คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
CUTEST 1 หลงป่าซะแล้วล่ะครับ
ผมตะโกนเรียกหาพวกมันจนรู้สึกเจ็บคอ หิวน้ำจนแทบบ้า ทุกครั้งที่กลืนน้ำลายรู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆนับไม่ถ้วนทิ่มแทงอยู่เต็มลำคอ
ไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว
ผมเดินไปเดินมาอยู่นานนับชั่วโมงจนรอบข้างมืดสนิท
ผมหวังเพียงแค่ที่ซุกหัวนอนหลับและหลบภัยในคืนนี้ พรุ่งนี้ค่อยมาหาทางกันใหม่
ผมไม่ยอมงอมืองอเท้าหรอก
ผมจะสู้
ผมยังคงเดินต่อไปทางทิศเหนือ(ละมั้ง)อย่างเรื่อยๆ เดินไปอย่างหนักแน่นและมั่นคงแต่หางตาดันเหลือบไปเห็นต้นไม้ที่ผมทำสัญลักษณ์ขีดๆไว้...
ไอ้ต้นไม้บ้าที่ผมผ่านมันมาสี่รอบ!
นี่ผมเดินวนไปวนมาเหมือนพระเอกละครหลังข่าวช่องเจ็ดใช่ไหม!
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมทรุดลงนั่ง ก่อนที่จะดึงทึ้งผมสั้นสีดำของตัวเองไปมา
เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ตัวสวยของผมเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโคลน รองเท้าหนังสีดำที่ไม่เหมาะกับการเดินป่าขาดวิ่น ทุกๆครั้งที่เดินแล้วไปเหยียบกับหินหรืออะไรแข็งๆมันทำให้ผมแสบที่ฝ่าเท้าไปหมด ผมไม่มีความรู้ และแต่งตัวไม่ได้เหมาะกับการเดินป่าเลยซักนิด
ไอ้พวกเพื่อนบ้าสองคนนั่นป่านนี้จะรู้หรือยังว่าผมหลงป่า
จะพาพวกมาตามหาผมไหม
จะทิ้งผมหรือเปล่า
ผมจะกลายเป็นผีป่าเฝ้าทุ่งที่ชิงเต่านี่ไหม
พ่อกับแม่จะเสียใจที่ผมตายหรือเปล่า
ผมเริ่มคิดมากและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ความคิดด้านลบมากมายตีกันในหัวจนรู้สึกอึดอัด ความรู้ทางการตลาดและการบริหารต่างๆที่เล่าเรียนมานั้นไม่ได้ช่วยให้ผมสามารถเอาชีวิตรอดในเหตุการณ์ครั้งนี้ได้เลย ถ้าผมตาย ผมอยากจะบอกว่าผมขอโทษพ่อกับแม่ และขอโทษทุกคนถ้าผมทำอะไรล่วงเกินพวกท่านไป
เสียงฟ้าร้องไกลๆมันทำให้ผมรู้ว่าอีกไม่นานฝนคงกำลังตก
แล้วพอฝนตกผมก็ไม่มีที่หลบฝน ผมก็จะเปียก แล้วพอผมเปียก ผมก็จะไม่สบายแล้วเป็นไข้ป่า แล้วถ้าไม่มีคนมาหาผมภายในสองสามวันผมอาจจะตาย ไม่เพราะเป็นไข้ ก็เพราะขาดน้ำ
ซวบ ... ซวบ ....
เสียงแปลกๆที่ดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาข้างหน้ามันทำให้ผมหันไปมอง พุ่มไม้มันสั่นไหวเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในนั้น... เสือหรอ หรือหมูป่า ไฮยีน่า หรือสิงโต
แต่นี่มันชิงเต่า ไม่ใช่ทุ่งหญ้าสาวันนาหรือเคนย่า คงไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอก
.. มั้ง
อาจจะได้เวลาที่ต้องสำเหนียกว่า ผมอาจจะไม่ได้ตายด้วยไข้ป่า ขาดน้ำ หรืออะไรทั้งนั้น แต่ผมอาจจะตายเพราะโดนสัตว์ร้ายขย้ำ แทะกินซากศพจนไม่เหลือแต่กระดูก
ไม่
ไม่ดีแน่ๆ
ไม่สวยแน่ๆ
ไม่เอาอู๋อี้ฟ่านไม่เอา!
ผมไม่คิดจะยืนอยู่ตรงนั้น ตัดสินใจค่อยๆย่องถอยหลัง
ซวบ.. ซวบ.. ซวบ...
เสียงแปลกๆนั้นค่อยๆใกล้ขึ้นๆผมเลยหันหลังกลับแล้ววิ่งอย่างสุดตัวสองขายาวๆของผมวิ่งอย่างสุดแรง มองตรงไปข้างหน้าไม่หันไปมองข้างหลัง วิ่งวิ่งวิ่ง โดยที่ไม่สนใจว่าฝ่าเท้าจะชุ่มไปด้วยรอยถลอกและเลือดสีแดงสดที่เริ่มซิบๆตามขาเพราะไปเกี่ยวกับหญ้าและกิ่งไม้ที่แหลมคม
ผลัก.. ตุ้บ!!
เพราะผมไม่ทันระวัง ผมเลยสะดุดกับขอนไม้แห้งที่อยู่บนพื้น ผมเสียความควบคุม ล้มลงกับพื้นแฉะๆอย่างแรง กลิ้งไปเรื่อยๆอย่างหยุดไม่ได้ ข้างหน้าเป็นทางลาดที่ค่อนข้างชัน และผมกำลังจะไถลไปตามทางนั้น!ผมไม่สามารถควบคุมตัวผมเองได้เลย ผมจึงใช้มือทั้งสองข้างป้องกันศีรษะของตัวเองไว้ และพยายามเอาหลังลงให้มากที่สุด พยายามไม่ให้หัวหรืออวัยวะสำคัญกระทบกระเทือน ตามที่เคยได้เรียนมา.. เขาให้ทำอย่างนี้..
. . ล่ะมั้ง
ผมกลิ้งตกลงมาตามทางที่ลาดชัน แล้วไปกระแทกกับบางต้นไม้ต้นใหญ่ มันทำให้ความเร็วในการกลิ้งหลุนๆของผมลดน้อยลงและหยุดไปในที่สุดผมนอนนิ่งๆ.. ทำอะไรไม่ถูก
มันเจ็บไปทั้งตัว
แต่ก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าไรพอทนได้
ยังไม่ตาย
คริสยังไม่ตาย คริสยังคงหายใจ
ฮืออออออออออออออออออออ
ผมค่อยๆยันและพลิกตัวให้ตั้งหลัก เสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบๆทำให้ผมเบะปาก
“แอ๊ว!”
เห้ย...
ไม่ใช่เสียงผมนะ ... เสียงอะไรวะ .... ผมหันซ้ายหันขวาอย่างระแวง
เสียงอะไรอะ ไม่เอานะ ไม่เอาแล้วนะ ไม่มีแรงสู้แล้วนะไม่มีแรงจะหนีแล้วด้วย
“แอ๊ว!แอ๊วววว!”
เสียงนั่นยังคงดังไม่หยุดผมรู้สึกว่าแหล่งกำเนิดเสียงมันใกล้กับผมมาก.. ใกล้ยังกับอยู่แค่เอื้อม
เดี๋ยวนะ
แค่เอื้อมยังงั้นเรอะ...ผมหันซ้ายหันขวา มองไปรอบๆ ก็ไม่เจอสิ่งผิดปกติอะไร มันเงียบกริบ จนน่ากลัว ท้องฟ้ามืดสนิท ตอนนี้แสงสว่างเพียงอย่างเดียวที่มีอยู่คือแสงจันทร์
“แอ๊ววววววววววววววววววววววววววววว!!”
“เห้ย!!”
เสียงแปลกๆแหลมนั่นดังขึ้นอีกเครื่องยาวๆก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกลมๆนิ่มๆกำลังดิ้นดุ๊กดิ๊กๆอยู่ที่ข้างๆตูดของผม..
ผมกำลังนั่งทับสิ่งมีชีวิตบางอย่างอยู่
ผมรีบขยับให้พ้นสิ่งมีชีวิตนิ่มๆนี่แสนประหลาดตัวนั้นทันที มันค่อยๆคลาน ร้องแอ๊วๆอีกสองสามทีแล้วสะบัดขน มันมืดมาก ผมเลยมองมันไม่ชัด แต่มันคงไม่ใช่เสือสิงกระทิงแรดอะไรที่สามารถทำร้ายผมได้หรอกมั้ง เสียงร้องแอ๊วๆมันดูโมเอะเกินที่จะเป็นสัตว์ดุร้าย
ผมจ้องมันเรื่อยๆ มันก็จ้องผมเช่นกัน
ตัวอะไรวะ? อ้วนๆกลมๆ แมวหรอ หมา กระรอก หรือตัวบีเวอร์
ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ ก่อนที่จะค่อยๆลูบไปที่หน้ากับขนนุ่มๆของมัน ตัวนิ่มจัง..มันร้องแอ๊วๆอีกครั้งก่อนที่จะเอาหน้ามาซุกกับมือของผม
“แอ๊ววอื้ออ”
และทันทีที่แสงของพระจันทร์สาดส่องมาที่ผมและสิ่งมีชีวิตอันโนวตัวนั้น ...มันทำให้ผมเห็นมันชัดขึ้น ขนสีดำขาว.. หน้าสั้นๆรูปร่างน่ารักน่ากอด เป็นสัตว์เศรษฐกิจและสัตว์ที่ประเทศของผมส่งไปตามประเทศต่างๆเพื่อเป็นทูตเชื่อมสัมพันธไมตรี สัตว์ที่ไม่น่าจะเหลือเร่ร่อนอยู่ตามป่า...
สัตว์ที่ผมคิดว่าคงเป็นมาสคอตประจำประเทศของจีนไปแล้ว
สัตว์ที่ผมคิดว่าน่ารักที่สุดในโลก!
“พะ... แพนด้า!!!”
TBC
#ตกลงจะตั้งชื่อเรื่องว่าอะไรดี T^T เวิ่นแล้วติดแท็ก #น้องแอ๊ว ได้นะ อิอิอิ
ความคิดเห็น