้ ฮืออออออออออ!!!!"
TBC
เวิ่นในทวิต ติดแทค #น้องแอ๊ว ฮรี้
*ในที่สุดพี่คริสสสสก็ออกจากป่าได้แล้ววววว อยากจุดพลุรัวๆๆ
เม้นโหวตเฟบเป็นกำลังใจได้นะครัฟฟฟฟ ฮรี้
ความคิดเห็น