คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 08
©เสียงของจงอินที่ดังขึ้นจากประตูทำให้ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ จื่อเถาสะดุ้งตัวโยนแล้วซุกหน้าไปกับหลังของผม ผมรีบเอาเสื้อเชิร์ตที่ถอดทิ้งไว้มาคลุมให้จื่อเถาลวกๆเพื่อปิดบังผิวขาวใสที่ไม่อยากให้ใครเห็นแล้วดันจื่อเถาให้อยู่ข้างหลัง ให้ตัวเล็กๆของจื่อเถาจมไปกับไหล่และหลังกว้างๆของผมเพื่อปิดบังสายตาอยากรู้อยากเห็นและสายตาหื่นกระหายของไอ้สองตัวนั้นที่มองผิวขาวๆอมชมพูของจื่อเถาของผมตาเป็นมัน!
“พวกมึงออกไปก่อน” ผมหันไปบอกพวกมันเสียงเข้ม พวกมันยืนนิ่งเหรอหรากันอยู่หน้าประตูที่ห่างจากเตียงไม่มากเท่าไรนัก “อย่าก้าวเข้ามาด้วย!” ผมบอกเสียงดังอีกครั้งเพราะพวกมันกำลังก้าวเข้ามาใกล้เตียงขึ้นเรื่อยๆ จื่อเถาตอนนี้ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้น!!
“กูไม่ออก มึงนั่นแหละซ่อนเด็กที่ไหนไว้” ชานยอลพูดอย่างไม่ยอมและทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้ามาที่เตียง ผมรีบห้ามเอาไว้ด้วยเสียงจริงจัง จื่อเถาตัวสั่นไปหมดเพราะความกลัวเพราะผมกับชานยอลและจงอินพูดกันด้วยเสียงที่ไม่เบานัก
“ออกไปก่อน เดี๋ยวกูกับน้องแต่งตัวให้เรียบร้อยเมื่อไรจะออกไปเล่าทุกเรื่องให้ฟัง” ผมเงยหน้าไปบอกกับจงอินและยังคงให้จื่อเถาซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง ตอนนี้พวกมันคงเห็นแค่ปลายเสื้อเชิร์ตขาวๆกับกลุ่มผมสีดำนิ่มเท่านั้นแหละ...
กลุ่มผมสีดำนิ่มที่ถ้ามองดีๆจะมีหูแพนด้าอยู่ด้วยน่ะนะ
หลังจากประโยคนั้นที่ผมบอก พวกมันมองหน้ากันอย่างตัดสินใจ แล้วเดินหายไปทางประตูแต่ก็ไม่ยอมบอกว่าให้ผมรีบๆจะนั่งรออยู่บนโซฟา และจงอินก็ทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนที่จะปิดประตูไป
“มึงเอาคยองซูไปไว้ที่ไหน?”
หลังจากพวกมันปิดประตูแล้ว ผมก็เดินไปล็อคให้แน่ใจ แล้วเดินมาหาจื่อเถาที่ยังไม่หาผวาเพราะเสียงดังๆและหมู่คนที่จื่อเถาไม่รู้จัก ผมเดินไปลูบหัวจื่อเถาเบาๆอย่างปลอบโยน บอกกับจื่อเถาว่าไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว นั่นเพื่อนที่เอง.. จื่อเถาพยักหน้ารับ ผมก้มลงกลัดกระดุมเสื้อเชิร์ตของจื่อเถาให้เรียบร้อย แล้วหากางเกงขายาวของตัวเองให้จื่อเถาใส่แล้วเอาเข็มขัดรัดอย่างแน่นหนา ไม่สนใจว่ามันจะดูตลกขนาดไหน ทั้งเสื้อเชิร์ตและกางเกงที่ไซต์ใหญ่กว่าจื่อเถาซักเท่านึง ทั้งเสื้อที่ปูดๆขึ้นข้างหลังตรงสะโพกเพราะติดหางแพนด้ากลมๆ
ไม่สนใจหรอก...เพราะผมน่ะไม่อยากให้ไอ้พวกนั้นเห็นจื่อเถาแม้ซักเซี้ยวของผิวขาว และที่สำคัญน่ะ จื่อเถาของผมไม่ว่าจะแต่งตัวยังไงก็น่ารักเสมอนั่นแหละ!
“ไปหาเพื่อนพี่กันนะ” ผมพูดและจับมือของจื่อเถาไว้แน่น ไม่ลืมที่จะจัดๆผมให้ดูฟูๆเพื่อบังหูแพนด้า กลัวไอ้เพื่อนของผมเห็นจะเป็นลมไปซะก่อน จื่อเถาทำหน้ายู่ๆเหมือนเคยเพราะผมคงขยี้ผมเจ้าตัวแรงไปนิด
“งื้อออออออออ ผมยุ่งหมดเลย” จื่อเถาบ่น แต่ผมไม่สนใจและยิ้มร่าและนั่นทำให้จื่อเถาหน้ายู่กว่าเดิม ผมหัวเราะเสียงดัง จื่อเถาตวัดตามองผมอย่างโกรธๆ แต่พอผมบอกว่าจื่อเถาไม่ว่าจะทำยังไงก็น่ารักที่สุดสำหรับพี่ เจ้าตัวก็ยิ้มแล้วก้มหน้าเขิน และนั่นทำให้ผมต้องกระชับมือที่จับกันอยู่ให้แน่นขึ้นอีก
ก่อนที่จะเดินไปถึงหน้าประตูห้อง จื่อเถาขืนตัวไว้ เงยหน้าขึ้นมาสบตากลมใสกับผม แล้วเอ่ยถาม
“พี่ฟ่านฮะ...”
“...”
“... คนชื่อคยองซูนี่ใครหรอฮะ?”
ผมยิ้มให้จื่อเถาก่อนที่จะตอบ ตอบไปโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าประโยคนั้นทำให้จื่อเถาเงียบซึมไปทันที
“แฟนพี่เอง...”
“...”
“คยองซูเป็นคนรักของพี่น่ะ”
LOADING
มาอ่านตอนนี้ จำเนื้อเรื่องที่ผ่านมาแล้วได้นะ! ไม่ได้ต้องกลับไปอ่านอีกรอบนะ ฮาาาา
ผมพาจื่อเถาออกมาข้างนอกห้องที่มีชานยอลและจงอินนั่งกินของว่าและดื่มน้ำอัดลมรออยู่ จื่อเถาเดินต่อส้นเท้าอย่างช้าๆ ตัวเล็กๆสั่นน้อยๆเพราะความกลัวและความไม่เคยชินในการพบกับคนอื่น ผมจับมือของจื่อเถาเอาไว้แน่น อยากจะหอมแก้มแรงๆหรือจูบหนักๆที่หน้าผากเนียนแต่จื่อเถากลับก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากับผม
“จื่อเถาอ่าา.. นี่เพื่อนพี่นะ.. ชานยอลกับจงอิน”
ผมแนะนำชานยอลกับจงอินให้จื่อเถารู้จักทันทีที่เราเดินมาถึงหน้าทีวี จื่อเถาเงยหน้ามาสบตาผมเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปทางชานยอลและจงอินอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วเอ่ยคำว่าทักทายด้วยเสียงเบาๆ
“สะ.. สวัสดีฮะ..”
“…”
“จื่อ.. ทะ .. เทาฮะ”
ชานยอลกับจงอินตอนนี้เหมือนจะช็อคไปแล้วทันทีที่ได้เห็นใบหน้านวลของจื่อเถาชัดๆ หน้าขาวๆของจื่อเทาขึ้นสีแดงก่ำขึ้นไปอีกระดับพร้อมๆกับขยับตัวเบียดไปกับตัวของคริสอย่างหวาดกลัวเมื่อชานยอลกับจงอินจ้องไปทั่วร่างของตนอย่างไม่วางตา!!
ชานยอลกับจงอินเหมือนสติหลุดไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงของจื่อเทา ปากเล็กๆสีแดงสดหยักลึกที่ขยับอย่างช้าๆนั่นดูแสนจะยั่วยวนและไร้เดียงสาจนเผลอมองจ้องอย่างลืมตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหลวมดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเพราะมองยังไงร่างตรงหน้านี้ก็ตัวโครตบาง
... เหยดดด เด็กไอ้คริสโครตน่ารัก!
“งะ.. งือออ”
คริสถึงกับควันออกหูเมื่อเห็นสายตาพราวระยับของชานยอลและจงอิน … คบกันมาตั้งแต่เด็กยันแก่ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้มันคิดอะไรอยู่!
กรอด… ไอ้เพื่อนหน้าหื่น...
“พวกมึงจะเลิกมองเด็กของกูได้ยัง?”
พูดไม่ทันจะจบประโยคดีไอ้คริสก็รีบจูงเด็กที่ชื่อจื่อเทาเข้าไปในห้องนอนปิดประตูล็อคกลอนแน่นหนาแต่ก็ยังไม่วายลูบหัวทุยเบาๆแล้วบอกว่ารอพี่แป๊ปนึงนะเสียงหวาน
ถุย! ไอ้คริส
มึงลืมไปหรือเปล่าว่ามึงมีแฟนแล้ว
.
.
.
หลังจากที่คุยกับจงอินและชานยอลจบแล้ว ผมก็รีบไล่แห่พวกมันกลับห้อง พวกมันล้อผมนิดๆเรื่องจื่อเทาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร พอพวกมันกลับไปแล้ว ผมก็เดินเข้าไปหาจื่อเทาในห้อง ร่างเล็กๆของจื่อเทากำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นภาพนั้น เดินเข้าไปหาจื่อเทาที่กำลังหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ปัดผมสีดำที่ปรกหน้าผากออก แล้วบรรจงจุมพิตไปที่หน้าผากเล็กเบาๆ
“ฝันดีครับจื่อเทา”
ผมยิ้มให้กับจื่อเทาทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้สติ เอื้อมมือไปปิดโคมไฟหัวเตียงที่มันยังส่องแสงสว่างอยู่ แล้วทอดกายลงนอนข้างๆจื่อเทา อ่าาาา สบายดีจัง เตียงนุ่มๆแอร์เย็นๆผ้าห่มหอมๆนี่มันสวรรค์ชัดๆ
จื่อเทาอ่า พรุ่งนี้พี่จะพาเรากลับเกาหลี~
ตื้นเต้นจัง!
MY CUTEST PANDA!
กริ๊งงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมงัวเงียๆก่อนที่จะกวาดมือไปกดปิดมัน ตั้งใจว่าจะนอนต่ออีกซักงีบแต่พอนึกขึ้นได้ว่าผมเลื่อนไฟลท์กลับเกาหลีเป็นไฟลท์บ่าย เลยกลั้นใจแล้วลืมตา กระพริบตาปริบๆสองสามทีแล้วลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย
“จื่อเทาอ่าาา ตื่นได้แล้วครับ” ผมพูดกับก้อนกลมๆที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ผมกระโดดขึ้นเตียงไปอีกครั้งแล้วเลิกดูใต้ผ้าห่ม แต่กลับไม่มีร่างของจื่อเทา!!
“จื่อเทาอ่า อยู่ไหนครับ จื่อเทา!!” ผมตะโกนลั่นห้อง เผลอคิดไปในแง่ลบต่างๆนานาว่าจื่อเทาหายไปไหน ไม่นะ อย่าทำกับผมแบบนี้ แต่เสียงของจื่อเทาที่ดังขึ้นมาจากประตูหน้าก็ทำให้ผมยิ้มออก
“แอ๊ววววววววว”
เสียงแอ๊วๆของจื่อเทาดังขึ้นมาก่อนที่ร่างกลมอ้วนของเจ้าตัวเสียอีก ว่าแต่ทำไมจื่อเทาถึงกลายร่างเป็นแพนด้าล่ะ เมื่อคืนก่อนนอนยังเป็นร่างคนอยู่เลยไม่ใช่หรอ แล้วผมก็ไม่ได้ไปดึงหางเจ้าตัวซักหน่อย
‘พี่ฟ่านมีอะไรเรียกจื่อเทาซะดังเลย’
จื่อเทาถาม ผมเลยเดินไปอุ้มจื่อเทามาไว้แนบอก แล้วพาเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“ก็พี่ตื่นมาแล้วไม่เห็นจื่อเทา พี่ก็ตกใจน่ะสิครับ” ผมตอบตามจริงๆ แล้วก็วางร่างอ้วนๆของจื่อเทาไว้ที่โซฟาแบบจำต้องเต็มใจ เพราะเอาเข้าจริงๆให้ผมอุ้มจื่อเทาทั้งวันทั้งคืนให้กระเตงไปไหนก็ได้เพราะคนมันชอบ เพราะมันนุ่ม เพราะมันหอม เพราะมันปุกปุย เพราะคนมันร้ากกกกก
อรั้ย
‘จะ..จื่อเทาตื่นนานแล้ว พี่ฟ่านไม่ตื่นซักที จื่อเทาเลยออกมาเดินเย่น’
“เดินเล่นครับ”
‘นั่นแหละ เดินเล่นๆๆๆๆ’
“เก่งมากจื่อเทาของพี่” ผมชมแล้วก็ลืมหัวจื่อเทาไปมา “จื่อเทา เดี๋ยววันนี้เราจะไปเกาหลีกันนะ”
‘เกาหลี? เกาหลีคืออะไร’ จื่อเทาเอียงคอแล้วมองหน้าผมแบบงงๆ ผมถอนหายใจเพราะลืมไปว่าจื่อเทาไม่เหมือนคนอื่น อยากจะอธิบายแต่ดูแล้วต้องยาวแน่ๆ
“อืมมม เอาเป็นว่า เกาหลีคือที่ที่พี่อาศัยอยู่ แล้วเราจะไปอยู่ที่นั่นกัน โอเคไหมครับ” ไว้กลับเกาหลีแล้วพี่จะสอนจื่อเทาทุกๆอย่างเอง สัญญา ตอนนี้แปะโป้งไว้ก่อนนะครับ แปะๆๆๆ
‘อืิ้อๆๆๆ แล้วเราจะไปกันยังไง เดินไปหรอครับ’
“ไม่ครับ! เราจะขึ้นเครื่องบิน~”
‘คะ? เครื่องบิน?’
“ฮี่ๆๆๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจื่อเทาไปก็รู้เองแหละครับ แล้วเดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟังทีหลังดีไหม อ่า ว่าแต่แล้วทำไมจื่อเทามาอยู่ในร่างแพนด้าล่ะครับ เมื่อคืนยังเป็นคนอยู่เลยไม่ใช่หรอ หืม”
‘ก็พี่ฟ่าน ละเมอ มาดึงหางจื่อเทา จื่อเทาไม่รู้จะทำยังไง เลยปล่อยเลยตามเลยอะ’
อ้ะ เอ่อออ แฮ่ๆ นี่ผมหมกมุ่นขนาดเก็บไปฝันแถมยังละเมออีกหรอเนี่ย น่าเกลียดจริงเชียว ก็ช่วยไม่ได้นี่นา จื่อเทาน่ารักเกินห้ามใจเอง ฮออออลลลล
“งั้นกลายร่างเป็นคนดีกว่าไหมครับ จะได้อาบน้ำกินข้าว และเตรียมตัวไปสนามบินกัน” ผมหัวเราะแก้เก้อแล้วก็พูดกับจื่อเทา ถึงจงอินจะส่งข้อความมาบอกว่าครั้งนี้เราจะไปเครื่องบินส่วนตัว แต่ผมก็ไม่อยากไปสายให้คุณพี่นักบินกับคุณน้องแอร์ฮอสเตสมองหน้าทำตาเขียวหรอกครับ คนเราต้องรักษาเวลา ถูกไหมล่ะ ฮี่ๆ
‘อะอื้อ..’
จื่อเทาเอ่ยรับ แล้วร่างกลมๆก็ค่อยๆหันหลังหลับ แล้วก็แอ่นสะโพกกับหางกลมๆมาทางผม
‘พะ.. พี่ฟ่าน..’
‘ดึงเลยฮะ..’
นี่มันอาชญากรรมชัดๆ!!
100%
ไม่ได้อัพมานานมาก OTL ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอโทษค่ะ
ไม่ได้มาอัพเพราะติดเรียน ตอนนี้มาอัพก็ยังไม่มีที่จะเรียน ฮอลลล
แต่หลังจากนี้จะไม่หายไปนานแบบนี้อีกแล้วล่ะ อย่าลืมน้องแอ๊วนะะะ
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อย เพราะต้องตัดไปต่อกับตอนหน้า ฮี่ๆ ขอโทษนะคะะ
เดี๋ยวพอพี่คริสกับน้องแพนด้าถึงพื้นแผ่นดินเกาหลี เรื่องราวจะยิ่งเข้มข้นกว่านี้
มาช่วยให้กำลังใจความรักของทั้งสองคนด้วยค่ะ >< #น้องแอ๊ว
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่า ขอให้ทุกๆคนมีความสุขมากๆน้า
ความคิดเห็น