คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03
CUTEST 3 หิวข้าวจังเลยครับ
ผมว่ายน้ำเล่นอยู่ซักพัก ผมบอกหรือยังว่าน้ำตาตรงนี้ที่น้องแพนด้า.. หรือที่ผมตั้งชื่อให้ใหม่อันสุดแสนจะไพเราะว่าจื่อเถาพามามันสวยขนาดไหน น้ำใสๆที่มีสีไม่ต่างจากสีของท้องฟ้าตอนเช้า ต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านออกมาเป็นร่มเงาที่แสนจะเพอร์เฟค ไหนจะบรรยากาศที่เงียบสงบ มันเหมือนผมหลุดมาในดินแดนแห่งสวรรค์เลยล่ะ มันทำให้ผมอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ซะเหลือเกิน
อ้ะ!
โทรศัพท์ของผมยังถ่ายรูปได้นี่นา มันอยู่ในกระเป๋ากางเกง แบตน่าจะยังไม่หมด ผมจึงเดินไปที่ฝั่งก่อนที่จะไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงทั้งๆที่ยังเปล่าเปลือย จื่อเถาหันมามองผมนิดๆก่อนที่จะสะบัดหน้าไปอีกทาง
เขินอะดิ
เมื่อผมหยิบโทรศัพท์มือถือมาได้จึงกดปลดล็อค หน้าจอแสดงให้เห็นว่ายังเหลือแบตเตอรี่อยู่อีกกว่า 70% ผมกดเลือกไปที่ฟังก์ชั่นถ่ายรูป ก่อนที่จะกดถ่ายบรรยากาศสวยๆของน้ำตก แล้วแอบแชะๆรูปของจื่อเถาที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้ผม ผมเดินไปหยิบซับในกับกางเกงยีนส์มาให้อย่างลวกๆ เพราะถึงในป่านี้จะมีแค่ผมกับจื่อเทา แต่จะให้ผมมาเดินแก้ผ้าโทงโทงผมก็หวิวเหมือนกันนะครับ
“จื่อเทา!มาถ่ายรูปกันนะ!”
ผมเดินไปหาจื่อเถาที่กำลังนั่งเล่นดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ริมๆน้ำตก ก่อนที่จะอุ้มจื่อเถามาไว้แนบอก แล้วกดเลือกโหมดเซลฟ์คาเมร่าแล้วกดถ่ายรูปแบบรัวๆทันที
“จื่อเถามองกล้องสิครับ ตัวเองชื่อจื่อเถานะรู้หรือยัง”
ผมก้มลงไปพูดกับจื่อเถา จื่อเถาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตามามองผม ก่อนที่จะร้องแอ๊วๆตามสเต็ปมองแล้วมองไปที่กล้องของผมอย่างสงสัย พยายามใช้อุ้งมือเล็กๆนิ่มๆนั่นคว้าไปที่โทรศัพท์ แต่ผมรู้ทันเลย ยกโทรศัพท์ขึ้นสูง
“แอ๊ว!”
“จื่อเถาอย่าซนสิครับ เดี๋ยวกรงเล็บของจื่อเถาจะมาข่วนโทรศัพท์พี่จนพังนะ”
“แอ๊วววววววว!”
จื่อเถาร้องเสียงดังก่อนที่จะสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของผม แล้วเดินไปเล่นกับพวกดอกไม้ตามเดิม ผมเลยไม่อยากเซ้าซี้จื่อเถามาก เลยก็แค่เดินไปดักหน้าจื่อเถาว่าแล้วถ่ายรูปน้องจื่อเถารัวๆเป็นชุดจนพอใจ แล้วจึงเดินเลยไปที่น้ำตก หยิบเสื้อเชิ้ตเปื้อนของผมเองมาขยี้ๆในน้ำให้คราบสกปรกมันหลุดออกให้มากที่สุด สะบัดออกสองสามที แล้วบิดแรงๆไล่น้ำ ก่อนที่จะเอามาส่วมใส่
สบายตัวจังเลยยยยยยยยย ฮืออออออออออ รู้สึกสะอาดและเฟรชสุดๆ
ขอบคุณน้องแพนด้าที่พาพี่มาที่นี่นะครับ ♥
“น้องแพนด้าครับ กลับไปที่ป่าไผ่กันเถอะ แล้วค่อยไปเอาของในถ้ำนะ เราจะหาทางออกจากป่ากัน”
ผมก้มลงไปพูดกับจื่อเถา แล้วยกจื่อเถามากอดแน่นแนบอก ผมไม่ลืมที่จะเด็ดดอกไม้สีสวยที่จื่อเถานั่งเล่นอยู่นานสองนานติดมือมาให้จื่อเถาเล่นต่อด้วย
“ป๊ะจื่อเถากลับกัน..”
ผมมองซ้ายมองขวา ผมก็หันแต่ต้นไม้สูงใหญ่ ไม่รู้ว่าทางไหนเป็นทางกลับป่าไผ่และทางไหนที่เป็นทางกลับไปที่ถ้ำที่ผมวางประเป๋าทิ้งไว้ .. ผมก้มลงไปมองหน้าของจื่อเทา ก็เห็นว่าจื่อเถากำลังมองผมอยู่เช่นกัน ตาแป๋วๆของจื่อเถามองผมด้วยสวยตาที่แปลออกมาได้ว่า ‘ทำไมไม่เดินซักที’
“จื่อเทาครับ.. เราต้องเดินไปทางไหนหรอครับ?”
“แอ๊วววววววว”
ผมเบะปาก แล้วถามจื่อเถาอย่างหมดมาด จื่อเทาร้องแอ๊วขึ้นมาเบาๆแล้วสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมกอดของผม อุ้งมือป้อมๆของจื่อเถาไม่ลืมที่จะเกี่ยวเอาดอกไม้ที่ผมหยิบมาไปติดมือไปด้วย จื่อเทาาเดินดุ้กดิ้กๆดุ่มๆนำไปโดยไม่รอผมเช่นเคย
จื่อเทาใจร้าย!
ผมเดินตามจื่อเถามาซักพักก็เริ่มเหนื่อย อาจจะเป็นเพราะขามามันเป็นตอนกลางคืน อากาศเลยเย็นสบายไม่ร้อน แต่ตอนนี้ดูจากพระอาทิตย์ก็รู้ว่ามันน่าจะใกล้เที่ยงเต็มที แดดก็ร้อนจนผมแสบผิวไปหมด แล้วตอนนี้ผมก็ตัวเปียกๆอยู่ แล้วถ้าผิวเปียกโดนแดดมันจะทำให้ผิวไหม้..
แม่ครับ ตอนนี้อู๋อี้ฟ่านคนนี้ดำเป็นแมงเหนี่ยงไม่แพ้คิมจงอินแล้วล่ะครับ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จื่อเถาพาผมเดินมาเรื่อยๆเดินผ่านวิมานป่าไผ่ของเจ้าตัวโดนที่ไม่หยุดพัก เดินดุ่มๆส่ายตูดดุ๊กดิ้กๆอย่างน่ารักจนผมอย่างจะพุ่งไปฟัดซักสองสามที แต่ถ้าทำยังงั้น นอกจากจะโดนแผดเสียงแง๊วๆใส่ยังอาจจะโดนอุ้งตีนหมีของจริงตะปบมาที่อกและหน้าอย่าแรงเลยก็ได้เดินมาได้อีกซักระยะ ก็มาถึงถ้ำที่ผมวางของทิ้งไว้ จื่อเถาเดินเข้าไปในถ้ำ ก่อนที่จะปีนไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนหินก้อนใหญ่
ผมเดินไปเปิดกระเป๋าใบยักษ์ใบนั้นทันที หวังว่าจะมีพวกอาหารกระป๋องหรืออะไรเทือกๆนั้นบ้าง เพราะตอนนี้ผมหิวจะตายอยู่แล้ว ผมแทบจะเทของในกระเป๋ามาทั้งหมด แต่ไม่เจอของกินซักนิดเดียว ในกระเป๋ามีเพียงชุดอุปกรณ์เดินป่าและปีนเขาที่ผมไม่รู้จักและใช้ไม่เป็นเท่านั้น แต่ก็ยังดีหน่อยที่มีเหมือนเสื้อยืดรัดรูปที่เหมาะสำหรับเดินป่าปีนเขา เพราะมันเป็นเสื้อที่ระบายความร้อนและเหงื่อได้ดีมากๆ แถมยังกันความร้อนและป้องกันความเย็นได้อีกด้วยผมเลยตัดสินใจถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวเปื้อนๆของตัวผมเองออกแล้วใส่เสื้อตัวใหม่นั้นแทน เอาเสื้อเชิ้ตที่ถอดทิ้งแล้วมาคาดกับเอว ไว้มันแห้งหรืออะไรค่อยเอามาใส่ใหม่
โครกกกกกกก ครากกกกกกกกกกกก
เป็นเสียงของลำไส้ของผมที่บิดเป็นเกลียวอย่างแรงจนทำให้เกิดเสียงดังเองล่ะครับ มันดังขนาดทำให้จื่อเถาที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างบนหินก้มหน้าลงมามองผมอย่างงงๆ
นี่ผมหิวข้าวจริงๆนะ
ผมนั่งชันเข่าพิงก้อนหินก้อนใหญ่อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไป อยู่ในป่าแบบนี้จะทำอะไรกินได้ จะให้ผมไปล่าสัตว์เผาไฟกินอย่างในสารคดีผมทำไม่เป็นหรอกนะ แล้วผมก็ไม่มีทางฆ่าสัตว์ตัดชีวิตใครได้ลงคอหรอก เห็นผมอย่างนี้เขาเป็นคนใจดีและก็ใจบุญมากๆเลยล่ะจะบอกให้
ผมคงต้องไปหาผมไม้หรือขุดหามันสำปะหลังกินประทังชีวิตไปวันๆรอให้คนมาช่วย
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออ
แค่คิดก็สยองตัวเองแล้วอะ
น้องแอ๊วช่วยพี่ด้วยครับบ TTTTTTTTTTT
50%
“จื่อเทาครับ พี่คริสหิวข้าวจังเลยครับ”
ผมเงยหน้าไปพูดกับจื่อเถา จื่อเถาก้มหน้าลงมามองผม ก่อนที่จะวางดอกไม้ที่นั่งเล่นอยู่ตั้งนานทิ้งไว้ แล้วกลิ้งจุ้มปุ๊กมาตรงผม ตากลมๆเล็กๆนั่นจ้องมาที่ผม ก่อนที่จะงับมาที่ชายกางเกงยีนส์ของผมแล้วออกแรงดึงเบาๆ แล้วหันหลังเดินดุ๊กๆเข้าไปในป่า เป็นสัญญาณที่รู้กันว่าให้ผมเดินตามเจ้าตัวไป
ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่สะพายหลังแล้วเดินตามจื่อเถาไปต้อยๆ
จื่อเถาพาผมเดินเข้ามาในป่าที่ลึกขึ้นๆเรื่อยๆอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้ผมต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลออกมาเป็นพักๆ ความรู้สึกกระหายน้ำตีขึ้นมา ผมอยากจะเอาหัวโขกฝาผนังซักหลายๆที่ที่ไม่ได้ตักน้ำมาจากน้ำตก ตอนนี้กระบอกน้ำของผมก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม
โอ้ยยยยยยยยย โง่
อี้ฟ่านคนโง่
คริสนักเรียนนอกอิมพอร์ตจากแวนคูเวอร์คนโง่
เก่งแต่เรื่องในตำราและเรื่องการบริหาร
เรื่องความรู้รอบตัวและการเอาชีวิตรอดติดลบ
ผมขอสาบานต่อหน้าน้องแพนด้าจื่อเถาน้อยของผม ถ้าผมออกไปจากป่านี้ได้เมื่อไรผมจะไปเข้าคอร์สการเอาชีวิตรอดในป่าใหญ่ให้ครบสูตรเลยครับ
อ๊ะ!
ผมมองไปที่ต้นไม้ที่เป็นพุ่มเตี้ยๆที่เรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง
เบอร์รี่!
ผมเห็นเบอร์รี่เม็ดกลมๆสีสวยเต็มไปหมดเลย มันออกผลสีแดงสดปลั่งเหมือนในหนังหรือในการ์ตูนที่ผมเคยดูเลยล่ะ! เปลือกของมันเงาวับและเต่งตึง ในป่าอย่างนี้ไม่มียาฆ่าแมลงหรือแว๊กซ์เคลือบแน่ๆ น่ากินสุดๆ สวรรค์แล้วครับ
ผมหยุดแล้วเอื้อมมือไปเด็ดมันมาเต็มกำมือ ที่กิ่งของมันมีหนามที่ดูก็รู้แล้วว่าคงแหลมพอดู ผมเลยต้องระวังไม่ให้หนามมาเกี่ยวมือของผมจนเป็นแผล
เป็นแผลที่เท้าก็มากพอแล้ว ไม่อยากมีแผลที่มือแล้วครับ
ผมเก็บเบอร์รี่ไปด้วยเดินตามน้องแพนด้าไปด้วย อีกมือนึงก็เอาลูกเบอร์รี่มาเช็ดกับๆเสื้อเพื่อทำความสะอาดเล็กน้อยตามจริต สีของเปลือกเบอร์รี่มันทั้งสวยและหอมหวานชวนลิ้มลองจนผมอดใจไม่ไหวจริงๆ
ขอทานหน่อยนะครับ
“อ้ามมม ..”
“แอ๊ววววววววว!!!!”
ผมได้ยินเสียงแอ๊วที่แหลมสูงของจื่อเถา ที่มาพร้อมๆกับแรงตะปบอย่างแรงที่หัวเข่าและที่เอว(จื่อเถาเวลาปกติเดินสี่ขาจะตัวจะประมาณหน้าแข้งของผม แต่เวลากระโดดหรือยืนสองขาจะประมาณขาอ่อนของผมน่ะครับ แล้วพอเวลายกแขนสั้นๆขึ้นมาตะปบมันเลยอยู่ตรงเข่าและเอวพอดี)
“โอ้ยอะไรเนี่ยจื่อเทาพี่เจ็บนะ!”
เพราะแรงตะปบของจื่อเทากับเสียงเงี้ยวๆแอ๊วๆมันทำให้ผมทั้งเจ็บและตกใจและเผลอทำเบอร์รี่ทั้งหมดตกพื้น ผมมองไปอย่างเสียดายนิดหน่อย จริงๆก็ไม่นิดหน่อยหรอกผมเสียดายมันมากๆเลยล่ะ
“แอ๊วววว!แอ๊ว!”
จื่อเถาร้องแอ๊วๆอีกครั้งก่อนที่จะเอาเท้าเหยียบไปที่ลูกเบอร์รี่ผมทำตกพื้นซะเละจนไม่มีชิ้นดี
“จื่อเทาทำไมทำตัวแบบนี้นะครับไม่น่ารักเลย!”
ผมพูดเสียงดัง ก่อนที่จะพยายามหยิบเบอร์รี่ที่ยังไม่โดนจือเถาเหยียบและมาปัดๆๆฝุ่นออกแล้วกำลังจะกิน เบอร์รี่พวกนี้แพงจะตาย ได้ทั้งวิตามินซีไรนู่นนี่เยอะแยะ แถมมีให้กินฟรีแบบอันลิมิเต็ด ใครจะไม่กิน
“แอ๊ววว!!!!”
จื่อเถาร้องแอ๊วอีกครั้งก่อนที่จะตะปบมือของผมอย่างแรง
ความรู้สึกชาวาปแล่นขึ้นมาก่อนจะกลายเป็นความเจ็บปวด
ผมมองไปที่มือที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือด
ความเจ็บแปลบๆเล่นขึ้นมาอย่างเร็ว
ใช่
ความจริงที่ผมไม่อยากจะยอมรับมันเท่าไร
เหอะ
ถึงแพนด้าจะเป็นสัตว์ที่น่ารัก แต่มันก็เป็นสัตว์กินเนื้อ
และมันก็ยังมีเล็บที่แหลมคมเอาไว้ฉีกพวกไผ่กิน
และจื่อเถาก็เอากรงเล็บพวกนั้นมาตะปบใส่มือของผม
.. อย่างแรง
มันเจ็บนะ
รอยแผลถึงมันจะไม่ลึกมากแต่มันกลับเรียกเลือดได้อย่าดี
เลือดสีสดแดงฉานของผมไหลออกมาเต็มไปหมด
ความรู้สึกอุ่นๆของเลือดและความเหนอะหนะทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้
ทำไมน้องแพนด้าทำตัวไม่น่ารักเลย..
...แบบนี้ไม่ชอบเลยนะ
ขึ้นชื่อว่าเป็นสัตว์..
ต่อให้น่ารักหรือจะแสนรู้ยังไงก็เป็นแค่สัตว์
เป็นได้แค่นั้นแหละ
“ทำอะไร!!มันเจ็บนะรู้ไหม!!”
ผมเผลอตะโกนใส่หน้าจื่อเถาด้วยความลืมตัว ก่อนที่จะปัดอุ้งมือของจื่อเถาที่แปะอยู่ตรงมือผมอย่างแรงจนจื่อเถาเสียหลักล้มกลิ้งไป จื่อเถาดูตกลงที่ผมเลือดออก และยิ่งตกใจมากขึ้นตอนที่ผมปัดมือของเค้า
“แอ๊ว ...”
จื่อเถาร้องแอ๊วๆเสียงอ่อยๆอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ก่อนที่จะช้อนหน้ากลมๆสั้นๆนั่นมามองที่ผม ดวงตาสีดำสั่นเครือ
“ไม่ต้องมาร้อง! ไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บเท่าพี่หรอก!”
ผมตะคอกใส่จื่อเถาอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินผ่านจื่อเถาไปเด็ดเบอร์รี่ป่ามาไว้ในกำมืออีก..
“แอ๊วววววววววว!!!แอ๊ว!”
จื่อเถายังคงร้องแอ๊วๆด้วยเสียงที่น่ารำคาน กระโดดตะกุยผมไปมา พยายามที่จะแย่งเบอร์รี่ป่าจากผม แต่เพราะผมตัวสูงใหญ่กว่าจื่อเถามาก ต่อให้จื่อเถาจะกระโดดสูงขนาดไหน ก็ไม่เกินไปกว่าบั้นเอวของผมอยู่ดี ผมก้มลงมองจื่อเถาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ
ความเจ็บที่มือยิ่งทวีคุณความรุนแรง
ที่จื่อเถามากระโดดเหยงๆมันทำให้ผมรำคานหนัก ผมสะบัดตัวอย่างไม่เบานัก.. ไม่เบาเลย จื่อเถาล้มกลิ้งไปในทันที ผมรู้สึกผิดนิดๆ
... แต่ก็นิดเดียวเท่านั้น
จื่อเถาที่ล้มกลิ้งไปจนขนสีขาวๆนิ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดิน ค่อยพยายามลุกขึ้นด้วยความลำบากจนผมรู้สึกสงสาร… ใจก็อยากจะไปช่วยจื่อเถา อยากกอด อยากเอาหน้าซุกขนนิ่มๆ แต่มันเป็นเพราะทิฐิที่ผมมี ความเจ็บและกลิ่นคาวเลือดที่ตีขึ้นมา... มันทำให้ผมเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจ
และมองจื่อเทาด้วยสายตาที่เย็นชา
ผมเดินนำจื่อเถาไปแล้วเก็บเบอร์รี่ป่าไปด้วย จื่อเถาวิ่งดุ้กดิ้กๆมาขวางหน้าผม ก่อนที่จะงับเข้าที่ขากางเกง ผมไม่สนใจจื่อเถา ยังคงฝืนเดินไปทั้งๆที่มีจื่อเถาโตงเตงไปอย่างนั้น มืออีกข้างก็หยิบเบอร์รี่มากำลังจะกัดกิน
“แอ๊วววววววววววววววววววววววววววว!!!!แอ๊วๆๆๆ!”
จื่อเถาปล่อยขาเกงเกงของผมแล้วแผดเสียงร้องที่ดังและแสบแก้วหู ปากของจื่อเถาที่มักจะหยักขึ้นชวนให้คิดว่ายิ้มอยู่ตลอดเวลานั้นตอนนี้เฉยเมยและดูเศร้าหมอง ดวงตากลมสีดำของจื่อเถาสั่นคลอนและเครือไปด้วยน้ำสีใสๆ
น้ำตางั้นหรอ..
สัตว์ร้องให้ได้ด้วยหรอ?
“อะไรอีก!”
ผมหันไปตะคอกจื่อเถาอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งยองๆให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกับจื่อเถา จื่อเถามองผมด้วยสายตาที่แปลไม่ออกและเดาไม่ไม่ถูก เสียงร้องแอ๊วๆดังอยู่ในลำคอ
“จื่อเถาเป็นอะไรหรอครับ?!”
“…”
จื่อเถาไม่ร้องอะไร แต่มองมาที่เบอร์รี่ในมือของผมแล้วส่ายหน้าดุ้กดิ้กไปมาอย่างแรง
ทำไมกัน
ส่ายหน้าทำไม
มีอะไรนักหนากับเบอร์รี่นี่.. ?
“ไม่อยากให้พี่กินเบอร์รี่นี้หรอ..?”
“แอ๊วววววววววววววววแอ๊ววววววววววววววววๆๆ”
จื่อเถาร้อง ก่อนที่หน้ากลมๆป้อมๆสีดำขาวจะพยักเบาๆ
ทำไมจื่อเถาต้องไม่ให้ผมกินเบอร์รี่นี้กันนะ.......
“มันมีทำไมหรอครับจื่อเถา”
ผมถามจื่อเถาดีๆ
“แอ๊วๆๆๆแอ๊วว” จื่อเถาร้องแอ๊วๆด้วยนำเสียงที่ร้อนรน มือป้อมๆกลมๆชี้ไปที่พุ่มเบอร์รี่ ผมมองตามมือของจื่อเถาไปทันที
ภาพที่ผมเห็นคือซากพวกกระรอก หรือซากสัตว์ป่ามากมายนอนตายอยู่ในพุ่มเบอร์รี่ กำลังถูกพวกเบอร์รี่ดูดกลืนและย่อยสลายราวกับภาพในละครหรือเทพนิยายสยองขวัญ..
ทำไมเมื่อกี้ผมไม่เห็นซากสัตว์พวกนี้กันนะ
กลิ่นเหม็นเน่าของเบอร์รี่และซากศพของพวกสัตว์ตีขึ้นมา
ทำไมเมื่อกี้นี้ไม่ได้กลิ่น.. ทำไมกัน
ปวดหัว.. ปวดหัวจัง..
มึนไปหมดเลย..
นี่มันอะไรกัน
ผมมองไปที่จื่อเถา
จื่อเถาอ่า
นี่มันอะไรกัน
พี่ทำอะไรไป
.. . เบอร์รี่พิษงั้นหรอ
เบอร์รี่พิษ.. มันมีอยู่แค่ในนิยายกับในการ์ตูนหรือไงกัน
มันเป็นเบอร์รี่พิษที่มีสีสันและกลิ่นที่ชวนกิน… แต่เมื่อกินไปแล้วจะไปทำลายระบบประสาทและระบบหายใจอย่างรุนแรง.. เหมือนในเรื่องเดอะฮังเกอร์เกมส์ที่ผมเคยดูตอนที่อยู่แวนคูเวอร์ใช่ไหม แล้วซากศพพวกสัตว์ป่านั้นแหละ.. คืออะไรกัน
ไม่รู้
ปวดหัวไปหมด
จื่อเถา
จื่อเถาพยายามปกป้องผม..
พยายามปกป้องผม..
ผมทำอะไรไป
ผมทำร้ายเค้าไป..
น้องแพนด้าของผม..
ขอโทษนะ
ผมเอาเบอร์รี่สีสวยที่ผมถืออยู่เต็มมือเหวี่ยงทิ้งไปอย่างแรง
“จื่อเถาอ่า…”
ผมก้มลงไปพูดกับจื่อเถาที่ตอนนี้เงยหน้ามามองผมตาแป๋ว
“แอ๋ววววว”
“ขอโทษนะ”
เมื่อจื่อเถาเห็นผมโยนเบอร์รี่นั่นทิ้งไปแล้ว เจ้าตัวเลยหันหลังกลับแล้วเดินดุ้กดิ้กๆไปตามทาง ไม่ได้สนใจอะไรกับคำขอโทษของผม ผมเห็นดังนั้นจึงรีบสาวเท้าตามจื่อเถาไปทันที
ทิ้งความน่ารังเกียจและคำขอโทษที่แสนจะแผ่วเบาและไร้ความหนักแน่นของผมไว้ที่ป่าเบอร์รี่พิษแห่งนั้น
ขอโทษนะ
ขอโทษนะ
ขอโทษนะจื่อเถา
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
ได้ยินหรือเปล่า
ขอโทษ
จื่อเถา
พี่ขอโทษ
100%
ท่าเดินดุ้กดิ้กๆที่แสนน่ารักของจื่อเถามันแปลกไป
กระเผลกๆเหมือนเจ็บอะไรซักอย่าง
จื่อเถาสะบัดตัวแรงๆหลายครั้งเพื่อให้เศษดินดำๆที่ติดอยู่ที่ตัวหลุดไป
เศษดินที่ติดมาตอนที่ผมผลัก.. ที่ผมสะบัดตัว...
ผมเห็นจื่อเถายกขาหน้าสั้นๆป้อมๆของตัวเองขึ้นมาเลียบ่อยๆ
....ซึ่งผมไม่รู้ว่าทำไม
“แอ๊ววววววววแอ๊วววๆๆ”
จื่อ เถาหยุดเดินก่อนที่จะร้องเสียงดัง เอามือป้อมๆอีกข้างชี้ไปทางข้างขวา ผมหันตามไป ก่อนที่จะเจอกับต้นกล้วยและต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่กำลังออกผลสวยงาม
จื่อเถาพาผมมาหาของกิน..
เพราะผมบ่นว่าหิว
เพราะแค่ผมบ่นว่าหิว...
แต่ผมกลับทำร้าย
ผมกลับตะคอก
กลับสะบัดจื่อเถาที่ช่วยชีวิตผลให้รอดพ้นจากการกินเบอร์รี่พิษอย่างแรง
ทำไมจื่อเถาถึงดีกับผมขนาดนี้ล่ะ
ทำไมกัน
ทำไมหล่ะจื่อเถา
“จื่อเถา..”
“แอ๊วววววว”
ผมอุ้มจื่อเถามากอดไว้แนบอกก่อนที่จะซุกหน้าไปกับขนนุ่มๆของจื่อเถา
“ขอโทษนะ พี่ขอโทษนะจื่อเถา..”
“…”
“ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ”
“แอ๊วววววววว”
จื่อ เถาร้องแอ๊วๆอีกครั้งก่อนที่จะเอาอุ้งมือกลมๆมาแปะๆตับบ่าของผมสองสามทีโดย ระวังไม่ให้เล็บแหลมๆของตัวเองมาโดนผม ก่อนที่จะดิ้นดุ้กดิ้กๆไปมาเช่นเคยจนผมต้องปล่อยจื่อเถาให้ลงไปเดินที่พื้น
จื่อ เถาเดินมางับที่ขากางเกงยีนส์ของผม ก่อนที่จะออกแรงดึงให้ผมเดินไปที่ต้นกล้วย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินดุ้กดิ้กๆไปอีกทาง แล้วกลับมาพร้อมต้นไผ่สีเขียวๆสองสามต้นเต็มปากและเต็มมือไปหมด จื่อเถานั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่พื้นๆข้างๆผมแล้วแทะกินอย่างเอร็ดอร่อย เห็นอย่างนั้นผมจึงเอื้อมมือไปเด็ดกล้วยสีเหลืองที่กำลังสุกได้ที่มาสี่ห้า ลูกแล้วแบ่งใส่กระเป๋า แล้วเดินมานั่งข้างๆจื่อเถา ปลอกเปลือกของกล้วยแล้วนั่งกิน อุ้มจื่อเถาที่กำลังกินไผ่อยู่มาไว้ในอ้อมกอด
ผมเพิ่งสังเกตว่าแผลที่มือเลือดหยุดไหลไปแล้ว
และมันทำให้ผมได้เห็นว่าจริงๆแล้วแผลมันไม่ได้ลึกเท่าไร
ไม่ได้ลึกอะไรเลย
ผมคิดไปเอง
ผมมันบ้า
“แอ๊วววววววว”
เสียง ร้องของจื่อเถาทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์หันไปมองที่เจ้าตัว จื่อเถาก็กำลังหันมามองผมเช่นกัน ตัวกลมๆนิ่มๆของจื่อเถาค่อยๆเอนมาที่อกของผม ผมเอามืออีกข้างมากอดจื่อเถาไว้
นิ่มจังเลย
หอมมากๆด้วย
ตัวของจื่อเถาหอมเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนผมก้มลงไปเอาหน้าฟัดกับจื่อเถาเบาๆจื่อเถาร้องแอ๊วๆตามเดิมแต่ก็ไม่ได้สะบัดตัวใส่ผม
นิ่มมากๆ แถมยังนุ่มด้วย
ชอบจัง
ผมกอดจื่อเถาจนแน่น จับโยกไปโยกมา เอามือลูบที่พุงกลมๆของจื่อเถา
อื้ออออ ชื่นใจจัง
“แอ๊ว!”
อ่า.. ดูท่าเจ้าตัวคงไม่ชอบให้ผมลูบพุงสินะ
ผม กอดจื่อเถาไปด้วยนั่งกินกล้วยไปด้วย กล้วยนี่มันหอมและก็อร่อยมากๆเลยล่ะ ผมกินจนเพลินเลย ได้กอดจื่อเถาไปด้วย นั่งกินกล้วยไปด้วย แดดก็ไม่แรง อากาศก็ดี
ฟินสุดๆ
ขณะ ที่ผมกำลังกินกล้วยอย่างเพลินๆนั้นจื่อเถาก็ดิ้นดุ้กๆแล้วหันตัวมาทางผม เงยหน้าเอาตากลมๆดำๆนั้นมาสบตากับผม ยื่นไผ่เปียกๆแฉะๆด้วยน้ำลายมาที่หน้าของผม ส่ายไปมา
“แอ๊ววววววววววววววววววววว ?”
ทำไมผมแปลความหมายได้ว่า ‘ลองไหม?’
เอ้อะ
เกรงใจครับ
“พี่เกรงใจครับ จื่อเถากินเถอะ”
ผมก้มหน้าลงไปพูดกับจื่อเถา แล้วจิ้มเจื่อนๆใส่
แหะ แหะ
“แอ่วววววววววว.....”
จื่อ เถาร้องเสียงอ่อยๆอย่างเสียดาย ก่อนที่จะหมุนตัวกลับไปนั่งซ้อนหลังกับผมตามเดิม เอนตัวอ้วนๆกลมๆมาพิงอกผมอย่างเต็มที่ ผมรู้สึกหนักหน่อยๆ แต่ก็ทน เพราะชอบ..
ชอบจัง
ผมยัดกล้วยใส่ปากอย่างเร็วเคี้ยวๆแล้วกลืนลงคอ เพราะไม่มีน้ำให้กินมันทำให้รู้สึกฝืดคอหน่อยๆ แต่ช่างเถอะ ผมกลืนน้ำลายแทนก็ได้
ผม ก้มลงไปเอาคางเกยกับหัวกลมๆของจื่อเถา กระชับอ้อมกอด แล้วโยกเบาๆ จุ้บเบาๆที่หูก่อนที่จะเรื่อยไปถึงไหล่อ้วนๆ แขนกลมๆ จื่อเถาร้องแอ๊วๆแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีผม
ชอบอะดิ
หอมจริงๆนะ จื่อเถาหอมไปทั้งตัวเลย ขนาดแขนสั้นๆกลมๆยังหอม ฮิฮิ
นี่ผมทำตัวเหมือนคนโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย
นั่งกอดนั่งลวนลามจื่อเถา
นั่งลวนลามหมีแพนด้า
แล้วหมีแพนด้าก็อยู่เฉยๆให้ผมลวนลามด้วยนะ อิอิ
ผม จุ้บจื่อเถารัวๆตั้งแต่หัวเรื่อยไปถึงไหล่ จนมาถึงแขนถังสองข้าง จื่อเถาจิ้จ้ะเล็กน้อยเพราะมันรบกวนการแทะกินไผ่ของเจ้าตัว แต่ผมไม่สนหรอก ผมจะจุ้บ
จุ้บจุ้บจุ้บ
ผม จุ้บไปทั่วแขนของจื่อเถาแล้วหัวเราะเบาๆเพราะจื่อเถาทำเสียงจิ้จ้ะในลำคอ อย่างดังเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ คงรำคานผมเต็มที่ล่ะสิ ไปรบกวนการกินอันแสนมีความสุขของเจ้าตัว ไม่สนหรอก จุ้บๆๆๆ
แต่กลิ่นคาวๆกับน้ำเหนียวๆสีเข้มที่แขนของจื่อเถานี่มันอะไรกัน
อ้ะ
เลือด ?
.
.
.
ไม่ใช่ของผมนี่
“จื่อเถา!!!”
ผมตะโกนเสียงดังจนจื่อเถาสะดุ้งแล้วหันมามองผมหน้าตาตื่น
“แอ๊ววววววๆๆๆ”
ผมพลิกตัวของจื่อเถาก่อนที่จะจับที่แขนพลิกดูข้างหลังตรงข้อพับ..
เลือด
จื่อเถาเป็นแผล
แผลยาวลึกที่เกิดจากการกระแทกกับของมีคมอย่างแรง..
นี่ใช่ไหมสาเหตุที่ทำให้จื่อเถาเดินแปลกๆ?..
หินงั้นหรอ?
เพราะผมใช่ไหม?
ผม อุ้มจื่อเถาไปวางไว้ที่ข้างๆต้นไผ่ ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับมาตรงที่พุ่มเบอร์รี่พิษ.. ก่อนที่จะมองหาที่ๆผมผลักจื่อเถา ที่ตรงนั้นมันมีหินก้อนใหญ่ที่มีปลายคมอยู่จริงๆด้วย... ผมเอามือไปลูบตรงคมของก้อนหิน เลือดสีเข้มหนืดๆที่น่าจะเป็นของจื่อเถาก็ติดมาที่ปลายนิ้วมือ....
จื่อเถาเจ็บเพราะผม
เจ็บขนาดนี้
เพราะผม
เพราะผม
เพราะผมสะบัดจื่อเถาเพราะผมผลักไสจื่อเถาที่พยายามช่วยชีวิต
เพราะผม
เพราะผม
ขอโทษ
ผมทรุดตัวลงกับพื้นดินแล้วก้มหน้า ความรู้สึกมากมายตีกันภายในอก
ขอโทษ
ขอโทษ
จื่อเถา
ขอโทษ
“แอ๊ววววววววววววววววววว”
เสียง ร้องแอ๊วๆของจื่อเถาที่ดังขึ้นข้างๆหูทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้จื่อเถามาอยู่ข้าง หลังผม ยืนด้วยสองขาก่อนที่จะเอามืออีกข้างมาแปะๆที่ไหล่ของผมสองสามที แล้วเดิมวนมาข้างหน้า แล้วนั่งจุ้มปุ๊กลงที่ตักของผม
“แอ๊วๆๆ”
ผมก้มหน้าลงไปหน้าจื่อเถา พลิกแขนป้อมๆของจื่อเถาเพื่อที่จะดูแผลที่เกิดขึ้นจากฝีมือของผม
“เจ็บมากไหม ขอโทษนะ.. ขอโทษ”
“แอ๊ววววววววๆๆๆๆ”
จื่อเถาร้องก่อนที่จะสะบัดหน้าไปมา
“ขอโทษนะ ขอโทษนะครับ”
ผมขอโทษจื่อเถาอีกครั้ง ขอโทษขอโทษ
“ยกโทษให้พี่นะ..... ขอโทษน่ะ”
ผม กอดจื่อเถาไว้ ระวังไม่ให้ไปโดนแผล ก่อนที่มือและตาจะสำรวจไปทั่วร่างกลมๆของจื่อเถาว่ายังมีบาดแผลตรงไหนอีก หรือเปล่า แล้วพอรู้ว่าไม่มีอีกแล้ว.. มันก็ทำให้ผมโล่งใจ
“หายเจ็บนะ..”
ผมจับแขนข้างที่เป็นแผลของจื่อเถาขึ้นมา ก่อนที่จะจูบซับไปตรงแผลที่เลือดหยุดไหลแล้ว
กดแช่ริมฝีปากของผมไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน
200%
ด่าพี่คริสได้เลยตามสบาย
เราไม่รู้ฉากนี้มันโอเคหรือเปล่าแง
เราบรรยายแบบนี้เข้าใจเก๊าใช่ไหม T v T
มีคำผิดบอกน้า
ข
-ชอบก็เม้น ไม่เม้นไม่บอกจะรู้ได้อย่างไรว่าชอบ T v T /สาดถังน้ำตาใส่
-น้องแอ๊วของเราน่ารัก พี่คริสของเธอ...
-มีคำผิดบอกได้น้า เราจะมาแก้ค่ะ
-ติดต่อไรท์เตอร์ได้ที่
-เวิ่นในทวิตติดแท็ค #น้องแอ๊ว นะจ้ะ จุ้บๆ เล่นกันหน่อย ฮ่าๆๆ
- 50 % หลัง.. ระวังดราม่า.. #อุ้ปส์
ใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใใ
ใใใ
ความคิดเห็น