คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : VAW Season 2:: CHAPTER 4
chapter4
หลังจากที่โอเซฮุนต้องโดนแม่ของเขาบ่น..เอ้ย! ตักเตือนเรื่องพฤติกรรมโดดเรียนไปร้านทำผมเป็นชั่วโมงเขาก็โดนปล่อยตัวออกมาพร้อมกับบทลงโทษเล็กน้อย บทลงโทษก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากแต่ก็ทำให้เซฮุนร้องโอด
ครวญได้ เพราะแม่ของเขาทำการยึดกุญแจรถในโรงจอดรถทุกคันรวมไปถึงทั้งลูกชายและลูกสาวของโอเซฮุน เซฮุนคิดว่านี้มันก็ฝันร้ายพอแล้วนะแต่พอประโยคถัดมาของแม่เขาก็ทำให้รู้อีกว่าฝันร้ายกว่านั้นมีจริง
'แล้วอย่าได้ริอาจขึ้นแท็กซี่ล่ะโอเซฮุน'
เท่านั้นแหละชีวิตของเซฮุนก็เหมือนตกนรกทันที..
โอเซฮุนเดือนเข้าไปในห้องตัวเองอย่างหมดแรง เขาไม่เห็นชานยอลและแบคฮยอนเลย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก สองคนนั้นก็คงไปเที่ยวกันไม่ก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องอยู่ในโลกสีชมพูของพวกนั้นแหละครับ
ไม่อยากอิจฉานะ..แต่ก็หมั่นไส้..
เฮ้อ.. ลู่ฮานนายอยู่ไหนนะ นายจะยังมีชีวิตอยู่ไหม..
ฉันคิดถึงนายจัง...
เซฮุนวางกระเป๋าลงบนพื้นก่อนจะสาวเท้าไปทางหน้าต่าง เขาดึงสร้อยคอที่ใส่ติดตัวออกมาตลอดออกมาดู มันยังคงดูดีเมื่อยามสะท้อนกับแสง แต่เซฮุนไม่ได้สนใจความสวยงามนั้นเท่าไหร่นัก เขาลูบสร้อยคอไปมาสายตา
ก็เหม่อมองขึ้นท้องฟ้า
ท้องฟ้าในโซลนั้นแตกต่างกับท้องฟ้าที่บ้านคุณย่าอย่างสิ้นเชิง มันไม่แทบจะไม่มีดาวให้เซฮุนได้มอง แต่เขาก็ยังจ้องมองขึ้นไป คงจะมีแต่เซฮุนเท่านั้นแหละที่รู้ว่าเขาไม่ได้แค่จ้องมองท้องฟ้าเฉยๆ..
...แต่เขากำลังมองความทรงจำที่เคยมีร่วมกับคนๆนึง
คนที่เคยพาเขาไปนั่งอยู่บนหลังขาเพื่อดูดาว..
ลู่ฮานคนนั้นจะเป็นคนเดียวกับคนนี้หรือเปล่านะ..
ตอนนี้ปาร์คชานยอลกำลังหงุดหงิดอยู่ในห้องของตัวเองเนื่องจากแม่ของเขาจับเขากับแบคฮยอนแยกกัน เขาไม่รู้สาเหตุหรอกนะเพียงแต่แม่เขาบอกว่าหล่อนมีเรื่องจะคุยกับแบคฮยอน แบคฮยอนเองก็ยอมตามไปง่ายๆ
ตอนแรกชานยอลก็กะว่าจะย่องไปดูว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่แม่เขาก็คือแม่เขาวันยังค่ำ..รู้ทันไปหมดทุกอย่าง แม่ของเขาไล่ให้เขาไปอ่านหนังสือที่คุณย่าให้เขามา
แล้วคิดหรอว่าคนอย่างชานยอลจะอ่าน...
ชานยอลเองก็ต่อรองกับแม่ของเขาอยู่นาน แม่ของเขาเองก็ดูเหมือนจะรำคาญอยู่หน่อยๆเลยตัดสินใจ... โยนหนังสืออีกเล่มให้ชานยอลอ่าน เท่านั้นแหละครับชานยอลก็ไม่มีสิทธิ์เปิดปากพูดอะไรอีกแล้ว.. ได้แต่เดินคอตกพร้อมหนังสือหนาๆหนึ่งเล่ม
ชานยอลกลิ้งตัวอยู่บนเตียงไปมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงหยิบมือถือส่งข้อความ'หยอด'ให้สาวๆในสต็อคชนิทสับรางไม่ทัน แต่ตอนนี้เขากับแบคฮยอนตัวติดกันขนาดนี้ถ้าทำแบบเมื่อกี้มีหวังเขาโดนบิดหูจนหูกางๆกลายเป็นยานๆแน่..
แต่เอ๊ะ.. แบคฮยอนไม่อยู่นี้นา..
คิดได้แบบนั้นชานยอลก็รีบควักมือถือขึ้นมาแล้วเปิดโปรแกรมแชทขึ้นมาเช็คดู ไหนๆขอดูหน่อยว่าชานยอลคนหล่อหายไปนานแล้วจะมีสาวๆคิดถึงกันบ้างไหม
Sis✰STAR-Soyou : นายอยู่ไหนชานยอล ไม่เห็นมาหาฉันบ้างเลย
ชานยอลมองข้อความแล้วก็แอบยิ้มน้อยๆ รุ่นพี่โซยูเป็นสาวหุ่น..ขึ้นชื่อเรื่องความเซ็กซี่ หน้าตาสวยๆนั้นอีก
P-ParkCHANYeol : ผมขอโทษครับ พอดีมีธุระนิดหน่อย ไว้เคลียร์แล้วจะไปหาครับ ยังรอผมอยู่หรือเปล่า?
ชานยอลส่งเสร็จก็ยิ้มนับ1-3ในใจก่อนที่มือถือของตนจะสั่นอีกครั้ง คร่าวนี้ชานยอลไม่ต้องดูเลยว่าใครเป็นคนส่งมา..
Sis✰STAR-Soyou : ใครจะทิ้งคนหล่ออย่างนายลง >ω<
อิอิ.. นั้นสิครับ ถ้าพี่ทิ้งผมได้คงไม่ส่งข้อความมาแบบนี้หรอกครับ
P-ParkCHANYeol : รอหน่อยนะครับ
ไหนๆดูหน่อยสิว่ามีคนอื่นไหม ผมไล่อ่านข้อความที่คนอื่นส่งให้ผมตั้งแต่ช่วงที่อยู่บ้านคุณย่าจนถึงปัจจุบัน เพราะผมมักจะอยู่กับแบคฮยอนตลอดเลยไม่ค่อยได้สนใจมือถือสักเท่าไหร่
ÁNAEUN-pink : ชานยอลโอปป้าอยู่ไหนหรอคะ? ไหนบอกจะพานาอึนไปทานเค้กอร่อยๆไง
ชานยอลยิ้มอีกครั้งเมื่อนึกถึงรุ่นน้องแสนน่ารักและอ่อนหวานของเขา จริงๆคนนี้ก็เต๊าะอยากหน่อยครับ น้องเขาเป็นคุณหนูแบบ..ถ้ารุกหนักไปเดี๋ยวกระต่ายมันจะตื่นน่ะครับก็เลยต้องค่อยๆเอาของกินไปล่อ..
P-ParkCHANYeol : ดีใจจังครับที่รอพี่อยู่ นึกว่ามีหนุ่มคนอื่นพาเด็กน่ารักๆไปซะแล้ว
ÁNAEUN-pink : พี่ก็มั่ว..นาอึนรอพี่คนเดียวเลยนะ..
เฮ้อ... เพลียคนหล่อเพลีย นี้เพิ่งสองคนเองนะยังต้องการเขาขนาดนี้ นี้ถ้าต้องตอบหมดทุกคนเขาคงต้องแยกร่างเวลาไปเดตกับสาวๆพวกนี้แน่ๆ คิดแล้วเหนื่อย บางทีหล่อไปก็มีอุปสรรคชีวิตมากจริงๆ..
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมตอบแชทของสาวๆสักพักก็เริ่มรู้สึกไม่ดีเลยครับ รู้สึกเหมือนพวกตัวเองหนังสยองขวัญ ตามันกระตุกแปลกๆ นี้ก็รู้สึกว่าแสงมันมืดๆก็เลยลองละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ แล้วผมก็ต้องรับรู้ชะตากรรมตัวเองเช่นกันครับ..
"ทำอะไรอยู่หรอ ปาร์ค-ชาน-ยอล" ถึงใบหน้าของผู้พูดจะยิ้มแย้มแต่น้ำเสียงนั้นเย็นเชียบ..กระตุกหัวใจของชานยอลได้ดีเลยทีเดียว
"ปะ..เปล่าจ๊ะ แหะๆ" ชานยอลรีบล็อคหน้าจอมือถือแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไป
"ย๊าา~ ตายซะปาร์คชานยอล! นอกใจฉันใช่ไหม!!!"
แล้วสงครามเล็กๆก็เกิดขึ้นภายในห้องนั้น...
ขอให้ไปสู่สุขคตินะปาร์คชานยอล...
จงแดขับรถอย่างไม่เร่งรีบมากไปตามท้องถนน ไม่สิ.. ถึงจะบอกว่าไม่รีบมากนักแต่มันก็คือมาตรฐานของจงแด ซึ่งจงแดก็เอาความเร็วรถของเพื่อนเขาเป็นหลัก.. ซึ่งบรรดาเพื่อนของจงแดก็เป็นนักซิ่งรถทั้งนั้น ดังนั้นถ้ามองจากมุมมองคนอื่นจงแดก็เป็นคนที่ขับรถได้หวาดเสียวเช่นกัน
"แม่..โทรบอกลูกเพื่อนแม่ด้วยนะว่าอีก5นาทีจะถึงหน้าตึกเขา" จงแดกดมือถือโทรออกหาผู้เป็นมารดาทันที เขากรอกประโยคบอกเล่าที่คล้ายกับประโยคคำสั่งแทนที่จะเป็นคำทักทาย
"แกก็โทรหาน้องเองสิ จดนะๆ เบอร์ ศูนย์.." คุณนายคิมพูดอย่างรวดเร็ว
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเบรคดังสนั่นไปทั้งท้องถนน จงแดมาถึงจุดหมายแล้ว เขามาถึงก่อนเวลาที่เขาบอกแม่ด้วยซ้ำ จริงๆเวลาห้านาทีที่เขาบอกแม่นั้นเป็นเวลาเผื่อให้'ลูกเพื่อนแม่'ได้เตรียมตัว ไม่ใช่เพื่อให้เขาใช้เดินทางมายังตึกคณะนึงในมหาลัย
"เดี๋ยวก่อนๆๆๆ แม่จะให้ผมโทรไปหาคนที่ไม่รู้จักกันงั้นหรอ" จงแดกรอกเสียงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่แม่เขาพูด
"ไม่รู้จักอะไร เดี๋ยวแกก็ต้องรับเขามาบ้านเรา นั่งรถคันเดียวกันเดี๋ยวก็รู้จักเองนั้น โทรไปเหอะ" คุณนายคิมยังคงพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
"เฮ้อ.. แม่เลิกจับคู่ให้ผมสักทีเหอะ แล้วอีกอย่างลูกเพื่อนแม่คนนี้ผู้ชายไม่ใช่หรือไง" จงแดพูดอย่างเซ็งๆ
คุณนายคิม หรือแม่แท้ๆของคิมจงแด ในสายตาของผู้เป็นลูกอย่างจงแดนั้นแม่ของเขาค่อนข้างจะเป็นแม่ที่ตามใจหน่อยๆเหมือนกัน เพราะเรื่องที่เขาไม่เรียนต่อนั้นพ่อของเขาก็โวยวายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่แม่ของผมแค่ยิ้มแล้วบอกสั้นๆว่า
'ตามใจแก'
แต่ก็มีเรื่องนึงเนี่ยแหละที่ท่านค่อนข้างบังคับผมเล็กน้อย.. การคลุมถุงชน ตั้งแต่ผมจบม.ปลาย อายุย่างเข้าวัยผู้ใหญ่เท่านั้นแหละแม่ก็พยายามไปหาลูกสาวชาวบ้านมาประเคนให้ผม คือผมบอกตรงๆนะว่าผมไม่ใช่คนหล่อ... แล้วพวกเธอก็ดีกันจริงๆ โปรไฟล์แต่ละคนเพอร์เฟ็กต์มาก แต่ผมยังไม่อยากแต่งงาน.. ลองคิดดูนะตอนนี้ผมเพิ่งยี่สิบต้นๆ แล้วถ้าผมมีอายุแค่อายุเกษียนหกสิบ ผมต้องอยู่กินกับผู้หญิงคนนึงเป็นเวลาหกสิบปีเลยนะครับ
ไม่เอา..น่าเบื่อแย่..
ผมก็เถียงกับท่านไปหลายทีเรื่องนี้ จดผมทนไม่ได้หนีมาอยู่คอนโดของตัวเอง นานๆทีก็กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่บ้าง แต่กลับไปทีไรผมต้องเห็น'ลูกเพื่อนแม่'อยู่ที่บ้านทุกที เป็นแบบนี้บ่อยๆจนผมแอบทนไม่ได้ เลยเผลอโกหกไปว่าผมชอบผู้ชายเพื่อหวังว่าแม่จะเลิกจับคู่ให้ผมสักที
แต่ผมคิดผิด..
จริงอยู่ที่แม่ผมเลิกหาเด็กสาวมาให้ผม แต่มันกลายเป็นชายหนุ่มแทน.. ผมอยากจะหัวโขกกำแพงตายไปเลยครับตอนครั้งแรกที่รับรู้ แล้วเด็กแต่ละคนที่แม่ผมหามาให้นะครับ..สุดๆ มีตั้งแต่หนุ่มน้อยวัยขบเผาะไปถึงหนุ่มใหญ่..
แค่นึกถึงก็ขนลุกแล้วครับ
"แต่คนนี้น่ารักนะ แม่ชอบ.." เสียงคุณนายคิมดูเพ้อๆไปสักหน่อย
"ผมเห็นแม่ชอบทุกคนนั้นแหละ" ผมพูดพร้อมดับเครื่องรถยนต์
"เออๆ เอาน้องมาบ้านเราก่อนนะ แม่คุยกับแม่น้องเขาอยู่" คุณนายคิมพูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไปทันที
"ให้ตายสิ.." จงแดพึมพำกับตัวเองก่อนจะกดโทรศัพท์มือถือของเขาเป็นเบอร์ที่แม่ของเขาเพิ่งบอกเมื่อกี้ รอสายอยู่สักพักคนปลายสายก็กดรับ
"ฮะ..ฮัลโหลฮะ" เสียงคนปลายสายดูขาดช่วงไปเล็กน้อย
"ผมลูกชายของคุณคิมจินฮีนะครับ" จงแดแนะนำตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตกใจ
"อ๊ะ..คุณคิมจงแดใช่ไหมครับ แม่ของผมโทรมาแล้วครับ คือ.. จริงๆไม่ต้องลำบากก็ได้นะครับ คือผม.." อีกคนดูแตกตื่นเล็กน้อย
"ไม่ลำบากหรอกครับ" แม่ใช้มาลำบากก็ปฏิเสธไม่ได้โวย "คือตอนนี้ผมอยู่หน้าคณะคุณแล้วน่ะครับ ไม่ทราบว่าผมรบกวนเวลาเรียนของคุณหรือเปล่าครับ" ถ้าไม่รบกวนออกมาด่วน.. แดดตอนเที่ยงโคตรร้อน อย่าลีลานะ
"ถึงแล้วหรอครับ เดี๋ยวมินซอกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" คนปลายเสียงพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนจะตัดสายไป
เหอะ.. 'ลูกเพื่อนแม่'คนนี้คงจะแปลกไม่น้อยสินะ
จงแดกดเข้าโปรแกรมส่งข้อความ เขากดเบอร์ที่เพิ่งโทรออกเมื่อกี้ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้นๆแล้วกดส่ง จงแดเปิดประตูรถออกไปยืนรอข้างรถเพื่อให้ง่ายต่อการมองเห็น ก่อนจะภาวนาขอให้คนที่เขาเพิ่งโทรหานั้นเปิดอ่านข้อความด้วย
'ผมใส่เสื้อสีดำนะครับ -คิมจงแด'
รอไม่นานจงแดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้าใกล้มา จงแดจึงหันไปมองยังทิศทางของเสียงวิ่งนั้น
"ขะ..แฮ่ก..ขอโทษฮะ" คนตัวเล็กตรงหน้าเอ่ยออกมาผมกับน้ำเสียงหอบๆปนเหนื่อย
ลูกเพื่อนแม่คนนี้ก็...น่ารักดี
"ไม่เป็นไรครับ รอไม่นาน" จงแดพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูคนขับเข้าไปนั่ง ร่างเล็กเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปนั่งข้างที่คนขับ
"ผมขอโทษจริงๆนะครับที่รบกวน" คนตัวเล็กปิดประตูรถแล้วพูดขึ้น..
คนที่รบกวนมันแม่ของเขาต่างหาก..
"ไม่เป็นไรครับ เอ่อ..คาดเข็มขัดด้วยครับ" จงแดพูดขึ้น จริงๆเขาไม่ใช่คนเคร่งครัดอะไรหรอกครับ แต่เขารู้ดีว่าฝีมือการขับรถของเขาคนอื่นไม่ค่อยชอบใจนัก ขนาดไอ้เซฮุนเองยังบ่นๆเลยว่านั่งทีปัสสาวะจะราด ดังนั้นถึงผมจะพยายามขับให้ช้าลงแต่ก็เพื่อความสบายใจของคนที่นั่งคนขับด้วยแหละ
"อ๊ะ..โอเคครับ" คนที่นั่งตำแหน่งข้างๆคนขับผงกหัวรับคำ รีบหันไปดึงเข็มขัดนิรภัยทันที แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปอย่างที่คนตัวเล็กคิดมากนัก เพราะถึงแม้จะพยายามออกแรงดึงแค่ไหนแต่เข็มขัดนิรภัยนี้ก็ไม่ออกมาตามที่คนตัวเล็กคิดสักที ดึงก็แล้วกระชากก็แล้วแต่ผลก็เหมือนเดิม
จงแดยิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะส่ายหัวให้กับความน่ารักของคนตรงหน้า เขาเอือมตัวไปช่วยคนตัวเล็กดึงเข็มขัดนิรภัย ไอ้เข็มขัดนิรภัยตัวดีนี้ก็แสนจะเป็นใจ เพียงแค่จงแดดึงเบาๆทีเดียวก็ออกมามากพอที่จะคาดเข็มขัดให้คนตัวเล็กได้แล้ว
"ขะ..ขอบคุณครับ" คนตัวเล็กนหน้าแดงเล็กน้อย
"ไม่เป็นไรครับ" จงแดแค่ยิ้มตอบไปเท่านั้นก่อนที่สมาธิของจงแดจะไปจดจออยู่ที่การขับรถแทน
บนท้องถนนที่การจราจรยังคงติดขัดนั้น ภายในรถของคิมจงแดนั้นมีแต่ความเงียบ จงแดเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบชวนคนแปลกหน้าคุย ส่วนคนที่อยู่ข้างเขาเองก็ดูเหมือนจะขี้อายเกินกว่าที่จะชวนเขาคุย จงแดเลยตัดสินใจเปิดวิทยุของรถเพื่อทำลายความเงียบ
"อ๊ะ..ขอโทษครับ" จังหวะที่จงแดกำลังยกไปเปิดวิทยุนั้นมือของเขาก็ได้สัมผัสกับมือของคนตัวเล็กที่ยกมาจะเปิดวิทยุเช่นกัน
"คุณเลือกเพลงก็ได้นะ" จงแดพูดพร้อมลดมือลงเพื่อให้อีกคนเป็นคนเปิดวิทยุแทน
"จริงนะ! มินซอกเลือกได้จริงนะ!..เอ่อผมหมายถึงจะให้ผมเลือกจริงๆหรอ" เด็กหนุ่มที่ตอนแรกทำหน้าดีใจมากแต่พอเหมือนนึกอะไรได้บ้างก็พยายามจะวางมาดใส่เขา มันเรียกรอยยิ้มของจงแดได้ไม่น้อย
"คุณเลือกไปเถอะผมฟังอะไรก็ได้.. ผมหมายถึง ได้ครับ.. ผมให้มินซอกเป็นคนเลือก"
"คะ..ครับ" คนตัวเล็กก้มหน้างุดๆ ไม่รู้ว่าเพราะว่าอายที่ถูกเจ้าของรถหัวเราะตัวเอง
หรือเพราะเขินรอยยิ้มของเจ้าของรถกันแน่..
----------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้แอบสงสานเซฮุนเบาๆ คือคู่อื่นเขามุ้งมิิ้ง(?) กันหมดเลย แต่ดูตัวเองดิ.. ผ่านมาสองสามตอนแหละ ได้เจอลู่ฮานอยู่ตอนเดียว..
เอาน่า..ตอนต่อไปจะพยายาม(?)ให้มันฮุนฮานบ้างอะไรบ้าง แล้วดูสิคู่อื่นแย่งซีนหมด..
ปล.สามารถโหวตกันได้ว่าตอนหน้าจะเป็นตอนของคู่ไหน ฮุนฮาน ชานแบค คริสเลย์ ไคโด้(?) เฉินหมิน เทาไรเตอร์(!?)
วันนี้ขอลาไปด้วยอาการมึนๆของไรเตอร์ บ๊าบายค่ะปย๊ง
#แวมไพร์หมาป่า2
ความคิดเห็น