คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (รีไรท์)EX-Friend?! :: Chapter 2
chapter 2
ผมเดินออกมาจากหอประชุมพร้อมนวดไหล่ไปด้วยด้วย แน่ล่ะครับ ผมโดนทำโทษแบบนั้นเป็นชั่วโมงๆ ใครจะไม่เมื่อยบ้าง สายตาของคนในหอประชุมที่ถยอยกันออกมาก็มองผมแล้วก็ยิ้มๆ แต่ก็ช่างมันเถอะครับ เดี๋ยวคนก็ลืม..มั้ง ก็แค่เด่นนิดหน่อยในวันแรกที่เป็นการเรียน..
"นายๆ" ผมได้ยินเสียงเล็กๆเรียกขึ้นพร้อมรู้สึกแรงสะกิดที่ไหล่ด้วยความมาดแมนก็เลย(ได้แต่คิดในใจ)... ใครวะ?!
"ฉันชื่อ พยอน แบคฮยอนนะ นายอยู่ห้องBใช่ไหม เราอยู่ห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนกันนะ"คนตรงหน้าพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมเอามือผมไปกุม
"ห๊ะ?" ด้วยความที่ยังไม่ทันตั้งตัว แน่นอนทำให้ไม่สามารถเรียบเรียงเรื่องราวได้อย่างรวดเร็ว เลยได้แต่ปล่อยให้มันจับมือผมได้ง่ายๆ
"เย่! นายตกลงแล้วใช่ไหม นายชื่ออะไรน่ะ" คนี่เรียกตัวเองว่าพยอน แบคฮยอนก็แสดงอาการดีใจเล็กน้อย
"คะ..ยองซู โด คยองซู" ผมตอบไปอย่างงๆ เหมือนสติยังกลับเข้าร่างไม่ครบ
"เอาล่ะ คยองซู เราไปที่ห้องเรียนของเรากันเถอะ" ครับ... และแล้วผมก็โดนคนแปลกหน้า.. ไม่สิ เขาบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนิ โอเคๆ ผมโดนเพื่อนใหม่ลากไปยังห้องเรียนของผมอย่างงงๆ
นั้นแหละครับจุดเริ่มต้นของการที่ผมกับแบคฮยอนเป็นเพื่อนกัน...
ก็ไม่มัดมือชกเท่าไหร่...
"นี้ดีโอ นายมาทำอะไรที่นี้ ไม่ไปงานเลี้ยงหรอ" ไคหันมาถามผมทั้งๆที่ยังสนใจแต่ไอศครีมของตนอยู่ คือหน้าฉันไม่น่าดึงดูดเท่าไอศกรีมสินะ..
"ไป แต่เบื่อบ้านเลยออกมาก่อน ไม่มีไรทำเลยออกมาห้าง" ผมตอบเสร็จก็เลียไอศกรีมในส่วนที่กำลังละลายอย่างรวดเร็ว มัวแต่บ่นหมอนี้ในใจดูสิไอติมละลายหมด ต้องรีบกินล่ะปล่อยให้มันละลายก็ขาดทุนแย่.. ถึงคนจ่ายเงินซื้อมันมาให้ผมจะเป็นคนที่นั่งข้างๆก็เธอพ
"หรอ.. นี้ดีนะเนี่ยที่เราใจตรงกันก่อนเลยมาเจอกันที่นี้ " จงอินพูดโดยไม่ใส่ใจ... ก่อนจะสนใจเลียไอติมต่อไปเหมือนเดิม
...ไม่ใส่ใจหัวใจคนฟังอย่างเขาเลยว่าจะรู้สึกยังไง... ทั้งใช้คำว่า 'เรา'บ้างล่ะ ทั้งยังบอกว่า 'ใจตรงกัน' บ้างล่ะ ไม่รู้หรือไงว่าคนฟังมันหวั่นไหวแค่ไหน นายนี้ไม่เคยไม่ใจฉันเลยสินะ..
"อืม" แต่ก็นะ.. หัวใจที่หวั่นไหวของคยองซูไม่สามารถส่งไปถึงปากให้พูดตามที่ใจคิดได้หรอก...
.... ก็เรายังเป็นเพื่อนกันนิ...
"ทำไมผมกับไอ้บ้านี้ตั้งนั่งข้างกันด้วย!!!"ผมตะโกนไปถามอาจารย์หน้าห้อง
"เอาหน้าๆ ก็นายจับฉลากกันเองนะ แล้วอีกอย่างที่หอประชุมก็ดูสนิทกันดีนิ" อาจารย์ที่แนะนำตนว่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาตอบ ก่อนที่เสียงหัวเราะของคนทั้งห้องจะดังขึ้นตาม
อาจารย์ฮะ... สนิทกับผีอะดิ!!!
ผมฮึดฮัดลงไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ผมจับฉลากได้ ก่อนจะหันไปมองไอ้คนทางขวามือที่นั่งตามผม ทำไมไอ้หมอนี้มันไม่บ่นไรเลยว่ะ เหอะ!ทำเป็นสร้างภาพคนดี นั่งตรงไหนก็ได้ โถๆๆๆๆๆๆ อยากให้คนทั้งห้องปลื้มอ่ะดิ เหอะไม่มีทาง...
คยองซูมิปลื้ม!!!!
"แล้วนี้มายังไง เอารถมาหรอ"ไคหันมาถามผมหลังจากจัดการไอติมในมือเรียบร้อยแล้ว
"เปล่า ไม่มีรถ ขับไม่เป็นด้วย" ผมตอบสั้นๆ แน่นอนไอติมต้องสำคัญมากกว่าการตอบคำถามคนตรงหน้าอยู่แล้ว
"เหอะ ทำอะไรไม่เป็นไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ" ไคพึมพำ
"ว่าไงนะ" ถึงจะพึมพำกับตัวเองก็เถอะ แต่คยองซูเองก็นั่งข้างๆไคนี่นา ไม่มีทางที่คยองซูคนนี้จะไม่ได้ยินหรอก
"อาจารย์!!!! ทำไมต้องให้ผมกับไอ้บ้านี้เป็นตัวแทนห้องล่ะ" ผมลุกขึ้นตะโกนถาม
ไม่ไหวแล้วนะครับ เรียนห้องเกียวกันก็ว่าย่ำแย่แล้ว นั่งข้างกันก็ว่าโคตรซวยแล้ว แล้วนี้ยังต้องทำงานด้วยกันอีก อาจารย์เห็นผมเป็นเห็บแล้วมันเป็นหมาหรอถึงให้ผมตัวติดกับมัน.. เอ๊ะหรือมันตัวติดกับผมนะ แต่ถ้ามันตัวติดกับผม.ผมก็ต้องเป็นหมาแล้วมันเป็นเห็บดิ.. ผมไม่ยอมหรอกนะ.. ผมไม่มีทางเป็นหมาหรอก..
เอ๊ะ..หลงประเด็น
"ก็ห้องเราไม่มีใครอาสาเป็นตัวแทนห้อง แถมพวกนายยังสนิทกันซะขนาดนี้ รับๆไปเถอะ" อาจารย์ประจำชั้น(คนเดิม)ก็ตอบด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม
เอาอีกแล้ว... ใครสนิทกับมันล่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
"นาย! พูดไรหน่อยสิ ไม่อยากเป็นไม่ใช่หรอ" ผมหันไปพูดกับคนข้างๆ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ชอบขี้หน้ามัน แต่ตอนนี้ผมต้องหาแนวร่วมต่อต้านอาจารย์ประจำชั้นไว้ก่อน มันเป็นทางเดียวที่ผมกับมันไม่ต้องตัวติดกัน
"ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ" หมอนั้นลุกขึ้นโค้งให้กับอาจารย์
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยย! ไอ้! ไอ้!..." ไอ้สร้างภาพ ข้ารู้นะว่าเอ็งไม่อยากเป็น..
หมอนั้นหันมาแสยะยิ้มให้ผมก่อนจะนั่งลงตามเดิม เสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อนในห้องก็ดังอีกครั้ง...
ฉันจะฆ่ามัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ฉันไม่ขับรถเพราะแค่ไม่อยากขับเองต่างหาก เหอะ! รู้จักไหมๆช่วยชาติประหยัดพลังงานอ่ะ รู้จักไหมๆๆๆ" ผมตะโกนใส่หูไค
"คร้าบๆ ได้ยินแล้วครับคุณผู้หญิง" ไคเอามืออุดหู
คุณผู้หญิง... คำนี้เหมือนเคยโดนเรียกแหะ......
"มา ฉันช่วย"
"ไม่ต้องยุ่ง!"
แน่นอนครับว่าบทสนทนานี้ต้องเป็นของผมกับไอ้บ้าคนเก่า ก็แหม่ มันมายุ่งกับผมอีกแล้ว ผมจะเอาเอกสารไปเก็บเข้าที่ตามหน้าที่ตัวแทนห้องที่ไม่เต็มใจทำแค่นี้ ถึงมันจะหนักจริงๆก็เถอะ แต่เรื่องแค่นี้คยองซูสามารถนะครับ ไอแคน ไอบีลีฟไอแคนฟลายยย~~~~
"ให้ผมช่วยเถอะครับคุณผู้หญิง"พูดจบหมอนั้นก็ยกกองเอกสารจากมือผมไปเกือบหมด คิดดูจากกองเอกสารที่ถือแล้วสูงเกือบถึงจมูก แต่ตอนนี้ไอ้หมอนั้นเอาไปเหลือความสูงหนังสือของผมเท่าหนังสือเรียนธรรมดาหนึ่งเล่ม เหอะ! โชว์สาวล่ะสิ แต่ก็.. ใจดีนะ
"ใครคือคุณผู้หญิง! นายอยากตายหรือไง"ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่นายไคเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินไปเก็บเอกสารพร้อมกับหมอนี้
"นี้.. กินเลอะแล้ว กินเหมือนเด็กไม่เปลี่ยนเลย" ไคพูดพลางหยิบทิชชู่ที่แถมให้จากร้านไอติมเช็ดให้ผม
"ชะ..ช่างฉันเถอะน่า" ผมหันหนีเขา เพราะไม่ต้องการให้เขาเห็นหน้าที่แดงของผมตอนนี้หรอก
"อ้าว หนีทำไม คนจะเช็ดให้ โตแล้วหวงตัวหรือไง"ไคพูดอย่างไม่คิดอะไรพร้อมกับพลางหัวเราะ
ใช่! ฉันตัวแล้วหวงตัว.. หวง... เก็บไว้ให้นายคนเดียว...
ทำไมฉันต้องหลงรักคนแบบนายด้วยนะไค นายไม่เคยรู้เลยหรือไง! นายนี้โง่จริงๆเลยนะ ให้ตายสิ.. ผมคิดว่าเวลาจะช่วยผมได้ ผมคิดว่าเวลาที่ผ่านมาจะลืมเขาได้ แต่ไม่เลย.. พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละ ความคิดที่ว่าลืมเขาได้แล้ว.. ก็หายไป ผมได้รู้จริงๆว่า... ผมไม่เคยลืมเขาได้เลย
คุณน่ะ... เคยคิดจะเลิกรักใครไหม พอคิดว่าลืมได้แล้ว พอเจอหน้าเขาก็รู้ว่าไม่ใช่
เอาน่า... ผมรู้ว่าคุณก็เคยตกหลุมรักใครคนเดิมซ้ำสองครั้ง...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
รีไรท์เรียบร้อย.. แอบมาอ่านที่ตัวเองแต่งไว้นี้ฮาจริงๆ
ความคิดเห็น