คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : VAW Season 2:: CHAPTER 2
chapter2
บรรยากาศในห้องเรียนแรกของลู่ฮานทำเอาลู่ฮานประหม่าไปหมด เมื่อเขาก้าวเข้าห้องไปเขาค่อนข้างจะเป็นจุดเด่นเล็กน้อย เด็กนักเรียนที่มาถึงยังห้องเรียนก่อนเขาต่างมองหน้าเขาแล้วเอาไปซุบซิบ ลู่ฮานเกาหัวแก้เก้อเล็กน้อยแล้วเลือกที่นั่งโซนกลางห้อง
"สวัสดี" เพื่อนที่นั่งห่างเขาสองสามที่ทักขึ้น
"สวัสดี" ลู่ฮานไม่ค่อยชินกับสถานะการณ์แปลกใหม่นี้ ทำได้เพียงหันไปยิ้มให้กับคนที่เข้ามาทักและตอบกลับสั้นๆเพียงเท่านั้น
"เราชื่อ..มินซอกนะ" อีกคนเก็บข้าวของแล้วย้ายมาลงใกล้ๆลู่ฮาน ลู่ฮานเองก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแต่อย่างไร เขาเองก็เห็นว่าผู้ชายตรงหน้านี้ดูเป็นมิตรดี อย่างน้อยรู้จักกันในห้องก็ถือว่าดี
"เราชื่อลู่ฮาน.. เป็นคนจีนน่ะ" ลู่ฮานตอบไปเล็กน้อย
"ว้าว... สำเนียงนายดีชะมัด ฉันไม่รู้เลยว่านายไม่ใช่คนเกาหลี" คนตรงหน้าลู่ฮานทำหน้าแปลกใจ ลู่ฮานเองก็ยิ้มเล็กๆพร้อมพยักหน้าเพื่อตอบรับคำชมนั้น "อย่างนี้นายก็ได้เกรดดีเลยสิ... ขี้โกงนี้นาคนจีนเลือกเรียนภาษาจีน.." มินซอกทำปากจู่เล็กน้อย ถ้าเป็นคนอื่นทำลู่ฮานคงเบะปากพร้อมตบหัวไปแล้ว แต่นี้ลู่ฮานต้องยอมรับว่ามินซอกทำแล้วดูดีจริงๆ
เสียงซุบซิบในห้องเงียบทันทีที่อาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในห้อง นักเรียนทุกคนต่างสนอกสนใจเรียนทันที แน่นอนว่าลู่ฮานเองก็ด้วย ฟังอาจารย์แนะนำตัวภาษาเกาหลีบ้าง ภาษาเกาหลีบ้าง เป็นเรื่องปกติที่วันเปิดเรียนวันแรกอาจารย์จะชวนคุยเล่นมากกว่า แต่เสียงหัวเราะภายในห้องเรียนก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงซุบซิบอีกครั้ง
"ขออนุญาตครับ" เสียงตรงประตูเรียกความสนใจของนักเรียนในห้องได้อย่างดี
อาจารย์พนักหน้าให้กับนักศึกษาที่อยู่นอกห้องเป็นเชิงบอกให้เขามาได้ เสียงที่ซุบซิบกันนั้นก็ดังพอให้ลู่ฮานได้ยิน นักศึกษาสาวสวนใหญ่ก็จะบอกเชิงว่าเทอมนี้มีแต่เพื่อนร่วมตลาสหน้าตาดีบ้างล่ะ ส่วนนักเรียนชายส่วนใหญ่มักจะพูดว่าเด็กที่กำลังเดินเข้ามาดูหน้าหมั่นไส้ชะมัด ซึ่งลู่ฮานเองก็อยากจะพยักหน้าเห็นด้วยทันที เพราะนักเรียนใหม่ที่เข้ามาหลังเขาค่อนข้างหน้าตาดี หน้าตาเย็นชาไร้อารมณ์นั้นบวกกับความสูงมาตรฐานนายแบบทำให้เขาค่อนข้างมีเสน่ห์.. และน่าหมั่นไส้พร้อมกัน
สิ่งที่ทำให้ลู่ฮานต้องเลิกคิ้วอีกครั้งก็คงเป็นเพราะนักเรียนคนใหม่ที่เพิ่งเข้าห้องตรงมานั่งข้างเขาทันที เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่แปลกใจมากกว่า เพราะว่าที่นั่งในห้องนี้ออกจะว่างมากมาย หรือแม้กระทั่งข้างๆนักศึกษาที่เป็นผู้หญิงที่แทบจะปูพรมให้เขาเดินมาหาเธอ แต่ไอ้คนมาใหม่ก็ไม่เลือกที่จะไป เขากับตรงมาที่ลู่ฮานแทน จะบอกว่าลู่ฮานมีแรงดึงดูดหน้าคบหาเป็นเพื่อนงั้นหรอ..
ร่างของเพื่อนใหม่ตัวเล็กน้อยกำลังเขียนอะไรยุกยิก เขาเขียนมันเล็กน้อยก่อนจะส่งต่อให้เพื่อนใหม่ตัวสูง คนตัวสูงรับกระดาษมาด้วยใบหน้านิ่งๆ เขาอ่านมันอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมาทางผม(หรือมองมินซอกกันแน่)
"ฉันชื่อคริส.. ยินดีที่ได้รู้จักมินซอก..ลู่ฮาน" เขาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะส่งกระดาษของมินซอกกลับ ผมเหลือบมองกระดาษของมินซอกเล็กน้อย
'สวัสดี ฉันชื่อ คิมมินซอกนะ ยินดีที่ได้รู้จัก :'P'
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาเขียนเนื้อหาที่จนป่านี้อาจารย์เพิ่งเข้า ก่อนจะเอะใจได้ว่า
หมอนี้รู้ชื่อผมได้อย่างไร?
หลังจากแบคฮยอนก้มหน้าก้มตาเข้าห้องเรียนไปได้สักพัก ถามว่าทำไมต้องก้มหน้า? เหตุผลก็เพราะตั้งแต่ที่ชานยอลทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวเขาก็กลายเป็นขี้ปากของชาวบ้านไปทันที แบคฮยอนไม่ได้มโนไปเองนะ ก็แบคฮยอนค่อนข้างจะมีหูที่ดีกว่าคนอื่นนิ.. ใครนินทาอะไรก็ได้ยินหมดเลย..
เขาจะมานั่งเงียบๆแบบนี้ไม่ได้... เขาต้องหาเพื่อน ไม่งั้นปาร์คชานยอลต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ที่ไม่มีใครคบ..
"เอ่อ.. นายชื่ออะไรหรอ" ผมหันไปเห็นคนนึงที่นั่งไม่ไกลจากผมมากนัก ที่เลือกเขาก็เพราะว่าทั้งเขาและผมนั่งอยู่คนเดียว.. อย่างน้อยก็คิดว่าเขาน่าจะต้องการเพื่อนเหมือนผมนะ
"หืม? เราหรอ?" คนที่ผมทักทำหน้างงๆ ก่อนจะชี้ไปที่ตัวเอง
"อือ.. เราชื่อแบคฮยอนนะ พยอน แบคฮยอน" แบคฮยอนรีบพยักหน้ารัวๆทันที อย่างน้อยคนที่เขาทักก็เป็นมิตรพอตัว
"คยองซู.. เราชื่อโด คยองซู แต่เรียกคยองซูแหละ เราไม่ค่อยชอบนามสกุลเราเท่าไหร่" คยองซูพยักหน้างึกงัก
น่ารัก...
ปกติแบคฮยอนไม่ค่อยชมใครน่ารักนะ แต่คนตรงหน้านี้มีหน้าตาค่อนข้างน่ารักจริงๆ ตาโตๆนี้อีก บอกตรงๆแบคฮยอนถูกชะตากับเด็กคนนี้.. ยังไงก็ต้องเป็นเพื่อนกันให้ได้
"นี้แบคฮยอน นายเป็นอะไรกับคนชื่อปาร์คชานยอลหรอ" คยองซูถามเสียงเซ็งๆ
"เอ่อ.." แบคฮยอนทำหน้าลำบาก คือเขาไม่รู้จะบอกยังไงเหมือน ความสัมพันธ์อยู่ในช่วงระยะเล่ายาก.. ไม่ถึงกับแน่ชัดว่าเป็นคนรัก แต่ก็อยู่บ้านเดียวกันแล้วด้วยดิ
"ก็ไม่ได้อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายหรอกนะ.. แต่ถ้านายไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านอย่ายุ่งกับหมอนั้นดีกว่า" คยองซูหน้าไปทางกลุ่มนักศึกษาผู้หญิงกลุ่มนึง ก่อนที่พวกเธอทั้งกลุ่มจะหลบหน้ากันหมด แสดงพิรุธชัดเจนเลยว่านินทาแบคฮยอนอยู่
"แหะๆ หมอนั้นดังขนาดนั้นเลยหรอ" แบคฮยอนหัวเราะแห้งๆ
"ใครๆก็รู้จักปาร์คชานยอล หล่อตาดี..รูปหล่อ พ่อรวย อัธยาศัยดี.. และรักทุกคน" คยองซูเบะปากเล็กน้อย
"แหะๆ" แบคฮยอนเข้าใจว่าคยองซูจะสื่ออะไร เขารู้ดีว่าปาร์คชานยอลเป็นคนเจ้าชู้แค่ไหน
"นั่งด้วยคนนะ" เสียงนึงดังเรียกความสนใจของผมกับคยองซู ผมกับคยองซูหันไปดูคนที่เข้ามาทักพวกเรา เขาคนนั้นนั่งลงข้างผม ก่อนจะส่งยิ้มมุมปากให้พวกผม.. เอาจริงๆไม่ค่อยถูกใจเลยแหะรอยยิ้มแบบนี้
"..." ผมกับคยองซูไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ยังไงเปิดเทอมวันแรกหาเพื่อนก็ดีกว่าหาศัตรูล่ะนะ
"ฉันชื่อคิม จงอิน เรียกจงอินเฉยๆก็ได้" เพื่อนใหม่พูดขึ้นก่อนจะยื่นมามาข้างหน้า
"ฉันชื่อแบคฮยอน พยอนแบคฮยอน" ผมยื่นมือไม่เช็คแฮนด์กับเขาแปปนึงแล้วปล่อยออก ก่อนจะหลบตัวให้คยองซูกับคนที่ชื่อจงอินนั้นแนะนำตัวให้กัน
"ฉันชื่อคยองซู" คยองซูแนะนำตัวสั้นๆก่อนจะยกมือเช็คแฮนด์กับจงอิน
เมื่อคยองซูกับจงอินเช็คแฮนด์กันอยู่ดีๆจงอินก็เป็นฝ่ายสะบัดมือออก แต่คยองซูเป็นฝ่ายลุกขึ้นมาจ้องหน้าจงอิน ผมเองก็งงกับปฏิกิริยาตรงหน้า ก่อนที่คยองซูจะกลับไปนั่งเหมือนเดิมหลังจากเห็นอาจารย์เดินเข้ามา ผมหันไปมองทางจงอินก็เห็นเขายิ้มแห้งๆให้ผม เขาเหมือนพยายามจะพูดอะไรออกมา แต่มันก็ไม่มีเสียง ผมเลยได้แต่อ่านปากของเขา
'เขา-เกลียด-ฉัน'
ผมเกาหัวก่อนจะชี้ไปทางคยองซูอย่างงงๆ จงอินก็พยักหน้างึกงัก ผมก็เลยถามเขาแบบไม่มีเสียงกลับว่า
'พวก-นาย-รู้จัก-กัน-มา-ก่อน-หรอ'
ว่าแต่..ทำไมผมไม่พูดกับเขาดีๆนะ
จงอินไม่ตอบ เขาแค่ยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทิ้งคำตอบที่ผมต้องการอย่างไม่สนใจ แล้วหยิบสมุดปากกาแกล้งเป็นสนใจเรียน รู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงรู้ว่าเขาแกล้งสนใจเรียน ก็ผมเห็นในสมุดเขามีแต่รูปการ์ตูนกากๆที่เขาวาดไว้เต็มไปหมด รวมถึงรูปที่เขากำลังวาดในตอนนี้ด้วย..
"นายรู้จักเขาหรอ" ผมหันไปกระซิบกับคยองซู
"ก็ไม่เชิง" คยองซูตอบอย่างไม่ใส่ใจอีกคน
"แต่เขาบอกว่านายเกลียดเขา" ผมยังคงพยายามถามต่อ
"หยุดกระซิบเหอะ.. ยังไงหมอนั่นก็ได้ยิน" คยองซูทางมองตาขวางไปทางจงอิน จงอินได้แต่ยิ้มแห้งๆให้พวกผม
"โอเค.." ผมเองที่กำลังงงๆอยู่ก็ขอยอมแพ้ก่อน...
รอให้เหลือใครคนนึงก่อนล่ะกัน.. จะค้นถามให้หมดเลย
"ไอ้เซฮุน ฉันต้องไปแล้วว่ะ นายจะอยู่ที่นี้ต่อเปล่า จะได้ยังไม่ให้ยามปิดประตู" ไอ้จงแดเดินมาพร้อมทำหน้าเซ็งใส่ผม ถ้าให้ผมเดามันต้องเพิ่งคุยโทรศัพท์กับแม่มันแน่ๆครับ
"เออๆ เดี๋ยวไปเลย เจ้าของเขาไม่อยู่ แขกอย่างกูจะสะเร่ออยู่ก็ไม่ใช่เรื่องว่ะ" เซฮุนยักไหล่อย่างไม่แคร์เท่าไหร่
"แล้วมึงจะไปไหน กลับบ้านแม่มึงต้องบ่นแน่ที่มึงโดดเรียน หรือจะกลับไปมหาลัย?" มันถามผม
"เปล่า.. ว่าจะไปตัดผม" ผมบอกก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อย
"อะไรของมึง มาโหมดไหนเนี่ย" ไอ้จงแดถามผมอย่างงงๆ
"กูแค่อยากเปลี่ยนดูบ้างเป็นสีสันชีวิต" ผมตอนก่อนจะฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ผมควงกุญแจรถจาร์กัวไปมา
"อย่าเยอะนะมึง คราวที่แล้วแม่งก็สีรุ่งซะไม่กล้าเดินข้างมึง" ไอ้จงแดตะโกนมาปรามผม
"มึงหล่อสู้กูไม่ได้ก็งี้.." ผมตะโตนตอบอย่างกวนๆ
"เออ.. ไอ้หล่อลาก เดี๋ยวกูจะสมน้ำหน้าให้ถ้าแม่มึงไล่ให้ไปนอนนอกบ้าน" ไอ้จงแดตะโกนตอบพร้อมเดินออกไปจากสนาม
"เออ.. กูแค่ไปตัดผมจริงๆ.." เซฮุนยิ้มกับตัวเองก่อนจะเสียบกุญแจรถและเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว เปล่าหมายเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เขามีโอกาสไปบ่อยๆ เพราะปกติร้านทำผมที่เขาเข้ามันอยู่ที่ห้างนั้นซะด้วย
..ไม่ต้องห่วงจงแด.. กูแค่ไปไถข้างกับทำสีผมเล็กน้อย...
หล่อแล้วกูจะไปจีบเขาใหม่...
วันนี้มึนๆเบลอๆ ปวดหัวทั้งวันเบย..
แต่ก็มีแรงไปดูหนัง(?) ไปดูvampire academy เป็นแนวทางในการแต่งฟิค(?)
ขอบคุณทุกคนที่หลง(?)เข้ามาอ่าตอนเบลอๆแบบนี้ด้วย
ความคิดเห็น