คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ร้อน! ร้อน! ร้อน!
ทำไมที่จีนมันร้อนแบบนี้!
แล้วทำไมหนุ่มนักเรียนนอกสุดหล่อแบบผมที่เพิ่งกลับจากแวนคูเวอร์สดๆร้อนๆต้องมาเดินป่าด้วยวะ!
ไอ้พวกเพื่อนเวร! เพิ่งกลับมาแทนที่จะพาเค้าไปกินไปดื่มไปเที่ยวที่ปักกิ่ง เคล้าเหล่านารีสาวๆสวยๆกลับพาเค้ามาเดินป่าแฉะๆชื้นๆและแสนจะกันดารที่ชิงเต่า...
ไอ้พวกเวร
“ไอ้ไค เมื่อไรจะถึง ยอดเขาบ้าชมวิวรอบทะเล 360 องศาอะไรของมึงน่ะ” ผมตะโกนถามไอ้ตัวหัวโจกที่นำผมมาเดินป่าที่นี่ มันเป็นถึง CEO ระดับสูงของบริษัท แต่กลับมีงานอดิเรกคือเดินป่า ปีนเขา บุกป่า ฝ่าดง ดำน้ำ ลุยทุ่ง จนทั้งตัวทั้งหน้าดำเป็นแมงเหนี่ยงอย่างที่เห็น
“อีกสี่ห้ากิโลก็ถึงแล้ว อย่าบ่นมากเป็นตุ๊ดได้ป่าววะ” มันหันหน้าดำๆนั่นมาด่าผม ก่อนที่จะเดินดุ่มๆไปข้างหน้าโดยไม่สนใจผมอีกเลย
สี่ห้าโล!! พูดเป็นสีห้าเซ็น ไอ้บ้า ทางขึ้นเขาชันๆแบบนี้ยี่สิบเมตรกูก็เหนื่อยแล้ว!!
“ไอ้ไค!รอด้วย! ไอ้ชานยอลลลลล รอกูสิวะ!!” เมื่อหมดหวังให้ไคมันรอผม ผมเลยตะโกนเรียกชานยอลที่โดนบังคับให้มาเดินป่าเหมือนกันให้หยุดรอประท้วงไอ้ไค แต่มันหันหน้ามามองผมอย่างรำคาญ หูกางๆของมันแผ่รัศมีกางออกยิ่งกว่าเดิมเพราะความร้อนจนดูเหมือนกอลลั่มในหนังไม่มีผิด
....ยิ่งทวีอัปลักษณ์ยิ่งกว่าเดิม
อี๋แหยะ
“มึงก็เร็วๆสิวะไอ้คริส มัวแต่บ่นเป็นตุ๊ดส่งออกอยู่ได้ มึงยิ่งบ่นก็ยิ่งร้อน ยิ่งร้อนก็ยิ่งเหนื่อย แล้วพอเหนื่อยก็จะเดินช้า แล้วก็ไม่ถึงยอดเขาซักที เร็วๆ!” มันหันมาตะคอกผม ตาโตๆของมันมองผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ
ผมทำอะไรผิดวะ?
ผมเพิ่งลงเครื่องเมื่อวานซืน พวกมันก็ลากผมขับรถมาไม่รู้กี่กิโลมาถึงชิงเต่า แล้วโยนกระเป๋าปีนเขาเดินป่าห่าเหวอะไรหนักๆมาให้ผม แล้วพาผมเดิ่มดุ่มๆๆมาเนี่ย ถามอะไรก็ไม่ตอบ! โทรศัพท์ผมก็ใช้ไม่ได้ ไม่งั้นจะโทรบอกแม่ให้เอาคนมารับตั้งนานแล้ว เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน ชุดไม่ได้เหมาะกับการเดินป่า แล้วดูพวกมัน แต่งตัวเต็มยศเต็มสูบกะมาเดินป่าปีนเขาตะลุยกันเต็มที่
แม่ง
ไหนบอกว่าพอกูกลับมาปุ๊ปจะพากูมาเที่ยวสบายๆไงวะ!
โกหกหลอกลวง!
ผมสังหรณ์ตั้งแต่เห็นมันแต่งตัวแบบนี้มารับผมที่สนามบินละ
นั่งเครื่องบินมาตั้งเกือบยี่สิบชั่วโมงมันเหนื่อยอยากนอนได้ยินป่าววะ เรียนกว่าจะจบเหนื่อยหัวแทบฟูกลับมาทั้งทีก็อยากสบาย เสือกพาผมมาลำบาก ไหนพอตอนผมจะไปเรียนขอร้องอ้อนวอนผมอย่าไป ไปแล้วเดอะแก๊งค์จะไม่ครบอย่างนู้นอย่างนี้ บ่นคิดถึงผมนักหนา น้ำตาไหลพรากยังกับผมไปตาย ทั้งๆที่ผมไปเรียนปริญญาโทถ้าไม่โง่เกินสองสามปีก็จบ
แล้วดูมันทำกับผม!
ฮึ่มๆๆๆๆ
เครียด เหนื่อย ร้อน
ไม่ทน!
โอ้ยยยยยยยยยย ยิ่งบ่นยิ่งเหนื่อย หิวข้าวจนแสบท้อง
ผมหยุดเดินแล้วเปิดกระเป๋าหนักๆที่พวกมันเอามาให้ผมแบก ควานหากระบอกใส่น้ำอลูมิเนียมกักเก็บความเย็น เปิดฝาออก แล้วกระดกกินจนหมด ความเย็นของน้ำที่ไหลผ่านลำคอทำให้คลายความร้อนและความเหนื่อยไปได้นิดหน่อย
“ไอ้ไค ไอ้ยอล น้ำกูมันหมดแล้วอะ ขอกินของพวกมึงหน่อยดิ..“
“…”
“ ... วะ?”
ผมกินน้ำไปได้เพียงนิดเดียวน้ำมันก็หมด สงสัยไม่เป็นเพราะกระบอกน้ำมันเล็กก็เป็นผมนี่แหละที่ตะกละ ผมเมื่อเงยหน้าแล้วตะโกนหาไคกับชานยอนเพื่อหวังจะขอแบ่งน้ำจากกระบอกน้ำของพวกมันมากินมั่ง ผมคงจะโดนพวกมันบ่น แต่พวกมันคงจะแบ่งให้ผมกิน แต่พอผมเงยหน้าไปมองทางข้างหน้า สิ่งที่ผมควรจะเห็นน่าจะเป็นทางเดินขึ้นเขาเปียกๆแฉะๆชันๆกับที่จับที่ทำจากไม้สกปรกที่มีแต่เสี้ยน และก็หลังของเพื่อนผมทั้งสองคนสิ... ไม่ใช่แบบนี้
ไม่ใช่นะ
ไม่ใช่ความว่างเปล่า
รอบข้างที่มีแต่ต้นไม้ใหญ่และเส้นทางที่ไม่คุ้นเลย
ผมเงยหน้าไปมองบนท้องฟ้า
แต่ก็เห็นเพียงสีเขียวๆของใบไม้ที่บดบังแสงของพระอาทิตย์ไปจนหมด
ตอนนี้มันเหมือนของฉากในหนังผจญภัยสยองขวัญที่ผมเคยดูไม่มีผิด
รอบข้างที่เงียบสงัดจะมีก็เพียงเสียงร้องน่ากลัวๆของนกที่ผมไม่รู้จัก
ผมไม่มีความรู้เรื่องการเดินป่าหรือการเอาชีวิตรอดซักนิด
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์แน่ๆ
แล้วต่อให้มีคลื่นโทรศัพท์ผมก็ไม่สามารถโทรไปหาใครได้
เพราะซิมที่ใช้อยู่ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้นอกแวนคูเวอร์
ผมจับกระเป๋าใบยักษ์ของผมแน่น
อากาศที่หนาวขึ้น และรอบข้างที่มืดลงเรื่อยๆทำให้ผมรู้สึกกลัว
เมื่อมืดแล้วสัตว์น่ากลัวๆจะเริ่มออกหากินแบบในสารคดีใช่ไหม
ผมปีนต้นไม้ไม่เป็นนะ ไปนอนในต้นไม้ไม่ได้หรอก
จะตายที่นี่ไหม..
อู๋อี้ฟ่านคนนี้จะตายที่นี่หรอ
ไม่เอานะ
แบบนี้ไม่เอา
หลงป่าแบบนี้ไม่เอา
ไม่เล่นนะ
ไม่สนุกนะ
ไม่อยากตายนะ
“ไอ้ไคคคคคคคคคคคคคคคค ไอ้ชานยอลลลลลลลลลลลลลลลลลล ช่วยกูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมึงอยู่ไหน กูอยู่นี่ ฮืออออออออออออออออออออ”
100%
TBC
ความคิดเห็น